If it meant to be, it will be.

Er was niets mooier dan een avond waarbij de zon traag en prachtig onder ging. Vroeger was het Juliette's traditie iedere avond te gaan wandelen maar dat deed ze toch al enkele maanden niet meer. Maar vandaag wilde ze wel.
Ze trok haar zwarte all-stars aan die perfect onder haar outfit paste. Ze was de hele dag gaan shoppen. Ze moést er gewoon eens tussenuit, en dat was haar uiteindelijk dan gelukt. Zelf nu ze terug thuis was wilde ze al weer weg. Niet dat ze het niet aangenaam thuis vond, ze miste gewoon een huisgenoot. Ze kon moeilijk Imanu, haar paard, binnen gaan zetten voor een beetje gezelschap. Nee, ze zou binnenkort wel eens een hond komen, daar verlangde ze toch al een hele poos naar.
Het was niet koud buiten, maar ook niet warm. Perfect weer voor een normaal jasje, een strakke jeans en all-stars. Ze droeg het té graag.
Het duurde niet lang meer en ze kon terug met haar paard beginnen rijden. Een lange tijd had ze met haar arm in het gips gelegen door een ongeval bij bliksem. Als ze daar aan terug dacht huiverde ze half. Ze had dood kunnen zijn. Als die boom volledig was omgevallen...
Maar dit was verleden tijd, en met haar was nu alles terug in orde. Imanu zal blij zijn haar terug om zijn rug te hebben. Tegenwoordig werd hij iedere dag door een ander iemand bereden. Soms werd hij zelfs in rijlessen gebruikt, Juliette wist dondersgoed hoe hard hij dat haatte.
Maar he, hij was er vanaf.
De zon stond nog hoog aan de hemel, maar ze was al volop aan het zakken. Het landschap zag het prachtig uit, gesierd met de goude stralen van de zon.
Vogels floten hier en daar om de avond aan te kondigen. Juliette genoot er van. Deze avondwandelingen miste ze toch wel het allerhardst uit haar verleden.
Ze liep al een hele poos over de brug, die verlicht werd met bollen lampen die haar een gezellig gevoel bezorgden. Geen idee. Avondwandelingen, bollen lampen,...
Ze hield van vreemde dingen. Maar die vreemde dingen gaven haar nu eenmaal een warm gevoel. Alles was eindelijk terug op zijn pootjes gevallen.
In het verleden werd ze gehaat, in de steek gelaten door iedereen. Maar op het moment van nu hielden mensen echt van haar en kreeg ze steun. Vroeger moest ze echt een ramp zijn geweest... Uitgaan tot de zon opkwam, overdreven veel make-up, kleren waarvoor je in sommige steden werd opgepakt...
Een ramp moest ze zijn geweest.
Ze bleef het raar vinden dat haar ouders altijd vertrouwen in haar bleven hebben. Maar zo waren ouders, zeker? Hah, zou ze dat ooit zelf kunnen? Eén ding wist ze zeker: ze was nog lang niet klaar voor het moederschap.
Steeds minder vogels floten, het werd donkerder, wat betekende dat de zon bijna verdwenen was. Op dit uur zou ze geen gezelschap meer vinden hier, en misschien kwam ze nog de foute personen tegen... En toch wilde ze haar wandeling afmaken en ging ze tot het einde van de brug.

Opennnn.

Een typisch gezellige familie-avond, deze avond. Jiao had zijn bril op zijn neus en zat in zijn joggingsbroek in kleermakerszit op de bank. Een kop thee in zijn ene hand, het boek in de andere. Zijn neus raakte bijna de bladzijden aan. Het was vanavond een literatuuravond geworden. Jiao's moeder vond namelijk dat de familie-avonden educatief en gezellig moesten zijn. Samen literatuur bespreken om zo Jiao te helpen met zijn studie (en zijn diploma) was gezellig én educatief. Niet Jiao's favoriete besteding van de avond, maar ach. Een lekker warm kopje thee was altijd mooi meegenomen en de knusheid van zijn ouwelui was wel prettig. Nu en dan droegen zijn moeder en vader een passage voor die hij zeker nog eens moest analyseren en waar hij vaak ook zijn mening over moest geven. Een goede mening, met argumenten en aantoonbaar bewijs als het even kon. Hoe beter het argument, des te groter werd de glimlach op zijn moeders gezicht. Maar voor vanavond zou het er iets anders aan toegaan.
In het huis klonk gerinkel van de telefoon en Jiao was al gereed om op te staan. Zijn moeder was ditmaal vlugger en gebaarde dat hij kon blijven zitten, dus deed hij dat en boog zich braaf weer over het boek heen. Dit keer was het Lolita, een boek wat niet helemaal Jiao's voorkeur had, maar om een of andere reden was het een absolute aanrader van zijn moeder geweest. Hij hoorde hoe zijn moeder iemand begroette en negeerde daarna het gesprek. Hoe nieuwsgierig hij ook was, zijn moeder had hem geleerd dat hij zijn nieuwsgierige aard enkel en alleen mocht gebruiken om wijzer te worden voor zijn studie of toekomst, en niet om zaken tussen twee mensen te weten te komen. Daar had hij respect voor, zo was hij nou eenmaal opgevoed. Dus toen zijn moeder ineens haar stem begon te verheffen en zijn vader opstond en wegliep, bleef hij verdiept in zijn boek. Natuurlijk brandde hij van nieuwsgierigheid en wou hij dolgraag weten wat er nou besproken werd aan de andere kant van de gang, maar hij wou een goede zoon zijn.
"Jiao?" Zijn vader stond in de deuropening. Jiao keek op uit zijn boek en wachtte geduldig tot zijn vader verder zou praten. "Ik wil dat je iets voor jezelf gaat doen. Berg het boek op en ga iets voor jezelf doen." Onzeker zette Jiao zijn kop thee op tafel en sloeg het boek dicht. Blijkbaar was de familieavond afgelast, want hij kwam er nooit onder uit. Niet dat hij er behoefte aan had om eronderuit te komen, maar toch.
"Eh, pa, wat wil je dat ik doe?"
"Ga uit." Met deze woorden liep zijn vader weg en liet hij Jiao achter die zichzelf even achter zijn oor krabde. Ga uit. Hij kon niemand. Helemaal niemand. En echt uitgaan deed hij niet. Hij kon wel een wandeling maken, dan ging hij erop uit. Dat zou wel in orde zijn, besloot Jiao. Hij liep naar boven toe, wisselde zijn lekker zittende joggingbroek om voor een iets oncomfortabelere witte skinnyjeans, schoot in zijn zwarte All-Stars en pakte zijn mobiel van zijn bureau af. Oordopjes mee, zo erin steken, een oordopje in zijn oor, haar even goed doen en hij kon gaan. Al zou hij normaal zijn bril afdoen, maar voor nu had hij geen zin om om te wisselen naar zijn lenzen. Hij zou wel zeggen dat het een accessoire was, mocht hij een bekende tegenkomen. In een gemoedelijk tempo liep hij het huis uit, liep over de weg en kwam uiteindelijk uit bij een brug. De nacht was ingevallen en het was dat Jiao geen angstige jongen was. Maar een onzeker iemand zou zich niet veilig hebben gevoeld. In de verte zag hij iemand aan komen lopen en hij bedacht dat hij best wel een praatje kon maken. Daarom week hij niet uit toen het meisje dichterbij kwam en een glimlach tekende dan ook zijn gezicht.
"Hallo!" begroette hij het meisje enthousiast. "Misaki Jiao. Eh. Jiao." Hij boog even en keek toen verward op. Oh ja. Begroeten moest hier anders. Aarzelend stak hij zijn hand uit en wist niet zeker of ze deze ging aanpakken. Hij had nog niet helemaal door hoe het nou zat met die Westerse gewoonten.