Showing my pride

Het ritmische getik van nagels waren hoorbaar op de houten brug. Een prachtig Greyhound liep langs een slank meisje. De hond had een crèmekleurige vacht met een felrode halsband. Eentje die typisch was voor greyhounds. Zo'n mooie brede met een relatief korte leiband. Dat was ook wel nodig bij deze honden. Ze hadden een uitstekend jachtinstinct en konden zich uit de meeste lessen los trekken. Haar hond Daya was net hetzelfde. Als ze maar iets zag bewegen in de struiken begon ze al aan de lijn te trekken. Dankzij haar grote was het dan ook nog eens moeilijk haar tegen te houden. Ze kwam immers tot aan de heup van het meisje met haar schoft. Een behoorlijke hond dus al. Daya was zoals de meeste greyhounds afkomstig uit Spanje. Gered uit een killingstation. Een afgedankte jachthond. Niet eentje die diende voor de races maar voor de lange afstandsrennen achter prooien. Een hond die het leven wel kende op amper 2 jaar tijd. Isaura had Daya vorig jaar zelf gered toen ze haar stage had gedaan bij een greyhound vereniging. Ze hadden een stuk of 10 greyhounds gevonden maar Daya had haar meteen aangesproken. Ze was de enige die kwispelend en lachend naar hen toe kwam. Ondanks dat ze een levend skelet met littekens was, was het de meest vrolijke hond die Isaura ooit had gezien. Ze had haar dan ook meteen mee vanvoor in de auto genomen en haar persoonlijk verzorgd. Zo snel mogelijk had ze de adoptie laten rond gaan om deze hond voor haar te hebben. Nu, een jaar later, waren ze het perfecte team. Daya kon alles op commando zodat Isaura niet altijd alles moest doen. Ze had immers nog altijd last van haar rug. De operatie had niet veel geholpen nog niet. Maar ooit moest haar rug beter gaan worden. Al liep ze er nu nogal krom bij.
Een ritsel kwam vanuit de bosjes. Daya keek om. Haar oren ging helemaal naar voren. Met een ruk trok ze zich los van Isaura. Isau verloor haar evenwicht door de kracht van haar hond.
"Daya!" kwam er vanuit haar keel. Met een klap lande Isaura op de iets of wat vochtige planken van de brug. Daya schrok ervan en draaide zich om. Met haar lange staart tussen haar benen kwam ze naar haar baasje om haar snuit tegen haar been aan te duwen.
"Nou dank je dame. Hoe kom ik ooit terug recht?" Isaura zuchtte diep, ze kon niets anders doen als wachten. Ze zat in een vreselijk positie en zou alleen niet recht komen. Domme ruggenwervel, domme operatie. Als ze een rechte ruggenwervel had gehad had ze nu niet opnieuw moeten leren lopen. Ze haatte het zo.

-En avan-

Met zijn handen in zijn zakken liep hij door de frisse buitenlucht. De bomen begonnen inmiddels al weer hun bladeren terug te krijgen en er was veel meer leven te bekennen doordat dieren uit hun winterslaap waren gekomen. Het was ook niet meer zo koud buiten. Yes, Avan hield wel van de Lente, vooral omdat het dan langzaamaan warmer werd en tsja.. Iedereen kwam gewoon meer buiten, er was meer leven te bekennen. Na een tijdje zou hij zelfs weer langere buitenritten met Sangre kunnen maken, dat had de Spaanse hengst vast wel gemist.. In zijn gedachten verzonken liep hij door, door het park heen. Een aantal skatende mensen, mensen die honden aan het uitlaten waren, kinderen die speelden. Ja, het warmere gevoel was weer terug in HorseHome. Ondanks dat de felle zonnestralen overal zichtbaar waren was er nog wel een klein briesje wind zo nu en dan, maar dat maakte echter geen verschil qua temperatuur. Kort gleed zijn hand door zijn met gel bedekte haar, probeerde hij het weer iets meer omhoog te zetten toen hij merkte dat het wat naar beneden was gezakt en verliet een zucht zijn keelgat. Met het puntje van zijn sneaker trapte hij een steentje weg op het geasfalteerde voetgangers pad en zaten zijn handen nog steeds diep verborgen in zijn broekzakken. Een bol, klein hondje stoof naast hem voorbij, harder dan dat Avan kon verwachten van een beestje met zulke kleine pootjes, maar het lukte. De eigenaar ging erachteraan. Blijkbaar was het hondje losgeschoten van de riem en weggehold, maar daar liet de eigenaar het niet bij zitten. Het zorgde ervoor dat Avan met een brede glimlach hun toe bleef kijken. In zijn ooghoek zag hij een groen bankje tegen een boom staand en besloot hij om maar even te gaan zitten en het park goed te bekijken. Toen Avan plaats had genomen voelde hij de zonnestralen die door het dikke bladerdek doorgebroken waren op zijn gezicht terecht komen en warmde zijn huid iets of wat op, zo leek het in ieder geval. Langzaam maar zeker doezelde hij iets weg in zijn gedachten en vergat hij alles om zich heen.
”Eendjes voeren!” Het schreeuwende geluid van een kind dat over heel het park weerklonk zorgde ervoor dat hij iets of wat opschrok en verbaasd om zich heen keek. Eendjes? Oh ja natuurlijk, die waren er nu ook weer in talloze groepen. Misschien was het ook even een idee om naar het riviertje te gaan, daar waren vast ook zwanen. Op de een of andere manier vond Avan het erg mooie en fascinerende beesten, met hun lange nekken, witte lichamen en elegante bouw. Behalve als ze je aanvielen, dan waren ze ineens niet meer zo leuk en waren ze alles behalve lief.
Eenmaal bij het water aangekomen was het gekwaak duidelijk overheersend. Er waren een aantal mensen die brood gaven aan de eenden. Vroeger was het heel erg normaal als je dat deed, nu – dacht hij – niet meer zo, aangezien je ze volgens hem niet meer zomaar mocht voeren. Maar wie was Avan om dat tegen een oma met haar kleinzoon te zeggen? Avan vervolgde zijn weg naar een brug die iets verderop was geplaats, zodat hij naar de overkant zou kunnen lopen. Niet veel later bleek het dat er een meisje op de brug lag, in een wel hele rare positie die hij nog nooit eerder had gezien.. Zo zorgzaam dat hij was ging hij er maar op af, het leek namelijk dat ze zelf niet uit de positie kon komen. Alhoewel, dat zou ze anders vast wel gedaan hebben.. “Gaat het?” Vroeg zijn kalme stem terwijl hij naast haar ging staan. Het meisje had een hond bij haar die er ook moedeloos bij stond. Ja, haar hond kon ook niets doen om haar te helpen. “Domme vraag van mij trouwens, ik zie zo wel dat het niet gaat..” Hm. Voortaan moest hij maar eens meer na gaan denken over hij precies zei, in plaats van andersom. “Maar moet ik je helpen? Ik bedoel ehm..” Het was misschien wel raar om aan iemand onbekends meteen je hulp aan te bieden? Tegenwoordig wist je het maar nooit. Nouja, niet dat hij kwaad zag in het meisje, maar andersom misschien wel? Wie weet. “Je ligt in een hele rare positie en eh.. Ja..” Na zijn woorden stak hij behulpzaam zijn hand uit, om haar zo mee overeind te krijgen. Moest hij haar misschien met twee handen omhoog krijgen, had hij zijn andere hand ook maar expres naar voren uitgestoken. Nu maar hopen dat ze zijn hulp niet verkeerd zag, hij bedoelde het immers alleen maar goed en zonder zijn hulp zou ze blijkbaar niet uit deze vreemde positie kunnen komen.
“Heb je dat wel eens meer, dat je zo raar valt?” Uit nieuwsgierigheid floepte de vraag uit zijn mond. Het had heel de tijd op het puntje van zijn tong gelegen, maar volgens hem zou het ergens nog wel eens raar kunnen staan om meteen te vragen aan iemand of ze wel eens vaker zo raar viel. “Oh, ik ben Avan trouwens. Aangenaam.” Een glimlach volgde rond zijn lippen en kort bekeek hij het meisje even. Eerlijk gezegd had ze hele aparte ogen, maar echt lang bleef hij niet naar haar ogen kijken. Dat kon namelijk soms wel eens verkeerd over komen wist hij uit ervaring en voordat mensen iets raars over hem gingen denken probeerde hij dat te vermijden.

Isaura keek Daya een beetje gefrustreerd aan. Elke poging die ze ook maar deed om alleen recht te komen mislukte. Een lichte zucht verliet haar keel. De tranen brandde achter haar ogen. Ze vroeg zich zo vaak af waarom zij? Na de val van haar paard was ze bijna alle controle over haar lichaam verloren. Ze was in een rolstoel terecht gekomen en had gezworen nooit meer op een paard te kruipen. Ze had haar holsteiner merrie verkocht voor een spotprijsje. Iets waar ze nu natuurlijk spijt van had. Ze mistte de paarden wel. Al had ze een enorme angst opgelopen door de val. Bij paarden komen deed ze dan ook niet meer. waarom zou ze ook? Die prachtige dieren hadden haar dit aangedaan. Al was het een wonder dat ze terug kon wandelen zonder krukken.
Het herstel ging echter veel te traag voor Isaura en vaak betrapte ze zich er dan ook op dat ze nog niet klaar was voor dit alles. Boos was ze niet op Daya. Wel op zichzelf. Ze wist dat ze nog niet met haar hond kon gaan wandelen. Daya was veel te sterk en trok haar zonder problemen omver. Dat had ze nu nog eens bewezen.
Isaura keek om. Een jongen vroeg of het ging. Zonder een woord te zeggen trokken haar ogen een sarcastische, uitdagende blik. Zag ze eruit alsof het ging? De jongen leek haar blik gemerkt te hebben en prevelde een soort verontschuldiging. Isaura begon vrolijk te lachen. Hij stak zijn twee handen uit. Daya duwde haar oren wat naar achteren maar na een waarschuwende blik hielt ze zich koest. Voozichtig legde Isaura haar handen in de zijne en probeerde wat kracht te zetten. Wat klungelig kwam ze overeind. Automatisch voelde ze met een hand aan haar rug. De rest deerde haar niet erg veel. Zonder haar te bukken veegde ze het vuil af waar ze kon. Bukken was helaas geen optie voor haar, dan zou ze weer zijn hulp moeten vragen.
"Enkel als ik met de hond ga wandelen." antwoorde ze simpel. Ze zou niet vertellen over haar rugoperatie, ze schaamde zich ervoor. Het was een schande voor een jong meisje zoals haar. Isaura gaf nooit haar zwakheden toe. Ze voelde zich erdoor minderwaardig. Toch had de jongen haar nieuwsgierigheid gewekt. Opzich was hij best aardig en nogal rechtuit met zijn vragen. Dat stond hem wel. Hij kon misschien wel op haar vriendenlijst komen te staan.
"Isaura" Ze glimlachte terug. Met een bezorgde blik keek ze naar Daya. Mooi niet dat ze haar nu nog ging vasthouden. Die hond zou haar nog eens terug in een rolstoel krijgen zo. Ze keek naar de grond en daarna naar Avan.
"Misschien domme vraag maar zou je haar even mee naar huis kunnen brengen? Ze betekend ooit nog eens een ramp voor mij." Vroeg ze nogal beschaamd. Ze vond het enorm irritant dat ze der eigen hond nog niet eens fatsoenlijk kon uitlaten. Nu ze kon het wel maar dan in een rolstoel, zo had ze het tot nu toe altijd gedaan. Al was ze dat ding enorm beu gezien en dacht ze dat ze het zo wel aan zou kunnen. Mis dus. Daya was een schat van een hond maar met een enorm jachtinstinct. Elk geluidje was voor haar een reden om er achter aan te gaan.

Tja, het meisje dacht waarschijnlijk hetzelfde over zijn opmerking. Dom van hem achteraf, alsof ze eruit zag dat het goed ging met haar. Nadat hij zijn handen had uitgestoken had het meisje ze vastgepakt en was ze – volgens hem – wat onhandig overeind gekomen. Ach, misschien had ze na de val last van haar rug? Door haar antwoord trok hij lichtjes zijn wenkbrauwen op. “Dus dat is wel eens vaker..?” Het moest haast wel, je hond uitlaten deed je meestal twee keer per dag. “Dan is het maar goed dat ik voorbij kwam..” Sprak Avan iets meer binnensmonds en kort krabde hij met een paar van zijn vingertoppen aan het begin van zijn haar in zijn nek. Zijn blik was even naar de grond afgedaald, naar haar hond, maar zodra hij zijn hand na een paar seconden weer terug trok keek hij haar weer aan.
Nadat hij zich had voorgesteld stelde het meisje haar ook voor als Isaura. “Mooie naam, die heb ik nog nooit ergens gehoord.” Merkte hij op met een scheve glimlach op zijn gezicht staand. Het meisje kwam erg rustig over. Haar vraag zorgde ervoor dat hij knikte. “Natuurlijk, ik wil niet dat je nog eens valt en dan alles breekt.” Dat zou Avan echt niet over zijn hart krijgen. Stel je voor dat er weer wat gebeurde als ze nu naar huis ging, dan kon hij haar niet meer helpen want dan was hij weg. En zo beroerd was hij ook weer niet, hij hielp iedereen graag. Nadat hij de riem van haar hond over had genomen trok hij zijn wenkbrauwen op. “Maar je moet wel even zeggen waar je precies woont, want dat weet ik niet.” Kort daarna grinnikte hij en trok een beetje terug toen haar hond aan de riem begon te trekken. Niet gek dat Isaura was gevallen, het was meteen al te merken dat haar hond erg sterk was. “Als je trouwens niet meer kunt lopen ofzo moet je dat zeggen.” Avan knipoogde naar zijn woorden. Als ze niet meer kon kon hij haar bijvoorbeeld steun geven, zelfs dragen als dat echt nodig was.
“Hoe heet jouw hond eigenlijk?” Vroeg hij nadat hij had bedacht dat hij dat helemaal niet wist. Een gevoel in hem gaf aan dat hij Isaura straks misschien wel tot een van zijn vrienden kon benoemen. Het meisje leek hem ontzettend aardig, ze deed in ieder geval niet bot en dat stond hem wel aan. Ergens brandde ook de vraag waardoor het kwam dat ze meestal viel als ze met de hond ging lopen op zijn tong, maar dat durfde hij nog niet te vragen. Er zou vast wel een goede reden voor zijn want als je vaker viel was dat niet normaal, dacht hij tenminste. Misschien zou hij dat nog wel een keer kunnen vragen als hij haar iets beter kon, maar op dit moment nog niet, daar was het nog te vroeg voor. Het zou vast wel een goede reden hebben.