My precious

Na lang nadenken had ze toch maar besloten het baantje dat haar aangeboden werd aan te nemen; helpen met het zadelen van paarden, poetsen en het opruimen van de stallen. Ze had enorm getwijfeld aangezien ze niet wist of het wel iets voor haar was, er waren hier immers veel arrogante, rijke mensen en die waren niet altijd lief voor hun paarden. Aangezien Morgan daar absoluut níet tegen kon had ze in het begin het aanbod afgeslagen, maar uiteindelijk bedacht ze haarzelf. Ze kon het geld goed gebruiken en ze was bezig met paarden, dus zo erg was het uiteindelijk niet.
Een klein meisje tikte haar tegen haar arm aan, waardoor Morgan meteen omdraaide en met een vriendelijke glimlach naar haar keek. 'Wil je me helpen?' Morgan knikte. Het kleine meisje pakte meteen haar hand vast en sleurde haar mee naar de stal van haar kleine witte pony. 'Ik krijg het zadel niet op haar rug.' De teleurgestelde blik van het meisje zorgde ervoor dat ze even kort grinnikte. "Ik doe het wel even voor je." Bood ze aan en meteen knikte het kleine meisje enthousiast. Rustig legde ze het kleine, zwarte veelzijdigheids zadel op de rug van de kleine merrie, singelde haar aan en liep ermee naar de bak, het kleine meisje huppelde er vrolijk achteraan. Morgan hielp het meisje op haar pony, klopte het beestje liefdevol op haar hals en glimlachtte nog eventjes naar het meisje. 'Dankjewel!' Riep ze enthousiast, waarna ze trot met haar pony door de bak paradeerde.
Het was leuk werd, als je met zulke kinderen te maken had dan. Zij had een pony omdat ze het paardrijden zelf leuk vond, maar er waren ook zat meisjes hier die hun pony hadden om wedstrijden te winnen en niet om de pony zelf. Jammer, want daar waren paarden toch voor? Om er lol mee te hebben en er van te houden? Afkeurend schudde ze even haar hoofd, opende de bezemkast en begon maar met het vegen van de lange gangen, dan zou het er in ieder geval weer een béétje netjes uit zien. Anders kreeg ze daar weer commentaar over van die verwende nesten. Zelf waren ze te lui om een bezem te pakken of om zijn of haar eigen knol te zadelen. Neem dan géén pony.
Nadat de gangen er weer redelijk netjes uitzagen, besloot ze Rose, een zwarte fries, uit de wei te gaan halen. Haar eigenaar had immers gevraagd of ze haar rond half drie binnen wilde zetten en aangezien Rose niet het makkelijkste paard was om uit de wei te halen, besloot ze om kwart over 2 al naar de wei te gaan. Een murmelende hinnik trok al meteen haar aandacht en gek genoeg stond Rose bij het hek te wachtten. Apart. Normaal rende ze als een gek weg als Morgan richting de wei kwam.

Morgan klikte het blauwe halstertouw aan het halster van Rose, opende het hek en nam haar mee uit de wei. Er stonden geen andere paarden meer, dus het hek kon gemakkelijk open blijven staan. Verschillende paarden hinnikte zodra de grote fries de stallen ingelopen kwam. Rustig liep ze de stal in van Rose, haalde haar halster van haar hoofd en hing hem voor de stal. Alles was al klaar en ook het eten lag in haar voerbak, want Rose vloog er meteen naar toe. Morgan sloot de staldeur, draaide haar lichaam om en met haar ogen gericht op de grond liep ze richting de poetsplaats. Een lichte knal zorgde ervoor dat ze haar hoofd ophief en in de ogen van een jongen keek. "Sorry!" Na haar woorden glimlachtte ze lichtjes.
Ze had het idee dat hij naar iemand op zoek was. "Kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg ze. Het was immers haar taak om mensen te helpen hier op de stalling.