What If This Storm Ends?

Grint knerpte onder zijn voeten terwijl hij zich een weg baande naar het grote gebouw waar Aya zich ergens in moest bevinden. Onder zijn oksel had hij een boek geklemd waarvan hij dacht dat Aya het misschien wel leuk zou vinden om te lezen - het boek was het favoriete boek van Kaya geweest - en in zijn arm droeg hij een groot boeket bloemen. Drie weken was het nu geweest. Drie weken had hij Aya niet gezien. Oh, hij had aan het begin elke dag op de stoep gestaan, bij de balie gevraagd en voor de afdeling gedrenteld. Ze zat gesloten, ze mocht hem nog niet zien, had hij te horen gekregen. Hij had er niets van willen weten, was ronduit onbeschoft tegen de medewerkers geworden. Hij wou Aya zien, begrepen ze dat dan niet? Het zou haar proces niet ten goede beïnvloeden, hadden ze stuk voor stuk gemompeld, onder de indruk van de woede en de kinderlijke koppigheid waarmee Pasqual toch was blijven staan. "Ik ga niet weg tot ik haar heb gezien." Hij had net op tijd weten weg te komen want aan blikken van de mensen daar te zien, verdachten ze hem ervan dat hij ook daar hoorde. Nee, hij wou gewoon Aya zien. Zo wanhopig graag...
De twee weken die ze in eerst instantie onbezoekt zou moeten blijven, waren verlengd. Drie weken waren het geworden. Na die eindeloze dagen waarin Pasqual toch bijna niets kon - hij zat immers nog steeds met een arm in het gips - had hij het verlossende belletje gekregen. Die zaterdag was Aya's eerste bezoekuur en ze dachten dat hij haar misschien wel wou zien, misschien wel wou weten dat ze bezoekuur had. Het had ietwat vertwijfeld geklonken, haast alsof ze bang waren dat hij een opmerking ging slaken. Niets dan opluchting en dankbaarheid van Pasquals kant. Elke dag was een dag te lang en als hij haar zaterdag zou zien dan was hij blij. Die vrijdag had hij een afspraak bij het ziekenhuis, controle voor zijn arm. Hij had inmiddels dat andere gips eromheen zitten en aldus de artsen was het goed aan het helen. Nieuw gips eroverheen, afspraak over drie weken, dan kon het eraf. Drie weken, hoe lang dat kon lijken in deze situaties.
Dus daar liep hij, op het pad met de kiezels, onwennig, onzeker, afwachtend en op een bepaalde manier nerveus. Hij liep naar binnen om daar tot zijn volste verbazing een bekende Golden Retriever tegen te komen. Deze had hem ook herkend en trok nu met zoveel geweld aan de lijn dat het meisje dat hem vasthield, haar balans verloor en haar gesprek met de baliemedewerker moest staken om zich om te draaien en naar de hond te kijken. Wat bezielde hem?
"Solance?" Het blonde magere meisje wat nu iets minder mager was dan de laatste keer dat hij haar gezien had, trok een pruillipje en deed hem denken aan Kaya. De mimiek was hetzelfde, alleen Kaya keek meestal zo als Pasqual het gezelschap van zijn vrienden verkoos boven dat hare. "Oh. Hoi." Kortaf, ongemakkelijk. Ze maakte vlug oogcontact met hem, maar haar grijze ogen dwaalden al gauw weer af naar iets interessanters in deze kamer. "Wat doe jij hier?" Achteraf besefte hij dat het best onbeleefd was om te vragen wat zij hier deed, want dat kon nogal persoonlijk liggen.
"Oh. Therapie." Ze ging iets rechter staan, alsof ze verwachtte dat hij een opmerking ging maken, maar hij haalde enkel zijn schouders op. "Oké, en eh, helpt het? Gaat het goed met je?" Een boze blik, ze vond hem bemoeizuchtig. "Prima. Het gaat prima." Nu keek Pasqual pas echt naar haar. De felle manier waarop ze haar kin naar voren stak, haar handen tegen haar heupen zette en wijdbeens ging staan, deed hem denken aan die Cesar Milan, die hondenfluisteraar. Evenwichtig moest ze doen. Solance droeg een wijd vest met capuchon, waarvan het middenstuk zalmroze was en de armen een lichte kleur bruin. De capuchon droeg dezelfde bruinige kleur. Daaronder droeg ze een wit hemdje - waarvan enkel de onderkant zichtbaar was, het hele vest was ongeveer tot aan haar kin dichtgeritst - en een wat normaal strakke skinnyjeans zou zijn. Bij haar slobberde hij iets, zat hij niet echt strak om haar benen heen. Ze droeg witte sneakers, hij had ook niet anders verwacht. Haar blonde haren waren samengebonden in een lage staart die over haar rechterschouder hing en om haar hals hing een klein hangertje waar je vermoedelijk foto's in kon stoppen.
"Eh, we spreken nog wat af, over de-"
"Waarom ben jij hier?" onderbrak ze hem voordat hij zijn zin kon afmaken. Hij haalde schuchter zijn schouders op, vond niet dat hij het recht had om te zeggen dat Aya hier zat, maar aan de andere kant, hoe kon hij dan verklaren dat hij hier was?
"Ik kom iemand bezoeken," zei hij toen maar. Solance bekeek hem aandachtig, wantrouwend, omdat ze hem niet geloofde. Pasqual werd rood. "Ik kom Aya bezoeken," mompelde hij toen maar, zich direct schuldig voelend tegenover zijn Aziatische vriendin. Niet zeker wetend of hij haar al 'vriendin' kon noemen op die manier, maar gewoon 'vriendin'? Eh. Daar moest hij later maar even over nadenken, zich niet nu zorgen om maken. Solance kon immers niet zijn gedachten lezen.
"Dat meisje in het bos?" Solance' gezicht ontspande toen ze besefte dat Pasqual dat meisje op kwam zoeken. Pasqual vroeg zich af wat dat te betekenen had. "Ja, dat meisje in het bos ja. Toen met Riot, weet je wel?" Opgelucht dat ze nu niet meer zo kortaf was. Solance leek even in gedachten verzonken en knikte toen. "Oké." Pasqual wist niet wat ze bedoelde maar knikte toen ook maar wat. "Geldt dat aanbod nog steeds?" vroeg ze toen, doelend op zijn voorstel dat zij en Riot op de stal hun steentje bij konden dragen als ze dat wilden. Pasqual knikte.
"Natuurlijk, ik zou jullie graag op de stal als hulp willen." Daarmee leek het gesprek te zijn afgerond en leek geen van de twee nog enig idee te hebben wat ze moesten zeggen. Daarbij, Pasqual was ongeduldige bewegingen aan het maken met zijn benen, alsof hij deze nauwelijks kalm op de grond kon houden. Patrick drentelde nu vrolijk om Pasqual heen, zijn staart hoog in del lucht houdend en zwiepend om het minste beetje aandacht dat hij kreeg. Solance glimlachte om de hond en met die kleine verandering in haar gezicht, werd ze prachtig en leek ze iets uit te stralen waardoor Pasqual begreep waarom Riot iets zag in Solance. Als ze lachte, was dat het enige wat je zag. Haar bleke kleur en haar magere gedaante viel niet meer op en ook de littekens verbleekten bij het tonen van een lach. Het bracht als vanzelfsprekend een glimlach op je eigen gezicht.
"Wacht..." Solance stak haar vinger in de lucht terwijl ze aarzelend voor zich uit keek en peinzend iets aan het bedenken was. "Eh, ze zit hier vast, neem ik aan? Anders kom je haar niet opzoeken?" Een vlaag van paniek die Pasqual niet kon plaatsen lag op Solance' gezicht en Pasqual fronste, terwijl hij zichzelf kalm probeerde te houden. "Eh, ja, dat klopt," zei hij met dichtgeknepen stem. "Wat dan?"
"Oh.. eh." Solance aarzelde, keek Pasqual schuldbewust aan, alsof ze iets gedaan had wat het daglicht niet kon verdragen. "Er heeft laatst iemand zelfmoord gepleegd." Solance liet haar stem dalen en keek hem met haar fletsgrijze ogen onzeker aan, benieuwd naar zijn reactie maar ook ergens bang voor zijn reactie.
"Zelfmoord?" Alsof Pasqual het nog nooit eerder had gehoord. Natuurlijk had hij wel van zelfmoord gehoord, natuurlijk kwam het niet uit de lucht vallen. Maar het kwam dichtbij, het kon Aya zijn. Dat zorgde ervoor dat Pasqual op zijn hoede was. Het hoefde niet Aya te zijn, maar Aya zou er hoe dan ook op een bepaalde manier mee geconfronteerd worden.
"Ja. Ik eh, ik had wel eens therapie met haar." Solance maakte een wegwerpgebaar met haar hand en Pasqual fronste terwijl hij naar voren leunde, klaar om te vragen wat voor soort therapie dit dan mocht zijn. Solance zag zijn blik en glimlachte terwijl een blos op haar wangen verscheen. "Eetproblemen." Pasqual sloot zijn ogen en blies dankbaar uit, hoewel het hem nog steeds niet lekker zat dat er een meisje zelfmoord had gepleegd in deze kliniek.
"Gebeurd het vaak?" vroeg hij toen. "Plegen hier wel vaker mensen zelfmoord?" Solance haalde haar schouders op. "Wat je vaak noemt. Mensen die hier komen mankeren hier," ze wees met haar wijsvinger naar haar voorhoofd, "vaak wat. Dus ja, vaker dan normaal." Pasqual zweeg even en keek Solance toen bezorgd aan. "Jij hebt het ook eens geprobeert, hè?" vroeg hij terwijl een bezorgde toon in zijn stem doorklonk. Solance werd bleek en sloeg haar blik neer.
"Ik voelde me zo alleen," fluisterde ze. "Brian was weg, ze hadden Becky van me afgenomen en Morte was verkocht." Een traan rolde langs haar wang en Pasqual voelde zich schuldig omdat hij het gevraagd had. Maar hij had nog nooit op deze manier contact met het meisje gehad, hij had tot nu toe altijd gedacht dat ze hem haatte. Hij deed een stap naar haar toe, sloot zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Ze was kleiner dan hem, waardoor hij zijn kin kon laten rusten op haar hoofd. Haar haren roken lekker, vond hij.
"Je deed het niet om mensen te treiteren," mompelde Pasqual. "Niemand neemt het je kwalijk. Daarbij, je bent geweldig erbovenop gekomen!" Solance rukte zich los toen hij dit zei.
"Natuurlijk." Ze klonk kwaad en Pasqual keek haar geschrokken aan. Wat had hij verkeerd gezegd?
"Natuurlijk, Pasqual. Blijf in die droomwereld leven. Het leven is niet allemaal rozengeur en manenschijn."
"Zo bedoelde ik het niet." Pasqual keek haar verontschuldigend aan. Solance veegde ondertussen ruw de tranen weg die naar boven was gekomen.
"Ik vergis me elke keer weer in je," siste ze, terwijl ze hem nu kwaad aankeek. "Ik probeer elke keer weer te denken dat je wel oké bent, maar je bent gewoon een nietswetende 'Mister Perfect'. Zo perfect ben je niet hoor, dus doe je ook niet zo voor. Ik ben gewoon maar Solance, lekker belangrijk en heel boeiend omdat ik 'anders' ben." Pasqual kromp in elkaar bij deze woorden. Wat had hij verkeerd gedaan?
"Solance, ik begrijp het niet. Ik.. wil gewoon bevriend met je zijn, oké? Dat doe ik niet omdat je 'anders' bent, dat doe ik omdat ik je wil leren kennen. Waarom krijg ik die kans niet?" Hij voelde dat hij de fout in was gegaan toen hij dat laatste vroeg. Solance rolde met haar ogen.
"Doei Pasqual," zei ze. "Ik spreek je nog wel." Ze draaide zich om en floot Patrick naar zich toe. Met vlugge passen liep ze weg, Pasqual verbijsterd achterlatend. Het was niet zijn bedoeling om haar op haar tenen te trappen maar nu had hij echt het gevoel dat hij het verpest had.
"Sorry," mompelde de vrouw achter de balie, "maar ik was bezig met een afspraak te plannen." Zij en Pasqual wisselde enkele seconden blikken van verstandshouding toen Solance haastig terugkwam met een rode kleur op haar wangen. Pasqual besloot dat het voor hem tijd was om te gaan.
"Doei Solance, ik spreek je." Met die woorden begon hij zich richting de juiste afdeling te bewegen waarbij hij de spullen dicht tegen zijn lichaam aangeklemd hield. Een vrouw stond hem al op te wachten en schonk hem een brede glimlach.
"Ze zit al in de woonkamer," zei de vrouw. Deze herkende Pasqual van zijn eerdere pogingen om binnen te komen en wist hoe het ongeveer zat. Pasqual had haar kort uitgelegd dat Aya belangrijk voor hem was en dat was ook duidelijk geworden aan haar waardoor deze vrouw Pasqual nu hartelijk begroette. Pasquals hart begon sneller te kloppen, omdat dit de eerste keer was dat hij Aya zag nadat hij zijn arm had gebroken, na het hele gebeuren met de watervallen. Ze had uiteindelijk een keuze gemaakt, blijkbaar, en ze had gezegd van hem te houden. Die dingen maakte dat het hem duizelde, dat hij haar zo graag in zijn armen wou houden.
"Aya." De naam kwam over zijn lippen als een fluistering en tranen van geluk sprongen in zijn ogen bij het zien van het Aziatische meisje. Ze was hier. Ze was hier echt! Hij liep naar een tafel toe, legde daar de spullen op die hij had meegenomen voor haar, en sloot haar in zijn armen, ookal ging dat wat onwennig met het gips. Een minuut lang hield hij haar strak tegen zich aan, terwijl alle emoties van de afgelopen tijd naar buiten kwamen. Maar vooral de tranen van geluk stroomden als een malle over zijn wangen.
"Mijn hemel, Aya," mompelde hij, "ze lieten me je niet zien. Oh god ik ben zo blij.. zo blij.." Hij kon niet uit zijn woorden komen maar keek haar nu stralend aan. "Het spijt me, maar oh Aya, je hebt geen idee." Met zijn hand die niet werd vastgeklampt door het gips streek hij heel lichtjes over haar wang en een glimlach van oor tot oor lag op zijn lippen. Deze hand liet hij rusten terwijl hij zich voorzichtig naar voren boog en aarzelend haar lippen kusten. Hij proefde zijn eigen zout van zijn eigen debiele tranen. Maar hij proefde ook Aya's smaak, iets wat hij niet kon benoemen. Het voelde alsof alles goed was. Alsof het eindelijk goed ging komen.
"Ik heb je gemist," glimlachte hij door zijn tranen heen. "Je ziet er goed uit."

Ze had gerend, naar de plek waar ze eigenlijk vandaan was gekomen. Het ziekenhuis, het meisje had geen idee waar ze anders naartoe moest. Ook was de weg naar het ziekenhuis het enige wat ze nog kende. Haar lichaam kon het niet eens verdragen, haar ademhaling was onregelmatig. Een aantal keer was ze bijna gevallen en Axel was boos geworden. Had haar op de helft van haar weg tot stilstaan gekregen om haar door de regen heen te laten schreeuwen. Want ze wilde hem weg hebben, verbaasd, alsof ze er pas achter was gekomen dat Axel rot was. Al had ze al vaak hem weg gewild, was het ergens nu ook beangstigend dat ze er bijna was. Ergens waar ze haar misschien zouden helpen. Axel begon door haar angst weer te leven, rende in de stroomende regen achter haar aan. Soms riep ze om hulp, maar het was verlaten op de straten. Maar het was haar gelukt, ze was bij de balie aangekomen en de vrouw keek haar vragend aan. Had haar misschien ook horen schreeuwen ergens.
"Ik zie iemand die er niet is, heb stemmen in mijn hoofd." Fluisterde ze zacht, angstig en de vrouw keek haar serieus aan. De vrouw keek haar even ongeloofwaardig aan. De meeste zaten natuurlijk al in therapie en kwamen niet aan de balie.
"Ik weet niet waar ik naartoe moet." Haar handen balde zich tot vuisten, fluisterde zo zacht dat de vrouw haar niet kon horen.
"Niet luisteren." Een boze blik kwam op haar gezicht en de vrouw zag dit in een keer weer omslaan in een angstige blik. De vrouw belde en alles ging sneller als dat ze had gedacht. Er kwamen mensen aan, namen haar mee om vragen te beantwoorden. Bang had ze op alles geantwoord, waarna ze met een taxi naar huis mocht om haar koffers te pakken. Iemand van de kliniek zou haar op komen halen. Haar mobiel had ze uit gezet, bang voor dingen die er zouden gebeuren. Bang voor het aanzetten, dat Axel dan weer wat naar Pasqual ging sturen. De enige rede waarom ze het aan durfde. Thuis had ze een veel te grote koffer gepakt. Alles erin gegooid wat ze kon vinden en deze dicht gedaan. Ze kon niet slapen, was in bad gaan liggen, kon nog steeds niet slapen. Was boos op zichzelf geworden, boos op Axel. Er vlogen voorwerpen door de kamer, al was er al veel kapot geweest door de vorige keer. Ze huilde, wat had ze gedaan? Ze had geen idee dat ze er werkelijk zou moeten blijven. Onder de douche maar weer, slapen. Ze moest slapen, huilend zette ze de TV aan, alsof ze niet kon stoppen met huilen. Maar terwijl ze aan het kijken was, viel ze in slaap. De volgende dag werd ze wakker van het licht dat naar binnen scheen en met pijnlijke spieren keek ze moe om zich heen. Langzaam stond ze op en keek om zich heen. Ook al was ze hier altijd alleen, het was haar huis geweest. Waar ze zichzelf veilig voelde voor de buitenwereld. Ze liep door het huis, kreeg tranen in haar ogen. Ze liep langs de keuken, de kamer met arcade games, zwembad en zelfs de danszaal. In gedachte verzonken keek ze de kamer door, ze hoopte dat ze dat daar hadden. Maar dat was iets wat ze natuurlijk niet hadden. Ze schrok uit haar gedachte door de bel en ze liep snel naar de voordeur.
"Mevrouw Oberon?" Angstig knikte ze naar de vrouw die daar stond. Tranen die ze niet tegen kon houden rolde over haar wangen.
"Kan ik iets aannemen?" Aya wees naar een koffer die ze met veel moeite beneden had gekregen. Die pakte de vrouw aan om in de auto te zetten. Langzaam stapte ze door de deur, ze had het idee dat ze hier nooit meer terug ging komen. Ze wist niet wat het was. Met moeite sloot ze de deur achter zich en liep het kleine trapje af. Ze nam plaats in de auto en ze gingen op weg, ze had het niemand verteld, maar de mensen die het moesten weten, werden op de hoogte gebracht. Ze had het nummer van Pasqual en haar ouders doorgegeven. Durfde hen niet zelf te bellen. De eerste paar dagen leek het verassend goed te gaan, alsof Axel er niet was, haast verstopt. Hopend dat ze er misschien uit ging komen. Maar dat was niet het geval. Na drie dagen leek het toch teveel. Ze werd gek, was angstig, was woedend. Alsof alles als een dam brak in haar hoofd, niks werd heel gelaten. Ze had ook haar eigen spullen niet eens in haar kamer mogen hebben. Zo weinig mogelijk, ze hadden haar apart gezet, in een kamer waar alles moeilijk te breken was en medicijnen. Maar omdat ze die niet wilde slikken of anders uitspuugde, ging dit door een prik. Iets waar ze pas na een week achter kwamen, een week had ze verschillende medicijnen gekregen. Maar ze merkte dat ze niks in haar bloed had. Dus ze besloten om het in te dienen via een naald. Omdat het meisje zwak was, konden ze dit makkelijk met twee man doen. het hielp, de medicijnen werkte tegen haar hallucinaties. Wat ervoor zorgde dat er in plaats van woede en gooien met dingen, meer verdriet was. Het zitten op haar bed, uren voor zich uit starend om niks te doen. Huilend, Verward, waarom ze hier zat, mompelde tegen Axel die nog steeds in haar hoofd zat. Een strak schema hadden ze aan haar geplakt.
Ontbijten, therapie, lunch, rust, avondeten, dansen, slapen. Het was ook wel meer geweest, vooral meer therapie, iets wat Aya niet aan kon. Ze huilde dagen aan een stuk en na twee weken leken ze eindelijk te begrijpen wat het beste bij haar werkte. Vooral het dansen was iets wat haar tot rust bleek te brengen, was er wat aan de hand met haar? Dan konden ze alles aan de kant schuiven en kon ze dansen. Maar ze mocht nog steeds geen bezoek, terwijl ze het goed deed! Ze deed het goed! Ja, ze huilde nog iedere dag, voelde zich alleen en eten ging haar nog steeds niet geweldig af. Ze deed haar best en ze vond het oneerlijk dat ze geen bezoek mocht. Ze hoopte dat hij er zou zijn, dat ze hem wat verteld hadden. Het was iets wat ze niet wist, niemand vertelde haar dat Pasqual er zou zijn. Het ging enkel om haar, maar dat wilde ze nooit, ze wilde niet haar eigen problemen naar boven halen. Het kwam er enkel op neer dat ze een bang, onzeker meisje was. Dat last had van Axel, iets wat ze steeds minder had, vooral dat hij buiten haar hoofd trede. Er waren dagen dat ze het had, maar de meeste gingen goed.
Maar de dag van het bezoekuur was gekomen, ze werd naar de woonkamer gehaald. Ergens haatte ze die kamer ontzettend, ze was bang voor de andere patiënten en ontweek ze vaak. Ook al wist Aya niet of er iemand kwam, ze had zichzelf opgemaakt. Een beetje mascara en eyeliner. Ze had een gestreept shirt aan en zoals gewoonlijk een skinny jeans. Ze had sneakers met studs aangedaan. Ze wilde er niet uit zien als een sloddervos. Of echt als een patiënt. Al wist ze dat ze daar niet veel aan kon doen. Ze had haar benen tegen zichzelf aangetrokken, was bang dat er niemand zou komen. Misschien had haar moeder het druk? Haar vader was misschien weer op reis. Pasqual wilde haar misschien niet meer zien. Maar ze hoorde een stem en toen ze op keek kreeg ze tranen in haar ogen. Ze had niet verwacht dat hij hier zou zijn, drie weken was lang en er waren genoeg meisjes die vast veel mooier waren als haar en minder stuk. Maar hij was er en tranen van vreugde, maar ook van verdriet gleden over haar wangen. Ze voelde zijn armen en snikte, dit had ze gemist. Ze had het niet eens vaak meegemaakt. Maar ze wilde het meer meemaken. Onzeker sloeg ze haar armen om hem heen. Langzaam, haast bang dat ze hem pijn zou doen. Ze zei niks, genoot van het moment, hoorde zijn woorden. Zijzelf was aan het snikken en kon hem nog niet vertellen hoe blij zijzelf was dat hij er was. Dat ze het ergens niet eens had verwacht.
"Het spijt me, maar oh Aya, je hebt geen idee." ze keek naar hem op, waarom zei hij dat hij spijt had? Waarvan? Ze voelde zijn lippen op die van haar en een warm gevoel bekroop haar. Alsof er een vlinder met zijn vleugels langs haar buik streelde. Het snikken stopte en met haar donkere ogen keek ze hem toch iets onzeker aan. Hij had haar gemist? Een aantal tranen ontglipte haar toch nog en een blos kwam op haar wangen toen hij zei dat ze er goed uit zag.
"Het gaat wel." De eerste woorden die ze sprak, zacht zoals ze vaak waren bij Aya, maar eerlijk. Ze kon niet zeggen dat het heel goed ging. "Ze leren me hoe ik moet eten." Ze fronste om die zin. "Het is vreemd, ik weet ook niet waarom ze zoiets doen." Ze beet op haar lip. "Het werkt ook niet." Fluisterde ze naar hem, met een onzekere glimlach, ze at misschien wel iets meer, maar niet zoals ze het wilde zien. Onzeker had ze haar armen van hem af gehaald om aan haar shirt te friemelen met haar handen.
"Ik was bang dat je niet zou komen." Zei ze hem eerlijk. "Ik moest dat zeggen van therapie. Al dacht ik het wel echt." Ze moest haar mond houden, maar ze wilde zoveel tegen hem zeggen. Ze wilde zoveel doen. Ze slikte en wuifde weg wat ze had gezegd. Snel wees ze met haar hand richting een klein keukentje.
"Drinken?" Haar houding was nog steeds onzeker en angstig, maar niet zo erg als dat het voorheen was. Ze was blij om hem te zien, werd er bijna hyper van, maar ze was ook zo zenuwachtig en dat zorgde ervoor dat ze in een verwarde bui was.
"Je doet stom." Mijmerde ze zacht in zichzelf, haast onhoorbaar voor Pasqual. Onduidelijk of dit nu van haarzelf kwam of van Axel. De dingen waren nu eenmaal anders, of het nu makkelijker was of moeilijker, dat was iets wat ze nog niet wist.

"Het gaat wel." Pasqual glimlachte terwijl zijn ogen schitterden. Hoewel het niet 'goed' ging, of 'geweldig' of iets in die richting, was hij toch blij, was hij toch tevreden. Het was beter dan niets. Hij wou vragen naar Axel, of ze nog last van hem had, maar hij wou die vraag voor later bewaren. Niet nu. Of ze moest het hem vanuit zichzelf vertellen, maar anders kon dat nog wel even wachten. Pasqual voelde zich immers nog altijd schuldig omdat hij haar had laten kiezen.
"Ze leren me hoe ik moet eten," vervolgde ze. "Het is vreemd, ik weet ook niet waarom ze zoiets doen." Hij kon wel raden, maar liet dit voor zichzelf. Niet voor niets dat Solance hier ook bekend was. "Het werkt ook niet," fluisterde ze nu met een kleine glimlach rond haar lippen. Ze liet hem nu los en begon aan haar shirt te zitten.
"Ik was bang dat je niet zou komen. Ik moest dat zeggen van therapie. Al dacht ik het wel echt." Voordat hij kon reageren wees ze met haar hand ergens heen en Pasqual volgde dit met zijn blik. Hij zag een keukentje. "Drinken?" Hij knikte terwijl hij nu zelf onzeker tegenover haar stond.
"Graag." Hij wou wat zeggen maar de woorden bleven steken en hij was niet in staat om te melden dat hij sowieso naar haar toe zou komen. Het leek hem ongepast haast. Dus liep hij naar het tafeltje toe waar hij het boek en de bos bloemen op had neergelegd en pakte deze op.
"Ik heb wat voor je meegenomen," zei hij dus maar. "Eh, een bos bloemen en een boek, zodat je wat te doen hebt." Hij had er een briefje in gestopt waarop hij een persoonlijke boodschap had gezet die hij liever niet hardop zei. Het was voornamelijk shit over hoe veel hij om haar gaf en dat hij dat niet hardop kon zeggen omdat hij gewoon niet kon uitdrukken in gesproken woorden hoeveel dat was. Het was wel degelijk zo dat die brief meerdere malen verscheurd in de papierbak was gegooid en daarna opnieuw geschreven was. Iets in die richting.
Toen Aya het drinken had, nam hij zijn glas in zijn hand en leunde hij casual tegen de tafel aan. Hij nam Aya ademloos in zich op en hij verbaasde zich erover hoe goed ze er uitzag. Hoewel ze nog een klein beetje 'verloren' was, naar zijn mening, zag ze er echt al een stuk beter uit dan de laatste paar keren dat hij haar getroffen was. De aanval van Axel was hij nog niet vergeten, dat hij haar thuis had aangetroffen en dat ze verbonden moest worden omdat ze onder de wonden zat. Oh ja, en niet te vergeten de reden dat hij zijn arm had gebroken. Kwam ook lichtelijk door een desbetreffende Axel. Niet dat Pasqual háár nu nog maar iets kwalijk nam. Uiteindelijk had ze haar keuze gemaakt door hier heen te gaan, bedacht Pasqual. Hij wou haar meevragen op een etentje, mee uit eten nemen, vragen of ze officieel zijn vriendin wou worden. Stiekem dat Pasqual al een klein hangertje voor haar gekocht had, maar het was gewoon fout om zoiets nu al aan haar te geven. Zo bezitterig, vond hij. En zo wou hij het niet laten overkomen. Aya zou op geen enkele manier zijn bezit kunnen worden. Dat zou hij niet eens willen!
"Hoe is de therapie?" vroeg hij toen. "Ik bedoel, zit je er met meerdere mensen, wat doen ze eigenlijk precies bij je therapie?" Hij was oprecht geïnteresseerd. Het was niet zo'n vraag die je stelde omdat het 'beleefd' was, nee. Pasqual wou gewoon echt dolgraag weten hoe het was met haar therapie en hoe zij deze ervoer. Hij wou haar ook vertellen dat hij haar aan het begin elke dag had geprobeerd te zien, maar dat het niet mocht. Toch deed hij dit niet, dit stond in de brief. Maar dat moest ze maar lezen als hij er niet was. Nu ging haar dat niet aan. Nog niet.
Hij nam peinzend een slokje van zijn drinken en zette het glas toen weg. Hoewel hij niet zeker wist of ze het heel ongemakkelijk vond als hij haar aanraakte, kon hij momenteel zelf niets anders. Hij wou haar zo graag de hele tijd knuffelen, aanraken, zichzelf ervan vergewissen dat ze er was en haar door middel van een knuffel laten weten dat hij er nog voor haar was.
Met zijn vrije hand die niet in het gips zat, pakte hij de hare vast en voerde haar mee naar een bank, waar ze neerzonken. Hij wou zo graag zijn excuses voor alles aanbieden, maar het gevoel van dat het oké was, dat het nu wel goed ging komen, overheerste.
"Het komt wel goed," zei hij toen, terwijl zijn ogen schitterden. "Hoewel je het zelf niet beseft, is jouw ontmoeting wel een van de beste geweest in mijn leven. De timing was misschien niet helemaal goed met alles, maar..." Hij zweeg even en keek naar zijn benen. Toen keek hij weer terug, waar tranen van geluk in zijn ogen schitterden. "Maar ik voel me zo gesterkt nu jij in mijn leven bent. Haast alsof ik weer een doel heb om voor te leven. Het klinkt misschien dom en absurd en hartstikke klef, ik weet het. Maar met al dat gedoe heb ik een tijd lang niets gehad om me echt gelukkig door te voelen." Hij grijnsde. "En nu ben jij er en voel ik me non-stop gelukkig. Als je er bent." voegde hij eraan toe. Dat was wel een voorwaarde. Want als Aya er niet was, voelde hij zich diep ongelukkig. Niet zwáár depressief-ongelukkig, maar gewoon; ongelukkig. Incompleet haast.
De komst van Aya in zijn leven was een fijne komst geweest en Pasqual was er nog iedere dag dankbaar voor.

Hij wilde drinken, een taak die voor haar toch moeilijker was als dat de meeste zouden verwachten. Een glas en drinken, ze opende de koelkast en een zucht kwam tussen haar lippen door. Cola was altijd goed, toch?
Ze keek op van het glas toen ze hem hoorde, ze had er werkelijk overheen gekeken dat hij iets voor haar had meegenomen? Ze keek naar wat hij in zijn handen had en een blij gevoel bekroop haar. Hij had echt iets meegenomen? Een nieuwsgierige blik was dan ook in haar ogen te zien. Hij had het niet hoeven doen, maar het deed Aya zoveel dat hij er was, dat hij zelfs iets had meegenomen. Tranen van blijheid hield ze met moeite tegen.
"Dankje, ik zal ze dadelijk in een vaas zetten." Zei ze zacht, maar je kon goed horen dat ze blij was. Ze richtte zichzelf weer op het glas. Ze schonk dan ook cola in. Ze wilde niks fout doen nu hij hier eindelijk was. Haar handen sloot ze langzaam om het glas heen om hem dat aan te reiken. Hij nam het dan ook aan en er was niks gebeurt! Alles was goed gegaan, opgelucht blies ze wat lucht uit haar longen. Een wat onzekere glimlach had ze op haar gezicht, dat hij hier was voelde fijn, maar ondertussen vreemd. Het was haast leeg in haar hoofd te noemen. Haar lichaam was angstig, maar het kriebelde ook door de vlinders die door haar lichaam gingen. De jongen zorgde voor teveel gevoelens en nu Axel ver op de achtergrond was, had ze veel vrije ruimte. Normaal werd haar gedachte ruw afgekapt, mocht ze geen dingen denken over hem. Blij zijn dat hij er was of iets langer naar hem kijken als dat ze eerst kon. Toch leek ze dat nog niet helemaal te durven en keek ze weg, totdat ze zijn stem hoorde.
"Hoe is de therapie?" Ze moest nadenken over de vraag, hoe is therapie? Hij stelde nog een vraag, meerde vragen zelfs.
"Veel praten, het is vooral veel praten." Ze beet op haar lip, ze hield niet van het gedeelte waar ze moest praten. Ze schaamde zichzelf en dat uitte zich vaak in huilen, dat ze weg wilde.
"Soms is het met meer mensen, hoor je hun verhaal. Moet ik vertellen waarom ik hier ben." Ze sloeg haar ogen toch even neer, wilde een van haar handen om een pluk haar klemmen. Maar dat mocht ze niet doen, een houding die ervoor zorgde dat ze onzeker werd en dat Axel dichter bij haar was. Want hoe vervelend Axel dan ook deed, hij was haar onzekere kant die ze niet wilde laten zien.
"Op het begin ging het niet zo goed, ik had veel last van hem. Maar ik krijg nu spuitjes met medicijnen en het gaat beter." Wat zou hij denken? Ze kreeg medicijnen, een teken dat je werkelijk ziek was. Ze was bang dat hij haar om de kleinste dingen niet meer wilde. Maar ondertussen kon ze daar niet telkens aan blijven denken, ze was te blij dat hij er was.
"En ik mag dansen, ze vinden dat het een deel van mijn therapie is. Dat is iets wat ze me ook iedere avond willen laten doen. Ik heb een vast rooster, vele die hier zitten hebben structuur nodig namelijk en ik heb verschillende soorten therapie op verschillende dagen. Soms voor het eten, soms voor de stemmen in mijn hoofd, of groepstherapie." Ze haalde haar schouders op.
"Alles herinnerd je eraan dat je beter wil worden en dat je werkelijk iets hebt." Alles zeggen, gewoon vertellen hoe je jezelf voelde. Dat moest ze doen en werd haar dan ook steeds gezegd. Vooral aan degene die je lief hebt en Pasqual was degene waarvan ze het meeste hield.
Aya voelde de hand van Pasqual en liet zichzelf meenemen, ze voelde het stof van de bank. Een bank waar ze al vaak had gezeten. Maar ze was nog nooit zo blij geweest om op deze bank te zitten. Het komt wel goed, de woorden lieten haar toch even opkijken. Zou het echt goed komen? Ze knikte dan ook met een kleine glimlach, hoopte dat hij inderdaad gelijk had. Wilde hier zo graag wegkomen, niet meer op een bezoekuur te hoeven wachten. Hij vervolgde zijn verhaal, dat steeds onwerkelijker werd in de ogen van Aya. Niet dat ze hem niet geloofde, maar de woorden waren verschrikkelijk lief. Ze voelde dan ook tranen opkomen, twijfelde of ze van geluk of van verdriet waren. Hoe graag ze hem blij wilde maken en hem blij zag, maar ze wilde ook echt haar best voor hem doen. Dat was ook de rede dat ze hier zat en ze kreeg het gevoel dat ze het goede had gekozen. De woorden zorgde voor zoveel blijheid, wilde zo graag bij hem zijn. Ze pakte zijn hand vast, toch nog wat onzeker en keek erna, alsof ze haast niet wist wat ze ermee moest doen. Maar ze vond hem in de ogen kijken nog nog spannend, de woorden waren te lief geweest. Hoe kon zijzelf nu nog wat goeds ervan maken. Het was nogal lullig om met een simpel zinnetje te komen als; ik heb je gemist, ik ben ook gelukkig. Niks kon ze zeggen om het gelijk te trekken aan zijn woorden. Maar verwachtte hij net zoiets uit haar mond?
"Ik weet niet wat ik moet zeggen." Ze keek nu wel op, voelde een ontploffing van vlinders in haar buik. Ze sloeg haar armen om de jongen heen, ze had hem te lang niet gezien en de woorden zorgde ervoor dat haar gevoel te sterk was. Maar ze liet hem snel weer los toen ze in de gaten had wat ze nu eigenlijk deed. Misschien wilde hij dat helemaal niet? Moest ze hier eerst uit zijn of moest ze zich bewijzen... Tranen kwamen nog steeds langzaam uit haar ogen. Blij, ze was in deze drie weken zo bang geweest dat hij niet zou komen. Maar dat hij met deze woorden hier zou zitten, dat had ze niet verwacht.
"Hoe gaat het met jou? De stal, je arm..." Het laatste zei ze toch wat twijfelig, maar ze had hem drie weken niet gezien en was benieuwd wat hij had gedaan.

"Veel praten, het is vooral veel praten." Dat kon hij zich ook wel voorstellen. Al had hij gedacht dat ze misschien meer therapie kreeg in de zin van oefeningen. Ademhalingsoefeningen. Of iets. Eigenlijk wist hij het niet, hij had nooit echt therapie gehad omdat hij iemand in zijn hoofd had die hem dingen zei. Hoewel hij wel een soort therapie had gehad toen Kaya was overleden, dacht hij niet dat het écht therapie was.
"Soms is het met meer mensen, hoor je hun verhaal. Moet ik vertellen waarom ik hier ben." Hij keek haar aan en zag dat ze haar ogen neersloeg. Waarschijnlijk was het moeilijk om te vertellen wat er was. Waarom zij hier zat. Het had immers ook een tijd geduurd voordat ze aan hem had verteld wat er was en in eerst instantie had Pasqual geprobeerd ermee te leven. Maar er viel niet met Axel te leven. Dat was gewoonweg onmogelijk. Dat had Pasqual in levende lijven ondervonden.
"Op het begin ging het niet zo goed, ik had veel last van hem. Maar ik krijg nu spuitjes met medicijnen en het gaat beter." Even fronste hij bij het horen dat ze nu medicijnen kreeg. Waarom kreeg ze eigenlijk spuitjes en geen pilletjes? Misschien omdat ze anders de pilletjes zou weigeren.. maar... Nou ja. Als het hielp. Ze zou er hoogst waarschijnlijk relatief snel weer af zijn als ze hier weg mocht. Althans, dat hoopte hij. Zijn mening was namelijk behoorlijk verdeeld over de medicatie die het gedrag beïnvloedde.
"En ik mag dansen, ze vinden dat het een deel van mijn therapie is. Dat is iets wat ze me ook iedere avond willen laten doen. Ik heb een vast rooster, vele die hier zitten hebben structuur nodig namelijk en ik heb verschillende soorten therapie op verschillende dagen. Soms voor het eten, soms voor de stemmen in mijn hoofd, of groepstherapie." Dat leek hem wel logisch, als hij er zo over nadacht. Dat iedereen een rooster had waar diegene zich aan moest houden. iedereen zat hier immers met een reden, met een doel. Ze leek er vrij nuchter onder, wat Pasqual gelukkig stemde. Stel nou dat ze echt diep ongelukkig was geworden door de therapie. Hij wist niet wat hij dan van zichzelf had gevonden.
"Alles herinnerd je eraan dat je beter wil worden en dat je werkelijk iets hebt." Een glimlach verscheen rond zijn lippen. Toch had hij een lichte afkeer gekregen tegen het therapiecentrum, hij had hier immers al veel vaker gestaan dan alleen vandaag en hij had géén kans gekregen om ook maar iets van hem achter te laten, zodat Aya wist dat hij was geweest. Nou ja, dit had hij opgeschreven in de brief. Het was dat hij deze al weg had gestopt in het boek, anders had hij misschien nog hem teruggepakt en geweigerd hem te geven. Ook hij, Pasqual, was niet best in het vertellen wat er in hem rondging. Oké, hij vertelde haar dat hij om haar gaf, maar hij had telkens het gevoel dat de woorden niet goed pasten bij wat hij écht wou zeggen. En hij vond het ronduit doodeng om nou eens te beamen wat hij echt voelde en dacht. Hoewel hij dat daarna toen ze op de bank zaten toch wel redelijk gedaan had.
"Ik weet niet wat ik moet zeggen." Hij grijnsde haast verlegen, terwijl er iets van verlegenheid terug te zien was in de kleur op zijn wangen. Als reactie sloeg ze toch nog haar armen om hem heen en hij wou haar omhelzing graag beantwoorden maar ze trok zichzelf zo snel terug dat hij niet wist of ze er wel behoefte aan had. Maar oké, ze had wel positief gereageerd. Ze had ook rottig kunnen reageren, dat hij bullshit aan het lullen was.
"Hoe gaat het met jou? De stal, je arm..." Dat leidde hem even af, maar hij kon niet ver bij haar vandaan zitten. Liever vandaag dan morgen dat hij echt officieel voor haar ging, nu was het zo onzeker.. En vaak wist hij niet hoe Aya nou precies over hem dacht. Ja, natuurlijk was hij onzeker.
"Met mij gaat het wel goed, heb het druk met alles voor te bereiden voor de stal, die binnenkort open gaat. Ik hoop dat jij ook bij de opening aanwezig kan zijn, want zonder jou is het niet compleet." Hij zou het echt zonde vinden als ze niet bij de opening aanwezig zou zijn. Het zou niet eens leuk zijn als zij er niet was. Ze zou een belangrijk deel van zijn leven missen terwijl hij haar graag bij dat belangrijke gedeelte had.
Met een glimlachje keek hij haar aan. "Met mijn arm gaat het nu wel, voor de open dag mag het gips eraf en dan mag ik alles langzaamaan weer oppakken. Niet dat ik me heel erg heb tegen laten houden... Ik heb gewoon nog ritjes met Digno gedaan." Jeb. Dat had hij gedaan. Met neckrope, zonder zadel want hij kreeg met geen mogelijkheid dat zadel erop. Het scheelde dat hij zijn paard iets aan kunstjes had geleerd, waaronder buigen, zodat hij er nu makkelijker op kon komen.
"Gaan we een keertje uit eten als je een weekendje vrij hebt? Ik heb nog wat te vragen aan je en dat mag best met wat kaarslicht en wat rode wijn." Pasqual grinnikte en sloeg toen zijn ene arm om haar middel heen en drukte haar tegen zich aan. Zijn lippen kwamen even op haar slaap te liggen en gleden daarna af naar haar wang. Een glimlach lag rond zijn lippen en zijn ogen schitterden ondeugend.
"Zie het maar als een officiële date, als je wilt?"

Ze had het moeilijk gevonden om hem alles te moeten vertellen. Maar omdat ze eerst altijd met alles in haar hoofd zat, moest ze dit eigenlijk van therapie vertellen. Anders bleef ze ermee in haar hoofd zitten, zorgde het ervoor dat Axel weer terug wil komen.
Maar ze wist niet of Pasqual wel blij was met dat ze al die dingen tegen hem vertelde.
Ze was zo bang geweest dat hij er niet meer zou zijn, dat hij iemand anders had gevonden. Misschien een meisje dat minder kapot was en waarschijnlijk veel knapper. Maar hij was er, ze had het niet helemaal verwacht. Maar ze was ontzettend blij dat hij er was. Haar gedachte waren niet bij te houden en door haar lichaam leken vlinders te vliegen. Maar toch bleef ze de onzekerheid houden, bang dat ze niet goed genoeg was voor de jongen. Ze had namelijk nog steeds spijt van wat ze hem had aangedaan. Ze wist niet wat ze zou doen als zoiets nog eens zou gebeuren. Dat was ook de rede waarom ze hier zat, ze wilde dat het weg zou gaan. Dat ze niet meer bang hoefde te zijn dat ze dingen deed die ze zelf niet wilde. Dat als ze iets deed wat ze wilde, dat er niemand was die haar tegen werkte. Wat onzeker keek ze hem dan toch aan, afwachtend wat zijn antwoord op haar vraag zou zijn. Ze wist niet waarom ze zo bang was dat hij weg zou gaan. Hij had immers laten zien dat hij er nu was, ook al had ze hem een tijdje niet gezien. Ook al hadden ze niet echt iets met elkaar, hij was hier nu toch. Ze luisterde naar zijn woorden, was blij dat het goed met hem ging en een kleine glimlach verscheen op haar lippen. Al vroeg een stemmetje in haar achterhoofd zich af of hij aan haar had gedacht, of er ergens een plekje voor haar was. Ze wist het eigenlijk niet, hij had de meest lieve woorden gezegd die een jongen ooit had gezegd tegen haar. Ze wilde zichzelf een tik verkopen om dat al zo snel weer uit het oog te verliezen. Terugdenkend aan de woorden kreeg ze een warm gevoel, haar vingers tintelde. Wilde hem aanraken, maar ze deed het niet. Te bang voor iedere aanraking die teveel zou zijn. Hij vertelde over de stal die open ging en hij zou het leuk vinden als zij erbij was? Ze keek hem dan toch even verbaasd aan, ze verwachtte haast dat hij een grapje maakte.
"Ik weet niet of ik dan al hier weg mag. Maar ik zal mijn best doen." Ze zou er graag bij willen zijn, maar het probleem was dat ze haar nog niet zo snel weg zouden laten gaan. Want als ze nu pas bezoek mocht hebben, hoe lang zou het dan duren voordat ze een dagje weg zou mogen? Maar ze zou haar best doen, want ze wilde erbij zijn, al zou ze vast pas op het laatste moment te horen krijgen of ze weg zou mogen. Maar door de woorden die volgde werd haar blik enkel nog een tikje verbaasder. Een weekendje omdat hij haar nog wat te vragen had, kaarslicht en rode wijn?
"Zie het maar als een officiële date, als je wilt?" Haar lichaam had zin om het even helemaal te begeven, weg te zakken in een droom. Al was er een tikje spannende nachtmerrie in te bekennen. Want hoe dan ook, ergens was het eng om te bedenken om een date te hebben. Ze had nooit een echte date gehad! Niet zoals 'een-date-met-iemand-die-ze-echt-leuk-vond' date. Een date waarbij je er perfect uit wilde zien. Een rode blos was op haar wangen en de aanrakingen maakte het er niet veel beter op. De tinteling die de aanraking van zijn lippen op haar huid achterlieten. Moest ze er eigenlijk wel wat op zeggen? Ze liet haar hoofd tegen hem aan rusten, maar dat maakte de chaos in haar hoofd er niet minder op. Ja, ze wilde het graag, heel graag! Maar hoe kon ze dat goed verwoorden. Vergeleken met de woorden van Pasqual, waren haar woorden niks. Voelde ze zo nutteloos aan, hoe kon ze op een fatsoenlijke manier zeggen dat ze het heel graag wilde? Met iets meer glamour, nee, ze had geen idee hoe ze dat zou moeten doen. Ze wilde haar mond openen om wat te zeggen. Ze hief haar hoofd op om hem aan te kijken, bestudeerde hem voor enkele tellen. Haar ogen straalde van blijheid, ze vond het spannend. Alles wat Pasqual zei en deed was haast nieuw voor haar. Voelde het alsof ze nu pas werkelijk haar ogen had geopend. Iedere keer weet iets wat haar verraste en ook al maakte dat haar ook onzeker, ze wilde niet dat het zou stoppen. Ze knikte terwijl ze naar hem keek, ze wilde haar lippen op die van hem zetten. Maar weerhield zich ervan, vond het nog te spannend.
"Vreemde Pasqual." Zei ze zacht, maar je hoorde dat ze het niet echt meende, ze snapte niet waarom hij haar op een date vroeg. Maar ze wilde niets liever.
"Dat lijkt me leuk." Sprak ze dan toch uit. Ja, het leek haar werkelijk heel leuk.
"Wanneer was de opening?" Ze probeerde het onderwerp even te veranderen. Dit onderwerp krioelde iets te veel, zorgde voor teveel chaos. Een aangename chaos, maar het was alsnog chaos. Ze kon niet eens paardrijden, iets waar ze zichzelf haast voor schaamde tegenover Pasqual.
"En ik kan niet paardrijden." mompelde ze er dan ook wat onhandig achteraan.

Ze bleef even tegen hem aanzitten en hij grijnsde. Hij kon het gewoon niet voorkomen dat zijn hart een tikkeltje sneller dan normaal ging slaan. Dat effect had ze op hem, zonder er schijnbare moeite voor te doen. Maar hij had het gevoel, zoals altijd, zoals ook duidelijk was, dat ze niet zag dat hij haar écht leuk vond. Dat hij heel heel héél graag voor haar wou gaan. Maar hij kon het niet tegen haar zeggen. Niet nu, niet hier. Ooit, op een dag. Op een dag als er de tijd voor was.
Pasqual had eerlijk gezegd niet meer verwacht een meisje te vinden waar hij zijn hart zo heel erg aan kon verpanden als aan Chloë, maar Aya kwam zo ontzettend in de buurt. Hoewel het grootste verschil tussen de twee meiden was dat Chloé de aandacht gewild had en dat Aya geen idee had hoe ze met de aandacht om moest gaan. Aya was er niet op uit, Chloë wel. Desalniettemin... Pasqual gaf gewoon zoveel om Aya. Voor dit moment was er niets wat hij zekerder wist dan zijn liefde voor het Aziatische meisje. Daar twijfelde hij niet aan, hoe eng het ook was. Hoe graag hij eigenlijk zou willen terugkrabbelen.
"Vreemde Pasqual." Hij giechelde, keek haar met een brede glimlach aan. Waarschijnlijk was dat een soort gecamoufleerde 'ja'. Het was in ieder geval een positief antwoord waardoor hij niet bang hoefde te zijn dat hij vierkant uitgelachen zou worden met zijn vraag om een date. "Dat lijkt me leuk."
"YES." De enthousiaste kreet die Pasqual slaakte, verbaasde hemzelf het meeste. Gauw drukte hij een hand tegen zijn mond en keek Aya met die brede grijns aan. "Yes," deed hij nu een stuk zachter. "Ik ben zo blij dat ik dan een echte date voor je mag regelen. Kunnen we eindelijk eens dingen volgens de regels doen." Weer grinnikte hij. Niet dat hij zich nu nog liet tegenhouden door de regels, maar hij vond het wel leuk. Dat hij plannen had om haar als een officiële vriendin te vragen, wist zij misschien niet, maar dat had Pasqual al lang en breed in zijn hoofd. Op zijn knieën, met een roos in de mond, in een duur restaurant. Hij in pak, zij in mooie kleding. Hoe zij eruit zag verschilde nog elke keer in zijn fantasie, maar het was allemaal mooi en chic. Alles wat Aya verdiende.
"Sorry, ik ben een beetje maf," zei Pasqual, "maar ik ben dan ook heel erg blij dat het je leuk lijkt."
"Wanneer was de opening?" Hoewel Pasqual het liever over de date had, ging hij mee in haar andere onderwerp aanslaan iets. "Over drie weken ongeveer. Ik hoop écht heel erg dat je kan."
"En ik kan niet paardrijden."
"Dan moet je het wel goed zeggen, je kan nóg niet paardrijden. Ik ga je het met veel geduld leren. Heb hele lieve paarden op mijn stal staan waar jij rustig op kan leren rijden en uiteindelijk maken wij strandritten van hier tot Tokio." Een vrouw kwam de kamer binnen en ze keek even naar Pasqual. Vreemd keek hij op.
"Afronden, bezoekers moeten zo gaan." Dit bracht een zweem van paniek terecht in de ogen van de jongen. Hij had haar nog zo veel te vertellen, had haar veel te lang niet gezien.
"Nee," mompelde hij zachtjes. "Ik kan je niet missen, Aya. Mag je al bellen? Kun je 's avonds bellen?" Hij keek haar hoopvol aan, misselijk van de gedachte dat het weer tijden zou duren voordat hij weer contact had met het meisje. Dat zou echt bizar worden. Vervelend haast. Dan zou hij niet voor zijn eigen daden in staan, dacht hij zo. Iedereen om hen heen begon zich al klaar te maken voor vertrek en hij trok Aya nog even tegen zich aan voor een omhelzing. Nee, hij wou niet gaan! Hij wou niet weg! Dat zou betekenen dat ze elkaar een tijd niet zouden zien.
"Ik wil niet weg," fluisterde hij. "Kan je me niet verbergen ofzo?"

Ze was verbaasd geweest, had hem met haar donkere ogen enkel vol ongeloof aangekeken. Het meisje snapte de kreet niet helemaal. Kon niet voortellen dat hij door haar woorden al zo blij was. Ze kon niet zonder Pasqual, wilde dat hij bleef. Zijn enthousiasme, zijn stem en uiterlijk. Eigenlijk kon ze niks verzinnen wat ook maar iets minder als 'perfect' was. Ze bloosde en sloeg haar ogen neer, hij zorgde ervoor dat ze aan niemand anders meer kon denken. Ze had niet verwacht dat ze iemand zo lief kon hebben. Zichzelf zo kon verliezen aan iemand, maar tegelijkertijd zorgde hij ervoor dat ze zichzelf weer zou vinden. Dat Axel weg was en... Zonder dat ze het zelf in de gaten had, stond er een lach op haar gezicht. Als een klein meisje dat net een knuffel had gehad, nee, dit was veel beter. Ze kon zich niet helemaal goed concentreren, tenzij Pasqual iets zei. Dan wilde ze het horen. Het voelde vreemd, vroeg zich af of dit wel normaal was om te voelen. Had hij werkelijk gedacht dat ze het niet had gewild, natuurlijk was het spannend. Het liefst had ze misschien nee gezegd en was naar haar kamer gerend om daar te huilen. Maar ze had ja gezegd, ergens kon ze het niet eens geloven. Ze had gewoon ja gezegd! Maar meteen begon ze weer te twijfelen, was het wel goed dat ze ja had gezegd? Ze had geen idee waar ze naartoe zouden gaan, wat als er veel mensen zouden zijn? Wat moest ze aan.. Dat was misschien de moeilijkste vraag. Daarom had ze het onderwerp snel ergens anders naartoe geleid. Ze moest namelijk weten wanneer de opening was om aan te vragen of ze vrij kon zijn. Er ging een heel proces aan vooraf. Het moest een goede rede zijn en wanneer dat niet zo was en het enkel je 'genezing' zou dwarsbomen, dan werd er heel makkelijk gezegd dat het niet kon. Dat was in ieder geval iets wat je altijd te horen kreeg, weinig mensen mochten weg, de meeste werden hier opgezocht. Soms voelde het geïsoleerd, ver weg van de buitenwereld. Hij wilde dat ze kwam en ergens wilde ze zelf ook graag komen, ze was benieuwd hoe de stal eruit zag. Ze hield van dieren, maar het was de laatste jaren niet echt gelukt om ook maar een hond of kat te nemen. Iemand in haar hoofd wilde het niet, die wilde niks wat met liefde te maken had. Toen Pasqual haar vertelde dat hij haar zou leren paardrijden, keek ze hem dan ook ongelovig aan. Wilde hij dat doen? Ja, ook al zei hij het nog zo vaak, het meisje kon er nog niet helemaal aan wennen dat iemand ook maar iets voor haar wilde doen. Dat iemand moeite wilde nemen om haar sowieso al op een paard te zetten. Ze vond al dat Pasqual teveel moeite had genomen om nu hier te zijn.
"Afronden, bezoekers moeten zo gaan." Met haar donkere ogen keek ze verbaasd op, onbegrip was er op haar gezicht te zien. Nu? Ze had het idee dat ze hem nog lang niet lang genoeg had gezien, het idee alsof hij net pas binnen was gekomen. Maar ze werd uit haar gedachte gehaald en ze keek naar hem. Mocht ze bellen, ze had haar mobiel nog niet gekregen. Ze schudde dan ook haar hoofd, natuurlijk mocht ze niet bellen. Soms leek het een gevangenis en ze haatte het, tranen ontstonden in haar ogen. Nu snapte ze waarom de meeste altijd zo moeilijk keken als het gezegd werd. Ze voelde de armen van Pasqual om zich heen en het liefst bleef ze zo zitten, negeerde ze alles om zich heen.
"Kan je me niet verbergen ofzo?" Ze had het gewild, ze had hem graag willen verbergen. De kast op haar kamer was nog niet eens zo'n slecht idee daarvoor. Maar het kon niet, ze konden hier niet zo makkelijk weg.
"Aya." De woorden werden streng gezegd en ze keek op naar de vrouw. Ze vond de bezoekuren altijd lang duren, totdat ze nu zelf eindelijk bezoek had.
"Wanneer mag er weer iemand komen?" Ze veegde zwak een traan weg die over haar wang liep.
"Volgende week." De vrouw toonde weinig interesse of dit misschien hard was. Maar dat was nu eenmaal hoe het er voor het Aziatische meisje voorstond. Volgende week, een lange week. Hoe kon ze hier ooit aan wennen, ze deed het voor iemand die ze maar een keer in de week zou zien?
De meeste mensen waren al de kamer uitgestroomd en de vrouw liep naar hen toe om de arm van Aya te pakken en haar van de bank te begeleiden. Aya pakte snel het boek en de bloemen mee, iets wat in een haast moest gebeuren, dus helemaal handig ging het niet.
"Dankje." Kon ze nog snel zeggen, waarna ze de deur door werd begeleid en achter haar dicht werd gedaan. De vrouw ging zichzelf nu vast ontfermen over Pasqual. Aya snikte, de tranen die ze in had proberen te houden, rolde nu over haar wangen heen. Ze haatte de cadeautjes, niet omdat ze deze echt zo stom vond. Maar door te kijken naar ze, wist ze wat ze mistte. Een zucht streelde haar lippen, de weg naar haar kamer leek langer als normaal. Het leek alsof de wereld om haar heen door bleef gaan en zij niks mee kreeg. Eens in de week zou Pasqual komen, maar al die andere dagen? Ze wilde bij hem zijn, maar dat leek al teveel gevraagd.