If you don't swim, you'll drown.

Zijn handen hadden hun plaats gevonden, diep verscholen in het uiterste puntje van zijn broekzakken. Het zonnetje scheen waardoor Avan had besloten wat meer zomers te doen en een shirt met korte mouwen, of ja, mouwen die net alleen zijn schouders bedekten. Zijn oortje die zich enkel in zijn linkeroor bevond waar muziek uit kwam, muziek afspelend van een of andere random radio zender.
Perfect.
Aangezien Avan nog wat spullen moest hebben, dingen die eigenlijk niet echt primair waren maar goed alles moest gekocht worden, had hij maar besloten eens naar de stad te gaan. Naar de straat waar het voornamelijk om draaide en de meeste dingen gekocht konden worden, want ja dat was zo’n beetje wel zijn bedoeling met dit ‘uitstapje’.
Zo’n slecht idee was het trouwens ook nog niet dat als hij hier klaar was hij nog even naar stal ging. Sangre kon een goede training wel weer eens gebruiken na al die vrolijke kinderritjes. Ach, als kinderen het hem lief vroegen kon hij toch geen nee zeggen? En het stond zo leuk; de krijtwitte hengst die met volle teugen zijn slome rondjes reed met een kind op zijn rug dat bij iedere stap genoot.
Al zou hij het dan niet te laat moeten maken hier in de stad als dat nog zijn plan was, eigenlijk. Pasqual zou hij waarschijnlijk wel weer tegen het lijf lopen en met die twee was het ronduit bekend dat het lang kon duren voordat ze naar huis gingen, met z’n tweeën leken het net af en toe kleine kinderen die voor het eerst iemand zagen waarmee ze zich konden vermaken. Niet dat Avan het erg vond want anders zou hij dat allang hebben gezegd.
Nee, zo was hij niet meer. Misschien voorheen ja, maar dat had hij toch echt uit zijn hoofd gestampt. Want, als hij tegen Taylor had gezegd dat hij het niet wilde, was ze dan niet vertrokken? Misschien. Waarschijnlijk. En dat was dus de reden.
“Godve-” Vloekte hij abrupt toen zijn lichaam tegen dat van iemand anders aanbotste. Maar al snel herpakte hij zich en wist hij het woord niet uit te brengen. Het was sowieso niet netjes tegenover een vreemde. Tenminste. Ja, het meisje dat voor hem stond was voor hem vreemd. Al snel kwam er een schuldgevoel in Avan op en krabde hij na denkelijk door de achterkant van zijn haar, beet voor een paar seconden op zijn onderlip. “Het spijt me. Ik zat weer aan iets te denken, geloof ik.” Tja, mensen moesten eens weten wat hij dacht. Die zouden na een paar seconden al gek worden van al dat gedoe wat er omging in zijn hoofd. Niet dat hij er wat aan kon doen..
Anders had hij dat al lang gedaan.

'Nee, Darius. Ik weet precies wat ik moet halen, ik heb het hier toch staan -' Ze viste het verfrommelde stukje papier uit de zak van haar spijkerbroek, en wierp er een korte blik op, voor ze snel een langsrijdende fietser ontweek. Haar oom, aan de andere kant van de lijn, begon haar licht op de zenuwen te werken.
'En waarom batterijen? Niets van de gereedschappen werkt op batterijen, dus waarom - bedlampje. Tuurlijk. Stomme vraag.' Ze rolde met haar ogen en wierp een blik over haar schouder, waarbij haar losgeraakte haar als een waaier langs haar rug zwaaide. 'Weet je wat, als ik het verkeerde mee heb genomen ga ik wel terug, oké?'
Zonder op een antwoord te wachten hing ze op en tastte ze haar broek af naar haar oortjes. Zoals gewoonlijk vond ze die in de laatste zak waar ze zocht, en moest ze even stil staan om ze uit de knoop te halen.
Ze was blij dat het zo rumoerig was om haar heen, gezien ze haar muziek op het hoogste volume had staan. In een stevig tempo liep ze door, terwijl ze haar ogen langs de winkels liet glijden. Ze had eerlijk gezegd geen flauw idee waar ze moest zijn, maar als ze lang genoeg door zou blijven lopen zou ze de juiste winkel wel vinden. Een tijdje weg van huis deed haar altijd goed.
Onder het lopen pakte ze haar lange, blonde haar vast en bond het snel vast in een slordige vlecht, zodat het niet al te erg in haar gezicht hing. Het was al een flinke tijd geleden dat ze het echt kort had gehad - misschien moest ze dat maar weer eens doen.
Iemand knalde hard met zijn schouder tegen haar aan, wat er voor zorgde dat er een pijnscheut door haar sleutelbeen trok. Ze vloekte binnensmonds en zette snel een stap terug. 'Kijk uit waar je -' Ze viel stil toen ze zag wie er tegenover haar stond. 'Oh, eh, sorry. Gaat het?'

Normaal gesproken had het harde geluid ervoor gezorgd dat hij wakker was gebleven, had Avan een beetje rondom zich gekeken om te zien wie er voorbij kwamen, al was dat deze keer niet zo. Het leek wel of er nu van alles in zijn hoofd omgingen, maar dan vooral het gemis van andere mensen. En dat was kut, echt heel erg kut. Ook al wist hij dat ze terug zouden komen en ze niet dood waren of iets. Hoop. Daar leefde hij tegenwoordig steeds vaker mee iedere dag.
Voor kort richtte hij zijn donkere ogen op de puntjes van zijn zwarte Vans die hij maar snel had aangedaan aangezien hij niet echt tijd had om iets beters te pakken. De schoenen hadden voor de hand gelegen en alhoewel hij af en toe wel eens aan Kaya vroeg of zijn outfit oké was had hij dat ook overgeslagen. Wauw, veel dingen waren vandaag anders, was het niet?
Totaal onverwachts kreeg hij ineens op het scherm van zijn iPhone een bericht binnen en bij het zien van de naam klaarde ineens veel dingen op. Vanessa. Een foto van zijn zusje samen met een klein veulen zorgde voor een prille glimlach. Toeval dat ze hem precies op dit moment een bericht stuurde, maar hij was er wel blij mee. Het was niet dat hij haar nog iedere dag zag dus waren dit dingen die hun in contact hielden. Pf moest je eens nagaan als hij een eeuw terug leefde, dan was dit allemaal niet mogelijk geweest en wist hij misschien niet eens waar ze zat en kon hij zijn ouders vrijwel nooit spreken, dat zou niet bepaald een pretje zijn geweest.

Snel wreef hij over zijn bovenarm heen, maar al snel merkte Avan dat het weinig tot totaal geen pijn deed. Snel haalde hij het oortje uit zijn oor aangezien dat misschien nogal onbeleefd over zou komen en keek hij haar aan terwijl ze een stap achteruit zette. 'Kijk uit waar je -' Voorzichtig trok hij zijn wenkbrauwen omhoog en wachtte tot ze haar zin zou vervolgen. Maar een vervolg kwam niet, net zoals er geen vervolg was bij zijn zin. 'Oh, eh, sorry. Gaat het?' Bijna meteen knikte hij zijn hoofd. “Ja tuurlijk, gelukkig ben ik best sterk.” Grapte hij vervolgd door kort gegrinnik, maar al snel veranderde zijn glimlach weer in een iets serieuzere blik. “Maar heb jij geen pijn? Volgensmij kwam ik best hard aangelopen.” Vervolgens richtte hij zijn donkere, bruine ogen op haar schouder. Avan hoopte maar niet dat het pijn deed, het was immers niet zijn bedoeling geweest. “En eh, ik zal voortaan maar beter uitkijken.” Dat moest hij zeker, in dit geval had hij nog geluk gehad dat hij niet recht op haar was gelopen. Voor kort scande zijn ogen haar even maar voordat het op zou vallen – of misschien had dat het al, wist hij veel – keken zijn ogen weer in haar ogen. “Avan.” Stelde hij zichzelf simpel voor. Hij had er nog wel een flirterige zin achter willen plakken maar dat liet hij maar achterwege. Niet iedereen was daarvan gediend wist hij uit ervaring, ha.

Ook zij nam haar oortjes uit en hing ze rond haar hals, zodat ze ook kon verstaan wat de jongeman tegen haar zei. Als je heel goed luisterde kon je nog steeds haar muziek horen, maar het rumoer op straat was daar net wat te luid voor. Er was een reden waarom ze het volume altijd op max had staan.
Ze nam de jongeman tegenover haar als een foto in haar op – kort, donker haar, iets lichtere, bijna zwarte ogen die het zonlicht weerkaatsten, een paar centimeter langer dan zij, waarschijnlijk even oud. Een fotografisch geheugen had zo haar voordelen.
‘Ja tuurlijk, gelukkig ben ik best sterk,’ antwoordde hij, gevolgd door een zachte lach, en onwillekeurig verscheen er een scheve grijns op haar gezicht.
‘Maar heb jij geen pijn? Volgens mij kwam ik best hard aangelopen.’ Ze zag dat zijn blik van haar gezicht naar beneden ging, wat ervoor zorgde dat ze zich nogal ongemakkelijk begon te voelen tot ze zich realiseerde dat hij naar de plek keek waar hij haar geraakt had, net naast haar sleutelbeen. Ze grijnsde. ‘Tuurlijk niet. Ik ben een grote meid, ik strik mijn eigen veters en zo.’ In haar ogen glommen pretlichtjes. ‘Ik kan wel tegen een stootje.’
De jongeman keek weer op, voor hij zich voorstelde. ‘Avan.’
Ze grijnsde scheef. Mensen die zich netjes verontschuldigden als ze tegen je aan knalden – onwillekeurig trok ze even met haar schouder – kwam je tegenwoordig niet zo vaak meer tegen.
‘Annabell.’

Moest hij weer net hebben zeg, shit. Stel je voor dat hij een ouder iemand raak had gelopen, dan was de kans vrij groot geweest dat diegene zou vallen. Dan nog niet gesproken over het feit dat als bejaarden vielen ze negen van de tien keer naar het ziekenhuis moesten worden gebracht, of werden opgehaald door een ambulance in ergere gevallen. Dat zou toch eens flinke pech zijn geweest. Bleek maar weer dat hij iedere dag nog dingen van zijn eigen domme gedrag kon leren. Punt 1; voor je doppen kijken.
‘Tuurlijk niet. Ik ben een grote meid, ik strik mijn eigen veters en zo.’ Het zorgde voor een mals lachje rondom zijn lippen. Altijd leuk als iemand een beetje meepraatte, toch? ‘Ik kan wel tegen een stootje.’ Nogal ongeloofwaardig keek Avan haar vervolgens aan. “Nou.. Meisjes..” Sprak hij terwijl een nagemaakte denkende blik op zijn gezicht ontstond.
Nadat hij zich had voorgesteld had zij haarzelf ook voorgesteld; ‘Annabell.’ Dat zorgde voor lichte pretogen bij hem toen er meteen iets in zijn hoofd omhoog kwam bij die naam. “Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.” Avan had geprobeerd het lied waarvan het kwam na te doen, maar ergens was dat een tevergeefse actie. “Maar, als je het niet erg vindt, dat lied vind ik niks.” Maar toch, Annabell was een leuke naam, leek hem. Je kon er allerlei varianten van maken, in tegenstelling tot zijn naam.
Zachtjes gingen zijn vingertoppen door de achterkant van zijn haar, schraapte hij bijna onhoorbaar eens zijn keel. “Eh, wil je misschien wat drinken? Ik bedoel, als verontschuldiging.” Niet dat ze dacht dat hij een of andere stalker was die haar op zou sluiten nadat ze ermee in zou stemmen. “Of heb je haast?” Want dat zou het geval ook nog kunnen zijn; veel mensen die in de stad liepen hadden eenmaal haast.
“Of je zou me eng moeten vinden. In dat geval moet je dat ook gewoon zeggen.” Plakte hij nog aan zijn zin vast met een scheve grijns. Niet dat hij het ooit had gehoord maar hé, eens moest de eerste keer zijn.

Zijn gemaakt ongelovige blik zorgde ervoor dat haar grijns zich verbreedde. Het verbaasde haar hoe de jongen zich tegenover haar gedroeg, maar je hoorde haar niet klagen.
‘Maar, als je het niet erg vindt, dat lied vind ik niets.’
Onwillekeurig schoot ze in de lach. ‘Oh god, ik kan dat lied niet uitstaan… ik kan de keren dat mijn neef het zingt om me te pesten niet meer op handen en voeten tellen.’ Een plukje blond haar was losgeraakt uit haar vlecht, en met een nogal geërgerde zucht veegde ze het terug achter haar oor. Haar besluit stond vast – als het zomer werd ging het er allemaal af, zodat ze er geen last van zou hebben als het warmer werd en het in haar nek zou hangen. Daar had ze namelijk een gloeiende hekel aan.
Zijn volgende voorstel zorgde ervoor dat ze hem licht verbaasd aan keek. ‘Ik bedoel, als verontschuldiging,’ voegde hij er aan toe, en er vormde zich een kleine glimlach om haar lippen. ‘Of je zou me eng moeten vinden. In dat geval moet je dat ook gewoon zeggen.’
Ze schoot in de lach en schudde haar hoofd. ‘Nou, ik vind je niet eng, maar ik moet nog iets halen voor mijn oom voor de winkels sluiten. Het zijn maar een paar dingen, dus misschien daarna…?’ Ze keek hem vragend aan. Misschien zou hij haar kunnen helpen met überhaupt het vinden van de winkels, gezien ze nauwelijks in dit deel van de stad kwam.

Ineens kwam er in zijn hoofd dat de manier waarop hij zich nu opstelde misschien een beetje, eh tsja, té was? Maar, als dat zo was zou ze vast en zeker anders reageren, dacht hij dan.
En trouwens, hij moest eens niet zo meer nadenken. Dat had hij de laatste tijd al veels te veel gedaan. Gelukkig waren er dan toch mensen die hem gelukkig hielden, anders was hij allang op het vliegtuig gestapt, achter haar aan. Maar dat moest hij niet doen, hij moest ook verder met zijn leven en met zijn jonge leeftijd moest dat lukken.
‘Oh god, ik kan dat lied niet uitstaan… ik kan de keren dat mijn neef het zingt om me te pesten niet meer op handen en voeten tellen.’ Het toverde een glimlach rond zijn lippen toen ze dat zei. Avan was dus inderdaad niet de enige waarbij het in hem opkwam. Misschien was hij dan toch niet zo raar – nee wacht, dat was wel zo.  
Zou het raar overkomen nu hij had gevraagd of ze wat wilde gaan drinken? Het was namelijk echt niet zijn bedoeling om vreemd over te komen, het was eerder juist goed bedoeld en ja, voor de rest van de dag had hij toch vrij weinig nuttigs te doen. Natuurlijk waren er nog allerlei dingen die hij had bedacht maar die konden morgen ook, of zelfs nog later.
‘Nou, ik vind je niet eng, maar ik moet nog iets halen voor mijn oom voor de winkels sluiten. Het zijn maar een paar dingen, dus misschien daarna…?’ Dus, ze vond het goed? Tof.
“Afgesproken.” Sprak hij, tijdens zijn woorden een enkele keer knikkend. “Wat moet je halen dan?” Vroeg hij maar vervolgens, aangezien haar vragende blik hem wel opviel. Als ze hulp nodig had, Avan was hier vaak geweest. Héél vaak. Je kon wel zo’n beetje zeggen dat hij de weg hier blindelings wist. Niet dat dat echt zo was, maar de meeste dingen had hij allemaal wel eens gezien.

Annabell viste het verfrommelde stukje papier dat haar oom haar gegeven had uit de zak van haar spijkerbroek en vouwde het open. 'Nou, eh, het meeste heb ik al.' Een eindje terug had ze de juiste winkel gevonden en de dingen die ze nodig had ingeslagen. 'Ik zoek alleen nog batterijen.' Ze grijnsde onwillekeurig. 'Als je me daar mee kan helpen zou ik je eeuwig dankbaar zijn, gezien mijn oom pissig gaat worden als ik die vergeet.'

Nadat hij zijn vraag had gesteld, die een beetje indirect betekende of hij haar moest helpen, zag hij hoe ze een papiertje uit haar broekzak haalde. Het was helemaal verfrommeld waardoor zijn mondhoeken wat omhoog krulden. Niet dat hij altijd alles in zijn broekzak heel liet, maar toch. 'Nou, eh, het meeste heb ik al.' Op die woorden knikte Avan, terwijl hij inmiddels best wel benieuwd werd naar wat ze nou nodig had. Want stel je voor, straks wilde ze iets wat hij helemaal niets van wist waar je het kon kopen. Niet dat dat erg was maar aangezien hij zelf had aangeboden zou dat dan misschien wel een beetje stom over kunnen komen.
'Ik zoek alleen nog batterijen.' Batterijen. Aha. Dat was niet zo heel moeilijk, leek hem. 'Als je me daar mee kan helpen zou ik je eeuwig dankbaar zijn, gezien mijn oom pissig gaat worden als ik die vergeet.' Die woorden zorgden ervoor dat zijn mondhoeken nogmaals wat omhoog krulden. “Batterijen zijn denk ik niet zo moeilijk te vinden, opzich. Het moet wel lukken.” Of je moest net ineens gaan zien dat batterijen nergens meer waren, maar dat leek hem sterk aangezien best veel winkels ze hadden liggen. Er zou altijd een winkel moeten zijn die ze hadden.
“Eh, ik weet denk ik wel ergens. Zo ver weg is het niet.” Na die woorden begon hij zachtjes te lopen, de route in zijn hoofd die hij had uitgestippeld. De bedoeling was om naar een soort van gereedschapswinkel te gaan, aangezien ze daar altijd allerlei batterijen hadden in verschillende soorten en maten, eigenlijk was er geen een soort die er niet zou zijn.
Op zijn netvlies verscheen na een korte tijd lopen de winkel, waardoor hij lichtjes grijnsde. Gelukkig, Avan had de weg zich niet vergist door alle straten die erg op elkaar leken. “Hier is het.” Waarna hij voor haar de deur openhield en die achter hen sloot. “Ik weet niet welke je moet hebben, maar normaal gesproken hebben ze hier vrijwel alles.”

Ze duwde het stukje papier, dat inmiddels op verscheidene plaatsen scheurde gezien ze het al zo vaak gepakt en daarna weer weggestopt had, weer terug in haar broekzak en keek op toen hij antwoordde. Snel veegde ze een plukje haar terug achter haar oor.
“Batterijen zijn denk ik niet zo moeilijk te vinden, opzich. Het moet wel lukken.” Ze grijnsde scheef. 'True.' Haar mondhoeken trokken iets verder omhoog toen het zonlicht even in zijn ogen weerkaatste. Dat was het mooie aan bruine ogen - ze lijken vaak saai en eentonig, tot de zon er op schijnt en je de verschillende tonen kon zien, of het licht zorgde ervoor dat de irissen leken op kleine, glanzende steentjes.
“Eh, ik weet denk ik wel ergens. Zo ver weg is het niet.” En hij begon te lopen, in de richting waar zij een minuut geleden vandaan was gekomen. Om hem niet kwijt te raken in de menigte liep ze snel achter hem aan. 'Mooi zo. Wijs me de weg.'
Ze keek hem even met een licht verbaasde grijns aan toen hij de deur voor haar openhield, en stapte de winkel binnen. 'Dank je. Eh, ik ben zo terug, oké?'
Haar ogen scanden de schappen, en al snel had ze de batterijen die ze genoteerd had op haar briefje gevonden. Niet lang daarna had ze deze afgerekend, in de tas die ze al bij zich droeg gestopt en stond ze weer naast Avan.
'Ik heb ze,' zei ze glimlachend, de tas iets opheffend.

De drukte zorgde ervoor dat het in de straat waar ze zich nu bevonden het volume toch wel op stand 10 kon staan, al nam dat overigens niet weg dat hij haar niet kon verstaan of zo. Voor een moment leek het hem toch een beetje awkward aangezien er ineens een doodse stilte viel en ze elkaar voor enkele seconden in de ogen aankeken. Een rilling gleed over zijn ruggengraat waardoor hij maar snel even zijn schouders wat bewoog en vervolgens toen maar haar vertelde dat het niet ver weg was, vervolgens richting de winkel begon te lopen.
Het was nog aardig een karwei om te zorgen dat ze elkaar niet kwijt zouden raken in de menigte van de straten. Om eerlijk te zijn hield Avan niet echt meer van deze hele drukte, hij had gewoon liever dat hij wat sneller vooruit kon lopen zonder de hele tijd voor zijn voeten te moeten kijken om te zorgen dat hij niet zou struikelen over iemands voeten. Daarbij moest hij ook nog eens af en toe over zijn schouder kijken of Annabell nog wel in zijn gezichtsveld verscheen want anders zou hij haar nog kwijtraken ook, dat was nu namelijk niet bepaald de bedoeling. Gelukkig maar dat ze hem bij wist te houden en ze steeds achter hem liep, anders zou hij niet echt bepaald weten hoe hij het zo even op zou lossen en haar terug zou kunnen vinden. Avan leek dat namelijk nog wel een onbegonnen karwei met deze mensenmassa om hem heen.
Gelukkig waren ze er al snel en wist hij zich een weg te banen naar de ingang van de winkel, gevolgd door Anna. Avan deed eigenlijk automatisch de deur voor haar open en draaide zich naar haar om, zijn mondhoeken die inmiddels al omgekruld waren wat zorgde voor een lieflijk glimlachje. 'Dank je. Eh, ik ben zo terug, oké?' Nadat hij daarop had geknikt verdween ze de winkel in en liet hij de deur achter haar dichtvallen. Vervolgens leunde hij met zijn rug en een voet tegen het gebouw van de winkel aan terwijl hij even snel zijn iMessage checkte. Hm, vreemd. Vanochtend was Vanessa een gesprek begonnen waarin ze hem allemaal vertelde wat er deze week nog voor bijzonders was gebeurd op haar stage, of beter gezegd hoogtepunten, alleen had ze daar niet meer verder op gereageerd. Misschien moest hij haar vanavond maar eens FaceTimen? Het was immers lang geleden geweest dat hij zijn zusje in het echt had gezien en door te videochatten had hij toch het gevoel dat ze een beetje bij hem was.
Lang duurde het niet voordat Annabell weer naast hem stond, de tas die ze wat optilde om hem te laten zien dat ze het had. 'Ik heb ze,' “Nice.” Antwoordde hij vrijwel direct terwijl zijn mondhoeken weer wat omhoog krulden en zijn ogen vervolgens van de tas weer terug naar haar gingen.
“Dus, wil je nu wat drinken?” Want dat voorstel van hem was hij nog steeds niet vergeten. En dat was iets wat hij zich nog wel kwalijk nam aangezien hij tegen haar was aangebotst. Hij moest maar van geluk spreken dat het niet een of andere chagrijn was waar hij tegenaan was gebotst, die had vast en zeker wel anders gereageerd als het blonde meisje.
“Ik weet alleen niet waar je zin in hebt. Er zijn hier namelijk zoveel verschillende drinktentjes.” Eh tsja, dat moest ze hem dan maar even vertellen anders. Het lag er gewoon aan of ze nu zin had in koffie, iets fris of iets totaal anders. Er bestond sowieso wel een zaak die zou voldoen aan waar ze behoefte in had, dat was het probleem echt niet. De weg vinden was nog niet eens zo zeer het probleem, wat wel het probleem was was dat hij geen gedachtelezer was en kon weten of ze ergens zin in had. Of ze eigenlijk wel überhaupt ergens zin in had, want dat kon ook nog. Maar dan zou ze hem dat wel zeggen, hopelijk.

Annabell had zich eigenlijk nooit echt gestoord aan de drukte die altijd heerste in straten zoals dit. Ze was in een stad geboren en haar hele leven daar gewoond - misschien niet altijd in dezelfde stad. Nadat haar moeder opgenomen moest worden was ze naar het huis van haar oom en tante verhuisd, die iets verderop maar nog steeds in het centrum woonden. Daar had ze vervolgens vier jaar geleefd, tot het huis plotseling in vlammen was op gegaan. De familie McKane, plus de elfjarige Annabell, had moeten verhuizen naar een kleiner, tijdelijk huis. Niet dat je Annabell of Darius hoorde klagen - die brachten toch het grootste deel van de tijd op straat door.
Het ergste wat er ooit was gebeurd in de drukte van de stad was dat Darius, in een poging een auto te ontwijken, van zijn fiets was gevallen, maar na afloop was gebleken dat de jongen niets mankeerde.
Nu woonden de drie - Mo, Darius en Annabell (Darius' moeder was omgekomen tijdens de brand, terwijl Annabell alleen een litteken had over gehouden) - in een wat groter huis naast de garage iets buiten het centrum, zodat ze alle winkels en plaatsen zoals de markt en het park makkelijk konden bereiken zonder kilometers te hoeven rijden.
Het rumoer, de geluiden, de vele mensen die totaal geen aandacht aan elkaar besteedden tenzij het echt dringend nodig was en het drukke verkeer zorgde er ook voor dat ze zich op de een of andere manier een stuk veiliger voelde. Niemand lette op haar als ze zich normaal gedroeg en gewoon voor zich uit bleef kijken, en ze viel totaal niet op in de zee van mensen die nooit leek stil te staan.
Het was voor haar dan ook geen enkel probleem om de jongeman met het donkere haar op de voet te volgen en er voor te zorgen dat ze elkaar niet kwijt raakten terwijl hij haar de weg wees. Onder het lopen kwam de gedachte in haar op dat ze misschien in het weekend, als de garage gesloten was en ze niets hoefde te doen, Darius zijn motor kon lenen en de hele stad rond te rijden. Gewoon, om zelf de weg een beetje te leren kennen. Het ging sneller dan op de voet, en ze kon niet constant mensen de weg blijven vragen. Ze had misschien dan geen rijbewijs, maar ze kon het voertuig besturen en daar draaide het om. Zo snel zou ze niet aangehouden worden.
Annabell had onwillekeurig even zacht gelachen toen de deur van de winkel achter haar dicht was gevallen en Avan op de straat was blijven staan. Het overkwam haar bijster weinig dat ze een jongeman van haar leeftijd tegen kwam die haar normaal behandelde, in plaats van naar haar te kijken alsof ze zo goed als geen kleding aan had. Haar seksualiteit hielp af en toe niet echt in haar voordeel.
Het kwam soms voor dat ze had gewild dat ze nooit iemand had verteld hoe het werkelijk zat, maar dan bedacht ze zich dat haar leven een stuk moeilijker was geweest.
Niet heel veel later stond ze weer op straat voor de winkel, het plastic tasje in haar hand. Ze viste de batterijen eruit om die in de zakken van haar broek te doen, en gooide het plastic tasje weg in de vuilnisbak naast de ingang van de winkel.
“Dus, wil je nu wat drinken?”
Ze keek naar hem op, en bijna onmiddelijk verscheen er een scheve grijns op haar gezicht.
'Dat was het plan, niet? Lijkt me gezellig.' Ze voelde even in haar broekzak, waar nog wat geld in zat. Dat moest wel goed komen.
“Ik weet alleen niet waar je zin in hebt. Er zijn hier namelijk zoveel verschillende drinktentjes.”
Ze aarzelde even terwijl haar donkere ogen de straat scanden. Het was te warm voor koffie, en om eerlijk te zijn had ze daar sowieso weinig zin in.
'Iets fris of zo. Er zijn hier vast wel een paar leuke terrasjes.' Ze glimlachte en keek hem weer aan. 'Klinkt dat als een plan?'

De jongen was er zeker wel van bewust dat het soms bij het vrouwelijke geslacht lang kon duren voordat ze iets gevonden hadden. Niet dat dat werkelijk meestal het geval was, het was hem al vaker opgevallen dat de tijd die ze pratend doorbrachten langer duurde dan de tijd die ze werkelijk in de winkel iets zochten. Bij hem was dat nou toevallig het omgekeerde; hij wist nooit waar iets stond, nam altijd het verkeerde mee wat tot grote irritaties bij zijn zus kon zorgen en hem vervolgens wel honderd keer ergens terug naartoe kon sturen. Gelukkig was ze nu dan voor een tijd weg, al nam dat niet weg dat er niet iemand van het andere geslacht in het huis rondliep. Vanessa was vertrokken en lang had het niet geduurd voordat Kaya zo’n beetje bij hem was ingetrokken. Niet dat het hem stoorde aangezien ze zo’n beetje als een zusje voor hem voelde, alhoewel hij zich nog steeds niet lekker voelde bij het feit dat hij Pasqual nog niet had ingelicht. Misschien was dat ook wel de reden dat hij hem al voor een tijdje zoveel mogelijk had ontlopen en verder geen uitjes meer met hem had gemaakt, hij was gewoon bang dat er iets uit zijn mond zou floepen wat erin hoorde te blijven. Daarbij had hij het Kaya beloofd om het niet te zeggen, wilde hij zich ook graag aan zijn beloftes houden. Maar moest dat dan ten koste gaan om niks tegen zijn beste vriend te zeggen? Misschien. De zwartharige jongen wilde daarbij zijn fouten daarin ook niet inzien, want op het moment dat hij dat zou gaan doen dan–
Een onwillekeurige glimlach verscheen op zijn gelaat toen Anna weer terug naar buiten kwam lopen, het tasje wat ze vervolgens omhoog stak om hem te laten zien dat ze het had gevonden. Alright, dan had hij toch nog een goede daad verricht vandaag, iets waar hij zich wel goed over voelde.
Misschien drong hij toch een beetje teveel aan? Maar, anders zou ze het wel zeggen, toch? Ze hoefde zich echt niet gedwongen te voelen of zo. Avan kon tegenwoordig wel tegen een stootje en als ze dus zijn aanbod afwees dan ja, moest ze dat vooral doen. Het was niets tegenover dat iemand ineens vertelde dat ze een wereldreis zou gaan maken en daardoor alle toekomstplannen in barsten vielen.
'Dat was het plan, niet? Lijkt me gezellig.' Oh, dus ze vond het gezellig? Fijn, daar voelde hij zich dan wel weer goed bij. Eerlijk gezegd had hij nog nooit zo vaak met iemand wat gedronken, eerder had hij andere dingen gedaan, maar hé, eens moest de eerste keer zijn, niet?
'Iets fris of zo. Er zijn hier vast wel een paar leuke terrasjes. Klinkt dat als een plan?' Dat was niet zo moeilijk om dat te gaan opzoeken, toch? Bijna overal was iets fris wel te verkrijgen, nu was dus alleen nog maar de taak om ergens te gaan zitten waar er een beetje een sfeer hing, of wat er gewoon leuk uitzag, zoiets. “Ja, tuurlijk.” Een glimlachje verscheen en verdween daarna ook  weer geleidelijk, waarna hij voorzichtig vooruit liep, wachtend dat ze met hem mee ging.
“Hier?” Bij een of ander random iets stond hij plotseling halt, zijn wenkbrauwen die hij lichtelijk naar Annabell ophaalde en haar zo vragend aankeek. Het leek er wel druk en het zag er wel verzorgd uit, dus waarom niet? Maar; Anna mochten beslissen.
Eenmaal aan de beurt had Avan eigenlijk al in zijn hoofd wat hij wilde bestellen, dat had hij namelijk van te voren al bedacht. Niet dat het een moeilijke keuze was of zo. “Doe maar een cola.” Daarna schoot zijn blik weer terug op het blondharige meisje, wachtend op wat zij wilde hebben.

“Dus eh.. Woon je al lang hier?” Begon hij toen het gesprek maar een beetje. Avan had haar eerlijk gezegd nog nooit gezien, anders had hij haar wel ergens van moeten herkennen, al was het maar vaagjes. Maar hé, hij kende natuurlijk ook niet iedereen dus hij zou het echt begod niet weten. Daarbij, het gesprek moest toch ergens mee beginnen?
Of ze wilde niet met hem praten, dat kon ook. Maar dat was zo.. Saai. En ze leek hem niet saai, dus vandaar.