Rumor has it [Open]

Rillend van de kou ademde Rumor langzaam in, haar ogen glazig op de lucht gericht. Met haar rug leunde ze tegen de brug, terwijl het water zachtjes, bijna onhoorbaar onder haar door stroomde. Haar pumps begonnen pijn te doen na een hele dag er op gelopen te hebben, de clipjes die haar wilde bos krullen onder controle hielden begonnen het langzaam te begeven en prikten hier en daar onaangenaam in haar hoofdhuid en haar jacquet was niet genoeg om haar warm te houden nu het al zo laat was.
Ze wierp een blik over haar schouder op de andere kant van de weg toen ze een auto aan hoorde komen. Ze kneep haar donkere ogen even tot spleetjes tegen de felle koplampen, stapte snel opzij en fronste licht toen de auto op asociaal tempo langs haar heen scheurde en langzaam uit zicht verdween. Ze ademde diep uit, zodat er kleine condenswolkjes in de lucht verschenen, en trok haar donkerblauwe jasje strakker om haar schouders.
De enige reden waarom ze daar nog stond was het feit dat er geen auto of taxi langs was gekomen om haar terug te brengen. En het feit dat ze te koppig was om toe te geven dat ze volledig verdwaald was. Ze had de dag ervoor de sleutels voor haar eigen appartement gekregen en was vanaf het station gaan lopen, om hier uiteindelijk terecht te komen.
Zuchtend ritste ze de koffer open die ze de laatste paar uur achter zich aan getrokken had - goddank had het ding wieltjes - en viste er een donkerrode sweater uit. Haar jacquet propte ze bijna achteloos terug. Normaal gesproken was ze er nooit zo mee om gegaan, maar ze was ontzettend moe en als ze eindelijk haar appartement had bereikt zou ze het wel strijken. Morgen of zo. Het kon haar momenteel niet zo veel meer schelen.
Een stuk warmer nu ze de sweater aan had getrokken trok ze zichzelf op de reling van de brug, er goed voor zorgend dat haar panty of shorts te scheuren. Haar handen hadden in het donker bijna dezelfde kleur als de donkere stof van haar sweater.
Eén voor één haalde ze de clipjes uit haar haar, en langzaam vielen de donkere krullen weer terug op haar schouders. Toen haar haar weer volledig los was masseerde ze haar hoofd even met de toppen van haar vingers, voor ze weer opkeek en haar ogen weer op de weg richtte, terwijl de lucht boven haar langzaam van blauw naar een mengeling van oranje en roze kleurde.

De kliniek had hem ontslagen en hoewel dat een goed iets was; had de jongen geen idee waar hij naartoe moest gaan. Een rugzak hing op zijn schouders, in zijn rechterhand hield hij een gitaarkoffer, langzaam liep hij de weg af. Hij had een aantal borden gezien, maar was te druk in gesprek geweest dat hij het ook maar in de gaten had.
"We gaan alleen rechtdoor, dat heb ik je al gezegd." Zei hij wat geïrriteerd. Hij streelde zijn haren naar achteren, terwijl hij zijn vrije hand nog verder in zijn broekzak probeerde te drukken. Het was geen aangename dag om hier werkelijk rond te lopen. Maar een hotel tegen komen was teveel gevraagd.
"Nee, daar is geen hotel. Als jij nu eens ophoud met lullen." Hij keek naar de zijkant, het leek eigenlijk alsof hij voor zich uit staarde, maar in werkelijkheid was hij tegen zijn eigen denkbeeldige hersenspinsels aan het praten. Het vest wat hij aan had was eigenlijk te koud, maar op dit moment nam hij het maar voor lief. De rode trui die hij eronder aan had, hielp nu ook niet geheel mee om zijn lichaam warm te houden. Zo leek het in ieder geval voor de jongen. Zijn donkere spijkerbroek en vans waren nu ook niet geheel voor dit weer bestemd. Maar toch stapte de jongen flink door. Hij wilde aankomen bij dat verdomde plaatsje. Hij had een huis nodig en geld, hij kon natuurlijk de straatartiest uithangen, maar of hij daar zoveel zin in had?
Zijn blik werd afgeleid door een beweging, dit zorgde ervoor dat de jongen stil bleef staan. Zijn bruine ogen bekeken het figuur, maar hij kreeg een scheve grijns op zijn gezicht. Hij liep verder, waarna hij op een brug uitkwam. Het figuur bleek een jongedame te zijn.
"Hey." Zei hij met een glimlach, waarna hij nonchalant langs haar ging zitten. Zijn koffer had hij netjes rechtop tegen de leuning gezet en hield deze tegen met een van zijn handen.
"Ik had niet gedacht iemand anders tegen te komen." Gaf hij eerlijk toe, maar twijfelde nog of dit opnieuw een gedachtespinsel was. De rare zwarte schim die met hem was meegelopen was overduidelijk. Maar zij zag er nog best echt uit. Het was simpel, als ze een naam had die hijzelf niet zou hebben bedacht, dan was het een grote mogelijkheid dat ze echt was.
"Ik ben op weg naar een hotel of in ieder geval iets om te slapen. Enig idee... Hoe mag ik je noemen?" Vroeg hij en haar geïnteresseerd aankeek.

Een zacht, toonloos liedje neuriënd waarvan ze nog maar de helft van de woorden herinnerde - hoewel Portugees haar moedertaal was sprak ze het tegenwoordig alleen nog met haar familie - kwam ze los van het bruggetje en draaide zich om naar het riviertje dat onder haar door stroomde. Het avondlicht werd weerkaatst in het water, wat een soort sprookjesachtig effect creëeerde. De wind ging af en toe even liggen om even later weer op te steken en haar krullen op te laten dansen, maar ze nam de moeite niet haar donkere haar weer op te steken. Met haar handen verborgen in de mouwen van haar trui staarde ze naar de bomen aan de andere kant van de brug, en onwillekeurig verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ondanks het feit dat het steeds kouder begon te worden en haar voeten pijn deden moest ze toegeven dat het hier prachtig was. Ze moest dankbaar zijn dat ze eindelijk een plek voor zichzelf had, een baan had om voor zichzelf te zorgen, en iets anders kon doen dan dagen achter elkaar voor haar moeder zorgen. Natuurlijk was het een moeilijke beslissing geweest, maar de vrouw was nu in goede handen. En Rumor kon niet tot haar moeders dood bij haar blijven wonen.
Zuchtend draaide ze haar rug weer naar het water toe en trok zichzelf weer op de rand van de brug, haar donkere ogen weer op de weg richtend. Als er over vijf minuten nog niemand langs was gekomen zou ze zelf maar weer gaan lopen.
Vier minuten verstreken, en in de wijde omtrek was er geen auto te zien. Een tweede zucht ontsnapte uit haar mond toen ze zich van de rand wilde laten glijden, net op het moment dat ze voetstappen leek te horen en om keek. Onwillekeurig trok ze haar sleutels uit haar zak en bleef het figuur met haar blik volgen toen deze langzaam dichterbij kwam.
Het was een donkerharige jongeman van ongeveer haar leeftijd die er nogal verwaarloosd uit zag, maar zo te zien niet echt een dreiging vormde. Ze zei echter niets toen hij haar verder naderde, zich naast haar op de brugleuning trok en naar haar glimlachte. "Hey."
Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht.
'Hi.' Ze voelde er niet veel voor om een conversatie aan te gaan, maar helemaal niets zeggen was niet haar ding.
Ze keek zwijgend hoe hij zijn koffer naast de hare zette.
"Ik had niet gedacht iemand anders tegen te komen."
Ze gaf geen antwoord maar schonk hem in plaats daarvan een korte glimlach toen het er uit zag alsof hij verder wilde gaan.
"Ik ben op weg naar een hotel of in ieder geval iets om te slapen. Enig idee... Hoe mag ik je noemen?"
Ze zaten dus redelijk in hetzelfde schuitje. Ook hij zag er uit alsof hij geen flauw idee had waar hij heen moest. Maar of ze hem nu haar naam moest geven...
Ze aarzelde even voor ze antwoord gaf.
'Rumor.' Ze kwam overeind van de rand. 'Ik loop nu door, ik moet echt voor middernacht dat verdomde appartement hebben gevonden. Maar volgens mij moeten we dezelfde kant uit, dus voor mijn part loop je mee. Ik heb wel een paar hotels gezien.' Ze glimlachte even en hief haar koffer van de grond. 'Of blijf je liever hier zitten koukleumen, meneer...?' Ze keek hem vragend aan.

Meestal zeiden zijn waanbeelden wel iets meer tegen hem... Dit was ook de reden waarom de jongen toch maar meer praatte, simpelweg omdat hij erachter moest komen of dit echt of nep was. Als hij tenminste ergens wilde komen. Het kon anders ook zijn dat Quizz aan de verkeerde kant van het land aan zou komen en zou denken dat het HH was. Die naam had hij niet zien aankomen:positief. Bestempelde hij het dan ook. Maar wat als zijn gedachte trucjes met hem uithaalde. Dat deze deed alsof het een naam was die hij zelf niet kon verzinnen. Even beet hij op zin lip, dacht na over de naam en of het inderdaad iets was waarmee hij zichzelf in de zeik kon nemen. Maar toen begon ze opeens verder te praten. Over dat ze door wilde lopen en dat ze voor middernacht bij het appartement wilde zijn. Quizz keek haar dan ook enkele tellen verward aan, waarom praatte ze opeens zoveel?
'Of blijf je liever hier zitten koukleumen, meneer...?' Hij liet zichzelf van de leuning afglijden en grijnsde in haar richting.
"Quizz." Om maar even mee te doen met de betekenisvolle namen, dacht hij haast sarcastisch in zichzelf. Het was niet zo dat het een stomme naam was, maar net zoals zijn eigen naam; kwam het niet zo vaak voor. Niet te spreken dat hij zijn eigen naam wat had veranderd; dit was zijn naam zolang hij van huis weg was en niet meer mocht komen. Hij pakte zijn gitaarkoffer op en liep wat aan, verwachtte dat zij ook zou komen.
"Nee, koukleumen lijkt me niet echt een leuke optie." gaf de jongen eerlijk toe. Hij staarde over de weg, terwijl zijn voeten zonder na te denken voort bewogen. Zijn bruine ogen wendde zich ten naar Rumor, hij wilde wat zeggen... Maar sloot zijn mond weer snel. Zijn gezicht stond serieus, iets wat apart was. Enkele tellen geleden stond er nog een grijns op zijn lippen. Maar toen hij nog eens opkeek naar haar, was deze weer terug.
"Dus, jij woont in HorseHome?" vroeg hij aan haar, hij was ergens toch benieuwd met wat hij opgescheept zat.

-sorry kort, sorry-

Nogal schattend nam Rumor de jongeman tegenover haar in zich op. Hij had kort haar dat even donker was als haar krullen, even donkere ogen die haast zwart leken in de nacht en het zwakke licht van de enkele lantaarnpaal. Hij was ongeveer even lang als zij, maar hun kledingstijl verschilde haast als dag en nacht. Niet dat het haar veel uitmaakte nu - het enige wat ze op dat moment echt wilde was een zacht bed en haar schoenen uittrekken.
Ze nam aan door de kant waar hij vandaan was gekomen dat hij dezelfde kant op moest, richting de stad waar ze vandaan was gekomen. En eerlijk gezegd hoopte ze stiekem dat hij een stuk met haar mee kon lopen - ondanks het feit dat ze meestal toch niet echt lastig werd gevallen voelde ze zich toch niet helemaal comfortabel als ze 's nachts over straat ging. Ze bleef een jonge vrouw van Afrikaanse afkomst, en er waren genoeg mensen die haar daaraan wilden herinneren.
Toen hij haar vertelde hoe hij heette verscheen er onwillekeurig een glimlach op haar gezicht. Quizz en Rumor; niet echt twee namen die je elke dag hoorde.
De jongeman pakte de gitaarkoffer die hij eerder had neergezet weer van de grond en keek haar even vragend aan, waarna ook zij zich snel van de brug liet glijden en haar vingers om het handvat van haar koffer sloot. Ze negeerde de pijn die al snel weer terugkeerde in haar benen - ze kon het nog voelen dat ze al de hele dag had gelopen, maar ze kon niet klagen. Ze hoefde nog maar eventjes. Hopelijk. En misschien wist Quizz waar ze moest zijn.
Het was geen moeite hem bij te houden. De pumps die ze droeg waren voor haar normaal gesproken hetzelfde als comfortabele sneakers, al begon ze nu wel haar blaren te voelen. Ze kon niet wachten tot ze de dingen uit kon doen.
Toen ze merkte dat Quizz onder het lopen naar haar keek wierp ze een korte blik opzij en glimlachte scheef toen ze zag dat hij naar haar grijnsde, en een tel later vroeg hij haar of ze ook in HorseHome woonde. Ze haalde haar schouders op. 'Soort van. Ik ben verhuisd, en ik zou vandaag mijn appartement intrekken.' Ze was even stil. 'Maar ik kon het adres maar niet vinden,' gaf ze toe, nogal beschaamd. Ze keek opnieuw even zijn kant op. 'En jij? Woon jij er?'

Hij had het bordje met HorseHome maar gevolgd. Het klonk rustig en als een boeren gat. Daar kon hij vast beginnen met het opbouwen van wat geld, al besloot hij dat er een uitkering voor hem klaar zou staan... Dat moest, in zijn ogen.
Ze was verhuisd, hij knikte en moest glimlachen toen ze hem vertelde dat ze het adres niet kon vinden. Maar toen kwam de vraag die hij liever niet had gehoord. Of hij in HorseHome woonde. Hij kon haar moeilijk gaan vertellen dat hij net uit een kliniek kwam, niet dat hij daar voor een goede rede had gezeten. Het was niet iets waar hij mee te koop ging lopen. Hij streelde met zijn handen wat ongemakkelijk door zijn haren, zodat deze weer iets op hun plek zaten. Quizz vloekte in gedachte, en knikte.
"Ik ga er een huis zoeken, ik om van een.." Hij slikte, terwijl hij even een zachte zucht uitblies. "Een vriend" Hij glimlachte.
"Dus ik woon er nog niet echt." zei hij haar vrolijker als dat hij was. Hij had zijn vrije hand gebald in een vuist, deze zich nu rustig iets aan het ontspannen was.
"Dus het word voor jou ook een hotel?" Hij lachte naar haar, een hotel was namelijk niet zo verkeerd en hij had er erg veel behoefte aan.

Rumor had zo het idee dat ze haar laatste vraag misschien beter niet had kunnen stellen. De jongeman leek er niet bepaald comfortabel bij te zijn, alsof er iets was wat hem dwars zat. Ze besteedde er echter geen aandacht aan. Rumor was niet iemand die zich met de zaken van anderen bemoeide; als het haar aan ging zou ze het wel horen en als het haar niet aan ging hoefde ze er verder ook niets over te weten.
God, wat had ze wel allemaal niet in haar koffer gedaan toen ze gisteren haar spullen had gepakt? De koffer leek ondertussen gevuld te zijn met stenen in plaats van kleding en dergelijke, haar tablet en enkele boeken die ze had meegenomen van huis. Beter vond ze snel haar appartement, want de koffer begon nu toch echt wat te zwaar voor haar te worden - ze was niet bepaald gebouwd om zware dingen met zich mee te trekken.
Ondertussen waren ze al een redelijk eind opgeschoten en kon Rumor weer enkele dingen herkennen, al zag de stad er in het schemerdonker er een stuk anders uit.
"Ik ga er een huis zoeken, ik kom van een..." Hij was even stil. "Een vriend."
Hij glimlachte naar haar, en Rumor glimlachte vriendelijk terug.
"Dus ik woon er nog niet echt."
'Aha,' antwoordde ze, verder niet helemaal wetend wat ze hem moest zeggen.
"Dus het word voor jou ook een hotel?"
Ze knikte instemmend. 'Waarschijnlijk wel, als ik mijn appartement niet op tijd vind in ieder geval wel. Ik -'
'Hé, meisje!'
Nogal geschrokken door de harde stem keek ze om en zag drie man op een terras voor een café zitten, duidelijk aangeschoten. De man die had gesproken hief zijn glas bier naar haar op en grijnsde. 'Kom toch bij ons zitten, je kunt veel beter krijgen dan dat daar!'
'Flikker op,' beet ze hem toe, voor ze haastig haar pas versnelde. 'Kom op,' mompelde ze naar Quizz op het moment dat ze een volgende straat in liep.
'Sorry daarvoor,' zei ze iets zachter dan eerst. Haar hand sloot zich wat krampachtig om het handvat van haar koffer.

Zijn bruine ogen waren op de weg gericht, terwijl hij nadacht over wat hij precies ging doen. Zijn zusje moest hier ergens zijn. Dit gat was verlaten en omdat hij 'oorpsrongelijk' van Horsehome kwam, werd hij in de dichtstbijzijnde kliniek gegooid. Al woonde hij al een aantal jaren niet meer bij zijn ouders en bij een vriend een dorp verderop. Toch besloot hij terug te komen, zijn zusje had hem nooit in de steek gelaten en hij wilde weten hoe het met haar ging. Indien nodig, kon hij daarna alsnog verhuizen.
Hij wreef met zijn vrij hand door zijn ogen toen er een wazig beeld voor zijn ogen verscheen. Maar niet omdat zijn blik waziger werd, meer omdat zijn hersens een waanbeeld wilde oproepen. Hij hoefde niet lang na te denken aangezien hij een stem hoorde roepen. Verbaasd keek hij om. Drie mannen zaten op het terras voor het café en een flauwe grijns kwam op zijn gezicht.
"Ja, alleen zijn jullie niet veel beter als mij." Maar hij luisterde naar het meisje toen ze zei dat ze door moesten lopen. Hij draaide zich om en wilde Rumor volgen, maar hij werd in zijn kraag gepakt. Onbegrijpelijk keek hij om, maar die blik werd al snel van zijn gezicht geslagen, letterlijk. De blik maakte plaats voor pijn en voordat de man nog een andere vuist kon uithalen, waren zijn vrienden er om hem terug te trekken. Zijn kaak deed pijn, voelde aan de binnenkant van zijn lip de pijn van de tand die erdoorheen was gesneden. Het ijzer smakende goedje was weinig, maar genoeg om zijn mond te vullen met de smaak.
Zijn vuisten waren gebald en hij draaide zich om, liep met snelle passen mee met Rumor.
Hij wilde zijn hoofd tegen een muur aan rammen, zijn knokkels open halen aan en spiegel; dit alles omdat hij zo gewend was dat een vechtpartij altijd op iets uitkwam dat slechter was in de kliniek.
'Sorry daarvoor." Hij keek haar vragend aan, zijn verwarring en neiging tot slaan zakte iets weg.
"Heb je dat vaker?" Vroeg hij met een schrale glimlach. "Je kan er niks aan doen." Zei hij rustig en dat was ook iets wat hij werkelijk hoopte. Zijn lip was iets dikker als normaal, maar verder had hij geen heftige verwondingen opgelopen. Het deed pijn, dat zeker.
"De volgende keer lijkt het me een slim idee als we werkelijk een stad of dorp kiezen dat normaal op een kaart aangegeven staat." Grapte hij als wijze van advies en hij keek of hij in de verte iets zag dat op een hotel leek.
Wel kwamen ze langs een klein kerkje met een kerkklok van nog geen tien meter hoog. Het zag er vervallen uit en er was iets raars aan, alsof er werkelijk niemand meer kwam. Hij was sowieso niet van plan om daar naar binnen te gaan. Al was het zo verleidelijk, zonder dat hij het met opzet deed, had hij twee stappen in de richting van het kerkje gezet en hij zuchtte om weer op het goede pad te komen. Waar kon hij het met haar over hebben? Hij moest wat verzinnen.
"Dus.." Begon hij zijn eerste woord in de hoop dat ze zijn beweging niet had opgemerkt.
"Ligt jou voorkeur meer bij dag of nacht?" Vroeg hij als enige wat er 'normaal' in hem op kwam. Veel verder als dit kwam hij niet en hij wist ook niet of zij het wel zo prettig vond. In de verte waren wat lichtjes en met wat geluk voor haar en hem, was er ook een hotel aanwezig.


(Sorry er zijn wat details veranderd over waarom hij naar HH gaat (Zusje enzo. SORRY) Hopelijk vind je het niet zo erg.)