Het is harig en loopt met me mee. Help. [Pasqual]

Het was rustig op het bospad. Buiten de joggende, jonge bokser om was er niemand te bekennen. De enige geluiden waren natuurlijke geluiden. Het gekwetter van de vogels, bijvoorbeeld.
Echter, toen Troy vertraagde tot een looppas en al drinkende uit het flesje water dat aan zijn heup hing de bocht om ging was hij ineens niet meer alleen op het pad. Stomverbaasd keek hij recht in de grote, donkere ogen van een hele kleine, hele harige en bovenal héle magere pony. Het diertje deed aarzelend een paar onhandige stappen naar voren. Troy fronste. De pony zat vastgebonden aan een smalle eik, maar Troy zag nergens iets van voer of water staan. Welke randdebiel liet in godsnaam een dier zomaar achter in het bos?
Het antwoord, zo zag hij nu pas, stond op een briefje dat aan het deel van het touw hing, dat in een lus om de hals van het kleine ponytje was vastgemaakt. Hij knielde naast het dier neer. Hij had echt totaal niets met paarden - immers, hij had het zich nooit kunnen veroorloven ook maar iets van een huisdier te hebben en volgens zijn vader waren pony's meidendieren - maar dit ging hem gewoon aan het hart. Het diertje was mager en hij had allerlei kleine wondjes over zijn lijfje. Zijn zwarte vacht was gewoon smerig, maar de witte stukken waren zelfs amper wit te noemen.
Hij las vlug door wat er op het briefje stond.
Of iemand de pony mee kon nemen omdat er niet langer voor gezorgd kon worden. Nou, dat was duidelijk. Waarom ze 'm dan niet eerder hadden weggedaan in plaats van hem half te laten verhongeren was Troy een raadsel, maar hij besloot er maar niet teveel over na te denken. Hij maakte het touw los van de boom, maar hield toen stil. Waar moest hij eigenlijk in godsnaam heen met dat beest? Hij had geen geld voor een dierenarts en zeker geen ruimte voor het kleintje, dat nu aarzelend aan zijn donkerblauwe joggingbroek rook.
Pas toen schoot het hem te binnen dat hij er ook gewoon mee langs een manege kon gaan. Die wisten er vast wel raad mee. Hij wist er sowieso een te zitten, dus dat scheelde.
"Kom, jochie," zei Troy, ietwat onwennig. Hij begon te lopen en tot zijn verbazing dribbelde de piepkleine pony met zijn typerende, moeizame pasjes met hem mee. Lag het aan Troy of zagen die hoeven er niet uit zoals paardenhoeven eruit hóórden te zien? Niet dat hij er verstand van had. Misschien hoorde het bij mini paarden - of wat voor een dit ook was - wel zo.

Na een aardig lange tocht, waarbij hij tot tweemaal toe even was gestopt om de zwart-witte pony was te laten drinken toen ze bij kleine vijvertjes langskwamen, kwam de manege in zicht. Troy wist nog dat het een of andere Spaanse naam had, of zo, maar dat was ook hoe ver zijn kennis van deze plek ging. Het leidde de pony, waar de vaart inmiddels al helemaal uit was, wat hem niet verbaasde met het ondergewicht van het beestje, het terrein op en keek zoekend om zich heen, hopend dat hij iemand kon vinden om aan te spreken over het harige probleem dat nu pal naast hem was gaan staan en aan zijn hand snuffelde. Troy aaide even over de dikke manen van het paardje, die verrassend ruw voelden. Hij had niet het idee dat de pony was geslagen. Er was slecht voor hem gezorgd, maar hij had vaak genoeg vals gemaakte honden gezien om in te kunnen schatten dat dit nieuwsgierige dier vooral gewoon in zéér incapabele handen was geweest.

Ze trok zijn aandacht, meer dan goed was. Pasqual zat op het terrasje te kijken naar de mensen die over het terrein van de trainingsstal heenliepen. Op een dag als vandaag waren er dat een hele hoop. De zon scheen na een hele tijd slecht weer te hebben gehad en iedereen wou zoveel mogelijk van het weer genieten. En heel eerlijk, hoe kon dat nou beter dan door een dag door te brengen met je paard?
Pasqual was op een strategische plek gaan zitten. Hij had haar al een aantal keer voorbij zien komen met Kento en kon haar nu zien rijden in de buitenbak. Ze kon onmogelijk doorhebben dat hij naar haar zat te kijken. Daarbij, had ze het wel door, reed ze altijd anders. Nu leek ze te zweven op Kento's rug en leek het team zo op elkaar ingesteld te zijn dat niets of niemand in die bubbel kon komen. Het was werkelijk fantastisch om te zien.
Miriam schoof met een lachend gezicht aan het terrastafeltje waar hij aan zat.
"Zit je weer naar haar te kijken?" was het eerste wat ze vroeg. Pasqual kreeg kort een rode kleur op zijn gezicht.
"Ja eh, goede ruiter hè? Die moet je wel in de gaten houden." Ze sloeg hem lachend op zijn arm.
"Goede ruiter, hou toch op! Als je zo doorgaat, word je hele horde fangirls verdrietig. Pas maar op hoor! Worden ze jaloers op onze Kath-"
"Hou op!" Hij keek haar even scherp aan. "Niet hier, oké?" Hij leunde achterover in zijn stoel.
"Daarbij weet ik echt niet zeker of ik wel wat voor haar voel, hoor." Hij haalde zijn schouders op.
"Eh, dude? Je kijkt constant naar haar en weet zo wat alles over haar te vertellen, dat weet je echt niet over bijvoorbeeld Laura."
"Wie is Laura?" deed hij. Miriam lachte even. Beiden konden ze het goudblonde meisje met de krullen haarscherp voor de geest halen. Er ging geen dag voorbij dat ze 'per ongeluk' Pasquals kant op liep of hem 'per ongeluk' aanstootte. Haar flirtpogingen waren soms om te huilen zo slecht. En wie was Miriam om hem daar niet mee te stangen.
"Vraag haar dan op een date," zei Miriam ineens. Pasqual keek haar wezenloos aan.
"Haar op een date vragen?" Zijn stem verschoot even.
"Ja, doe het gewoon. Wat is het ergste dat mis kan gaan?"
"Nou, ze zou bijvoorbeeld in paniek kunnen raken, of me niet willen, of -" Miriam trok een wenkbrauw op.
"Je niet willen? Heb je de blikken gezien die ze op je werpt?" Pasqual zweeg even.
"Nee, ik meen het, Pasqual! Je zou er voor de lol eens op moeten letten, het is heel erg schattig." Miriam stond weer op, sloeg hem even op zijn schouder en liep toen weer weg. Pasqual nam onderwijl nog een slok van zijn cola en volgde Miriam met zijn blik tot ze uit beeld was. Toen wierp hij weer een blik op Kathie, die nog steeds in de buitenbak bezig was met Kento. Zou het echt zo zijn?
Hij stond op en liep naar de buitenbak toe om aan de rand te gaan hangen zodat hij gewoon naar Kathie kon kijken. Hij vond het oprecht interessant.
Kathie was met Kento aan het springen. Van pure concentratie had ze een rode blos op haar wangen gekregen en ze spoorde Kento aan tot een handgalopje. Echter had ze niet helemaal juist ingeschat hoe heet hij was en ging hij harder dan gepland. Hij kwam niet uit, gooide zichzelf in de ankers en gaf Kathie een vlieglesje. Pasqual keek het twee seconden aan maar toen hij zag dat Kathie bleef liggen, schoot hij onder het hek door, Kento negerend die door de bak heen aan het draven was. Die zou vanzelf wel tot stilstand komen.
"Kathie, gaat het?" vroeg hij bezorgd terwijl hij zich over het meisje heen boog. Met rode wangen keek ze hem aan en probeerde overeind te krabbelen.
"Jawel hoor," stamelde ze. Pasqual stak zijn hand uit.
"Hier," sprak hij, "dan help ik je even overeind." Ze nam zijn hand aan, een klein zacht handje die voorzichtig steun leek te zoeken aan hem. Hij trok haar in een soepele beweging omhoog.
"Wat gebeurde er?" vroeg hij, nieuwsgierig of het meisje ook doorhad wat er mis was.
"Hij liep onder me vandaan," gaf ze schoorvoetend toe. "Ik denk dat ik hem teveel been heb gegeven." Ze liet vlug zijn hand los en klopte zichzelf af. Terwijl zij zichzelf aan het afkloppen was, ging Pasqual rustig achter Kento aan, die inderdaad ergens in een hoek stil stond. Hij nam Kento mee aan de teugels en zette hem voor Kathie neer.
"Stap op," zei hij met een glimlach. Ze nam een stijgbeugel vast, zette haar voet erin, trok zichzelf omhoog aan het zadel en slingerde haar been over het zadel heen. Ze ging verzitten totdat ze goed zat.
"Zeg, mag ik je wat aanbieden?" vroeg Pasqual met een lachje. Ze keek hem nieuwsgierig aan.
"Omdat je nu gevallen bent, zou je een privélesje wat lijken? Ik bedoel, je rijdt echt geweldig op Kento."
Ze knikte.
"Lijkt me gaaf," mompelde ze verlegen.
"Top!" Er brak een grote glimlach door op zijn gezicht. "Zaterdagavond, heb je dan tijd? Acht uur?" Ze knikte. Pasqual stak zijn duim op.
"Zie ik je sowieso dan." Hij liep de bak uit, waar Miriam op hem afrende.
"Jij, nu meekomen." Ze trok hem mee aan zijn arm, waardoor hij slechts kort zijn hand nog even op kon steken naar Kathie. Miriam leidde hem mee naar een jongen met een verwilderd uitziend paard.
Voordat ze bij de jongen waren, vroeg Pasqual wat dit te betekenen had.
"Dat zie je toch," reageerde Miriam, "hij komt voor de eigenaar van deze stal, dus jij gaat hem helpen." Miriam liet hem los en beende weg, op zoek naar klusjes die ze nog moest doen.
"Welkom op trainingsstal Scodelario," begroette Pasqual de vreemde jongen die hij nog nooit had gezien. "Ik ben Pasqual Scodelario, de eigenaar van deze tent. Wat heb je meegenomen?"