Getting over my brother [Arrow]

Het was middag, maar de gordijnen op Imogene's kamer waren nog steeds dicht. Enkele zonnenstraaltjes piepten langs de kieren naar binnen, maar niet in een genoege hoeveelheid om haar wakker te maken. Zware voetstappen op de trap, een deurknop die werd omgedraaid en een deur die krakend openging. "Imogene, lieverd?" Imogene kwam stilletjes bij bewustzijn en opende een oog terwijl ze haar wenkbrouwen fronste. "Hmm..." bracht ze kreunend uit, als teken dat ze haar moeder had gehoord. "Kleed je aan, je vader en ik wachten op je beneden." Ze bewoog haar benen onder het laken en wilde zich op haar andere zij draaien om verder te slapen, maar haar moeders stem klonk ditmaal luider. "Ik meen het, je krijgt een kwartier." Er ontsnapte een enorme geeuw aan haar lippen en ze gooide half in zichzelf vloekend het deken langs haar op de grond neer en sleurde zichzelf het bed uit.
In de spiegel zag ze zichzelf: haar zwarte mascara van de vorige avond die half onder haar ogen gebrokkeld hing en haar haar dat nog erger stak dan Hermelien in Harry Potter. Vluchtig ontdeed ze haar ogen van de uitgelopen smurrie en nam haar haren samen in een slordige dot. De veel te grote tshirt waar ze in sliep gooide ze uit en trok vers ondergoed aan, vooraleer ze in een donkere jeans schoot en daarop een losse, grijze sweater droeg.
"Wat zijn jullie van zins?" Vroeg ze aan haar ouders toen ze beneden kwam en onderdrukte nog een geeuw. Ze drukte beide, haar moeder en vader, een zoen op de wang en nam een mes uit de lade om een boterham met Nutella voor zichzelf te smeren. "Dat zal je zo wel zien." Ze had gezien hoe haar vader geniepig een knipoog aan haar moeder gaf. "Frederick!" Sprak Imogene haar vader met de voornaam aan, ondertussen een lach onderdrukkend. "Wat ga je doen?" Met haar vrije hand gaf ze hem een stompje en hield haar hoofd schuin. "Eet die boterham maar in de auto op, we moeten vertrekken."
De rit duurde een half uurtje en bracht hen dieper naar het binnenland. Imogene en haar ouders woonden in het drukke gedeelte van de kust en ze was blij eens groene weilanden te zien, samen met alle dieren die binnen de hekkenwerken liepen. Normaal gezien kwam ze nooit aan deze kanten, omdat alle plaatsen waar ze uit ging of vrienden had aan de kust lagen.
De auto vertraagde en sloeg rechtsaf een enorme dreef op. Imogene keek al fronsend door het raampje, dat ze niet veel later omlaag draaide en haar hoofd erdoor naar buiten stak. Ze had niet veel nodig om de geur van paarden te ontdekken. Bruusk trok ze haar hoofd weer naar binnen. "Wat..." Om de beurt keek ze haar moeder en vader aan, maar van geen van beide kreeg ze een antwoord. Hun handen lagen samen op de versnellingspook en op hun gezicht stond een grijns af te lezen. Imogene raakte lichtjes gefrustreerd, ze wist niet wat er zich te wachten stond, en dit was iets waar ze niet mee om kon.
Ze waren dus werkelijk op een enorme manège beland en Imogene nam de omgeving snel in haar op. Vooral het grote bord boven de doorweg waar ze net onder waren gereden bleef in haar gedachten hangen. Horsehome. Ze stond naast haar moeder, en liet haar beide handen nonchalant in de buidelzak van haar pull rustten, wachtende op wat nog ging komen. Haar vader stond ondertussen met iemand te praten, bij haar weten een medewerker van de manège. "De trailer zal zo wel hier zijn meneer Blackbourne, ze hadden wat vertraging op de autostrade, maar normaal zouden ze nu al in het dorp moeten zijn." Imogene luisterde het gesprek tussen de twee geniepig af en keek daarna met een doorgrondende blik naar haar moeder. "Zeg alsjeblieft wat er aan de hand is, ik kan hier niet mee overweg." Ze voelde een hand op haar schouder en keek geschrokken om, naar haar vader die opeens weer bij haar stond. "Dat zal snel genoeg duidelijk worden." Hij wees richting de dreef waar ze net door binnen gereden waren. Nu was het een jeep die dichterbij kwam gereden, achtervolgd door een enorme trailer. Imogene krabde door haar haar en zuchtte diep.
De auto kwam voor hen tot stilstand en er stapte een man uit, die recht op haar afliep. "Imogene Blackbourne? Ik heb iets bij voor jou." Hij overhandigde haar een mapje, gevuld met papieren en gaf haar een vette knipoog waarvan haar maag omdraaide. Met trillende vingers sloeg ze de kaft opzij en las:
_{Naam: A.P. Arrow
Geslacht Hengst
Kleur: Vos
...
Eigenaar: Imogene Blackbourne}
Ze las de opsomming niet verder maar keek onmiddellijk naar de stamboom. A.P. Indy, Garimpeiro, Mr.Prospector... Haar hart begon sneller te slaan en ze wist niet goed hoe ze zich moest voelen bij dit alles, hoe verder ze in de stamboom keek, hoe harder haar hart begon te bonsen. Secretariat. Wat ze eruit op kon maken, was dat haar ouders haar een paard hadden gekocht, en ze wist goed genoeg de reden die erachter zat. Het vergeten van haar broer. "Waarom?" Was het enige wat ze vroeg. Ze had er altijd van gedroomd om haar eigen paard te hebben en niet meer lessen op manègepaarden te moeten volgen, maar sinds Simons dood was alles in haar leven veranderd, en dit was een van de dingen. Ze had het gevoel alsof ze haar passie voor de prachtige dieren was verloren, ook al vond ze ze nog steeds magnifiek om naar te kijken, maar meer ook niet. En nu hadden haar ouders er haar een cadeau gedaan, zodat ze nog meer haar gedachten kon verzetten, en dit op een positieve manier, en niet meer door zo vaak op stap te gaan, of soms van het goede pas af te wijken. En wat voor een cadeau, het paard moest een fortuin hebben gekost...
Ze was in gedachten verzonken en werd opgeschrikt door de trailerklep die met piepende scharnieren werd geopend, een enorm, voskleurig paard kwam te voorschijn en ontnam iedereen van zijn adem. Zo een paard had ze nog nooit gezien. De papieren in haar handen trilden en ze kon niets meer zeggen.

Ongedurig keek Arrow over de boxdeur heen en liet een hinnik horen die diep uit zijn lichaam kwam. Nogmaals draaide hij een rondje in zijn ruime, dik bestrooide, box. Weer stak hij zijn hoofd over de boxdeur en keek afwachtend de stalgang in. Het middagvoer moest toch allang hier zijn, hij hoorde de kar door de gangen rollen. Weer liet hij een brul horen en stampte hij eens tegen de deur alsof hij wou zeggen schiet eens op! Zijn oren spitste naar voren toen hij de voerkar de hoek om zag komen. Meteen stoof hij naar zijn voerbak en wachtte ongeduldig tot de gele schep met haver door de opening kwam en werd geleegd in zijn voerbak. Even keek hij beduusd naar de bix die uit de gele bak kwam. Eten ging er bij hem altijd wel in maar bix was zijn minst favoriete voersoort. Met lange tanden begon hij er toch maar van te eten. Rustig kauwend op zijn bix keek hij even op toen er een groom de stal binnen kwam. Wat was dit nu weer, normaal kwamen ze pas rond een uur of 4 om te poetsen en dekens wisselen. Vandaag was al de hele tijd een rare dag, vanochtend had Arrow lijdzaam moeten toe kijken hoe de rest naar de baan gingen voor een training. Hij had zijn longen uit het lijf gehinnikt om ze te vertellen dat ze hem waren vergeten. Hij werd er maar een beetje nerveus van, normaal gesproken betekende het dat hij naar de koers zou gaan wanneer hij niet mee hoefde te trainen. Misschien verklaarde dat ook waarom hij nu helemaal netjes werd gemaakt.
Iets wat ongedurig, hij wou gewoon lekker rustig eten, liet hij zijn staart uitpluizen. Zo af en toe draaide hij zijn kont weg maar in het algemeen bleef hij netjes staan, zelfs toen ze bij zijn oren gingen knippen. Ondanks dat Arrow een hengst was had hij wel manieren, dat was hem hier wel geleerd. Maar hij bleef een ontzettende clown die graag grapjes uithaalde.
Eenmaal van top tot teen verzorgd, alles bijgeknipt, hoefjes gevet en zelfs babyolie over zijn neus en ogen gesmeerd werd er een deken over zijn rug gehaald. Nog voor de groom de voorsluiting vast kon maken had Arrow hem alweer aan de andere kant eraf getrokken. Onschuldig stond hij toe te kijken, met de deken in zijn mond, hoe de groom hem uitschold. Even schudde hij zijn kop en liet de deken weer los. Daarna liet hij braaf de deken opdoen, wel snoof hij even bij het omdoen van de reisbeschermers. Een halster werd omgedaan en ze gingen onderweg naar de trailerplaats. Even brieste Arrow en dribbelde wat opgewonden mee, hij ging naar de koers! Tenminste dat dacht hij.

Kalm stond Arrow de hele weg op een paar hooitjes te knabbelen, hij was het reizen in trailer of vrachtwagen ondertussen wel gewend. Daarbij liet hij zich nooit echt druk maken, behalve dan als er echt mooie dames te zien waren. Langzaam doezelde hij wat in op de snelweg, daar hoefde hij niet zoveel moeite te doen om zijn evenwicht te bewaren. De snelweg was voornamelijk rechtdoor. In het dorp werd hij wat meer opgewonden. Hij wist dat veel bochtjes en stoppen betekende dat ze er bijna waren. Hij had echt zin om weer eens een koers te lopen. Het was alweer een tijd geleden aangezien de eigenaar niet het geld meer had om alles te betalen. (vandaar dat hij ook verkocht word). Na een tijdje stonden ze echt stil meteen spitste Arrow zijn oren, proberend elk geluidje op te vangen. Hij hoorde geen andere paarden rondlopen. Even schraapte de rode hengst met zijn hoef over de bodem, stilstaan met de trailer had hij echt een hekel aan. Hij wou eruit! Echter ging het niet zo snel als hij wou dus kwam er een enorme brul vanuit de wagen. Gelukkig kwam er niet veel later iemand om hem van de wagen halen. Met een enorme sprong sloeg hij de laadklep open en keek als een koning rond. Brulde even naar de paarden die verderop in het land liepen. Stapte daarna met grote passen rondjes met de groom. Even bleef hij stilstaan om nog eens te kijken. Dit was helemaal geen renbaan, dit was gewoon een stal. Verward schudde hij zijn hoofd, wat moest dit allemaal betekenen. Ondertussen had de groom het moment gebruikt om zijn reisbeschermers af te halen en de deken. Zo konden de mensen die bij de trailer waren hem beter zien. Even liet hij zijn spieren rollen waarna hij weer weg stapte. Het heerlijke zonnetje zorgde ervoor dat zijn vacht nog meer glansde. Zo werd hij even van alle kanten bekeken terwijl hij zo af en toe afgeleid en rond keek. Waar was hij nu weer beland.
Het halstertouw waar hij aan vast zat werd in de handen van een meisje geduwd, ze had ook al papieren in haar handen. Nieuwsgierig drukte Arrow zijn neus tegen haar haren aan en brieste even. Alsof hij vroeg, hallo wie ben jij? Meteen waren zijn gedachtes weer afgezonken toen hij een ander paard hoorde hinniken. Met zijn hoofd opgeheven en zijn oren naar voren gericht gaf hij een brul terug. Hij bleef immers een hengst.

Flut sorry

De vos-kleurige hengst maakte een spectaculaire entree door met een luid gedonder van de trailer af te komen en meteen onrustig rond de persoon die hem vast had rond te draaien. Zijn gespierde benen werden zichtbaar toen de man met het nodige gesukkel, omdat het dier niet stil bleef staan, zijn beenbeschermers af te halen. Het paard hinnikte meermaals, diep vanuit het binnenste van zijn lichaam en liet de hele omgeving weten dat hij er was. De paarden verderop in de weide hinnikte om de beurt terug en Imogene zag hoe sommigen wild bokkend door de weide begonnen te galopperen.
Het deken werd ook van zijn rug gehaald en Imogene wist niet waar ze moest kijken. Zo een paard had ze nog nooit in haar leven gezien, of toch niet in het écht. Op televisie keek ze vaak naar paardenprogramma's, over hoog gekwalificeerde ren-, dressuur-, of springpaarden, maar om er eentje in het echt te zien. Eentje die ook nog eens van haar was...
Aan het paard was duidelijk te zien dat dit een volbloed hengst was die geboren was om zijn leven op het race-circuit door te brengen en Imogene vroeg zich af hoe ze ooit dit paard onder controle zou kunnen houden. Maar het was een uitdaging, en nu ze het paard had, ging ze er het beste van maken.
Opeens stapte de man die het paard vast had op haar af en duwde zonder iets te zeggen het halstertouw in haar handen, waarna zijn gezicht meteen opluchting uitstraalde, blij dat hij van het dier af was. Onhandig en in de knoop met de papieren en het touw overhandigde ze haar moeder de papieren. Haar moeder leek onder de indruk, haar ogen stonden wijd open en ze had enkele passen naar achter gedaan. "Ben je ooit écht naar hem gaan kijken?" Vroeg Imogene die het dier stevig vast hield. Haar moeder schudde van neen en Imogene draaide met haar ogen. De hengst duwde zijn neus in haar haar en raakte daarmee haar wang ook aan. Ze was verrast hoe mals de neus van het paard was en ze moest spontaan glimlachen. "Wat ben jij een prachtig dier." Mompelde ze, haar ouders al vergeten. Voorzichtig liet ze haar slanke vingers over de neus en het voorhoofd van het paard gaan. Een van de merries op de weide was naar de voorkant van het hek toegelopen en hinnikte op de hengst. De vos gooide zijn hoofd op, waarbij er een schok door Imogene's arm ging en haar oren bijna moest dichthouden om de hinnik die hij uitbracht te kunnen verdragen. "Kom jongen." Aan haar gezicht was af te lezen dat ze geconcentreerd was en het serieus nam. Kort trok ze aan het halstertouw om het paard zijn aandacht te krijgen en hem mee te leiden over het asfalt. Ze wandelde richting een leegstaande binnenpiste waarvan de deuren open stonden, haar ouders volgend. De hoeven van de hengst weerklonken op het beton en Imogene moest best toegeven dat ze zich trots voelde, om met zo een paard over het erf te wandelen.
Eenmaal in de piste sloot haar moeder de deur achter haar en klikte ze het halstertouw los. "Vooruit!" Haar stem klonk luid. "Laat maar een beetje stoom af." Ze had het paard evengoed op de weide kunnen zetten, maar dat durfde ze niet goed, niet nu hij geen deken meer op had die zijn geschoren vacht tegen de koude zou kunnen beschermen, en niet met alle andere paarden die op de weide stonden. Voorzichtig zette ze een paar stappen achteruit tot ze tegen de bakrand kwam te staan en er zichzelf kon opheisen. Haar blauwe ogen keken vol verbazing naar de hengst, die de piste op zijn kop zette. Dat dit dier echt van haar was...

Toen de rode hengst een rukje aan zijn halster voelde keek hij even naar het meisje dat zijn halstertouw vasthield. Met grote stappen liep hij achter haar aan, zijn ijzers tikte ritmisch op het asfalt. Zijn oren schoten alle kanten op om alles te kunnen horen, hij was alert omdat dit onbekend terrein was. Daarbij waren er veel dames in de buurt, daar moest hij er natuurlijk imposant voor uit zien. Maar aangezien hij goed op was gevoed volgde hij netjes het blonde meisje. Liep niet over haar heen en lette goed op waar ze naar toe ging. Ze leidde Arrow naar de binnenbak, meteen ging zijn neus even naar het zand en snoof. Dit zag er heerlijk uit om in te rollen! Zijn oren spitste richting het geluid achter hem en meteen draaide hij zijn hoofd. De deuren van de binnenbak werden gesloten, iets wat nerveus wachtte Arrow af wat er nu ging gebeuren. Normaal wist hij wat er van hem werd verwacht, maar nu even niet. Verward keek hij het meisje aan die hem los klikte en tegen hem sprak. Zijn oren waren aandachtig naar haar toe gericht en in zijn ogen was een randje wit te zien, uit ondeugendheid. Hij had nu door dat hij vrij was, om zijn energie die binnen in zich was gekropt eruit te gooien. Met een piep galoppeerde hij enkele meters weg en liet zich door zijn benen zakken. Met een heleboel gekreun rolde hij een paar keer om. Zijn glimmende, schoongepoetste, vacht zat meteen onder het zand. Met een hoop kabaal stond hij weer op en meteen schoten zijn achterbenen hoog de lucht in en trok hij een sprintje naar de andere kant van de bak. Waar hij zich weer op de grond liet ploffen om wat om te rollen. Het was lang geleden dat hij los had gelopen, vandaar dat hij er nu ook goed van zou genieten. Een harde piep, uit fitheid, kwam vanuit zijn hoeven door zijn mond terwijl hij weer op stond. Nu gingen zijn rode voorbenen de lucht in en maaide hij krachtig in de lucht. Alle energie die hij had leek Arrow er uit te gooien door bokkend en galopperend door de bak te gaan. Het was hem niet ontgaan dat er meer mensen aan de bakranden waren gaan staan om hem te bewonderen. En als de jonge hengst iets leuk vond was het bekijks, alsof hij wist dat ze hem mooi vonden. De krachtige afdruk van zijn galop dreunde door het zand, een imposant geluid was dat. Buiten was het gehinnik van andere paarden te horen, heen en weer galopperend hinnikte Arrow terug. Snuivend ging hij draven, zijn draf was net zo soepel en krachtig als zijn galop. Vanaf jongs af aan had hij al prachtige gangen gehad, kon hij zich zonder moeite bewegen. Na nog enkele rondjes rond te hebben gedraafd kwam hij met een bries tot stilstand en keek hij rond alsof hij een koning was. Even schudde hij zijn kop die hij daarna naar de grond bracht, met zijn neus aan de grond stapte hij rond om zijn omgeving te inspecteren. Weer gingen zijn oren alle kanten op om alles in de gaten te houden. Zou hij vaker van deze vrijheid mogen genieten, of zouden ze hem weer voor 23 uur per dag opsluiten in een box van 3x3 waar hij zich ging vervelen?

Flut flut flut sorry..

Het verbaasde haar hoe gewillig en mak de hengst met haar mee liep, zonder enige snok aan het halster te geven, ook al waren er merries in de buurt. Nog steeds begreep ze niet waarom de man die haar het halstertouw had overhandigd, zo opgelucht had gekeken toen hij van het paard af was. Voor zover Imogene kon zien was het paard keurig afgetraind en had hij goede manieren aangeleerd gekregen. Maarja, ze had het paar ook nog maar een tiental minuten in haar bezit, dus wie weet wat de toekomst nog zou brengen. Ergens gaf haar dat een kriebel in haar buik, ze had haar eigen paard.
Eens in de bak begon het paard aan het zand te snuiven, om het eerstvolgende moment dat hij ontdaan was van het halstertouw het op een lopen te zetten. Imogene keek vol bewondering naar de vos-kleurige hengst, die met een viertal galoppassen aan de overkant van de piste was, om daar met een sliding tot stilstant te komen. Je kon werkelijk zien dat hij een renpaard was. Die grote, zware passen, maar toch leek hij te zweven. Haar ogen volgden het paard, dat nu door zijn knieën ging en doorheen het losse zand rolde. Soepel stond de hengst weer op en maakte enkelen bokkensprongen terwijl hij naar een ander plekje galopeerde, om daar ook eens te rollen. Een lach kwam uit haar mond. "Gek paard!" Zelfs volledig onder het zand was het een prachtig dier.
Aan de bakrand verzamelden zich mensen, allemaal vol bewondering kijkend naar het renpaard dat op zijn achterbenen stond en daarna weer als een speer door de bak stoof. Zijn gehinnik vulde de ruimte, en buiten antwoordden er weer paarden. Zijn draf was al even soepel en elegant als zijn draf, en Imogene kreeg meer en meer zin om al onmiddellijk een zadel over de rug van het paard te zwieren. Maar was dit niet wat te vroeg?
"Arrow." Sprak ze het paard zacht toe terwijl ze zich van de bakrand liet glijden en langzaam op hem afwandelde. Arrow. Die naam had ze toch gelezen op zijn papieren. "Uitgeraasd?" Ze grinnikte toen hij brieste, wat net als een antwoord klonk. Maar natuurlijk was dat net zo, want paarden verstonden niet wat mensen zeiden. Of toch niet letterlijk. Toen het paard haar nieuwsgierig aankeek stapte ze korterbij totdat ze voor hem stond en met een uitgestrekte hand aan zijn neus kon. De flanken van de hengst gingen lichtjes op en neer, wat wonderbaarlijk was, nadat hij zo gek had zitten doen. Je moest niet vragen hoe goed de conditie van dit paard was... Met haar hand ging ze over zijn wang en stapte wat korterbij, zodat ze langs zijn schouder stond en gemakkelijk het halstertouw weer kon vastklikken. Kalm draaide ze zich naar haar ouders. "Waar is zijn rijgerief?" Ze zag hoe haar moeders ogen opengingen bij die vraag. "Is dat wel een g..." "Tuurlijk is dat een goed idee. Moet dit paard beweging krijgen of niet?" Haar moeders wenkbrouwen fronsten. "Heeft ie net niet genoeg beweging gehad dan?" Imogene draaide met haar ogen en keek haar moeder geïrriteerd aan. "Beweging onder controle!" Ze verbrak de blik tussen haar en haar moeder en zuchtte. Arrow werd rustig meegeleid naar de uitgang van de bak.
Ze staken het erf over en liepen de stallenblok binnen, waar ook de poetsboxen waren. Het leek  haar wel een goed idee om eerst een borstel over zijn rug te hangen vooraleer er een zadel op te zwieren. Schuurplekken was wel het laatste wat ze bij dit paard wou. Hij leek op een echt koningspaard, en zo wilde ze hem ook behandelen. "Shhh jochie." fluisterde ze terwijl ze hem vastklikte in de - voor hem - nieuwe poetsbox.
Haar vader kwam aangewandeld met zijn hoofdstel, zadel, beenbescherming en Imogene's koffer met poetsspullen. "Je moeder is te koppig om het te komen brengen, dus loop ik hier weer te suggelen." Hij grinnikte naar haar en Imogene lachte zachtjes terug. Haar vader was een man van goud en ze kon zich geen betere vader wensen. "Je bent een schat." Met een gerommel opende ze haar koffer en haalde er een zachte borstel uit, om gemakkelijk de zandkorrels te kunnen afborstelen. Ze moest bijna op haar tenen staan om aan zijn rug te komen, en ze vroeg zich af hoe ze er dadelijk in hemelsnaam op zou geraken. Vervolgens nam ze het zadeldekje, en legde dat op zijn rug. Vooraleer ze het zadel nam, wachtte ze eerst zijn reactie af. "Zin in een ritje?"