Directions [Sophe]

Zonlicht kierde tussen de dunne gordijnen door. Gordijnen die Riot nog altijd herinnerden aan de eerste dag dat Solance en hij hier waren komen wonen. Het huis was nog steeds niet wat het kon zijn, maar Riot was er gelukkiger dan hij ooit was geweest. En dat was mede te danken aan de blondine die naast hem in het tweepersoonsbed lag.
Riot rolde slaperig op zijn zij. Hij moest vandaag naar de stad, dat was waar ook. Fuck.
Hij keek naar het slapende meisje en glimlachte. Hij zou zo snel mogelijk terug zijn bij haar. Zijn blik ging over haar blonde haar. Nee, hij geloofde niet dat er iemand in staat zou zijn ooit tussen hen te komen.
Hij ging rechtop zitten. Het shirt waarin hij had geslapen, een veel te wijd, wit exemplaar, zat scheef en kreukelig.
Achter zich hoorde hij de lakens ritselen en hij keek om. Solance werd wakker. Riot liet zich terugzakken op het bed en streek met zijn vingertoppen over haar wang.
"Goeiemorgen babe," zei hij zacht. Hij boog zich voorover en drukte zijn lippen op die van zijn vriendin. Kort genoeg voor een normale wake-up kiss. Lang genoeg om duidelijk te maken dat hij nog altijd compleet verliefd op haar was.
"Ik ga de stad even in, ok? Ik probeer zo snel mogelijk weer bij je te zijn," zei hij zacht en hij stond op.
Solance mompelde iets met een slaapdronken stem en Riot moest de neiging onderdrukken weer naast haar te komen liggen.
De witblonde jongen pakte een shirt, een schone boxer en een donkere spijkerbroek uit zijn kast en liep naar de badkamer.
Hij kleedde zich uit, waardoor een enorme verzameling littekens op zijn bovenlijf zichtbaar werd. Tot op de dag van vandaag zorgden die voor meer dan genoeg problemen bij Riot.
Hij stapte onder de kleine douche en zette de straal aan. Hij sloot zijn ogen terwijl het hete water aangenaam over zijn gespierde lichaam stroomde. Riot was niet alleen veel buiten, hij had ook zijn eigen manieren om buiten te zijn. Freerunning was er een van.
Na een korte douche kleedde hij zich, een stuk wakkerder nu, weer aan.
Beneden krabbelde hij een briefje voor Solance, voor het geval het toch langs haar heen was gegaan, dat waarschijnlijk vol spelfouten stond, aangezien hij daar nog altijd moeite mee had.
Hij werkte een paar boterhammen weg en ging naar buiten. Het was lekker zonnig, dat was fijn.
Met een relatief goed humeur begon Riot te lopen. Ze woonden afgelegen en een rijbewijs had hij niet, dus lopen was de meest logische optie.
Zijn humeur was de laatste tijd eigenlijk sowieso vrij goed. Er gebeurden nog wel dingen die... minder waren, maar over het algemeen kon Riot niet klagen. Zeker niet op mooie ochtenden als deze. Hij had Solance, hij had mensen als Pasqual en Iseco.. Nee, hij mocht zeker niet klagen.

Het duurde ongeveer drie kwartier, maar toen was hij ook in de stad. Niet in de achterbuurten, waar hij vroeger negentig procent van zijn tijd doorbracht, hetzij in relatief goede gezondheid, hetzij halfdood in de goot. Nee, hij liep nu eens door het centrum, want dat was waar hij zijn moest.
Hij leek haast wel een normaal mens. Nee, dat was een leugen. Wie hem ook tegenkwam, je zag dat hij niet gewoon was. Hij had niet meer de zorgeloosheid van de meeste jongens van zijn leeftijd. Hij was het inmiddels zozeer gewend dat hij niet als een gelijke werd gezien door de meesten, al was het maar door zijn armoedige kleding, dat hij uitstraalde dat hij niet uitging van het goede in de mens.
Hij liep het zebrapad op. Het gebeurde buitengewoon snel. Het ene moment was het rustig, het volgende week hij in een reflex uit voor een auto die zo laat remde, dat hij half op het zebrapad stond. Woedend stak Riot zijn middelvinger op.
"Kijk godverdomme uit!" riep hij, zonder meer kwaad. Het raampje van de bestuurder was open. En de deur volgde al snel.
Een dikke man in een krijtstreeppak stapte uit, zijn gezicht geïrriteerd. Riot keek opstandig terug. Hij mocht dan zachter zijn geworden door zijn omgang met Solance, de temperamentvolle, gewelddadige jongen was er nog steeds en hij liet zich niet intimideren door een vetzak met een superioriteitscomplex.
"Wat zei je daar?" vroeg de man scherp.
"Ik zei dat je godverdomme uit moest kijken," reageerde Riot fel.
"Hebben je ouders je geen manieren geleerd of zo?"
"Gaat je geen fuck aan. Je reed me bijna omver," was Riot's boze antwoord. De woede van de jongen begon te stijgen en hij balde zijn vuisten. Zijn ijsblauwe ogen keken de man recht aan. De mompelde nog wat, maar kroop wonderwel weer achter het stuur. Zonder hem nog een blik waardig te keuren liep Riot door. Zijn goede humeur was in een klap verpest en hij haalde diep adem, terwijl de woede weer een beetje begon te zakken. Jezus wat een klootzak, dacht de jongen. Nu hij er even over nadacht, bedacht hij zich dat hij op de vraag over zijn manieren een gevatter antwoord had kunnen geven door naar de verkeersmanieren van de man te vragen, maar het boeide Riot niet zo. Hij was niet echt gevat. Hij kon scherp uit de hoek komen, maar sarcasme en rake zinnen waren zijn straatje niet. Hij was eenvoudig en rechtdoorzee.
Hij keek rond. Het was niet ver meer. Hij moest bij de lokale supermarkt voor wat boodschappen, en het scheelde dat hij wist waar hij moest zijn; het was er zo een die nogal verstopt zat in een wirwar van straatjes, iets wat voor nieuwe bewoners vaak redelijk onaangenaam was.
Riot begon te lopen, zijn handen in zijn zakken en zijn blik strak voor zich.

Sophe keek verward rond, en zuchtte diep. Ze was verdwaald.. Eventjes snel naar de winkel, had haar tante gezegd. Ze rolde haar ogen, en keek weer rond. Ze wist niet waar ze was, en zelfs niet waar ze vandaan kwam. Ze had niet opgelet, en toen ze opkeek, wist ze niet waar ze was. Sommige mensen die langs liepen keken haar raar aan, maar dat negeerde ze. Andere mensen, wie ze blijkbaar in de weg liep, stootte haar aan, om langs haar te lopen, of duwde haar zelf aan de kant. Ze keek de mensen geërgerd aan, en toen ging ze maar opzij staan. Ze zocht naar iets van een richtingaanwijzer ofzo. Toen besloot ze haar tante te bellen. Het was niet geweldig om toe te geven dat ze verdwaald was, maar noodzakelijk. Ze pakte haar mobiel, en kwam er toen achter dat hij was uitgevallen. Hij deed helemaal niks meer. Ze vloekte hard. 'Godverdomme.. Kutding,' snauwde ze, en ze smeet hem weg. Het was een oude kapotte mobiel, en hij had het nu dus begeven. Ze zuchtte nogmaals, en trapte tegen een steentje. Misschien kon ze iemand om hulp vragen. Ze keek de langslopende mensen even vluchtig aan, en schudde haar hoofd. Ze hield niet van mensen, en ze praatte er liever ook niet mee. Maar ze wou hier geen uren wachten.. Ze ging op een bankje zitten, en ging toen met mijn handen door mijn haar. 'Kutzooi,' mompelde ze nogmaals, en ze keek naar de mensen die langsliepen. Twijfelend beet ze op haar lip. Zoals altijd, tenminste, nu ze niet meer in de weg liep, was ze onzichtbaar. Ze speedel met haar ketting, en stond toen op. 'Eum.. Hallo.. Ik ben verdwaald, zou u mij kunnen vertellen waar de winkel is,' vroeg ze aan een man, maar hij negeerde haar, werpt niet eens een blik op haar, en liep door. 'Okay.. Onbeschoft,' mompelde ze. Na dat dat een paar keer gebeurd was, schudde ze haar hoofd. Zie ging weer op het bankje zitten, en vloekte zacht. 'Wat een klotezooi.' Ze merkte zelf niet eens dat ze het hardop zei. Toen er een jongen langs liep, keek ze hem even na, en toen sprong ze op. 'Sorry.. Zou je mij kunnen helpen,' vroeg ze en ze beet op haar lip. Ze haatte het om zo hulpeloos te zijn.

Een stem deed Riot opkijken met een kleine frons. Het was een meisje met ietwat piekerig donker haar. Ze maakte geen erg sociale indruk op de blonde jongen, die dan ook niet het gevoel had dat ze dit gesprek graag wilde hebben. Hij op dit moment ook niet, dus dat kwam mooi uit. Toch negeerde hij haar niet. Zo'n klootzak was hij niet. Misschien zou hij dat een paar jaar terug uit puur wantrouwen richting ieder ander mensen nog hebben gedaan, maar hij was milder geworden, merkte hij.
Hij haalde zijn schouders op toen ze haar vraag stelde en hield stil zodat hij voor haar stond.
“Geen idee,” zei hij stug. “Waar heb je hulp mee nodig?”
Hij stemde niet zomaar in. Het was misschien een niet al te vriendelijk, maar toch onschuldig ogend meisje dat hem waarschijnlijk geen ene neuk kon maken, al deed ze nog zo haar best, dat betekende niet dat hij haar blind vertrouwde en zo ja zei.

veel meer kon ik er niet van maken, sorry

Maakt niet uit

Sophe keek hem aan, en hij leek haar niet zo graag willen helpen. Ze had het idee dat ze net zo goed kon opgeven. 'Eum.. Ik ben verdwaald. Ik woon hier pas en weet niet eens meer waar ik ben,' mompelde ze beschaamd, terwijl ze naar de grond keek. 'Zou je me de weg naar de winkel kunnen wijzen,' vroeg ze toen, en ze speelde met haar ketting. 'Ik wil je tijd niet verspillen, maar je bent de enige die me nog niet heeft genegeerd.'

Sorry voor het korte stukje.

“Eum.. Ik ben verdwaald. Ik woon hier pas en weet niet eens meer waar ik ben.”
Ja, dat klonk wel als de definitie van verdwaald ja. Het stoorde Riot een beetje dat ze naar de grond staarde. Had ze niet eens de beschaving hem aan te kijken? Hij wist dat hij wel eens als tuig werd gezien, en door sommige types als intimiderend – op de een of andere manier was het hem blijkbaar aan te zien dat hij vrij gewelddadig kon worden – maar dan nog.
“Zou je me de weg naar de winkel kunnen wijzen.”
Riot haalde zijn schouders op.
“Sure,” zei hij nuchter. “Moet er zelf ook heen, loop maar mee.”
“Ik wil je tijd niet verspillen, maar je bent de enige die me nog niet heeft genegeerd.”
Rot voor je, dacht hij, al kwam het vooral wat klagerig op hem over. Het leek hem sterk dat de halve stad haar negeerde, maar sommige mensen vatten die dingen nogal snel zo op, dus dat zou het wel zijn.
Hij dacht er verder niet echt over na en begon in een rustig tempo te lopen, zijn handen in zijn zakken. Twee jongens kwamen in tegengestelde richting aangelopen en leken ervan uit te gaan dat Riot voor ze opzij zou gaan, wat een paar scheldwoorden opleverde toen hij een achteloos ramde met zijn schouder. Zij liepen verkeerd, dus ze moesten niet zeiken, dacht hij onverschillig.
Hij sloeg af en liep een wat smallere straat in.
Na een paar meer van dat soort straatjes kwam de winkel al in zicht.
“We zijn er,” zei Riot over zijn schouder. Hij had niet echt gepraat onderweg, maar hij had ook niet de indruk van 'r gekregen dat ze erop zat te wachten. Hij vond het niet erg, hij was niet in de stemming voor een lang gesprek.

Sophe keek hem dankbaar, maar toch ongemakkelijk aan. Dat lag niet aan hem, maar aan zichzelf. Ze was het niet meer gewend om met mensen te praten. Zelfs met haar tante sprak ze alleen als het echt niet anders kon. 'Bedankt,' zei ze toen maar, en ze volgde hem. Ze lette op, waar ze heen liepen, aangezien ze straks ook thuis moest komen. Toen hij dwars door twee jongens liep, keek ze hem even aan. Maar ze haalde haar schouders op, en liet het maar. Ze bemoeide zich nooit met mensen, en was ook wel blij dat hij niet probeerde te praten, want ze vond dat ze wel genoeg had gepraat. Ze keek nieuwschierig naar de winkel. 'Bedankt.. Nogmaals,' zei ze toen en ze keek hem nog even kort aan. 'Als ik wat terug kan doen,' vervolgde ze, en ze wachtte even af.

"Bedankt, nogmaals," zei het meisje. "Als ik wat terug kan doen.."
Riot schudde zijn hoofd en zuchtte licht.
"Nee, ik ken hier zelf de weg wel," bromde hij. Hij voelde er weinig voor nog veel langer in haar gezelschap te verkeren. Hij mocht dan weinig sociaal zijn, dit kind sloeg alles.
Hij liep de winkel in. Er hing zo'n typische supermarkt geur van producten en de zeep waarmee elke avond schoon werd gemaakt. Riot trok even zijn neus op, maar liep zonder aarzelen door.
Hij passeerde de mandjes maar nam er geen mee. Hij had maar een paar dingen nodig.