On A Lovely November Day [Avan]

'Oh, shit.' Fronsend drukte Annabell haar telefoon uit en wierp een blik op de klok. 'Ik moet gaan.' Snel kwam ze overeind en griste haar tas van een stoel. Darius keek naar haar op.
'Waar moet je heen?'
'Avan. Ik neem de motor.'
Er verscheen een scheve grijns op Darius zongebruinde gezicht. 'Avan? Je bedoelt de Spaanse jongen?'
'Die Avan, ja.' Ze negeerde haar neef en zijn zachte gegrinnik en trok haar jas aan. 'En ik moet daar over een kwartier zijn.'
'Dan mag je inderdaad wel opschieten.' Darius grijnsde nog steeds. 'Vind je 'm leuk?'
Snel dook hij weg toen ze met haar tas naar haar uithaalde. 'Oi, rustig! Ik maak maar een grapje!'
Beiden keken om toen Mo McKane binnen kwam - een lange, gespierde man wiens donkerrode haar al grijze strepen begon te tonen. Zijn zoon was net iets langer dan hij en had dezelfde, bijna ondeugende blik in zijn donkere ogen, al had hij de trekjes in zijn gezicht duidelijk van zijn moeder geërfd. Annabell daarentegen leek weer meer op haar oom.
'Wat is hier aan de hand?'
'Niets, niets,' antwoordde Darius snel, Annabell met een brede grijns aankijkend. Die wierp hem een scherpe blik toe, voor ze haar tas over haar schouder zwaaide en de kamer uit beende, Darius nog steeds lachend achterlatend.
Met de sleutels van de rode motor in haar hand schoof ze de deur van de garage open, zodat ze uit kon kijken over de straat. De zon scheen, en ondanks dat het november was was het aangenaam warm. Ze manoeuvreerde de motor tussen de gereedschappen en andere rotzooi die nodig eens opgeruimd moesten worden door naar buiten, waarna ze de garage weer netjes sloot.
Nog geen vijf minuten later had ze het huis ver achter zich gelaten en begon de stad langzaam uit te dunnen. Het duurde ook niet lang meer voor het asfalt plaats maakte voor een brede zandweg. Ze begon het ondertussen warm te krijgen in de jas die ze droeg, en de helm was ook niet bepaald comfortabel. Maar als je geen hersenbreuk wilde moest je er iets voor doen.
Ze had de manege alleen op een afstandje gezien, toen ze er de eerste keer met haar oom langs was gereden toen ze hier een tijd geleden was komen wonen. Ze had er nooit verder over na gedacht, maar nu was ze eigenlijk wel geïnteresseerd om het verder te bekijken.
Na nog zo'n kwartier gereden te hebben had ze het adres dat Avan haar gegeven bereikt en liet ze de motor slippend tot stilstand komen. Ze nam de helm af, veegde haar blonde haar naar achter en keek even het terrein over om te kijken of ze Avan al kon zien, maar er was nog niets van hem te bekennen. Dan zou ze hier maar moeten wachten.

Nadat Avan de laatste stal had gehad die nog voorzien moest worden van nieuw hooi en dat soort dingen verliet een harde zucht uit het keelgat van de jongen. Hij moest toegeven; een baantje hier was geen makkelijk karwei. Avan had zich uiteindelijk toch maar als vrijwilliger opgegeven om af en toe eens wat te helpen, aangezien het met Pasqual de laatste tijd wat minder leek te gaan en hij daarom dus steeds meer afwezig was.
De jongen leek zich haast wat weg te duwen, iets wat totaal niet voor hem was, waarop Avan eigenlijk nog verder onderzoek moest gaan doen; je beste vriend ongelukkig zien – of in ieder geval weten dat hij dat was – is niet echt iets prettigs, toch? Hij wilde hem helpen, natuurlijk, liet dat alleen nou niet een van zijn beste specialiteiten zijn.
Nog voordat de zwartharige jongen nog verder iets in zijn hoofd uit kon werken als een zogenaamd plan kwam het besef bij hem omhoog dwarrelen dat hij zo had afgesproken en dat het al bijna tijd daarvoor was. Speciaal voor Anna had hij dus ook Sangre maar niet buiten gezet, want ze wilde rijden, toch? En als ze daar niet voor kwam ging ze er alsnog maar op, dat was namelijk een must voor vandaag.
Ergens hoopte Avan dat Sangre vandaag zijn hengstengedrag achterwege zou laten. Puur omdat het anders erg kut voor haar zou zijn en er dan ook nog wel een kans erin zat dat ze eraf ging donderen. Oh god. Dat was toch wel een van de dingen die hij wilde voorkomen. Nee, hij ging maar eens mooi braaf doen en haar laten zien dat hij de kalm was. Of in ieder geval de kalmte zelve kón zijn.
Hopen kon namelijk altijd nog.
Bij het nogmaals zien van de tijd besefte hij dat het zo ver was en Anna ieder moment aan kon komen. Vandaar dat hij expres maar in de buurt van de oprit bleef, zodat hij in ieder geval niet ver weg was en ze hem dus ook niet hoefde te gaan zoeken. Wat nogal vreemd zou zijn aangezien hij dacht dat het de eerste keer voor haar was dat ze hier was.
“Anna!” Daarmee probeerde hij haar aandacht te krijgen, aangezien ze nou niet bepaald de kant op keek waar hij vandaan kwam. Voor hij het wist krulden zijn mondhoeken wat om terwijl hij op haar af liep.
“Alles oké?” Misschien niet de beste vraag om meteen te stellen, wie weet speelde er heel wat af op dit moment in haar leven, maar ach. Als dat zo was zou ze hier vast wel niet zijn. Of had ze afgebeld, in ieder geval iets in die trant. Tenminste, zo dacht Avan.
Zijn donkere ogen vielen meteen op de rode motor die ze bij haar had waardoor zijn wenkbrauwen wat omhoog gingen. Dus, ze was een motorchick? Dat was best wel eh.. hot? Of zo. Niet dat die gedachten nog lang in zijn hoofd ronddwaalden aangezien er weer woorden over zijn tong heen rolden. “Gave motor.” Ergens leek het Avan echt nice om motor te rijden. Gewoon, de snelheid, de eenheid die je op dat moment had.
Maar alright. Terugkomend op de reden waarom ze hier nu waren. Annabell wilde het hier allemaal eens zien, dus daar moest hij dan maar eens voor zorgen. Had zij maar eventjes geluk dat hij hier alle hoeken en gaten vrijwel uit zijn hoofd kende en ze bij hem dus op het juiste adres was. Misschien zat ze zelfs bij Pasqual nog beter, maar hoogstwaarschijnlijk kende ze hem niet, anders was ze vast al wel eens eerder langsgekomen.
“Dus.. zullen we dan maar?” Een glimlach verscheen rondom zijn lippen waarna hij naar achteren wenkte. Eerlijk gezegd wist hij half niet eens zo goed waar hij moest gaan beginnen, of beter gezegd, waar zij wilde beginnen.
Hm, eigenlijk leek het hem dan toch wel lastiger dan in de eerste instantie.

Annabell had haar motor tegen een schutting gezet, heel voorzichtig, zodat ze zowel het voertuig als de klimop die langs de planken van het hek over de jaren heen naar boven was gekropen. De schutting werd nog steeds gesierd door enkele nazomerbloemen.
Nadat ze was afgestapt, de motor op slot had gezet en de bos sleutels in haar zak had laten glijden ritste ze haar jasje open. Ze had het nu wel warm gekregen. Haar losse, blonde lokken vielen nu over haar schouders nu ze geen helm meer droeg, maar om er voor te zorgen dat haar haar niet in de weg zou zitten liet ze een elastiekje van haar pols glijden om het vast te zetten in een slordige knot.
Met haar tas over haar schouder keek ze het terrein rond, en genoot van de semi-stilte - er waren nog steeds vogels die in de bomen een concert hielden - en de schoonheid van de omgeving.
Met een flauwe glimlach trok ze een wit bloempje uit de klimop, om deze tussen haar elastiekje te steken. Van tijd tot tijd was het toch wel leuk om iets meisjesachtiger te kleden om het zo te zeggen. En bloemen waren mooi.
Het terrein dat voor haar lag zag er verzorgd en opgeruimd uit, maar ze zag verder geen levend wezen dat er rondliep. Om eerlijk te zijn had ze nog maar één keer op een pony gezeten, toen ze een jaar of negen was geweest. Natuurlijk was zij degene geweest die een springerig beest aangewezen had gekregen, terwijl Darius op een rustig dier was gezet die hij prima onder controle had kunnen houden. Ze was er nog net niet van afgevallen.
Hopelijk ging het vandaag beter - ze voelde er bijster weinig voor om in het bijzijn van Avan van een paard te donderen.
Net toen ze in de richting kantine wilde lopen kreeg ze Avan in het oog, en meteen verscheen er een stralende lach op haar gezicht toen ze hem zag glimlachen en hij eveneens haar kant op kwam.
“Alles oké?” vroeg hij toen hij voor haar stond, en haar lach werd zo mogelijk nog breder. Het was een tijd geleden dat ze elkaar hadden gezien, en ze moest eerlijk toegeven dat ze zijn aanwezigheid nogal had gemist. Ze veegde een plukje haar terug dat niet was vastgezet door het elastiekje en knikte. 'Prima, dank je.'
Toen ze wilde vragen hoe het dan wel niet met hem ging zag ze dat zijn blik afdwaalde, en toen ze zijn blik volgde merkte ze dat hij naar haar scooter keek. Ze grinnikte onwillekeurig om zijn gezicht.
“Gave motor.”
'Dank je,' antwoordde ze. 'Als we tijd hebben kunnen we misschien nog wel een rondje maken.' Ze trok suggestief haar wenkbrauwen op en trok haar tas verder over haar schouder.
“Dus.. zullen we dan maar?”
Ze glimlachte terug en knikte, zijn gebaar naar achter met haar blik volgend. 'Let's go.' Ze grijnsde.

Eerlijk gezegd was Avan toch wel wat benieuwd geworden naar haar rij skills, als ze die dan toch had. Straks kon ze ineens geweldig goed rijden en zou er geen grapje zoals dat ze ging vallen erin zitten. Niet dat hij perse wilde dat ze ging vallen, maar kom op, dat was best komisch toch?
'Prima, dank je.' Mooi, dan was zijn vraag toch niet verkeerd gekomen of wat dan ook. Daar had hij ook vrij weinig zin in eerlijk gezegd. Gewoon, hij wilde even niet denken aan hoe slecht het wel niet met zijn beste vriend ging of in wat voor downs hij zelf wel niet kon zitten.
Avan kon namelijk zeker niet ontkennen dat hij niet wat mindere periodes had meegemaakt de laatste tijd. Gelukkig leek het nu wel weer de betere kant op te gaan, al wilde hij dan toch niet te vroeg juichen.
Dus, ze vond het grappig? Well, hij moest toegeven dat haar gegrinnik voor een grijns op zijn gelaat had gezorgd die hij zeker niet kon onderdrukken. Nadat hij de motor wat grofweg had bekeken keek hij weer terug op naar haar, zijn bruine ogen die dus op haar gericht waren. 'Dank je. Als we tijd hebben kunnen we misschien nog wel een rondje maken.' Hm, dat was nog niet eens zo’n slecht plan, het was een heel goed plan zelfs en hij kon er dan ook zeker geen nee tegen zeggen.
“We zullen zien; wie weet kan jij na het rijden niet eens meer lopen van de spierpijn.” Een grimas verscheen rondom zijn lippen waarna hij eventjes zijn wenkbrauwen ophaalde. Niet dat dat echt zo kon zijn want zo snel zou spierpijn waarschijnlijk niet komen, maar dat maakte voor nu even niets uit.
Oh god, hij zag zichzelf nu al zitten. Achterop de motor bij Annabell, haar zo stevig mogelijk vasthoudend aangezien hij zo bang zou zijn als een wezel en hij het hoogstwaarschijnlijk ook nog eens bijna in zijn broek zou doen. Dan nog niet eens gesproken over het feit dat hij zijn ogen haast niet open durfde te doen in angst om weet ik veel wat te kunnen zien gebeuren.
Misschien waren die dingen dan toch iets te overdreven, maar het zou hem niets verbazen als een van die dingen in werkelijkheid ook zo zou zijn.
Dan zou hij haar nog zo hard uit kunnen lachen – zou ze van Sangre vallen dan – als hij wilde, wie het laats lacht, lacht het best en dat zou dan ook maar eens blijken.
'Let's go.' Haar woorden waren voor hem het teken om zich om te draaien en richting de grote deuren te lopen die zouden leiden naar de stallen, aangezien dat ook het eerste deel was waar je langs zou komen, samen met de kantine.
“Hier beginnen dus de stallen–” Deelde hij haar mee toen ze binnen beland waren, maar dat zou ze zelf vast ook wel begrepen hebben. “Zoals je ziet zijn er dat een groot aantal.” Het was dat de meeste paarden op dit moment zich nu bevonden in een of ander paddock en anders de weide, maar normaal gesproken was het in de avond toch een stuk drukker qua geluiden die de paarden allemaal maakte.
“De kantine is hier.” Zijn ogen gleden naar zijn linker kant om vervolgens de deur zo aan te kunnen wijzen. Hm, misschien had ze wel dorst of zo? Wist hij veel. Het beste was toch wel om dat eventjes te vragen, voor het geval dat. Anders zou hij ook zo onbeleefd over komen of iets.
“Wil je misschien wat drinken?” Hij kon het altijd maar aanbieden, voor het geval dat. “Of wil je al gaan rijden? Ik weet het namelijk niet.”

Een kleine schittering was zichtbaar in haar ogen, mede dankzij de zon die in haar donkere irissen weerkaatst werd toen ze achter hem aan liep, verder het terrein op. Onder het wandelen draaide ze haar sleutelbos wat rond in haar hand, zodat ze een zacht, rinkelend geluid voortbrachten als de sleutels met elkaar in contact kwamen. Haar andere hand was diep in de zak van haar spijkerbroek verdwenen. Misschien was dat niet de slimste keuze geweest - ze wist niet veel van paardrijden, maar kon je wel vertellen dat het met een spijkerbroek niet al te comfortabel zat. Maar als ze er last van zou krijgen was het maar zo.
Ze kwam even tot stilstand toen Avan haar langs de stallen een stuk verderop leidde en grijnsde even scheef. Bij het zien van het formaat van de gebouwen realiseerde ze zich hoe groot het terrein eigenlijk moest zijn - vanaf de voorkant zag het er helemaal niet zo groot uit, vooral doordat er zoveel bomen er om heen stonden.
Haastig versnelde ze haar pas toen ze zag dat Avan al door was gelopen en een stuk verderop stond. Ze ging weer naast hem lopen, nu beide handen in haar zakken, en nam haar omgeving eens goed in zich op terwijl de jongeman naast haar verder ging met de korte rondleiding.
Ze glimlachte toen hij haar vroeg of ze iets te drinken wilde en haalde haar schouders iets op. 'Laten we eerst gaan rijden. Wat te drinken halen kan altijd nog.' Haar glimlach veranderde in een stralende grijns. 'En daarvoor ben ik hier, niet?'

Eigenlijk was het – voor zo ver hij zich nog kon herinneren – niet eens aan bod gekomen of Anna al eens paard had gereden. Misschien had hij er anders van te voren rekening mee kunnen houden, misschien ook wel niet. Niet dat het veel uit ging maken, Vanessa’ paard was sowieso toch niet geschikt; dat beest sprong om de paar seconde een of andere random kant op en was dus mede daardoor hartstikke onvoorspelbaar. Dus dan kwam hij uiteindelijk toch weer bij Sangre uit en dat was toch zijn eerdere keuze ook al.
'Laten we eerst gaan rijden. Wat te drinken halen kan altijd nog. En daarvoor ben ik hier, niet?' Ja, daar had ze wel een punt. Maar toch had Avan het liever eerst gevraagd, voor het geval dat ze straks aan het paardrijden was met ontzettende dorst, waarvan hij uit ervaring wist dat dat echt geen pretje was. Nog als reactie op haar woorden krulden zijn mondhoeken wat omhoog en draaide hij zich vervolgens weer om, om zo verder de rijen met stallen door te lopen en uiteindelijk bij de poetsplaats te belanden waar Sangre al klaar stond. Alleen het hoofdstel ontbrak nog, maar dat was met opzet zo gedaan, anders had hij namelijk niet meer zo vast kunnen staan als nu.
“Ik had ‘m alvast maar op laten zadelen; soms kan hij nog wel eens vervelend doen met het zadel.” En het was Avan’ bedoeling ook niet om Anna meteen met een grote blauwe plek naar huis te sturen doordat ze gebeten was. Niet dat de spierwitte hengst dat nou echt deed, maar je wist maar nooit, voor nu was ze toch nog wel een vreemde voor de hengst en kon het allerlei kanten met hem opgaan. “Maar, hier ga je dus op rijden, als je dat leuk lijkt?” Hij wierp een vragende blik op haar, kon het toch niet laten om de kleine glimlach die eerder op zijn gezicht had gestaan terug te toveren.
Ondertussen was Avan wat dichterbij Sangre gaan staan, gaf hem daarna wat aaien over zijn hoofd, om zich daarna weer te focussen op Anna. Hopelijk stemde ze er allemaal maar mee in, anders moest hij ter plekke ineens een plan B gaan bedenken.