Just walking -Open-

Hij was aangenomen bij het kleine winkeltje. Misschien was het omdat ze ergens medelijden met hem hadden dat hij maar een oog had. Aangezien de meeste hem niet wilde door de eyepatch die hij droeg. Niet dat ze wilde dat hij zonder dat ding in de winkel stond, maar dat was wel een rede waarom hij vaak afgewezen werd. Deze mensen waren aardig genoeg om hem aan te nemen. Een kindje kreeg een lolly, deze blij naar hem keek en een kleine grijns zat op de lippen van de jongen. Misschien was hij een vreemde om zo te zien, zijn lange rode haren en het ene blauwe oog, maar vooral natuurlijk de eyepatch. Die hij had om het litteken op de plek te verbergen waar zijn oog had gezeten. Ook had hij een opvallend litteken over zijn hand lopen en als je het litteken op zijn gezicht zat, was deze al snel met die op zijn hand te linken. Hij had met zijn rechter hand, zijn ook proberen te beschermen. In plaats daardoor was hij ook bijna zijn hand verloren. Hij mag van geluk spreken dat het enkel zijn oog is. Daarbij is het ook nog heel wat dat hij nog leeft. Dat is ook iets wat hij voor lief neemt en daarom is hij hier naartoe gekomen. Hij wil het rustig aan gaan doen en proberen om een normaal baantje te hebben. Niet meer zoals hij en zijn broer altijd hadden gedaan. Informatie halen bij verkeerde 'organisaties'.
Hij streelde door zijn rode haren en was blij toen de vrouw hem af kwam lossen.
"Hoe ging het?" Vroeg ze hem en Blaze glimlachte.
"Goed, het is uitstekend gegaan." gaf hij rustig toe en de vrouw knikte dankbaar. Vervolgens liep Blaze naar buiten en stak meteen een sigaret op, verkende HH een beetje. Toen kwam hij aan bij een speeltuin, het was rustig, haast gelegen in de schaduwen van de bomen die eromheen stonden. Het trok hem en hij ging op een van de bankjes zitten. Opnieuw nam hij een sigaret en nam de omgeving in zich op. Wie weet dat hij hier nog eens gezond werd door de natuur. Niet dat hij verwachtte te stoppen met roken, hij wist wat er zou gebeuren en dat was niet de bedoeling. Het was totaal niet zijn bedoeling om iedereen die langs kwam overhoop te schieten. De rits die in zijn overall zat deed hij een stukje open, waardoor het witte t-shirt wat eronder zat zichtbaar was. Het was een donkerblauw overall, op de mouwen was een lijn met blauw legerprint. Het zat makkelijk en dat was ook de rede waarom de jongen het droeg. Het accentueerde echter wel hoe smal en dun hij was. Hij nam tevreden een hijs van zijn sigaret, het weer was niet eens zo slecht en hij zat zonder jas en het was goed te doen.

Flo piepte zachtjes, ze wou los! Nouja, 'los'. Niet dat ze vastzat aan een riem. Ze bedelde om Rays toestemming om alle kanten op te racen. Ray knikte; ''Vooruit dan maar. Ga maar." en de rode border collie racete er van door. Bang dat ze niet meer terug zou komen was hij niet. Hooguit zal ze een paar mensen enthousiast begroeten en net zo lang omsingelen totdat ze in een groepje stonden. Tja, collie eigen. Ray stopte zijn handen in zijn zakken en liep op zijn eigen tempo achter Flo aan. Het dier had inmiddels al drie vogels opgejaagd, een eekhoorn de schrik van zijn leven bezorgt, zeven takken verslonden en een wandelend stel verliefd op haar laten worden. Iedereen hield van Flo, op eekhoorns na dan. Het dier had nooit echt kwaad in de zin, doet alles voor aandacht. Een aai, een aanhaling, een stem, het maakte haar niet uit. Ray grijnsde terwijl de eekhoorn nogmaals werd weg gejaagd. Flo zou het snelle knaagdier nooit de pakken krijgen, daar was het diertje veel te snel voor, maar toch zou ze de jacht op eekhoorns nooit staken.
Ray was juist bijna het tegenovergestelde van zijn dolle collie. Ten eerste joeg hij veel minder op eekhoorns, daarnaast was hij een stuk rustiger, stond er veel minder op gebrand om aan mensen te likken of contact te maken in het algemeen. Hij was niet on-sociaal of zo, hij maakte heus wel en praatje met andere, maar hij zocht het contact nooit echt op. Hij groette mensen vriendelijk als hij voorbij liep, knikte even en liep dan weer verder. Dat was zijn leven. Geld voor veel educatie was er niet en zijn vader liet hem amper meer naar school gaan. Hij moest "werken" aldus zijn pa en die had er bij toegevoegd dat hij het hem wel zal leren. Dat was dus drie keer niks geworden. Ray werd meegenomen naar 'zaken' en ander gespuis, dingen doen die hij liever niet deed. Dat soort gedoe. School werd steeds minder en gek genoeg stond er maar geen ambtenaar op de stoep. Wellicht hadden de grote vechthonden in de tuin er wat mee te maken, Ray wist het niet. Dit schooljaar was hij helemaal niet meer naar school gegaan. Zijn vader was met de melding gekomen dat hij Ray doodleuk van school had gehaald. En dat was dat. Geen school meer voor Ray. Jammer vond hij het wel, het was iets wat hem bezig hield. Ray was niet achterlijk, bezat een goed stel hersens. Aan de andere kant was het onmogelijk geweest om tijd aan Flo te besteden als hij én voor zijn vader moest zorgen én het huishouden -"huis" ""houden"- moest doen én school moest volgen, dat ging gewoon niet. Ray had zich er maar bij neer gelegd. Misschien dat hij later nog wat kon doen, hij wist het niet. Later was onduidelijk en vaag. Ergens hoopte hij erop dat alles beter zou worden maar iets diep in hem zei hem dat hij dat beter kon vergeten. Hoe kon hij er nou ooit nog bovenop komen? Zijn pa in de steek laten kon hij niet over zijn hart verkrijgen. Ray schudde de gedachten van zich af, niet aan denken. Hij zal wel zien waar het schip strand. Goede tijden komen vanzelf wel weer. Optimistisch blijven was een must in zijn leven, ondanks alle tegenslagen.
Flo had inmiddels de eekhoorn in een boom gejaagd en kon hem niet meer terug vinden. Daarom was ze driftig opzoek naar een nieuw slachtoffer. Haar keuze was gevallen op een jongen die op een bankje zat te roken. Flo bekeek de jongen van een afstandje, wachtte totdat hij zal opkijken. Haar staart ging steeds sneller kwispelen. Toen liep ze voorzichtig op hem af, nog steeds wild kwispelend, met haar oren abnormaal ver omhoog. Ray grijnsde, suffe hond met haar eeuwige schreeuw om aandacht. Toen maakte ze een kort sprintje, stopte op het eind, ging speels en onderdanig door haar voorpoten en probeerde toen haar kop op de jongen zijn schoot te leggen. Ray liep er achter aan, hopend dat ook dit keer alles weer goed zal gaan. Niemand op straat had Flo echt bewust kwaad gedaan. Hoe kon je dat ook doen als zo'n hond zo blij en onschuldig op je af komt zetten? Toch kon je maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Er bij blijven en de hond, indien nodig, terug roepen. Ray begreep ook wel dat niet iedereen gesteld was op een dikke natte hondentong. "Flo, gun hem wat privacy joh." De hond hield zich in bij het horen van zijn naam en bleef Ray verwachtingsvol aan staren. De blik wisselde tussen haar baasje en de jongen, zou het weer mogen? Mocht ze weer aandacht bedelen? PLEEEASE leken haar bruine ogen te roepen AAI MIJ! Alsof ze nog nooit van haar leven geaaid was. Ray keek de jongen aan. "Sorry, ze houd nogal van mensen. Eigenlijk van alles. Ze stoort toch niet, hoop ik?" vroeg hij vriendelijk. Flo piepte van de opwinding maar bleef toch braaf wachten op Rays toestemming om de jongen eens flink te bestoken met hond.

Zijn blauwe oog had hij voor enkele tellen gesloten, natuurlijk keken mensen hem aan en dachten kinderen misschien dat hij piraat aan het spelen was. Een erg vervelend kind liet hij het litteken zien, dan hadden ze een paar dagen een nachtmerrie. Hoe aardig hij voor een groot deel ook tegen kinderen deed, als ze irritant waren kon hij ze wel een klap verkopen. Dat deed hij natuurlijk niet en als hij in de winkel stond was het al helemaal niet de bedoeling. Maar ouders moesten weten hoe ze hun kinderen goed moesten opvoeden. Niet dat hij daar zelf ook maar iets van wist. Maar daarom had hij ook geen kinderen. Althans, hij hoopte niet dat er ergens een van hem rondliep. Hij was geen jongen die op iedereen sprong, maar hij had het wel eens gedaan en je wist maar nooit met die zaadjes, die dingen deden die je ze eigenlijk liever zou verbieden. Het enige waar hij nu aan dacht, was zijn geld, hij moest meer geld krijgen en dan zouden zijn sigaretten niet geheel opraken en dat was iets waar hij aan moest blijven denken.
Hij opende zijn blauwe oog. Doordat een oog weg was miste hij veel zicht, wat er dan ook van rechts kwam en iedereen al in zijn ooghoeken kon zien, was voor hem nog steeds onzichtbaar. Het duurde dan ook even voordat hij merkte dat er een dier dichterbij was gekomen. Hij verschoof zijn hoofd even naar het dier toe, een lichte frons kwam er op zijn gezicht toen hij merkte dat het dier hem aan bleef staren. Maar het leek alsof ze door die blik dichterbij kwam en Blaze nam daardoor nog snel een hijs van zijn sigaret. Wat als het dier zich werkelijk bedacht om op hem te springen en hij zijn sigaret kwijt was? Dat was voor de meeste mensen misschien maar een klein en onzinnig iets. Maar voor Blaze was het ernstig te noemen. Je moest dan ook niet zijn pakje sigaretten ruïneren en verwachtten dat hij je dat na een half uur vergeven is, wanneer zijn ontwenningsverschijnselen opspelen. Met een beetje geluk is het pas na drie kwartier of een uur. Al was het probleem dat je er dan pas achter zou komen, hij was niet degene die je ervoor zou waarschuwen. Hij had weggekeken van de hond, maar nu hij bijna op zijn schoot zat, kon hij niet anders als met zijn blauwe oog terugkijken. Naar de bruine ogen van de hond. Het leek het dier weinig uit te maken, hij hoorde een stem en de hond keek nu naar de jongen. Afwisselend met het kijken naar hem. Hij was nooit zo van de dieren, ze hadden er nooit een gehad. Katten waren nog erger als honden en ongedierte was het ergste. Hij nam nog een hijs, opgelucht dat het dier niet helemaal op hem sprong. Toen bedacht hij zich dat hij nog moest eten. Hij wilde eigenlijk opstaan, maar hij hoorde hoe voetstappen dichterbij kwamen en een stem deed hem kijken naar de jongen die tegen hem sprak. Deze vroeg of de hond hem stoorde. Wat nonchalant haalde hij zijn schouders op, hij wist niet werkelijk of de hond stoorde namelijk. Blaze was nu niet zoveel aan het doen, dus hoe kon een beest storen als je toch al niks aan het doen was?
"Ik heb niet zoveel met honden, maar echt storen doet het beest niet." Was het simpele antwoord dan ook van hem. Het was niet zo dat hij honden haatte en dat was ook zeker te merken aan hoe hij het het verwoordde. Niet veel hebben met honden en haten was namelijk iets anders en er stond een kleine glimlach op zijn lippen.
Al zijn hun niet degene die vooroordelen, dacht hij er toen toch bij. Dat was het enige positieve aan dieren, ze hadden er weinig problemen mee dat hij maar een oog had. Net zoals deze hond, die hem hoopvol aan bleef kijken. Hij was door de ogen dan toch over de streep getrokken en stak zijn hand uit om deze op de kop van de hond te leggen. Hopend dat hij niet meteen besprongen werd en nat gelikt.

(hoop dat je er wat mee kan )

De jongen gedroeg zich nogal nonchalant. Hij haalde zijn schouders op alsof hij geen antwoord wist. Hij hield een smeulende sigaret in zijn hand, rook krinkelde langzaam omhoog en waaide richting Ray's gezicht. De geur drong zich op in zijn neus, probeerde haast een reactie op te wekken maar er gebeurde niks. Als Ray nu nog steeds niet gewend was aan de walm van sigaretten dan wist hij het ook niet meer. Het was zo'n beetje de standaard aroma die om hem heen hing. Dat terwijl hij zelf nota bene niet rookte. Nouja, af en toe dan, als het perse moest van zijn vader of andere vage lui. Hij ging er niet van over zijn nek, probeerde er zo lang mogelijk mee te doen om nog een aanbod te ontlopen. Het was niet extreem ranzig ofzo, op zich kon hij zich wel voorstellen wat men er lekker aan vond maar een kettingroker? Nee, dat was hij niet. Het spul was handig om de rest stil te houden, mensen reageerde er relaxte door, prima toch? Maar zelf rookte hij niet, misschien sloeg de nicotine wel gewoon niet aan bij hem. Het zou kunnen. Wellicht was hij niet zo gevoelig voor verslavingen, voor zo ver hij wist had hij er geen. Aan de andere kant hing hij zo vaak in die walm van rook, wiet en alcohol dat hij misschien wel afkick verschijnselen kreeg zodra hij niet meer thuis woonde.
"Ik heb niet zoveel met honden, maar echt storen doet het beest niet." Ray trok zijn wenkbrauw op. Beest? Flo behoorde tot het dierenrijk, dat was een feit, mensen ook trouwens, maar was ze daardoor een beest? Zijn vader noemde alles ook beesten. En die moesten vreten. Dat soort praktijken. Maar Flo was niet zoals zijn vaders honden, Flo was Flo. Dat met 'paarden zijn edel' vond Ray maar onzin, alsof een hond ook maar iets minder betekend had voor een mens dan een paard. "Nouja, gelukkig maar." zei Ray, niet zo veel in te brengend. De jonge had een kleine glimlach op zijn gezicht. Zijn mondhoeken krulde een beetje omhoog. Ray glimlachte maar snel even vriendelijk terug. Toen haalde de jongen voorzichtig zijn hand over Flo's kop. Haar staart deed een soort tornado na. Ray grijnsde wat breder. Ondanks hij feilloos wist hoe Flo zich in dit soort situaties gedroeg, het maakte hem altijd vrolijk. Flo sloot haar ogen halfjes en bewoog met haar hoofd alsof ze wou zeggen "GA DOOR. GA DOOR!" ze tilde haar kop eventjes op, probeerde de hand te laten kroelen. "GA DOOR PERSOONTJE DIE IK NIET KEN MAAR NU AL MET MIJN HELE HART MAG!" Haar signalen waren bijna net zo duidelijk als neon verlichte reclamezuilen. "Tss, slijmbal." zei Ray tegen de hond. Niet tegen de jongen. Dat was niet zo zijn ding, jongens slijmballen noemen. Een pootje werd opgetild die ongemerkt op de jongen zijn schoot probeerde te komen. Wat was het toch een ontiegelijke aandachtsgeile hond. "Mag ik?" vroeg Ray terwijl hij naar de lege plek naast de jongen op het bankje knikte. Even een adempauze was eigenlijk wel welkom. Het viel hem nu pas op dat zijn ademhaling wat onrustig was, de koude nawinter lucht deed zijn longen niet zo veel goeds. Misschien toch een gevolg van hun rokershuis. Flo piepte om meer aandacht. "Flo, doe es rustig joh. Relax." Flo hield op met piepen maar de drang om aandacht was nog lang niet weg. Ray reikte de jongen een stok aan. "Hier, één worp en je bent zo van d'r af." Uitnodigend hield hij de jongen de stok voor. Flo kreeg het in de gaten. Voor zo ver het nog mogelijk was begon haar staart sneller te kwispelen. Ze hield zich in, anders had ze geblaft van enthousiasme.

(de vraag is meer of je hier wat mee kan :3 )

Waar hij vandaan kwam waren weinig honden, sowieso waren dieren er weinig te vinden. Corrupte menigte was echter iets wat je er makkelijk kon vinden. Met zijn andere hand nam hij nog een hijs van de sigaret. Het litteken op zijn hand was door de jaren minder geworden, maar omdat het zijn hele hand had doorboord, was het toch nog een flink litteken. Aangezien het logisch was dat daar een vervelend verhaal achter zat, vroegen de meeste mensen er niks over en dat was voor hem positief. Want hij ging niet vertellen dat het litteken door een mes kwam dat zich door zijn hand had geboord. De hond bleek het fijn te vinden dat hij zijn linker hand op de kop van hem.. Haar? Had gelegd. Hij had geen idee wat het was, daarbij was hij ook niet van plan om daar ook maar snel achter te komen en onder de hond te gaan kijken. De naam Flo deed hem vermoeden dat het een jongen was.
Een hij, zo bestempelde Blaze de hond dan maar. Gelukkig maar? Had de jongen werkelijk verwacht dat hij de hond werkelijk vervelend vond? Zijn blauwe oog richtte hij voor even op de hond, terwijl hij toch even een wenkbrauw optrok door hoe hij deed. De hond leek dit alleen maar leuk te vinden, als hij de tekenen van de hond in ieder geval goed zag.
"Mag ik?" Zijn blik ging naar de jongen, knikte dan ook.
"Tuurlijk, als je het niet erg vind dat ik rook..." De zin kon erop lijken dat hij niet van plan was om te stoppen. Maar dat was niet zo, hij kon best een kwartiertje zonder roken. Een half uurtje ook nog wel, al was het niet dat hij er zo gezellig van werd. Weinig nicotine maakte hem de eerste tien minuten nog luier als dat hij was. Terwijl hij geheel gek werd als hij een uur niet meer had gerookt. Maar hij zorgde er wel voor dat zoiets niet zou gebeuren. De hond onder zijn hand werd iets vervelender, omdat het dier wat onrustig leek te doen. Een opluchting was het dan ook toen hij de stem van de jongen hoorde en met een scheve grijns nam hij dan ook de stok aan, om deze zo ver mogelijk weg te gooien. Doordat hij weinig diepte zag, had Ray geluk dat de stok hem niet had geraakt toen hij zijn arm naar achteren deed om de stok te gooien. Nu maar hopen dat het beest er inderdaad achteraan ging. Zijn rode haren streelde hij iets naar achteren nadat de stok uit zijn handen gleed om een eindje verderop neer te komen.
Hij keek naar Ray, stak zijn hand uit naar de jongen. Iets te ver weg, maar hij vond het zelf nu eenmaal niet prettig als hij opeens met zijn hand tegen iemand aan zou duwen. Daarbij vond hij het fijner om eerst zijn hand uit te steken, zodat hij niet degene was die moest raden en gokken waar de hand van de andere precies zou zitten.
"Blaze." Zei hij rustig. "Nieuw hier, Weet je nog leuke plaatsen?" Zijn oog was op hem gericht, nieuwsgierig ergens.