A day off - Kaya

Voor Kaya

Ty had een dagje vrij, wat speciaal was eigenlijk, want tegenwoordig had hij het super druk. Vandaag wou hij een dagje voor zichzelf. Bijvoorbeeld een burger gaan eten, een biertje gaan drinken. Geen idee, hij liet het hem maar overkomen.
Alles leek terug op zijn pootjes te vallen in zijn leven, dat zal wel zo zijn omdat hij Valerie terug had ontmoet. Hij had het ineens terug zo veel makkelijker met dingen. Vooral met mensen. Na het auto ongeluk van een jaar geleden hadden Ty en Val gek genoeg een break genomen van elkaar terwijl dat eigenlijk de tijd was waar ze elkaar het hardst nodig hadden, en Ty had een jaar lang haar gemist en een enorme haat gehad aan alles wat leefde - behalve zijn paard Tobias, hij hield zo veel van dat beestje - en hij had nooit maar echt nooit nog moeite gedaan om nieuwe relaties op te bouwen of nieuwe mensen te leren kennen hij heeft een jaar gewoon op zijn eentje geleefd. Ty kon het gewoon niet, weet je, iemand nieuw leren kennen. Maar nu was dat anders, hij had een knop omgedraaid in zichzelf, en misschien maar goed ook want hij was nu 20 en hij moest eigenlijk uitgaan met minstens 10 vrienden elk weekend. Maar wat hij eigenlijk werkelijk deed was elke dag met zijn paard doorbrengen. Yeez, is dat niet zielig? Hij wou daar liefst geen antwoord op geven, enkel alleen al omdat hij dat antwoord al wist, eigenlijk.
Ty deed zijn schoenen aan, zijn jack en trok naar buiten. Hij woonde in het centrum dus eigenlijk kon hij overal te voet heen gaan, maar aangezien de stallen - waar hij werkte - er veel verder van lag deed hij meestal alles met zijn auto. Ty ging een beetje rondwandelen. Hij stond aan het verkeer en wachtte tot het groen werd om over te steken. Hij keek eens rond en zag een bordje met 'Lokaal Park' op staan. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht. Het was daar hartstikke gezellig, en gewoon perfect voor een day off. Wanneer hij het park betrad stak hij een sigaret op, denk niet verkeerd hoor hij rookte nauwelijks. Maar soms, vooral op die koude dagen nu, had je er wel eens een lichte behoefte aan. En het verwarmde je wel een beetje. Ty genoot van het uitzicht rond om hem en de omgeving en koos een gezellig bankje uit. Er waren best wel wat mensen aan het rondwandelen hier, wat hij niet had verwacht maar deste beter. Misschien liep hij wel een oude bekende tegen het lijf, of misschien wel een helemaal niet bekende.
Hij besefte dat zo stil zitten ook maar saai was en zijn sigaret was opgerookt. Ty begon wat rond te lopen en kreeg een meisje in het oog die al even alleen stond, en Ty had zo een kleine neiging iets te gaan zeggen. Ty had behoefte aan nieuwe vrienden, nieuwe mensen in zijn leven. Hij liep richting het meisje en ging langs haar staan. Ze was duidelijk naar de kaart aan het kijken die uitlegde waar wat te vinden was. Hij lachte en bekeek haar. "Als je iets zoekt vraag je het maar, ik ken dit park tot op de millimeter." Bood hij vriendelijk aan en wreef eens in zijn handen terwijl er kleine dampjes uit zijn mond vlogen als hij ademde.

Ze moest het toch een keer doen. Maar godver, ze vervloekte zichzelf dat vandaag de dag was geweest dat ze het deed. Al een tijdje had ze het gevoel gehad wat uit 'shape' te zijn, een gevoel wat haar niet aan stond. Het was onzin, en als ze het aan Avan had gevraagd had hij haar waarschijnlijk uitgelachen. Maar toen ze vertelde aan Avan dat ze ging joggen om een conditie op te bouwen, lachte hij haar niet uit. Hij leek blij te zijn dat ze toch nog zoveel buiten huis deed. Toegegeven, zij was ook bang geweest dat ze zichzelf helemaal zou zijn gaan opsluiten in het huis van Avan, maar niets was minder waar. De basis was gewoon zo fijn dat ze er zeker graag was, maar ze was juist nu wat vaker van huis. Ze deed werk in een supermarkt in een dorpje verderop, een nietszeggend ding zodat de kans dat ze Pasqual tegen kwam, minimaal was, maar daarbuiten was ze graag op allerlei plekken om toch mensen te ontmoeten.
Ze ontving immer nog steeds jongens om betaald te worden voor haar diensten. Het gebeurde minder vaak dan voorheen, vooral omdat ze niet kon hebben dat de jongens Avan tegenkwamen en vice versa, maar ze ontmoette dus nog wel jongens. Tot nu toe was er nog niets fout gegaan en daar was ze héél dankbaar voor.
Maar goed.
Joggen dus. Ze wist niet helemaal waarom ze dit briljante plan had gehad. Avan had haar een MP3 speler gegeven zodat ze 'op een ritme' kon blijven lopen maar zijn muziek had ze zo kut gevonden dat ze het ding na vijf minuten al had uitgezet. En nu stond ze in een park met een kaart waarvan ze zoiets had van: wat de fuck. Wat de eigenlijke fuck.
Haar haren waren in een verwarde knot gestoken en haar adem dampte. Niet dat ze in de afgelopen vijf minuten hard had gelopen, maar ze was zo hopeloos verdwaald. Ze had geen idee ooit in dit park gekomen te zijn maar ze stond er middenin. En die kaart moest haar thuis brengen. Even hield ze hem op zijn kop in de hoop dat hij er duidelijker op werd, maar niets was minder waar.
"Nooit... op... zondag... werken," mompelde ze zachtjes terwijl ze zich omwentelde. Maar het hielp niet. Ze wist niet waar het 'Westen' lag. Ze wist niet waar het Oosten lag. Ze wist niet waar het bordje 'U bevindt zich hier' stond. Wist ze het maar. Wist ze maar waar ze zich bevond.
"Als je iets zoekt vraag je het maar, ik ken dit park tot op de millimeter." Een rooklucht walmde haar kant op en ze keek even geërgerd op maar die geërgerde blik verdween toen ze de jongen zag. Oh. Oooh. Perspectieven!
Ze zuchtte, verfrommelde de kaart.
"Oké, kunnen we een raadselspelletje doen? Een zoek en vind spel? Dan heb ik er eentje voor je: Warm, geur van koffie." Hopelijk zou hij de hint begrijpen en richting een café gaan. Ze had nog wat contanten en ze was inmiddels zo verloren en bevroren dat ze het zichzelf wel gunde om een kopje warm voor zichzelf te kopen.
En als hij haar daar bracht zou ze ook voor hem een kopje warm kopen.

"Oké, kunnen we een raadselspelletje doen? Een zoek en vind spel? Dan heb ik er eentje voor je: Warm, geur van koffie."
Ty lachte. Felle meid. "Bof jij even dat raadselspelletjes helemaal mijn ding zijn. Ik gok op een cafeetje."
Ty wou al doorlopen maar misschien kon hij zich beter eerst voorstellen. Waarom vergat hij dat altijd. "De naam is Ty Baldwin." Glimlachte hij.
Ty deed een knikje met zijn hoofd om duidelijk te maken dat hij haar meenam naar een super goed koffiehuisje. Hij had daar ooit gesolliciteerd maar hij had daar maar hoogstens een maandje gewerkt. Die vervelende zakenwijven echt elke dag opnieuw die het geld voor je op tafel smijten. Niet eens alsjeblieft zeggen achter hun zin. Stress daarvan. Het was Ty ene keer zo hoog boven het hoofd gekomen dat hij net als de vrouw het geld op tafel gooide haar koffie op tafel gooide en behoorlijk wat druppels waren op haar 'peperdure' jurk. Dat wicht had geëist dat Ty werd ontslagen maar eigenlijk had hij geen seconde het 'oh jammer' gevoel gehad. Hij was 'm direct gebold.
"Ik heb nog gewerkt in een koffiehuisje hier amper een paar meters hier verderop. Niet slecht daar." Grijnsde hij. Eigenlijk waren ze er al bijna.
"Kom je hier vaker? Ik zou zweren dat ik je al vaker heb gezien." Hij meende het, het was niet direct bedoeld als een complimentje. Haar gezicht kwam hem zo bekend voor. Misschien had zij wel ooit een koffie besteld bij hem. Nee dat kan het niet zijn. Misschien schoot het hem direct nog te binnen. Ty kon enkel denken aan de zalige geur van koffie en de warmte daarbinnen. En maar goed, maar goed dat ze er eindelijk waren. Ty hield de deur voor haar open en knipoogde kort naar haar om dat duidelijk te maken. Hij volgde haar en liet haar een leuk plekje uitkiezen. Hij ging meestal altijd aan het raam zitten, dat was ook waar hij zijn sollicitatie gesprek had gevoerd om hier te mogen werken. Goh, nooit succes geweest.

Gelukkig kon hij waarderen wat ze zei. Niet iedereen leek het prettig te zijn dat ze niet op haar mondje was gevallen en dat ze, als ze wou en een beetje uit haar humeur was, vrij fel was.
"Geweldig, je gaat door voor de koelkast." Ze flikkerde letterlijk de kaart op de grond. "Ben er helemaal klaar mee," spuwde ze. "Laat dat café met die warmte maar komen." Toen hij zich voorstelde, hield ze even haar hoofd schuin. Ty Baldwin, die naam zei haar vaag wat, maar ze wist niet waarvan ze de naam kon kennen. Zo lang woonde ze hier niet en ze hield zich vaak op de achtergrond.
"Je naam doet een belletje rinkelen," reageerde ze, ietwat verbaasd. "Ben je hier bekend? In die zin, kan ik mensen kennen die jij kent? Ik ben trouwens Kaya, Kaya Sc-" ze onderbrak zichzelf.
"Gewoon Kaya." Haar achternaam deed er niet toe. Daarbij, ze had geen zin dat bij een mogelijk bekend persoon bekend werd dat ze weer terug was. Straks gingen mensen haar nog dwingen naar Pasqual toe te gaan en ze was er gewoonweg nog niet klaar voor maar dat schenen mensen gewoon niet te begrijpen.
"Ik heb nog gewerkt in een koffiehuisje hier amper een paar meters hier verderop. Niet slecht daar."
Waarom verbaasde dat haar niets? Ty oogde wel als iemand die op vele plekken had gewerkt.
"Ja, de looks heb je," grijnsde ze breed. "Iets met knappe jongens waardoor meisjes vaker terugkomen op dezelfde plek. En ik, als niet al te erge econoom, weet dat dat goed is voor je omzet." Ze lachte even, een fris geluid door haar sarcastische opmerkingen heen. Toch bleef ze argwanend, want waarom herkende ze de jongen?
"Kom je hier vaker? Ik zou zweren dat ik je al vaker heb gezien."
Ze bromde wat.
"Ik heb geen idee, Ty. Ik kom hier niet echt vaker, maar verdomme ik ken je ook maar ik kan mijn vinger er niet op leggen waarvan." Ze kon het echt niet en ze bleef maar naar hem kijken om achter het raadsel te komen die ze maar niet op kon lossen.
"Kan jij niet een tipje van de sluier lichten?" smeekte ze haast.
Eenmaal bij het koffiehuis hield hij de deur voor haar open.
"Dankjewel, schatje," reageerde ze met een lachje. Was het er zo een? Dat kon nog grappig worden. Hopelijk was hij in voor een dolletje, want gods, dat was zij wel. Ze was de klotekou uit en ze wou nu niets anders dan die bibberige sfeer weghebben. Dus drukte ze haar lippen even op zijn wang en liep de zaal in.
"Ooh, ze hebben nog een plekje bij het raam. Vind je het prima als we hier gaan zitten, Ty?" vroeg ze, haast kinderlijk enthousiast omdat het plekje uitkeek op de vijver.

Toen Kaya vertelde dat zijn naam bij haar ook een belletje begon te rinkelen moest Ty fronsen want hij had net datzelfde gevoel. Hm, waarom kon hij niet zeggen waar hij haar van kende? Toen ze vroeg of hij hier bekend was moest hij een lachje onderdrukken. Hij zou zeggen van wel, maar ook weer niet aangezien hij de afgelopen jaren eigenlijk al zijn tijd in zijn eentje heeft zitten doorbrengen en er eigenlijk helemaal niemand was buiten Valerie waar hij mee omging.
Maar toen ze er aan toevoegde of Ty mensen kende die zij kende kon hij het niet laten even terug te denken aan iedereen die hij ooit leerde kennen hier. Zo had je Solance, maar dat was van heel ver terug. Lena, die had hij laatst nog wel eens gesproken maar die was er nu even tussenuit. Iana, Aya, Pasqual, Daniël, Lauren, Melanie en ga zo maar door. Maar die waren allemaal van zo lang geleden, als hij ze nu tegen het lijf zou lopen zou Ty zweren dat ze hem niet eens meer zouden aankijken. Het was van te lang terug, dus Ty kon beter zeggen dat hij helemaal niet zo bekend was.
"Ik ben hier al enorm lang," zei hij. "Maar ik ken niet zo veel mensen. Ik bedoel, ik heb er veel ontmoet maar die spreek ik nu niet meer."
Eenmaal bij het koffiehuisje had Ty verteld dat hij hier gesolliciteerd had en Kaya sierde hem direct meer een complimentje. "Iets met knappe jongens waardoor meisjes vaker terugkomen op dezelfde plek. En ik, als niet al te erge econoom, weet dat dat goed is voor je omzet."
Ty trok zijn wenkbrauwen voor een seconde op en lachte. Zij was niet bepaald iemand die je verlegen kon noemen, in tegendeel. Het leek alsof ze wel met hem begon te flirten. Ty had de neiging er op in te gaan maar hij kende zichzelf ondertussen wel dat hij daar achteraf spijt van zou krijgen. Hij was nu eenmaal een loyaal iemand, en ook al waren hij en Valerie niet meer samen, - of tenminste nog steeds niet - zij was nog steeds het enige meisje voor hem.
Toen hij de deur voor haar open hield werd het erger. Ze had een vreemd glimlachje op haar gezicht staan en drukte haar lippen als bedankje tegen zijn wang en liep koel verder, alsof ze hem toch grenzen wou opleggen.
Ty beet kort op zijn lip maar dacht aan Valerie. Dit meisje had wel attitude die 'm aanstond.
Kaya vermeldde alweer dat ze hem herkende en het begon vervelend te worden dat hij niet kon zeggen waarvan.
"Kan jij niet een tipje van de sluier lichten?" Hij schudde zijn hoofd toen ze dat vroeg. "Sorry, als ik het wist zou ik het je zeggen."
Ty had Kaya laten kiezen waar ze gingen zitten, en daar had hij geen spijt van. Alsof Kaya zijn gedachten las, koos ze het plekje waar hij het liefst zat. Maar ze vroeg toch zijn goedkeuring. "Mijn favoriete plekje, je leest mijn gedachten."
Hij grijnsde kort naar haar en bood aan haar jas aan de kapstokken te hangen voor haar. Zo charmant was hij wel, altijd al.
Ze gingen zitten en Ty bekeek haar even. "Dus, Kaya. Intussen dat we wachten op onze koffie, vertel eens wat over je eigen. Studeer je, hoe oud ben je,..." Zolang hij maar niet over zich eigen hoefde te praten, daar was hij zo een nietsnut in. En Ty had gehoord dat meisjes het zalig vonden als jongens naar hun leven vroegen.

"Sorry, als ik het wist zou ik het je zeggen."  Ze trok een pruillip. Het zou hoogstwaarschijnlijk met haar broer te maken hebben, Pasqual, maar ze wou liever niets kwijt over Pasqual, uit angst dat Ty haar naar Pasqual toe zou leiden. Er was nog steeds een goede reden dat ze haar broer niet wou zien, ze zou hem waarschijnlijk niet eens in de ogen kunnen kijken.
"Mijn favoriete plekje, je leest mijn gedachten." Ze liet een lach horen.
"Laten we dat maar niet doen. Ik wil denk ik niet weten wat er allemaal rondgaat in jouw gedachtes." Weer lachte ze. Met regelmaat kon ze gokken wat jongens over haar dachten. Gedachtes kwamen vaak niet verder dan 'borsten', 'potentieel neukobject' en 'hoe lang zou ik het volhouden als...'. Niet dat het voor Kaya een ramp was. Juist niet, liever had ze het als jongens dat dachten. Maar deze Ty-knaap was volgens haar te degelijk. Hij nam haar mee naar een café, een vrij open gebaar, maar was op die manier niet...
Hij gedroeg zich als een gentleman. En met haar ervaring wou een 'gentleman' niet betalen voor diensten die hij over het algemeen zelf gratis geboden kreeg. Nou ja. Ze kon de tijd met Ty goed benutten om eens te weet te komen in welke zin ze elkaar bekend voorkwamen. Want het moest toch ergens door zijn?
Had ze hem ontmoet ergens? Eerder? Een bar? Misschien tegen het lijf gelopen zoals nu? Maar nee... ze wist het niet. En dat frustreerde haar.
"Dus, Kaya. Intussen dat we wachten op onze koffie, vertel eens wat over je eigen. Studeer je, hoe oud ben je,..." Kaya slikte even ongemakkelijk. Dat was nou even niet iets waar ze geen zin in had. Over zichzelf praten. Nu ja, dan maar zo eerlijk mogelijk zijn maar niets persoonlijks loslaten.
"Ik ben 17, een youngster nog. Hoe schandalig ook, ik heb door omstandigheden mijn middelbare school niet afgehandeld. Ooit hoop ik dat nog wel te doen, maar ja. Nu even niet. Ik werk dus hier en daar, maar ik word vaak weggestuurd. Te afleidend voor de klanten, weet je wel? Dan hoeven ze de producten niet meer maar willen ze mij." Ze knipoogde even vrolijk naar hem. "Net zoals jij dus, te knap om ook maar ergens te kunnen werken." 
"En, hoe zit dat bij jou?" vroeg ze toen maar.
"Hoe oud ben jij dan? Is dit legaal? Alhoewel ik overmorgen toch 18 word, dus ach. En euh, werk je nu? Zo ja waar, wat doe je? Wat vind je leuk om te doen?" Ze keek hem met een glimlach aan. Inmiddels was ze oprecht geïnteresseerd geworden en wou ze meer over de jongen weten. Hij was, volgens haar, niet het type die haar ging betalen maar ze kon er wel een gezellige middag van maken en er misschien een soort 'vriend' aan overhouden.

Ty en Kaya nestelden zich langs het raampje en hij moest eerlijk toegeven dat Kaya hem wel een lief meisje leek. Of toch zeker geen vervelend tutje dat je tegenwoordig zo vaak tegen kwam. Maar dat had hij al vanaf den beginne wel opgemerkt, anders had hij er nooit mee ingestemd iets te gaan drinken. Want geloof het of niet, Ty was een man. Geen jongen meer.
Toen ze grapte over wat er in Ty's hoofd zou rondspoken kon hij daar eigenlijk niet direct mee lachen want hij wilde niet dat ze zo over hem zou denken. Ty was echt niet zo'n hufter die enkel dacht aan seks en FIFA. In tegendeel, respect voor vrouwen stond bij hem op de eerste plaats en gamen daar deed hij niet eens aan. Ty was pas ontmaagd op zijn zestiende, oké, die "pas" klinkt misschien een beetje schijnheilig maar tegenwoordig is iedereen er zo vroeg bij, of niet soms.
En als hij seks had was het enkel met iemand waar hij een lange relatie mee had of waar hij echt een sterke gevoelsband mee had. Dus om het in het kort duidelijk te maken: hij dook niet met iedereen in bed.
In tussen tijd was de butler even naar hun tafel gekomen en had Ty al een koffie besteld, hij keek nog even afwachtend naar Kaya maar eigenlijk voelde hij zich verplicht haar koffie op zijn kosten te nemen. Dat hoorde een man te doen.
Wanneer Ty haar over haar leven had gevraagd leek ze niet zo enthousiast te zijn daarop te antwoorden, maar ze kwam toch met een eerlijk antwoord.
"Ik ben 17, een youngster nog. Hoe schandalig ook, ik heb door omstandigheden mijn middelbare school niet afgehandeld. Ooit hoop ik dat nog wel te doen, maar ja. Nu even niet. Ik werk dus hier en daar, maar ik word vaak weggestuurd. Te afleidend voor de klanten, weet je wel? Dan hoeven ze de producten niet meer maar willen ze mij."
Zeventien was jong, voor hem toch. Het leek zo'n eeuw geleden te zijn voor hem, dat zeventien zijn. Hij schrok wel lichtjes toen ze vertelde dat ze haar middelbare school niet had afgemaakt, maar hij had er begrip voor. Ty was ook geen held in de schoolcarrière geweest, dus. Hij moest lachen toen ze met een grapje vertelde dat ze hier en daar een job had maar vaak werd weggestuurd. Ty had net hetzelfde aan de hand, alleen wist hij dat het bij hem overduidelijk aan zijn gedrag hing en niet aan zijn uiterlijk.
"Eerlijk gezegd denk ik niet dat het zo heel erg is dat je niet je hele middelbare school hebt gedaan. Ik bedoel, kijk naar je, volgens mij sta je nog steeds op je eigen benen." Zei hij met een geruststellend glimlachje ook al wist hij dat ze van haarzelf wel wist dat ze het onder controle had.
"Net zoals jij dus, te knap om ook maar ergens te kunnen werken." Ty lachte weer. "Je bombardeert me met complimentjes, ik ga nog blozen." Lachte hij met een kort knipoogje. "Terwijl jij degene bent die ze hoort te krijgen." Dat was een compliment toch? Op een gekke wijze.
Toen stelde Kaya allemaal vragen in verband met zijn leven. Ugh, had hij moeten zien aankomen. Maar zijn leven was saai en eerlijk de interessante delen waren net de delen die hij liefst voor zich eigen hield.
"Wel, ik heb mijn middelbare school wel helemaal gedaan." Zei hij om te beginnen om te lachen, hij wilde dat Kaya zich er niet slecht over moest voelen, dus.
"Ik heb wel nooit gestudeerd, mijn vader vond dat maar dikke nest. Dus ik mocht niet, en eerlijk uit mijn eigen zou ik het ook niet gaan doen zijn." Vertelde hij. Nou, hij wilde vertellen over zijn auto ongeluk maar hij wist dat als hij eenmaal een ding er over vertelde, er meer vragen zouden volgen dus alweer hield hij dat beter voor zich zelf.
"Ik ben een viertal maanden naar Europa geweest dit jaar, echt een hele fijne ervaring." Glimlachte hij. Voor de rest had zijn leven geen kleur. Enkel Tobias sierde zijn leven.
Kaya vermeldde dat ze over twee dagen 18 zou worden. "Bij deze alvast een gelukkige verjaardag, ik zou je mee uit eten nemen maar je hebt vast al plannen." Glimlachte hij vriendelijk. Misschien was dat ook niet zo'n goed idee, of wel?
"En pfoe, voor de rest... Een groot deel van mijn leven breng ik door met mijn paard Tobias, hij is echt een van mijn beste vriendinnen wat best wel zielig is aangezien het een paard is. Maar ja, ik zou geen leven kunnen inbeelden zonder hem, begrijp je?"
Waarschijnlijk niet, Ty was een beetje een psycho in verband met het hele relatieverband gedoe met mensen. Na zijn verlies van Valerie had hij zo'n probleem met sociaal contact. Een jaar lang geen vrienden gemaakt, en oude relaties waren verbroken. Maar dat was ondertussen aan het veranderen, en hij was eigenlijk wel aan het hopen met Kaya ook een goede vriendschap op te bouwen.

"Eerlijk gezegd denk ik niet dat het zo heel erg is dat je niet je hele middelbare school hebt gedaan. Ik bedoel, kijk naar je, volgens mij sta je nog steeds op je eigen benen." Kaya fronste even. Ze wou dat ze er op die manier naar kon kijken, maar ze had er nooit vrijwillig voor gekozen om te stoppen met haar school. Ze had graag haar middelbare school gedaan en nu verder geleerd. Maar ach, de omstandigheden waren er klaarblijkelijk niet naar.
"Ja, och," reageerde ze dan ook op zijn opmerking. "In zekere zin. Maar het is lastig." In die zin lastig dat ze jongens geld aftroggelde door met ze het bed in te duiken en dat ze niet in staat was in een huurhuis te wonen omdat ze daar niet genoeg geld voor verdiende. Ze verdiende wel genoeg om Avan wat  te kunnen betalen en ook nog genoeg geld te hebben voor producten die ze nodig mocht hebben.
"Je bombardeert me met complimentjes, ik ga nog blozen," was Ty's reactie. Kaya grijnsde.
"Good, ik kan niet wachten op het moment dat het me lukt om je te laten blozen,' reageerde ze met een lachje.
"Terwijl jij degene bent die ze hoort te krijgen."
"Ik? Complimentjes? Oh try me. Kom met nieuwe die ik nog niet gehoord heb." Weer liet ze een lach horen.
"Wel, ik heb mijn middelbare school wel helemaal gedaan." Was zijn reactie op haar vraag over zijn leven.
"Lekker weer hoor, alsof ik minderwaardig ben omdat ik geen middelbare school heb afgerond." Kaya trok een pruillip maar lachte eigenlijk vrijwel direct weer. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, hij had immers nooit in haar situatie gestaan en ze ging er ook van uit dat hij nooit in haar situatie zou staan. Dat zou slecht zijn en oh dat zou slecht gaan.
"Ik heb wel nooit gestudeerd, mijn vader vond dat maar dikke nest. Dus ik mocht niet, en eerlijk uit mijn eigen zou ik het ook niet gaan doen zijn." Kaya vond dat maar anders. Haar ouders moedigden de studie altijd aan, school moest altijd voorgaan, daarom durfde ze onder andere haar ouders niet meer onder ogen te komen. De gedachte dat ze dood was aldus haar ouders, was ergens een fijne gedachte. Zo kon ze haar ouders niet meer teleurstellen.
Ooit, ooit zou ze ze weer opzoeken.
"Ik ben een viertal maanden naar Europa geweest dit jaar, echt een hele fijne ervaring." Dat klonk interessant.
"Europa? Waar ben je allemaal heengeweest? De touristische dingen gedaan of -" Ze stopte in haar zin, benieuwd naar wat hij allemaal gedaan had.
"Je hebt toch wel foto's? Ik wil namelijk foto's zien."
Als reactie op haar aankomende verjaardag zei Ty: "Bij deze alvast een gelukkige verjaardag, ik zou je mee uit eten nemen maar je hebt vast al plannen."
"Nou..." De gedachte om met een vrij wildvreemde uit eten te gaan, klonk vrij leuk.
"Ik heb geen plannen, tenzij Avan iets gaat doen. Eh, om het zekere voor het onzekere te plannen, als je wilt, kunnen we het dan een avondje later doen? Avan is mijn -" ze dacht even na over de juiste termen, "beste vriend waar ik bij inwoon. We zijn enkel maar vrienden, maar hij had net zo goed mijn broer kunnen zijn. Beste vriend tevens van mijn broer, dus ja, zoiets. Hij ziet me als zijn zusje en verwend me te veel." Dat dus. Avan was geweldig.
"En pfoe, voor de rest... Een groot deel van mijn leven breng ik door met mijn paard Tobias, hij is echt een van mijn beste vriendinnen wat best wel zielig is aangezien het een paard is. Maar ja, ik zou geen leven kunnen inbeelden zonder hem, begrijp je?"
"Ik kan me er een voorstelling van maken." Digno en Pasqual. Die twee waren vier handen op een buik. Samen konden ze de wereld aan en Kaya was altijd jaloers geweest op die relatie die die twee hadden.
"Maar, zou ik Tobias een keer mogen ontmoeten? Ik heb al in geen tijden meer een paard gezien, laat staan geknuffeld en geroken. Paardengeur is jeugdsentiment." Ja, wat wou je als je geboren en getogen op een paardenstal was maar in geen tijden meer bij paarden was geweest?

Ty begreep dat Kaya het lastig vond dat ze haar middelbare school niet had afgemaakt. Hij kon er ook niet over oordelen, hij wist niet of ze het vrijwillig uit eigen wil had gedaan, of ze verplicht was geweest er mee te kappen. Hij had met haar te doen als ze nooit de kans had gehad het af te maken, maar ze was nog jong en kon alle richtingen uit. Ty moest niet te zielig doen, hij was ook nog jong maar bij hem zat dat allemaal anders. Hij had zijn middelbare school gedaan en had het verknald voor zichzelf, niets meer aan te veranderen. Hij herinnerde zich maar al te goed hoe gelukkig de leerkrachten waren dat hij afstudeerde. Ja, Ty, misschien had je toch maar wat beter je best moeten doen, want dat heb je absoluut niet gedaan.
"Good, ik kan niet wachten op het moment dat het me lukt om je te laten blozen," zei Kaya. Ty schudde lachend met zijn hoofd. "Ik denk niet dat je daar veel moeite voor moet doen." Grapte hij en knipoogde weer kort. Het dienstmeisje kwam eindelijk bij hun tafel met hun koffie's. Ty wreef verlekkerd in zijn handen. "Zoiets fleurt je dag gewoon," zei hij voldaan.
Toen Kaya zei dat Ty zijn complimentjes eens in de race moest gooien beet hij kort op zijn lip en lachte hij. Als Ty iets niet was was dat een geboren charmeur. Oké, hij had zijn momentjes. Maar bij hem kwamen die spontaan eigenlijk. En het was moeilijk om altijd de typische kerel te zijn die meisjes rond zijn vinger kon binden, vooral omdat hij die niet was. Voor hem ging het er gewoon om dat een meisje zich goed voelde bij wie dan ook, vroeger was hij die klootzak, ja hoor. Als hij nog steeds die Ty zou zijn geweest was het nooit wat geworden met Valerie. Of erger nog, misschien had hij wel om een dag een nieuwe. Hij walgde bij die gedachte. Hoe kon je nou meer als een geliefde hebben. Dat was zo'n zever. Ty geloofde in echte liefde, en hoe. Liefde stond op nummer één bij hem.
Hij voelde zich wel even schuldig dat hij had vermeld dat hij zijn middelbare school wel had afgemaakt. Kaya's reactie deed hem ook twijfelen of hij haar er mee had gekwetst of niet maar aangezien ze er wel mee kon lachen voelde hij zich gerust.
Zijn reis naar Europa leek haar wel te interesseren, en dat deed hem wel glimlachen. Lag het nu aan hem of reageerde echt iedereen zo als hij vertelde dat hij in Europa was geweest? Het viel hem op dat de mensen van Amerika dol graag naar Europa trokken, en die van Europa maar al te graag naar Amerika wilden komen. Waarom toch, beiden continenten hadden plus en minpunten.
"Nou, je kunt wel zeggen dat we naar de plek zijn geweest die toeristen altijd wel op hun verlanglijstje hebben staan. Frankrijk." Vertelde Ty met een grote glimlach. Frankrijk lag heel centraal in Europa en was ook enorm ver vliegen. Maar oh, het was echt de moeite want nog nooit had hij zo iets schoons gezien als de Eiffeltoren. Als je zoiets ziet in je leven ga je gewoon even drie minuten zwijgend stilstaand en gewoon van die schoonheid genieten, want ik zweer je niets is zo mooi als Parijs. "Parijs zien was een van de mooiste momenten uit mijn leven, ik zeg je, ooit moet je daar heen gaan." Vertelde hij Kaya. Iets in hem zei dat Kaya wel een romantiek type was, waarbij Parijs dus echt wel aansluit. Of hij zat er helemaal naast, Ty was niet zo'n kerel met mensenkennis.
Toen ze vroeg naar foto's lachte hij. "Ik heb er een hele boel, maar ze hangen allemaal thuis." Klonk dit als een subtiel verzoekje om haar mee naar huis te nemen? Oei. Ach ja.
Vreemd genoeg stemde Kaya in met het ideetje iets te gaan eten een avondje na haar verjaardag. "Serieus?" Glimlachte hij. Dat zag hij eerlijk gezegd echt wel zitten, hij had het namelijk best gezellig met haar en hij kon wel merken dat ze goed overeen kwamen.
"Super. Ik trakteer, en ik zal je wel uit komen halen als je me een adres stuurt. En over een restaurant zeg ik niks, dat blijft een verassing."
Ty had al een heel goed ideetje in zijn hoofd, iets waar elk meisje gelukkig mee zou zijn.
Toen Kaya vertelde over ene Avan fronste Ty want het leek alsof er eventjes een belletje ging rinkelen, maar nee die naam zei hem niets.
"Hij lijkt me wel een toffe kerel." Glimlachte hij. Want hoe Kaya over hem sprak gaf wel veel blijk dat ze het goed voor had met die jongen.
En tot slotte hadden ze het nog over Tobias en zag Kaya het zitten Tobias eens te ontmoeten en Ty werd enorm enthousiast bij die gedachte. Tobias was dol op vrouwen. "Dat kan zeker." Antwoordde hij instemmend. "Ik heb al in geen tijden meer een paard gezien, laat staan geknuffeld en geroken. Paardengeur is jeugdsentiment."
Ty knikte bij wat Kaya zei. Paardensport hier was erg veel voorkomend, de meeste mensen braken hier mee uit. En inderdaad, er is niet zo'n liefde als die van een paard. En paardengeur was inderdaad zalig.
"Ik ga al vanaf mijn veertiende om met paarden, ik hou van zo'n beesten." Vertelde hij. "Al van mijn zeventiende had ik een eigen paard, maar mijn vorige heb ik moeten verkopen een jaar geleden."
Ja, Kay. Daar heb je dat verhaal weer. Ty miste zijn knol wel maar die had het veel beter nu, daar was hij wel zeker van. "Maar je mag Tobias altijd ontmoeten. Ik ben voor de rest van de dag vrij, misschien jij ook?"
Het leek hem wel fijn om ook vandaag nog eens door te brengen met Tobias. Maar Ty keek Kaya even aan. Hij roerde traag door zijn koffie en nam nog een slok. "t'Is gek hé, hoe twee vreemden op een dood normale dag al hun hele levensverhaal aan elkaar zitten te vertellen in een koffieshop langs een rustig straatje." Zei Ty en keek door het raam. De tijd ging zo snel en zo traag tegelijk. Wat er iedere dag gebeurde leek zo snel te gaan, nu ook. Het leek alsof hij Kaya al zo lang kende maar dat niet eens. Ty moest snel zijn leven weer op de rails zien te krijgen en dingen doen. Want waar hij nu mee bezig was leek nergens op.

"Ik denk niet dat je daar veel moeite voor moet doen." Ze grijnsde. "Challenge accepted dan maar."
Ty was een alleraardigste jongen en nu ze zo even beter naar hem keek en naar wat hij voor haar deed, hoopte ze aan hem een vriend te kunnen hebben. Hij was bij verre niet op de plaats waar Avan was, maar hij was zeker wel potentieel iemand om vaker mee rond te hangen. Vooral het feit dat hij had aangeboden iets te doen met haar verjaardag, samen met haar, ondanks dat ze elkaar pas enkele ogenblikken kende... het voelde goed. En ze zat oprecht comfortabel met hem.
Als ze interesse had gehad, wat ze niet had, Jayden zat in haar hoofd, had Ty een goede geweest. Misschien wel te goed. Ze kon zich niet voorstellen dat een jongen zoals Ty een meisje zoals Kaya zou overleven. Compleet trainwrecked, alle trauma's erop en eraan... Nee.
Ze wist niet hoe het zou zijn als ze het ooit erover zou hebben. Terloops zou laten vallen. Maar ze kon zich prima voorstellen dat ze hem helemaal zou shockeren. En eigenlijk? gunde ze zichzelf wel een beetje vriendschap. Een beetje geluk.
"Zoiets fleurt je dag gewoon." De tevreden blik van Ty vertelde Kaya dat ze hem vaker op de koffie moest nemen. Even keek ze met een brede glimlach toe en merkte toen op:
"Ty, je ziet er enorm lief en tevreden uit zo. Kijk alsjeblieft vaker zo." Ietwat verlegen glimlachte ze naar hem, voor het eerst geen speelse en flirterige opmerking makend. Ze meende wat ze zei.
Ja, oké, Kaya kon nog steeds voor volle snol worden aangezien door jongens. De manier waarop ze losjes met ze praatte, met ze flirtte, maar het was enkel spel. Ze werd niet meer handtastelijk. Iets wat ze Jayden beloofd had.
En werkelijk, ze zou alles doen wat ze de jongen beloofd had. Ze wist niet hoe, ze wist niet waarom, ze wist alleen dat het zo was. Dat die jongen zo'n invloed op haar had.
"Nou, je kunt wel zeggen dat we naar de plek zijn geweest die toeristen altijd wel op hun verlanglijstje hebben staan. Frankrijk." Ze was niet verbaasd en ze was stinkend jaloers. Hoewel ze natuurlijk, als Spaans meisje, vrij bekend was met Europa, had ze nooit echt rondgetrokken en gereisd in Europa. Verder dan op vakantie in Spanje en nu wonen in HorseHome was ze eigenlijk nooit gekomen. En het wonen in HorseHome was van haar moeder een opwelling geweest toen ze weg had gewild bij haar vader. Naar verhalen die ze van Avan had gehoord, waren die twee weer gelukkig bij elkaar. Tenminste een ding dat Kaya goed had gedaan.
"Parijs zien was een van de mooiste momenten uit mijn leven, ik zeg je, ooit moet je daar heen gaan." Kaya bedacht direct met wie ze zou gaan en ze glunderde.
"Wat een goed idee," reageerde ze dan ook. "Ik denk dat ik daarvoor ga sparen. Zeg, stel nou dat ik jouw vriendin was, en ik zou je een weekendje mee naar Parijs nemen, zou je dan helemaal 100% verkocht zijn?" vroeg ze hem, nadat ze een slok van haar koffie had genomen.
"Ik heb er een hele boel, maar ze hangen allemaal thuis." Ze twijfelde even. Zou ze hem nu vragen of ze mee mocht, of werd dat te persoonlijk?
"Eh, och, weet je, ik trek de stoute schoenen aan. Zou ik ze mogen zien?" vroeg ze met een glimlachje.
Op haar reactie dat ze best iets met zijn verjaardag wou doen, reageerde hij verbaasd. Weer glimlachte ze, dit keer met een twinkel in haar ogen.
"Super. Ik trakteer, en ik zal je wel uit komen halen als je me een adres stuurt. En over een restaurant zeg ik niks, dat blijft een verassing."
"Oh jee," grinnikte ze. "Ik kijk er nu al naar uit. Dat beloofd een leuke verjaardag te worden."
"Hij lijkt me wel een toffe kerel," was Ty's reactie over haar verhaal over Avan. Ja, ja dat was hij.
"Je mag hem vast," reageerde ze. "Hij is de beste.' Ze koesterde warme gevoelens voor de Spaanse jongen. Gevoelens die ze niet uit kon leggen en niet uit hoefde te leggen. Gevoelens die er gewoon waren en waar ze zich veilig bij kon voelen. Avan zou nooit zijn beloftes of wat dan ook aan haar breken.
Over het paard van Tobias, nou, ze kon een keer meekomen. Gelukkig maar. Dat zou een gezellige dag beloven te worden.
"Al van mijn zeventiende had ik een eigen paard, maar mijn vorige heb ik moeten verkopen een jaar geleden. Maar je mag Tobias altijd ontmoeten. Ik ben voor de rest van de dag vrij, misschien jij ook?"
Kaya knikte en nam nog een nipje van haar koffie.
"Toevallig vandaag wel ja. Ik zal Avan wel even bellen waar ik zo lang blijf, maar that's it. Ik zou Tobias graag ontmoeten. Als ik verknocht bij hem blijf staan en hem te lang knuffel, vergeef me dan."
Maar iets had haar aandacht getrokken.
"Waarom is je vorige paard dan verkocht?" vroeg ze zich af. "Of is dat vooral je doel met paarden? Ze doorrijden, trainen voor de wedstrijd en dan verkopen?" Haar vader had het vroeger in zijn jeugd ook gedaan immers.
"t'Is gek hé, hoe twee vreemden op een dood normale dag al hun hele levensverhaal aan elkaar zitten te vertellen in een koffieshop langs een rustig straatje." Ze grinnikte.
"Man, dat is half mijn levensverhaal niet. Maar het is.. ergens gek ja. Hoe zo'n koude dag zo'n warme wending kan krijgen." Even legde ze haar hand op die van Ty en kneep er zacht in.
"Bedankt Ty," zei ze, met de emotie hoog in haar stem.