An unexpected quest

Voorzichtig, om zichzelf maar vooral het diertje niet te bezeren, schoof ze de egel met haar voet aan de kant. Het diertje blies eventjes beledigd en drentelde toen weer verder achter zijn baasje aan. "Sorry kleintje," zei het meisje met een grijns. Ze bukte en aaide met haar vinger over het zachte neusje van de egel. "maar je loopt een beetje in de weg. " Ze tilde het beestje op en zette hem terug in zijn hok. Het was een gewoon konijnenhok maar dan met een forse warmte lamp erboven. Het beestje draaide wat rondjes om zijn as en besloot uiteindelijk om toch maar te gaan liggen. Lily was bezig met een -nogal vroege- voorjaarsschoonmaak. Haar huisje was meestal zo'n rotzooi dat het gerust iedere week een voorjaarsschoonmaak kon gebruiken. Tja, dat is ook niet zo gek als samen met zo'n tien andere in een klein huisje woont. Dat die tien andere dieren waren maakte voor de rotzooi niks uit.
Je kon boenen, schrobben, zuigen, vegen wat je maar wou: er bleef altijd wel een hoopje zaagsel over onder de bank of wat hooi in de kast. Ze weigerde toe te geven dat er misschien wat te veel dieren waren voor een huisje als deze. Ze hield standvastig vol dat het prima ging.
Met een boel kabaal kwam er een groot, zwart gevleugeld gevaarte naar binnen vliegen. Zijn snelheid liet alle papieren die in de kamer lagen opwaaien. Lily zuchtte en greep weer naar de bezem. "Hé, dondersteen! Kijk uit joh!" Het kauwtje nam plaats op haar schouder en beet speels in haar oorlel. Meteen verdween haar frustratie als sneeuw voor de zon en glimlachte ze naar de vogel. Ze kon nooit lang boos blijven, al helemaal niet tegen haar huisdieren.
Ze veegde de papieren weer op één hoop, bukte en propte het in een lade. Ze zeggen dat huisdieren veel rotzooi maken, nou zij kon er zelf ook wel wat van. Met de hoeveelheid losse papieren die door het huis slingerde kon je gerust een honderddelige encyclopedie maken.
Met de bezem danste ze verder door het huis. Ze floot er een vrolijk deuntje bij en Carrot deed gezellig mee vanaf haar schouder. Hier en daar werd wat stof onder een bed, bank of kast geschoven. Na een kwartiertje keek ze tevreden om zich heen. Het zag er nu tenminste weer uit als een bouwval in plaats van een ruïne.
Met de palm van haar hand veegde ze wat zweet van haar voorhoofd af. Je had van die lui die honderden euro's uitgaven aan een sportschool, waarom die niet gwn hun huis gingen vegen was Lily een raadsel: het gaf hetzelfde effect.
Carrot beet nogmaals in haar oor. Dit keer wat harder. Ze wist dondersgoed wat dat betekende; honger. Ze wandelde naar de keuken alsof het de normaalste zaak van de wereld is om een mini-kraai op je schouder te hebben in huis. Dat was het eigenlijk ook wel, voor haar dan. Ze scheurde een kapje brood in stukken en voerde het stukje voor stukje aan de vogel op. Ondertussen zette ze een kopje thee voor zichzelf en pakte een lekker koekje. Daarna ging ze lui op de bank hangen met haar voeten rustend op een tafeltje. Inmiddels was Tom ook weer es ontsnapt en kwam weer op zijn egel loopje aan gedrenteld. Waarschijnlijk gelokt door de geur van koekjes.
Lily grijnsde en voerde de vogel en egel kruimels van het koekje. Ze had dan wel geen groot, mooi opgeruimd huis maar wou het voor geen goud ruilen tegen welke villa dan ook.

{hmm, dat had wat beter gekund. Iig, klaar voor de big suprise? }

Zijn grijsblauwe ogen zochten naar een leuk cadeau. Hij was van plan naar Horsehome te vertrekken. Wat inhield dat hij vertrok uit de grote stad. Hij moest wel, hij was op deze locatie opnieuw ingedeeld. Wat hij had gedaan kon namelijk niet, zomaar in het wilde weg een bende gaan aanvallen. Dat het ondertussen een 'geheime opdracht' was van het politie hoofd, maakte niks meer uit. Natuurlijk was het een beetje met opzet dat hij nu in Horsehome stond. Als hij dan al in een van de meest saaie dorpjes moest werken, dan liever nog eentje waar zijn zus woonde. Daar had hij dan tenminste nog wat aan, hij gooide zijn spullen in de kofferbak van zijn auto, geen speciale auto. Stel hij moest iemand achterna, dan mocht het geen speciale zijn. Al zou hij graag een gave auto hebben. Een te lage raceauto, dat leek hem wel wat. Met een zucht sloeg hij de kofferbak dicht en keek nog eens om zich heen, waarna hij een keer naar binnen liep en daar zijn jas en hoed pakte. Een sigaret stak hij aan en nam plaats in de auto. Zo ging hij op weg naar Horsehome.

(Tijdsprong)

Hij had ergens nog het adres van zijn zus. Hij zocht een paar zakken na en toen hij hem had, keek hij naar het papiertje. Ergens had hij spijt, waarom ging hij naar Horsehome? Hij hield niet van paarden, terwijl de naam van het dorpje al zei wat er de hoofdrede was. Paarden houden, of iets wat daar op leek.
Hij stopte bij een plattegrond die als informatie diende voor de twee mensen die er paar jaar kwamen, hij zocht de straat en na deze gevonden te hebben, besloot hij dan ook echt naar haar toe te gaan. In zijn hoofd probeerde hij dingen te verzinnen om niet te hoeven gaan. Hij was niet zozeer bang voor haar, maar hij wist niet hoe lang hij het in dit dorp vol kon houden. Jerry probeerde zich te herinneren wanneer hij haar voor het laatst gezien had. Toen ze uit eten waren met vader en moeder, dat moest het zijn geweest. Hij belde haar soms wel, maar had niet gezegd dat hij naar Horsehome kwam, een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Een grijns die hij al te vaak op zijn gezicht kreeg als hij een grap had of ergens achter kwam. Deze grijns kwam doordat hij haar niks had verteld. Ook niet dat hij hier voor recherche moest gaan spelen. Hij stopte voor de deur en stapte uit, zijn tassen liet hij nog in de auto, stel hij kon niet bij haar blijven slapen. Hij drukte op de bel en spreidde zijn armen, het leek alsof hij wilde zeggen. 'Kijk, je grote broer is er weer'

(Ik ben ook niet awesome bezig )

De egel knorde van genot en smikkelde er rustig op los. De paar kruimels waren meer dan genoeg om de egel zoet te houden. Carrot daar in tegen had zijn portie binnen no-time op en zat alweer in haar oor te pikken. Iets wat bij hem gelijk stond aan ‘geef mij meer! MEER!’. Ze duwde hem van haar schouder en zette hem op de bankleuning. Omdat zijn gepik hem niet aan voedsel hielp begon hij maar luid krassend te protesteren. Lily wou net overeind krabbelen om het laatste koekje van het bord te pakken toen de deurbel het hele huis vulde met geluid. Tom rolde zich van schrik op tot een bolletje stekels terwijl Carrot onmiddellijk naar de deur vloog. Bereid om wie dan ook zo snel mogelijk weg te jagen. Waarom een hond aanschaven als je een waakvogel had?
Kauwtjes hebben de eigenschap hun hele leven trouw te blijven aan hun partner. Bij gebrek aan andere zwarte donderstenen was Lily als het waren zijn partner. Wat dus betekende dat het dier alles en iedereen die ook maar op concurrentie leek wegjoeg. Niet erg handig bij bezoek.
Normaal vormde dat geen enkel probleem, ze kreeg bijna nooit bezoek. Ze had wel een paar vrienden maar als die kwamen zette ze Carrot in zijn hok boven. Nu was het daar al te laat voor. Probeer maar eens een felle, flapperende kauw in een hok te stoppen terwijl je ook de deur probeert te openen. Ze ging op het puntje van haar tenen staan om door het kleine glazen doorkijkgaatje te gluren. Dit werd helaas onmogelijk gemaakt door de kauw die er zo nodig óók door heen wou kijken, iets wat niet eens kon omdat het glaasje vol krassen en stof zat. Nouja, het was het proberen waard.
Voorzichtig opent ze de deur met haar linkerhand, met haar rechterhand probeert ze Carrot bij zijn staartveren te grijpen in de hoop hem te kalmeren. Maar bij je staart gegrepen worden is nooit echt fijn dus het eerste wat de bezoeker te horen kreeg was een fel gekras. Lily gaf snel een tik tegen Carrots hoofdje en eindelijk bleef hij gewoon op haar schouder zitten. Zijn kleine blauwe ogen bleven zonder te knipperen de man op de deurmat in de gaten houden. Klaar om ieder moment zijn baasje te redden.
Ze deed de deur verder op en meteen vielen haar ogen op een stropdas. Stropdas? Zijn stropdas? Haar ogen gleden in een fractie van een seconden naar zijn gezicht. Haar ogen staarde hem verbaasd aan terwijl haar mondhoeken opkrulde naar een brede glimlach. [color=black]”Jerry?!”[/black] Daar stond hij. Haar enige echte broer. Met zijn armen wijd gespreid. Ze deed een stap naar voren en gaf hem, nog steeds verbaasd, een dikke knuffel. Iets wat niet in dank werd afgenomen door Carrot. Het dier vloog van haar schouder af, hopte naar de auto en begon tegen de glimmende velgen aan te pikken. Te verrast door Jerry merkte Lily het niet eens op. Ietsje later hoopte ze dat dat ook bij Jerry het geval was. Vogels zijn niet erg goed voor de lak.
Ze verborg haar neus heel eventjes in zijn jas en snoof de bekende geur op gemend met een nieuwe geur. Nieuwe aftershave wellicht? Hier, in zijn armen, voelde zij zich veiliger dan ooit. Ze was vaak erg verlegen, maar zo in zijn armen had ze het gevoel dat ze de hele wereld aan kon. Met een beetje tegenzin ontknoopte Lily haar armen en liet Jerry weer los. Ze deed een klein stapje achteruit en bekeek hem van top tot teen. Net in ’t pak, natuurlijk. Zonder dat net was het geen Jerry meer. Ze wist niet meer precies wanneer hij was begonnen met zo veel zorg te geven om zijn uiterlijk. Zelf vond ze het wel genoeg zodra ze niet al te stinkend en met niet al te vieze kleren de straat op ging. Ondanks dat hij niet vaak van zich liet horen, zijzelf hing nou ook niet echt dagenlang aan de telefoon met hem, was ze altijd dolblij om hem te zien. Misschien zelfs wel daardoor. Met pretoogjes staarde ze hem aan, nogal van haar stuk gebracht.
”Jemig hé…” haar blik gleed nogmaals van boven naar beneden en weer terug naar zijn gezicht. ”Maar h-hoe..? Ik… wat doe je hier joh?”
Carrot hipte inmiddels weer terug naar Lily en sprong met een klein aanloopje op haar schouder. Officieel zou je het vliegen noemen maar het zag er eerder uit als onhandig gestuntel. Zijn ene vleugel was vroeger een stuk gekortwiekt maar Lily had besloten de vleugelveren weer gewoon aan te laten groeien. Vogels horen te vliegen, niet te spring-fladderen-en-vallen. Meteen bleef de kauw Jerry maar aankijken. Lily vroeg zich af of ze elkaar al eens hadden ontmoet. Ze kon het in ieder geval niet herinneren. De afgelopen paar keer dat zij haar broer had gezien waren ze ergens anders geweest. Bij hun ouders of tijdens een uitje.
Ze strekte haar arm en hield deze voor de vogel. Die stapte onmiddellijk op haar hand. Voorzichtig hield ze Carrot wat dichter bij Jerry. ”En dit is Carrot. Carrot dit is Jerry, mijn broer die ineens voor mijn deur staat.” Bij de vraag keek ze haar broer met één opgetrokken wenkbrauw vragend aan. Wat had hem hier zomaar gebracht? Er was toch niks ernstigs gebeurd met mama of papa? Snel schudde ze dat idee van zich af. Als er iets ergs was gebeurd met een van haar ouders had Jerry zich vast heel anders gedragen. Nieuwsgierig en vragend keek ze hem aan.

{Zo, das beter (:
Bedenk ineens dat die egel wel een erg toevallige naam heeft: Tom & Jerry
x'D Das ook dom van me...}

Hij moest er als een zot uit hebben gezien. Met zijn armen stond hij voor de deur alsof hij deze wilde omhelzen, terwijl hij wachtte tot de deur opengedaan werd. Snel deed hij even snel zijn jasje goed en zijn hoed. Waarna hij weer goed ging staan. Hoe graag hij ook van vrouwen hield, niemand kon op tegen zijn zusje. Natuurlijk niet op een seksuele manier bedoeld. Want hij was geen viespeuk die met zijn zusje dingen deed. Nee, zij was gewoon degene die hem altijd blij maakte, zelfs als hij haar al lang niet meer had gezien.
Hij had zichzelf weer eens goed geschoren, dan zag hij er tenminste verzorgd uit. Want de laatste dag op dat kantoor, moesten de meiden het jammer vinden dat hij vertrok en de jongens blij zijn. Ook al was hij niet de standaard knappe knul, toch had hij een vrouw wanneer hij dat nodig had.
Tot zijn opluchting ging de deur open en een lach verscheen op zijn gezicht. Ze zagen elkaar niet vaak, maar altijd als hij haar zag, leek het als de dag van gisteren. Toen ze dichterbij kwam sloeg hij zijn armen om haar heen, vluchtig keek hij om naar het beest wat de velgen aan het pikken was. Maar om die auto kon hij niet treuren. Hij vond het maar een vervelend ding. Toen Lily hem los liet, gaf hij haar snel een kus op het voorhoofd en keek hij haar met een lach aan. Ze zag er prachtig uit en hij wist ook wel dat zij het van zichzelf had. Hij moest zich scheren en goed kleden, maar zijn zusje was gewoon zijn engeltje. Want wat dat betreft deed hij af en toe net alsof ze nog een klein kind was, maar het bleef zijn zusje.
”Maar h-hoe..? Ik… wat doe je hier joh?” Hij knipoogde naar haar en haalde zijn schouders op.
"Niet blij om je broer weer te zien?" De eerste zin die hij zei, zoals gewoonlijk een nogal droge opmerking en het was ook iets wat de jongen standaard in zich had. Ook al vertelde hij de waarheid, soms klonk het zo nuchter uit zijn mond. Maar Lily kende hem en moest weten dat hij het als een grapje bedoelde. Hij stopte een hand in zijn zak, haalde daar zijn sigaretten uit en stak er een aan. Als je enkel zijn hoofd op een foto zag, zou je denken dat hij in een verkeerd tijdperk zat. Met zijn hoed en de sigaret. Jerry fronste naar het zwart gevleugeld ding, vogels waren niet bepaald zijn ding. Net zoals eigenlijk heel veel dieren niet zijn ding waren. Ergens had hij iets gemist in de opvoeding van zijn ouders, deze hielden van dieren. Maar hij werd altijd gebeten en het ergste trauma gaf een paard hem wel. Deze had hem van zijn rug af gegooid en hij heeft toen enkele weken in het ziekenhuis doorgebracht, waarvan enkele dagen in coma. Sinds zijn twaalfde heeft hij dan ook nooit meer op een paard gezeten en probeert deze te vermeiden.
”En dit is Carrot. Carrot dit is Jerry, mijn broer die ineens voor mijn deur staat.” Hij herkende haar blik en knikte enkel naar het dier. Daarna keek hij weer terug naar Lily.
"Dit is mijn nieuwe plek om te werken." Zei hij met een flauw glimlachje. Het was natuurlijk niet zijn eerste keus, een aantal jaar terug was hij trots geweest omdat hij zo'n hoge functie had op zijn leeftijd. Dat ook nog eens in een grote stad. Hij had een stukje krant uitgeknipt en gaf het aan Lily. In de lokale krant had gestaan wat er was gebeurt, hij werd zelfs als een soort crimineel bestempeld.
"Je word niet altijd beloond voor je daden." Sprak hij met een kleine grijns. "Nu moet ik op jou letten, dat jij hier geen criminele dingen doet." Je moest goed naar zijn gezichtsuitdrukking kijken om te zien op wat voor manier hij dingen zei. Natuurlijk kon je het horen aan zijn stem, maar dat was niet altijd het geval, vooral als je hem niet kende was het moeilijk om te weten of hij serieus was of niet. Al was hij niet vaak serieus, enkel onder werktijd deed hij alsof.
Hij drukte zijn sigaret uit tegen de muur en keek haar vragend aan.
"Mag je dakloze broer misschien binnen komen? Of moet ik een hotel regelen?" De twinkeling in zijn ogen was nog niet verdwenen. Hij zag alles op dit moment wel grappig en eigelijk vond hij het niet heel erg dat hij overgezet was. Natuurlijk zat hij liever daar, maar voor hetzelfde salaris, hoefde hij minder te doen.

"Niet blij om je broer weer te zien?" luide Jerry’s eerste excuses. Ze knipperde eventjes verbaasd maar bedacht dat dit ook wel een typische Jerry-streek is. Zomaar ineens voor je deur staan en daar dan ook nog eens een luchtig over doen. Haar ogen glinsterde van plezier en antwoorden zo nonchalant mogelijk: “Meh. Je word zo snel een sleur om mee om te gaan.” Daarna stak ze speels haar tong naar hem uit. Toen nam de nieuwsgierigheid weer de overhand en ze staarde hem vragend aan. Wachtend op een antwoord waar ze wat meer aan had.
Maar haar broer greep naar een van zijn zakken en haalde een pakje sigaretten tevoorschijn. Ze rolde met haar ogen. Dit was een van de weinige dingen die ze maar niet kon accepteren. Waarom voor de lol je longen vergallen? En dan ook nog eens de longen van haar lieve broer?
Omdat Jerry niet als over kop terug vluchtte naar zijn auto trok Lily de conclusie dat er tussen de man en de vogel geen spraken was van haat op het eerste gezicht. Dat zag ze dan maar als wat positiefs. Het was haar altijd al een raadsel gebleven waarom haar broer niet de liefde voor dieren had ge-erft. Hun ouders hadden vroeger altijd al dieren gehad. Honden, katten en vooral veel paarden. Dan zou je verwachten dat hun kinderen ook aan dieren zouden gaan hechten. Maar bij Jerry was juist het andersom gebeurd; hij was als de dood voor paarden. Lily had al vergeefse pogingen gedaan om zijn fobie te ‘genezen’ maar niets hielp. Zijn afkeer voor paarden zat er inmiddels net zo goed ingebakken als haar liefde voor dieren. Vaak voelde ze een steek van medelijden en een beetje verdriet omdat hij nooit dieren zal ervaren zoals zij dat deed. En aangezien dieren een van de belangrijkste dingen in haar leven waren vond ze het bijna zielig voor hem om al dat schoons te missen.
Snel schudde ze de gedachtes van haar af. Jerry hield nou eenmaal niet zo veel van dieren als zij en daar moest ze zich maar bij neerleggen. Trouwens, haar broer zou Jerry niet zijn als hij ineens wel van dieren zou houden. Ergens hield ze wel van de broer die altijd met wantrouwige ogen naar ieder klein, kruipend wezentje keek. De blik die in zijn ogen verscheen bij het horen van paardenhoeven kon haar zo maar de slappe lach geven. Lief was het niet, wel hilarisch.
Lily stelde de vogel en de man aan elkaar voor al had ze niet echt het idee dat ook maar één van hen het erg op prijs stelde. Carrot was een dondersteen en was vast in zijn kleine zwarte koppie allerlei plannen aan het smeden om het haar broer zo lastig mogelijk te maken. Als je de vogel een tijdje kende kon je er wel een soort van humor in zien. Als je dat niet het geval was vertoonde hij verassend veel overeenkomst met een duiveltje.
"Dit is mijn nieuwe plek om te werken." Ze gaapte hem verbaas aan. Hier? Heel even gleed haar blik langs de stoep waar ze stonden. Hier? Het duurde eventjes voordat ze door had dat hij vast niet op het stoepje voor haar huis doelde. Ze hoopte maar dat hij wel op het huisje voor de stoep doelde. Met alle plezier wou ze haar broer helpen, maar een Jerry in een Lily-huis? Dat was vragen om problemen. Ze zag nu al voor zich hoe hij zijn papieren en belangrijke documenten uit een of andere slokdarm probeerde te peuteren. Daarna kwam het idee haar hoofd binnen dat hij het stadje bedoelde. Wat was er gebeurd? Hij had toch een goede baan in… in.. Ze was de naam vergeten. Ach, die namen deden er ook niet toe. Onbegrijpend bleef ze hem aanstaren. Was hij ontslagen? Jerry gaf haar een stukje papier.
Niet begrijpend vouwde ze het open. Het bleek een stukje krant te zijn. Nieuwsgierig naar het eventuele nieuwe nestmateriaal keek Carrot toe vanaf haar schouder. Snel en vluchtig schoten haar ogen van woord naar woord, van zin naar zin. Het duurde niet lang of ze had het artikeltje uitgelezen. “Ow…” Ze verslapte haar grip en meteen werd het uit haar handen gegrist en verdween het in een snavel. Ze deed geen moeite om het terug te nemen. Het enigste was ze deed was naar Jerry staren. Op de hoop op meer uitleg, meer duidelijkheid, op zijn verhaal. Want dit maakte alles alleen maar verwarrender.
"Je word niet altijd beloond voor je daden." Het kleine grijnsje wat hij er bij toevoegde ergerde haar, gek genoeg. Hoe kon je nou grijnzen om zo iets? Hij was juist zo blij met die baan geweest. Het was gewoon perfect voor hem, en nu dit? Ze keek hem aan met een blik die vroeg om meer uitleg. Om een oplossing. Om woorden die haar gerust stelden. "Nu moet ik op jou letten, dat jij hier geen criminele dingen doet." Dat toverde een klein glimlachje op haar gezicht. Ze had zo het idee dat haar broer haar zelfs nog aan het lachen kreeg terwijl de rest van de wereld om hun heen verging.
"Mag je dakloze broer misschien binnen komen? Of moet ik een hotel regelen?"
Dit overviel haar een beetje. Natuurlijk had ze hem hier niet eeuwig op de stoep laten staan maar het drong allemaal nog steeds niet helemaal tot haar door. Verassingen vond ze geweldig al had dat verassings-effect niet zo gehoeven. Ze was dolblij haar broer te zien maar dit was zo plotseling dat ze niet precies wist hoe ze moest handelen. Ze had niet eens wat lekkers in huis! De laatste hapjes waren iets daarvoor in een egel en vogel verdwenen… ”Euh, ja, natuurlijk. Kom verder, kom verder. Pas op voor de egel.” Ze opende de deur een stukje verder om hem wat meer doorgang te bieden zonder dat er meteen een snavel in zijn gezicht zat.

Hij wist dat ze nog meer uitleg nodig had, of in ieder geval verdiende. Maar hij was er niet trots op dat hij mensen had vermoord. Ook al hadden die mensen misschien het leven van honderden meisjes het leven zuur gemaakt. Hij wilde geen moordenaar zijn en al helemaal niet voor zijn familie. Het was moeilijk te bevatten voor mensen van buitenaf, maar toch keek hij er niet blij op terug. Hij was trots dat hij had geholpen met een van de grootste bendes uit elkaar te halen. Al wist hij zeker dat ze over een half jaar weer geheel terug waren met een andere leider. Hij wilde niet dat zijn familie er onder te leiden had.
”Euh, ja, natuurlijk. Kom verder, kom verder. Pas op voor de egel.” Hij keek haar vragend aan en liep snel langs haar af, hopelijk zou de vogel hem zo niet aanraken en dat leek gelukt te hebben. Zijn hoed nam hij af, zoals het natuurlijk ook hoorde, maar hield deze nog wel in zijn hand. Niet wetend waar hij het op moest hangen zonder dat hij er een dier aan hing. Hij was voorzichtig met de hoed. Hij kwam namelijk echt uit 1950, een jaar waarin hij het liefst had geleefd.
"Je weet hopelijk nog wel dat zulke dieren in het bos horen?" Vroeg hij haar rustig en glimlachte flauw. Iets wat hij eigenlijk uit automatisme steeds deed. Het gaf zijn rustige stem wat gezelligheid mee, was altijd zijn antwoord geweest als je hem vroeg waarom hij grijnsde. Hij had zijn ogen gefixeerd op de grond, een egel? Als hij op dat beest ging staan, dan wist hij dat zijn zus al helemaal gek zou worden. Zonder een dier pijn te doen kwam hij bij een tafel aan, niet eens goed wetend waar. Hij had niet op de omgeving gelet en dat was maar goed ook. Nu hij stil stond deed hij het wel en de uitdrukking op zijn gezicht was geschokt. Maar een ding wist hij wel, hij moest een hotel regelen. Misschien had hij een lichtelijke fobie voor alles wat met dieren te maken had en dan vooral dingen met veren en zonder haren. Al hield hij ook niet zo van behaarde dieren. Alles wat tanden had en klauwen, hadden hem al gebeten en gekrabd. Maar paarden en slangen waren dingen waar hij nog het meest schrik van had, hij was van een paard afgegooid. Een slang heeft hem ooit gebeten in een dierentuin, ze gingen daar met z'n vieren naartoe, Lily en zijn ouders en een liefelijke man stond daar met een slang. Hij had het fantastisch gevonden, totdat het dier hem beet. Het was geen giftige slang, maar toch wil hij er geen meer in zijn buurt hebben. Alles is met deze dingen begonnen, waardoor hij het liefst geen dieren meer in zijn buurt heeft.
"Is er een mogelijkheid om koffie zonder haren te krijgen?" Hij knipoogde naar haar, natuurlijk meende hij dat niet echt. Al zou hij het verschrikkelijk vinden om een haar in zijn koffie te hebben. Hij wachtte op haar, totdat ze dichtbij genoeg was.
"Ik ben je uitleg verschuldigd." Begon hij rustig.
"Het hoofd van de politie had een man ingehuurd, deze mocht een "team" samenstellen. De bende veroverde met veel corruptie vele panden en bank na bank." Een kleine zucht kwam over zijn lippen.
"Ik werd uitgekozen, natuurlijk wees ik af. Ik wilde geen problemen krijgen met de bazen. Maar ze doodde een kind, het kind was arm en moest op straat schoenen poetsen voor wat geld." Hij keek voor enkele tellen weg en vervolgde zijn verhaal. "Ik liet hem altijd de mijne doen, simpelweg omdat ik het kon missen en dan waren mijn schoenen weer netjes." Dit keer glimlachte hij wat triest.
"Ik nam het aanbod aan, de bende zou ik helpen met stoppen. Ik.." Hij stopte en slikte, waarna hij met een zucht verder ging. "Ik heb mensen gedood, corrupte mensen, mensen van de bende. Totdat we hem gevangen hadden, de leider van de bende." Hij legde een hand op zijn bovenbeen. Een aandenken aan het vangen van de leider, een kogel had zijn bovenbeen geraakt, het had wat tijd gekost totdat het genezen was. Maar toen hij na een maand terug kwam, mocht hij meteen zijn spullen pakken en vertrekken.
"Het enige 'geschenk' wat ik heb van alles, is een litteken op mijn bovenbeen." Hij haalde zijn schouders op. Dat was niet het ergste, hij haatte het dat als mensen over je heen liepen. Vooral als je enkel het 'goede' deed. Maar hij begreep als Lily hem weg zou sturen, dat zij hem haatte voor wat hij had gedaan. Vele hadden misschien hun vader verloren door hem, iets wat hij zelf niet goed kon praten. Het enige geluk dat hij had, was dat hij geen kind had en geen vrouw.
"Het spijt me, het liefst had ik een beter verhaal gehad. Dat ik het goed had gedaan, maar dat is niet zo." Hij keek naar de tafel en hoopte maar dat zijn zusje het zou begrijpen. Want als zij hem de deur zou wijzen, was dat het ergste wat hem kon gebeuren.

Jerry schuifelde wat onzeker naar binnen. Het entree van het huisje was nogal… apart. De overwelvende geur van zaagsel, koffie en iets zoetigs kwamen je zo wat aangevlogen. In huize ‘Lily’ stond er altijd wel een pot koffie klaar. Ze had er een handje van om de hele dag door te kunnen koffie drinken. Een oude gewoonte die ze van haar ouders had geërfd. Koffie hield je goed wakker, iets wat handig is als je de hele dag met paarden moest werken. Nu waren de paarden kleine dieren maar het idee was hetzelfde. Jerry nam zijn hoed beleeft af. Lily glimlachte eventjes om zijn vaste gewoontes. Ze hield van haar broer zoals hij was, en hij was iemand met een hoed, een stropdas, een net pak. Eigenlijk alles zo ouderwets mogelijk. "Je weet hopelijk nog wel dat zulke dieren in het bos horen?" merkte hij op. Ze keek hem even vragend aan. Op welk dier doelde hij? Er waren zoveel die normale mensen niet onder een dak zouden houden. Waarschijnlijk was het de egel, dat was de laatste die zij genoemd had. ”Bos? Ow nee hoor. Tommy is een witbuikegel, die komen van de Afrikaanse savannes. Weinig bos daar.” merkte ze droogjes op alsof iedereen onmiddellijk iedere egel kon onderscheiden en ook meteen het land van herkomst, natuurlijk klimaat en voedingspatroon was. Ze vergat soms dat zij de enige was die dat onmiddellijk wist.
Tom kwam nieuwsgierig aan gedrenteld en zijn kleine, natte neusje ging snel op en neer van het gesnuffel. De minuscule oortjes gingen naar voren, voor zo ver dat mogelijk was dan. Lily keek nog even naar de auto die op de stoep geparkeerd stond voordat ze de deur dicht deed en achter haar broer aan de woonkamer in ging. Alsof het een grote moeite kosten liep Jerry naar de tafel. Lily moest lachen om zijn gestuntel. Waarschijnlijk was dit niet de meest favoriete plek van haar broer, midden tussen de dieren.
"Is er een mogelijkheid om koffie zonder haren te krijgen?" vroeg Jerry. Lily trok een gezicht en antwoorde: ”Natuurlijk. Wat denk jij wel?” Ze schonk de koffie in een mok en pakte er ook maar meteen nog eentje voor haarzelf bij. Het was al een uurtje terug gezet dus niet erg warm meer. Des te sneller je het kon opdrinken zonder meteen je mond te verbranden. Ze zette de mokken op tafel, nam plaats en schoof één van de mokken richting haar broer. ”Alstublieft. Eén haarloze koffie voor meneer. Al kan ik niet garanderen dat het helemaal veer- en stekelvrij is.” ze gaf hem dezelfde knipoog terug. Toen werd haar uitstraling weer wat serieuzer.
”Maar goed, vertel.” Ze schoof haar stoel aan en begon met haar ellebogen op het tafelblad te leunen. In haar handen omklemde ze de mok lauwe koffie.
“Ik ben je uitleg verschuldigd." Lily knikte.
"Het hoofd van de politie had een man ingehuurd, deze mocht een "team" samenstellen. De bende veroverde met veel corruptie vele panden en bank na bank." Een kleine zucht ontsnapte uit zijn mond. Ze ging aan zijn lippen en luisterde aandachtig, bang om ook maar één detail te missen.
"Ik werd uitgekozen, natuurlijk wees ik af. Ik wilde geen problemen krijgen met de bazen. Maar ze doodde een kind, het kind was arm en moest op straat schoenen poetsen voor wat geld." Wie doodde een kind? De politie of die bende? Even wou ze haar mond open doen om verduidelijking te vragen maar bedacht zich op het laatste moment en ging maar van de laatste optie uit. ”Ik liet hem altijd de mijne doen, simpelweg omdat ik het kon missen en dan waren mijn schoenen weer netjes. Ik nam het aanbod aan, de bende zou ik helpen met stoppen. Ik.." Weer zweeg hij even. Bij het slikken zag Lily zijn adamsappel eventjes heen en weer bewegen. Toen vervolgde hij zijn verhaal weer. "Ik heb mensen gedood, corrupte mensen, mensen van de bende. Totdat we hem gevangen hadden, de leider van de bende." Ze staarde hem aan. Er verscheen een beeld in haar hoofd, de gedachte aan haar broer met een pistool in zijn handen die kogels door andermans hoofden schoot stond haar voor geen meter aan. Ze schudde de gedachten weg. Uit angst en ongeloof. Wat zag hij nou voor leuks in die baan? Hij had mensen dóód geschoten? Natuurlijk waren het geen lieverdjes, dat wist zij ook wel. En als hij het niet zou doen zouden ze zelf vele andere vermoorden. Dat alles wist ze maar al te goed. Maar om haar broer zo voor te stellen? Als een van die stoere agenten uit die politie series die je altijd op tv zag? Meedogenloos? Ze wou het zich niet eens voorstellen. Jerry was iemand die haar altijd beschermde, waar ze zich veilig bij voelde. Iemand waarmee je kon lachen en lol trappen, iemand die je in vertrouwen neemt. Geen man in uniform en een pistool. Ze wist dat hij tijdens zijn werk anders was dan de broer die nu voor haar aan de eettafel zat. Ze wist ook dat het ergens gewoon dezelfde man was.
"Het enige 'geschenk' wat ik heb van alles, is een litteken op mijn bovenbeen." lily’s ogen volgde zijn hand die op zijn bovenbeen lag. Er gleed een rilling door haar ruggengraat. Ze gunde hem zijn baan waar hij gek genoeg zo van hield, ze legde zich neer bij het feit dat hij soms andere moest doden maar het idee dat hij op een dag zelf de dode kon zijn, daar kon ze niet tegen. Daar wou ze al helemaal niet aan denken. Ze zou er jaren lang kapot van zijn zodra hem wat overkwam. Het feit dat hem kennelijk nu al iets was overkomen wat hem een litteken had bezorgd maakte haar al meteen ongerust.
"Het spijt me, het liefst had ik een beter verhaal gehad. Dat ik het goed had gedaan, maar dat is niet zo." Lily verbrak het oogcontact en bleef naar de mok in haar handen staren. Ze bleef een tijd lang zwijgen. Eventjes leek het alsof ze wat wou zeggen maar slikte het meteen weer in. Na een tijdje, iets wat uren leek te duren, verbrak Carrot de stilte door luid flapperend aan te komen vliegen. Zijn nagels kraste op het taffelblad toen hij op de gladde plank probeerde te landen. Het ging mis en de kauw kukkelen net zo makkelijk aan de andere kant van de tafel er weer af. Er verscheen een klein glimlachje op Lily’s lippen. Heel even kruiste haar blik met die van Jerry en toen dook ze onder de tafel om Carrot liefdevol een hand te rijken. Het dier wipte op haar hand en met de kauw verscheen ze weer boven de tafel. Ze zette hem op haar schouder, streelde even met haar linker wijsvinger over zijn kopje en keek toen Jerry weer aan. Gek dat zo’n diertje je ineens veel meer moed kon geven. ”Da.. dat is best heftig allemaal. En nu?” Ze kon ergens wel begrijpen dat haar broer dat verleden liever achter zich liet. Ze vond het maar helemaal niks, haar broer die zo levensgevaarlijke risico’s nam. Maar nu was hij veilig in haar huis aan haar tafel met haar lauwe koffie. Of, nouja, veilig. Het enigste gevaar dat er was was een dolle kraai die, met wat pech, al zijn haren van het hoofd kon gaan trekken, maar dat had ze nog altijd liever dan een bende met geweren.

Het leek te lang te duren. Ze zei niks, ze bleef niks zeggen en ergens zorgde dat er mede voor dat hij alle beelden weer voor zich zag. Hoe de bende het vuur op straat opende en het kind dit te laat merkte. De beelde waren pijnlijk en even beet hij op de binnenkant van zijn wang. Toen hij bezig was met de "taak" leek alles veel minder erg te zijn, nu alles was afgelopen, leek hij pas in de gaten te hebben wat hij precies had gedaan en sloeg het besef door. Omdat het niet lang geleden gebeurt was, merkte hij wel dat hij het nog wel een plaats moest geven.
”Da.. dat is best heftig allemaal. En nu?” Hij was met ieder antwoord blij dat niet geheel geschokt klonk. Hij wist natuurlijk wel dat ze het niks vond, hij kende zijn zusje en deze was overal lief voor. Misschien kon ze gewoon niet boos op hem zijn of hem de deur wijzen? Hij zuchtte, had het wel begrepen als ze hem nu weg wilde hebben. Hij keek op naar haar, en nu? Het was een goede vraag. Misschien had hij eerst hierover moeten bellen? Hij glimlachte zwakjes naar haar, wanneer hij niet aan alle gebeurtenissen dacht, was het goed.
"Ik ben overgezet en dit is mijn nieuwe werkplek, dus ik ga kijken of ik hier een optrekje kan vinden. Tot die tijd kan ik wel in een hotel, ik kan niet van mensen verwachten dat deze mij voor een tijd in hun huis laten wonen." Misschien waren sommige zinnen te netjes, soms formuleerde hij dingen wat anders als dat sommige andere mensen het deden. Maar hij had vroeger veel ouderwetse films gekeken, een rede waarom hij er nu zo uit zag. Als zijn zusje het niet vervelend had gevonden, dan zou hij meteen al een sigaret op hebben gestoken, dat maakte alles een stuk makkelijker. Toch deed hij het niet, Jerry wist zelf ook wel dat ze dat niks vond.
Hij nam een paar slokken van zijn koffie, dat werkte ook al iets. Hijzelf was niet begonnen met roken op de middelbare school, zoals de meeste dat deden. Niet om "stoer" te zijn of iets dergelijks. Hij zag het gewoon in alle films en wilde het zelf ook eens proberen en eigenlijk al doen. Want dat vond hij dan veel stoerder als al die jongeren die samen in een hokje gingen zitten. Hij keek op naar zijn zusje.
"Wat heb jij eigenlijk al die tijd gedaan?" Hij glimlachte nu wel oprecht naar haar. Een verhaal van iemand anders was altijd fijn om naar te luisteren, vooral als je zelf dingen in je hoofd had die je wilde vergeten. Maar hij wilde het ook graag weten, wat had zij gedaan in de tijd dat hij weg was. Zijn ogen keken haar nieuwsgierig aan. Want had ze misschien een vriend, waar werkte ze? Al deze vragen spookte door zijn hoofd, maar hij liet haar eerst een eigen verhaal vertellen. Dan kon hij wel meer vragen, als hij dan meer wilde weten natuurlijk.

(Hopelijk kun je er wat mee, word nogal afgeleid door alles T-T)

"Ik ben overgezet en dit is mijn nieuwe werkplek, dus ik ga kijken of ik hier een optrekje kan vinden. Tot die tijd kan ik wel in een hotel, ik kan niet van mensen verwachten dat deze mij voor een tijd in hun huis laten wonen." Dat was zijn antwoord op de vraag ‘en nu’. Ze keek hem even aan. Wat bedoelde hij nou met die laatste zin? Wou hij nou echt een hoteltje gaan zoeken of was dit een nogal aparte manier om te vragen of hij in de tussentijd bij haar kon logeren? ”Ow…” zei ze, iets wat geen antwoord gaf op welke vraag dan ook. Jerry nam een paar slokken koffie en ze volgde zijn voorbeeld. Het smaakte zoals het er uitzag dat het smaakte: bruin en koffieachtig. Ze was nooit echt een ster geweest in het beschrijven van smaken. Koffie smaakt naar koffie, brood naar brood, koekjes naar koekjes. Simpel toch? Ze snapte niet hoe die schrijvers er een soort fantastisch verhaaltje konden maken van iedere aparte smaakbeleving. Toen ze laatst door de supermarkt liep was het haar ineens opgevallen dat de supermarkt zijn gebak op een wel heel aparte manier aanprees. Op ieder doosje stond een tekst die de lezer spontaan deed watertanden. ‘Met dons gevulde en met chocolade omhulde slagroom pareltjes’, dat moesten dan de chocolade soesjes voorstellen. Ze had gegrijnsd om de tekst en inderdaad, ook haar speeksel klieren waren gaan springen. Zonder er bij na te denken was het doosje in haar boodschappenmandje beland. Nu ze er over na dacht… lagen die ‘pareltjes’ niet nog steeds in de koelkast? Zonder verklaring stond ze op, opende de koelkast en groef wat groente, broodbeleg en dierenvoer aan de kant. Ja hoor, daar lagen de met dons gevulde gebakjes. Gretig pakte ze het, schuurde de doorzichtige deksel er van af en zette het op het tafeltje voor Jerry’s neus.
Daarna nam ze weer plaats op haar stoel en omklemde haar koffiemok alsof ze helemaal niet was opgestaan. Ze knikte naar haar broer bij wijze van een uitnodiging om zich aan een van de gebakjes te goed te doen. Hoewel, één? Haar familie kenende belande er waarschijnlijk geen van alle terug in de koelkast.
"Wat heb jij eigenlijk al die tijd gedaan?" Ze was eventjes verrast door de verandering van onderwerp maar besloot al gauw dat ze het liever over zichzelf had dan een of ander gangster bende die de straten onveilig maakt. ”Ik? Nouja, gewoon…” Jemig, Lily! Dit schiet ook niet op. zei ze tegen zichzelf in gedachten. Ze kon uren achterelkaar kletsen, heus waar, maar zodra er onverwacht een vraag werd gesteld klapte ze dicht. Je moest de antwoorden soms uit haar trekken, dan pas stroomde de woorden als een waterval uit haar mond. Ze kneep zachtjes in de mok omzichzelf aan te moedigen. Dit ‘stil vallen’ was een eigenschap waar ze maar al te graag wat aan veranderden.
”Ik ben nog steeds bezig met mijn opleiding dierverzorging/ geneeskunde. Ik weet nog steeds niet precies welke van de twee ik zal kiezen. Dus heb ik maar voor de opleiding geneeskunde gekozen waar ook een klein onderdeel verzorging bij zat. En verders, tja. Ik doe gewoon mijn ding met mijn beesies en mijn huisje.”

{geefni, alsof de mijne op de lijst der wereldwonderen staat ^.^}

Hij pakte een soesje en knikte beleefd, als teken van dank. Jerry wachtte geduldig af, weer iets uit zijn "netheid boekje". Je moet mensen rustig laten nadenken, hijzelf was namelijk ook niet de snelste in dingen te vertellen. Hij luisterde, hij vond het altijd al bij haar passen. Verzorging, of het nu dieren of mensen waren. Zij wilde helpen en hoe kon je dat nu beter doen dat met dat? Hij Glimlachte naar haar. Want ze was niks veranderd, zoals hij haar aan de telefoon hoorde en voor het laatst had gezien. In zijn hoofd was het heel dramatisch, maar het was geen jaren geleden dat ze elkaar hadden gezien. Maar toch weer een paar maanden terug, dus hij vond het al heel wat dat hij nu tegenover haar zat. Het was door een negatieve gebeurtenis, maar hij had er geen blijvend letsel aan over gehouden, dus was blij om hier te zijn. Ook al had ze geen huis zoals die van hem eruit zou hebben zien. Zijn huis zou opgeruimd zijn en alles zou precies op dezelfde plek weer terug komen te liggen als waar hij het vandaan had. Hun verschil zorgde er soms voor dat ze niet altijd zagen dat ze broer en zus waren. Maar dat zorgde ook wel eens voor heerlijk grappige momenten.
Hij schraapte even zijn keel, hij wilde wat gaan zeggen, maar twijfelde er nog over. Want wat hij ging zeggen was totaal... dom. Hij voelde zichzelf vrij dom, het leek hem leuk om iets met zijn zus te doen, maar het leek haast alsof hij haar uit wilde vragen. Maar nadat hij had gezegd wat er was gebeurt, leek het nog even moeilijk om haar naar wat 'gezelligs' mee te nemen. Maar ze konden toch wat gaan drinken of misschien eten, misschien moest ze nog eten? Ja, hij had geld en vond het niet erg om uit te geven, dus waarom niet samen met zijn zus.
"Zullen we ergens gaan eten? Of drinken?" Vroeg hij haar en keek even om zich heen, hij wist niet of deze dieren wel alleen konden zijn. Maar hij had nog een verassing, of in ieder geval een vraag voor haar. Soms had hij gekke gedachte spinsels en zo ook nu, maar dat zou hij pas vragen als ze misschien ergens anders waren. Voor nu wilde hij het gezellig hebben en dat kon beter buiten huis als ergens in een huis. Maar dat was altijd het motto van Jerry.
"Misschien weet jij een leuke gelegenheid? Het mag alles zijn." Hij nam nog eens een slok van zijn koffie, het was goede koffie. Maar hij kon tegen vele verschillende soorten. Hij kreeg vaak genoeg de meest vieze koffie als hij ergens in een cafe ging zitten.

(Sorry, Mijn zusje is echt steeds aan het praten IK WORD GEK! )

Het bleef weer eventjes stil aan tafel. Zwijgend aten ze de soesjes. Lily kon haast horen hoe Jerry’s kaakspieren heen en weer bewogen, zo stil was het. Carrot, die ten eerste een hekel had aan stilte en ten tweede een nog veel grotere hekel had aan voedsel dat niet in zijn bek zat, begon zich geïrriteerd tegen haar hand te pikken. Maar dit keer liet Lily zich niet overhalen, ze had veel voor haar dieren over maar zij was de baas, niet de dieren. Zou toch mooi worden als ze haar dieren op hun wenken zou moeten bedienen… Ze schoof de vogel weg en zette hem op de stoelleuning van de stoel die naast haar stond. In totaal stonden er vier stoelen rondom het tafeltje. Drie hoorde er origineel bij maar de vierde was al sinds het begin der mensheid kapot en lag nog maar met één poot in het schuurtje. Ter vervangen van het verminkte zit meubel had Lily een witte, houten stoel gekocht die er totaal niet bij paste. Dat maakte het geheel juist grappig. Om het nog net wat beter te maken had ze alle vier de stoelen maar in de witte kleur geverfd, ze konden immers allemaal wel een likje verf gebruiken. Daarna had ze op iedere stoel een ander gekleurd kussentje gelegd. Eén gele, één blauwe, één groene en één oranje exemplaar. De tafel had ze maar ook meteen een beurtje gegeven maar bij gebrek aan verf zag je nog steeds de originele hout kleur er door heen. Maar ze was Lily niet als ze daar geen oplossing voor kon verzinnen; dus nu lag er een vrolijk tafelkleed met bloemetjes overheen.
Zodra haar broer met zijn keel schraapte schrok ze op uit haar gekleurde meubels dagdroom en keek ze hem verwachtingsvol aan. Toch leek hij te twijfelen en Lily’s aandacht was bijna weer vervlogen, iets wat best snel gebeurde, toen hij alsnog wat geluid uitstootte. "Zullen we ergens gaan eten? Of drinken?" vroeg hij en terwijl hij dat zei keek hij om zich heen alsof er ergens anders in de ruimte een compleet andere plek was om iets te gaan drinken. Of tenminste, zo interpreteerde Lily het. Ze beet even op haar lip en staarde naar beneden, naar haar schoot. Een plek waar normale mensen hun portefeuille zouden bewaren, niet dat zij dat ooit had gedaan. Toch keek ze instinctief naar haar zakken zodra het over geld ging. Een rare, maar inmiddels, vertrouwde gewoonte. ”Dat lijkt mij leuk, maar euh… ik heb niet bepaald heel veel geld om over de bank te smijten. Zeg maar, ik ben nogal blut. Bankroet. Noppes. Nada. Als je in mijn portemonnee praat hoor je een echo. Ach, you get the point. ” zei ze met een kleine grijns. Een Lily die blut was? Nou dat kwam écht bijna nooit voor. Dus wel. Tja, een huishouden onderhouden en delen met zo’n tien andere die alle niks voor de kost deden was nogal een aanslag op je portemonnee. Niet dat ze te kort kwam, absoluut niet. Het geld dat er binnen kwam ging voor vier vijfde aan kosten waar je niet onderuit kan; diervoer, huur, elektra, gas, dagelijkse boodschappen, telefoon etc. etc. De vijfde die ze overhield werd in een soort spaarrekening/buffer gestopt. Hier hoopte ze tegenslagen zoals ziekte en ontslag mee op te kunnen vangen. Iets waar ze trouw aan hield en nooit zonder goede reden wat van af snoepte. Natuurlijk werd er per maand ook een kleine veertig euro voor vermaak aan de kant geschoven. Maar deze was zo goed als op zodra het eerste weekend van de maand voorbij was.
"Misschien weet jij een leuke gelegenheid? Het mag alles zijn." weer beet ze nu op haar lip, al was het deze keer anders dan de keer daarvoor. Deze keer richtte ze haar blik naar het plafond en straalde uit alsof ze heel hard aan het nadenken was. Iets wat ook het geval was. ”Hmm” mompelde ze hardop terwijl ze peinsde over leuke cafétjes. Ieder eetgelegenheid werd afgevinkt. ”In het stadje, nog geen twintig minuten rijden hier vandaan, heb je een klein cafétje. Behalve dé perfecte espresso serveren ze ook allerlei heerlijke maaltijden. Het is dat het zo klein is, anders was het zo een vijf sterren restaurant. Je moet gewoon hun zalmmousse proeven. Héérlijk.” ze vouwde haar hand en tikte er mee tegen haar hand, alsof ze het wou zoenen. Toch was lekker eten niet altijd dé factor om haar broerlief te overhalen. Dus had ze nog iets voor hem in petto. ”Plus het hele café is in dat rare bejaarde-stijltje van je.” ze stak speels haar tong naar hem uit. Ja, nu ze er zo over na dacht was dat café de ‘place to be’ als je Jerry Wooters heette. Haar broer vond het vast fantastisch, hoopte ze.

{hihi, herkenbaar ^.^ Hoeveel zusjes heb je?}

Het was eruit, de vraag of ze wat wilde eten, na zo'n heftige 'verklaring' was het voor hem wel iets moeilijker geworden. Natuurlijk zag ze hem vast niet meteen als een totaal ander persoon, maar het was wel anders. Hij luisterde naar wat ze te zeggen had en glimlachte. Hij was toch degene die haar vroeg mee te gaan? Waarom dacht zij dan te betalen? Maar dat ze blut was, kwam hem niet heel bekend voor. In ieder geval, voor hem. Hij kon eigenlijk al wel in zien dat het geld van Lily op was. Hijzelf gaf veel uit, vooral als hij weer eens in de bar ging zitten, of op kleding. Hij droeg dan geen replay of diesel, vele kledingstukken kwamen echt uit het verleden. Ze moesten dan ook nog nieuw zijn, want tweedehans vond hij dan ook weer niks. Sommige stukken liet hij zelfs speciaal maken. Zo ging zijn geld over de bank. Alcohol en kleding. Maar hij had altijd genoeg, want hij verdiende goed en zo vaak kocht hij dan ook geen kleding. Al had hij er veel te veel, maar alles was dan voornamelijk een pak, je kon niet enkel het jasje dragen.
"Lieve Lily." Begon hij en glimlachte naar haar. "Hoe kom je erbij dat jij moet betalen? Ik heb een... Nogal 'gevaarlijke' baan. Vooral met de verwonding heb ik nogal wat geld ontvangen." Het was waar, maar niet enkel de verwonding had geld opgeleverd, dat ze de leider hadden gevangen had ook voor een hoop geld gezorgd. Omdat al dat geld zwart betaald was, was het daardoor niet enkel veel, maar hoefde hij er ook niks van af te geven.
"Dus ik betaal alles." Om nog even het moraal van alles bij elkaar te brengen. Hij gaf graag geld uit aan zijn familie of aan mooie vrouwen. Maar dat laatste was er niet helemaal meer van gekomen de laatste paar maanden.
”In het stadje, nog geen twintig minuten rijden hier vandaan, heb je een klein cafétje. Behalve dé perfecte espresso serveren ze ook allerlei heerlijke maaltijden. Het is dat het zo klein is, anders was het zo een vijf sterren restaurant. Je moet gewoon hun zalmmousse proeven." Hij dacht na, hij wilde liever niet in een lelijk, half restaurantje zitten. Het was niet hoe hij in elkaar zat, vijf sterren was iets wat bij Jerry vrij hoog stond. Het zorgde ervoor dat hij twijfelde of het wel een goed idee was om ernaartoe te gaan. Eten was eten, maar de 'perfecte espresso' klonk dan wel weer erg aantrekkelijk. Hij nam een slokje van de koffie, die nu eigenlijk al te koud was geworden.
”Plus het hele café is in dat rare bejaarde-stijltje van je.” Hij keek op en grijnsde.
"Dan zal ik mezelf maar eens omkleden als ik jou was, ik ga niet uit eten met een dame die een broek draagt." Hij knipoogde, zijn manier van 'tong uitsteken' Maar hij meende het wel, hij wilde dat ze zich om ging kleden. Bij een leuke gelegenheid, hoorde leuke kleding. Dus hij hoopte dat zij mee wekte en ook iets leuks aan ging doen.
"Of moet ik helpen? Iets leuks uit zoeken en je aankleden." Dat moest hij vroeger wel eens doen, dan zat haar shirt verkeerd om en ging het totaal mis. Hij grijnsde om deze gedachte. Maar hij had nu meer ervaring met vrouwen aan en uitkleden, dat normaal gezien eigenlijk andersom werkte. Eerst uitkleden en dan aankleden. Deze gedachte schudde hij snel van zich af, want het ging eigenlijk helemaal nergens over. Rustig wachtte hij het antwoord van Lily af.

(Een zusje, maar ze is behoorlijk ernstig, zelfs als je niks zegt, blijft ze doorpraten Zou je het fijn vinden als ik gesproken tekst ook zwart maakte?)

{sorry, sorry, sorry, tijd is weer es veul te snel gegaan. Ik heb ze dubbel, m'n zusjes dan... Ook leuk. Is mss wel handig? Wat jij zelf het fijnst vind }

"Lieve Lily." Jerry glimlachte naar haar. Ze kende deze toon maar al te goed. Ze zal al haar geld, niet dat veel waarde had maar het gaat om het idee, er op zetten dat ze nu op het een of andere word terecht gewezen of een of ander nieuwtje te horen kreeg. Hoe dan ook, meestal volgde deze twee woorden op een terechtstelling waar zij, noodgedwongen, mee moest instemmen. Ze kon discussiëren wat ze wou maar als de discussie zo begon had zij bij voorbaat al verloren. Gelukkig won ze al de andere discussies die met ‘beste Jerry’, ‘lief broertje’ of ‘moet jij eens luisteren, grote broer van me’. Tja, meiden hebben nou eenmaal áltijd gelijk. Op soms na dan. "Hoe kom je erbij dat jij moet betalen? Ik heb een... Nogal 'gevaarlijke' baan. Vooral met de verwonding heb ik nogal wat geld ontvangen." “Ja maar…” wou ze er tegen in brengen maar haar broer was haar voor. ”Dus ik betaal alles.” En daarmee maakte hij een eind aan het iets wat nog niet eens tot een discussie ontwikkeld was. Lily zuchtte maar haar glinsterende ogen verraden dat ze niet al te serieus was. ”Okay.” Toen grijnsde ze. “Als het pérsé moet, dan moet het maar, hea?” Met een hele grote dikke nadruk op ‘perse’.
Het cafétje dat ze beschreven had bleek wel in de smaak te vallen. Jerry ging in ieder geval niet protesteren. Het zal haar dan ook wel erg verbazen als hij niet naar een café zou gaan die volgens zijn bloed eigen zus helemaal in zijn ‘bejaarden’ styltje was. Een koosnaampje voor de kledingsmaak waar Lily’s broer zowat al zijn vrije tijd, geld en energie in stopte. Een van de dingen die Jerry had maar die zij nooit zal begrijpen. "Dan zal ik mezelf maar eens omkleden als ik jou was, ik ga niet uit eten met een dame die een broek draagt.” Ze kreeg een knipoog die ze op haar beurt beantwoorde met één opgetrokken wenkbrauw, bij wijze van een vraag. Zij? In een jurk? Ze moest al lachen bij het idee. De laatste keer dat haar ouders haar in een jurk hadden weten te hijsen was op de bruiloft van een oom en tante. Ze was toen vijf en had het behoorlijk op het brullen gezet tijdens het ‘ja-woord’. Iets wat in de familie nog altijd voor veel gelach en hilariteit zorgde. Er was altijd wel een oom, tante, grootouder, neef of nicht die het ineens weer herinnerde en dat vervolgens onmiddellijk met de rest van de familie moest delen. Na deze kleine meisje opstand hadden haar ouders het wel uit het hoofd gelaten om Lily nogmaals een jurk aan te trekken. Op gala’s, feesten, bruiloften en zelfs begrafenissen, Lily was standaard het meisje zonder jurk. Haar familie keek er inmiddels niet meer raar van op hoewel vrienden nog altijd eventjes met hun hoofdschudden als ze weer in een of ander bontgekleurde broek op een kerstgala verscheen. Al had ze de laatste tijd wel eens een rok gedragen. Een kleintje, een zomerrokje die je zo over je bikini kon wikkelen. Het was in eerste instantie alleen maar uit praktische overweging maar ondertussen waren nog drie van dat soort rokjes haar kledingkast in geslopen. Als je zomers aan het zonnen bent en te lui om een broek aan te doen is zo’n rokje dé ideale uitkomst. Maar aangezien het nu midden in de winter was en Lily niet zo’n zin had om ter plekke in een ijspegel te veranderen waren de rokjes geen optie.
"Of moet ik helpen? Iets leuks uit zoeken en je aankleden." vroeg Jerry. ”Nee, bedankt. Denk dat het mezelf nog wel gaat lukken. Zo niet, dan ben jij de eerste die het hoort.” Ze grijnsde, veegde een vogel van haar schouder en glipte door de deur naar boven. Bij de eerste verdieping begon het dak al dus alle muren waren scheef. Lily vond het juist een leuke, knusse uitstraling hebben hoewel ieder ander persoon het waarschijnlijk als veel te krap beschreef. Er was een klein badkamertje met wc, haar slaapkamer en een kamer die ooit als logeerkamer diende. Dat was het nog steeds wel al moesten logees wel eerst een gevecht aan gaan met de berg wasgoed, papieren, een bureau die net altijd een beetje leek te verschuiven zodat je iedere keer er tegen aan knalde terwijl je toch echt in de veronderstelling was dat het ding een stuk verder had gestaan. Plus nog eens twee terrariums. In de ene zaten wat Europese dwergmuisjes. Deze hadden een prachtig hoog terrarium met mooie lange deurtjes. Lily had hem speciaal op maat laten maken, een luxe die ze zich niet vaak kon veroorloven. Ze had er drie verdiepinkjes in gezet en om een extra diepe bodemgevraagd. De deurtjes zaten wat hoger zodat niet meteen alle bodembedekking er uit flikkerde als je ze open deed. De bodem bestond uit aarde en daarin had ze graan en andere grassen geplant. Ja, in dit terrarium had ze onwijs veel tijd gestopt. Het resultaat toverde nu iedere dag een glimlach op haar gezicht. De kleine muisjes maakte de prachtigste nesten in het graan en waren altijd druk in de weer om zo snel mogelijk van de ene naar de andere verdieping te racen. Ze waren erg vermakelijk en je kon er zo uren lang naar kijken. In de andere bak zaten twee gecko’s. Oorspronkelijk waren ze van een vriend geweest maar in verband met ruimte tekort had hij heel veel van zijn bakken bij andere moeten dumpen. Niet dat Lily er bezwaar tegen had. Het was alleen maar een extra reden voor hem om op bezoek te komen. Ze mocht hem en zag hem graag dus erg vond ze het absoluut niet als hij wat vaker kwam. Dan veranderde hij wat in ‘zijn’ terrarium, want een echte terrariumliefhebber vind dat een terrarium altijd beter kan.
Lily trok haar broek uit en slingerde het over een stoel. Niemand die het opmerkte want er lag al zo’n grote berg dat een broek meer of minder niet opviel. Van een ander meubelstuk, het was een kastje als ze zich niet vergiste, trok ze een andere broek. Bekeek hem, speurde op vlekken en besloot dat hij er mee door kon. Ze wurmde zich er in, iets wat niet zo gemakkelijk ging. Waarom was het nou in de mode om zo strak mogelijke broeken te gaan dragen? Na een minuut of wat te springen, bukken, rekken en strekken had ze zich eindelijk in haar skinny jean gehesen. In haar kledingkast vond ze nog een leuk streepjes T-shirt met halflange mouwen. Zwart wit gestreept, kan altijd. Snel voegde ze er een fleurige sjaal aan toe en klaar was kees. Lily was nou niet bepaald een ijdeltuit te noemen en kon het zich niet voorstellen dat je uren voor een spiegel stond. In de badkamer bracht ze hooguit een likje mascara aan en dat was het dan wel. Snel een borstel door het haar voldeed, aldus een Lily, meer dan genoeg. Normaal zag haar haar er zo verward en zo vol met stro, hooi en veren dat het al meteen een verbetering was als ze wel de borstel door het haar haalde.
Lily vloog de trap af, twee treden tegelijkertijd. Ze woonde er al een tijdje en kende de trap op haar duimpje. Het klinkt misschien gek maar je eigen trap is anders dan andere trappen. Op trappen bij stations, winkels of vrienden kan je nooit snel omhoog komen, laat staan blindelings met je handen vol spullen op en neer gaan. Op de een of andere manier had je een bepaald band met je trap. Tenminste, zo stelde Lily het zich voor. Ze liep de kamer weer in. Ze draaide een klein rondje en keek toen Jerry vragend aan. ”Nou? Zeg nou zelf, veel beter dan een vuilniszak. Kan het er mee door, lief broertje van mij dat veul te veel aandacht geeft aan kleding?” Tja, je moest ook niet te veel verwachten qua modebewustzijn van een Lily.

"Zo niet, dan ben jij de eerste die het hoort.” Jerry glimlachte en bleef rustig zitten, ergens hoopte hij echt dat zijn zusje eens een jurk of rok aan zou trekken. Maar dat was iets wat ze nooit wilde. Een schande vond hij het haast, vrouwen moesten zo nu en dan een rok dragen of een jurk. Simpelweg omdat het er prachtig uit zag. Al moesten sommige vrouwen ook stoppen met rokken of jurken dragen, als ze bijvoorbeeld dik waren. Dan zag het er zo verschrikkelijk uit. Dan wilde hij het liefst zijn hoed zo ver mogelijk over zijn hoofd heen trekken. Maar hij werd uit zijn gedachte gehaald door de trap, eigenlijk door de voeten van Lily. Toen hij haar zag viel haast werkelijk zijn mond open en keek haar ongelovig aan. Hij wilde zijn mond open doen, totdat zij hem voor was.
”Nou? Zeg nou zelf, veel beter dan een vuilniszak. Kan het er mee door, lief broertje van mij dat veul te veel aandacht geeft aan kleding?” Jerry legde enkele tellen zijn hand voor beide ogen. Want hoe je het ook bekeek, het was verschrikkelijk. Misschien had hij teveel aandacht voor kleding, maar zijn zusje had het zeker te weinig. Veel te weinig! Hij zuchtte, want Jerry was niet iemand die enkel aan zichzelf dacht als het om kleding ging. Sowieso vond hij vrouwelijke kleding mooi en geloof het of niet, maar Jerry had vrouwen kleding in zijn huis hangen. Enkel om te bekijken en omdat hij het geld ervoor had. Zonder wat te zeggen stond hij op en liep naar de auto, pakte er een koffer uit. De jurken die hij had moesten in een koffer, hij was soms te snel met dingen kopen. Wat de jurken deden bij hem thuis? Af en toe hing hij een andere op. Om gewoon af en toe het gevoel te hebben dat er een vrouw in huis liep. Maar hij had niet veel geluk met vrouwen die bij hem bleven. Die waren hem vrij snel zat en dan hadden ze weer een interessanter exemplaar gevonden. Sommige van de jurken had hij dan ook gekocht voor sommige van zijn 'dames' Maar hij moest en zou de jurken terugkrijgen als ze hem niet meer interessant vonden. Natuurlijk gingen ze naar de stomerij, dus waren ze schoon. Eenmaal binnen moest hij weer opletten of hij nergens op stond en legde de koffer op tafel.
"Beschouw het als een cadeautje." Sprak hij met een glimlach naar haar. "Degene die je het beste past kun je nog aan doen ook." Het was niet zo dat hij stomme ouderwetse jurken had. De meeste waren prachtig. Sommige wat overdreven, maar andere ook gewoon van deze tijd en met minder veel tierelantijntjes.
"Je wilt toch wel voor je lieve broertje er niet zo mannelijk uit blijven zien?" Plaagde hij haar.
"Hoe moet ik jongens duidelijk maken dat je een meisje bent en je graag met ze uit wil gaan?" Hij knipoogde naar haar en opende de koffer, pakte er een blauw simpel jurkje uit en hield het haar voor. Maar je moest ergens mee beginnen, als hij haar nu al in een lange jurk zou proppen werd ze vast gek.
"Doe er een jasje over en klaar. Je bent al minder mannelijk. Heb je ook nog schoenen nodig of heb je nog net wel hakken?" Dit vroeg hij wat serieuzer, want hij had ook enkele vrouwelijke schoenen. Ook weer van enkele exen die hij deze cadeau had gedaan. Maar zijn zusje was een beter doel, deze bleef zijn zusje en ze kon wel wat mooie kleding gebruiken. Vooral zonder broekspijpen eraan, hij zuchtte eens. Oke, misschien was het stom wat hij deed, moest hij niet zo doen. Maar hij snapte niet waarom vrouwen zich onder zulke lelijke dingen bedekte. Ze had een prachtig lichaam, al was het zijn zus. Hij wist heus wel of een vrouw een mooi lichaam had.
"Je moet het zelf weten. Maar je broertje doe je er een groot plezier mee." Eindigde hij wat twijfelend.

(Geen probleem! Hopelijk kun je wat met deze post )

Erg positief was Jerry’s reactie niet. Hij gaapte haar een tijdje aan, legde zijn hand voor zijn ogen en stond op een gegeven moment op en liep naar buiten. Lily trok één wenkbrauw op en blies daarna nijdig wat lange lokken uit haar gezicht. Wat was er nu weer niet goed? Ze ging voor het raam staan, met haar handen op haar heupen en een vogel op haar schouder. Haar broer opende de kofferbak en haalde er een koffer uit. Met de koffer in de hand kwam hij weer naar binnen. Toen liep meneer doodleuk verder, legde zijn koffer op de tafel en begon deze uit te pakken. Lily wist niet precies wat ze hier van moest denken. Aan de ene kant had ze geen compliment verwacht maar deze reactie beviel haar nou ook niet bepaald, aan de andere kant was ze wel benieuwd wat haar broer nou van plan was. Het was niet altijd even duidelijk wat er in dat hoofd van hem omging.
"Beschouw het als een cadeautje." zei hij en hij voegde er een te zoete glimlach aan toe. Nogmaals blies Lily nijdig een haarlok uit haar gezicht. Een cadeautje? Zodra het in de vorm van een jurk was associeerde zij het sneller met een martelvoertuig dan een cadeautje. "Degene die je het beste past kun je nog aan doen ook." ging haar broer verder. Wat was dat nou voor informatie? Degene die ze het beste past kon ze nog aan doen ook? Die zin bracht een paar vragen naar boven. Degene die ze het beste past… Ho es even, hij had meer dan één jurk in die koffer zitten? Ze trok haar wenkbrauw weer op, al was het deze keer meer vragend dan argwanend.
"Je wilt toch wel voor je lieve broertje er niet zo mannelijk uit blijven zien?" Lily begon braak neigingen te krijgen. Blegh, jurken. Broers én jurken; nog meer ‘blegh’. "Hoe moet ik jongens duidelijk maken dat je een meisje bent en je graag met ze uit wil gaan?" Hij knipoogde en boog zich over de koffer om er iets uit te halen.
”Ow, ik heb jou niet nodig om jongens het een en ander duidelijk te maken…” antwoorden ze mysterieus maar met een brede grijns. Nee haar broer hoefde zich er geen zorgen om te maken dat andere jongens haar niet zouden begrijpen. Ze was dan wel geen flirt-specialiste en ook geen expert op het jongensgebied maar het andere geslacht het een en ander duidelijk maken was voor haar geen probleem. Gek genoeg waren er altijd een paar die als een blok voor haar koppigheid vielen. Lily gaf de hoeveelheid bier maar de schuld, waarschijnlijk waren ze haar de volgende morgen allang vergeten en was het enigste waar ze behoefte aan hadden en hele berg paracetamol.
Jerry had inmiddels een blauwe martelvariant ter voorschijn getoverd. Lily begon al zachtjes haar hoofd te schudden. No way dat ze die aan ging doen. Het feit dat hij meerdere jurken bij zich had verontrustte haar een beetje. Wat moest een man, singel nota bene, nou met een koffer vol jurken? Als hij nou speciaal voor haar een jurkje had uitgezocht had ze zich misschien nog enigszins gevleid gevoelt, niet dat ze het dan wel aan had getrokken, absoluut niet, maar dit was gewoon, apart?
"Doe er een jasje over en klaar. Je bent al minder mannelijk. Heb je ook nog schoenen nodig of heb je nog net wel hakken?" Lily grijnsde. Waarschijnlijk had zij volgens Jerry geen enkel schoeisel dat, aldus hem, voor schoen door kon gaan. Was hij even blij dat haar kant-en-klare instappers uit het zicht waren opgeborgen. Ze had geen zin om een ambulance te bellen omdat zo’n mode-shock voor hem nog wel eens in een hartaanval kon uitlopen. Op z’n minst.
"Je moet het zelf weten. Maar je broertje doe je er een groot plezier mee." Lily woof de jurk van zich af, zette de kauw op zijn stok en wende zich toen weer tot haar broer. ”Nou, dan zou ik je helaas teleur moeten stellen. Trouwens, horen broers hun kleine zusjes te steunen? Zo meteen zit ik hier met een minderwaardigheidscomplex. En bedankt Jerry.” grapte ze. ”Ik ben trouwens vrouwelijker gekleed dan jij mannelijk. Doe eens relaxt joh, ik ken niemand behalve jij die zich zo’n zorgen maakt om zijn uiterlijk. Misschien is dat normaal in de woeste, wijde wereld maar in dit gehuchtje kijkt niemand er vreemd van op. Van mij part mag je zelfs in je blote kont door de straten rennen. Liefst met wat stro in je haar, compenseert lekker met het straatbeeld.” Lily lachte bij het idee. Haar broer die zich niks van kleding zou aantrekken? Ze zou hem eigenlijk mee moeten nemen naar wat zij zowel overdags deed. Hem aan haar vrienden voor stellen. Niemand in haar vriendenkring maakte zich zo’n vreselijke zorgen om uiterlijk. Met een beetje geluk sloeg dat over op Jerry. Dat zou hem heel veel ‘past-dit-wel-bij-dat-en-zus-en-zo-stress’ schelen.

{hoop dat je er wat mee kan, ben niet erg lekker S:}

”Ow, ik heb jou niet nodig om jongens het een en ander duidelijk te maken…” Hij keek haar verbaasd aan. Maar het was goed te zien dat hij nep verbaasd keek. Alsof hij niet geloofde dat jongens haar een meisje vonden.
Maar hij vond het gewoon jammer dat vrouwen geen prachtige jurken meer droegen. Enkel op hele speciale gelegenheden en daarbij deed zijn zusje dat nog niet eens. Maar het leek hem ook dat hij zijn zusje helemaal geen jurk kon aansmeren. Vooral toen ze haar preek begon. Want ja, het was een soort preek, al was het dan geen hele lange. Toen ze zei dat zij vrouwelijke gekleed was als hij mannelijk, kon hij een grijns niet onderdrukken. Simpelweg omdat hij het er niet bij had laten zitten als het zijn zusje niet was. Nee, hij werd dan niet hardhandig, maar speelde juist op andere zaken, want hij was niet iemand die dan overdreven stoer ging doen. Maar juist subtiel toch een kusje wegpikte.
"Wat zeg jij?" Vroeg hij en met een vinger naar haar wees, maar met een grijns op zijn gezicht. Hij legde de jurk in de koffer en deed een stap naar haar toe, nog steeds met de grijns op zijn gezicht. Wilde naar haar pols grijpen en als dat gelukt was, deze op haar rug draaien, waardoor ze met haar rug naar hem toe zou staan. Hij zou het niet agressief doen, dus pijn zou het dan niet doen.
"Zei je zou dat ik niet mannelijk was?" Vroeg hij haar, zoals gewoonlijk op haast dezelfde toon. Echter was er een kleine verandering in zijn stem waardoor het net wat speelser klonk. Hij liep van haar weg en sloot de koffer. Hij kon haar, tot zijn spijt, niet overtuigen om een jurk te dragen. Met zijn ogen zocht hij om zich heen, hij had wel een idee.
"Dan gaan we morgen naar de stad, kies jij uit wat ik moet dragen." vertelde hij zijn idee. Met een kleine glimlach keek hij zijn zusje aan.
"en ik wat jij moet dragen." Hij knipoogde, zoiets zou ze vast niet doen. "het zal op mijn kosten zijn en je mag ook voor..." hij dacht even na, hij moest natuurlijk wel met een goed bedrag komen om zijn zusje te overtuigen.
"Voor vijfhonderd euro aan kleding voor jezelf uitkiezen. Waarbij ik ook nog eens doe alsof ik ze leuk vind." Hij vond het een goede deal. Tenzij ze hem in vrouwen kleding of skater kleding ging stoppen. Maar ergens had hij nog wel zoveel goede hoop in zijn zusje. Hij zette zijn hoed op en gebaarde met zijn hoofd dat ze mee moest komen, dan gingen ze naar het restaurant. Eenmaal buiten zette hij zijn hoed op en deed haar portier open, het was een gewoonte voor hem geworden en ook al wilde ze het niet, het was nu toch al te laat.
Misschien was het ook wel vreemd dat er een man rondliep van 24 jaar, deze op iemand leek uit 1950. Die nog af en toe eens beleefd kon zijn tegen vrouwen, maar ergens maakte het hem niet uit. Hij had er niet eens over nagedacht, toen hij uit dienst kwam is hij zo netjes geworden en ergens was het ook wel grappig als mensen hem vragend aankeken. Dat terwijl hij geen ouderwetse hoge broeken aan had. Zijn pakken waren nog wel op deze tijd gebaseerd. Want zeg nou zelf, een broek tot je navel was niet meer van deze tijd.... Al had hij niet goed in de gaten dat de kleding die hij droeg al niet meer van deze tijd waren.
Jerry vond niet dat hij er vreemd uit zag. Hij keek opzij naar zijn zusje, met een flauwe glimlach keek hij weer voor zich uit.
"Zou je willen vertellen hoe ik moet rijden, of anders kun je zelf ook rijden." Zei hij en startte de motor. Nog wachtend op haar antwoord.

(Hopelijk kun je er wat mee! )

Jerry grijnsde en wees met zijn vinger naar haar. [color=black"Wat zeg jij?"[/color]Hij borg het blauwe martelvoertuig weer op en liep naar haar toe. Lily zag het gevaar net te laat en voor ze het wist had hij haar pols vastgegrepen en zo gedraaid dat ze omgekeerd stond. Jemig, dit was vast een van die trucjes die ze bij de politie leerde. Ze stond muurvast en kon geen kant op. "Zei je zou dat ik niet mannelijk was?" Lily lachte. "Ik zou niet durven 'agent'." Hij liet haar weer los en ze betaalde het hem terug door speels in zijn zij te porren.
Iets waar geen enkele jongen tegen kan. Tenminste, de jongen die er tegen kan moest ze nog tegen het lijf lopen. "Dan gaan we morgen naar de stad, kies jij uit wat ik moet dragen."de glimlach op zijn gezicht verraden al dat er ook nog een keerzijde aan het verhaal kwam. Ze kon wel raden waar hij op doelde. "en ik wat jij moet dragen." Lily's mondhoeken krulde, daarna keek ze naar boven alsof ze heel diep aan het nadenken was. Ondertussen beet ze zachtjes op haar onderlip. "Hmmm" mompelde ze bedenkelijk.
"het zal op mijn kosten zijn en je mag ook voor..." ze keek hem met lichtelijke verbazing aan. Zou hij dat echt doen? Ze wist dat hij meer geld te besteden had als haar en ze zou ook niet ontkennen dat ze nieuwe kleren nodig had. Veel durfde ze niet te verwachten. Hij zou haar hooguit op een t-shirtje trakteren. Zelfs die vond ze tegenwoordig al veel te duur. Veertig euro voor een shirt met een leuk printje! Met wat geluk had je voor honderd euro drie shirts en was je de rest van de maand blut. Stomme veel te hoge prijzen ook altijd.
"Voor vijfhonderd euro aan kleding voor jezelf uitkiezen. Waarbij ik ook nog eens doe alsof ik ze leuk vind." Ze knipperde verbaasd. Vijfhonderd euro? Dat was een heel groot bedrag. Zoveel geld gaf ze enkel uit aan kleding als ze... ja, wanneer eigenlijk? Ze had nog nooit zoveel geld uitgegeven aan kleding. Ze was niet echt een shop-type maar ze kon zich wel voorstellen hoeveel je kan kopen met dat bedrag. Heel veel. Ze durfde haast niet in te stemmen, had het gevoel dat ze haar broer 'gebruikte' als ze dat geld zou aannemen. Aan de andere kant, ze had het wel nodig... Langzaam knikte ze instemmend.
"Oke dan. Maar gekkie, dat is toch veel te veel geld? Ik zou het haast niet durven aannemen..." ze grijnsde. Ergens wist ze al dat ze had besloten om het toch aan te nemen. Het aanbod was té aantrekkelijk. "Maar op de voorwaarde dat jij niet in een of ander duur hotel gaat zitten. Ik kan de logeerkamer opruimen, daar mag je wel een tijdje in als je wilt. Ik zou zelfs speciaal voor jou de terrariums kunnen verkassen." ze knipoogde naar hem. Ze wist donders goed dat je een Jerry never nooit in één kamer kon laten slapen met reptielen, amfibieën of welk diersoort dan ook. Trouwens, als hij hier toch een tijdje bleef voelde zij zich minder schuldig om het geld aan te nemen. Dan zou zij haar broer iedere morgen met een verse koffie en een broodje als ontbijt verrassen en hield hij haar wat gezelschap. Natuurlijk moest ze ook gewoon nog naar school en naar het werk, dan kon hij mooi in de tussentijd op zoek gaan naar een appartementje.
Ze hoopte dat hij zou instemmen. Zelfs in een huis vol beesten kon je je soms eenzaam gaan voelen. Een persoon die terug praatte, en niet enkel wat klanken nazei, was van harte welkom.
Ze liepen naar buiten en als een echte gentle-man hield Jerry de deur voor haar open. Ze grijnsde. Dit was typisch haar broer. Ieder andere man moest het niet in zijn hoofd halen om een deur voor haar open te houden, ze was immers zelfstandig, maar haar broer die mocht met alle liefde iedere deur open maken. Het was immers haar broer, niet een of andere 'player' die indruk op haar probeerde te maken, niet waar?
Lily nam plaats naast de passiergasstoel. Ze kon wel rijden, drie jaar geleden had ze meteen haar rijbewijs gehaald. Maar ze reed bijna nooit. Ze had zelf geen auto en zelfs als ze die had nam ze liever de fiets. Overdag kan je namelijk bijna niet door de stad komen. Met een fiets glip je makkelijk tussen alle opstoppingen. Een geweldige uitvinding, aldus Lily. "Zou je willen vertellen hoe ik moet rijden, of anders kun je zelf ook rijden." Jerry was zelf al achter het stuur gaan zitten en de motor was inmiddels zachtjes aan het ronken. "Ik ga wel voor TomTom spelen. Hier meteen rechts en dan de rijkstraatweg op."
Snel wierp ze nog een bezorgde blik op het huisje. Carrot zat op de bankleuning naar buiten te kijken. Ach, de beestjes konden vast wel eventjes alleen blijven.

Jerry kon de por in zijn zei niet ontwijken en moest er ergens om lachen. Het voelde altijd zo vervelend, misschien moest hij een machine kopen die dat standaard deed, zodat hij er tegen kon. Met deze gedachte ging hij verder met zijn verhaal en toen ze knikte kon hij enkel blij zijn. Hij was bang dat ze het misschien niet goed ging vinden of erover ging zeuren. Maar hij kon vijfhonderd euro missen en ergens had hij ook het idee dat zijn zusje het wel kon gebruiken. Daarom had hij ervoor gekozen om het aan kleding uit te geven en niet zo aan haar te geven. Ze zou vast dingen voor dieren gaan kopen en daarvoor was zijn geld niet bedoeld. Niet voor dieren!
"Oke dan. Maar gekkie, dat is toch veel te veel geld? Ik zou het haast niet durven aannemen..." Hij haalde daarbij enkel zijn schouders op.
"Het is niet zo dat je het geld krijgt, je krijgt de kleren." Het leek er haast op alsof dat minder erg was. Maar Jerry was niet iemand die zich heel goed aan bedragen hield, als zij iets zou aanwijzen en het zou meer worden als het bedrag zelf. Dan kocht hij het gewoon, hij was behoorlijk vrijgevig, al hield hij er niet van als je hem bedroog. Dan wilde hij alles terug en was hij niet meer zo rustig en lief zoals de meeste hem kende.
"Maar op de voorwaarde dat jij niet in een of ander duur hotel gaat zitten. Ik kan de logeerkamer opruimen, daar mag je wel een tijdje in als je wilt. Ik zou zelfs speciaal voor jou de terrariums kunnen verkassen." Hij keek haar onderzoekend aan, ze wilde echt dat hij bij haar ging slapen? Ze wist dat hij niet van dieren hield, ook al wilde ze deze misschien verkassen. Maar daarbij, hij zou zijn zusje vaker zien. Voor even maakte het niet uit, hij zou toch op zoek gaan naar een huis en zou dan weer verder kunnen gaan.
"Ik dacht bijna dat je wel een terrarium voor me ging maken." Grapte hij. "Maar als ik geen last heb van dieren, lijkt het me erg leuk om hier eens te logeren." Stemde hij dan ook toe, hij kon veel van zijn zusje hebben en ergens moest ze het wel heel bond maken om het fout te doen bij hem. Ook al zag hij haar liever in andere kleding en met minder dieren. Hij kon ook niet begrijpen waarom sommige broers en zussen elkaar zo haatte, hijzelf dacht dat het simpelweg kwam doordat ze jaloers waren. Dat hun wel wat hadden, wat diegene dan niet had. Lily en hij waren heel verschillend, maar toch kwamen ze er altijd wel uit. Hij had het geld en zij had de schoonheid en de sociale kant van de familie overgenomen. Zo zag hij het in ieder geval dan, hij wist hoe netjes te doen en dat deed hij dan zoals gewoonlijk ook. Of het nu een vrouw van tachtig was of een meisje van vijf.
"Ik ga wel voor TomTom spelen. Hier meteen rechts en dan de rijkstraatweg op." Hij glimlachte en volgde haar aanwijzingen.
"Ik voel me vereerd om zo'n prachtige TomTom, al zou ik als maker en eerder voor gekozen hebben om het een andere naam te geven." Jerry grijnsde naar haar, natuurlijk was het totale onzin. Maar zelfs iemand die beleefd kon zijn, mocht toch wel eens wat onzin uitkramen? Hij deed het constant en de meeste meiden hadden er niet zoveel problemen mee. Toen ze er dan ook waren, stapte hij uit om haar deur open te maken. Het was heel stom dat hij al die dingen deed, maar voor hem waren ze normaal. Het waren ook hele simpele dingen in zijn ogen. Het zorgde ervoor dat je liet zien dat je vrouwen respecteerde en Jerry vond dat zoiets belangrijk was. Haast als enige, met misschien wat opaatjes.
"Dat jij van dit soort zaakjes houd Lily. Ik had wel wat anders verwacht van jou." Hij knipoogde naar haar, maar om enkel een flauwe opmerking te geven, was ook zo stom. "Wat heb ik allemaal uit je leven gemist?" Vroeg hij haar rustig terwijl hij richting het restaurant liep en verwachtte dat ze wel met hem mee ging. Hij wilde weten wat zijn zusje allemaal had gedaan toen hij er niet was. Je zou denken dat je makkelijk met elkaar kon praten na zo'n lange tijd elkaar gezien te hebben. Maar het was voor hem moeilijker als dat hij dacht.


(Ergens zie ik nooit jou posts o_0 Ik hoor wel als er wat mis mee is.)