Daredevils [Bryce]

Nerveus keek ze op haar horloge. Half acht. Papa en mama waren nu waarschijnlijk al aan het eten en zij zat hier nog het eten van anderen af te rekenen. Haar maag rommelde.
Toch wachtte ze geduldig tot de man voor haar het benodigde bedrag bij elkaar geschraapt had en betaalde voor zijn eten. Ze hoorde geïrriteerd gegrom. Die mensen hadden waarschijnlijk ook gewoon honger, het was niet haar fout. Toch werkte snel nog wat harder.
Om acht uur hielp ze de laatste klanten en sloot toen samen met haar medewerkers de supermarkt af. Het was zomer en dus gelukkig nog niet donker, anders was ze er nooit akkoord mee gegaan om tot later te werken.
Zes uur of acht uur... In de winter is het ook om zes uur al donker, Mary... fluisterde een irritant stemmetje haar toe. Ze slikte bij de angstaanjagende scenario's die die gedachte bij haar opwekte en trok haar kraag op tot haar kin, ondanks het feit dat het nog steeds vijfentwintig graden was. Ze sloeg haar tas zijdelings over haar schouder en hield één hand erop, al wist ze dat als ze zou moeten, ze liever de tas en haar spullen kwijt was dan haar leven.
Aangespoord door een lichte dosis adrenaline begon ze te lopen, argwanend elke voorbijganger keurend. Die jongen daar, die zag er niet helemaal stabiel uit. Misschien maar niet vlak langs lopen, dacht ze bij zichzelf, en zo onopvallend mogelijk stak ze de straat over, taxi's en fietsen ontwijkend.
Bij een stoplicht stond ze ongeduldig stil. Het was nog maar vijftien minuten naar huis en de hele weg hadden de zenuwen door haar lichaam gegierd, zodat ze nu stond ze trillen op haar benen. Ze keek achterom, paranoïde als altijd en zuchtte van opluchting toen ze merkte dat de hele straat achter haar leeg was, afgezien van een groepje meisjes dat arm in arm luid pratend en lachend overstak. Na de opluchting volgde meteen weer de angst. Ze wilde helemaal niet alleen zijn.
Met een ruwe beweging drukte ze weer op het knopje naast het stoplicht en met een frons keek ze naar de lege straat. Als ze niet zo goed opgevoed was zou ze nu gewoon oversteken. Maar achter in haar hoofd begon dan gelijk het beeld te knipperen van een taxi die opeens uit het niets kwam scheuren en haar onderschepte. Ze gromde uit frustratie en tikte met haar voet.
Pap en mam gingen dit niet leuk vinden. Ze maakten zich vast vreselijke zorgen... Misschien hadden ze de politie al gebeld.
Meteen had ze de neiging om zichzelf in het gezicht te slaan. Wat een vreselijke aanstellerij. Pap en mam hadden zelf voorgesteld dat ze wat langere uren ging maken, om voor haar toneellessen te betalen. Plus, het was pas kwart over acht. Iedereen van haar leeftijd zou nu juist naar buiten gaan, naar pubs en clubs en overal waar zij niet heen durfde.
Ze schrok op door het getik van het stoplicht en begon snel te lopen.

Met kwart over acht was het eigenlijk nog helemaal niet zo laat, maar toch waren een aantal jongeren al aardig aan de drank. Ze zaten met zes man op een bankje. Twee jongens zaten op de rugleuning, twee anderen gewoon op het bankje en en een van de twee meisjes zat bij een donkerharige jongen op schoot, een beetje tegen hem aan genesteld.
Een van de jongens op de rugleuning, een jongeman met kort, donkerblond haar dat opgeschoren was aan de zijkanten, nam een slok uit een fles whiskey. Hij was al licht aangeschoten en had het buitengewoon naar zijn zin. In zijn andere hand bungelde er een sigaret tussen zijn vingers. Hij gaf de fles door.
"Thanks, Bryce," grijnsde de jongen naast hem.
Bryce werd even afgeleid door iemand die de straat over kwam steken. Een meid die uit leek te stralen dat ze van het soort was dat een stok in de reet had.
"Zie je wat leuks Bryce?"vroeg de jongen naast hem plagerig, die de fles alweer door had gegeven aan een van de meiden. Ze nam hem giechelend in ontvangst en keek nieuwsgierig om, om Bryce' reactie te peilen, die in de lach schoot.
"'k zou 'r doen, maar daar houdt het op," keurde hij. Het meisje dat bij de jongen op schoot zat draaide zich nu half om.
"Zegt hij terwijl hij amper verder kijkt dan dat," zei ze en ze grijnsde. Bryce grinnikte en pakte de fles weer aan om nog een slok te nemen.
"Zo harteloos ben ik toch niet, Vithya?"
Vithya snoof.
"In dat geval daag ik je uit naar haar toe te gaan en iets galants te zeggen. Of te vragen, mag ook," zei ze.
"Pff, eitje. Ik ben een heer, dat weet je toch?"
Hij gaf de fles weer door en sprong van het bankje af. Hij liep op het meisje af.
"Hey," zei hij en hij grijnsde. Even wankelde hij. "Wat doet een mooie dame als jij helemaal alleen op een vrijdagavond?" vroeg hij.
"Dat was niet galant Bryce!" riep een van de meiden hen toe. Bryce schoot in de lach.

Zenuwachtig wierp ze een blik op het groepje jongeren aan de overkant van de straat. Balen dat ze nu net daar weer langs moest.
Ze maakte bijna een sprongetje toen één van de jongens opstond en in haar richting kwam lopen. Nou ja, lopen... Het was eerder strompelen.
'Hey,' zei hij en hij grijnsde. Even wankelde hij. 'Wat doet een mooie dame als jij helemaal alleen op een vrijdagavond?' vroeg hij.
Nerveus slikte ze en probeerde langs hem heen te lopen.
'Niets...' mompelde ze. Zijn complimentje werd volledig verdraaid door zijn lichte dubbele tong en het gewankel en het liefst begon ze nu te rennen. Toch dwong haar beleefdheid haar om te blijven staan en naar hem te glimlachen. Hij zou haar vast niets aandoen. En als hij dat zou doen... zijn vrienden zouden dat vast niet toestaan. Toch?
'Dat was niet galant Bryce!' riep een van de meiden van het groepje naar hen toe. De jongen voor haar schoot in de lach. Snel deed ze een stapje achteruit, alsof hij een besmettelijke ziekte had. Ze slikte en probeerde haar angst te onderdrukken.

Het meisje leek een beetje geïntimideerd door zijn avances, iets waar Bryce uiteraard geheel verkeerd mee omging. Toen hij uitgelachen was gaf hij haar spontaan een onhandig klopje op haar schouder en lachte hij er vriendelijk bij.
"Geen zorgen, we bijten niet. Voor zover ik weet is niemand hier into SM of zo," grinnikte hij, eigenlijk wel tevreden met zijn eigen grap.
"Wat ben je weer kortzichtig, Bryce," klonk het vanaf het bankje, gevolgd door gegiechel. Bryce ging er niet op in.
"Hee, maar wat is er? Je lijkt zo down, of zo," zei hij, zijn uitdrukking nu ernstig. De meeste mensen van zijn leeftijd die hij rond dit tijdstip trof waren meestal goedgehumd. Misschien had ze een slechte dag, dat zou kunnen. Hij werd kort afgeleid door een figuur aan het eind van de straat, toen deze door het licht van een straatlantaarn heen langzaam hun kant op zwalkte, maar richtte zijn aandacht toen weer op het blonde meisje voor hem.

Ze schrok weg van zijn hand. Haar hart klopte zo snel dat ze zich vaag zorgen maakte over een mogelijke hartaanval.
"Geen zorgen, we bijten niet. Voor zover ik weet is niemand hier into SM of zo," grinnikte de man. Argwanend wierp ze een blik op zijn vrienden. Voor zover hij wist, hoe moest ze dat nou vertrouwen?
"Hee, maar wat is er? Je lijkt zo down, of zo," zei hij, zijn uitdrukking nu ernstig. Met grote ogen fronste ze. Down? Hoezo zag ze er down uit? Ze had vandaag mascara op gedaan; het zat toch niet onder haar ogen?
Ze riep zichzelf tot de orde. Waar ging dit over? Ze stond hier met een wildvreemde man, overduidelijk aangeschoten, te kletsen alsof ze oude bekenden waren. Ze had allang thuis moeten zijn nu. Haar ouders maakten zich vast zorgen, normaal was ze nooit zo laat en probeerde ze altijd zo snel mogelijk thuis te zijn. Ze moest nog een tekst uit haar hoofd leren, de krant lezen, en...
Niet zo heel veel eigenlijk. Haar frons werd dieper toen ze daar over nadacht. Bijna begreep ze waarom alle mensen van haar leeftijd er zo bezopen bij liepen op straat. Ze hadden niets te doen.
Ze schudde haarzelf door elkaar. Daar ging ze weer. Drinken was slecht, het beschadigde je hersencellen en...
''Mijn ouders verwachten me,'' zei ze snel, blij met het excuus om weg te komen. Nu zou hij vast niet verder aandringen.
Zijn ogen richtten zich op iets achter zich en meteen raasden de zenuwen weer door haar lichaam. Met een abrupte beweging keek ze om en sloeg de strompelende met argwanende ogen gaande. Dronken. Ook al.

"Oh," zei Bryce, een beetje teleurgesteld. Er zat geen grap aan deze meid leek het wel. Echter, hij was het vrijwel direct weer vergeten toen de man regelrecht hun kant op gestrompeld kwam. Bryce herkende die kerel.
"Ah, nee, dude, flikker op," was dan ook het eerste wat hij tegen de man zei. Die kerel spoorde niet helemaal; vrijwel iedereen die hier uit ging was hem al eens tegen gekomen. Zo ook Bryce. En hij was er toen al niet al te blij mee geweest, dus nu zeker niet, want hij wist precies wat er ging gebeuren.
De man zei niets. Achter hen schaterde Vithya het uit. Ja, natuurlijk, zij stond er niet pal voor.
"H-hey, nee-"
Maar het was al te laat. De man, nu vlak achter Isabelle staande had zijn lange jas open laten glijden en droeg daaronder… Nou ja, zijn geboortekostuum, zoals men dat pleegde te zeggen.
"Dude- doe normaal," zei Bryce vol walging, zijn blik afwendend. Als er werkelijk iets was wat hij echt niet hoefde te zien, of hij nou nuchter was of geheel bezopen, was het wel het klokkenspel van een andere kerel. Het menselijk lichaam was absoluut iets waar je ontzettend veel plezier mee kon hebben, maar er waren grenzen. De boel open gooien op straat bijvoorbeeld. Het drong even niet tot Bryce door dat hij na een dare op een feest ook wel eens was gaan streaken en dus éigenlijk geen recht van spreken had.
De man leek echter niet in hem geïnteresseerd te zijn en strekte een hand uit naar Isabelle. Bryce stapte naar voren.
"Jongen, laat haar met rust dan," zei hij, feller dan hij nuchter vermoedelijk zou hebben gedaan en geen enkele acht slaand op zijn eigen hypocrisie.

Ze draaide zich om toen ze de jongen hoorde praten en staarde de man angstig aan. Wat deed hij hier? Wie was hij?
De man zei niets maar staarde haar gewoon aan. Compleet in de war staarde ze hem terug aan. Wat wilde hij?
'Wat wil je?' vroeg ze met trillende stem. Achter haar hoorde ze de vrienden van de jongen lachen.
'H-hey, nee-' zei de jongen.
De man opende zijn jas en eerst reageerde ze niet. In een vreselijk reflex schoten haar ogen omlaag en bleven daar voor een seconde hangen. Toen schoten haar ogen weer omhoog en begon ze te gillen.
'GADVER! GA WEG!' Ze sloeg de hand die de man uitstak weg en strompelde achteruit, recht tegen de jongen aan. Die kende ze ook niet. Shit. Shit shit shit. Ze sprong van beide mannen weg en stond even stil, hijgend van de adrenaline en het schreeuwen. Dit kwam er nou van. Dit gebeurde er als ze pas naar huis ging als het bijna donker werd, als ze zich niet aan haar regel hield van niet met vreemden praten. Dit was vreselijk.
Ze moest naar huis. Thuis was het veilig, zonder dronken twintigers en fucking potloodventers.
Ze wilde haar hand voor haar mond slaan om het schelden in haar hoofd te verbergen maar realiseerde zich met een afstandelijk deel van haar geest dat dat geen zin had.
Haar met angst gevulde ogen schoten naar de jongen, Bryce had ze gehoord, toen hij wat zei.
'Jongen, laat haar met rust dan.' Zijn stem klonk fel en daarvan raakte ze in de war. Was hij niet, heel ergens in de verte, hetzelfde van plan geweest?
Dit alles was gebeurde in ongeveer vijf seconden, al leek het een eeuwigheid geleden dat ze gewoon rustig naar huis liep. Het gesprek met Bryce leek gisteren te zijn, wat veilig was dat geweest in vergelijking met net.
Haar ademhaling versnelde terwijl haar hart als een razende pompte om genoeg zuurstof naar haar hoofd te krijgen. Ze voelde zich duizelig worden, tegelijk met een vreselijke misselijkheid die in haar opkwam.
Nee, nee, nee jammerde ze in stilte. Niet flauwvallen en niet overgeven. Alsjeblieft. Ze sloot haar ogen en probeerde te kalmeren, wat alleen maar het tegenovergestelde bereikte. Als ze haar ogen sloot kon ze niet meer zien wat er gebeurde. Ik wil gewoon naar huis. Ik wil naar papa en naar mama en ik wil dit alles vergeten. Nu vulden haar ogen zich ook nog met tranen, waardoor ze nog minder zag. Wanhopig probeerde ze ze weg te knipperen.

Het goede nieuws was dat de man zowaar afdroop door de paniekerige reactie van het meisje. Het slechte nieuws was dat het meisje ieder moment leek te kunnen gaan huilen. En Bryce, bezopen en impulsief, dacht dat de beste koers van actie zou zijn als hij haar probeerde te troosten.
"Hey- trek je niets aan van zo'n weirdo joh," zei hij, over haar arm wrijvend. Net op dat moment kwam een van de meisjes erbij staan.
"Gaatie meis?" vroeg ze, heel wat serieuzer dan ze net was geweest. Bryce deed een stapje terug en besloot het maar even aan Vithya over te laten. Die was goed in dit soort meidendingen. Hij keek de man na. Mafketel. Hij grijnsde onbewust even. Saai was de avond in ieder geval niet.
Die gedachte had hij nog niet coherent geformuleerd, of er dook weer iets op wat zijn aandacht trok. Namelijk, twee keurig in pak gehulde heren, waarvan de een de ander aanstootte en naar het groepje wees.
Alsof het meisje nog niet genoeg te verduren had gehad deze avond, werd het groepje om haar heen dan nu ook aangevuld door twee heren, waarvan een zonder te verblikken of verblozen de volgende woorden uitsprak.
"Heeft u een moment voor onze Heer en Redder, Jezus Christus?"

'Hey- trek je niets aan van zo'n weirdo joh.'
Ze deinsde achteruit toen hij over haar arm wreef. Haar ogen straalden een hele duidelijke boodschap uit, als van een wild dier dat oog in oog stond met de vijand: blijf uit mijn buurt of ik sta niet in voor de consequenties.
Haar ogen schoten naar het meisje dat opeens naast hem opdook.
'Gaatie meis?' vroeg ze, en Bryce deed een stap opzij om haar erbij te laten.
Ze probeerde te knikken en als een normaal mens antwoord te geven, maar het bloed raasde nog steeds door haar aderen. En dus probeerde ze een paar keer adem te halen, troost vindend in de nabijheid van een ander vrouwelijk wezen, dat overduidelijk geen argwaan koesterde jegens de mannen op straat. Zij zou haar wel helpen, mochten ze haar iets aandoen?
Ze werd uit haar gedachten getrokken door twee mannen die aan kwamen lopen. Was het hier altijd zo druk? bedacht ze zich, vlak voordat één van de mannen begon te spreken.
'Heeft u een moment voor onze Heer en Redder, Jezus Christus?'
Oh Jezus Christus. Een gevoel van opluchting verspreidde zich door haar lichaam en ze voelde hoe haar ogen droog werden en haar hart weer rustiger begon te kloppen. Christenen.
Haar ouders waren erg gelovig, haar vader vooral, en had zijn twee kinderen dus volgens zijn geloof opgevoed. Het was op hen iets minder goed aangeslagen dan hij vast gehoopt had, maar het was iets bekends.
Het gevoel van opluchting, en vage triomf omdat ze haar paniek overwonnen had, werd alleen maar groter toen ze zich naar de twee mannen omdraaide.
'Maar natuurlijk,' sprak ze, met een glimlach op haar gezicht. 'Moge de Heer met jullie zijn.'
Ze negeerde Bryce en het meisje en focuste al haar aandacht op de mannen, misschien wel haar enige kans om hier weg te kunnen komen. Gewend als ze was aan de routine die dit soort mensen hadden (ze waren vaak genoeg over de vloer gekomen) probeerde ze ze zo snel mogelijk af te leiden van hun originele idee.
'Ik ben verdwaald, beste heren. Weten jullie misschien de weg naar...' Ze vertelde hen haar adres, hopend dat ze het zouden herkennen. En waarachtig, dat deden ze.
'Het huis van meneer Joe?' vroeg de ene met een verbaasde klank in zijn stem, en haar glimlach veranderde in een plastic grijns.
'Inderdaad! Weet u waar het is?'