Valentijnsfeest

Nadat ze was opgestaan van haar plaats was hij onmiddellijk begonnen met het opruimen daarvan. Het servies dat ze had gebruikt werd aan een serveerster meegegeven en ze zag de spijt die hij precies op zijn gezicht droeg. Hij stond te ver om te verstaan, maar aan de bewegingen van zijn lippen kon ze aflezen dat hij zijn excuses aanbood, waardoor ze kort met haar ogen draaide. Meende hij dat nu? Toen riep ze hem, en keek hem even aan in zijn bedenkelijke blik, waarna hij op haar afgestapt kwam, duidelijk niet van plan om terug te roepen. "Wanneer dat je weerhoud van onaangepast gedrag. Dan kan ik je best even naar buiten ac- vergezellen." Weer bij het horen van zijn stem kwam er spontaan een scheef glimlachje op haar grijnzende gezicht te staan. Wilde hij nu echt accompagneren zeggen? Het viel haar op hoe hij zichzelf zo subtiel mogelijk had willen verbeteren en ze vond het wel grappig om te zien. "Onaangepast gedrag?" Ze lachte zacht. "Zó erg was het nu ook weer niet. En trouwens, wat heb je aan een leven waarin je constant op de juiste lijnen loopt en de regeltjes opvolgt." Een wenkbrouw trok ze op en krabde met getatoeërde hand aan haar schouder, waar haar rugzak schuurde. "Ja meneer, ja mevrouw." Ze keek bij elk woord naar een andere kant en deed alsof ze handjes schudde. Haar voeten plechtig samengezet en de andere hand op haar rug. Aandachtig luisterde ze naar zijn volgende vraag, benieuwd naar wat voor woordenschat hij ditmaal zou gebruiken. "Maar mag ik vragen waar je wederhelft is om je in toom te houden?" Ze glimlachte, maar hield terwijl haar mondhoeken omlaag gehouden, waardoor ze weer die valse uitstraling kreeg ook al bedoelde ze het niet zo. Vaak kwam haar gezichtsuitdrukking niet over zoals ze bedoelde. "Ik ben maar een halfje!" Ze haalde haar schouders op, nog steeds met die grijns op haar gezicht. "Dus niemand om me in toom te houden." Met beide haren trok ze haar warrige paardenstaart wat strakker tegen haar hoofd, geen seconde zijn blik verliezend. "Jij ziet er mij ook een halfje uit?" Weer die spontane lach over haar lippen, als teken dat ze niet over dit onderwerp wou verder gaan. "Kom nu, ons amuseren en profiteren van de muziek en deze stralende avond." Hoe een avond kon stralen, dat wist ze niet, maar ze probeerde hem wat te imiteren in zijn plechtige woorden. Een ander meisje had hem bij de hand genomen en mee naar buiten geleid na zo een zin, maar Imogene voelde geen drang om lichamelijk contact te maken, dus daarom gebaarde ze met een knikje van haar hoofd naar de deur. "You in?"

Hij was in een klein dorpje opgevoed, iedereen kende elkaar en dat was misschien ook waarom hij nooit het gevoel had gehad om werkelijk zijn leven overhoop te gooien. Zijn ouders waren de jongste niet en hij leerde hen te accepteren, net zoals hij geleerd had om de meeste mensen te accepteren.
Het was niet zo dat Hershel nooit iets buiten de regels deed. Want op sommige momenten was het juist nodig om de regels te verbuigen en ze iets wat naar je eigen hand te zetten. Als dit natuurlijk levensbedreigend was. De woorden die ze sprak, vond accepteerde hij enkel met een glimlach. Wat je eraan had? Hijzelf vond dat je er veel aan had, al leek het niet nuttig te zijn in deze eeuw en werd je er voor een groot deel vreemd op aangekeken.
"De regels volgen en onderdanig zijn aan dergelijke dames en heren, is een groot verschil." Hij zag wat ze deed, alsof ze mensen een hand gaf. "Eerst de mevrouw een hand geven." Te serieus, al zei hij het met een lichte glimlach op zijn gezicht. Het is niet zo dat hij haar de les probeerde te lezen. Al kon het misschien zo overkomen. Het was eruit voordat hij zich bedacht, dit was een andere omgeving als dat hij normaal zat. Dus hij hoefde niet te vertellen dat iets misschien netter was als iets anders. Ze zei dat ze een halfje was, zo had hij het namelijk ook niet helemaal bedoelt. Maar hij kon er om lachen, een mondhoek kwam omhoog, ook toen ze zei dat er niemand was die haar in toom hield. De jeugd.... Dat terwijl hij zelf niet eens oud te noemen was. Hij reageerde soms oud, verder was niet te zien dat hij zo serieus zou kunnen zijn. Totdat het te laat was en je tegen hem had gesproken en als hij zijn mond had open gedaan, dan wisten de meeste jongeren dat ze weg moesten komen. Al leek Imogene in plaats van weg te gaan, wilde proberen om hem wat meer plezier te laten maken. Ze vroeg of hij ook een halfje was, hij knikte naar haar. Zijn blauwe ogen nog steeds op haar gericht. Profiteren van de muziek en stralende avond. Hij schudde zijn hoofd nu toch.
"Ik ben hier als surveillance, het is niet de bedoeling dat ik me ga amuseren. Zoals gezegd, kan ik je vergezellen naar buiten. Daar moet ik namelijk zijn." Misschien had hij surveillance moeten vervangen door toezicht, of iets in die richting. Maar hij verwachtte dat een algemeen Nederlands woord zoals dat, wel bekend moest zijn onder de jongeren. Hij liep richting de deur om deze voor haar open te houden. Wanneer ze zou komen, dan zou hij de deur achter haar sluiten.

De man gaf niet veel reactie op haar gedachtengang over hoe het leven er voor uitzag, hij liet alleen merken dat hij luisterde aan da manier waarop hij haar aankeek en zijn mondhoeken omhoog trok tot een kleine glimlach. Een glimlach van beleefdheid, en niet omdat hij het meende. Zo zag het er voor haar uit. "De regels volgen en onderdanig zijn aan dergelijke dames en heren, is een groot verschil." Sprak hij uiteindelijk. "Eerst de mevrouw een hand geven." Ze snoof en vond zijn opmerking niet volledig correct maar wilde er niet op in gaan. "Ik zal er op letten in de toekomst." Haar ogen fonkelden en hetgeen ze zei klonk bijna sarcastisch. Ze wilde niet de les gespeld worden, ze wist immers goed genoeg hoe het er in het leven aan toe ging. Het was alleen de discipline om het zichzelf op te leggen die ontbrak. Het laatste jaar dan toch. Zijn uitspraken mochten dan wel formeel zijn en enigzins dieptegang bevatten, Imogene was er volledig in mee. Het enige dat haar als een simpelder persoon deed overkomen was de manier waarop ze met zijn woorden omging en de responsen die ze erop gaf. Imogene was niet dom, integendeel, maar de fut om dieper op zijn gesprekken in te gaan ontbrak.
Haar kille ogen staarden in die van hem toen ze het voorstel deed. Maar de man schudde zijn hoofd, wat haar ergens niet verbaasde. "Ik ben hier als surveillance, het is niet de bedoeling dat ik me ga amuseren. Zoals gezegd, kan ik je vergezellen naar buiten. Daar moet ik namelijk zijn." Ze wierp een blik naar de deur en knikte. "Misschien is dat inderdaad niet de bedoeling nee." De donkerharige man begeleidde haar naar de deur, wat ze als pushend ervaarde, en Imogene waakte op zijn handen, zodat die haar zeker niet in de juiste richting zouden duwen. Imogene had absoluut geen behoefte aan lichamelijk contact met vreemden. Toch niet op een manier waar ze zelf geen controle over had, zoals een hand op haar rug. De deur werd voor haar geopend en ze voelde de kille wind van buiten over haar wangen strijken van het eerste moment ze een stap buiten zette. Haar jeansjasje trok ze vanachter omlaag, door haar boekentas die het omhoog deed kruipen en haar geknoopte staart trok ze nogmaals stevig tegen haar hoofd. Soepel draaide ze zich om en stond nu voor de man, weer een rechte blik in zijn ogen, die niets van zichzelf prijsgaven. Hij zag er een interessant persoon uit, maar Imogene was niet de persoon die aan iemand zou en wou trekken en sleuren om er iets van zijn persoonlijkheid of leven uit te krijgen. Ze had nu al moeite gedaan om hem mee te vragen, maar daar was hij niet op in gegaan dus zou ze geen nieuwe poging wagen. "Wel meneer de surveillance, hartelijk bedankt voor de escorte naar buiten." Ze hijste haar rugzak rechter op haar schouders en deed een klein draaitje naar opzij, haar voeten weer plechtig naast elkaar. "Dag mevrouw." Ze schudde de hand met een denkbeeldige dame die voor haar stond en draaide zich daarna weer richting hem. "Dag meneer." Ze stak haar hand uit naar de man en wachtte geduldig of hij hem in haar hand zou leggen of niet. Terwijl hield ze zijn blik in de gaten, benieuwd hoe hij zou reageren op hoe overdreven ze zijn opmerkingen had opgevat en hoe extreem ze het uitvoerde. Ze moest het een beetje in het belachelijke kunnen trekken, op haar manier. "Mijn naam is Imogene trouwens." Ze grijnsde met een sombere blik in haar ogen. "Gewoon, uit beleefdheid." Ze schonk hem nog een knipoog en draaide zich zonder pardon om om vervolgens van hem weg te wandelen, benieuwd of hier nog zo'n speciale individuen rondliepen.

Een kleine glimlach, ze ging er op letten? De sarcasme in haar stem was hem zeker opgevallen. Maar hij besloot er geen aandacht aan te geven, ze was niet een leerling van hem en aan haar reactie was te merken dat ze het niet erg oprijs stelde dat hij haar een tip gaf om haar gedrag te verbeteren. Ze beaamde dat het 'misschien' inderdaad niet de bedoeling was dat hij zich ging amuseren. Daarbij was hij zelfs met een paar drankjes nog steeds netjes. Misschien iets wat irritant en meer sarcastisch en vind hij zichzelf zelfs wat te knap voor zijn doen. Een combinatie die je liever niet ziet als hij zich verveeld. Maar als hij werkelijk bezig is met een project, is drank niet iets wat zijn hersengolven vertraagd. Het lijkt er zelfs op dat het beter gaat, echter heeft hij er dan geen zin in om het even netjes uit te leggen.
"Het was me een genoegen." Een scheve grijns, die haast de ondeugende kant bestempelde van de man. Want ook al was hij netjes, beschaafd en hield hij zich aan de regels. Regels waren vaak nog behoorlijk buigzaam en vooral als het ging over tombes en oude grotten, was dat ontzettend makkelijk voor hem. Hij rechtte zijn rug enkel toen hij zag wat het meisje deed. Ze zei gedag tegen een denkbare dame? Veel fantasie, dat was iets wat hij haar moest meegeven. Een positieve karaktereigenschap, als je het aan Hershel vroeg natuurlijk. Fantasie was iets wat iedereen nodig had, het hielp namelijk ook vaak om de hoop op betere dingen hoog te houden. Toen ze haar hand uitstak, nam hij hem aan.
"Mijn naam is Imogene trouwens." Hij knikte met een glimlach.
"Hershel Descole." Was zijn simpele antwoord, een naam die wel eens in een krant had gestaan over ontdekkingen. Oude tombes, maar ook natuurlijk omdat hij de dood weer eens had ontsprongen door instortende gangen en uitgravingen. Maar tevens een naam waar makkelijk overheen te lezen was, tussen alle heftigere nieuwsfeiten natuurlijk.
"Heb nog een prettige avond." Hij meende het, hoopte niet dat hij teveel tijd van haar in beslag had genomen met het afwijzen van haar, waarschijnlijk, goede bedoelingen. Vaak was de wens van een dame iets waar je naar moest luisteren. Maar dat kon hij op dit moment niet maken. In een andere gelegenheid had hij vast wel een drankje met haar genomen.