Jiao x Shina
~'1'~
Het meisje boog haar hoofd om een glimlach te verbergen die haar hele gezicht sierde. Een lange tijd geleden had ze de jongen nog dagelijks gezien, maar na een tiental aan jaren nam ze het niet voor vanzelfsprekend dat ze hem kon zien. Ze had zich in lange tijd niet zo opgelucht en vrolijk gevoeld.
“Shina, waar zit je toch met je hoofd? Ga aan het werk kind, de rijst wordt niet vanzelf gewassen.” Shina keek even gauw naar de vrouw die dit uitgesproken had.
“Ja moeder,” antwoordde ze terwijl ze weer bezig ging met het schoonmaken van de rijst. Een ellendige klus die haar vingers al had doen bevriezen. Het was voor een goed doel, hield ze zichzelf moedig voor. De familie van haar jeugdvriend kwam eten en ze waren al de hele dag in de weer om een goed avondmaal te bereiden. Shina kon haast niet stil staan en vond dat de tijd te langzaam ging. Jiao die haar telkens berichtjes stuurde maakte haar verlangen om hem weer te zien er niet minder op.
Eindelijk, nadat ze het gevoel had dat ze haar vingers nooit meer zou kunnen ontdooien, was de rijst goed schoon en mocht ze naar boven toe om zichzelf voor te bereiden en iets degelijks aan te trekken. Voor een meisje wat altijd moeite deed voor haar uiterlijk was dit een belediging, maar Shina dacht niet dat haar moeder het op die manier bedoelde. Boven ging ze op zoek naar kleding die bij een deftig diner zou passen. Uiteindelijk viel de keuze op een donkerblauwe jurk met een wit sjaaltje erboven.
Ze bleef lang voor de spiegel staan twijfelen. In de klas viel ze op door haar buitenlandse uiterlijk en door de overduidelijke moeite die ze moest doen om de uitspraak correct te hebben. Dit had haar onzeker gemaakt en had haar laten denken dat uiterlijk een hele belangrijke zaak was.
Langer dan ze had verwacht bleef ze uiteindelijk boven waardoor haar moeder haar moest roepen met de mededeling dat de gasten er waren. Ze schaamde zich rot! Met rode wangen haastte ze zich naar beneden en liep schuchter op de gasten af. In een oogwenk had ze gezien dat Jiao enkel met zijn ouders was gekomen.
Shina boog als wijze van groet en keek toen het echtpaar aan.
“Goedenavond,” zei ze zachtjes. De twee knikten naar haar en ze ging recht staan. Onhandig keek ze nu Jiao aan en ook voor hem boog ze even. Een lichte grijns krulde om zijn lippen en ze moest moeite doen om er geen opmerking over te maken.
“Als u mij wilt volgen,” hoorde ze haar vader tegen Jiao's ouders zeggen. Jiao en Shina bleven in de gang achter.
“Nog niet gewend aan de gebruiken van dit land?” vroeg hij. Ze keek hem slechts vragend aan.
“Ik denk niet dat mijn ouders het me in dank zouden afnemen als ik me niet gedroeg volgens de oude tradities.” Jiao wierp een blik op de deur waar zijn ouders door verdwenen was. Toen nam hij haar vast in een omhelzing die haar hart tien malen sneller deed slaan. In een opwelling legde ze haar armen ook om hem heen en drukte ze haar hoofd tegen zijn borstkas. Zo stond het tweetal enkele minuten totdat ze voetstappen hoorde naderen. Geschrokken lieten ze elkaar los.
Net op tijd, want nog geen seconde later dook de moeder van Shina op.
“Komen jullie? We gaan eten.” Shina glimlachte en knikte. Shina's moeder draaide zich om en liep weg terwijl Shina en Jiao haar schuchter volgden.
Eenmaal aan tafel schoof Shina op de plek waar ze normaliter zou zitten maar de strenge blik in de ogen van haar vader maakte haar erop attent dat ze verplicht was te blijven staan en moest wachten tot ze een plek toegewezen kreeg. Met haar blik op de grond gericht wachtte ze op de gasten die eerst naar de tafel geleid werden. Pas toen iedereen zat kreeg Shina het goedkeurende knikje en ging ze zitten op de enige lege plek die nog over was, naast Jiao.
Bij het neerzitten raakte haar been per ongeluk die van Jiao aan en een rode kleur steeg naar haar wangen. “Shina?” Zijn stem klonk aarzelend en voorzichtig keek ze hem aan. Hij glimlachte bemoedigend naar haar wat erin resulteerde dat ze op haar lip beet en naar haar vader keek. Hij was te druk bezig met de gasten om het vreemde gedrag, wat zijn dochter hanteerde, op te merken.
Met een 'eet smakelijk' kon er begonnen worden aan de rijstmaaltijd. Shina pakte de luxe eetstokjes op die haar ouders speciaal voor deze gelegenheden had gekocht. De mooi versierde stokjes lagen zwaar in de hand maar hadden een prachtige bloem die over de gehele lengte liep. Wat ongemakkelijk begon ze aan haar maaltijd, zich akelig bewust van de aanwezigheid van Jiao. Hij leek ervoor te zorgen dat ze onnodig lomp en onhandig werd. Haar vader maakte een paar snauwerige opmerkingen over haar lompheid en ze besloot om het hierbij te laten. Ze was nog lang niet voldaan, maar nog een opmerking van haar vader zou haar opbreken. Schaamrood was zichtbaar nog lang nadat de maaltijd voltooid was en ze van tafel konden.
Ze had de hele avond nog bijna geen woord gesproken. Dat ze nu met Jiao in de achtertuin zat, maakte het er niet anders op. Ze had zoveel tegen hem willen zeggen maar de woorden bleven in haar keel steken. Er was iets veranderd in de tijd dat ze nog kind waren geweest. Ze waren beide ouder geworden en Jiao was een ernstig aantrekkelijke jongen geworden. Elke keer als hij naar haar keek voelde ze hoe haar wangen rood werden en hoe haar hard tien keer zo snel ging slaan.
Het was te belachelijk voor woorden.
“Shina?” Ze keek op om vervolgens gauw haar blik weer neer te slaan. Jiao ging naast haar zitten waardoor ze wel gedwongen werd hem wat langer aan te kijken.
“Zijn we geen vrienden meer?” Jiao leek oprecht gekwetst te zijn bij deze gedachte en ze schudde onmiddellijk haar hoofd.
“Natuurlijk zijn we wel vrienden, Jiao!” riep ze geschrokken uit. “Alleen je bent zo anders.”
“Oh. Ja, ja jij ook. Ik moet zeggen dat ik de verandering erg leuk vind. Vroeger was je ook schattig, maar nu ben je lief schattig.” Jiao liet een lach horen die als vanzelfsprekend een glimlach op Shina's gezicht dwong. “Lief schattig?” vroeg ze aarzelend.
“Oh. Ja. Eh...” Nu werd Jiao rood.
“Lief?” herhaalde ze met nadruk. Het deed haar hart sneller kloppen en een sprankje van hoop oproepen. Als hij zo over haar dacht kon het zijn dat hij haar niet meer als enkel een vriendin beschouwde.
Het tweetal viel weer in het stilzwijgen van eerder maar beiden leken gelukkig te zijn met hun eigen gedachten. Shina wel, in ieder geval. Stil zitten was op een gegeven moment een te grote last en ze sprong, enthousiast als ze kon zijn, op en ging met haar handen op haar heupen voor Jiao staan.
“Je ouders hielden maar niet op over je geweldige toekomstige paardrijcarriëre,” sprak ze met een zweem van een glimlach. “Daar heb je een paard voor nodig, lijkt me. Onze ouders zijn nog lang niet uitgekletst en je mag vast wel een fiets lenen als ik ze lief aan kijk. Kunnen we naar de stal toe gaan?” Jiao fronste zijn wenkbrauwen even.
“Wil je dat werkelijk? Ga je je dan niet afschuwelijk vervelen?”
“Paarden zijn leuk!” riep ze opgetogen. “Kom nou Jiao, laten we gaan!” Ze pakte zijn hand vast en sjorde hem overeind, hem aanstekend met haar enthousiasme. Ze liet zijn hand niet los toen ze hem meetrok naar het huis, iets wat Jiao uiteindelijk tot stilstand bracht. Hij wist niet waar het stilzwijgen van Shina aan te danken was maar hij was blij dat ze nu weer op haar oude zelf leek. Toch probeerde hij haar wat te kalmeren.
“Shina, bedaar! Het is veel te laat om nog te gaan. Ik neem je morgen mee, oké? Dat beloof ik je,” zei hij gauw toen hij zag hoe Shina's gezicht betrok. “Morgenochtend vroeg, ik zal je wekken.” Shina's gezicht klaarde op bij die gedachte en in een spontaan moment omhelsde ze hem. Ze wou zichzelf snel losmaken uit de omhelzing, bang om zichzelf op te dwingen bij Jiao, maar hij klemde haar nog een moment steviger tegen zich aan. Verward door de signalen die hij af gaf, bleef ze even naar hem kijken terwijl ze op haar lip beet.
“Erewoord?” vroeg ze toen, haar angst om toch afgewezen te worden duidelijk makend.
“Erewoord.”
Ze had die nacht geen oog dicht gedaan. Haar gedachten daalden constant af naar Jiao, naar de twee keer dat hij haar omhelst had. Naar de aangename tintelingen die zijn gelach in haar buik veroorzaakte. Ze had een conclusie getrokken: ze was verliefd op haar jeugdvriend.
Het had haar angst aangejaagd. Verliefd zijn op een jongen was haar niet eerder overkomen en ze had al helemaal niet verwacht dat het bij Jiao zo zou zijn. Niet dat hij onaantrekkelijk was, maar hij was de jongen waarmee ze tot haar zevende de meeste tijd had doorgebracht. Ze had hem altijd als een broer aanschouwd, als de broer die zij als enigskind niet had gehad. Zelfs de jaren dat ze gescheiden waren had ze op deze manier aan hem gedacht. Nooit had ze ook maar overwogen om hem anders te bekijken. Tot gisteren.
Zijn glimlach benam haar gewoon de adem. Wist hij welk effect hij op haar uitoefende? Wist hij dat haar hart een sprongetje maakte iedere keer als hij naar haar keek? Wist hij dat ze reikhalzend naar elk berichtje van hem uitkeek? Vóór gisteravond had ze hem slechts kort gezien. Ze hadden geen tijd gehad om uitgebreid bij te praten, Jiao's familie moest namelijk door. Ze hadden gauw hun nummers uitgewisseld en afgesproken dat ze die avond zouden komen eten. Oké, toegegeven, Shina had toen al haar ogen niet van Jiao af kunnen houden, maar ze had niet gedacht dat het kwam omdat ze... verliefd op hem was.
Shina werd wakker van een zacht gestommel. Verbaasd opende ze haar ogen en ging gauw recht in bed zitten. Wie was daar? Adrenaline pompte door haar hart heen, maakte haar alert en wakker, maar wat zou een klein meisje zoals zij nou tegen een inbreker kunnen aanrichten?
“Shi-chan?” klonk het zachte gefluister. Een ingehouden geproest kwam als antwoord. Was Jiao haar echt komen wekken? De jongen kwam af op het geluid en liep opgetogen haar kamer binnen.
“Gevonden!” zei hij enkel. Shina liet een vrolijke lach horen en keek de jongen met pretogen aan. Hij naderde haar bed, een beetje onwennig omdat zij nog in bed lag, en omhelsde haar kort. Een rode kleur kwam weer op haar wangen en Shina vervloekte haar lichaam.
“Kom, kleed je aan! Dan gaan we naar de paarden toe.” Jiao verdween weer nadat hij Shina nog even door elkaar had geschud. Shina gleed haar bed uit en stond aarzelend voor haar kledingkast. Ze bedacht zich dat ze nog een paardrijbroek had liggen en deze diepte ze dan ook op. Een oude sweater die er toch nog toonbaar uit zag, ging erbovenop.
Na de nodige dingen in de badkamer te hebben gedaan, was ze eindelijk klaar om met Jiao mee te gaan, die van de tijd gelegenheid had gemaakt om een boterham voor haar te smeren. Zij zou dat nooit durven, om in een relatief vreemd huis zelf de spullen te gaan zoeken en brood klaar te maken. Ze wist niet eens zeker of ze het zou durven in een huishouden waar alles wel bekend voor haar was.
“Eh?” Jiao keek op en glimlachte toen hij haar zag. “Ja, ik dacht dat je wel wat zou willen eten. Hier.” Hij stopte haar de boterham toe. “Eet hem onderweg maar, dan gaan we nu op naar de paarden.” Shina, die nu in haar ene hand een boterham had en aan haar andere hand werd meegetrokken, had een verbaasde uitdrukking op haar gezicht. Maar ze kon het niet verhinderen dat ze weer een grote glimlach op haar gezicht had.
“Mogen we wel zo vroeg op stal zijn?” vroeg Shina toen hij haar meenam naar zijn fiets. Aarzelend keek ze naar zijn fiets. “Is dit een truc? Een grap? Stalen ros? Haha?” Jiao nam haar kort in zich op met een haast ietwat gekwetste blik.
“Zou je dat van me verwachten, Shi-chan? Nee. Ik ben dan misschien achttien, maar ik heb geen auto of rijbewijs.” Ze beet op haar lip en nam ongemakkelijk een hap van haar brood.
“Sorry.”
“Is oké. Je moet bij me achterop, ben ik dus bang. Nou ja, je kan ook je eigen fiets nemen, maar -”
“Nee!” onderbrak ze hem scherp. “Dit is prima,” volgde er zachtjes.
Jiao haalde zijn fiets van het slot en ging op het zadel zitten. Geduldig wachtte hij tot Shina op de bagagedrager zat maar doordat ze zich niet goed kon hanteren in Jiao's buurt, tuimelde ze bij de eerste bocht al bijna van de bagagedrager.
“Je mag me best wel vast houden hoor,” zei Jiao. “Of fiets ik te hard? Als ik te hard fiets moet je het zeggen, dan minder ik mijn vaart.”
“Nee.” Ze sloeg onwennig haar arm om zijn middel en hield hem voorzichtig vast. Toch kon ze niet voorkomen dat ze hem op sommige momenten steviger vast greep en haar wang tegen zijn rug duwde. Hij zei er niets van, misschien merkte hij het niet eens op.
Eenmaal aangekomen bij de stal sprong ze nog voor ze stil stonden van de fiets af en wachtte tot Jiao hem had weggezet.
“Ziet er luxe uit,” merkte ze op. Jiao knikte ongemakkelijk, niet wetende hoe hij hierop moest reageren. Luxe was iets wat niet ontbrak in zijn leven en geld speelde nooit een grote rol bij beslissingen. Jiao besefte wel ten volste dat hij het wat dat betreft goed getroffen had, maar echt omgaan met opmerkingen over geld was voor hem onmogelijk. Hij wou niemand voor het hoofd stoten of kwetsen.
“Dus,” besloot Shina, “ga je me nog iets laten zien of mag ik het allemaal van een afstandje bewonderen?” Er klonk geen spot door in haar stem en met een glimlachje sloeg ze Jiao gade. Nu ze wat afstand had, was het makkelijker omgaan met haar gevoelens en kon ze zich iets luchtiger gedragen.
“Ja, eh, we gaan Royalty voeren. En zadelen. En rijden.” Shina's ogen begonnen te glimmen. Het was enkele maanden geleden dat ze voor het laatst had gereden en de manier waarop Jiao sprak over 'we' en 'rijden' wekte haar belangstelling. Niet alleen zij zou op het paard rijden, maar ook Jiao zou zijn kunsten laten zien. Heel misschien konden ze wel samen rijden, bedacht Shina met een opgewonden blos op haar wangen. Maar ze zou waarschijnlijk nooit de moed kunnen opbrengen om het hem op de man af te vragen.
“Dit is Royalty,” zei Jiao toen ze bij een zwarte hengst stonden die zijn neus al nieuwsgierig over de staldeur had heen gelegd. Het dier brieste zachtjes toen Jiao hem even over zijn neus aaide.
“Wat een schatje,” besloot Shina. “Heet hij écht Royalty?” Jiao knikte.
“Voluit heet hij Royance' Royalty, van de fokker waar hij vandaan komt, maar zijn roepnaam is Royalty. Hij is heel leuk en ik ben blij dat ik hem mag rijden.” Shina fronste.
“Je mag hem enkel rijden? Maar... ook dit tijdstip?” Haar verbazing lag op haar gezicht te lezen. “Vind de eigenaar dat wel goed?” Jiao beantwoordde haar vraag met een lach, waardoor ze zich dom begon te voelen. Beschaamd keek ze naar de grond toe. Jiao verbaasde haar door zijn hand onder haar kin te leggen en haar te dwingen hem aan te kijken. Haar hart stopte even toen ze recht in de donkerbruine kijkers van Jiao keek. Het hevige verlangen om zijn lippen te zoenen was aanwezig en haastig knipperde ze die gedachte met haar ogen weg. Nee. Nee dat kon ze niet doen.
“Shina?” Nu keek hij haar bezorgd aan. “Gaat het?”
“Oh.” Wat was dat nou voor een antwoord? Ze vervloekte zichzelf, beet even ferm op haar lip en keek hem nu weer aan. De uitwerking van zijn ogen was nog steeds hetzelfde.
Jiao liet haar uiteindelijk los terwijl er een gespannen sfeer tussen hen in hing. Shina voelde zich misselijk en leunde maar wat tegen de staldeur aan.
“Royalty is van mij,” zei Jiao toen. “Dus ik hoef me geen zorgen te maken over wat de eigenaar ervan vindt. Ja, officieel is hij volgens mij van mijn moeder, maar dat maakt geen verschil.” Hij glimlachte. Het viel Shina niet op.
Ze had zichzelf stevig omklemd met haar armen en moest de moeite doen om haar tranen binnen te houden. De gevoelens waren te intens, ze kon er niet mee omgaan.
“Ik moet gaan,” sprak ze, toen draaide ze zich om en zette het op een rennen. Waarheen? Geen idee.
Uiteindelijk kwam ze niet verder dan de weilanden. Ze zonk neer op een van de bankjes die er stonden en trok haar knieën op. Haar armen sloeg ze eromheen en met een zucht legde ze haar hoofd op haar knieën. Dit ging niet. Ze moest zichzelf kalm zien te krijgen, haar gedachten ordenen, maar ze kon niets anders dan aan Jiao denken.
Zoute tranen rolden over haar wangen en haar zicht vertroebelde. Toen ze voetstappen hoorde naderen, veegde ze ze gauw weg en keek ze verbeten naar het weiland. Jiao plofte naast haar neer.
“Shina?” Zijn bezorgdheid klonk door in zijn stem maar ze was niet in staat een reactie te geven. “Shina, alsjeblieft, práát met me. Ik begrijp niet wat ik verkeerd doe. Of ben je gewoon zo veranderd dat we niet meer bij elkaar passen?” Shina sloeg een trillerige zucht.
“Ik ben veranderd,” begon ze zachtjes, “maar ik wil wel bij je passen.” Ze moest moeite doen om niet weer direct tranen in haar ogen te krijgen toen ze naar hem keek. Zou hij begrijpen wat ze bedoelde?
“Ik ben ook veranderd,” antwoordde Jiao, “maar dan kunnen we toch prima bij elkaar passen?” Hij schonk haar een glimlach die haar verwarde. Het leek alsof hij haar inderdaad begreep.
Haar maag lag in een kramp.
Waarom zou Jiao, een jongen die waarschijnlijk vele meisjes kon krijgen, kiezen voor zijn jeugdvriendin die niets speciaals te bieden had? Het was belachelijk. Hij bedoelde het gewoon vriendschappelijk, zíj was immers diegene die er meer achter zocht.
“Kom je, Shina? We gaan naar Royalty toe. Tijd om te rijden, weet je nog?” Hij reikte haar een hand toe die ze aarzelend aanpakte. Samen gingen ze op weg.
Ademloos keek ze toe hoe Jiao de jonge hengst moeiteloos over de hindernissen stuurde. Jiao was zó ervaren! Ze betwijfelde of ze ooit hindernissen zou durven te nemen die een meter twintig hoog waren. Jiao had er overduidelijk geen moeite mee.
“Zo, al vroeg in de weer?” klonk een meisjesstem en Shina keek op. Ook Jiao reageerde erop en liet Royalty teruggaan naar een rustige draf.
“Goedemorgen Valerie,” antwoordde hij vrolijk, “jij bent er ook al vroeg uit zie ik?”
Valerie liet een vrolijke lach klinken en knikte uitbundig, een beweging die haar gouden krullen vrolijk deed meedeinen.
“Ja, Saphira hier moet voorbereid worden op de wedstrijd van volgende week. Alle hopes up dat ik ga winnen, maar dat kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen.” Ze klopte de merrie even kort op haar hals. “Hoewel mijn trainer zegt dat ik wel favoriet ben. Er wordt weer lekker veel druk op me gelegd!” Weer klonk er een lachje. Shina keek naar Jiao en zag een uitdrukking op zijn gezicht die ze niet thuis kon brengen. Het leek alsof het hem pijn deed om Valerie te horen over de wedstrijd. Had hij misschien zelf een wedstrijd verloren van haar dat ze vandaar dit soort dingen zei?
Maar Valerie leek het niet op te vallen dat Jiao haar praatje over de wedstrijd niet leuk vond.
“Veel succes met trainen dan,” zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Valerie liep door en hij liet Royalty overgaan naar een stapje. “Kom, ik gooi het zadel eraf en dan gaan we samen het bos in.” Shina's ogen werden groot en snel stapte ze de bak in.
“Zeker?” vroeg ze aarzelend. “Zeker,” antwoordde Jiao. Ze hield Royalty vast terwijl Jiao het zadel aflegde en terugbracht naar zijn kast. Jiao was niet in zijn normale doen en toen hij terug was keek Shina hem verlegen aan.
“Vind je het niet fijn om over wedstrijden te praten?” vroeg ze. Jiao schudde zijn hoofd en gaf zijn cap aan haar. Zijn blik hield hij strak op de grond gericht.
“Jiao?” Nu moest hij wel opkijken. 'Ik kom er niet alleen op?”
“Oh ja, sorry Shi-chan.” Hij kwam achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. Haar hartslag versnelde nu ze Jiao zo dichtbij zich voelde. Toen hij haar optilde, klampte ze haar armen vast om de nek van de hengst zodat ze niet aan de andere kant eraf zou glijden. Ze ging recht zitten en voelde de vertrouwde contouren van een paardenlichaam.
“Wauw!” zei ze met een grote grijns. “Hij zit comfortabel!”
“Rij maar een rondje,” glimlachte Jiao haar toe. Zijn ogen leken niet mee te lachen waardoor Shina een zwaar gevoel op haar borst kreeg. Had zij iets verkeerds gedaan?
