Keep going, you're doing it great.

Godverdomme, wat waren die zwarte Janoski's van hem moeilijk aan te krijgen. Maar ja, ze waren te mooi om in de schoenkast te laten staan. En als ze eenmaal rond je voet zaten wilde je ze niet meer uit doen, ze zaten fantastisch. 
Buiten was het ook maar zielig. Het was al bijna twee uur in de middag en nog was het mega vochtig weer. Ach ja, het is niet dat hij ging zwemmen of naar het strand of zo. Nee, hij wilde gewoon even de stad in. Lang geleden. Eigenlijk was alles lang geleden. Die dure reisjes met zijn vader begonnen langzaam aan echt afgezaagd te worden. Hij wist zelf wel dat zijn vader het puur en alleen deed om nog iets met zijn zoon te doen, en Ty wilde hem ook absoluut niet kwetsen of zo... Maar ja.
Na het hele ongevalgebeuren met Valerie voelde zijn vader zich verplicht meer tijd aan Ty te besteden. Hij begreep dat en vond het ergens veel fijner als het eerst was. Maar nu werd het hem toch wel te veel. Hij wilde zijn vrijheid terug, want die miste hij toch verdomme hard.
Hij was nu bijna 21 jaar, en ja, hij had al het een en het ander achter de rug. Maar het was nog niet compleet. Er ontbrak iets. Ja, zo'n niet-volledig gevoel is natuurlijk niet alles, maar ja. Nooit was iets echt volledig, he... Er ontbreekt altijd wel iets. Ach ja, waar hield hij zich nu ineens mee bezig?

Nadat hij zijn Janoski's aan had liep hij zijn keuken in en stak zijn hoofd even in de koelkast. Hm, bij deze wist hij dat hij naar de supermarkt moest gaan. Zijn koelkast was zo goed als leeg, en zijn maag rommelde. 
Geen zin om een boodschappenlijstje te maken, dus vertrok hij direct richting stad. Hij had één nadeel aan zijn woning: hij woonde er toch wel een paar straten vanaf. Maar hij was buiten dat erg content met zijn huisje. Het was niet zo groot, maar ook niet klein. En hij hield van zijn omgeving: het begin van een bos aan de rechterkant van zijn huis, en veel weides met dus ook zijn makker Kay. Het enigste beest dat altijd aan zijn kant stond.
Wanneer Ty buiten kwam en voor het hek van Kay's wij stond had het paard hem op de een of andere manier al direct opgemerkt. Een grijns sierde zijn lippen wanneer het paard soepel naar hem toe gelopen kwam. Ty hield er van hem te zien lopen. Een soort van gegrom klonk uit de keel van Kay en hij duwde zijn snuit direct in zijn gezicht wanneer hij nabij was. Ty deed lachend een stapje achteruit en daarna terug naar voren? Gekke.
"Gast, waarom altijd zo fucked up, slaap jij echt nooit uit?" Plaagde hij zijn paard voor de grap. Hij aaide het beest over zijn hals maar echt stilstaan kon het niet. Nu was niet het moment maar vandaag absoluut nog zou hij een buitenrit gaan maken door het bos. Maar nu, de stad in.
Ergens had hij het gewoon verwacht dat er al zoveel mensen door de straten liepen. Het was hier gewoon nooit rustig. Maar in de supermarkt viel dat nog goed mee. Hij zocht naar wat ontbijtgranen en die shit. Ineens voelde hij getik op zijn schouder. Hij draaide zich om en fronste direct bij het zien van een oude bekende. "Tuur? Wat doe jij hier in godsnaam? Zat jij niet in Europa?" Zijn oude vriend lachte. "Nou, jij verwelkomt mij ook vriendelijk zeg! Ja, wat leuk je te zien Ty, ik heb je echt gemist!" Duidelijk sarcastisch.
Ty glimlachte. "Sorry maat, jij zou zo ook reageren als je je oude vriend opeens ziet in de supermarkt!" Tuur lachte en knikte instemmend. "Pf, ik heb nu net het probleem dat ik nog iets te doen heb. Maar hey, een deze dagen gaan we samen pintje drinken in een bar en dan leg ik je alles uit, ok?" 
Ty haalde zijn schouders op: "Ja, tuurlijk!" Tuur grijnsde blij. "Goed dat ik je nog eens zie! Maar eh, ik zie je, he!" Met een frons wuifde hij zijn vriend gedaag. Dat ging allemaal maar rap.
Maar ja, boodschappen.

"Patrick!" Geroep klonk uit de bossen, waar een lichtblond meisje met een verwilderde blik zich tussen wat struiken probeerde door te wurmen. Takken bleven hangen in haar haren en haar gezicht stond op storm. Ze was daarstraks uitgegleden en was daarbij in de smurrie terecht gekomen. Normaal kon ze hier wel om lachen, maar momenteel stond het huilen haar nader bij dan het lachen. Patrick deed de afgelopen dagen al vreemd en ze was nog nooit zo buiten zichzelf geweest van zorgen. Ja, natuurlijk, wat betreft Riot kon ze ook buiten zichzelf van zorgen zijn. Maar Patrick was zo.. niet zichzelf. Hij at niet, speelde niet, stond telkens piepend voor de deur en als ze hem naar buiten liet dan vloog hij weg zonder nog maar op of om te kijken. Ze vond het zo eng en ze durfde het niet tegen Riot te zeggen. Ze wou het niet tegen Riot zeggen, want dat zou aangeven dat er echt iets met haar lieve Patrick was. Toen kwamen de tranen. De tranen die uit waren gebleven. Ze zag Patrick op de grond liggen, in een vreemde hoek gebogen. De tranen mengde zich met de modder en maakte van haar gezicht een slagveld van rotzooi plus nog meer rotzooi. 
"Patrick, jochie,' fluisterde ze zachtjes terwijl ze op haar Golden Retriever afrende en haar armen om hem heen wou slaan. Geërgerd keek haar hond op, piepte toen zachtjes en keek weer naar die vreemde plek. Gejaagd duwde ze haar hond aan de kant om te zien wat het was. Een nestje met puppies, verlaten puppies, uitgemergeld. Waarvan een van de kleintjes nog een heel klein teken van leven gaf, maar bij de rest ontbrak het daaraan. Solance sloot haar ogen en hoe lullig het ook was, een opluchting kwam over haar heen en zachtjes jammerde ze, van blijdschap, dat haar hond in orde was en dat dit dan de oorzaak moest zijn geweest van Patricks rare gedrag. 
"Stomme hond," mopperde ze, niet dat ze er ook maar iets van meende. Patricks logge staart bewoog even heen en weer en stopte toen. "Het is al te laat, lieverd. Ook voor dit kleintje." Solance probeerde zichzelf te kalmeren maar door alle opluchting was het moeilijk om nog rustig te blijven zitten. Ze nam het kleine, stervende jonkie in haar handen en voelde hoe het kleine diertje zjin laatste adem uitblies. "Het spijt me dat ik je niet heb kunnen helpen," fluisterde Solance. Het speet haar, maar ze besefte dat ze ze niet eens had kunnen helpen. Ze was te laat, noodlot en alles. De puppies zaten nog in de doos waarin ze waren gedumpt en Solance zette het laatste dode beestje terug bij zijn broertjes en zusjes. Het waren in totaal vijf puppies. Vijf compleet uitgemergelde diertjes. Waarvan er twee vermoedelijk al langer dood waren. Twee iets korter en die laatste was zojuist in Solance' handen gestorven. Arme dingen. 
het was vreemd om met een doos vol dode puppies rond te lopen, maar Solance wist niet waar ze heen moest behalve de dierenarts. Ze had ze gebeld. Had gezegd dat ze dode dieren had. Puppies. Gevonden in het bos. En dat ze echt niet wist wat ze moest doen. Oké, ze had trillend aan de telefoon gezeten en angstig haar verhaal gedaan, maar de dierenarts had vol begrip geantwoord en gezegd dat de diertjes naar haar gebracht konden worden. Dat de dierenarts het moedig en lief van Solance vond dat ze de dieren naar haar toebracht. Dus de reden dat ze uiteindelijk de dierenpraktijk binnen liep was door de begripvolle dierenarts. Ze stond al te wachten en nam de doos van Solance aan.
"Alweer boxers," mompelde de vrouw vol ongeloof en Solance bleef even aarzelend staan. "Ik heb niets gezien buiten deze om," zei ze zachtjes. "Allemaal dood. Een gestorven in mijn handen."
"Bedankt voor het brengen, meis. Leuke hond heb je trouwens. Hij ziet een beetje magertjes, maar dat komt door deze vrienden, denk ik zo. We gaan eens kijken, het is niet de eerste keer dat we een dood nestje met boxerpuppies krijgen. Ik geloof dat we hier te maken hebben met een of andere fokker en ongewenste nestjes." Solance stond na vijf minuten weer buiten en sloeg haar armen om Patrick heen.
"Soms zou ik willen dat je gewoon kon praten, stom dier," mopperde ze. Ja, ze voelde zich wel wat lullig om wat ze zojuist had gezien, maar voor het eerst sinds tijden kwam er iets omhoog drijven van de therapiesessies. 'Heb je hier iets aan kunnen doen? Nee. Heb je dit kunnen beïnvloeden? Nee. Nou, dan moet je je er ook geen zorgen om maken.'  Het was blijven hangen en Solance was het ermee eens. Ze kon niets aan deze situatie doen en er niets aan veranderen. Ze had gedaan wat ze kon doen en meer was er niet. Jawel, meer was er wel. Ze moest boodschappen doen. Met een zucht realiseerde ze zich dat Patrick zijn hulphondendekje niet omhad, dat hij geen riem meehad en dat zij nog steeds onder de modder zat. Ze hadden pech. Stuk voor stuk.
"Kom Patrick," droeg ze haar hond op. "Kom naast en blijf naast.' Haar hond begreep dat ze het meende en hij bleef dan ook dicht bij haar voeten lopen. In de winkel kocht ze enkel de broodnodige dingen en doordat ze zo druk bezig was met het kijken of mensen het goed vonden dat ze met Patrick rondliep, zag ze niet dat ze tegen een jongen opliep. De eieren die ze in haar handen had gehouden, vielen met een luid kabaal op de grond en een rode kleur kwam op haar wangen. Fuck!
"Sorry!" mompelde ze terwijl ze nu de jongen ongemakkelijk aankeek. "Ik heb je toch geen pijn gedaan?" Bezorgd keek ze even of er geen eiervlekken op de jongen zaten, toen hoorde ze het gesmak. Patrick was op de kapotte eieren afgevlogen.
"Patrick, nee!" Haar hond negeerde haar en pas toen ze hem een por gaf met haar tenen, keek hij verstrooid op, alsof hij wou zeggen 'wat moet je dan?'. "Nee!" zei ze nog een keer. Patrick nam nog een hap maar na een laatste por schrok hij op en ging hij gauw zitten. 
"Jemig. Jeeeemig!" Geërgerd keek ze nu naar de Golden Retriever die onschuldig terugkeek. Ze had nog nooit zo geïrriteerd gereageerd op iets wat haar Patrick deed. Het moest de pubertijd zijn, dat kon niet anders.
"Pubertijd," mompelde ze tegen de jongen. "Normaal is hij niet zo asociaal."

"Het ziet er mij een lieve hond uit, hoe noemt-ie?" Solance keek op naar de jongen en bloosde.
"Hij is soms.. nogal opstandig," weerlegde ze. "Hij heet Patrick. Naar de hond van Lana in de serie 'Gone'." Ze beet even op haar lip, keek naar Patrick en keek toen weer naar de jongen. Ze leek hem ergens vaag van te herkennen, maar ze kon niet helemaal haar vinger erop leggen wat het precies was.
"Ik help je wel even met die eieren." Ze was neergehurkt en had ellendig naar de kapotte eieren gestaard. Het was een grote zooi geworden en mensen vanuit de hele supermarkt wierpen hun blikken op hun. Solance hield er niet zo van om in het middelpunt van de aandacht te staan. En al helemaal niet als het om deze reden was. En nu de jongen haar wou helpen, voelde ze zich nog schuldiger.
"Ehm, het is niet nodig," mompelde ze. "Mijn fout dus ik ruim het wel op." Ze glimlachte dankbaar naar hem, maar sloeg snel haar ogen weer neer. Toch had hij niet echt veel aan haar boodschap.
"Seg," zei hij. "Jij bent Solance, he? We hebben elkaar al eerder ontmoet volgens mij." Hm. Ja, zij herkende hem ook. Zijn manier van spreken en zijn uiterlijk bracht wel iets omhoog, maar ze kon niet zo een twee drie op zijn naam komen. Hij schraapte met zijn handen alle zooi bij elkaar en ze hurkte neer om hetzelfde te doen, maar aarzelde. Een lichte vorm van smetvrees. Ze kon hier net zo snel haar handen schoonmaken en ze wou liever geen ei aanraken.
"Ik vrees dat we hulp moeten gaan vragen, met blote handen gaan we dit niet al te rap schoon krijgen." Hij liet zijn handen zien en ze glimlachte even trillerig terug.
"Sorry," zei ze. "Het was niet mijn bedoeling om je te besmeuren. Ik kan wel andere dingen bedenken om jongens voor me te winnen." Ze glimlachte nu iets breder, en sloeg toen haar handenv oor haar mond. Dat was 'witty' voor haar doen. Verwilderd streek ze een pluk haar uit haar gezicht en keek weer naar de jongen. Wie was hij toch? Er kwam pas een naam omhoog toen de winkelmedewerker weg was en hij het volgende had gezegd:
"Hoe kwam het dat je me niet zag? Ben ik echt zo onzichtbaar?" De houding, de stem, Solance hield haar hoofd schuin. Het was Ty! Een relaxtere houding nam plaats en ze zuchtte wat meer op haar gemak. Patrick duwde zijn snuit in haar hand en ze glimlachte even naar de hond.
"Eh, ik was nogal in gedachte. Daarstraks in het bos een doos met dode puppies tegengekomen. Hakt er nogal in, en ja... Vandaar dus." Ze sloeg haar blik neer.
"Ehm, ik kan het goed maken?" Ze keek even naar de zielige restjes eieren die werden opgeruimd door de dweil. Ze moest eigenlijk echt eieren hebben. "Ik kan je.. ehm, misschien.. een rare picknick aanbieden in het park? Lijkt je dat wat?" Ze had geen geld om uit te geven in een café en hem een drankje geven in het park was ook wel netjes. Plus dat ze de jongen ergens van kon en het misschien wel een idee was om wat mensen te leren kennen in HorseHome. Ze had buiten Riot om geen vrienden.