I'm scared that I'm holding on too tight. [Jayden]

Met een glimlach stond ze voor de spiegel haar haren te borstelen. De glimlach was er niet af te toveren. Vandaag ging ze namelijk weer met Jayden iets doen. De vorige keer was hun zo goed bevallen dat ze zijn mobiel had gegapt en in zijn agenda een datum had geprikt. Hij had haar vandaag nog een berichtje gestuurd, dus het was duidelijk. Om 12:00 werd ze verwacht in de Starbucks waar ze er natuurlijk wel op haar best uit moest zien.
Avan was niet thuis, die was god mocht weten waar, dus ze had het huis voor zich alleen. Na een lekker warme douche te hebben genomen, stond ze al een hele tijd zichzelf op te tutten bij de spiegel. Haar make-up moest perfect zitten, haar haren moesten mooi krullen en god, haar brandwond moest weggewerkt zijn.
Ze moest echt gaan toegeven aan zichzelf dat ze te veel aan de jongen dacht. Ze had hem nog niet eens aangeraakt, hoewel ze wel op de vorige date had overwogen om hem een kus te geven toen ze van hem had gewonnen met ijs eten. Of hij haar had laten winnen, was haar nog niet volledig duidelijk. Ze overwoog het hem te vragen maar aan de andere kant...
Wat was ze in godsnaam aan het doen? Met grote ogen bekeek ze zichzelf nu in de spiegel. Ze was zich op aan het maken voor een jongen. Verliefd aan het doen over een jongen. Dit was slecht, dit was zo slecht. Maar ze kon het niet meer stoppen, er was geen houden meer aan. Volgens haar... was ze verliefd aan het worden.
'Sukkel,' schold ze zachtjes tegen haar spiegelbeeld. 'Dit is levensgevaarlijk, Kaya. Dit doe je niet. Je wijst hem maar af.' Maar haar zo moedige besluit duwde ze snel weer weg, ze had de afspraak immers al gemaakt.
Eenmaal met leuke kleding aan, make-up op en haar wond bedekt, stond ze in de hal. Te dralen. Ging ze wel, ging ze niet? Ze moest hem afwijzen. Wegsturen. Duidelijk maken dat het leuk was geweest, maar dat het nu stopte. Ja. Dat ging ze doen. Daar was deze date voor. Om hem vaarwel te zeggen.
Dan was het ook geen date, maar een afscheid. Goed. Helemaal goed.
Waarom stond ze hier? Haar hart hamerde tegen haar borstkas aan terwijl ze in de kou voor de Starbucks stond te wachten. Haar armen had ze over haar borstkas heen gekruist en nerveus keek ze in de rondte. Wachtend op de jongen die haar zo ontzettend verward deed voelen.
Zijn komst was nog erger dan verwacht.
"Jayden." Maar toen ze de klank 'Jay' probeerde te maken viel haar stem weg en kon ze niets meer doen dan haar reebruine ogen op hem richten, vervolgens beseffen dat ze naar hem staarde en verlegen naar de grond kijken. Toen keek ze weer naar hem, niet wetend waar dit vandaan kwam. Haar hart maakte een sprongetje, simpel bij het zien van hem.
"Hee," fluisterde ze nu zachtjes terwijl ze hem van onder haar wimpers aankeek. Ademhalen ging moeizaam en ze zou hem casual hebben omhelsd als dit gevoel niet zo extreem was geweest.

Fuck. Een gevoel van zenuwen dat de hele tijd in zijn lichaam aanwezig was geweest de afgelopen uren leek steeds erger te worden waardoor de jongen wat onhandig iets had omgemieterd. Zijn handen leken wel niet stil te krijgen, bleven namelijk maar door trillen, zelfs wanneer hij ze in bedwang probeerde te houden. Iedere keer was dat wel een tevergeefse actie overigens. Damn, wat Kaya met hem allemaal deed was echt met geen pen te beschrijven. Daarbij werd er nog niet eens aan de vragen gedacht die de hele dag al door zijn hoofd heen aan het ratelen waren. Hoe zou het vandaag verlopen? Zou hij geen domme dingen doen? Hoe zou Kaya eruit zien? Alhoewel, dat antwoord op het laatste wist hij eigenlijk al wel. Ze zag er altijd al perfect uit, dus waarom vandaag dan niet. Sommigen deden er best lang over om zich perfect te maken, dat was bij Kaya volgens hem helemaal niet nodig. Ze was al perfect zoals ze was, daar hoefde ze voor hem niets aan te veranderen.
12 uur. Nog tijd genoeg. Oh god. Waarom ging de tijd niet snel voor iets waar je zin in had? Jayden was er zeker van dat als hij straks eenmaal weer voor haar zou staan al zijn zorgen zouden verdwijnen, dat gelde overigens ook voor de zenuwen die hij op dit moment de baas wilde zijn maar wat niet lukte. Er was in ieder geval toch wel één ding beter dan bij hun vorige date. Of kon hij dat geen date noemen..? Maar alright, in ieder geval, deze keer hadden ze afgesproken om naar de Starbucks te gaan. Dus vandaar, geen ijswedstrijd. Jayden kon nog wel als de dag van gisteren herinneren wat voor een misselijkheid hij had gevoeld en vervolgens de dag erna vrij weinig had kunnen doen in verband met hoe belabberd hij zich voelde. Nee, een bak ijs eten die weet ik veel hoe groot was was geen aanrader. Het was leuk geweest voor een keer, maar dat was het dan ook. Of ze moest hem ooit nog eens een keer dwingen, dan zou Jayden het misschien nog wel overwegen om het te doen. Want ja, hoe kon hij tegen Kaya nou nee zeggen? Juist, dat was onmogelijk voor hem.
Vandaag had hij niet echt iets heel bijzonders aan zijn uiterlijk gedaan, laat staan groter aanpassingen aan hoe hij er normaal gesproken uitzag. Gewoon, zijn kleding in de stijl die hij altijd had en zijn haar wat strak vooruit stond, alleen de langste, voorste plukken die rechtop stonden door een klein laagje gel dat was aangebracht.
Het was tijd, wilde hij op tijd komen. Zijn schoenen trok hij dus razendsnel aan, zijn armen stak hij vervolgens met vrij weinig beleid – waardoor hij eerst nogal naast het gat zat – aan en sloot de voordeur van het huis vervolgens achter zich. Zo. Op naar de Starbucks.
Nou, toch had de jongen wel verwacht dat het wat warmer zou zijn dan dat het nu eigenlijk was. Maar, daar ging hij verder niet meer op in en al helemaal niet meer op mopperen. Straks zou hij Kaya namelijk weer zien en dat maakte zijn dag al helemaal goed. Misschien zelfs zijn week. Zijn maand? Oké, dat was misschien wat te ver gegrepen maar waarom ook niet, het meisje spookte sowieso wel iedere dag door zijn gedachten. Misschien dat hij zich daarom zo goed voelde en zijn gedachten de laatste tijd alleen maar positief waren geweest? Waarschijnlijk. Het was voor hem al vrij duidelijk geweest dat Kaya altijd veel voor hem goed maakte, als het ware de slechte en negatieve dingen naar de achtergrond duwde en daarvoor in de plaats goede en positieve dingen kwamen.

Alleen al bij het zien van haar in de verte verscheen er een glimlach van oor tot oor bij de bruinharige jongen. En hoe hij zijn best ook deed de glimlach wat minder te laten worden, in ieder geval wat minder opvallend, lukte het niet. Eenmaal voor haar hield hij halt, leek het of zijn hart wel voor een moment stilstond maar daarna overuren maakte door het steeds snellere kloppen. "Jayden." “Kaya.” Haar stem was soft geweest, wat dus ook terug was te merken in zijn antwoord, hij had namelijk dezelfde toon zo’n beetje aangehouden.
Was er iets mis waardoor ze haar blik op de grond richtte? Misschien had hij dan toch- Oh. Ze keek alweer op. En god, had hij al wel eens gezegd hoe mooi haar ogen er wel niet uitzagen? Waarschijnlijk wel, maar dan zei hij het nu nog maar een keer want een feit bleef een feit. "Hee," Jayden kon niet voorkomen dat de glimlach op zijn gezicht breder werd. Daarbij kwam nog eens de drang om haar te omhelzen, dicht tegen hem aan te drukken en nooit meer los te laten. Samen konden ze alles wel aan. Volgens hem, dan toch.
En toch deed hij het. Sloeg hij zijn armen om haar heen ondanks dat hij niet wist of ze dat wilde. Wreef hij vervolgens zachtjes over de achterkant van haar rug heen en liet haar los. Misschien liet hij haar een beetje te laat los? Nah, voor hem had hij nog wel uren zo kunnen staan, dat was het probleem niet. “Hey.” Sprak hij toen maar terug op haar begroeting met een warme, fluisterende stem.
“Je hebt een eh-” De jongen keek met zijn bruine ogen naar een wimper die op haar gezicht was geplakt, die verdwaald was en daar plaats had genomen. “Wacht.” Met zijn vinger wreef hij voorzichtig over de plaats heen waar de wimper zich bevond, pakte de wimper zo op met zijn vinger en liet hem haar even zien. Oeps? Misschien had hij dat niet meteen moeten doen maar hij wist uit ervaring dat mensen het zelf moeilijk wel konden halen, dus dan kon hij haar wel een beetje helpen toch? Overigens was hij betoverd van het feit dat ze gewoon al voor hem stond, was hij even vergeten dat er ook nog andere mensen waren in de buurt en eigenlijk boeide die hem niet eens. Nee, voor nu was alles gericht op Kaya en was de rest om hem heen één grote waas.

Hoe hij aan kwam lopen. De souplesse. Hoe gewoontjes hij dat even deed. Hoe simpel hij voor haar stil bleef staan, alsof hij in de verste verte niet doorhad dat het echt niet zo simpel was als het allemaal leek. Hoe kon het hem wel zo afgaan? Kaya bleef naar hem kijken, vanonder haar wimpers, verlegen, teruggetrokken, omdat ze voelde dat er een muur voorzichtig, steen voor steen, langzaamaan afgebroken werd en ze kon er helemaal niets aan doen. Ze wou de muur steviger houden maar -
HIJ OMHELSDE HAAR! De plek waar zijn arm lag, tintelde nog na en terwijl hij haar tegen zich aan trok, snoof ze zijn geur op. Voelde ze hoe zijn warmte tegen haar op kaatste. Hoe zijn sterke spieren tegen haar ietwat magere lichaam aanvoelde. Hier kon ze wel aan wennen...
Naar haar gevoel was de omhelzing veel maar dan ook veel te snel voorbij en ietwat teleurgesteld keek ze dan ook naar hem toen hij haar los liet. Maar die blik liet ze snel weer verwateren. Zo makkelijk zou ze niet zijn! Daarbij, ze mocht haar doel niet vergeten: afscheid nemen. En dat ging al zwaar genoeg worden als ze het zo doorhad.
"Hey," zijn stem had een aangename toon, warm en zacht, veilig als een paar stevige armen. De manier waarop het gefluisterd werd, gaf haar een aangename rilling over haar rug en het bruine gedeelte in haar ogen leek wel vloeibaar te zijn. Ze kon deze jongen geen vaarwel zeggen. Niet nu. Dat zou later wel komen.
“Je hebt een eh-” oh shoot! Zat er iets niet goed? Een klein fronsje kwam op haar gezicht te liggen maar deze verdween toen hij “wacht” zei. Haar ademhaling versnelde toen zijn vinger in de buurt van haar gezicht bewoog. Wat ging hij doen? Het lieve gebaar verbaasde haar en desondanks verbaasde het haar niet. Toen hij haar de wimper liet zien baalde ze en wenste ze dat ze veel meer wimpers over haar hele gezicht verspreid had zitten, dat hij wel over haar hele gezicht heen moest gaan.
Ze staarde naar hem. Echt staren. Iets anders deed ze niet. Haar handen bewogen naar hem toe, voorzichtig naar zijn gezicht, weifelend, aarzelend, niet zeker of ze wel moest doen wat ze wou doen. Iets in haar liet het los. Liet alles los wat haar nu tegen hield. Liet de angst los, de haat, de nijd die ze had gekregen naar jongens toe. Ze liet even haar verleden los. Even haar heden los. Dit was het hier. Dit was het nu en ze ging doen wat ze eerder had willen doen.
Ze moest wel op haar tenen gaan staan, Jayden was een stukje groter dan zij was. Haar vingers raakten zijn wangen aan en ze hield zijn hoofd tussen haar handen. Haar reebruine ogen keken in de donkerbruine ogen van Jayden. Zijn lippen dichtbij, zo aanlokkelijk dichtbij... Aarzelend sloot ze haar ogen en liet de afstand tussen haar en Jayden verdwijnen. Hun lippen waren hooguit een centimeter van elkaar verwijderd en haar ademhaling versnelde. Haar hart hamerde in haar borstkas en bloed raasde door haar lichaam. Ze voelde het tintelen in delen van haar lichaam waarvan ze het bestaan niet eens wist. Maar bovenal voelde ze het verlangen om de afstand nog erger te verkleinen tot er geen afstand meer was. Met ieder ogenblik dat ze zijn lippen niet raakte, verlangde ze er meer naar, tot ze op een gegeven moment zichzelf helemaal gek had gemaakt en ze het niet meer kon. Ze ging iets van hem afstaan zodat ze naar hem kon kijken. Haar handen gleden van zijn wangen af en met een rood gezicht keek ze naar hem. Ze kon het niet. Ze wou het te graag. Terwijl ze op haar lip beet keek ze ietwat wanhopig naar hem. Met een blik die smeekte om begrip.
Of hij moest de stap zetten. Zij kon het niet... Maar misschien kon hij het wel.

Of hij op dit moment nu echt wel juist aan het handelen was wist de jongen eigenlijk totaal niet. Ergens had hij getwijfeld of hij toch wel zelf die wimper die op haar gezicht had gezeten weg zou gaan halen, of het gewoon ging zeggen zodat ze het zelf kon doen. Jayden had het eerste gekozen, al wist hij niet of ze dat wel wilde eigenlijk? Misschien had ze ook niet gewild dat hij haar had omhelsd, haar daarbij voorzichtig tegen zijn lichaam had aangetrokken en haar eigenlijk niet meer los wilde laten, dat uiteindelijk toch had gedaan, omdat het moest. Maar anders zou ze dat wel zeggen, toch..? Hij wist het niet. Wist even totaal niet wat hij nou van Kaya moest verwachten. De gevoelens die hij voor het meisje had ontwikkeld en tot op dit moment nog steeds koesterde was vrij duidelijk aanwezig. Misschien had dat dan wel te maken met het feit dat hij zich zogezegd geen houding wist te geven en over alles en nog wat bij iedere actie zich zorgen maakte dat hij het verkeerd deed? Normaal was hij niet zo, totaal niet. Hij was normaal gesproken zeker over zijn acties, al zorgde het meisje wat voor hem stond dat dat niet meer het geval was. Hij werd van zijn houtje gebracht en misschien was dat wel eens goed, dat hij zich onzeker en verlegen voelde in het bijzijn van een meisje.
Wat er daarna gebeurde was ietwat onverwacht maar nee, erg vond hij het niet. Haar vingers die op zijn wangen waren geplaatst zorgde ervoor dat zijn wangen langzaam warm begonnen te worden, zijn hart veel sneller ging kloppen dan dat het daarvoor al had gedaan, terwijl het daarvoor ook al sneller tekeer leek te gaan dan dat het normaal was. In deze positie kon hij niets anders dan in haar bruine ogen kijken, vervolgens iedere beweging die ze maakte in zich opnam, daarbij af en toe eens een koude rilling over zijn ruggengraat heen ging. Damn. Wat ze deed met hem was echt onbeschrijfelijk en het was zeker dat Jayden nog nooit zoiets zó sterk had gevoeld. Maar nee, hetgene wat ze wilde doen, of in ieder geval leek, die stap, die wilde hij niet zetten. Dat was haar keuze, iets wat zij moest doen nu ze al hiermee de eerste zetten had gemaakt. Nu moest ze die ook afmaken, hopelijk.
Ergens schrok hij ervan dat ze ineens afstand van hem nam. Hij.. Wilde ze het niet? Hij wilde haar natuurlijk niet tot iets dwingen, maar, nu ze zo die eerste zetten nam had hij eerlijk gezegd verwacht dat ze achter haar actie had gestaan. Misschien was het veranderd? Niet dat hem dat onlogisch leek, kijk maar wat voor iemand hij was..
Hij.. Nu moest hij het weten ook. De blik die ze naar hem had geworpen was hem overigens zeker niet ontgaan, zette hem niet op andere gedachten dan wat in zijn hoofd was geschoten om te doen. Vastberaden zette hij weer een stap dichter naar haar toe omdat de afstand tussen hun beide weer wat groter was geworden en plaatste vervolgens een van zijn handen op haar wang, net zoals zij dat ook bij hem had gedaan. Voorzichtig keek hij in haar ogen, zocht ergens om een toestemming, al kon hij die vrij moeilijk vinden, besloot het dan maar zonder te doen. Als ze toch niet mee in stemde zou hij dat wel merken, zou ze heus wel terugtrekken of iets in die trend, misschien zelfs wel wegrennen.
Voorzichtig boog hij zijn hoofd wat naar beneden, zorgde er daarna langzaam voor dat de afstand tussen hun steeds minder groot werd en uiteindelijk eindigde dat er zelfs geen afstand meer tussen hun beide bestond. Alleen, meteen nadat het gebeurde trok hij wat bedenkelijk terug, keek haar vervolgens toen aan, zichzelf afvragend of het zo goed was. Of ze dit wel wilde. Of ze het er wel mee eens was. Of ze er geen spijt van ging krijgen.
Niet dat Jayden lang op antwoord wachtte aangezien dit iets was wat hij de vorige keer allang had willen doen en zich dus nu echt niet tegen ging houden. Dan moest hij er nu maar even vanuit gaan dat Kaya achter zijn keuze stond aangezien zij net ook de stap had willen maken. Misschien had ze gewoon even een zetje nodig die ervoor zorgde dat ze het ook écht ging doen. Nou, dat was dit dan.
Zijn hand was voorzichtig naar haar ene heup gegleden terwijl zijn andere hand nog voorzichtig op haar wang geplaatst was. Zijn hartslag zou op dit moment haast onmogelijk zijn om op te meten en een gevoel of er allerlei vuurwerk aan het ontploffen was in zijn buik ontstond. Het gevoel wat hij op dit moment meemaakte was letterlijk vanuit het puntje van zijn tenen te voelen en zette zo vervolgens zijn gehele lichaam als het ware in vuur en vlam.
Genoeg? Genoeg. Voorzichtig namen zijn lippen afscheid van die van haar en voelde hij toch ergens wel een schaamte in zich opkomen. Oh god. Straks ging ze nog boos op hem worden. Maar goed, hij had tenminste wel gedaan wat hij al sinds hun vorige date had willen doen alleen was het er nu niet van gekomen, nu wel. Jayden was echt ernstig onzeker en wist op dit moment totaal niet wat hij met zichzelf aan moest, laat staan zichzelf op dit moment een houding aangeven. Zijn bruine ogen waren gericht op de grond, zijn handen die al wat klef aan het worden waren en zich in elkaar verfrommelden. Pas nadat hij merkte dat hij naar de grond staarde keken zijn ogen weer naar Kaya, niet wetend wat hij moest zeggen.
Ach, hij was wél blij met wat hij had gedaan, zo had hij tenminste kunnen laten zien aan haar wat hij voor haar voelde en hij al vele malen eerder had willen doen.

Kaya keek hem aan. De afstand die ze tussen hen had opgeroepen was tevens een muur geweest die ze probeerde op te zetten. Hij kwam veel te dichtbij. Ze vond hem veel te leuk. Ze wou afscheid van hem nemen, niet hem zoenen en hem dichterbij halen. Dat zou funest zijn, voor beide. Haar donkerbruine ogen stonden onzeker en ze wist even niet wat ze wou. Haar hart schreeuwde om Jayden, om zijn lippen, haar verstand duwde Jayden het liefst zo hard mogelijk weg. Maar de jongen was haar hart en haar verstand niet. De jongen die dacht zelf. De jongen besloot zelf.
Een stap dichterbij, haar hart sloeg op hol en ze bekeek hem. Was het echt zo erg? Zou het echt zo'n ramp zijn? Ze beet op haar lip. Hij wist niets over haar. Hij zou niets over haar mogen weten. Ze zou geheimen voor hem hebben. Het zou misschien even werken maar daarna zou het drama worden. Ze zou echt niet met hem naar bed kunnen gaan. Dat kon ze niet bij jongens waar ze om gaf. Zeker niet zo'n jongen als Jayden, die veel te lief was. Hij was te goed voor haar, ze kon dit niet maken.
Maar hij kon het wel maken.
Toch niet. Ook hij nam afstand en schuchter keek ze hem aan. Voelde hij de bui boven zich hangen? Wist hij dat het niet zou lukken? Kaya keek hem van onder zijn wimpers aan, afwachtend, niet wetend wat er ging komen.
Zijn hand op haar wang liet haar even haar ogen sluiten. Het was een aangenaam gevoel waar ze het liefste aan zou willen wennen. Waarvan ze het liefst zou willen hebben dat ze dit gevoel dagelijks meemaakte. Maar zoiets zou niet eens mogelijk zijn. Haar hart voelde als een blok ijs toen ze hieraan dacht. Ze zou hem zoveel pijn doen. Zoveel moeilijkheden bezorgen. Het zou niet aangenaam worden en was het het waard? Was een simpel meisje zoals zij al die moeite waard? Hij kon veel beter naar een meisje op zoek gaan waar hij wat aan had.
Zijn hand op haar heup! Haar ogen vlogen open, ietwat ongemakkelijk omdat ze zich even had af laten leiden. Maar ze kon niets in zijn ogen lezen wat ze niet wou zien. Het was allemaal de onzekerheid van de eerste aanraking. De twijfel, liefde, vooral de oprechtheid.
Zijn lippen op de hare. Ze had haar ogen weer gesloten en voelde deze aanraking door haar hele lichaam trekken. Eerst warmde hij haar hart op, het ijs smolt langzaam. Vervolgens trok het naar haar hersenen die niets anders meer dachten dan blijf bij me, Jayden!. Haar vingers, die aangenaam tintelden. Haar voeten, die haar het gevoel gaven alsof ze een paar meter boven de grond zweefde. En bovenal haar lippen, die maar wat graag wouden dat Jaydens lippen op de hare bleven.
Na enkele ogenblikken was het over. Even bleef ze met haar ogen dicht staan en richtte ze daarna op. Nog betoverd door de zoen keek ze Jayden voorzichtig aan. Zijn handen waren van haar lichaam verdwenen en zijn blik was op de grond gericht. Ze kon hem niet wegsturen, maar ze zou wel moeten... Vertwijfeld raakte ze even haar lippen aan, om zichzelf ervan te vergewissen dat dit werkelijk gebeurd was.
Uiteindelijk keek hij haar weer aan terwijl hij zijn handen samen gefrommeld had. Ze beet op haar lip terwijl ze hem aankeek. Misschien moest ze het deze date maar aankijken. Ze drukte lichtjes een kus op zijn wang, nam zijn hand vast en zei:
"Laten we maar naar binnen gaan, de koffie roept."
Maar ze had nog heel geen idee wat ze nou met hem aan moest.

Was de stap die hij zojuist had gezet te groot geweest? De stap die misschien wel te ver lag voor hem om die te zetten en daardoor juist dingen zoals bijvoorbeeld hun vriendschap op het spel zou zetten? Nou, ja, nee. Zelf wist Jayden ook wel dondersgoed dat dit niet alleen vriendschap was. Zo voelde een vriendschap in ieder geval voor hem niet en zou het ook nooit gaan voelen. Nee, dit was duidelijk meer, véél meer. Beste vrienden bedoelde hij hier niet mee en dat kwam er trouwens ook niet eens bij in de buurt.
Maar dan het feit of hij het meisje wel wilde laten merken wat er werkelijk in zich afspeelde was hij nog totaal niet zeker over. Misschien was het dan wel handig dat hij daar eerder over had gedacht, vóórdat zijn lippen op die van haar bevestigd waren. De gevoelens die daaruit volgde waren hooguit te beschreven met dat ze niet eens te beschrijven waren, voor de rest kon Jayden zijn vinger er gewoonweg niet opleggen, puur door het feit dat hij zoiets nog nooit zó heftig had meegemaakt. Dit gevoel was daarbij ook nog eens tien keer beter dan zijn verlangens naar eten, en dat zei toch wel wat.
Van zijn part hadden ze nog uren zo gestaan, het had de jongen echt werkelijk waar geen reet uitgemaakt. Liever dat dan wat er nu in werkelijkheid gebeurde; afstand. Hij wilde verdomme geen afstand! Hij wilde haar tegen zich aanhouden, zijn armen om haar heenslaan en haar nooit meer loslaten. Met Kaya kon hij alles heus wel aan en twijfelde hij er niet eens aan tegen zijn grootste obstakels te vechten, die waren sowieso al verslagen.
Eerlijk gezegd wist de jongen zich ineens geen fatsoenlijke houding meer te geven. Zijn benen leken meer te wankelen dan dat hij recht op de aardbodem stond en zijn handen begonnen al aardig klam te worden, laat staan de grote blossen die zich op zijn wangen bevonden en zijn ogen die geen normale kant op konden kijken en dus maar op de grond gericht waren.
Ja, daar stond hij dan. Van zijn houtje geslagen wist hij zelfs geen actie meer te ondernemen en vergat hij ook totaal waarom ze hier eigenlijk waren in de eerste plaats; koffie drinken bij Starbucks. Daarbij bedacht hij zich alvast weer een scenario waarin zijn naam op zijn beker alweer verkeerd geschreven zou worden, hij zich daar dood aan kon ergeren – want zo’n moeilijke naam had hij toch niet? – en hij, hopelijk, vervolgens met Kaya er wel om zou kunnen gaan lachen. Maar wie weet wat de werkelijkheid weer met zich mee zou brengen, daar had de bruinharige jongen immers totaal geen benul van. Wilde hij het eigenlijk wel weten?
Zijn blik kruiste weer met die van haar waardoor een onregelmatig lachje tussen zijn lippen door schoot. Nog steeds was zijn ademhaling onregelmatig en bleek daar geen verandering in te komen. Vooral omdat- Wauw. Ineens besefte hij maar wel weer wat voor een geluk hij wel niet had en hoe mooi Kaya wel niet was. Haar glimlach zou een genezing zijn voor ziektes, dat was een ding wat zeker was. Niet dat ze nu een glimlach op haar gezicht had getoverd, maar inmiddels wist Jayden wel hoe die eruit zag. Het leek haast wel of hij elk detail op zichzelf van haar wist, of voor zover hij tenminste kon weten.
De plaats waar ze haar lippen had geplant brandde nog een tijdje na al werd die druk gelukkig minder doordat ze zijn hand beet had gepakt en hem mee naar binnen had genomen. Ja, koffie, lekker. Al was dat niet waar hij op dit moment naar verlangde maar alright. Wat wilde hij eigenlijk nog? Kaya was in zijn buurt – had zelfs zijn hand vast! – dus waar had hij in godsnaam nog over te klagen?
“Eh, wat wil jij?” Met die vraag brak hij voor hem weer het ijs door waarin zijn zelfvertrouwen beetje bij beetje weer de oude begon te worden. Het moest ook wel, ze waren toch bijna aan de beurt.
“Doe maar een Cappuccino tall, met melk.” Zijn beslissing was gevallen toen ze aan de beurt waarop hij dat dus aan de medewerker achter de balie mededeelde. “Naam?” “Jayden.” Zijn beurt was over, nu was het nog de beurt aan het bruinharige meisje naast hem. Vragend draaide hij zijn hoofd een kwart naar Kaya, zijn hand die nog steeds in die van haar bevond en om eerlijk te zijn vond hij die plaats best oké, verandering daarin hoefde hij sowieso niet.

Het was stil in haar. Het was eindelijk, na al die tijd, rustig en sereen in haar hoofd. Haar ogen schitterden en hoewel ze nerveus en onrustig werd van de jongen, maakte hij haar kalm en voelde ze zich veilig. Haar vingers vlochten zich door de zijne en even bleef ze op weg naar de koffiebar stil staan om met haar beide handen in een van zijn handen te knijpen. Ze keek hem aan, haast aarzelend alsof ze hem wou zoenen, maar ze deed het niet. Daarvoor in plaats glimlachte ze naar hem, een brede, oprechte glimlach die helemaal doortrok in haar gehele gezicht. Jayden maakte haar vrolijk, maakte dat ze haar zorgen vergat. Juist hetgeen wat ze het liefste wou, gebeurde nu.
Haar nieuwe zorg was eerder de koffie. Een zorg waar ze mee kon leven. De jongen stond namelijk nog naast haar, wierp haar een glimlachje toe. Wauw... Ze keek blozend even naar haar voeten, alsof die haar konden vertellen wat ze moest doen. Of ze de jongen zo snel mogelijk achter zich moest laten of dat ze dit door moest zetten. Hij zorgde voor rust, zorgde voor blije gevoelens. Maar hij wist zoveel niet, hij wist niets over haar armbandje, wist niets over de rugzak die ze met zich mee droeg. Wat als hij op den duur seks met haar wou? Dan moest ze de seks met emotie gaan doen en dat was iets wat ze niet kon. Niet wou. Er mocht geen emotie bij komen kijken, dan werd ze kwetsbaar.
Was ze niet al kwetsbaar? Had hij haar al niet kwetsbaar gemaakt? Kaya beet op haar lip bij die gedachte maar hield zijn hand nog steeds vast.
"En, wat wil jij?" doorbrak Jayden de stilte tussen hen. Kaya keek hem even aan, alsof zijn gezicht het antwoord gaf. Fuck it.
Kort, heel kort, drukte ze haar lippen op zijn wang. Ze glimlachte verlegen even en keek toen naar de vrouw die achter de balie stond. Zag zij niet wat Kaya wel in Jayden zag? Zag die meid niet hoeveel zonlicht er van de jongen af leek te komen? Kaya grijnsde even toen ze naar Jayden keek.
“Doe maar een Cappuccino tall, met melk.” Cappuccino?
"Naam?”
“Jayden.”  
Eigenlijk moest ze ook iets van koffie nemen. Maar als ze eerlijk was, vond ze er niets aan.
"Ik wil graag een classic chocolademelk met soyamelk," mompelde ze zachtjes, alsof ze alleen wou dat Jayden het hoorde. Eigenlijk wou ze alleen nog maar tegen hem praten. De hele dag door, hem alles vertellen. Over van alles praten, over van alles lachen. Maar ze wist niet of dat kon, ze wist niet hoe stevig Jayden in zijn schoenen stond. En ze wist ook heel niet of Jayden wel iets serieus wou.
Even wou ze zijn hand losmaken, straks was dit voor hem niets zoals het voor haar was. Was het voor hem slechts een 'grappig momentje', een grappig meisje die voor even leuk was. Als ze alles wou gaan doen voor hem, kon hij niet 'voor even' zijn. Ze moesten een fundering hebben waarop ze konden bouwen. Hadden ze die? Zou die er kunnen zijn?
"Naam"
"Kaya." Verlegen haast. Wie ging er af rekenen? Oh god. Oh god daar had ze niet over nagedacht! Eigenlijk had ze het geld niet maar ze kon Jayden niet laten betalen voor de koffie. Dus voordat hij actie kon ondernemen stond zij al met haar pinpas in de automaat. Daarvoor had ze zijn hand los moeten laten, maar het was niet anders. Hij mocht niet betalen, niet dat zij het geld had, maar het was zo.
"Alsjeblieft," mompelde ze naar het meisje achter de kassa toen de betaling voltooid was. Dat betekende -
Hee, maar ze kon nog wel eten! Nu ze bij Avan woonde, had ze wat meer voedsel, kon ze wat meer aankomen. Maar ze vergat het telkens.
Wat zou Jayden ervan vinden als hij erachter kwam dat ze bij Avan woonde?
Wat maakte het eigenlijk uit, dit kon nooit werken.
Wat als zij en Jayden samen zouden wonen?

Even had de bruinharige jongen de neiging gehad om zichzelf eens in zijn arm te kijken, zo te controleren of alles wel echt aan het gebeuren was. Echter, dit wás echt, dat hoefde hij niet te checken. Want langzaam maar zeker ging hij zich toch steeds meer bevinden op die grote, roze wolk waarvan hij het bestaan voor tijden niet meer had meegemaakt. En zelfs toen was het voelen van die wolk anders geweest.
Toch werd hij door iemand die onbedoeld hem aan had gestoten uit zijn droomwereld geholpen en kwam het besef dat ze bijna aan de beurt waren bij hem binnen. Dus dan was het wel handig om te weten wat Kaya wilde, niet?
Hetgene wat hij verwachtte was dan wel niet gekomen, maar het feit dat ze zojuist haar lippen op zijn wang had geplaatst was beter dan zijn verwachtingen. Véél beter. De kleine blosjes die zich op zijn wangen vormden waren dan ook echt niet te weerhouden en voor kort klemde hij zijn kaken op elkaar. Boeiend dat hij geen antwoord op zijn vraag had. Die kus en die glimlach die ze vervolgens had gehad hadden hem laten smelten en toegegeven vond Jayden dat vele malen leuker dan haar verwachtte antwoord.
Toch was het hem gelukt zijn gehele bestelling nog in orde te krijgen zonder dat zijn stem om zou gaan slaan, dat was echt wel iets wat hij namelijk had verwacht, iets wat minstens nu zou gebeuren doordat ze hem zo in verlegenheid had gebracht. Zijn bruine ogen waren daarna ook meteen weer terug op de brunette naast hem gericht, ze was nu namelijk aan de beurt met bestellen én Kaya was natuurlijk veel interessanter dan degene die nu achter de balie stond. Echt, hij kon wel uren naar Kaya kijken zonder verveeld te kunnen raken. En believe me, Jayden raakte normaal gesproken érg snel verveeld. Zonder dat hij dan ook maar erover na had gedacht krulden zijn mondhoeken wat omhoog, haast als een automatisme. Pas toen ze haar naam had vermeld wendde Jayden zijn blik af; klaar om te zien over hoeveel het kostte en hij dus gepast geld kon pa–
Verdomme! Dat was hetgene wat hij zo graag had willen doen. Het was namelijk hoe het normaal gesproken zou moeten gaan, toch? Dat hij zou betalen, als mannelijk geslacht zijnde? Fuck it. Kaya toch. Dít was niet wat hij wilde. Maar god, hoe kon hij er toch boos om worden? Het was nou niet dat ze een moord had gepleegd en daarbij, het was Kaya. Dat kon hij sowieso niet. Nooit niet.
De twee bekers had hij van de balie afgehaald zodat ze sneller weg konden en degene die achter hen stonden dichterbij de kassa konden gaan staan. Wat plagerig gaf hij haar een klein stootje, een pruillip die hij – gefaked weliswaar – op zijn gezicht toverde. “Je nam toch net mooi maar mijn taak over..” Want, toegegeven, hij had die taak echt niet erg gevonden. Hij gaf zijn geld graag uit en als zij daar de reden van was, dan deed hij het nóg liever.
Haar beker had hij inmiddels al aan haar aangegeven waarna hij de deur voor haar geopend had en nadat ze beiden weer buiten stonden achter hem weer dicht deed. Want ze gingen naar buiten, niet? En anders zou ze maar moeten tegenstribbelen, want ze hadden nog veel dingen te doen vandaag. Of in ieder geval, binnen zitten was voor Jayden toch echt te simpel.
Voorzichtig blies hij eens in het gat om te zorgen dat de koffie wat sneller af zou koelen, proefde toen voorzichtig maar merkte al snel dat het niet ging lukken. Nóg niet; de koffie was nog gloeiend heet. “Zullen we naar het park?” Ze moesten toch ergens heen, dus vandaar zijn voorstel.
Toch voelde hij zich weer wat eenzaam doordat het simpele contact met haar was verbroken omdat ze net ging pinnen. Vandaar dat zijn hand toch weer zocht naar die van haar en zich daar vervolgens weer mee vermengde. “Want you know, straks pakt iemand jou nog van me af.” Of ging ze het niet vreemd vinden? Nou, als nog, dan had ze nu meteen een verklaring waarom hij haar hand weer had opgezocht.
“Well, zeg maar waar je heen wilt. Jouw wens is mijn bevel.” Bij dat laatste kon hij het niet laten om een glimlach te tonen waarbij zijn witte tanden nogmaals ontbloot werden. Het was nou eenmaal waar ook; Kaya moest maar zeggen waar ze heen wilde en ook al was dat duizenden kilometers verderop, dan zou hij daarvoor gaan zorgen, om het zo maar even uit te drukken.

Terwijl ze zo stil bij de balie stonden, verwonderde Kaya zich erover dat ze zich zo op haar gemak bij Jayden voelde. Ja, oké, toegegeven, 75% van de tijd was ze aan het twijfelen en aan het doen, maar als het erop neerkwam, voelde ze zich haast in zekere zin geliefd. Hij lachte lief naar haar, een lach die haar kwetsbaar en week maakte. Maar het was een goede kwetsbaarheid, een -
Fok it. Kaya deed niet aan kwetsbaarheid.
Met een knikje nam ze haar beker aan, een bedenkelijk gezicht was het geworden. Geen vanzelfsprekende lach meer, maar iets wat je onrust zou kunnen noemen. Bezorgdheid. Twijfel. Ieder moment dat ze oogcontact met Jayden maakte, voelde ze die onrust groeien in haar buik. Ze moest weten waar ze stonden, ze moest weten wat Jayden wou. En als hij het zeker wist, als hij bijvoorbeeld - iets wat ze echt niet mogelijk zou achten - voor haar zou willen kiezen en ze een stelletje zouden vormen, zou ze als eerste haar verhaal vertellen. De 'veilige' kant. De kant waar Pasqual niet voorkwam. No way dat ze hem al over Pasqual ging vertellen.
Kon hij tegen haar verhaal en schrok hij er niet zo van, dan was het goed. Ging hij anders doen, was het einde oefening.
“Je nam toch net mooi maar mijn taak over..”
Ze glimlachte lichtjes, trillerig omdat ze net een besluit had genomen en dit besluit haar zwaar viel.
"Ja," antwoordde ze hees, "ik doe niet aan tradities, Jayden." De heesheid zou ook door emoties kunnen komen, dus misschien was Jayden in die illusie. Ze hoopte het, dat zou namelijk een hoop voortijdig gedoe kunnen besparen. "Da's misschien de enige traditie die ik heb, het breken van tradities." Ze glimlachte weer, iets oprechter nu. Haar handen hadden zich om het warme kartonnen bekertje heengevouwen en met een zweem van bezorgdheid keek ze naar Jayden. Keek ze nog een keer goed naar Jayden. Misschien zou de blik die hij nu op haar wierp, voorgoed veranderen. Werd ze zo'n 'zorgenkindje'. Iets waar ze niet op zat te wachten, ze was geen zorgenkindje maar een losbol. Een luchtig meisje die niet dichtbij kwam. Maar ze wou kijken of ze het voor Jayden kon veranderen. Of ze wou veranderen. Of het -
Ze liepen weer de Starbucks uit en ze keek toe hoe Jayden zijn koffie kouder blies. Niet dat het veel nut had, de koffie bleek nog veel te heet te zijn. Ze lachte even hardop, voelde hoe die lach de spanning een klein beetje wegdrukte. Even wisselde ze van arm, hield ze haar bekertje vast met haar rechterhand en duwde ze haar linkerpols hardhandig tegen haar lichaam aan. Pijn schoot door haar hele arm en ze kromp een klein beetje in elkaar. Pijn. Dat had ze even nodig gehad.
Pijn, iets waarvan ze Jayden dan weer NIETS ging vertellen. Hetzelfde hoekje als Pasqual; haar pijn was haar geheim. Zou het blijven ook.
“Zullen we naar het park?” Ze knikte, hield haar bekertje in haar rechterhand en volgde Jayden. Even overwoog ze zijn hand weer vast te pakken, maar de stap leek haar nu te groot. Ze leek voor haar gevoel op zo'n afstand van Jayden te zijn, een afstand waarvan ze hoopte dat ze hem zodadelijk kon overbruggen. Haar stappen waren sneller, alsof ze een trein moest halen en ze net haar koffie had gehaald. Eigenlijk liep ze weg voor emoties die ze nu ging proberen te overwinnen. Eigenlijk liep ze weg voor emoties die ze al een lange tijd had geprobeerd te onderdrukken. Emoties die er zaten en die los gingen breken op het moment dat ze het niet wou. Op het moment dat zij het wel wou. Kaya wist het niet, maar nu zou de eerste keer zijn dat ze er met iemand over ging praten. En wat hij er mee deed was haar een rotzorg. Ze hoopte dat hij haar accepteerde, anders was het ook best en dan ging ze wel gewoon verder.
Jongens zat die ze zo in bed kon krijgen voor geld. Jayden was toch maar slecht voor de zaak.
Jayden pakte haar hand vast en doorbrak haar afstandelijke moment. Haar ogen flitsten ietwat hulpeloos naar hem toe, alsof hij in dat kleine momentje helemaal veranderd was. Niets was minder waar.
“Want you know, straks pakt iemand jou nog van me af.” Ze bloosde, voelde zich stom. "Nee, nee," fluisterde ze. Fuck. Waarom had ze dit besloten? Wat was haar domme gedachte? Enkel de gedachte dat ze ging zeggen wat ze had meegemaakt, maakte haar gek en aan het huilen. Van een luchtige date kwam niets, ze wou gewoon weten wat ze aan hem had. Ze had het helemaal verpest en ze zou het alleen nog maar erger verpesten.
“Well, zeg maar waar je heen wilt. Jouw wens is mijn bevel.” Zijn glimlach liet tranen in haar ogen springen die ze probeerde weg te wrijven wat niet lukte omdat zijn hand de hare vasthield en de andere een kop koffie vast hield.
"Naar het park." Haar stem was nog steeds hees, haar hoofd hield ze van Jayden afgedraaid. Eenmaal in het park zette ze haar bekertje eerst op het bankje neer, daarna nam ze Jaydens bekertje aan en zette die naast de hare. Ze sloeg haar armen om zijn middel en drukte haar gezicht tegen zijn borstkas. Het was misschien voor de laatste keer en hoewel ze de jongen nog niet zo goed kende, maakte haar dat aan het huilen.
Het begon met zachtjes, ingehouden gesnik en schoudergeschok. Daar eindigde het ook mee. Ze droogde haar tranen en ging wat van hem af staan. Een trillerig glimlachje verscheen, maar deze kon onmogelijk het verdriet wat erachter hing schuilhouden.
"Voordat we ook maar iets doen, wil ik weten waar we staan, Jayden," zei ze, voor ongeveer de eerste keer echt serieus. "Wil je met me verder, of is dit slechts een game van 'meisje en jongen'? Want die spelletjes kan ik krijgen, betaald en wel. Als het serieus is, geef ik de spelletjes op en heb je alleen mij."

Ergens baalde hij er toch wel van dat hij niet degene was geweest die had betaald. De vorige keren had hij het ook gedaan en dat had hij totaal niet erg gevonden, hij kon het wel missen. Daarbij, het was voor Kaya, voor haar zou hij zelfs bereid zijn om zijn laatste cent uit te geven.
"Ja, ik doe niet aan tradities, Jayden." Jep, dat had hij net wel door gehad. Maar ugh, híj deed wel aan tradities, dus de volgende keer dan zou ze zich daar maar bij neer moeten leggen. "Da's misschien de enige traditie die ik heb, het breken van tradities." Jayden kon er niets aan doen dan daarop te glimlachen. Als dat haar insteek was dan hield hij haar echt niet tegen, maar dan wist hij wel voor de volgende keer dat hij tóch net iets sneller moest zijn om dan voor Kaya iets te kunnen ondernemen. Alright, dat moest wel lukken, toch?
De deur had hij voor hen beiden open gehouden – en voor iemand die vluchtig door was gelopen terwijl hij de deur openhield, maar dat was zijn bedoeling niet – en meteen was de koude lucht die hen tegemoet kwam te voelen. Het zorgde ervoor dat er even een koude rilling over zijn ruggengraat heen ging, waar Jayden als reactie op zijn schouders optrok en beide handen om het warme bekertje sloot. Zo, dat voelde al veel beter.
Het park had toch wel iets, vandaar dat hij maar had gevraagd of ze daar naartoe zouden gaan. Het park.. Het had herinneringen, die meteen in zijn hoofd schoten toen hij eraan dacht. Een ijswedstrijd, wie het snelste een grote bak ijs op had, samen met Kaya. Er was dan wel geen officiele winnaar uitgekomen, maar de prijs die ze hem had gegeven was hij meer dan dankbaar voor geweest. Alhoewel, voor nu stelde die prijs nog maar vrij weinig voor aangezien hij net toch wel iets verder was gegaan, niet?
Zijn hand had inmiddels weer die van haar gevonden, op de oude, vertrouwde plek van eerst. Als reactie op haar woorden krulden zijn mondhoeken wat omhoog. Mooi, want hij was ook echt niet van plan om haar af te geven, nu niet in ieder geval.
"Naar het park." Alright, het park dus. Gelukkig wist hij net waar het lag vanaf dit punt, anders had hij dat toch echt wel een beetje schamend gevonden van zichzelf. Maar goed, hij wist het dus wél en begon te lopen, met Kaya naast hem.
In het park stonden ze stil, in de buurt voor een of ander bankje. Voor kort bedacht Jayden zich hoe geweldig het hele park er nu wel niet uitzag, middenin de winter, maar lang duurde het niet voordat Kaya zijn gedachten weer overspoelde.
Eerst had ze haar eigen beker weggezet, daarna zijn beker. Vervolgens had ze haar armen om zijn middel gedaan en rustte haar hoofd op zijn borst, waardoor hij zijn armen ook om haar heen sloeg en zijn hoofd kantelde zodat die voorzichtig op haar hoofd rustte. Het moment voelde echt geweldig, dat moest hij toegeven. Vandaar dat hij voor een moment zijn ogen sloot, alles om zich heen vergat en het alleen Kaya was die voor hem belangrijk was. Niet dat ze dat normaal gesproken niet was, want dat was ze wel, maar nu werd dat alleen maar versterkt.
Jayden werd daaruit gehaald doordat hij haar voelde bewegen, schokken. Huilde ze? Maar niet dat hij daar verder op in ging, het zou vast wel iets zijn geweest wat hij had gedacht te voelen. Want waarom zou ze nu moeten huilen? Hij begreep het niet, liet het dus maar aan zich voorbij gaan.
Voor hij het wist had ze hem losgelaten en had hij hetzelfde gedaan, zijn reebruine ogen die weer in die van haar keken.
"Voordat we ook maar iets doen, wil ik weten waar we staan, Jayden," Direct? Best wel. Maar, ze was nog niet uitgepraat, zo te merken. "Wil je met me verder, of is dit slechts een game van 'meisje en jongen'? Want die spelletjes kan ik krijgen, betaald en wel. Als het serieus is, geef ik de spelletjes op en heb je alleen mij." Game? Betaald? Voor kort slikte hij, schudde daarna zijn hoofd en wendde zijn blik onbedoeld af naar de grond.
“Ik doe niet aan games.” Inmiddels keek hij weer op, zijn ogen die recht in die van haar keken. “Dit is echt serieus, Kaya.” Of was dat niet hetgene wat ze wilde horen? “En ik weet zeker dat ik met je verder wil, als jij dat ook wilt tenminste.”
Wat nerveus wist hij niet meer waar hij zich op moest richten, had hij zijn handen in zijn broekzakken gestopt en zuchtte hij eens. “Ik zou niet eens durven om je als een spelletje te zien. Mijn gevoelens liegen niet. Ik wéét wat ik wil; jou.” Dat laatste kwam er wat zachter uit dan dat hij had gewild, maar hey, het was eruit. Hier, ze had het. Nu kon ze ermee doen wat ze wilde. De last was nu van zijn schouders af en ondanks dat haar vraag vrij direct was geweest, luchtte het toch ook erg op om er antwoord op te geven.

“Ik doe niet aan games.” Zijn ogen leken een gat in de haren te boren toen hij haar aankeek. Maar Kaya weigerde weg te kijken. Daarbij, ze had hem een vraag gesteld, ze kon nu niet wegkijken, ze moest het weten.
Als hij niet aan games deed, was zij geen spelletje voor hem. Was het all serious en kon ze kalm bij hem blijven. Maar ze moest het horen. Moest het zeker weten.
“Dit is echt serieus, Kaya.” Dat... vond ze ook. Hij was geen fling, geen project. Ze wou hem voorstellen aan Avan desnoods omdat ze hem zo te gek vond en zo graag bij hem wou zijn. En dat zei wat, dat ze iemand wou voorstellen aan Avan.
“En ik weet zeker dat ik met je verder wil, als jij dat ook wilt tenminste.” Ze bloosde lichtjes.
“Ik zou niet eens durven om je als een spelletje te zien. Mijn gevoelens liegen niet. Ik wéét wat ik wil," het laatste veranderde in een zachtere toon; "jou." Even keek ze naar haar voeten om haar opwinding te verbergen. Haar blijheid, het feit dat -
Maar nu was de volgende opdracht. Nu moest ze het hem allemaal vertellen. Zakelijk blijven, kijken of hij daarna nog steeds verder met haar wou. Waarschijnlijk niet, maar goed, dan had ze het geprobeerd.
"Voordat we romantisch in elkaars armen gaan vallen, ga alsjeblieft zitten." Kaya nam de kopjes koffie vast, wachtte tot Jayden inderdaad was gaan zitten en gaf hem zijn koffie aan. Zelf ging ze iets verder van hem afzitten op de bank, maar ze draaide wel zodanig bij dat ze hem kon aankijken.
"Allereerst, wat ik je nu ga vertellen heb ik nog nooit iemand vertelt. Het is niet zozeer een geheim of iets waar ik me voor schaam, het is gewoon iets waar ik liever niet over praat maar wel iets wat je van me moet weten." Schaamte kende Kaya inmiddels niet meer. Behalve de zaak met haar broer, maar dat was weer een geheel ander verhaal.
"Het begon op mijn vijftiende... ik werd verliefd op een jongen waarvan ik dacht dat ik hem kon vertrouwen. Ik was nog wat jonger en naïever en toen de jongen zei dat ik wat voor hem moest doen om een toekomst samen op te bouwen, deed ik het. Je kan het waarschijnlijk al raden.. ik moest met wat 'vrienden' van hem naar bed om wat geld in het laatje te brengen. Nou kan ik je een ding vertellen, als ik ergens vervelend mee ben is het mensen die me dwingen. Zijn vrienden hebben er littekens aan overgehouden. Ik ook trouwens." Ze lachte, een droge, humorloze lach. "Dat was de eerste keer dat hij me sloeg. Vanaf daar ging het alleen maar bergafwaarts. Mensen in mijn omgeving begonnen zich ermee te bemoeien waardoor de jongen het een beetje... heet onder zijn voeten werd. Ik werd meegenomen naar een hoerenhuis waar ik zo'n anderhalf jaar heb moeten werken. Werken is een rotwoord, ik deed geen flikker en haalde alleen maar naar mijn klanten uit. Maar een mens heeft op den duur voedsel nodig. Ik vermagerde, vandaar dat ik nu dus alles als een achterlijke naar binnen bunker. Voedsel is me heilig geworden." Ze onderbrak zichzelf even door een slok chocolademelk naar binnen te werken.
"Dus, euh, na anderhalfjaar verdween mijn 'vriend' ineens. Het verhaal ging dat hij in elkaar is getrapt door -" Ze viel in stilte en omhelsde zichzelf. Het verhaal ging dat haar broer met een vriend de man kapot had getrapt. Ze wist niet wat er van waar was, maar ze kon het zich maar al te goed voorstellen dat Pasqual dit had gedaan. Een traan dreigde over haar wang te rollen maar ze schudde haar hoofd.
"Hij is dood," klonk het hees. "Ik ben een hoer. Ik heb nog steeds seks met jongens voor geld want ik kan niets anders dan met mijn tieten zwaaien." Ze stond op.
"Zo. Nu weet je het. Ik ben soavrij. Maar ik denk niet dat ik aan seks wil doen. Niet na alles. Niet nu al. Het is tot nu toe nog nooit een plezier geweest."

Was dat wat ze wilde horen? Jayden wist het niet, kreeg het gevoel dat zijn benen op dit moment toch wel heel zwak waren en hij ieder moment neer kon vallen. Hij wachtte dus maar op een goedkeuring, als dat er toch zou komen. Jayden wist het niet, wist niet wat hij kon verwachten op dit moment.
"Voordat we romantisch in elkaars armen gaan vallen, ga alsjeblieft zitten." De woorden drongen niet tot hem door, ondanks dat hij zich toch op het bankje neer had laten komen. Wat kwam er nu? Een afwijzing? Dat ze dit alleen vroeg om hem vervolgens te breken? Nee, zo was Kaya niet, daar zag hij haar niet voor aan.
Zijn beker met koffie werd weer in zijn handen geduwd, zijn handen die zich om het bekertje plaatste, ondanks dat de warmte er toch wel zo’n beetje uit was nu. "Allereerst, wat ik je nu ga vertellen heb ik nog nooit iemand vertelt. Het is niet zozeer een geheim of iets waar ik me voor schaam, het is gewoon iets waar ik liever niet over praat maar wel iets wat je van me moet weten." Ondanks dat dat ervoor zorgde dat dit toch wel als een soort privilege voelde maakte het hem bang, nieuwsgierig en noem het allemaal maar op. Jayden kon er zijn vingers niet meer op leggen, maar een fijn gevoel was anders. Voor kort haalde hij zijn hand eens door zijn bruine haar en bleven zijn ogen gericht op Kaya, want dat was wel net zo netjes.
Ze vertelde, hij die aandachtig naar haar stem luisterde, maar het eerlijk gezegd allemaal niet in zichzelf kon opnemen, kon accepteren. Waarom. Waarom Kaya. Waarom deed iemand überhaupt anderen dat aan. Jayden snapte het niet, zou het ook nooit snappen.
Net toen het allemaal niet erger leek te worden, bleek dat niet het geval te zijn. Meteen schoten zijn ogen van het gras dat voor hen lag terug naar Kaya toen ze vertelde dat ze ander halfjaar had gewerkt in een hoerenhuis. Een zogenaamd schuldgevoel kwam in hem op, puur omdat ze dat allemaal mee had gemaakt en ze dat niet verdiende. Kaya niet, niemand niet. Het verhaal werd onderbroken doordat ze een slok van haar drinken had genomen, maar werd al snel weer vervolgd.
"Dus, euh, na anderhalfjaar verdween mijn 'vriend' ineens. Het verhaal ging dat hij in elkaar is getrapt door -" Door, wie? Ach, wat maakte het ook uit. Hij had maar net zijn verdiende loon gehad. Het gesprek werd onderbroken door een stilte, een ongemakkelijke weliswaar, hij wist namelijk echt niet wat hij moest zeggen. Als er iets was wat hij wel niet verwachtte was het dit wel, daarbij wist hij niet wat de juiste woorden waren om dit mee te bestempelen. Kut? Kut was het zeker, maar dat was wel vrij duidelijk. Straks leek hij nog ongeïnteresseerd mocht hij dat zeggen – wat hij natuurlijk niet ging doen – terwijl hij juist de hele tijd aandachtig had zitten luisteren. Niet dat het nou een fijn verhaal was, maar, hij moest het wel weten en zijn interesse was oprecht.
"Hij is dood. Ik ben een hoer. Ik heb nog steeds seks met jongens voor geld want ik kan niets anders dan met mijn tieten zwaaien." Zijn voorhoofd leunde inmiddels op zijn beide handen, waarvan zijn ellenbogen op hun beurt weer leunden op zijn bovenbenen. Wat voorzichtig schudde hij zijn hoofd en beet Jayden voor kort op zijn lip. Hij begreep het niet. Of beter gezegd; hij begreep het wel, maar wilde het niet accepteren voor zichzelf. Als ze geld nodig had, dan had ze dat toch ook aan hem kunnen vragen? Inmiddels had hij in zijn ooghoek gezien dat Kaya was opgestaan.
"Zo. Nu weet je het. Ik ben soavrij. Maar ik denk niet dat ik aan seks wil doen. Niet na alles. Niet nu al. Het is tot nu toe nog nooit een plezier geweest." Inmiddels had de bruinharige jongen opgekeken, nog steeds niets uit wetend te brengen. Echt, maakte ze zich daar zorgen over? “Echt, Kaya? Denk je dat ik daar op uit ben?” Ook Jayden was inmiddels opgestaan, haar ogen die weer in die van haar keken. “Dat hoeft voor mij niet. Ik verplicht je tot niks, ik dwing je tot niks. Alleen in jouw buurt zijn is voor mij al genoeg, oké?”
“Maak je maar echt geen zorgen daarover, écht, daar ben ik niet op uit.” Dat soort dingen waren enkel een bijzaak. Maar echt, als hij alleen al bij haar kon zijn was dat voor hem al genoeg, dat maakte hem al gelukkig. Gewoon, als ze met de meest idiote dingen aan kwam zetten, ze voor een glimlach op zijn gezicht zorgde, dát was alles wat hij nodig had. De rest was een bijzaak, was geen verplichting, was geen must, helemaal niets.
“Het spijt me trouwens voor je..” Nadat hij dat had uitgebracht bedacht hij zich dat het misschien wel helemaal niets voor Kaya was als iemand medelijden had. Tenminste, dat dacht hij dan toch. Maar als nog, hij móest het gewoon zeggen.
“Ik hoop trouwens ook niet dat je hierdoor had gedacht dat ik af zou haken of iets, dat is niet gelukt namelijk.” Verre van zelfs. Net of dit iets veranderde aan hoe hij dacht over haar? Ze bleef nogsteeds dat meisje waarvoor hij iets voelde, waar hij mee kon lachen, dat soort dingen. Ja, hij wist nu meer over haar, maar dat liet hem niet op andere gedachten brengen.
Jayden was inmiddels dichterbij haar gaan staan, had haar beide handen met zijn handen gepakt en beet voor kort op zijn lip, zijn blik die even naar zijn schoenen staarde. “Maar alsjeblieft, stop ermee, oké? Desnoods geef ik je geld, dat maakt me echt niet uit. Maar echt, doe het niet meer. En dan niet eens zozeer voor mij, maar ook voor jezelf, Kaya.” Voor de zoveelste keer kruisten haar ogen met die van haar, hoopte hij maar dat hij tot haar door kon dringen. “Alsjeblieft?”
Je lichaam ‘verkopen’ was iets wat een nee was en tuurlijk, het verleden was nou eenmaal al gebeurd, kon dus niet meer veranderd worden. Maar het heden wel, dus hopelijk zou ze ermee instemmen. Of niet. Want toch, het was en bleef haar lichaam waar ze zelf over kon beslissen en hij dus eigenlijk niets mee te maken had.

Zijn blikken op bepaalde momenten waren teveel voor Kaya. Ze had geen keuze en hij had wel een keuze. Hij kon nog wegvluchten, op zoek naar een leuk, ander meisje dat niet fucked up was. Ze wou zuchtten, wegrennen want ze voelde zich stom. Waarom vertelde ze hem dit? Waarom stond ze zichzelf toe -
Nee, misschien zou dit hem juist afschrikken, misschien ging hij wel weg hierna. Kon hij niet aan kon hij er niet mee omgaan. Dan was zij er vanaf. JA, ze zou hem zeker missen, maar dat was beter dan dealen met het feit dat hij minder fucked up kon krijgen.
“Echt, Kaya? Denk je dat ik daar op uit ben?” Had ze dat ergens gezegd. Ze trok dan ook een gezicht naar hem.
"Nee, Jayden, heb ik dat gezegd? Maar het is een onderdeel van elke fucking relatie. Je hoort eigenlijk van een 15 jarige niet te vragen of ze seks met je heeft en 'oh of je ook gelijk even mijn vrienden wil doen'." Ze keek hem met een scherpe blik aan maar voelde zich daarna schuldig. Ze mocht niet boos op Jayden worden om wat iemand anders, een gore eikel, met haar had gedaan. Maar ze was boos en het was veel makkelijker om dat op Jayden af te reageren nu ze zichzelf niet kon pijnigen.
“Dat hoeft voor mij niet. Ik verplicht je tot niks, ik dwing je tot niks. Alleen in jouw buurt zijn is voor mij al genoeg, oké?” Door deze reactie bloosde ze. Hoe kon ze vergeten dat Jayden ook gewoon Jayden was? Het was zo makkelijk om te vergeten dat er wel menselijke personen op deze aarde waren. Ze keek hem dan ook voorzichtig aan, want hij had gelijk en dat was overduidelijk in Kaya's ogen te lezen. En Kaya was nou niet het figuur om graag toe te geven aan iets tegenover een iemand.
“Maak je maar echt geen zorgen daarover, écht, daar ben ik niet op uit.” Een oprechtere glimlach kwam nu op haar gezicht te liggen.
"Meen je dat?" mompelde ze, ietwat verward en onzeker. "Mag ik gewoon.. alles op een rustig tempo?"
“Het spijt me trouwens voor je..” Daar reageerde ze slechts op met een snuif.
"Bespaar me je medelijden," reageerde ze, weer in een woedend gemoed. Gepraat over haar geschiedenis bracht veel woede omhoog, woede tegenover zichzelf, woede tegenover de mannen die haar allemaal had willen doen. "Sorry Jayden, maar daar kan ik niets mee. Medelijden heeft me nooit geholpen in mijn leven." Niemand die de kans kreeg haar medeleven te geven, behalve hij nu dan.
“Ik hoop trouwens ook niet dat je hierdoor had gedacht dat ik af zou haken of iets, dat is niet gelukt namelijk.” Verward fronste ze haar wenkbrauwen, haar woede nog niet geweken.
"Niet? Oh. Het was mogelijk een doel, maar ik ben blij dat het niet is gelukt." Ze zuchtte eens diep en zette haar koffie weer weg. Ze had een knuffel nodig, een hele hele dikke knuffel.
Toen pakte hij haar handen en haar hart maakte een sprongetje. Vergeten dat ze boos was keek ze hem aan.
“Maar alsjeblieft, stop ermee, oké? Desnoods geef ik je geld, dat maakt me echt niet uit. Maar echt, doe het niet meer. En dan niet eens zozeer voor mij, maar ook voor jezelf, Kaya.” Ze beet op haar lip, had hij niet onthouden dat ze al had gezegd dat ze zou stoppen met spelletjes?
"Ik had het al beloofd," mompelde ze.
“Alsjeblieft?” Nu knikte ze, waarna ze dichter tegen hem aan ging staan en haar handen om zijn middel sloeg. Haar hoofd legde ze te rusten op zijn borstkas. Bewust van zijn aanwezigheid probeerde ze mee te ademen met zijn ademhaling maar het was lastig. Het zorgde er wel voor dat ze zich op niets anders dan op Jayden concentreerde en het voelde fijn. Fijn en veilig om hier zo met hem te staan.
"Dankje, Jayden," fluisterde ze waarna ze hem een kus op zijn kaak drukte. Ze legde haar hoofd weer terug en haalde weer op zijn tempo adem. Ze kon voor altijd wel zo blijven staan.