Come in close, because the more you think you see, the easier it’ll be to fool you. -Alona-

Zijn groene ogen zochten een goed doelwit. Een aardige heer, die hadden altijd binnenzakken en dat was makkelijk. Hij had een stapel kaarten in zijn handen, iets wat hij altijd bij zich droeg. Hij speelde ermee, schudde ze en zorgde ervoor dat ze steeds weer op de volgorde lagen die hij wilde. Zijn haren zaten wat warrig en omdat hij een van de kanten had weggeschoren, had hij ergens toch wel een stoer uiterlijk. Ondanks dat hij een zwarte blouse droeg waar witte stippen op sierde en met een gilet erover. De jongen haalde een hand door zijn haren, hij was hier nieuw en niemand kende hem hier. Iets wat in het andere dorp makkelijker ging, meiden kwamen naar hem toe voor een truc en mannen die zouden bewijzen dat ze hem deze keer wel te snel af zouden zijn.  Maar in het andere dorp kregen ze steeds meer in de gaten dat er dingen mistte en hij was dan ook op tijd vertrokken en had hier een kraakpand gevonden. Het was goedkoop en hij vond het weer eens tijd om eens opnieuw te beginnen. Kon hij weer beginnen met de standaard kunstjes.
"Meneer." Hij wees naar een man, die hem vragend aankeek. Ryan liep dichter naar de man toe en schoof de kaarten uit elkaar. "Kiest u een kaart." De man keek hem toch even twijfelend aan, maar snapte al snel dat dit om een goocheltruc ging.
"U hoeft hem niet te laten zien, kijk erna en doe hem in uw binnenzak." De man knikte, leek zo'n truc toch ergens wel leuk te vinden en deed. Schudde de kaarten, terwijl hij de truc al voor de helt klaar had. Opnieuw opende hij de kaarten zodat de man kon kijken.
"Staat uw kaart er tussen?" Vroeg hij de man toen en de man keek de kaarten rond, verwachtte niet dat zijn kaart er tussen zat. Maar fronste toen hij zijn kaart zag zitten.
"Ja..." Mompelde hij dan ook en Ryan lachte naar de man. "Het geeft niet, het kan de beste overkomen. Hij klopte de man op zijn schouder, terwijl hij ondertussen de kaart in de zak van de man verwisselde.
"Pakt u anders de kaart die u had." Zei hij met een glimlach en liep een rondje om de man heen. Bleef bewegen en dat zorgde ervoor dat de man zich niet goed op een ding kon focussen. Hij keek naar de kaart, verbaasd dat het een andere kaart was die hij nu in zijn handen had.
"Goed gedaan, knul." Glimlachte de man en gaf de kaart terug, de man liep weer door en Ryan kon enkel glimlachen en ging de kaarten door om daar een vijfje tegen te komen. Met het verwisselen van de kaart had hij deze er mee uit genomen. Iets wat hij natuurlijk niet met opzet had gedaan, blij met zijn eerste buit stopte hij deze in zijn zak en liep verder door het park. Hij sprak opnieuw iemand aan en meerdere mensen kwamen om hem heen staan, kijkend hoe hij het deed. Hij liep tussen de mensen door, raakte ze soms aan door een hand te geven of op iemands schouder te hangen en te kijken naar mensen. Een spraakzame jongeman, die tussen zijn trucs door speelde met de mensen.
"Ik laat je kaarten zien, jij mag er een in je gedachte nemen." Glimlachte hij. Het meisje keek en bleef naar een kaart kijken.
"Niet de ruiten vijf." Ze keek hem verbaasd aan, snapte niet hoe hij dat kon weten, maar hij knipoogde naar haar. Waardoor ze toch een andere kaart uitkoos om in haar gedachte te houden. Hij gaf de kaarten aan haar. Liet haar schudden, maar stak zijn vinger omhoog als teken dat ze moest stoppen.
"Wacht even, je bent een kaart vergeten." Zei hij met een glimlach en pakte uit zijn zak een kaart. "Welke kaart had je gekozen?" Vroeg hij en het meisje glimlachte wat verlegen.
"Harten zeven." Hij draaide de kaart om en het was harten zeven. Ze sloeg een hand voor haar mond en Ryan pakte met een lach de kaarten uit haar hand.
"Dankuwel." Zei hij toen een aantal mensen toch in hun handen klapte. "Mijn laatste truc voor vandaag. Is er iemand als vrijwilliger?" Een jongere jongen liep naar voren. Een stoer petje op, een jongen die zichzelf blijkbaar heel wat vond.
"Fijn dat je er bent." Hij tikte tegen de pet aan met zijn wijsvinger en legde een hand op de schouder van de jongen. De jongen bleef met diezelfde stoere houding naar hem kijken.
"Jij kent vast het dek kaarten uit je hooft?" Vroeg Ryan met een glimlach en gaf de kaarten aan een vrouw.
"Natuurlijk." Zei de jongen en Ryan keek weer naar de vrouw.
"Wilt u ze tellen?" De vrouw knikte dan ook en toen ze klaar was, keek ze hem even twijfelend aan.
"Het zijn er maar 51." Zei ze en Ryan fronste. Haalde de pet van het hoofd van de jongen en daar lag een kaart in. Snelheid, daar was waar het om draaide. Net je hand zo draaien, dat je er de kaart in kon leggen en dat niemand het zou zien. De jongen trok boos de pet terug en Ryan glimlachte.
"Dat was natuurlijk niet de echte truc." Ryan glimlachte naar de mensen en pakte zijn kaarten weer terug. Hij draaide zich naar de jongen.
"Als jullie dadelijk willen helpen." Zei Ryan alvast met een glimlach en sommige mensen keken hem vragend aan.
"Pak een kaart, en laat deze aan de mensen zien. Niet aan mij natuurlijk." De jongen deed wat hij vroeg. Ondertussen ijsbeerde Ryan wat rond en keek niet naar de jongen. Toen hij klaar was, liep hij naar de jongen. liet deze hem tussen de rest van de kaarten leggen en liet de jongen schudde. Maar de kaart zat er al niet meer tussen. Hij pakte de kaarten weer van de jongen. Schoof ze open en liet ze zien.
"Zit jou kaart ertussen?" Vroeg hij en de jongen knikte. De kaart was voor enkele tellen weer tussen de andere kaarten. Ondertussen dat hij het aan andere mensen liet zien en daarna weer terug liep naar de goede plek, had hij de kaart er alweer uit.
"Mooie jas." zei hij tegen een vrouw en even bij haar schouder aan de stof voelde. Rondlopen, hij bleef niet op dezelfde plek staan en hij hield nu de kaarten in beide handen toen hij weer voor iedereen ging staan.
"Het is simpel, ik gooi de kaarten in de lucht en vang de juiste kaart op." De mensen keken hem toch vragend aan. Maar hij had gezegd wat hij deed en gooide de kaarten de lucht in. Iedereen keek verbaasd naar de kaarten en in een simpele beweging ving Ryan een kaart. Hij draaide deze om en het klopte, hij had de goede kaart 'gevangen'. Mensen klapte en pakte gelijk de andere kaarten op terwijl sommige toch ongelovig naar de kaarten keken. Hij wist het verschil wel tussen sommige achterkanten, want iedere achterkant had een mini verschil. Maar dat was zo klein, dat je het niet zag als je ze allemaal langs elkaar zou leggen. Hij telde ze na en keek naar de jongen.
"Ik heb je wel in de gaten." Zei hij en haalde de pet weer van zijn hoofd af en haalde de kaart er weer uit om deze voor zich te houden.
"Dankuwel iedereen." Sommige mensen gooide wat geld in de pet en toen iedereen weg was, haalde hij het geld eruit en gaf de pet weer aan de jongen. Maar zei verder niks, ging richting een bankje om te kijken of al zijn kaarten er waren en was blij te weten dat ze er inderdaad allemaal waren. Hij schudde ze en keek of ze weer op de juiste plek zaten, nog drie keer deed hij het en was blij te weten dat ze weer goed lagen. Daarna speelde hij er weer mee, zoals hij vaak deed als er niemand om hem heen stond of hij geen trucjes uithaalde. Het was een geslaagde dag. Hij had wat eerlijk verdiend, maar ook wat papiergeld te pakken gekregen. Hij zou hier niet gaan kijken hoeveel het was. Dat deed hij thuis wel. Misschien dat hij ooit in een fatsoenlijk huisje kon wonen.

"Zit jou kaart ertussen?"
Alona stond tussen de toeschouwers en grijnsde even. Alsof je dat niet weet, dacht ze schamper, maar ze vond zijn flair wel grappig. Alona herkende een andere performer.
Ze volgde hem met haar ogen. Ze klapte langzaam toen hij de kaarten weer opving. Echte bewondering toonde ze niet, dat deed ze eigenlijk nooit.
Ze bleef tegen de muur geleund staand wachten tot de mensen weg waren en de performer de pet aan de jongen teruggaf. Ze keek hem na en zag dat hij op een bankje ging zitten. Alona kwam in beweging. Met haar gebruikelijke, heupwiegende manier van lopen stak ze de straat over en liep ze naar het bankje toe.
Ze ging aan de andere kant ervan zitten en sloeg rustig haar benen over elkaar. Ze keek naar zijn handen die met de kaarten speelden en daarna naar zijn gezicht. Dat was niet lelijk. Hij was het type waar Alona best mee kon flirten. Niet dat ze hem als potentieel vriendje zag. Zo zag ze niemand. Ze gebruikte jongens, meer niet, want zij hadden ook geen betere intenties en ze wilde zich niet vastleggen.
"Deed je netjes daarnet," zei ze luchtig. Ze haalde een hand door haar platinablonde haren en keek hem even aan. Hij kwam niet op haar over als iemand die het dik voor elkaar had. Niet veel anders dan zij eigenlijk. Als dit zijn dagelijkse werk was, zou hij er waarschijnlijk geen vetpot aan hebben.
"Verdient het een beetje?" vroeg ze dan ook gewoon doodleuk. Alona kende geen schaamte. Ze was recht doorzee, bot soms ook.
Haar eigen 'werk' was ook geen goudmijn, maar ze was goed in wat ze deed, dus verdiende ze meer dan de meesten. Voor veel mensen was ze niet veel beter dan een hoer, maar uiteindelijk was het gewoon dansen wat ze deed. Goed, met weinig kleren aan, maar toch. Ze bepaalde zelf met wie ze wat deed en dáár vroeg ze geen geld voor.
Ze beet op haar onderlip, die met een nudekleurige lipstick was bewerkt. Haar ogen waren subtiel maar effectief opgemaakt. Alona ging de deur niet uit zonder make-up; ze verzorgde zichzelf goed, dat was iets wat altijd al belangrijk voor haar was geweest.


Pleh, had gedacht er wel meer uit te krijgen ;___; hoop dat je er wat mee kan

Hij keek naar zijn kaarten, haast alsof hij in trance was. Maar ergens was dat ook waar. Hij was bezig in zijn hoofd, rekenen, dingen opnieuw vastpakken en opnieuw proberen. Het zag er misschien voor hem makkelijk uit, maar dat was het niet. Hij was bezig met vooruit plannen en het zien van nieuwe mogelijkheden. Weten waar die ene kaart is en waar deze naartoe ging.
"Deed je netjes daarnet." Toen de jongen die woorden hoorden, kreeg hij een grijns op zijn gezicht. Toch liet hij zijn ogen nog niet van de kaarten afglijden. Pas na enkele seconde liet hij zijn groene kijkers naar haar afglijden. Ergens had hij haar niet verwacht, niet dat hij haar kende. Maar het type, een schuine lach kwam op zijn gezicht. Dat zorgde er meteen voor dat hij er wat ondeugend uit zag.
"Dankje, al moet ik toegeven dat jij ook veel ogen trok." Zei hij met een speelse ondertoon. Hij keek weer voor enkele tellen naar zijn kaarten. Het was misschien een complimentje, maar niet iets met een diepere betekenis. Het was iets wat in zijn hoofd moest.
"Verdient het een beetje?" Een vraag, dit keer liet hij de kaarten in zijn handen rusten. Schudde ze even simpel door elkaar en leunde nu naar achteren, keek haar met zijn groene ogen aan. Een arm legde hij op de leuning en was daardoor wat naar haar gedraaid.
"Verschillend, ligt aan de personen die aan het kijken zijn. Al vinden rijke mensen dit helaas minder interessant, dus om eerlijk te zijn: Ja, het verdient een klein beetje." Eerlijk, zo klonken de woorden van de jongen, maar alles behalve de woorden waren eerlijk. Natuurlijk verdiende het niet goed, maar door de kleine dingen die hij tussendoor 'leende' van de mensen, was het te doen. Kon hij de dingen betalen die hij moest betalen. Vingervlugheid was belangrijk en ervoor zorgen dat je niet gepakt werd. Althans, niet door de politie. Ryan vond haar leuk, ze kwam op hem af en zei meteen wat ze wilde weten. Ze zag er goed uit, dus dat hij opgescheept zat met een zwerver was er niet bij. Dus hij hoefde niet bang te zijn dat zijn reputatie naar de maan ging. Want ook al zagen de meeste mensen hem al niet als een mannetje dat het breed had, een zwerver kennen ging hem dan toch iets te ver.
"Ryan." Stelde hij zichzelf voor. Een scheve grijns kwam weer op zijn lippen te staan, weer iets wat netjes was om te zeggen, daarbij wilde hij ook haar naam weten. Want als je de naam van iemand wist, had je er meer controle over. Niet dat je diegene dan perse dingen kon laten doen, maar mensen reageren nu eenmaal op hun eigen naam.

-kort-
hopelijk kun je er wat mee.

Rijke mensen.. Ja, van die gepensioneerde advocatentypes.. Alona kon zich voorstellen dat die zich hier te goed voor voelden, al zag ze het type nog wel eens bij haar voorstellingen, en ze wist dat hun vrouwen er waarschijnlijk geen idee van hadden dat hun mannen naar haar keken, in héél weinig kleren. Ze grijnsde even bij de gedachte en richtte haar aandacht toen weer op Ryan, die zich voor had gestelt.
Alona glimlachte even. Een echte glimlach was het niet, maar dat verschil zag toch bijna niemand meer. En als ze eerlijk was tegen zichzelf; het boeide haar ook niet als mensen het wel door hadden. Alona was gewend te doen wat ze wilde en zich niets van meningen van anderen aan te trekken. Kritiek hield je maar voor je, Alona wist zelf wel wat goed voor haar was.
“Aangenaam, Ryan,” zei ze, zijn naam bedachtzaam uitsprekend. Ze vond het een mooie naam, een die ze vond passen bij een beetje een stoere vent. Ze vond deze Ryan er niet uitzien alsof hij staal at als ontbijt, maar hij was aantrekkelijk, dus dat maakte in ieder geval een hoop goed. Het was ook logisch dat ze wel iets in hem zag, op welk vlak dan ook, anders zat ze hier niet.
“Geef je eigenlijk ook grotere shows, of doe je dit alleen zo op straat?” vroeg ze toen. Ze kende ze wel, van die kaartentypes die hun eigen show hadden, maar ze ging er verder niet echt mee om; de meesten hadden het iets te hoog in hun bol, en hoewel de meesten hetzelfde van Alona zeiden, wist ze dat dat anders was. Zíj had een reden om zich te gedragen alsof ze in ieder geval de beste was in wat ze deed. Want dat was ze ook.
Toch leek Ryan haar niet zo'n goochelaar die all talk was; hij kon dingen, dat was duidelijk. Vingervlugheid. Ze beet op haar met lipgloss bewerkte onderlip en wachtte zijn antwoord af.


Kort, sorry :C

Ryan keek met zijn groene ogen het park rond. Er stonden nog een aantal mensen, sommige hadden gezien wat hij kon. Maar het belangrijkste was dat ze niet zagen wat hij deed. Dat ze er thuis achter kwamen dat er wat mis was, maar hoe dat kwam, dat zouden ze niet zo snel weten. Hij ging met een hand door zijn donkere haren heen en bekeek het meisje langs hem weer even.
“Aangenaam, Ryan." Hij glimlachte enkel naar haar, maar in gedachte vroeg hij zich af waarom ze haar naam niet vertelde. Ieder normaal mens zou dat doen, wat was er met dit meisje dat zij dat niet deed? Hij had al zoveel jaren zijn echte emoties en vraagtekens voor de mensen verborgen. Dat je hem wel heel goed moest kennen om te zien dat hij ergens een beetje verbaasd was. Hij keek daarom ook weer voor zich uit, was nog steeds met de vraag in zijn hoofd waarom zij het niet wilde zeggen. Maar hij liet het al weer vallen toen hij een wat oudere man voorbij zag lopen. Ze had het idee alsof hij wel van rijke huize moest komen. Hij wilde haast opstaan, maar besloot om toch netjes gedag te zeggen. Maar zijzelf stelde een vraag, hij schudde zijn hoofd op het eerste stuk van haar zin.
"tot nu toe alleen op straat, ik moest sowieso eerst een zogenaamde assistente hebben." Hij haalde nonchalant zijn schouders op. Misschien dat ze nog iemand wist, hij had namelijk niet de indruk van Ilona dat zij iemand was die zoiets kon. Hij zag haar meer als een meisje dat deed alsof ze veel was, maar ondertussen niks kon.
"Iemand die meer heeft als enkel een leuk koppie." Zei hij er dan ook rustig achteraan. Hopend dat ze niet in zou springen als idee om assistentie. Wat als ze zo'n stijve hark was, het kwam vaker voor als dat de meeste dachten. Daarom had hij het nog niet helemaal aangedurfd om echt eens te zoeken voor iemand die hem kon helpen.
"Dus ik wil wel grote shows gaan doen, maar dat laat op dit moment even op zich wachten." Nog steeds met de glimlach op zijn gezicht alsof hij iedere minuut van de dag blij was. iets wat niet zo was, maar hij had het verdrongen. Wilde er niet meer aan terugdenken.
"Wat was je naam ook alweer?" Vroeg hij toen toch maar, hij was nu meer als benieuwd hoe zij nu eigenlijk heette.

-kortjes, sorry -

Alona keek hem schamper aan.
“Als je hiermee insinueert dat ik niets meer ben dan een leuk koppie ben je dommer dan je eruitziet babe,” zei ze met onverholen minachting. “Mensenkennis is in ieder geval niet je ding. Ik heb meer in huis dan jij en geloof me, ik verdien ook beter. Maar ik kan begrijpen dat je afgestompt raakt als je met simpel volk werkt hoor, het is niet helemáál je eigen schuld.”
Ze streek haar witblonde haar naar achteren en keek hem met een klein glimlachje aan, zich afvragend of hij het zou pikken, die reactie. Hij had het eigenlijk maar te pikken, bedacht ze zich; hij begon met offensive zijn, dat kon zij ook, en beter. Als hij haar opmerkingen niet kon hebben.. ach, dan moest hij maar een dikkere huid krijgen hoor. Als mensen het in Alona's ogen verdienden boeide het haar weinig of ze kwetsend was of niet.
"Wat was je naam ook alweer?"
Een spottende lach ontsnapte aan Alona's keel.
“Nu zijn we wel weer aardig? Alona Garcia is de naam,” zei ze luchtig en ze stond op.
“Maar hey, ik ga weer. Je weet wel, dingen voorbereiden met mensen die weten wat talent is. En die niet hoeven te leven van goocheltrucjes op straat,” zei ze en ze grijnsde even speels naar hem, al was haar blik onverschillig.
Alona liet zich niet beledigen, niet zonder er minstens een keer zoveel terug te sturen. Ryan had zich in haar ogen neergezet als iemand die niet bepaald veel intelligentie had, en was zijn status als potentiële flirt dan ook meer dan kwijt. En haar respect voor hem.
Nee, ze was zeker geen meisje dat het toeliet dat ze tegen haar haren ingestreken werd. Ze nam wraak, daar kon je rustig op rekenen. En dat deed ze met plezier.
“Smell ya later,” zei ze met een knipoog, en ze begon te lopen. Vanavond had ze een optreden. Op zich routinewerk, maar ze zou er dit keer wat meer door gooien, want het werd saai. Ze kon meer dan dit, ze wilde uitdaging. Met elke show die ze gaf wilde ze meer doen, beter zijn. Ze stak sowieso al met kop en schouders boven de rest uit, maar dat was niet genoeg. Ze wilde elke keer zwaarder benadrukken dat zíj de top was, en niemand anders.

Hij was verbaasd over haar woorden, hij had haar niet zo ingeschat. Maar in plaats van dat hij er werkelijk verbaasd door leek te zijn, werd de lach op zijn gezicht groter. Hij vond haar woorden vermakelijk, hield er wel van dat ze zo overdreven reageerde. Een meid met een zeker pit, maar het was iets te makkelijk om die woorden te krijgen van die meisje. Natuurlijk, ergens was die achterliggende gedachte daar inderdaad. Maar vond zijzelf die reactie ook niet een beetje over de top? Blijkbaar niet, want ze ging blijkbaar verder met haar vreemde en ergens was het eng te noemen gedrag. Nu wist hij waarom hij bij alles een glimlach opzette, want het arrogante gedrag was ergens nogal beschamend. Niet voor hem, maar voor zichzelf. Niet dat Ryan ook maar dacht dat het haar uitmaakte. Nee, door hoe ze deed was het duidelijk dat het haar niet uitmaakte hoe mensen haar zagen.
"Rustig maar, tijger. Ik wist niet dat je zo snel aan zou vallen." Hij haalde zijn schouders op met een grijns op zijn lippen en hief zijn hand enkel op toen ze zei dat ze weg ging.
"Schattig." Mompelde hij daarna tegen zichzelf en begon weer te vervelen met zijn kaarten. Maar hij was niet van plan hier te blijven zitten. Ze was interessant, had een attitude die hij wel kon waarderen. Die haar meer in moeilijkheden zou brengen naar zijn idee.
Hij stond op, om richting zijn huis te gaan. Een simpel kraakpand, maar hij had niet al het geld nodig wat hij op dit moment bij had en het leek hem toch iets slimmer om in de avond te vertrekken als hij wat wilde drinken.

Ze liep een poosje en sloeg uiteindelijk een smal straatje in. Het was zo'n straatje waar achterdeuren op uitkwamen, van café's bijvoorbeeld. De club waar Alona doorgaans optrad zat ook aan dit straatje. Ze ging eigenlijk altijd door de achterdeur, had ze ook geen gedoe met mensen die met haar wilden communiceren. Ze hield stil bij de deur en ging naar binnen. Ze kwam uit in een kleine hal met twee deuren en een trap. Die laatste liep ze op, om in een smalle gang uit te komen. Bij de derde deur lings ging ze naar binnen. Een aantal meiden waren al om aan het kleden en het kledingrek zag er toegetakelt uit.
“Hey, slet,” grijnsde een van de meisjes, en slanke latina met weinig voorgevel. Alona grinnikte.
“Hey hoer.”
Dit meisje was een van de enige mensen die dat tegen Alona kon zeggen zonder er heel veel spijt van te krijgen.
“Je raad nooit wat ik net tegenkwam,” zei Alona langs haar neus weg, terwijl ze zich rustig uitkleedde, tot ze slechts haar ondergroed nog droeg.
“Vertel.”
“Zo'n straatillusionistje. Was ervan overtuigd dat ik alleen een mooi koppie was, niets meer.”
“Echt?”
“Ja. En dat terwijl hij niet eens een eigen show had of zo, stond gewoon met kaarten te kutten op straat.”
Gegiechel. Alona glimlachte, tevreden met de bijval. Het voelde goed dat deze meiden direct haar kant kozen.
Ze trok haar kostuum van die avond aan. Een soort strak, glanzend, zwart badpak, maar dan met een open rug en een lange, smalle opening op de buik. Ze kon het hebben. Op de heupen zaten kleine stukjes tule, als een soort héél klein rokje. Ze trok de torenhoge, bijpassende hakken aan, eveneens zwart en hoog-glanzend. Ze ging op een van de bankjes zitten en pakte haar make-updoos. Eerst begon ze zorgvuldig het oude spul te verwijderen, waarna ze rustig nieuwe foundation aan begon te brengen.
“Je bent toch wel duidelijk tegen hem geweest neem ik aan?” het latina meisje had een soort permanente laconieke ondertoon in haar stem.
“Ja, maar dat vond hij grappig,” zei Alona afgemeten, terwijl ze haar oogschaduw aanbracht, gevolgd door eyeliner, voor een dramatisch effect. On stage moest het allemaal net wat extremer zijn.
“Maar het boeit me ook niet zo. Wij hebben zo een vette show, hij niet,” grinnikte Alona. Anders had ze het misschien rot gevonden voor die knul dat hij het minder had, maar hij had het er zelf naar gemaakt. Alona hield niet van kritiek, of het nou terecht was of onterecht.
Half elf. Showtime. Muziek zwol aan tot een zwingende remix met een keiharde beat. Alona en haar drie supportdanseressen kwamen in beweging. In no-time ging de blondine op in de dans. Ze zat vol energie, agressie en alles wat ze altijd in haar choreografiën verwerkte en de energie spatte ervanaf. Haar afgetrainde lijf bewoog op alle mogelijke manieren, haar blonde haar wapperde om haar hoofd en haar pakje reflecteerde elke kleur spotlight in de hele zaal.
Ze was in haar element. Dit was waar ze verdomd goed in was.
De muziek vertraagde, voor een meer ballet-geïnspireerd stuk, om daarna weer over te gaan in een bliksemsnelle hip-hop stijl, waarbij het viertal de zwaartekracht leek te tarten. En dat op hakken.

Hij was naar huis gegaan, de jongen had wat goedkope biertjes gekocht. Het was iets waar hij nog steeds niet aan kon wennen. Maar het was goedkoper als aan de bar zitten. Zijn groene ogen keken zijn kamer rond, het was een troep. Een bed en een opengeslagen koffer was het enige wat erin stond. Een koffer met meer pakjes speelkaarten als kleding wel te verstaan. Maar zijn kleding kreeg hij ook niet altijd op de juiste manier in handen. Als je weinig had, kon je ook weinig verliezen. Je vrijheid, maar je moest er gewoon voor zorgen dat je deze behield. Langzaam stond hij op, kaarten mee. Altijd de kaarten, hij moest altijd voorbereid zijn en het was een goede afleiding dat als je bijna in elkaar werd geslagen. Je pakte gewoon het pakje kaarten en zorgde ervoor dat je de kaarten in het gezicht gooit van de grote kerel en dan was het een kwestie van rennen. Nu hij eraan dacht, twee pakjes... Je kon er nooit genoeg bij hebben, maar twee was toch echt wel de max. Hij keek naar zijn geld, vijftien euro was er nog van over. Daar moest hij het dan van doen vandaag, hij greep het geld en liep naar buiten. Veel mensen, dat zocht hij en dronken mensen. Ze waren makkelijk te bestelen en anders was een biertje zo van de bar gehaald. Zolang er niet van gedronken was, leek het hem geen probleem te zijn. Het enige waar hij voor uit moest kijken, was dat het niet van een meisje was. Daar gooide ze wel eens iets in en Ryan vond een keer in zo'n bui zijn al meer als genoeg. Hij kon zich niet eens herinneren wat er was gebeurt, maar overal had hij last van. Althans, hij was opgelucht dat hij van een bepaalde plek juist geen last had.
De jongen streelde door zijn haren en liep de donkere straten rond. Totdat hij een club zag, een grijns speelde op zijn lippen. Zelfverzekerd liep hij er dan ook naar binnen en liep richting de bar. Er stonden wat vrouwen te dansen, maar zo interessant vond hij het niet. Een man die zijn portemonnee iets te ver uit zijn broekzak had steken? Dat was pas interessant. Hij stootte de man aan, waardoor de portemonnee uit zijn zak viel en terwijl hij deze opraapte, lukte het hem net om er een briefje uit te halen.
"Het spijt me." Zei hij met een grote lach en gaf deze terug aan de man. Met het briefje van vijf dat hij vers had bemachtigd, bestelde hij een biertje en draaide zich nu om naar het podium. Hij nam een slok, maar keek verbaasd naar degene die hij nu op het podium zag. De veegde de snor weg die het schuim had achter gelaten en een brede lach kwam op het podium.
"Kijk aan." Zei hij tegen zichzelf. Vrolijk als altijd een masker die je niet makkelijk af zou krijgen. Hij pakte een pakje kaarten en haalde daar de joker uit, deze gebruikte hij toch nooit en kon hij tevens missen. Als hij op zijn kamer zat mikte hij altijd met zijn kaarten tegen de muur aan, dus hij was wel gewend om ze als een werpster te gooien. Dit keer was zijn doel echter anders. Ze zal vast pissig worden om zoiets, maar wat kon er nu eigenlijk mis gaan? Snel draaide hij zich om en vroeg om een pen.
Knap koppie Schreef hij er simpelweg op en draaide zich opnieuw richting de dansers en mikte op een van de andere meiden. Het was veel leuker als het met een omweg bij Alona kwam. In een snelle beweging gooide hij het kaartje tegen een van de danseressen aan en draaide zich daarna weer om richting de bar om nog een biertje te vragen.

Het ging razendsnel. Iets verbrak de aandacht van Grace, de latina, en met een luide gil ging ze onderuit. Alona stond abrupt stil, haar blik oprecht geschrokken. De muziek stopte. Verdomd soepel voor iemand op killer heels sprong Alona van het podium. Grace lang doodstil op de grond. Haar hoofd bloedde en haar been lag in een rare hoek. Vanuit het publiek steeg geroezemoes op, dat steeds luider en drukker werd. Alona haalde diep adem.
“IEDEREEN STIL,” schreeuwde ze, met een voor haar normaal zachte stem verrassend rauwe klank.
“EHBO, nu.” Er kwamen onmiddellijk twee mensen aangesneld. Alona stapte bij het meisje weg en liep naar het publiek, dat een beetje achteruit deinsde voor de blonde furie.
Ze keek opzij en griste de kaart van het podium. Haar blik ging door de zaal. Ze zag hem al snel en keek hem recht aan, terwijl ze kordaat door de zaal beende.
“Jij!” snauwde ze. Haar stem had nog steeds die rauwe, haast schorre klank, al minderde hij niet in kracht. Alona was kwaad. Niet nijdig, woedend. Haar act was geruïneerd en een van de weinige meiden die ze soort van respecteerde moest naar het ziekenhuid.
“I WIST DAT JE STOM WAS, MAAR DIT?!” Ze zwaaide met de kaart en scheurde hem toen in tweeën. Ze gooide de helften naar hem toe.
“ALS ZIJ HIER WAT AAN OVER HOUDT ZWEER IK DAT IK JE OMLEG, MET MIJN BLOTE HANDEN.”
Ze meende het. Ze was nu kwaad genoeg om een fles wijn in zijn gezicht stuk te slaan.
Met al haar kracht, en voor iemand die vrijwel dagelijks trainde zei dat wat, haalde ze uit. Haar vuist ramde ze vol tegen zijn neus. Bloed liep over zijn gezicht, maar het temperde Alona niet, integendeel. Het kleurde leuk bij de rode waas voor haar ogen.
“Ik maak je af!” snauwde ze, en zonder omhaal greep ze een fles Vodka van de bar, klaar om deze in zijn gezicht stuk te slaan, toen twee uitsmijters hen ruw uit elkaar haalden.
“Genoeg!” snauwde er een. Alona keek Ryan recht aan. Haar woede was nog lang niet geblust. Als ze godverdomme de kans kreeg..

Dat er dingen mis gingen had hij niet heel snel in de gaten. Hij was even een rondje gaan lopen en stond nu verbaasd naar het podium te kijken. Een prima wapen... Bleek nu. Ze konden alles op die hakken, maar een kaart haalde er een uit balans? Het kwam allemaal pas goed en wel door toen hij opkeek en de ogen zag van de blondine. Ze zag er boos uit, nee, ze was boos. Dat zag hij toen ze aan kwam lopen, het was een stuk stoerder als normaal namelijk. Maar de lach op zijn gezicht was niet verdwenen, want hij had niet kunnen voorzien waartoe ze in staat was. Hij wilde zijn mond open doen, zeggen dat het vast wel goed kwam, maar hij kon niet veel meer te zeggen toen hij een klap op zijn neus kreeg. De lach was even verdwenen en hij zette een stap achteruit, maar dit was maar enkele tellen. Hij proefde de ijzeren smaak van het bloed en een aantal vingers legde hij dan ook tegen zijn lip aan. Het rode goedje bleef er meteen aan vast zitten alsof het bloed blij was om overal te te kunnen komen. Maar in plaats van dat de jongen boos werd, moest hij lachen.
"Auw, dat was een goede." Zei hij dan ook tegen haar, het klonk eerder alsof ze iemand anders had geslagen als dat hij haar geslagen had. Het lachen bleef namelijk even aanhouden, hij wist eigenlijk niet eens waarom hij moest lachen. Het was een deel van de drank en het andere deel van hoe hij zichzelf moest gedragen als er veel mensen waren. Hij wilde een stap naar voren doen om een arm om haar heen te slaan en nog steeds had hij een geamuseerde blik in zijn groene ogen staan. Maar hij voelde dat iemand hem terugtrok.
"Het begon net close te worden." Zei hij tegen de man en een scheve grijns stond op zijn lippen terwijl hij naar Alona bleef kijken.
"Ik dacht dat jullie voor plezier moesten zorgen, ik vermaak me geweldig, daar niet van." Hij rolde met zijn ogen, iets wat meer door de alcohol kwam en de drukte van alle ogen die op hem gericht waren. Hij kon niet bij zijn kaarten en hij baalde ervan, hij probeerde af en toe zijn arm los te krijgen. Maar hij hoorde de sirene al, iemand had blijkbaar de ambulance gebeld.
"Als u me niet kwalijk neemt, mijn vervoer hoor ik al aankomen." Hij hoopte dat hij losgelaten werd, maar dat was niet het geval. Het verveelde in deze houden, de dikke buik van de uitsmijter die hem steviger vast hield dan nodig. Deze deed dan ook een paar stappen terug en nam hem mee.
"Moet ik hem eruit gooien?" Hoorde hij vragen en dit deed Ryan serieus lachen, hij had steeds een stomme grijns op zijn gezicht. Maar deze woorden vond hij toch erg grappig.
"Omdat er met een kaart is gegooid zet je er iemand uit?" Hij haalde dan toch zijn schouders op, ergens maakte het hem ook niet uit. Als hij uit deze houding was.
"Maar dat zou zielig zijn voor onze blonde schoonheid, ze moet zich op iemand af kunnen reageren." Misschien wilde hij nog een klap, het zag er namelijk niet echt uit alsof de klap op zijn neus hem zoveel schade had gedaan. Het bonkte een beetje, maar dat was het dan ook.

Alona's ademhaling ging snel en haar ogen schoten vuur. Iemand probeerde de fles af te pakken.
"Laat dat!" zei ze, met een autoriteit in haar stem die de man deed aarzelen.
Er klonk gemompel.
"Beter houden we hem tot de politie hier is," zei de barman, die half over de bar leunde, en nog redelijk onaangedaan leek; hij was niet iemand om snel van zijn stuk gebracht te worden.
Alona daarentegen...
Haar ogen lieten die van Ryan geen seconde los en iedere spier in haar lichaam was gespannen. Ze stond op scherp. Een kans, een moment van onoplettendheid van de jongen die haar bij Ryan weghield, een opening en ze zou de fles alsnog tegen zijn hoofd kapot slaan. Ze dacht er zelf niet eens over na, het was een logische actie.
"Ja en wat doen we met haar?" bromde de jongen die haar vasthield.
"Bij 'm weghouden."
Hij probeerde haar weg te leiden en Alona zette zich schrap.
"Blijf van me af," siste ze. Haar lange, blonde haar hing warrig voor haar gelaat waarop een felle uitdrukking te zien was. Ze spoog op de grond en begon zich te verzetten tegen zijn greep, die hij maar met moeite kon behouden.
"Ik zei, BLIJF. VAN. ME. AF!" schreeuwde ze, en ineens rukte ze zich los. In twee stappen was ze bij de jongen die haar zo woedend had weten te krijgen. Alles aan hem maakte haar kwaad. Van de uitdrukking op zijn gezicht tot het bloed dat uit zijn neus liep.
Haar armspieren spanden zich aan, een in een vloeiende, snelle beweging haalde de jonge danseres uit met de halfvolle fles sterke drank, mikkend op het hoofd van de goochelaar. Gezond verstand was niet meer aanwezig, al lang niet meer.

Ze was blijkbaar niet rustig te krijgen. Ergens vroeg hij zich af wat er mis was met haar. Waarom ze zo overdreven moest doen, het was niet alsof er iemand dood was. Die gedachte zorgde ervoor dat de blik van de jongen iets verharde. herinneringen die hem overspoelde en hij wist wanneer hij diezelfde vechtlust als Alona had meegemaakt.
Hij was klaar geweest met de operatie, maar de adrenaline had hem weer geheel wakker geschud toen ze naar het ongeluk reden.   Maar zo snel als die gedachte op kwam, had hij hem weer naar achteren geduwd. Stond er weer een standaard grijns op zijn lippen. De jongen hoorde haar woorden, terwijl hij zelf probeerde om een hand los te rukken uit deze onhandige situatie. Daarna leek alles snel te gaan. Hij had een aantal tellen niet geheel op haar gelet en toen hij op keek, stond ze voor hem. Zijn groene ogen hadden met een speelse twinkeling gekeken. Totdat hij haar hand omhoog zag gaan, hij wilde naar achteren deinzen, maar dat werkte niet door de mensen die hem vast hadden. Zijn hoofd ging mee met de beweging, pijnlijk en automatisch wilde hij zijn handen richting zijn hoofd doen. Dit lukte, ze hadden hem blijkbaar los gelaten door deze vreemde wending. Terwijl hij zijn hoofd weer terug liet draaien en haar aankeek. Zijn groene ogen hadden een twinkeling, maar een andere als dat ze normaal hadden. Het was niet vrolijk of speels, er was een boosheid in zijn ogen te zien. Hij klemde zijn kaken op elkaar om de pols vast te grijpen waar de wodka fles in zat. Zijn hoofd draaide, maar de adrenaline bleef hem staande houden. Hij trok haar pols naar zich toe, hopend dat haar lichaam vanzelf mee kwam.
"Dat maakt je vast veel beter als mij." Siste hij tussen zijn tanden door. "Schattig luizenbaantje." Hij keek langs haar af, zag de mensen die er stonden en een grijns verscheen op zijn gezicht.
"Je bent wel sexy als je boos bent. Moet ik vaker doen." Hij liet haar pols los, als ze deze al niet uit zijn hand getrokken had. Waarna hij richting de deur liep. Onstabiel en draaierig. Zwarte vlekken peelde voor zijn ogen en eigenlijk wist hij niet eens of hij de goede kant op aan het lopen was. In zijn hoofd echode hij dezelfde kaart, totdat hij merkte dat hij bij een muur was aangekomen. Hij kon niet verder lopen, met een zucht draaide hij zich om en leunde ertegenaan.
"Great.." Mompelde hij en zocht met zijn ogen een vast punt om zich op te focussen, al was dat behoorlijk moeilijk als het leek alsof je op een schip zat.

Alona keek hem furieus aan en snoof.
“Alles maakt me beter dan jou,” beet ze hem toe. Toen grijnsde ze zelf ook even, al zat er geen vreugde achter. “Maar dat snap je vast zelf ook wel.”
God wat wilde ze die fles graag tegen zijn arrogante bek kapot slaan.
"Je bent wel sexy als je boos bent. Moet ik vaker doen."
Nieuwe woede vlamde door haar heen, maar merkwaardig genoeg wist ze zichzelf voldoende te beheersen om de volgende zinnen eruit te gooien.
“Ga ervoor. Ik maak je helemaal af. Maak me nog een keer kwaad en je vertelt het echt niet meer na!”
Hij liet haar los en liep naar de deur. Onmiddellijk werd Alona weer tegengehouden, die klaar was om erachteraan te gaan. De fles werd haar afgenomen.
“Laat hem gaan Alona, de politie is al gewaarschuwd, die vinden hem wel,” zei iemand rustig tegen haar. Goed, dat was niet waar, maar ze moesten iets zeggen om de jonge vrouw te kalmeren.
Echter, het duurde nog wel even voor Alona weer rustig werd. Nog steeds trilden haar handen van woede en ze zou zo opnieuw de eerste de beste die haar kwaad maakte aanvliegen, maar ze konden haar inmiddels loslaten.
De barman reikte haar een glaasje wijn aan.
“Hier,” zei hij zacht. Alona fronste licht, maar nam het glaasje toen gracieus aan en ze schonk de man een miniem glimlachje.
“Dank je,” zei ze afgemeten en ze nam een slokje. De barman grijnsde achter haar, maar ze zag het niet. Voor de rest werd ze redelijk met rust gelaten. Uiteindelijk begon de woede te zakken. Ze richtte zich tot de barman.
“Hoe is het met Grace?”
“Goed dat je het vraagt. Dylan kreeg net bericht vanuit het ziekenhuis.”
“En?”
“Haar danscarriere is voorlopig in ieder geval aan gort, maar het komt goed.”
“Ik maak hem af. De eerstvolgende keer dat ik hem zie sla ik zijn bek echt helemaal kapot man.”
Zijn eigen bloed doorslikken, dat zou hij, dacht Alona vernijnig. Niemand had haar er ooit van kunnen beschuldigen subtiel te zijn. En het vuur was nog lang niet geblust.


Flutpost, maar ik was er echt effe helemaal uit, sorry :c