Tricking Tricks ~ & Ryan

"Voorzichtig... voorzichtig... " Culain beet zachtjes op zijn lip, zo geconcentreerd staarde hij naar het brandende briefje van 5. Het had vanmorgen, toen het idee uit the middle of nowhere zijn hoofd in was geslopen, nog zo'n goed plan geleken. De truc van het brandende geld had hij volledig onder de knie. Een van de simpelste trucjes. Gewoon geld in een mengsel van water en een heule hoge concentratie alcohol douwen. Steek het aan, laat het 2 seconden branden en wapper het weer uit. Nul komma nul brandschade. Nu was zijn 'geniale' plan om dit trucje met meerdere briefjes uit te halen. Het hele plan ging als volgt. Zodra hij meer dan drie vijfjes binnen heeft zou hij ze uit de hoed halen. Eventjes laten rond gaan voor controle. Het zijn échte briefjes. Zodra hij zijn aansteker pakt verdwijnt het geld en komt er, ongemerkt, whiskey varianten voor in de plaats. Dan zouden ze aangestoken worden en zou hij ermee gaan jongleren. Bij dat laatste liep dus het hele plan meteen al mis. Je hebt minder dan 2 seconden voordat het vuur aan het briefje kabbelt. Tijd om te jongleren is er dan niet. Vervolgens is jongleren met vuur wel mogelijk als je het maar snel genoeg doet. Dat houdt in dat je of tot in de eeuwigheid door moet blijven jongleren of dat je een manier verzint om het vuur te doven. Dus tja, tot het jongleer gedeelte was het een leuk plan. De uitwerking verder werd alleen onmogelijk. Toch wel jammer.
Het ontbrak Culain niet aan creativiteit of motivatie. Zijn vaardigheden stelde niet niks voor. Maar toch... Zijn ideeën waren vaak nét iets te veel van het goede. Best leuk hoor, jongleren met brandend geld maar het risico dat het geld verbrand was hem te groot. Ja, en dat hij zelf verbrand, dat natuurlijk ook wel. Een beetje. Hij zuchtte, wapperde het geld weer uit en betaalde de ober ermee. Deze trok verbaasd zijn wenkbrauw op, bekeek het en trok toen zijn schouders op. "Wil het niet zo lukken vandaag?" vroeg hij. Culain schudde zijn hoofd. "De natuurwetten werken me weer eens tegen." De ober keek naar de uitgestalde goochelattributen die verspreid lagen over de tafel. Dit alles ging hem de pet te boven maar om zich toch niet helemaal waardeloos te voelen zei hij: "Als je nog wat fikspul hebt, geef maar een gil."
Cafe 'de tamme tafelpoot', of lamme, wat het nou precies was werd nooit duidelijk, was een van de weinige cafés waar Culain met vuur mocht spelen. In ruil voor dit privilege, en twee maaltijden per week, deed hij in het weekend trucs om de zatte amazone's, stalknechten en andere zuipschuiten te vermaken. Culain had inmiddels de ober zijn vertrouwen gewonnen en zodra Culain maar maakte dat hij weg kwam zodra er inspectie langskwam was er niks aan het handje. Die inspectie vond vuur in de tent kennelijk toch niet zo heel brandveilig.
Culain rekte zich uit, schoof de aansteker terug in zijn zak en begon wat met kaarten te klooien. Hij had nog één derde biertje over. Rede genoeg om nog een paar kleine trucjes te doen, gewoon voor wat training van vingervlugheid. Het was toch vrij rustig in het bruine café, niemand die hem lastig viel, en andersom. Dinsdagavonden waren geen populaire uitgaansavonden. De grote weekendmeute was achter de rug en het café leek haast wel vermoeid zijn adem uit te blazen. Buiten goot het van de regen. Nog een reden om lekker binnen te blijven. Niet dat Culain wat tegen zijn caravannetje had maar toch (woord kwijt.. preferentie... is daar een werkwoord van?) een mens een warm café met een glas bier toch boven een tochtig ijzeren blik. Het gelige licht van het café verlichte het natte stukje straat voor het raam. Culain had net zicht op zijn motor en ook die droop van de regen. Hij verheugde zich er al op om zijn zitvlak op het met water vol gezogen zadel te plaatsen. Jummie.
Hij speelde met een hartenkoningin, zette haar in de fik, doofde het vuur en had een schoppen zeven in handen. Culain grijnsde even, schoppen zeven. Die werkte tenminste áltijd mee.

Het regende nog niet zo hard toen hij zijn laatste kaart uit de jaszak van iemand haalde. Een brede lach op zijn gezicht, niet enkel omdat het zo hoorde, maar ook omdat er een briefje van tien bij zat. Een aangename verassing. Alles hoger dan 5 was al positief. Hij grijnsde en legde deze kaart weer terug op de stapel. De lucht was donker en hij voelde een druppel die recht op zijn neus viel.
"Dankuwel." Wat mensen klapte, waardoor Ryan even knitke. Een lach die meteen verdwenen was toen hij omdraaide. Hij liep met rustige passen weg, maar toen de regen harder naar beneden begon te komen zette hij er toch de pas in. Maar toen ging het te hard regenen naar zijn mening. Zijn groene ogen zochten naar een cafe en verderop de straat leek deze aanwezig te zijn. Blij dat hij wat had gevonden bleef hij stevig doorlopen. Hij voelde hoe het water zijn haren zwaarder maakte, hoe zijn jas tegen dit eigenlijk niet eens bestemd was. Misschien dat de jas het ooit was, maar nu al een stuk minder. Hoe dichterbij hij kwam, hoe scherper het bord werd.
"Tamme tafelpoot?" mompelde hij haast verbaasd tegen zichzelf. Hij schoot de deur naar binnen, werd verwelkomd door de warmte. Er waren weinig mensen zo op het eerste zicht. Hij liep naar de bar, de jas zorgde dat hij een spoor van druppels achter liet. Zijn groene ogen keken naar de barman, hij bestelde een biertje. Hij had namelijk best wat verdiend en hij kon dat wel missen. Met het biertje ging hij aan een tafel zitten. Zijn ogen hadden de jongen met de kaarten nog niet opgemerkt en zelf pakte hij zoals gewoonlijk ook zijn kaarten erbij. Tot zijn opluchting waren deze nog droog, dan kon zijn jas toch meer hebben als dat hij had verwacht. Een aangename verassing. Natuurlijk haalde hij er als eerste het geld tussenuit van de laatste ronde om deze in zijn zak te steken. Vervolgens  Vervolgens oefende hij wat trucjes, nu niet enkel die je in de hand moest doen. Maar nu ook waar je een tafel bij gebruikte. Niet dat die veel voorkwamen in het werk wat hij deed, maar het was handig om die ook bij te houden. Je zag dat hij dit vaker had gedaan. Hij mompelde in zichzelf, vertelde een bullshit verhaal waar de kaarten bij aansloten. Alles wat hij zei, werd ook haast verteld door de kaarten. Vreemd, maar waar. Het was een truc die op geen enkele manier fout kon gaan. Na twee minuten aan een stuk gemompeld te hebben, lagen alle kaarten op de tafel. Een grijns, zijn hand had een klein vuistje gemaakt van geluk. Natuurlijk was hij niet te moeilijk, maar hij moest de woorden juist hebben. De kaarten, zelfs al hadden sommige deze op een andere manier door de helft gedaan door iemand uit het publiek. Een zucht, opluchting van het hele ding. Natuurlijk moest hij het vaker oefenen, je kon geen risico's nemen. Ryan keek op, zag nu dat er iemand anders ook met kaarten bezig was. Een frons, maar nu herkende hij de jongen pas. Het was dezelfde als die op het valentijnsfeest. Moest hij naar de jongen toe gaan? Niet dat hij dan wist wat te zeggen, hij keek naar de kaarten van de jongen. Vervolgens naar zijn eigen kaarten. Hij zocht de schoppen zeven, hield deze tussen zijn vingers. Hij mikte op de jongen, de snelle beweging van zijn hand zorgde ervoor dat de kaart richting de jongen schoot als een werpster. Het verschil, deze kaart was alles behalve dodelijk. Tenzij je dit bij Alona deed, dat had hij wel gemerkt. Toen ging hij verder met zijn eigen kaarten, hij zag vanzelf wel of de jongen kwam. Hij kon de jongen zien, dus de jongen kon hem ook vast zien. Dus hij merkte het vanzelf.

(Hopelijk kun je er wat mee )

De schoppen zeven gleed als een twisty worm zo soepel langs zijn vingers. Af en toe bleef hij even steken, een kaart was nou eenmaal niet zo flexibel. Culain wierp er geen blik op. Hij staarde wat naar de muur waar allerlei soorten drankflessen waren uitgestald maar keek niet echt. In gedachten verzonken was hij. Allerlei dingen gingen er door zijn hoofd. Dingen over vroeger, zijn familie, geld, slaapplaatsen, trucs, meisjes. De kaart bleef maar langs zijn vingers glijden. Hoeveel geld had hij nou nog over? Het potje van zijn vader begon iets te veel leeg te raken. Zijn eigen spaarpot groeide amper bij. Nope, dit ging niet helemaal zoals gepland. Aan de andere kant, hij een slaapplek, zijn motor en een paard. Dat was al een hele vooruitgang. Misschien was gewoon een auto handiger geweest maar met geen enkele auto heb je dezelfde band als met een motor of een paard.
Vroeger was hij al close geweest met het mislukte pony'tje van zijn vader. Het dier liep mank maar god, wat was díe braaf. Het dier was nooit bang, schrok niet, liet alles toe. Perfecte attractie voor kleine kinderen - of gewoon om de boodschappen van de supermarkt te vervoeren. Vanaf jongs af aan zat Culains liefde voor paarden er al goed in. Zijn mooie merrie was weliswaar nog niet helemaal 'zijn' merrie, maar dat baatte niet. Het dier was eigendom van een oude vriend van zijn vader, iemand die niet onbekend was met het vermaak-circuit. Die vond het best wat Culain met het dier deed. Nouja, best. Hij vertrouwde Culain als zijn eigen zoon. Het was jammer dat ze elkaar zelden zagen.
Culains liefde voor motoren zat er ook al vanaf jongs af aan in. Het was in zijn ogen altijd hét ideale vervoersmiddel. Al was het alleen maar om als een baas auto's te mogen inhalen in een file. Je kon er trucs mee doen, racen, dingen vervoeren etcetera, etcetera, etcetera. Zijn vervoersmiddel was inmiddels zijn eigendom. Had het al bij elkaar gespaard op zijn elfde. Sindsdien veel opgeknapt, hier en daar wat vervangen, likje verf erbij. Hij wist niet veel van motoren maar je merkt vanzelf wel wanneer iets werkt en wanneer niet. Zo was zijn plan om de uitlaat te verbreden en tegelijkertijd te knutselen met de motor funest geweest voor de leefomgeving. Niet doen dus.
Tjok. Iets kleins maar met grote snelheid vloog tegen de achterkant van zijn hoofd. Snel greep hij met zijn hand naar de getroffen huid en tegelijkertijd draaide hij zich om. "Héla." Benieuwd of hij moest duiken voor meer vliegende objecten. De ober keek met lichtelijke argwaan op en staakte het afdrogen van zijn bierglazen. Geen ruzie in zíjn tent. Culain volgde met zijn blik de werproute van de kaart en kwam uit bij een jongen die op zijn beurt een pak kaarten voor zich had. Culain keek naar de grond en schoof met zijn voet de kaart binnen handbereik. Schoppen zeven. Culain grijnsde. Stom toeval? Hij wist het niet. Culain raapte de kaart op en hield hem tussen duim en wijsvinger. Op ritme zette hij zo nu en dan meer kracht wat er voor zorgde dat de kaart steeds een beetje naar binnen boog. Niet te ver. Dan zal de kaart losschieten en zijn eigen weg gaan. Culain dronk in één tuig het laatste beetje bier op, stond op en zette de lege beker bij de bar neer. Daarna liep hij naar de jongen toe. Pakte een stoel, schoof hem andersom en nam plaats. Met zijn benen wijd en armen steunend op de rugleuning keek hij de jongen aan. In en fractie van een seconden woog Culain zijn idee af.
Hij hield zijn hand in het zicht van de jongen en knipte uit het niets de schoppen kaart tevoorschijn. Een makkie. Voor een normale burger uitsloof gedrag, een schreeuw om aandacht, iets in die trant, voor een kenner een simpel trucje. Iets wat je 's morgens doet om een lepel te ritselen zodat je die kom cornflakes naar binnen kan werken.

haha, payback? d:

De jongen had zijn kaarten weer op een stapeltje, schudde ze rustig. Ja als iemand die vaak met kaarten bezig was, had je van allerlei manieren. Als het er maar een beetje mooi uit zag. Ook al was het misschien totaal niet handig voor werkelijk te schudden, het was uitermate handig om je kaarten in de goede volgorde hebben, wilde je er sommige trucs mee uithalen.  
Het was niet heel handig dat hij nu een kaart minder had. Het zorgde er toch voor dat alles wat vervelender aan voelde, alsof hij niet alle controle had over zijn kaarten. Natuurlijk was dat complete onzin en zou je niet kunnen zeggen dat er een kaart uit het dek was. Hij was ook niet van plan om langer als vijf minuten op die kaart te wachten, hij hoorde voetstappen. Of wilde hij die enkel horen? Hij had het goed, de jongen kwam voor hem zitten en een glimlach kwam haast automatisch op zijn lippen ze staan. De jongen hief zijn vingers en het was al simpel te weten wat er komen ging. De jongen deed alsof hij verbaasd was. Hief daarna zelf zijn hand om in zijn vingers te knippen, harten zeven kwam als eerste en viel op de tafel, klaveren zeven en ruiten zeven deden hetzelfde, maar bij de vierde kwam er niks. Hij keek naar zijn vingers, alsof er werkelijk iets mis was, probeerde het nog een paar keer. Misschien was het iets wat hij zichzelf had aangeleerd, dat hij het zelfs nu nog zo deed. Natuurlijk had hij het maar een keertje kunnen doen, maar uit automatisme deed hij het op deze manier.
"Ik dacht al dat ik er eentje mistte." Hij legde zijn wijsvinger en duim om de kaart om deze van de jongen over te nemen. Als deze dat toe liet, dan zou hij deze weer terug op de tapel doen. Natuurlijk zou hij de andere zevens er ook weer bij op het stapeltje zetten. Hij legde de kaarten neer, natuurlijk na ze weer 'goed' te hebben geschud op zijn manier. De kaarten lagen nu zoals hij wilde.
"Kan ik je wat aanbieden?" Vroeg hij toen rustig, pakte zelf een slok van het bier dat hij had besteld. Hij mocht het wel dat de jongen meteen met een klein simpel trucje de kaart teruggaf, het had zo wel zijn charme. Daarmee bedoelde hij niet dat hijzelf op jongen viel. Hij deed het zelf bij iedereen en het eens te zien van een ander, was ook weer eens leuk. Hij kwam niet vaak mensen tegen die hetzelfde 'werk' als hem deden. Het leverde namelijk nagenoeg niks op. Zelfs niet op de manier die Ryan deed was er haast niet van te leven. Alles raakte steeds op en dan zat hij weer zonder geld en met een honger gevoel in zijn maag. Zelfs de supermarkt was duur, maar een zak chips van het merk nul kon hij vaak nog net betalen met wat hij in zijn zakken had zitten. Dan was zijn maag tenminste iets gevuld. Hij wachtte op het antwoord van de jongen, keek hem daarbij aan.

Payback what?:

Op het vertonen van de Schoppen Zeven verscheen er een verbaasde uitdrukking op het gezicht van de jongen tegenover hem. Nouja, verbaasd. Culain had zo zijn twijfels bij die emotie. Hij had zo het idee dat de jongen zich niet op glad ijs bevond. Dat hij wel wist wat hij deed. Was hij op oorlogspad of zat hij wat te dollen? Culain bleef optimistisch, hij was zelf geen ruzie zoeker. Oké, af en toe even ‘los gaan’ hoorde er bij maar een echte ruzie zoeker? Nee, dat was niet voor hem weggelegd. Kijk, dat hij heel vaak in ruzies beland is weer een ander verhaal. Hij wist ook niet hoe dat kwam. Had gewoon altijd de pech ofzo.
Uit de vingers van de jongen gleden drie kaarten en ze vielen op de tafel. Harten zeven, klaver zeven, ruiten zeven. Culain kon zijn grijnsje niet verbergen. De jongen voor zich wist inderdaad wat hij deed. Culain was nieuwsgierig geworden. Kon de jongen meer?
De jonge knipte nog eens met zijn vinger. Gespeelde verbazing nam weer plaats op zijn gezicht. Hij knipte nog eens. Culain grijnsde nu maar halfjes. Gaan we het zo spelen? dacht hij. "Ik dacht al dat ik er eentje mistte." Begon de jongen terwijl zijn blik op de Schoppen zeven ruste en reikte naar de kaart in Culains handen. Zelf overwoog hij eventjes om de kaart terug te nemen, desnoods zijn eigen schoppen zeven te voorschijn toveren, vragend en/of plagend de jongen verder uitdagen. Hem ietwat brutaal aankijken en zeggen: “Welke was je kwijt?” Maar Culain hield zich in. Hij was geen ruzie zoeker. Af en toe wat spelen, testen hoe ver de ander ging, grenzen zoeken. Van al dat was hij absoluut niet vies, maar nu nog eens het zelfde trucje uithalen werd wat dubbel op. Dat zou hetzelfde zijn als de oh zo gevreesde situatie van: “Hey hoe gaat het.” “Goed met jou?” “Ook goed, en met jou?” Het gesprek loopt dan dood, beide voelen zich ongemakkelijk en je kan het op geen enkele manier weer goed praten. Nope, na zo’n blunder ben je gedoemd elkaar ander voor eeuwig te ontwijken. Nouja, bij wijze van spreken dan.
In plaats daarvan liet Culain de jongen zijn kaart terug pakken. “Ze slingeren soms zomaar ergens rond, is het niet?” voegde hij er bij toe. Een vriendelijke knipoog er bij zou wel een beetje té worden. De jongen zag er weliswaar niet slecht uit maar om daar spontaan gay van te worden… Nee, daarvoor zou een jongen toch iets meer in petto voor moeten hebben, om Culain ineens uit de heteroseksuele groep van de wereldbevolking te sleuren. Aan de andere kant, je wist maar nooit hoe erg mensen je kunnen verbazen.
"Kan ik je wat aanbieden?" vroeg de jongen terwijl hij zelf een slok van zijn biertje nam. Meer dan twee biertjes was niet echt gebruikelijk op een gewone regenachtige dinsdagavond. Daarbij begon hij het wat koud te krijgen. “Hmm, een dampende kop Irish Coffee zou er wel ingaan. Het begint toch weer frisjes te worden.” Om dat te bevestigen wreef hij zijn handen warm. Natuurlijk moest er in de koffie wel een flinke scheut whisky, anders word een mens er niet warm van. Gelukkig koste het kopje in dit café geen drol, als je nog goedkopere whisky wou kon je net zo goed je beker buiten laten staan. Stroomt vanzelf vol.
Culain draaide zijn stoel 180 graden en ging op een normale mensen manier aan het tafeltje zitten. Hij stak zijn hand uit. “Men noemt mij Culain.” En zo stelde hij zichzelf voor. “Jij bent ook niet vreemd met de kaartjes, zie ik zo?” en zo vroeg hij een beetje indirect naar de complete levensgeschiedenis van de voor hem nog onbekende jongen tegen over zich.


{haha, dat ziet er best wel heul erg pro uit. Is weer eens wat anders dan als een mongool met de kaarten in de hand op en neer schudden *is een stér in schudden.. hehe...*}

De jongen accepteerde dat hij zijn kaart terugpakte. Ryan had namelijk even getwijfeld of de jongen dat wel zou doen, of dat hij niet opeens een stuk of vijftien zevens opeens tevoorschijn zou toveren. Hij wist het niet en eigenlijk was het niet zo erg als zoiets gebeurde. Het was interessant om iemand tegen te komen die ook bezig was met kaarten zoals hijzelf was. Weliswaar was het niet zo moeilijk en als je ermee bezig was, dan ging het steeds beter. Toch kwam hij niet zoveel mensen tegen die zoiets deden. Het was een uitstervend ras, maar hoeveel mensen je ermee kon beroven. Ze hadden geen weet en het was zo makkelijk. toch hield hij daar altijd netjes zijn mond over en was hij niet van plan om dit rond te strooien alsof het niks was. Hij werd niet snel verdachte gesteld omdat hij niks deed en ze hadden steeds hun ogen op zijn handen gericht. Dus nee, hij kon het niet hebben gedaan.
“Ze slingeren soms zomaar ergens rond, is het niet?” Dit zorgde bij Ryan voor een brede lach. Hij mocht die opmerking wel en hij knikte dan ook terwijl hij even de laatste paar slokken van zijn bier nam.
"Ja, ze lijken soms een eigen leven te hebben." Beaamde hij met een grijns. Toen de jongen antwoordde op de vraag of hij iets wilde, knikte hij. De jongen wilde een Irish coffee, stond op om voor zichzelf ook nog een bier te bestellen. Met de bestelling liep hij terug richting de tafel en zette het neer. De jongen stak zijn hand uit en Ryan nam deze met een glimlach aan. Culain? Die naam zou hij dus moeten onthouden, in gedachte maakte hij er dan ook een aantekening van.
"Ryan." Zei hij zijn naam ook meteen erachteraan. Toen de jongen vroeg of hij niet vreemd was met de kaartjes, schudde hij zijn hoofd. Natuurlijk was hij dat niet, al had hij dat van te voren natuurlijk niet kunnen ruiken.
"Toen ik klein was had ik al plannen om op het podium te staan en dingen te laten zien die haast onmogelijk lijken." Hij haalde zijn schouders op. Zijn verhaal was niet zo bijzonder, als klein jongetje had hij al een droom om dit te doen. Het was niet dat hij graag zijn verhaal wilde doen en dus zou hij zijn mond niet open trekken over zijn tweelingbroer die was omgekomen en zijn moeder. Dus dat hij het daarom alleen zou doen. Dat waren dingen die hij voor zichzelf zou houden en hij had geen zin om zijn zielige kant te laten zien als het niet hoefde.
"Jij bent dus ook van de kaartjes?" Vroeg hij, omdat hij geen zin had om nog meer woorden over zijn eigen leven te hoeven vertellen. Zijn groene ogen keken naar Culain, ergens was hij nieuwsgierig te noemen over hoe deze jongen met 'kaartjes' bezig is gegaan.

(Kort, als je er niks mee kan hoor ik het en pas ik hem aan )

{moet wel lukken c; }

"Ja, ze lijken soms een eigen leven te hebben." reageerde de jongen. Dat was op zich niet eens een leugen, kaarten leken soms écht een eigen leven te lijden. Vond je ze ineens terug in een boek, onder je bed of zelfs in de brievenbus. Maar over het algemeen vlogen ze niet vaak tegen andere hun hoofd aan. De jongen was opgestaan om de bestelling op te halen en kwam terug met een kopje en een glas. De ene bevatte waterige whiskey en koffie poeder, de ander een wat lauw bier. Hij glimlachte toen Culain zich voorstelde. "Ryan" Zei Ryan. Leuke naam dacht Culain. Beter dan zijn eigen naam. Wie noemde zijn kind nou zo? Het was een stoere naam, een naam met een verhaal, dat gaf hij toe. Maar om nou een jongetje zo te noemen? Hmm. Gelukkig ging 'Culain' er wel mee door, klonk wat moderer. Tot nu toe ging het er heel vriendelijk aan toe en Culain merkte dat hij zich wat meer ontspande. Hij nam een grote slok van zijn ierse koffie (nee, dat klinkt lekker). Toen vroeg hij Ryan naar de kaarten. "Toen ik klein was had ik al plannen om op het podium te staan en dingen te laten zien die haast onmogelijk lijken." antwoordde de jongen. Culain grijnsde, klonk bekend. Al had hij zelf inmiddels zijn plannen wat gescherpt. "Jij bent dus ook van de kaartjes?" kaatste hij terug. Culain knikte. Nam nog een slokje koffie, dit keer wat voorzichtiger. Gek genoeg was het spul toch nog behoorlijk warm. De jongen keek hem verwachtingsvol aan, er zat niet veel kwaad in. "Nouja, een beetje." begon Culain bescheidde. "Mijn vader was nogal van het grote werk vroeger -doetie nu inmiddels niet meer, is er uit gestapt om 'rust' te nemen, je weet wel- dus die heeft mij van kleins af aan er in gegooid. Al waren kaarten meer mijn broers favoriet, avonden en avonden zat hij met die dingen. Hij verzon geweldige trucs en vertikte het om mij er ook maar één te leren." Culain grijnsde breed en dacht aan al zijn broers en zussen. Soms miste hij het wel, het was altijd een gezellige boel thuis. "Goed, hoe dan ook, mijn ouwe besloot rustiger aan te doen. Een gezin op te bouwen. Maar die passie, die is nooit weggegaan. Ik was thuis met heel veel broers, zussen, broertjes, zusjes en ietwat veel huisdieren. Het was altijd één grote bende. We hadden het niet heul ruim, we hadden gewoon wat we nodig hadden. That's all. We trokken rond, doen ze nog steeds trouwens, en traden op. Dankzij mijn vaders naam wouden de meeste steden ons wel inhuren, maar echt 'groots' werd het niet meer. Dat wou die ouwe niet. Zodra we thuis oud genoeg zijn krijg je een som geld, een vervoersmiddel en wat slaapspullen en mag je wieberen. Hoppla, de wereld verkennen. Bijzonder is het wel maar ik zou voor geen goud met een ander willen ruilen. Dus tja, nu ben ik hier, beetje de wereld aan het verkennen." En zo sloot hij zijn poging tot samenvatting van zijn leven af. Culain had vaak de nijging iets te veel te willen vertellen. Tuurlijk, hij kon prima uren lang stil zijn. Diep geconcentreerd bezig zijn, maar een flinke babbel af en toe? Graag. Hij keek Ryan aan, deels in de hoop dat de jongen nog meer vragen zou stellen. Het was wel gezellig, mocht wat hem betreft wel langer duren. Vrienden had hij nog niet hier, niet dat de eerste beste meteen een vriend moest worden, alsjeblieft niet zeg, maar ze waren altijd welkom. Iedereen was welkom. Een van de dingen die zijn grootmoeder er van kleins af aan in had gestampt. Grootmoeder van vaders kant. Ieder lid van zijn vaders kant was een geval apart. Ze waren geen zigeuners, al zouden de stomme stedelingen die conclusie wel eens trekken, maar nee. Ze vermaakte mensen, vertelde verhalen, danste, maakte muziek en het allerbelangrijkste: de trucs. Hun verre voorvaderen waren Kelten beweerde oma altijd en dan kwam ze aanzetten met fantastische verhalen over allerlei mythes. Uren kon hij daar vroeger naar luisteren, maar geloven dat hij er van afstamde? Ho maar. Dat ging hem net wat te ver. Bijgeloof was bijgeloof, geen religie.

De jongen begon zijn verhaal. Hij was blij dat hij iets wilde vertellen, want zelf had hij weinig zin om een heel verhaal te gaan maken over wie hij precies was. Ryan wilde niet degene zijn die het zielige verhaal had. Vaak won hij namelijk met het zieligste verhaal, dat mensen niet echt wisten wat erop te zeggen. Dus hij was al snel gestopt met het vertellen daarvan. Hij was gewoon van kleins af al bezig met goochelen. De dood van zijn broer, zus en moeder daarbuiten laten was een stuk slimmer om te doen. Je kreeg veel minder medelijden over je heen. En medelijden met jezelf hebben was niet iets voor hem.
De jongen vertelde over dat zijn vader dit blijkbaar deed en hij knikte, dronk een slok van zijn bier en luisterde aandachtig verder. Een brede lach kwam op zijn gezicht toen hij vertelde dat zijn broer niet van plan was hem ook maar een truc te leren.
"Ik ben het met hem eens." Grijnsde hij, maar aan de toon van zijn stem hoorde je dat het enkel als grap bedoeld was. Althans, ook al zou hij het misschien echt niet doen, toch bedoelde hij het niet zo. Toen ging hij nog meer vertellen en ergens verbaasde het de jongen, maar zijn groene ogen bleven op Culain gericht. Toen vertelde hij over dat hij veel broers en zussen had en een seconde had je aan hem kunnen merken dat het niet helemaal lekker viel. Hij sloeg zijn ogen namelijk neer, op zijn drinken. Maar al snel had hij zichzelf hersteld en keek hij met een brede lach op. Het was bijzonder, maar hij zou voor geen goud willen ruilen. Het liefst had hij zijn glas bier door het cafe gegooid. Natuurlijk wilde je niet ruilen als je nog al je familie had. Echter, Ryan wilde best ruilen met iemand die zijn familie nog had. Dat hij nooit door een hel had moeten gaan en als tiener bij de begrafenis moest zijn van zijn moeder, broer en zusje. Hij dronk tijdens deze gedachte een paar slokken bier, het zorgde ervoor dat je de verwrongen blik van hem niet zag en hij zette weer diezelfde lach op toen het glas de tafel raakte. Een lach die zo normaal voor hem was, dat hij geloofwaardig over kwam. Een houding die standaard ervoor zorgde dat je mensen uitnodigde.
"Het klinkt als een gezellige bende!" Zei hij vrolijk. Geloofwaardig genoeg om iedereen voor de gek te houden en te geloven dat het goed ging. Dat hij het werkelijk een gezellig en leuk verhaal vond.
"wil je er nu dan ook echt je werk van maken? Er geld mee verdienen?" Hij was nieuwsgierig naar de jongen. Maar zorgde ervoor dat hij de familie vragen zou ontwijken. Als hij nog zo'n gezellig familie verhaal moest aanhoren, dan wist hij niet of er werkelijk een glas door de ruimte gesmeten zou worden. Sowieso een paar kaarten zouden dan verdwijnen deze avond. Want hij had werkelijk geen zin om gezellig over koetjes en kalfjes te praten. Weer een slok van het bier en hij moest zich eigenlijk schamen voor hoe ver deze al op was. Het wegdrinken van de moeilijke blik die hij af en toe wilde laten zien. De lach die hij van zijn gezicht af wilde hebben. Maar hij deed het niet, het was vervelend om andere er lastig mee te vallen. Ryan dacht liever niet aan alles wat er gebeurt was, al leek dit alles hem altijd te achtervolgen.

Tijdens de korte adempauze in de stortvloed aan woorden, die voor Culains doen reuze meevielen, wist Ryan er eventjes tussen te proppen. Hij was een goede luisteraar, tenminste, er werden niet nog meer kaarten naar Culain gegooid en de jongen zag er nou ook niet uit als iemand die zich dood verveeld. Grijnzend gaf Ryan Culains broer gelijk. Culain grijnsde terug, het klonk wel grappig. "Lekker dan," en hij vervolgde zijn verhaal. De jongen bleef hem aankijken en Culain had niet het idee dat deze spontaan zelfmoordplannen uit ellende aan het uitdenken was dus besloot nog wel even door te kunnen gaan met zijn verhaal. Hij vertelde vol lof over zijn vader en met een speurtje heimwee over de hele gangbang die hij zijn familie kon noemen. Maar éénmaal keek Ryan even weg, naar zijn biertje en Culain vreesde dat de jongen zijn laatste slag geslagen was maar het viel mee. Ryan keek weer op en hervatte zijn geduld om te luisteren. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht staan, iets wat Culain alleen maar meer aanmoedigde om verder te praten. Ja, dan had die jongen maar niet zo blij moeten kijken. Zolang mensen blij waren mocht hij praten, zo waren de regels toch? Nouja, misschien alleen zijn ongeschreven zojuist verzonnen regels maar dat deed er even niet toe.
Culain sloot zijn verkorte versie van het verhaal af. Ryan had nog steeds - of weer, Culain let niet zo goed op als hij eenmaal praat - een brede glimlach op zijn gezicht. Dát zou ongemakkelijk worden, als hij de hele avond zo door zou gaan grijnzen. Met een brede lach. Tanden bloot. Rimpeltjes bij zijn ogen. En dan onbeweeglijk Culain aanstaren. "Okeey..." zou Culain voorzichtig en duidelijk niet op zijn gemak gezegd hebben. Langzaam zal hij opstaan, jas pakken, achteruit naar de deur begeven, deur open en rennen! Hopla de motor op en wegwezen. Nouja, niet zo extreem maar ongemakkelijk zou het wel zijn. Stomme scenario's, hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan, even focussen jongen. Alcohol liet hem altijd zo gauw afleiden. Gelukkig ging Ryan niet de rest van de avond Culain aan staren als een creep maar dronk op een doodnormale manier zijn glas leeg. "Het klinkt als een gezellige bende!" zei hij erg vrolijk.
Culain knikte. "Jep." voegde hij toe, zich inhoudend niet over die ene voorval met die roze sok in zijn broer zijn bed te vertellen. Man, dat was lachen. Hij zou er zo weer van in een deuk liggen, tranen van het lachen. Dat verhaal bleef iedere keer hilarisch. Dan zou het aan Ryan de beurt zijn om zo snel mogelijk ervan door te gaan. Om de avond nog enigszins normaal te laten verlopen besloot Culain zich in te houden. Hij beet nog net niet letterlijk op zijn tong. "Wil je er nu dan ook echt je werk van maken? Er geld mee verdienen?" vroeg Ryan. "Hmm." Culain dacht even na. Ryan nam nog een slok. Zozo, dat ging er snel doorheen. Culain keek naar zijn eigen kopje, ook daar zat niet veel meer in. Hij beet even zachtjes op zijn lip, nog meer alcohol zou hem niet goed gaan doen op deze avond. Het was geen feestje en dat hoefde het ook niet te worden. Hij had morgen weer een 'gewone' dag voor de boeg en moest zien dat er centjes binnen kwamen. Trouwens, hij moest ook nog het een en ander regelen met die verdomde ambtenaar. Beetje zijn caravan min of meer innemen. Het lef alleen al. Okey, nu was een supermarkt niet een perfecte stalling, maar hé, dat ding bleef daar heus niet altijd staan. Gelukkig was die maar een waarschuwing, al had het hem wel zijn dak boven het hoofd voor vannacht gekost. Ohja, daar moest hij ook nog wat voor verzinnen. Hmm, kwam later wel. "Nouja, een mooi inkomen zal altijd mooi meegenomen zijn. Ik probeer wel beter de worden, meer effecten toe te voegen, nieuwe dingen te verzinnen, maar tot nu toe nog steeds niet ultra-spectaculairs ontworpen. Helaas pindakaas. Stiekem hoop ik er wel op, ik mijd kantoren, vakkenvul-praktijken en dat soort dodelijke dingen zo veel mogelijk dus voorlopig zit ik veilig. Met de trucs zo nu en dan verdien ik verbazingwekkend toch genoeg om nog rond te komen." Hij betrapte zich erop dat hij zijn kopje alweer had vast gepakt. Vooruit dan maar, hij nam een heel klein slokje en zette het kopje weer op tafel neer. Als hij het niet meteen leegdronk kon het gesprek nog wat gerekt worden. Ook probeerde hij niet het risico te lopen nog wat aangeboden te krijgen. Dat zou hem wel erg van de kaart brengen. "En jij? Ook nog zoekende naar een mooi inkomstje?" vroeg hij om de aandacht even van zichzelf af te praten. Natuurlijk was hij wel een interessante jongen maar je moet de beurt toch eerlijk verdelen. Trouwens, hij wou zelf wel meer weten over deze Ryan. Hopelijk was het ijs nu een beetje gebroken en kon hij zijn babbeltje houden.