Note: Dit heb ik een hele tijd terug geschreven. Mijn visie op mensen is danig verandert en ik denk niet dat dit ooit afgeschreven gaat worden. Toch vind ik de stijl heel verfrissend en for that; hier staat het. Enjoy! o3o
Geef me alles wat je hebt. Je lief, je leven, je vertrouwen, je waardigheid. Laat niets meer van jezelf over, dat op het moment dat je niet meer bij mij hoort, ik je helemaal ten onder kan laten gaan. Niet dat ik jou dat ga vertellen, maar toch. Doe het. Geef me alles. Geef me alles en ik beloof je, je leven wordt een hel.
Met kleine, haast onzinnige stapjes loopt het meisje op de gang. Haar haren zwiept ze in een hoerig gebaar over haar schouder. Ik werp haar slechts een teleurgestelde blik toe. Ze is zielig. Zielig, zwak en onzeker. Oké, zielig en zwak is misschien gelogen. Nee, niet gelogen. Ik vind haar zielig. Ik vind haar zwak. Maar ze is onzeker. Dat is gewoon zo. Anders kleed je je niet zo. Anders gedraag je je niet zo. Naast haar loopt de slungelige jongen. Het is wel een leuke jongen, maar hij is geobsedeerd door haar. Door haar opgewonden gedrag. Door haar hypere gedoe. Hij is gehersenspoeld.
Daarbij, hij loopt achterlijk dicht naast haar, raakt haar zelfs per ongeluk expres aan. Niemand ziet het, althans… Niemand zal openlijk laten blijken aan hen dat ze het zien. Misschien dat niemand het überhaupt laat blijken dat ze het doorhebben, ik weet het niet. Aan mij hebben ze schurft.
Het is een beetje verdeeld op deze school. Je hebt zeg maar ‘hun’ kant, en ‘mijn’ kant. Mijn kant bestaat uit… Wel… Uit verdomd veel mensen. ‘Hun’ kant bestaat voornamelijk uit de vreemdere types. Het is sowieso al een vreemde school, maar hun kant… Dat zijn de onzekere mensen die dóór hun onzekerheid zich absurd gaan gedragen. Denk aan overdreven veel piercingen, overdreven geverfd haar, overdreven kleding. Alles is té. Het is gewoon niet echt.
Ik ga niet liegen, ik heb ook bij dat groepje gezeten, ben zelfs een tijd een ‘hoofdleider’ geweest. Pak het niet verkeerd op, ik ga mezelf niet als populair beschouwen. Ik weet dat ik een leiderfiguur ben, maar ik wil niet de ‘populaire’ zijn. Ergens wel, ergens niet. Ik wil mijn vrienden hebben waar ik mee om kan gaan, mijn maatjes die ik kan vertrouwen. Maar goed, ik heb dus bij dat groepje gezeten. Daar was ik een belangrijk deel van.
Die jongen, niet die slungelige, maar de jongen die áchter die slungelige loopt en áchter het meisje met haar overdreven hoerige haarzwiep, tja. Over hem… wil ik het liever niet hebben. Het doet zeer om over hem te praten, laat staan om over hem ná te denken. Want god, dat is het probleem. Ik hou nog verdomd veel van hem.
Kan je het al raden? Weet je al welke kant het op gaat? Ja? Mooi. Voor de trage mensen onder ons, ik zal het even extra benadrukken.
Die jongen is MIJN VRIENDJE geweest. Zo. Duidelijk genoeg? Mooi. Toen hij mijn vriendje was, waren er geen twee groepen, maar was het een vrolijke kudde. Zo bekijk ik het dan. En toch, achteraf, blijkt het allemaal niet goed te zijn geweest.
Ik kijk de jongen met het bruine haar en die prachtig bruingroene ogen na. Hij kijkt niet meer naar mij, al tijden niet meer. Ik mis hem. Mijn hart doet zeer. Het overdreven meisje met haar hoerige haarzwiep heeft geen aandacht voor hem, de slungelige jongen ook niet. Natuurlijk niet. Alleen maar bezig met elkaar en zichzelf. Vooral het meisje. Ze doet wel alsof ze o zo veel met de ander voor heeft, maar ondertussen… Ik vind persoonlijk dat het zo’n meisje is dat maar één echte vriendin heeft en de rest gemakkelijk laat stikken.
Ik ben ooit een vriendin geweest, maar niet die ‘echte’ vriendin. Om een ruzie hebben we elkaar laten vallen. Of nee, ik háár. Ze besloot iets, koos voor iets, en heeft daarbij mijn gevoelens flink beschadigd. Van haar hield ik ook, maar dat is nu over. Het was meer het halve; ‘we vinden elkaar wel leuk maar ondertussen zijn we in een experimentiele fase’ – liefde. Het was wel leuk hoor, die tijd. Ik heb er goede herinneringen aan. Toch wel. Maar dat doet er niet toe. Ze blijft een overdreven, haarzwiepende hoer.
Dan, plots, gebeurd er iets waardoor mijn leven compleet van slag raakt. Hij, desbetreffende jongen met de bruingroene ogen en het bruine haar (en een afschuwelijke kuif, maar dat even ter zake) maakt zowaar oogcontact met me! Ik sta versteld. Het oogcontact houdt een hele seconde, misschien zelfs twee secondes, aan. Dan wend ik mijn blik af en voel ik hoe die hardnekkige, rode rotkleur over mijn wangen kruipt. Hoe kan het dat een jongen die zo ongeveer mijn hart aan stukken heeft gereten, littekens op mijn huid heeft veroorzaakt en me zoveel psychische ongemakken heeft gegeven, toch nog zoveel invloed op me heeft? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik nóg meer naar hem ga kijken. Er is een klein subtiel dingetje veranderd. Ik kijk niet meer naar hem uit angst dat ik in huilen uitbarst, ik kijk weer naar hem omdat ik naar hem wíl kijken. Ik kijk naar hem omdat ik wil dat hij terugkijkt. Ik kijk naar hem omdat…
Omdat ik gewoon van hem hou. Daar komt het op neer. Ik kijk naar de groenbruine ogen van hem omdat het de mooiste ogen in mijn leven zijn en ik van die kleur geniet. Ik kijk naar die afschuwelijk bruine kuif omdat ik hem ken en weet dat hij met zichzelf aan het kloten is. Hij kent zichzelf niet. Althans, hij weet nog niet waar hij wilt staan. Hij is onzeker, hoewel dat absoluut niet nodig is.
Oké, toegegeven, ik noem hem vaak een dominante lul omdat hij een dominante lul is, maar je kan ook best van dominante lullen houden, toch?
Een por in mijn zij maakt me attent op de aanwezigheid van de nieuwe jongen. Een blond, slungelig figuur met een brilletje. Ik draai me naar hem, scheur mijn blik met moeite los van ‘bruine kuif’ en kijk dan in een vrolijk gezicht.
“Waar keek je naar?” Begrijpt hij niet. Hoeft hij niet te begrijpen.
Oké… Ik wil gewoon niet dat hij het weet. Zo simpel is het. Ik wil niet kwetsbaar zijn. Dus ik glimlach, haal mijn schouders op.
“Ik was wat aan het wegdromen, geloof ik.” Let op het ‘geloof ik’. Als ik dat zeg, weet je al dat ik iets verzwijg. Maar goed, we vergeven het hem, hij is nieuw, kent me nog niet zo lang.
Dan komt de jongen met het krullende, heerlijk lange bruine haar. Hij is… One of a kind, laten we zeggen. Geweldig joch, je kan vreselijk met hem lachen. Maar hij, hij heeft mijn blik wél gezien. Hij fluistert een woord, kijkt me met zijn stralendste bruine ogen aan en ik barst in gieren uit. Dat kan hij. Wij begrijpen elkaar.
Hij is het exvriendje van het hoerige meisje met het haar dat zwiept. En ja, ook hij heeft het er moeilijk mee gehad. Maar nu, nu hij ‘genezen’ is, is hij de tofste die je je maar kan bedenken. Geen ongelukkig iets in hem te ontdekken, afgezien van hier en daar wat zelfmoordneigingen. Maakt niet uit, heeft iedereen wel eens last van. Daarbij, over euthanasie wordt niet meer zo héél moeilijk gedaan. Maar goed, hier trekt hij me doorheen. Althans, misschien kan ik mezelf hier beter doorheen trekken en me niet afhankelijk maken van anderen. Schiet je niets mee op.
Met zijn drieën lopen we naar de o zo comfortabele IKEAbank en ja, verrassend genoeg zit hij ook echt comfortabel. Ik plof neer, slinger mijn tas van mijn schouder en zet hem tussen mijn sneakers. Mijn zwart met witte sneakers. Dan haal ik mijn heerlijke brood met pruimenjam uit mijn tas. Althans, laten we even hopen dat het er nog in zit. Met die hond van mij weet je het nooit.
Goed, in dit geval is mijn broodje met pruimenjam er nog en ‘gulzig’ zet ik er mijn tanden in. Let vooral op het smakelijke detail dat ik het broodje met mijn vingertoppen beet heb, uit angst dat die plakkerige zooi overal komt. Let ook op het feit dat ik heel, héél voorzichtig mijn tanden in het broodje zet, angstvallig de meest plakkerigste plekken vermijdend. Het lukt, op het langzame af.
Terwijl ik mijn brood op mijn manier naar binnen werk, komt er ondertussen nog iemand aanslenteren. Zijn zwart krullende haar dat op een of andere manier altijd vet oogt, is niet zijn meest opvallendste kenmerk. Nope. Zijn ‘beginnende’ baardje omdat hij te lui was om te scheren? Ook niet. Het feit dat hij een, ja ja, let goed op, zwartwitte schoudertas heeft, is óók niet interessant. Zijn meest opvallende kenmerk is dat ie niet opvalt tussen een klein aantal mensen in. Ja, natuurlijk, je weet wie hij is, kent zijn naam, maar ondertussen… Hij praat niet veel, helemaal niet veel zelfs, in een groep. Niet zo vreemd, want in onze groep kom je nauwelijks aan het woord.
De blonde slungel en de bruinharige teckel (ja, hoe moet ik hem anders noemen? Langharige tekkel? Het zou de lading wel dekken…) zijn in een ‘hevige’ discussie verwikkeld over computers en ik prop er af en toe de woorden; ‘niet interessant’, ‘saai’, ‘praat toch ergens anders over’ en ‘jongens’, doorheen. Eerlijk waar, ze zijn vreselijk lief, maar ik zou ze soms toch zo graag met hun koppen tegen mekaar willen slaan als ze weer beginnen te ouwehoeren over computers. Vooral omdat mijn laptop de storende eigenschap heeft om na een kleine schok al uit te vallen. Ja.. Heel, héél handig.
De zoemer gaat. Of iets. Ik blijf erbij dat het klinkt alsof er een beest kotst. Of een kat die een haarbal ophoest. Of een hond die zijn eten naar buiten werkt. Het komt op hetzelfde neer, basically. Dus heel toepasselijk maak ik een gebaar alsof ik mijn eten uit wil kotsen. De bruine, langharige teckel lacht om mijn gebaar en ik geef hem een brofist. Het is niet echt de door ons verzonnen groet, maar goed, wat niet weet wat niet deert, toch? Het is ontzettend leuk om te doen.
Hij moet weer naar zijn lokaal, net als de zwartharige, stille jongen en de slungelige blonde. Ik groet ze, zeg ze ‘vaarwel’ en maak mijn aftreden naar mijn eigen lokaal. Daar duik ik gauw in een hoekje, verstop me zodat de mensen me niet zien en…
Nee, eigenlijk niet. Ik loop kalm het lokaal binnen, ga ergens op een vrije plek zitten, en wonderbaarlijk genoeg is dat altijd naast het manga-meisje, en kijk dan om me heen. Het magere knulletje met zijn grote mond zit ook weer hyperactief te wezen en het is dat ik zo vredelievend ben en nooit gedachtes heb om hem zo hard met zijn hoofd tegen de muur te slaan dat zijn hele hoofd in een ei veranderd, want anders had ie me toch een oplawaai kunnen verwachten!
Het tumult uit de klas verdwijnt als de docent de klas binnenkomt. Nou zal ik de laatste zijn die beweert dat onze leraren geen orde kunnen houden, maar dat het tumult verdwijnt? Nee. Totaal. Niet. Vooral niet als ze weer eens zitten te kloten met de digi-borden. Oh, dat is toch elke dag ook zo’n feest!
Ik leg mijn hoofd op mijn armen, sluit mijn ogen en laat de waterval van woorden van de docent op mijn blote rug stromen. Of ik negeer hem gewoon en ga slapen, wat vaak genoeg voorkomt.
Mocht je trouwens nog erg graag willen slapen tijdens de les, dan zou ik, als ik jou was, eens goed proberen te luisteren naar de Nederlands docent. Ik heb niets tegen het vak, maar het monotone waarop er verteld wordt, de onzinnige, soms onbegrijpbare stof en het feit dat het NEDERLANDS is… Het doet mij duizelen en ja, op genoeg momenten val ik er zelfs door in slaap. Komt dat goed even uit dat ik slaapproblemen heb. Misschien kan ik de docent wel inhuren, of vragen een bandje in te spreken. Ik denk dat je dan heel wat mensen van hun slapeloosheid af kunt helpen.
Niets tegen mijn docent hoor…
Maar Nederlands is gewoon niet interessant.
Dan ineens begint er paniek te ontstaan in het lokaal. Ik word half wakker uit mijn toestand en pak mijn agenda erbij. De reden van paniek? Lesuur is voorbij en ons huiswerk staat nog niet in onze agenda. Gauw ‘schrijf’ ik het op en kom later tot de ontdekking dat mijn handschrift heerlijk onleesbaar is geworden. Oeps.
Geef me alles wat je hebt. Je lief, je leven, je vertrouwen, je waardigheid. Laat niets meer van jezelf over, dat op het moment dat je niet meer bij mij hoort, ik je helemaal ten onder kan laten gaan. Niet dat ik jou dat ga vertellen, maar toch. Doe het. Geef me alles. Geef me alles en ik beloof je, je leven wordt een hel.
Met kleine, haast onzinnige stapjes loopt het meisje op de gang. Haar haren zwiept ze in een hoerig gebaar over haar schouder. Ik werp haar slechts een teleurgestelde blik toe. Ze is zielig. Zielig, zwak en onzeker. Oké, zielig en zwak is misschien gelogen. Nee, niet gelogen. Ik vind haar zielig. Ik vind haar zwak. Maar ze is onzeker. Dat is gewoon zo. Anders kleed je je niet zo. Anders gedraag je je niet zo. Naast haar loopt de slungelige jongen. Het is wel een leuke jongen, maar hij is geobsedeerd door haar. Door haar opgewonden gedrag. Door haar hypere gedoe. Hij is gehersenspoeld.
Daarbij, hij loopt achterlijk dicht naast haar, raakt haar zelfs per ongeluk expres aan. Niemand ziet het, althans… Niemand zal openlijk laten blijken aan hen dat ze het zien. Misschien dat niemand het überhaupt laat blijken dat ze het doorhebben, ik weet het niet. Aan mij hebben ze schurft.
Het is een beetje verdeeld op deze school. Je hebt zeg maar ‘hun’ kant, en ‘mijn’ kant. Mijn kant bestaat uit… Wel… Uit verdomd veel mensen. ‘Hun’ kant bestaat voornamelijk uit de vreemdere types. Het is sowieso al een vreemde school, maar hun kant… Dat zijn de onzekere mensen die dóór hun onzekerheid zich absurd gaan gedragen. Denk aan overdreven veel piercingen, overdreven geverfd haar, overdreven kleding. Alles is té. Het is gewoon niet echt.
Ik ga niet liegen, ik heb ook bij dat groepje gezeten, ben zelfs een tijd een ‘hoofdleider’ geweest. Pak het niet verkeerd op, ik ga mezelf niet als populair beschouwen. Ik weet dat ik een leiderfiguur ben, maar ik wil niet de ‘populaire’ zijn. Ergens wel, ergens niet. Ik wil mijn vrienden hebben waar ik mee om kan gaan, mijn maatjes die ik kan vertrouwen. Maar goed, ik heb dus bij dat groepje gezeten. Daar was ik een belangrijk deel van.
Die jongen, niet die slungelige, maar de jongen die áchter die slungelige loopt en áchter het meisje met haar overdreven hoerige haarzwiep, tja. Over hem… wil ik het liever niet hebben. Het doet zeer om over hem te praten, laat staan om over hem ná te denken. Want god, dat is het probleem. Ik hou nog verdomd veel van hem.
Kan je het al raden? Weet je al welke kant het op gaat? Ja? Mooi. Voor de trage mensen onder ons, ik zal het even extra benadrukken.
Die jongen is MIJN VRIENDJE geweest. Zo. Duidelijk genoeg? Mooi. Toen hij mijn vriendje was, waren er geen twee groepen, maar was het een vrolijke kudde. Zo bekijk ik het dan. En toch, achteraf, blijkt het allemaal niet goed te zijn geweest.
Ik kijk de jongen met het bruine haar en die prachtig bruingroene ogen na. Hij kijkt niet meer naar mij, al tijden niet meer. Ik mis hem. Mijn hart doet zeer. Het overdreven meisje met haar hoerige haarzwiep heeft geen aandacht voor hem, de slungelige jongen ook niet. Natuurlijk niet. Alleen maar bezig met elkaar en zichzelf. Vooral het meisje. Ze doet wel alsof ze o zo veel met de ander voor heeft, maar ondertussen… Ik vind persoonlijk dat het zo’n meisje is dat maar één echte vriendin heeft en de rest gemakkelijk laat stikken.
Ik ben ooit een vriendin geweest, maar niet die ‘echte’ vriendin. Om een ruzie hebben we elkaar laten vallen. Of nee, ik háár. Ze besloot iets, koos voor iets, en heeft daarbij mijn gevoelens flink beschadigd. Van haar hield ik ook, maar dat is nu over. Het was meer het halve; ‘we vinden elkaar wel leuk maar ondertussen zijn we in een experimentiele fase’ – liefde. Het was wel leuk hoor, die tijd. Ik heb er goede herinneringen aan. Toch wel. Maar dat doet er niet toe. Ze blijft een overdreven, haarzwiepende hoer.
Dan, plots, gebeurd er iets waardoor mijn leven compleet van slag raakt. Hij, desbetreffende jongen met de bruingroene ogen en het bruine haar (en een afschuwelijke kuif, maar dat even ter zake) maakt zowaar oogcontact met me! Ik sta versteld. Het oogcontact houdt een hele seconde, misschien zelfs twee secondes, aan. Dan wend ik mijn blik af en voel ik hoe die hardnekkige, rode rotkleur over mijn wangen kruipt. Hoe kan het dat een jongen die zo ongeveer mijn hart aan stukken heeft gereten, littekens op mijn huid heeft veroorzaakt en me zoveel psychische ongemakken heeft gegeven, toch nog zoveel invloed op me heeft? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik nóg meer naar hem ga kijken. Er is een klein subtiel dingetje veranderd. Ik kijk niet meer naar hem uit angst dat ik in huilen uitbarst, ik kijk weer naar hem omdat ik naar hem wíl kijken. Ik kijk naar hem omdat ik wil dat hij terugkijkt. Ik kijk naar hem omdat…
Omdat ik gewoon van hem hou. Daar komt het op neer. Ik kijk naar de groenbruine ogen van hem omdat het de mooiste ogen in mijn leven zijn en ik van die kleur geniet. Ik kijk naar die afschuwelijk bruine kuif omdat ik hem ken en weet dat hij met zichzelf aan het kloten is. Hij kent zichzelf niet. Althans, hij weet nog niet waar hij wilt staan. Hij is onzeker, hoewel dat absoluut niet nodig is.
Oké, toegegeven, ik noem hem vaak een dominante lul omdat hij een dominante lul is, maar je kan ook best van dominante lullen houden, toch?
Een por in mijn zij maakt me attent op de aanwezigheid van de nieuwe jongen. Een blond, slungelig figuur met een brilletje. Ik draai me naar hem, scheur mijn blik met moeite los van ‘bruine kuif’ en kijk dan in een vrolijk gezicht.
“Waar keek je naar?” Begrijpt hij niet. Hoeft hij niet te begrijpen.
Oké… Ik wil gewoon niet dat hij het weet. Zo simpel is het. Ik wil niet kwetsbaar zijn. Dus ik glimlach, haal mijn schouders op.
“Ik was wat aan het wegdromen, geloof ik.” Let op het ‘geloof ik’. Als ik dat zeg, weet je al dat ik iets verzwijg. Maar goed, we vergeven het hem, hij is nieuw, kent me nog niet zo lang.
Dan komt de jongen met het krullende, heerlijk lange bruine haar. Hij is… One of a kind, laten we zeggen. Geweldig joch, je kan vreselijk met hem lachen. Maar hij, hij heeft mijn blik wél gezien. Hij fluistert een woord, kijkt me met zijn stralendste bruine ogen aan en ik barst in gieren uit. Dat kan hij. Wij begrijpen elkaar.
Hij is het exvriendje van het hoerige meisje met het haar dat zwiept. En ja, ook hij heeft het er moeilijk mee gehad. Maar nu, nu hij ‘genezen’ is, is hij de tofste die je je maar kan bedenken. Geen ongelukkig iets in hem te ontdekken, afgezien van hier en daar wat zelfmoordneigingen. Maakt niet uit, heeft iedereen wel eens last van. Daarbij, over euthanasie wordt niet meer zo héél moeilijk gedaan. Maar goed, hier trekt hij me doorheen. Althans, misschien kan ik mezelf hier beter doorheen trekken en me niet afhankelijk maken van anderen. Schiet je niets mee op.
Met zijn drieën lopen we naar de o zo comfortabele IKEAbank en ja, verrassend genoeg zit hij ook echt comfortabel. Ik plof neer, slinger mijn tas van mijn schouder en zet hem tussen mijn sneakers. Mijn zwart met witte sneakers. Dan haal ik mijn heerlijke brood met pruimenjam uit mijn tas. Althans, laten we even hopen dat het er nog in zit. Met die hond van mij weet je het nooit.
Goed, in dit geval is mijn broodje met pruimenjam er nog en ‘gulzig’ zet ik er mijn tanden in. Let vooral op het smakelijke detail dat ik het broodje met mijn vingertoppen beet heb, uit angst dat die plakkerige zooi overal komt. Let ook op het feit dat ik heel, héél voorzichtig mijn tanden in het broodje zet, angstvallig de meest plakkerigste plekken vermijdend. Het lukt, op het langzame af.
Terwijl ik mijn brood op mijn manier naar binnen werk, komt er ondertussen nog iemand aanslenteren. Zijn zwart krullende haar dat op een of andere manier altijd vet oogt, is niet zijn meest opvallendste kenmerk. Nope. Zijn ‘beginnende’ baardje omdat hij te lui was om te scheren? Ook niet. Het feit dat hij een, ja ja, let goed op, zwartwitte schoudertas heeft, is óók niet interessant. Zijn meest opvallende kenmerk is dat ie niet opvalt tussen een klein aantal mensen in. Ja, natuurlijk, je weet wie hij is, kent zijn naam, maar ondertussen… Hij praat niet veel, helemaal niet veel zelfs, in een groep. Niet zo vreemd, want in onze groep kom je nauwelijks aan het woord.
De blonde slungel en de bruinharige teckel (ja, hoe moet ik hem anders noemen? Langharige tekkel? Het zou de lading wel dekken…) zijn in een ‘hevige’ discussie verwikkeld over computers en ik prop er af en toe de woorden; ‘niet interessant’, ‘saai’, ‘praat toch ergens anders over’ en ‘jongens’, doorheen. Eerlijk waar, ze zijn vreselijk lief, maar ik zou ze soms toch zo graag met hun koppen tegen mekaar willen slaan als ze weer beginnen te ouwehoeren over computers. Vooral omdat mijn laptop de storende eigenschap heeft om na een kleine schok al uit te vallen. Ja.. Heel, héél handig.
De zoemer gaat. Of iets. Ik blijf erbij dat het klinkt alsof er een beest kotst. Of een kat die een haarbal ophoest. Of een hond die zijn eten naar buiten werkt. Het komt op hetzelfde neer, basically. Dus heel toepasselijk maak ik een gebaar alsof ik mijn eten uit wil kotsen. De bruine, langharige teckel lacht om mijn gebaar en ik geef hem een brofist. Het is niet echt de door ons verzonnen groet, maar goed, wat niet weet wat niet deert, toch? Het is ontzettend leuk om te doen.
Hij moet weer naar zijn lokaal, net als de zwartharige, stille jongen en de slungelige blonde. Ik groet ze, zeg ze ‘vaarwel’ en maak mijn aftreden naar mijn eigen lokaal. Daar duik ik gauw in een hoekje, verstop me zodat de mensen me niet zien en…
Nee, eigenlijk niet. Ik loop kalm het lokaal binnen, ga ergens op een vrije plek zitten, en wonderbaarlijk genoeg is dat altijd naast het manga-meisje, en kijk dan om me heen. Het magere knulletje met zijn grote mond zit ook weer hyperactief te wezen en het is dat ik zo vredelievend ben en nooit gedachtes heb om hem zo hard met zijn hoofd tegen de muur te slaan dat zijn hele hoofd in een ei veranderd, want anders had ie me toch een oplawaai kunnen verwachten!
Het tumult uit de klas verdwijnt als de docent de klas binnenkomt. Nou zal ik de laatste zijn die beweert dat onze leraren geen orde kunnen houden, maar dat het tumult verdwijnt? Nee. Totaal. Niet. Vooral niet als ze weer eens zitten te kloten met de digi-borden. Oh, dat is toch elke dag ook zo’n feest!
Ik leg mijn hoofd op mijn armen, sluit mijn ogen en laat de waterval van woorden van de docent op mijn blote rug stromen. Of ik negeer hem gewoon en ga slapen, wat vaak genoeg voorkomt.
Mocht je trouwens nog erg graag willen slapen tijdens de les, dan zou ik, als ik jou was, eens goed proberen te luisteren naar de Nederlands docent. Ik heb niets tegen het vak, maar het monotone waarop er verteld wordt, de onzinnige, soms onbegrijpbare stof en het feit dat het NEDERLANDS is… Het doet mij duizelen en ja, op genoeg momenten val ik er zelfs door in slaap. Komt dat goed even uit dat ik slaapproblemen heb. Misschien kan ik de docent wel inhuren, of vragen een bandje in te spreken. Ik denk dat je dan heel wat mensen van hun slapeloosheid af kunt helpen.
Niets tegen mijn docent hoor…
Maar Nederlands is gewoon niet interessant.
Dan ineens begint er paniek te ontstaan in het lokaal. Ik word half wakker uit mijn toestand en pak mijn agenda erbij. De reden van paniek? Lesuur is voorbij en ons huiswerk staat nog niet in onze agenda. Gauw ‘schrijf’ ik het op en kom later tot de ontdekking dat mijn handschrift heerlijk onleesbaar is geworden. Oeps.
