Er tussenuit

Soms heb je van die dagen dat je er even tussen uit moet. Niet omdat iets slecht je telkens aan het achtervolgen is, of iedereen op je dak zit. Nee, soms hangt het gewoon in de lucht en kan je even nergens tegen. Dit was zo'n dag. En Ty zag het even niet meer helder allemaal. Hij was vroeg opgestaan, had zich gedoucht en was nu al warm aangekleed naar de stallen vertrokken. Het was de mooiste tijd van het jaar, vond hij. Ty was een echt winter mens, en hij kon niet wachten tot hij nog eens kerstmis kon vieren met zijn vader die eindelijk een jaar niet meer in het leger hoefde te werken. Hij kon niet beschrijven hoe blij hij hier eigenlijk mee was. Hij kon echt over daken springen en schreeuwen. Zijn vader was altijd zijn steun geweest. Vooral na het verschrikkelijke jaar dat hij achter de rug had met Valerie. Alles was nu zo wazig. Alles was veranderd. Ze stonden nu beiden even op hun eigen benen en hielden geen contact meer. Een deel van hem brak daar bij, hij miste haar enorm maar soms werd het wel duidelijk dat het tijd was door te gaan. Hij zette zijn gedachten op nul en zijn blik op oneindig. Zo liep hij door de stallen. Ty wist best dat hij eigenlijk moest gaan kuisen en zo, maar hij had echt geen zin daar in. Dus had hij zijn stoute schoenen aangetrokken (paardrijlaarzen, ach ja) en had hij het zadel van zijn beste vriend Tobias al meegenomen. Tobias, tsjonge, hij had hem echt al lang en ondanks alles was hij nog steeds gek op dat paard. Hun band was dan ook wel super sterk.
Hij nam het zadel van de grond en steunde het op zijn rechter arm waarbij hij met zijn linkerarm de deur opende van de stal. Ty werd direct gegroet door zijn vriend en een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. "He, jongen." Begroette hij hem terug. Met zijn hand ging hij zacht over de lichtbruine vacht van het dier. Ty herinnerde hoe hij al van jongs af aan een palmino wou. Nou, eindelijk had hij er eentje. En wat voor een. Tobias was een van de mooiste die hij ooit had gezien. Hij had dan ook wel best veel centen gekost, maar het was het waard want eerlijk Ty zou niet weten hoe zijn leven er uit zou zien mocht hij Tobias niet hebben. En ze matchten perfect samen. Dat maakte hem enkel gelukkiger. "Je ziet er weer fantastisch uit, vriend." Lachte Ty sarcastisch. Tobias was een speelvogel, hij had duidelijk liggen rollen in zijn stal dus hij zag helemaal zwart. Zo kon hij moeilijk met hem naar buiten gaan. "Jij profiteur." Zei Ty grinnikend. "Dat deed je expres. Alleen maar omdat je zo dol bent op poetsbeurten. Slimmerik." Tobias gaf hem een duwtje in zijn schouder wat dat wel kon bevestigen. Met Tobias viel niet te sollen. Ty ging rap de stal uit, ging rap de poetsspullen halen en begon Tobias van top tot teen te kuisen. Het was niet zo moeilijk voor het vuil van zijn vacht was. Tobias had dus nog niet overdreven. Ty kon wel duidelijk zijn dat hij aan het genieten was, en dat maakte het ook al goed. Niets is beter dan iets of iemand ergens mee blij te maken. Maar nu was Tobias schoon en was het tijd hem op te zadelen. Dat was ook in minder dan een paar minuten gebeurd en nu was het Ty-tijd. Eenmaal de stallen uit sprong hij op zijn paard en maakte Ty de beslissing een buiten rit te maken. Zalig. Het was koud weer maar de zon scheen en dat verwarmde je gezicht toch wel een heel klein beetje. En Tobias' vacht glom. Eenmaal op het bospad sprong hij over in een vlotte en fijne galop. Dit had Ty nodig, inderdaad. Niets beter dan je hoofd leegmaken.
Normaal ging Ty op een bepaald moment linksaf om richting de rivier te gaan, maar deze keer had hij meer zin in het gigantische bloemenveld. Dat zou momenteel nu bedekt zijn met dauw en de bloemen zullen wel allemaal doodgevroren zijn of zich verstopt hebben. Als Ty een bloem was zou hij ook niet buiten willen staan met dit weer dag en nacht. Janee.
Na een paar minuten kwam hij terecht in het bloemenveld (dat momenteel geen bloemen bevatte) en hield hij Tobias even koest. Ze stonden stil en Ty liet Tobias vanaf hier even zijn gang gaan. Het was zalig hier. Op dagen als deze is er niets anders dat je wil doen dan er tussenuit gaan.

[Open voor wie dan ook x kusje Ty]

*gedibst met Laury, post komt, is halverwege*

Ik claim deze als het mag?

Abrupt schrok Valerie wakker door een luide blaf die van beneden leek te komen. Ze draaide zich nog een keer om, ze had echt nog geen zin om uit bed te komen. Het bed was nog zo lekker warm maar daar buiten zo koud. Nog een keer de blaf. "Junior". Kreunde Valerie eens en boog voor over om op haar wekker te kijken. Ze schrok van de tijd, logisch dat de hond honger had. Moeizaam draaide ze haar benen uit bed en schoof haar voeten in een paar warme sloffen. Nog een blaf. Ze zuchtte. "Junior, ik kom er aan". Riep ze naar beneden. Zo wist de pitbull dat ze wakker was en blafte hij niet meer. Daarom liet ze hem niet meer vaak bij haar op de kamer slapen, hij sprong dan op het bed en stalkte haar tot dat ze wakker werd.
Valerie trok snel een warme trui over haar slaapshirt en snelde naar beneden waar ze meteen uitgebreid begroet werd door Junior. "Honger?" Mompelde ze tegen hem terwijl ze naar de keuken slofte te voet gevolgd door de hond. "Nou ik wel hoor". Mompelde ze nog een keer terwijl ze het bakje van Junior met brokjes vulde. Ze mompelde vaak, was vaak thuis en ging er niet meer zo vaak op uit. Na het incident van vorig jaar met Ty was ze veranderd, ze was niet meer de vrolijke meid van toen. Ook was ze niet echt meer onder de mensen, ze had daar geen behoefte aan op het moment. Ze had gewoon een enorme dip die enorm lang duurde. Plus had ze geen contact meer met Ty wat pijn deed want ze miste hem natuurlijk. Maarja, ergens wist ze wel dat ze ging eindigen met een stel katten, of in dit geval met Junior. Ze grinnikte even om haar eigen gedachtes.
"Nou klaar Valerie met al dat zelf medelijden, je moet weer onder de mensen komen, je begint namelijk al tegen jezelf te praten". Ze lachte even en schoof daarna snel een broodje naar binnen gevolgd door een kop thee. Ze liep terug naar boven om zich aan te kleden en alles en ging daarna weer terug naar beneden. "Ga je mee?" Dat liet Junior zich geen twee keer zeggen en hij sprong op. "Eerst gaan we even naar Flair en vanaf daar kunnen we wel naar de stad lopen". Ze zei eigenlijk meer tegen zich zelf dan tegen Junior. De hond zat netjes te wachten tot Valerie haar jas en schoenen aan had en de auto sleutels in haar hand had. Bij de auto sprong hij er dan ook meteen in waar Val even om grinnikte. Al snel kwamen ze aan bij de kleine pension stalling en ze stapte flink door naar het stalgebouw, gevolg door Junior. Paarden begonnen blij te hinniken toen ze iemand binnen hoorde komen. Een aantal stallen ging ze voorbij maar stopte bij de stal waar een bruin bont paard in stond; Flair. "Sorry we gaan niet rijden vandaag, maar je mag wel ff de benen strekken". Rustig schoof ze een halster om Flair' hoofd en leidde haar naar buiten naar de paddock, waar gelukkig een ander paard ook al in stond, zodat ze niet zo alleen was. Toen de stal uitgemest was was het plan om naar de stad te gaan. Het was gelukkig niet zo heel ver, een stukje door het bos en dan kwam de stad al in zicht.
Valerie floot eens toen Junior achter een beest aan wilde rennen. Gelukkig gehoorzaamde hij en kwam netjes terug. Hij had blijkbaar iets te veel energie. Een dikke tak lag voor het grijpen en Val pakte hem ook op waarna ze hem weg gooide voor Junior. Ver kwam de tak niet, na een paar meter knalde hij tegen een boom. In zo'n smal paadje was ook niks, ze moesten naar een open veld. Toch trouw als hij was kwam junior de tak terug brengen. Ze gaf hem een aai over zijn bol waarna ze haar pas versnelde. Ze konden naar het bloemenveld gaan. In dit weer zou daar toch niemand zijn en was er alle ruimte om er met een tak te gooien. Gelukkig was het dichtbij dus ze waren er zo. Inderdaad er was niemand, dus Valerie gooide de tak zo ver als ze kon waarna de hond er achteraan spoot. Ze grinnikte even en keek eens rond. Wat een stilte.
Na een paar keer met de tak heen en weer gerend te hebben had Junior geen zin meer, dus hij gooide hij de tak neer en ging bij Valerie zitten. "Oké we gaan". Ze liep weer terug in de richting van het pad waar ze uitkwam maar tot al haar verbazing zag ze daar een paard vandaan komen. Een glimlach krulde automatisch op haar gezicht en ze liep wat sneller in die richting om het paard te kunnen bekijken. Altijd leuk natuurlijk. Hoe dichterbij ze kwam hoe meer ze kon zien, ook dat het een mannelijke ruiter was. Ze leek wel wat in hem te herkennen naarmate ze dichterbij kwam maar dat was vast haar verbeelding. Of toch niet, nee dat was onmogelijk. Niet onmogelijk maar ze had hem niet verwacht. Het was Ty, dat wist ze zeker. Valerie stond daar maar als een standbeeld en wist niet wat ze moest zeggen. Volgens haar had hij haar nog niet gezien, ze kon dus nog weg. Nee dat zou raar zijn. Ze waagde het er maar op. "Hoi Ty..." Sprak ze met een ongemakkelijke glimlach.

Het werd steeds kouder of lag dat aan hem? Toch kon hij het niet ontkennen dat hij het enorm naar zijn zin had, dit was een van de betere dagen, ja dat was het.
Maar nu hij hier zo eenzaam door een veldje zat te crossen, met zijn paard (die niet eens een mens was, zielig eigenlijk) besefte hij hoe eenzaam hij zich al die tijd voelde. Er was niemand waar hij echt mee kon praten. Niemand had hem ooit zo kunnen begrijpen als Valerie, en hoewel het misschien beter was dat ze nu even geen contact hadden wenste hij dat ze hier nu bij hem was, samen door de bossen rijden zoals de vroeger altijd deden. Was het fout om daar terug naar te verlangen? Of was dat volkomen normaal? Waarom wist hij daar geen antwoord op te geven? Zou er nog toekomst zijn in hun? Kon hij haar maar gewoon eens terug zien, dat zou al zo veel goed maken. Maar hij duwde de gedachtes weg, en focuste zich op nog eens hard te rennen met Tobias. Zijn vriend protesteerde geen seconde en begon hard te rennen tot ze aan de andere kant van het bloemenveld waren, hier was nog een paadje, dat leed naar hetzelfde paadje als waar hij net was. Dat was ook degene die hij moest hebben als hij terug naar de stal wilde keren. Maar eerlijk daar had hij nog geen zin in. Maar voor Tobias was dit ook geen gezond weer om te gaan beginnen zweten. Zweet en koude lucht was geen goede combinatie. En Ty begon een behoorlijk hongertje te voelen. Dat heb je als je niet ontbijt, sukkel. Dacht hij. Maar eigen schuld, dikke bult.
Nu zette hij het op een drafje en volgden ze zo een bepaalde tijd het padje dat terug leed naar de stallen.
Als hij het goed hoorde leek het alsof er iets in de buurt was. Al was het een hond of zo, iets. Ah zo, dacht hij, bezoek. Ty trok zachtjes aan de teugels en liet Tobias traag stappen. Wie weet was er een kat of zo, je kon niet het risico lopen daar over te beginnen trappen met je paard.
Maar zijn eerste gedachte was juist, een hond, gevolgd door zijn eigenaar waarschijnlijk.
Gelijk had hij, want hij hoorde voetstappen kraken over de bevroren blaadjes die op het paadje gevallen waren. Ty zette zijn mensvriendelijke glimlach al geparkeerd op zijn gezicht maar toen hij het gezicht van de persoon in kwestie in het oog kreeg leek het alsof zijn hart stopte voor een paar tellen.
Valerie? Dat kon niet. Als een debiel deed hij zijn ogen dicht voor een paar tellen. En opende ze daar na weer maar het was Valerie. Dit kon toch niet? Ze zag hem ook. Haar gezicht stond verbaasd en verward, alles in ene keer en Ty begreep dat maar al te goed. Wie nam de eerste stap iets te zeggen? Ty was niet zeker of hij daar het lef voor had. En dat hoefde precies niet, want Valerie opende trillend haar mond om hem te begroeten. Ty keek haar lang aan, zijn mond ondertussen opengevallen. Hij dwong zichzelf helder na te denken en hij sprong direct van Tobias af. Met zijn hand door zijn haar gaand, probeerde hij te glimlachen. "Valerie..." Stamelde hij.
Man, Ty, wees een man. Doe iets, toon dat je blij bent haar te zien? Schoot door zijn hoofd. Maar hij wist wel beter, Valerie was niet zo als andere meisjes waren. Bij haar wist je nooit wat ze zou zeggen, nooit wat ze zou doen. Ze was onvoorspelbaar, en dat moet net het gene zijn geweest waar hij voor viel bij haar. Ty zocht gewoon naar de juiste aanpak. "Ik... Weet niet wat ik moet zeggen." Hij liet zijn hart spreken, en deed zijn uiterste best aan te tonen dat hij haar ontzettend hard had gemist. "Wauw, ik eh... Alles goed met je? Moet je ook naar de stal? Ik loop wel mee en eh..." Zei hij. "Ik zet Tobias in zijn stal en misschien kunnen we iets gaan drinken?" Alles, alles om Valerie terug te winnen. Hij hoopte maar tot op het diepste van zijn hart dat het hem zou lukken en dat ze er mee in zou stemmen.

De Ty en Valerie inspiratie breekt weer los

Valerie staarde voor zich uit. Herinneringen en gedachtes spookten door haar hoofd. Tegelijkertijd verdween alles even om haar heen. “Valerie…” Klonk er ver in de verte, maar toch hard genoeg om haar te laten opschrikken uit de gedachtes. Haar ogen schoten omhoog en keken nou Ty aan, die van zijn paard was afgestapt. Ze was van binnen heel blij maar van buiten bleef ze heel koel. Even was ze stil, verroerde ze niet en wachtte tot Ty was uitgesproken. "Ik... Weet niet wat ik moet zeggen. Wauw, ik eh... Alles goed met je? Moet je ook naar de stal? Ik loop wel mee en eh..." Even dacht ze na. Gek genoeg, haar hoofd bleef kalmpjes en kon alles goed overzien. Ze wist haar antwoord, natuurlijk wilde ze met hem mee, maar ze wist gewoon niet goed hoe ze het moest brengen. Gelukkig kwam Ty er nog tussendoor. "Ik zet Tobias in zijn stal en misschien kunnen we iets gaan drinken?" Er ging ergens een knop om en Valerie glimlachte. “Ja is goed eumh.. Ik euh loop wel met je mee naar zijn stal en dan door naar de stad?” Opeens trok Junior een sprintje naar Ty en begroette hem als of hij hem een jaar niet gezien had, wat ook zo was.
Valerie grinnikte even. Alsof hij wist dat ze met hem mee ging. Val glimlachte wat ongemakkelijk en liep richting Ty. Ze wilde voor dat ze gingen lopen hem even omhelzen anders werd het helemaal zo awkward tijdens het lopen. Ze drukte zich zelf even tegen Ty aan en dat deed haar meteen goed. Het voelde zo vertrouw, echt als van ouds alsof ze nooit uit elkaar waren geweest. Ze liet hem los en keek hem even aan, haar ogen stonden liefdevol maar liet haar emoties haar niet de baas worden. Haar hart was op het moment nog van glas, en ze liet hem verlopig nog even in zijn stenen omhulsel. Maar wat een cliché gedoe allemaal. Ze kon nu ook gewoon wat met hem drinken, het gezellig hebben en daarna zouden ze wel zien hoe het verder verliep. “Dus,Tobias. Hoelang heb je hem al?” Zei ze terwijl ze richting het paard was gelopen en hem over zijn hals streelde. “Hij is erg mooi.” Sprak ze daarna. Ze glimlachte even toen Tobias haar helemaal inspecteerde of ze ergens snoepjes had. Ze aaide hem even over zijn hoofd en draaide zich weer terug naar Ty. “Zullen we gaan? Ik heb wel zin in warme chocolade.” Lachte ze even. Ze floot even naar Junior die ondertussen weer achter een beest aan rende. Gelukkig kwam hij mee gerend toen ze onderweg gingen. “En hoelang ben je weer terug, of ben je uberhaupt wel weg geweest?” Vroeg Val geïnteresseerd. Onderweg praatte ze gewoon over hoe het was inde tussen tijd dat ze elkaar niet zagen, en het was helemaal geen raar gesprek maar gewoon als vanouds.
Aangekomen bij de stal van Tobias nam Valerie plaats om een paar opgestapelde stro balen. Wauw, nu pas merkte ze hoelang ze niet echt met iemand gepraat had. Ze had hele verhalen te vertellen, maar ze wist ergens wel dat Ty ze zou willen horen. Daarom was het zo fijn met hem. Sommige mensen luisterde maar met een half oor en waren het de minuut erna al weer vergeten. Ty niet, hij luisterde echt naar wat ze te zeggen had. Glimlachend bekeek ze Ty, en hoe hij bezig was met Tobias. Echte vrienden, dat zag je zo. Dat zag je nog meer zelden. Zelf had ze ook zo’n band met Flair, maar haar had ze dan ook al echt heel lang. Nadat Ty helemaal klaar was aaide Val Tobias ook nog even en ze liepen samen weer naar buiten, met Junior natuurlijk. “We kunnen lopen of?” Misschien was hij wel met de auto. Rustig wachtte ze af.

Valerie leek afgeleid, en dat kon Ty haar niet kwalijk nemen. Dit was raar en eng voor hun allebei, ze hadden elkaar ongeveer een jaar niet gezien, en daar voor deden ze alles samen. Waren ze alles samen...
Ze keek hem aan en stelde voor naar de stad te trekken en dat vond hij een goed idee, hij was al blij dat ze er mee instemde samen iets te gaan drinken. Oh, hij wilde gewoon dat de spanning wegstierf. Ze konden normaal zonder problemen over echt alles praten, dat wilde hij terug. "Ja, goed idee." Bevestigde hij. Toen haar hond naar hem toe sprintte besefte hij nogmaals hoe lang geleden het was. Junior was altijd een goeie vriend van hem geweest, hoewel die hond altijd tegen hem opsprong als een gek. Er verscheen een lachje op Ty's gezicht wanneer hij weer tegen hem opsprong voor aandacht, maar oké, die gaf hij hem.
Toen Ty opkeek merkte hij dat Valerie zachtjes naar hem toeliep en even dacht hij dat ze hem wou kussen, waarbij zijn hartslag verhoogde, maar toen ze hem naderde sloeg ze haar armen om zijn hals en Ty nam haar stevig vast en sloot zijn ogen een ogenblik. Wist Valerie dat hij nog steeds super veel om haar gaf en er geen dag voorbij was gegaan dat hij haar niet gemist had? Het kilde hem om dat niet te vertellen, maar hij wist dat zowel hij als zij daar nog niet klaar voor waren, ze moesten eerst echt bijpraten, en daarna konden ze wel zien hoe het verder zou gaan.
Ze liet hem los en keek hem lang aan, Ty was superslecht met oogcontact maar bij haar was het moeilijk weg te kijken.
Ze begonnen te wandelen, Ty maakte de teugels aan één kant van het halster los en leed hem zo mee, hij was nog niet van plan terug op hem te klimmen. Valerie vroeg naar hem. "Hoe lang heb je hem al?" Vroeg ze. En ze voegde er aan toe dat hij erg mooi was. Ty glimlachte eventjes en aaide hem over zijn hals, maar als hij dacht aan wanneer hij hem kocht voelde hij zich erg down worden. "Nou, je herinnert je Kay wel, we gingen daar toch altijd mee samen rijden en zo. Wel, nu, mijn pa was dus terug gekomen voor alles wat er gebeurd is..." Hij wist niet of het wel een goed idee was om dat te vermelden. "En er was iemand die behoorlijk veel geld voor hem te bieden had, en we hadden het geld nodig dus..." Het was nooit Ty's wil geweest, maar wel die van zijn vader, maar nu hij hier met Tobias liep en alles goed draaide thuis, had hij geen spijt. Hij miste Kay wel, maar hij was nu op een plek waar hij thuishoorde, hij liep wedstrijden, won die en was op elke TV te zien. Dat succes had Ty hem nooit kunnen geven, Ty reed voor het plezier, niet dat het iets moest opleveren voor hem. Die wedstrijden betekenden niets voor hem. Maar voor Kay deed het dat wel, hij hield altijd van de spotlights, en als Ty hem op televisie bekeek zag hij er echt gelukkig uit, en dat was genoeg voor hem. "Dus we hebben hem verkocht aan een organisator van de grootste springtoernooi's van in het buitenland. Hij bood enorm veel geld aan, en Kay zou beroemd worden, hij is vaak op TV te zien, ik zie hem dus nog, en hij is gelukkig." Hij lachte even. "Maar mijn vader zag dat ik er onder leed, hij was op dat moment mijn enige vriend..." Hij haalde even adem. "Dus op een dag nam hij me mee naar de stallen en stelde hij me voor aan deze jongen." Hij klopte Tobias zachtjes op zijn hals. "Ik was direct verkocht." Hij had hem dus al wel even.
Ze vertrokken richting de stallen en Valerie stelde allerlei vragen over waar hij had gezeten. Ty grinnikte en was eigenlijk blij dat ze zoveel vragen stelde. "Ik ben een tijdje met mijn vader naar Europa geweest, een maand of zo en voor de rest heb ik veel bij Tobias gezeten, werk gezocht,..." Niks, echt niks eigenlijk.
Aangekomen bij de stallen zag hij dat Valerie zich even neerzette op een paar stro balen, dus hij nam Tobias naar zijn stal en zadelde hem af. Tobias merkte dat Ty gehaast was en toen Ty terug kwam om dag te zeggen leek het alsof Tobias hem uit stond te lachen. "Kijk maar niet zo, tijd om de liefde van mijn leven terug te winnen." Grinnikte hij en klopte zijn vriend gedag. Hij had echt een vriend nodig, een mens. Hij liep de stal uit en kwam richting Valerie. "Zullen we?"
Ze vroeg of ze gingen lopen maar gelukkig was hij met de auto. Die zal Valerie nog wel herkennen. "Ik ben met de auto, dus we moeten niet door die kou." Lachte hij en nam haar mee naar zijn jeep. "Herken je hem nog?" Hij liet haar instappen en deed dat zelf ook. Hij startte de auto en reed richting centrum.
Hij zat al de hele tijd met dezelfde vraag in zijn hoofd maar voelde zich niet goed om die te stellen aangezien hij het antwoord niet wilde weten, eigenlijk. "Dus..." Zei hij terwijl hij een seconde naar haar keek en daarna zich terug op de weg focuste. "Heb je eh, in tussentijd iemand nieuw ontmoet?" Hij beet kort op zijn lip en deed verder alsof hij er cool mee was. Valerie had al het recht om iemand nieuw te leren kennen. Alleen was het hard om te geloven dat hij de enigste zou zijn geweest die geen seconde aan een ander meisje kon denken dan aan haar. Het duurde niet lang voor ze de drukke stad in reden. Er waren wat probleempjes op de weg dus Ty sloeg ergens in zodat ze daar niet in hoefden te staan. "Je had zin in een warme choco? Ik heb hier in tussentijd een leuk koffiehuisje ontdekt, echt de moeite, ik neem je daar wel heen." Zei hij en glimlachte naar haar. Ze was enkel mooier geworden, vooral al veel meer volwassener. Hij ook, want een jaar geleden droeg hij nog hoedjes en rookte hij alle dagen sigaretten. Nu niet meer, enfin, af en toe nog wel is eentje maar hij dacht over dingen na en wist wat hij wou nastreven en wat niet. Ty hield van Valerie, enorm veel en dat zou altijd zo blijven.
"Hier is het." De parking was vrij dus ze konden mooi er voor uitstappen. Het was helemaal niet druk en Ty had al een mooi plaatsje uitgekozen aan het raam. "Hier heb ik mijn sollicitatie-gesprek gevoerd." Lachte hij. "Ze hadden me aangenomen maar na een maand was ik er al mee gestopt, ik kon de laatste maanden echt moeilijk om met mensen..." Vertelde hij terwijl hij galant de stoel wat naar achter schoof en Valerie haar jas uit hielp om haar te laten zitten. Net als zijn jas hing Ty die op en ging hij tegenover haar zitten.
Het was even stil en hij zuchtte even diep. "Ik had nooit gedacht dat ik weer voor je zou zitten... Ik dacht dat ik je kwijt was, voor altijd." Zei hij zacht zonder haar aan te kijken. God zij dank dat hij nu voor haar zat, hij kon echt schreeuwen van geluk. Valerie was de belangrijkste persoon in zijn leven, en dat bleef zo. Zelfs als zij niets met hem te maken wou hebben. "Er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan je heb gedacht."
Een bediener kwam en Ty zocht snel naar iets wat hij wou drinken. "Doe mij maar een koffie met extra melk en karamel, alsjeblieft." Bestelde hij en hij keek naar Valerie die waarschijnlijk een chocolademelk nam.

Valerie was opgelucht toen Ty zei dat hij met de auto was. Het leek vanmiddag een goed idee om helemaal naar de stad te lopen, maar nu had ze daar stiekem niet echt zin meer in. Al was het vanaf hier niet zo heel ver meer maar ze moest ook weer helemaal terug lopen dan naar Flair haar stal. Niet echt goed door gedacht maar ja ze gingen nu toch met de auto. "Herken je hem nog?" Valerie grinnikte even en keek naar Ty. Het was lang geleden maar niet zo lang. Als Val een week geleden had gedacht wat ze allemaal tegen Ty wilde zeggen dan kon ze meerdere a4tjes vol schrijven. Maar nu, nu ze naast hem zat was ze een soort van dicht geklapt en wist ze helemaal niets meer te zeggen. Althans niets nuttigs. Ze glimlachte toen Ty naar haar vroeg. "Dus... Heb je intussen iemand nieuw ontmoet?" Valerie keek even van het raampje kort naar Ty. Ze kon er een grapje over maken en vertellen dat ze zogenaamd wel iemand had. Maar nu ze er overna dacht was dat helemaal niet grappig. Niet voor Ty maar zelf vond ze het ook helemaal niet grappig. "Ik Euh, sinds wij uit elkaar waren ben ik niet echt veel onder de mensen geweest. Alle jongens gingen vrijwel langs me heen. Ik heb daar totaal geen aandacht aan besteed." Ze kon maar het best eerlijk tegen Ty zijn en nu maar gewoon zeggen hoe het zat. "Ik heb 100 manieren bedacht hoe ik over je heen kon komen maar ik zag ook in dat een ander iemand daar niet mee ging helpen. En eigenlijk wilde ik ook niet over je heen komen." Dat laatste zei ze zacht terwijl ze naar haar handen keek die op haar schoot lagen.
Het was lastig om hier over te praten, maar het was wel volwassen. Iets wat ze het afgelopen jaar wel meer was geworden. Ze konden ook niet zo verder gaan hoe het vroeger was, al wilde ze dat wel. Maar dat zou raar zijn en onnatuurlijk. Misschien waren ze elkaar nu wel ontgroeid en waren ze niet meer voor elkaar. Maar Valerie kon zich dat haast niet voorstellen. Ty had een leuk tentje in gedachten waar ze leuk wat konden drinken. Dat leek haar ook een goed idee en zelf had ze nog geen idee waar ze anders heen zouden gaan.
Valerie had aandachtig geluisterd naar de verhalen van Ty. Ze vond het fijn om naar hem te luisteren en bewonderde hoe hij altijd helemaal op kon gaan in zijn verhalen. Dat deed hij altijd al. Val glimlachte toen ze even terug dacht. Ja ze wist het zeker, die tijd wilde ze gewoon weg terug. "Hier is het." Sprak Ty toen hij de auto parkeerde. Ze glimlachte en keek uit het raam. Deze plek kende ze eigenlijk niet. Nu besefte ze wel dat ze hier te lang niet meer was geweest. Ze stapte uit de auto en liet Junior er ook uit. Ze vond het zielig om hem in de auto te laten. En ze wist dat hij zich koest hield, hij zou geen problemen veroorzaken en je zou haast niet merken dat hij er was. Ze volgde Ty het restaurantje binnen en luisterde glimlachend weer naar zijn korte verhaal. "Jammer dat je hier niet meer werkt, had ik een reden om hier wat te gaan drinken." Grinnikte Val terwijl ze hem dankbaar aan keek toen hij haar uit haar jas hielp. Zo lief! Nu ze eenmaal warm binnen zaten, besefte ze hoe koud het buiten eigenlijk wel niet was.
"Ik had nooit gedacht dat ik weer voor je zou zitten... Ik dacht dat ik je kwijt was, voor altijd. Er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan je heb gedacht." Zei Ty plots. Valerie werd er haast verlegen van en keek even neer op de tafel. Voor dat ze wat kon terug zeggen kwam er een jongen aan om hun bestelling op te nemen. Ze wachtte even tot Ty zijn bestelling had gezegd. "En voor mij een warme chocomel met slagroom alsjeblieft." Ze glimlachte even en richtte zich weer op Ty. "Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen." Begon ze. "Ik wilde je nooit kwijt, we hebben al zoveel met elkaar overwonnen." Niks ervan was gelogen. Zelfs toen ze Ty niet meer herkende en het allemaal volledig fout liep, kwam het toch weer goed. Hoeveel mensen konden dat nou zeggen. "En ik weet dat we niet zo hup verder kunnen gaan, maar we kunnen het wel opnieuw proberen?" Stelde ze langzaam voor.

Ty kreeg niet genoeg er van Valerie's stem te horen, laat staan haar gezicht terug te zien. Hij genoot terug van elke seconde met haar, en hij begon zich steeds meer af te vragen hoe hij het ooit zo lang heeft kunnen volhouden zonder haar. Hoe heeft hij dat überhaupt ooit gedaan.
"Ik euh, sinds wij uit elkaar waren ben ik niet echt veel onder de mensen geweest. Alle jongens gingen vrijwel langs me heen. Ik heb daar totaal geen aandacht aan besteed." Ty's mond viel een beetje open toen ze dat vertelde. Eerlijk, Ty had het niet verwacht. Maar hij kon moeilijk verbergen hoe blij hij eigenlijk was dat hij dit hoorde. Hij had net hetzelfde gehad constant, sterker nog hij heeft eigenlijk contact gehad met niemand. Maar toch zei hij niets.
Eenmaal in het koffiehuisje had Ty wel gezien dat hij een extra indrukje had gemaakt door haar uit haar jas te helpen. Maar zoals hij al had gezegd wilde hij er alles aan doen haar terug te winnen. Aan de ene kant had hij een voorgevoel dat dat hem niet zou lukken, aangezien het echt lang was sinds ze elkaar terug zagen, en het een hele boel zou worden hun relatie terug op te bouwen. Maar het kon. En als er de mogelijkheid was, dan kon het ook echt.
"Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen." Ty beet op zijn lip en dacht even dat hij zijn kans had gehad. "Zeg dat het hetzelfde was. Alsjeblieft." Hij wendde zijn ogen af, damn hij was zo slecht in gevoelens uiten.
"Ik wilde je nooit kwijt, we hebben al zoveel met elkaar overwonnen." Het was allemaal zo waar. "Valerie, als we dat konden, dan kunnen we dit ook..." Vertelde Ty haar en keek haar aan. "Ik weet dat we niet zo hup verder kunnen gaan, maar we kunnen het wel opnieuw proberen?" Ty zuchtte diep en voelde zijn hart snel slaan. "Ik wil niets liever." Zei hij.
"Ik weet dat we elkaar zo lang niet gezien hebben. Maar ik geloof niet dat we hier tegenover elkaar zitten nu gewoon om zonder elkaar in de toekomst te leven. Dat kan ik niet, dat wil ik niet, en dat zal ik niet."
Ty overwoog het en pakte zachtjes haar hand vast, die nog koud was dus hij nam die direct vast tussen zijn beiden handen en keek haar lang aan.
"Ik weet dat ik een fout heb gemaakt met de beslissing te maken een break te houden tussen ons. Maar ik zal er alles aan doen om je terug te hebben, wat je ook doet." Ty was nog nooit zo zeker geweest van wat hij zei. Hij hield van haar, en alleen van haar. Niks kon dat veranderen en niets kon daar tussen komen zeker niet na al dat wat zij samen hadden doorstaan, en hoe ze daar enkel sterker uit waren gekomen.
Ty was hier zeker van, Valerie was degene.

Valerie glimlachte toen Ty haar hand tussen zijn handen nam. Haar handen waren koud, net zoals haar voeten altijd enorm koud waren. Slechte doorbloeding daar naar toe. Hoe Ty al die dingen zijn, maakte Val toch echt wel even blozen. Hoe goed en lang ze hem ook al kende, werd ze er toch verlegen van. Normaal was ze nooit zo, maar de laatste paar maanden waren zo bizar geweest, en dan nu in een random veld komt ze hem weer tegen. Dat kon toch geen toeval zijn? "Ik weet dat ik een fout heb gemaakt met de beslissing te maken een break te houden tussen ons. Maar ik zal er alles aan doen om je terug te hebben, wat je ook doet." Ze glimlachte nogmaals. Dat was iets, wat zij ook wilde maar ze moest nu wel een beetje realistisch zijn. “Dat wil ik ook en ik wil dit moment niet verpesten, maar we zijn ook al twee keer eerder uit elkaar geweest, en dat heeft me zoveel pijn gedaan. Ik wil niet dat dat nog een keer gebeurd, dan kunnen we het beter laten. We doen elkaar en onszelf alleen maar pijn. Maar zoals ik al zei, ik wil het proberen, maar ik ben gewoon zo bang om je dan weer kwijt te raken.” Sprak ze en keek even moeilijk voor zich uit. Het was en bleef een lastig onderwerp om over te praten, maar toch moest het besproken worden. Ze konden nu moeilijk koetel de koet het restaurant uit lopen als of er niets gebeurd was. Er waren natuurlijk in het jaar dingen gebeurd die nog met elkaar besproken moesten worden. Ze waren toch veranderd, en dat moest weer ontdekt worden bij elkaar. Al dacht ze niet dat dat een probleem werd.
De man kwam aan met de bestelde drankjes en ze verwarmde haar handen aan de hete mok met chocomel. “Dankjewel.” Sprak ze tegen de ober toen hij weg liep. “Sorry, je handen zijn lekker warm, maar de mok is toch net iets warmer.” Lachte ze. Valerie begon al meer los te komen bij hem. Zo was het voor heen altijd, altijd grappen en grollen, maar ook serieus op de momenten dat dat moest. “Ik uhm, het word al later maar ik wil nog niet alleen naar huis gaan, misschien kunnen we nog iets anders gaan doen en of vanavond ook iets eten?” Ja, nu ze hem weer terug had soort van, wilde ze niet wachtten tot dat ze volgende week misschien weer wata konden afspreken. “Ik wil nu niet ergens alleen zijn, zonder jou.” Bekende ze. Eerlijker dan tegen hem kon ze niet zijn.

Sorry flut post.

Ty wendde zijn ogen af bij haar antwoord. Oh Ty, had je nu echt een ander antwoord verwacht? Had realistisch geweest, en leg je verwachtingen misschien eens wat lager. Dacht hij.
Hij knikte wel bij alles wat Valerie zei. "Dat is een goed begin." Antwoordde hij eerlijk hoewel hij eigenlijk niets liever deed dan het nu direct terug officieel te maken. Daar was tijd en geduld bij nodig, en het waren misschien niet zijn beste gave's, hij had ze er voor over. Voor Valerie. "Ik heb je gekwetst ja..." Gaf hij toe en keek weg. De fonkeling in haar ogen was hem wel bij gebleven toen hij haar handen had vastgenomen en die bleef hem hoop geven. Valerie had nog gevoelens voor hem, dat sowieso en voor hem deed dat er even het meeste toe. Daar ging het toch om, toch? En het vertrouwen natuurlijk...
"Ik ben gewoon bang je dan weer kwijt te raken..." Ty ging met zijn hand door zijn haren en begreep Valerie volkomen.
"Ik ben echt super slecht in de juiste woorden vinden, maar..." Ty dacht na en glimlachte kort naar haar. "Ik weet dat je het moeilijk zult hebben dit te geloven maar je gaat me echt nooit meer kwijt raken. Ik ga nooit meer vertrekken want in dit jaar ben ik enorm veranderd, Val..." Hij zuchtte weer even bij de bijnaam die hij haar altijd had gegeven. "Ik heb dingen gerealiseerd. Dingen die ik nodig heb in mijn leven en wat niet en waarmee ik kan leven en waarmee niet." Hij schudde zachtjes zijn hoofd en hield deze keer zijn ogen op haar gericht. "En jij bent zo'n ding waar ik niet zonder kan leven." Zei hij met een lach volgend.
Niet veel later maakte Valerie een grapje over de warmte van de koffie en Ty lachte. "Mijn handen voelen zich tweede keus nu." Grinnikte hij met een knipoog.
Goh, eigenlijk kon hij elke dag wel met haar doorbrengen. Ja, de rest van zijn leven zou wel lukken eigenlijk.
"Ik uh, het word al later maar ik wil nog niet alleen naar huis gaan, misschien kunnen we nog iets anders gaan doen en of vanavond ook iets eten?" Ty was verdomd blij dat ze dat voorstelde en liet dit ook merken.
"Klinkt als muziek in mijn oren." Zei hij.
"Ik wil nu niet ergens alleen zijn, zonder jou." Ty keek haar lang aan en schudde zijn hoofd. "Dat hoeft ook niet. Ik blijf bij je. Graag zelfs."