Promise me that you won't forget we had it all.

Hij voelde zich gevleid. Oprecht gevleid. Dat was de enige reden dat hij hier nu stond, in de bank, kleine kinderen les te geven. Wist hij veel dat het helemaal niet zo leuk was als het leek? Deze kinderen hadden allemaal al een techniek zich te meester gemaakt die hij ze af wou leren, maar zodra hij er ook maar iets van zei, werd hij gecorrigeerd door een van de ouders die langs de tribune zaten. Gefrustreerd keek hij rond, probeerde zich de naam te herinneren van het meisje die op de Haflinger zat. Ze trok hem veel te hard in de mond.
"Stop daar nou eens mee!" riep Pasqual boos uit. "Zie je niet dat het niet werkt? Hij trekt zijn hoofd telkens omhoog terwijl jij hem naar beneden probeert te zagen. Dat doet hem zeer, dáárom weigert hij! Je moet hem naar beneden vragen niet zagen!" Het meisje keek hem een moment verbouwereerd aan en kwam toen op hem afrijden.
"Dit paard heeft pappie voor mij gekocht," snauwde ze. "En mijn pappie zegt dat ik heel goed op hem rij." Natuurlijk, dacht Pasqual vals. Je schopt hem, je trekt in zijn mond, je luistert totaal niet naar wat het paard aan je vraagt en je trekt je eigen plan. Maar dit paard is nog zo goed om nog te gehoorzamen ook.
"Prima, dan heb je ook geen les meer nodig. Ga er maar uit." Einde discussie. Het meisje hield haar mond dicht terwijl de tranen in haar ogen sprongen. Een opgewonden gemompel maakte meester van de kudde mensen die op de tribune zaten, van ongeloof tot trots. De ene helft, de kant van de mensen die ook het beste voor leken te hebben met de dieren, was het met hem eens en vond het stoer dat hij dit meisje eruit stuurde. De andere helft, de mensen die geen enkel verstand van de dieren hadden en eigenlijk maar dachten dat paarden alles deden wat je maar bedoelde, was boos op hem. Hij werd er zo moe van. Hij deed zo zijn best.
Gelukkig was een aantal tien minuten later de les over en konden de paarden terug naar stal worden gebracht. Een aantal ouders praatte nog even na, vroeg of hij ook privéles gaf. Pasqual bevestigde dit, hij gaf inderdaad privéles. Een aantal namen zijn telefoonnummer over en zette deze in hun mobieltje, en een aantal namen blij afscheid met hem. Hij zou nog wel eens te vinden zijn op de manege, beloofde hij.
Gelukkig nam iemand anders nu de lessen over en was hij slechts voor een les ingehuurd, dus kon hij nu in de kantine techniek afkijken van de andere instructeur. Hij zuchtte, bestelde een grote koffie en liep daarmee naar zijn plek. Hij had iets op de bar laten liggen en liep in gedachte verzonken naar de bar toe. Daardoor had hij niet in de gaten dat er al iemand liep en botste vol tegen diegene aan.
"Oh sorry!" Wat wazig keek hij op en zag een meisje met lang, bruin haar en diepe donkere ogen bezig met zijn tshirt.
"Eh..." probeerde hij nog tegen te sputteren, maar ze was al bezig met de cola uit te vegen over zijn tshirt. Zijn enigsinds witte tshirt was nu niet zo heel erg wit meer. Goddank was het een oud tshirt. Hij wou dat het meisje het niet deed, het voelde zo ontzettend raar als een onbekend meisje je zo plotseling ging aanraken.
"Sorry, gosh ik ben ook zo onhandig." Het meisje liep naar de bar toe en haalde een handdoek. Oh please. Pasqual beet wanhopig op zijn lip en toen ze weer over de colavlek aan het wrijven was, had hij haar het liefst van zich afgeduwd.
"Echt sorry! Dat was niet de bedoeling." Pasqual zuchtte, duwde haar nu wel van zich af en trok het tshirt over zijn hoofd. ZIjn hemd ging erbij mee, dus stond hij nu in enkel een paardrijbroek in het midden van de kantine. De kou sloeg hem om het lijf. Brr. Pasqual was trots op zijn sixpackje dus hij vond het wel oké om er nu mee te pronken. Kon ie tenminste nog iets showen wat niet afschuwelijk mislukt was.
"Is oké, is oké," mompelde hij. "Kijk, opgelost! Gewoon geen shirt aan. No pasa nada. Ya lo he resuelto." Hij glimlachte wat verlegen en stond toen naar het meisje te kijken.
"Ik ben trouwens Pasqual. Aan wie heb ik de eer dat ik nu nog een extra wasje moet doen?" vroeg hij plagerig.

"Aangenaam Pasqual, ik ben Morgan." Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Oké, natuurlijk vond hij het niet echt prettig ofzo om een glas cola over zich heen gegooid te krijgen, maar ze deed het niet expres en ze voelde zich, aldus zijn 'mensenkennis' al schuldig genoeg. Hij moest het er maar bij laten. Daarbij, had hij Chloë ook niet ontmoet omdat ze een glas cassis over zijn broek had leeggegooid? Nu nam hij even de tijd om Morgan goed te bekijken. Ze had echt prachtig mooie bruine haren en ook haar bruine ogen leken haar goed te staan. Een tikje onzeker, dat dan weer wel, maar goed, dat mocht de pret niet drukken. Dat kon uiteindelijk ook wel goedkomen.
"Morgan, zeg je? Hmm, ik geloof niet dat ik je ooit eerder heb gezien. Maar vooralsnog, leuk kennis te maken, niet? Altijd leuk om een jongen tegen te komen en hem zijn tshirt in de eerste minuut van de kennismaking al uit te laten trekken. Ik moet zeggen, Morgan, je hebt wel skills." Hij liet een lachje horen en knipoogde naar haar. Hopelijk kon ze het grapje waarderen en begreep ze dat hij het niet serieus meende. Hij was immers ook in gedachten verzonken geweest en als hij ook iets beter had opgelet, was het waarschijnlijk niet gebeurd.
"Ik ben je wel wat drinken verschuldigd na mijn lompe actie, niet dan?" Een glimlach krulde om zijn lippen.
"Op zijn minst een ja," antwoordde hij bijdehand terug. "MAAR GEEN COLA!" Had hij blijkbaar eerder moeten zeggen. Zat hij alsnog met cola opgescheept. Weer een knipoog naar Morgan. Tja. Hij was misschien niet blij geweest met de les, maar kon hij de dag niet beter afsluiten dan gezellig te gaan kletsen met een nieuw iemand? Hij vond van wel.
"Heb je zin om even te gaan zitten?" vroeg Morgan. Hij glimlachte weer naar haar.
"Ik heb niet echt een andere keus, of wel soms?" antwoordde hij, terwijl hij al met haar meeliep. De vrouw achter de bar knipoogde naar hem en hij stak zijn tong naar haar uit. Die vrouw was een vriendin van zijn moeder en veel te oud. Toch boog ze zich even naar hem toe.
"Ik regel wel een nieuw tshirt als je zo weg wil, oké?" fluisterde ze. "Maar voor nu laat ik het wel even zo." Ze kneep hem in zijn wang en liep met een grijns op haar gezicht weg. Well, yeah. Dat zou ze nog te horen krijgen...
Er viel even een stilte tussen Pasqual en Morgan, waarin Pasqual even afwachtend naar Morgan keek. Het was alsof ze iets wou zeggen, maar het niet kon.
"Werk je hier, op de manege dan?" vroeg ze uiteindelijk. Hij knikte terwijl hij een slok van zijn cola nam. Hij zette zijn cola op de bar neer.
"Ja, nou ja. Vooral mijn moeder dan. Ze is hier stalhulp. Ik kom hier wel eens om te helpen met wat etterende paardjes. En vandaag gaf ik dus les. Afschuwelijk, kan ik je vertellen. Techniek die de kinderen eerst wordt aangeleerd, af-schu-we-lijk." Hij grimaste even.
"Jij dan? Werk je hier of kom je hier zomaar langs? Of heb je hier toevallig een paard gestald?" Hij pakte zijn cola op en nam nog een slokje. Hm. Morgan leek hem heel erg verlegen en hij vond het ontzettend schattig staan. Een verlegen persoon was niet bepaald aan het verkeerde adres bij hem. Hij was vroeger ook niet echt spontaan geweest en had toen ook een tijdlang een gebrek aan zelfvertrouwen gehad. Maar op een gegeven moment was dat goedgekomen en besloot hij dat hij met iedereen om moest kunnen gaan, zolang hij maar zelfverzekerd uit de hoek kwam. Op een gegeven moment was het ook zo geworden dat de negatieve gedachten uit zijn systeem verdwenen en dat hij helemaal 'smooth' was met alles wat hij leek te doen. Het was wel een fijne eigenschap, vond hij. Maar als je dat had, moest je het anderen alsnog gunnen om op hun gemak te worden gesteld. Zodra dat was gebeurd, ging het vaak vanzelf al wel goed.

Niet dat ze het erg vond dat hij zijn shirt had uitgetrokken, maar ze vond het zo weird als ze er de hele tijd naar zou gaan zitten kijken, dus had ze haar ogen al de gehele tijd op de zijne gericht. Zodra hij even niet oplette, waren haar ogen natuurlijk even op zijn sixpack gericht, maar ze deed het zo onopvallend mogelijk. Na zijn woorden kon ze een zachte grinnik niet onderdrukken. "Mij hoor je zeker niet klagen." Na haar woorden knipoogde ze een enkele keer naar hem, net zoals hij daarnet ook een aantal keer naar haar gedaan had. Het was beter als ze niet nadacht over de dingen die ze wilde zeggen, dan zou het er waarschijnlijk een stuk soepeler uitkomen.
"Nee, inderdaad." Was haar reactie toen hij zei dat hij geen keus had. Dat had hij overigens ook niet, ze had hem immers een drankje aangeboden. Morgan zorgde dat ze er wat ontspannender uitzag, haar linkerelleboog leunde op de bar terwijl ze met haar andere hand haar hoofd lichtjes ondersteunde. Morgan grinnikte even toen de barvrouw in de wang van Pasqual kneep en glimlachtte vervolgens naar haar, waarna haar aandacht weer terug bij Pasqual was. Op de een of andere manier was het ongemakkelijke gevoel langzaam aan het verdwijnen, hij was precies wat hij moest zeggen en dat was alleen maar fijn voor Morgan. Zo werd het gesprek toch een beetje lopend gehouden en kon zij ondertussen ook wat vragen stellen. Vandaar dat haar ongemakkelijk en terughoudende glimlach plaatst maakte voor een vriendelijke en lieve glimlach.
Desondanks was de verlegenheid daarmee nog niet weg, maar die zou altijd wel aanwezig zijn; zo was ze nou eenmaal. Ze was niet iemand die spontaan tegen iemand begon te praten en snel vrienden maakte, maar als ze iemand uiteindelijk wat beter kon begon ze ook wat losser te komen.
"Helaas heb ik absoluut geen verstand van paardrijden. Paarden zelf wel, maar ik heb nooit het geld gehad om les te nemen." Gaf ze daarna toe. Oh, wat had ze dat gráág gewild! Dat was ook een van de dingen die ze dolgraag nog een keer wilde doen, vandaar dat ze nu goed aan het sparen was om toch nog een aantal lessen te kunnen nemen. Dan had ze in ieder geval gezien hoe de wereld eruit zag op een paard. Het liefste was ze dagelijks omringd door die prachtige dieren, maar helaas had ze geen eigen paard en ze voelde zich een enorme freak als ze elke dag een rondje door de stallen ging lopen, dus dat liet ze ook maar achterwegen.
"Ik zou willen dat ik hier een paard had staan! Nee, ik kom gewoon zomaar langs. Al zou ik dol graag een keer de stallen willen zien, heb je zin om me misschien een kleine rondleiding te geven?" Vroeg ze hem, waarna ze een slok van haar cola nam. Het leek haar geweldig om weer eventjes bij de paarden te zijn, al mocht ze ze alleen maar aaien. Zodra ze bij een paard was, groeide haar zelfvertrouwen enorm, vandaar dat ze dolgraag een eigen paard wilde. Een plekje waar ze heen kon als het even niet ging, daar verlangde ze vooral naar.

"Helaas heb ik absoluut geen verstand van paardrijden. Paarden zelf wel, maar ik heb nooit het geld gehad om les te nemen." Hmm, dat was jammer, vond Pasqual. Hij had gehoopt dat ze toch wat verstand van paarden zou hebben, maar hij had wel het gevoel dat ze een paardenliefhebster was. Anders zou ze niet in de kantine van een manege komen zitten. Wacht. Dat was dom van hem om te denken. Ze had juist wel verstand van paarden maar niet van paardrijden. Nooit geld gehad om les te nemen? Maar dat kon opgelost worden! Hij had nog een Papalita en een Digno die tamelijk berijdbaar waren. Misschien, als ze zou willen, kon hij haar zometeen wel een klein lesje geven. Ze leek hem erg pienter en slim, mogelijk pakte ze het dan snel op. En ergens had hij helemaal geen zin om alleen naar huis te gaan met die ouders van hem. En uiteraard, niet te vergeten; ze zou waarschijnlijk beter leren paardrijden als ze 'les' van hem kreeg dan wanneer ze les van de instructeurs van deze manege kreeg. Hij zou haar zonder teugels en zonder zadel op Digno zetten en dan zou ze op die manier leren rijden. Digno was zeer uitstaanbaar naar beginners maar zodra hij doorhad dat een wat ervarener ruiter op zijn rug zat, begon hij te spoken. Wat die ruiter in kwestie dan wel aankon.
"Da's wel jammer," zei hij bedachtzaam. Hij wou haar niet echt afschrikken met het voorstel om dan maar bij hem te komen rijden. Dat was namelijk op geen enkele manier zijn bedoeling.
"Ik zou willen dat ik hier een paard had staan! Nee, ik kom gewoon zomaar langs. Al zou ik dol graag een keer de stallen willen zien, heb je zin om me misschien een kleine rondleiding te geven?" Oké, dat was het. Dat deed het hem. Nu ging Pasqual het alsnog vragen.
"Hm. Ik ben zelf niet zo dol op deze stallen. Wat dacht je dat ik je een rondleiding geef bij mij thuis? Ik heb een aantal paarden thuis staan, waar twee van mij zijn en als je zou willen zou ik je wel een kleine les kunnen geven. Ze kunnen maar geen beweging genoeg krijgen, die schatten van me. Natuurlijk ben ik ook niet helemaal gratis en staat er wel iets tegenover, maar dat zeg ik je dan wel. Ik verzeker je dat je geld genoeg zal hebben als je les bij mij neemt." Wat ging hij er tegenover stellen? Dat ze hem een keertje mee uit nam? Klonk wel als een deal, toch? Hij zou dan een gezellige avond hebben, en nu een gezellige middag. Of.. hij kon van haar vragen dat zodra ze genoeg ervaring had, ze met hem op buitenrit ging. Dat zou hij ook wel leuk vinden, een buitenritmaatje. Maar überhaupt lesgeven aan iemand die al wat ouder was en verstand van paarden had, leek hem ronduit geweldig. Zo'n iemand was nog kneedbaar en wendbaar en hij vond het gewoon een ontzettend vriendelijk meisje. Die kans moest hij gewoon grijpen.
"Dus," zei hij. "Lijkt je dat wat? Lessen bij mij? Geloof me, je zal er zeker geen spijt van krijgen."

Zodra ze genoeg geld bij elkaar had weten te krijgen, zou ze gewoon een paar lessen nemen. Niet veel, dat ze gewoon een paar basis dingen kon zodat ze tóch wist hoe het was om paard te rijden. Het was zo enorm jammer dat ze die ervaring niet had..
Vroeger had ze wel enorm veel paardenboeken gelezen, op school mocht je ze immers gratis een week meenemen en daar had ze dan ook gebruik van gemaakt. Wekenlang had ze de boeken doorgelezen en was zo aan haar kennis over paarden gekomen. Dan wist ze tenminste hoe de dieren in elkaar zaten, ze wist ook wat rassen en hoe ze moest zadelen en poetsen. Iets wat wel van belang was als je wilde gaan rijden, toch? Ze was in ieder geval voorbereid, dat zeker. Dus als ze straks wat lessen zou gaan nemen wist ze al een hele hoop dingen. Rijtechnisch gezien niet natuurlijk, ze had immers nog nooit op een paard gezeten. Bij de woorden van Pasqual knikte ze enkel, dat was enorm jammer en het was iets waar ze echt enorm van baalde. Haar ouders konden er overigens ook niets aan doen, ze hadden geprobeerd wat geld bij elkaar te krijgen voor twaalf lessen, maar het lukte niet. Morgan nam het hen dan ook niet kwalijk.
Zijn voorstel zorgde ervoor dat ze hem even met grootte ogen aankeek. Wilde hij haar les geven? Serieus? "Oh, meen je dit?" Vol ongeloof keek ze de jongen aan, nog steeds met grootte, vragende ogen. Er was nog nóóit iemand die haar zoiets had voorgesteld en ze kon hier dan ook géén nee op zeggen natuurlijk. Morgan schudde even een keertje haar hoofd en nam eerst een slok cola voordat ze wat zou gaan zeggen, want ze was zo overdonderd dat er dan toch niets fatsoenlijks uit zou komen. "Ja natuurlijk lijkt me dat wat, gráág zelfs! Ik heb er alles voor over om een keer op een paard te zitten, dus wat ik er ook voor moet doen of geven of wat dan ook, je zegt het maar." In haar enthousiasme dronk ze haar cola in één keer leeg, zette het lege glas terug op de eikenhouten bar en richtte haar blik op Pasqual. "Echt enorm bedankt, ik wil dat al zo lang." Na haar woorden ontblootte ze haar tanden een keertje, wat lang geleden voor haar was. De glimlach rond haar lippen verdween niet en met een enthousiaste blik keek ze de jongen voor haar aan. Wat was ze hem dankbaar, als ze nog meer zou moeten sparen zat ze volgend jaar nóg niet op een paard.

"Oh, meen je dit?" Haar verbaasde gezicht maakte hem aan het lachen en haar grote bruine ogen die er zo van begonnen te schitteren maakte dat hij smolt voor het meisje. Wist hij veel dat het zoveel voor haar betekende?
"Natuurlijk meen ik het!" lachte hij, terwijl hij met plezier naar Morgan keek. Hij vond het geweldig iemand les te mogen geven zoals zij. Ze kwam echt als een toppaardenmeisje uit de voeten en Pasqual kon zich dan ook niet voorstellen dat ze iets kon doen waardoor ze dat beeld wat hij van haar had, kon verliezen.
"Ja natuurlijk lijkt me dat wat, gráág zelfs! Ik heb er alles voor over om een keer op een paard te zitten, dus wat ik er ook voor moet doen of geven of wat dan ook, je zegt het maar." Ahw. Pasqual glimlachte naar haar.
"Ooh, alles? Echt alles? Dat kan geregeld worden." Pasqual tikte haar plagend op haar neus. "Ben bang dat je heel wat tijd zal moeten doorbrengen bij mij en de paarden. Heb nog nooit iemand ontmoet die zo enthousiast reageerde op mijn voorstel om te lessen. Dus je zal heel veel spierpijn krijgen, meisje!" Zijn ogen schitterden om de enthousiasme van Morgan. Echt, hij vond het geweldig dat ze zo blij was met zijn voorstel terwijl het in zijn geval een kleine moeite was om haar les te geven.
"Echt enorm bedankt, ik wil dat al zo lang." Hij schudde zijn hoofd en glimlachte breed om haar vrolijke lach.
"Morgan, geen probleem joh, ik moet jou bedanken. Ik zoek al tijden iemand om les te geven die daadwerkelijk wat wil leren en ik geloof dat jij de aangewezen persoon bent. Maar schiet op, dan hebben we lekker veel tijd. Dan gaan we." Hij klapte inz ijn handen, klokte zijn cola op en kreeg een tshirt aangereikt van de vriendin van zijn moeder, die met een oor naar het gesprek had zitten luisteren.
"Nu alweer sjans, Pasqual?" vroeg ze met een knipoog. Pasqual schudde zijn hoofd.
"Nee joh, gewoon eindelijk iemand gevonden die zo ontiegelijk enthousiast is om les van me te krijgen. Iemand die daadwerkelijk om paarden geeft." Ze glimlachte.
"Have fun, enne, handjes thuis." Pasqual grijnsde naar haar, trok het tshirt over zijn hoofd en liep weer naar Morgan toe. "Ik moet nog even mijn spullen pakken, wacht hier," en weg was hij. Op een drafje rende hij naar de kluisjes waar hij zijn tas had liggen. De tas plukte hij uit het kluisje, deed het kluisje op slot en stak de sleutel weer in zijn paardrijbroekzak en rende weer terug naar de kantine. Daar pakte hij zijn jas van de kapstok en trok hem aan. Ondertussen wuifde hij naar Morgan.
"Kom je?" vroeg hij. "Of heb je vandaag geen tijd?" Oké, misschien was het makkelijk geweest dat eerder aan haar te vragen, voor het geval ze vandaag eigenlijk helemaal niet meekon, maar door zijn én haar enthousiasme was hij het stomweg vergeten.

"Ja, echt alles." Verzekerde ze hem nog even, waarna haar glimlach alleen maar breder werd. Oh, ze keek er nu al énorm naar uit! Eindelijk. Ze had hier enorm lang op gewacht en ze had er zo haar best voor gedaan om toch ooit nog op een paard te klimmen en nu kon het eindelijk, mede door Pasqual en Morgan was hem dan ook meer dan dankbaar.
"Ik wil niets liever dan leren paardrijden, geloof me." Na haar woorden sprong ze van haar barkruk af en ging op haar tenen staan, zodat ze haar jas van de kapstok kon halen. Snel trok ze hem aan, wikkelde haar sjaal om haar nek heen en liet haar handen in haar donkerpaarse handschoenen glijden. Morgan was ready to go, nu moest ze alleen nog even wachtten op Pasqual. Hij zei dat hij zijn spullen nog moest pakken, dus Morgan knikte een keertje naar hem en nam nog even plaats op de barkruk, wachtend tot hij terug zou komen en ze konden gaan.
Maar kon ze eigenlijk wel paardrijden in deze kleren? Ach, ze had in ieder geval geen hakken aan dus zo erg zou het niet zijn om met een gewone broek te gaan rijden. Overigens waren het toch geen nieuwe kleren, dus het maakte haar vrij weinig uit dat ze vies zouden worden. De stem van Pasqual trok haar aandacht en meteen liep ze in een snel tempo de kantine uit, samen met Pasqual. "Natuurlijk heb ik tijd!" Als ze geen tijd had gehad, had ze wel tijd vríj gemaakt. Serieus, dit voorstel werd niet elke dag voorgesteld en ze nam het dan ook maar al te graag aan.
Na een tijdje kwamen ze aan bij het huis van Pasqual en met een brede glimlach keek ze even rond. Wauw, het was hier écht geweldig mooi! Kort keek ze even op zij. "Wat woon je mooi zeg!" Merkte ze meteen op. Dit was iets waar ze alleen maar van kon dromen, haar kleine appartementjes was niets vergeleken met het huis van Pasqual. Morgan's glimlach werd breder toen het gehinnik van paarden hoorbaar was en met een enthousiaste grijns op haar gelaat keek ze Pasqual even aan.
Samen met Pasqual liep ze richting de stallen en toen de twee paarden op haar netvlies verschenen, zuchtte ze eens tevreden. Meteen begonnen haar ogen te twinkelen en de geur van de paarden drong haar neus binnen. Morgan hief haar hoofd lichtjes op en het was duidelijk te zien dat haar onzekerheid naar de achtergrond werd geplaatst. Geweldig dit, en ze zat nog niet eens óp het paard!

"Natuurlijk heb ik tijd!" Pasqual haalde opgelucht adem en liep met Morgan naar zijn auto toe. Galant opende hij het portier aan haar kant en liet haar zitten, om vervolgens zelf aan de bestuurderskant te gaan zitten.
Binnen een kwartier waren ze thuis aangekomen en reden ze het erf op. Zijn moeder had haar paarden gestald staan op de manege waar ze net vandaan kwamen, maar Pasqual wou alles zelf doen. Het scheelde opzich wel dat ze nog een paar stallen vrij hadden, voor het geval er nog een paar paarden Pasqual kwamen vergezellen. Hij lkikte zijn gordel los en hielp Morgan uit de auto. Het was heel leuk om een meisje zo vrolijk te zien worden van zo iets simpels.
"Wat woon je mooi zeg!" Pasqual haalde zijn schouders op.
"Rijke ouders," was zijn simpele antwoord. Wat hem betreft had het heus wel iets minder gekund, hij had niet zo heel veel behoefte aan zoveel luxe, maar echt klagen kon hij niet. Zonder rijke ouders had hij nooit de kansen gehad die hij nu had. Hij nam Morgan mee naar de stallen en zag tevreden aan hoe Papalita en Digno op stal stonden. Het was.. Pasqual vond het momenteel niet zo'n heel strak plan om ze op het weiland te zetten.
"Welke wil je rijden?" vroeg Pasqual toen aan Morgan. "Beide zijn schatten hoor, daar ligt het niet aan, maar je gaat er op zonder zadel dus je zal even moeten kijken welke je denkt dat het makkelijkst gaat zitten." Hij knipoogde naar haar.
"Oh, en, ik ga even wat spul voor je pakken. Je hoeft niet paard te rijden in een spijkerbroek als ik nog paardrijspullen van Kaya heb liggen. Je mag de stallen in, even kennismaken met de twee. En als ze aan je proeven, geen zorgen, mijn maatjes bijten niet." Hij gaf Digno een kus op zijn snuit en kroelde Papalita even achter haar oor.
"Lief zijn," fluisterde hij het tweetal toe, waarna hij naar binnen ging om voor Morgan een rijoutfit te pakken. Hij rende naar boven toe, liep Kaya's kamer binnen en opende haar kast. Al haar kleding lag netjes gesorteerd, want ze was gewoon een gigantische neuroot geweest. Een aantal kledingstukken ontbraken maar dat kwam doordat ze bij die pooier had gewoond. Hij zocht naar haar paardrijbroek, een vest en een paar paardrijsokken, om vervolgens op zoek te gaan naar haar cap en paardrijlaarzen van leer die ze hier ergens in de kast had staan. Allemaal merkkleding, want vooral zij was er zo dol op. Allemaal vrij nieuw, want ze had niet zo heel vaak gereden.
Met de spullen liep hij terug naar Morgan en hield het aan haar voor.
"Ehm," begon hij. "Je kan je hier omkleden, in een van de stallen, of je mag lekker warm binnen omkleden. Ik hoop dat het je past, anders heb ik nog misschien wel wat spullen van mijn ma die je wel zullen passen." Hij reikte de spullen aan en glimlachte warm naar Morgan.

"Dankje." Ze pakte de spullen van hem aan en glimlachte terug. "Oh ik kleed me wel even om in de stal!" Hij liet een lach horen, ja, dat kon natuurlijk ook nog ja. Hij had verwacht dat ze naar binnen zou gaan, maar tja, als je zo enthousiast was en niet bepaald kon wachten tot je kon beginnen met lessen, was in een stal omkleden niet te veel gevraagd.
"Haha, jongen, ik geloof dat we hier iemand hebben die echt graag wil." Digno hinnikte even zachtjes en duwde zijn neus tegen de wang van Pasqual aan.
"Je bent een schat, jongen," fluisterde hij zachtjes, terwijl hij een kus gaf op de warme paardensnuit van Digno. Digno brieste vrolijk en zwiepte even met zijn staart. "Dat dacht ik ook," antwoordde Pasqual met een lach. Na een tijdje hoorde hij Morgan zeggen;"Het past!" en hij grijnsde. Nou, dat was mooi, had ze vanaf nu ook een goede, veilige paardrijoutfit. Morgan kwam de stal uit en liep naar hem toe.
"Ik weet écht niet hoe ik je moet bedanken Pasqual. Dit betekend serieus héél veel voor me." Hij glimlachte, maar hij vond het naar dat hij haar niet kon uitleggen dat hij het zelf leuk vond om te doen. Ze draaide zich van hem af en hij legde een hand op haar schouder.
"Echt enorm bedankt." Hij dwong haar lichtjes om om te draaien en toonde haar een grote glimlach.
"Meid, je moet mij niet bedanken, joh. Ik doe dit graag. Ik vind het leuk om je vrolijk te zien. Het enige wat ik misschien aan je zal vragen is om hier vaak langs te komen zodat ik je vaak kan lessen en we later samen buitenritten kunnen maken. En natuurlijk zou ik het ook heel erg leuk vinden om bevriend met je te zijn. Dat zal als een regelrechte eer aanvoelen." Hij glimlachte naar het meisje. Ze streek haar haren uit haar gezicht en lachte naar hem.
"Sorry, het voelt gewoon zo fijn om weer bij paarden in de buurt te zijn." Hij kende het gevoel maar al te goed.
"Mooi dat het fijn voelt, want dat gevoel ga je nog veel vaker hebben." Hij omhelsde Morgan even en liet haar toen los.
"Kom op, we moeten.. wie moeten we poetsen? Heb je al gekozen op wie je wilt rijden?" Hij hield even vragend zijn hoofd schuin en lachte toen ze antwoord had gegeven.
"Prima, dan gaan we daar de spullen voor pakken, loop maar met me mee." Ze liepen samen naar de zadelkamer toe en haalde daar een neckrope en een poetskist uit.
"Aan jou de eer om het paard te poetsen," zei hij met een glimlachje, waarna hij zijn paarden een aai over de bol gaf. "Zodra je er klaar voor bent mag je de neckrope omdoen en naar de bak toelopen. Geen zorgen maken, het paard komt hoe dan ook met je mee. Gehoorzaam and stuff." Hij liet haar alleen en ging op het hek van de bak zitten om ondertussen in de gaten te houden hoe ze communiceerde met het paard. Het was een bewuste keuze om haar dit alleen te laten doen en ergens dacht hij dat ze het ook wel wou. Hopelijk vond ze het fijn dat hij haar nu al wat verantwoordelijkheid en vertrouwen gaf. Hij had neit het gevoel dat ze daar heel erg veel misbruik van zou maken. De cap van Kaya (die goddank verstelbaar was) had hij op zijn schoot liggen en hij tikte er melodietjes op. Ondertussen floot hij ook en keek hij om zich heen. Daar was ie net wat te intensief mee bezig, waardoor hij naar achter flikkerde en vol in het zand terecht kwam.
"Oef," pufte hij, waarna hij enigsinds verdwaasd overeind krabbelde. Dat voelde hij. Naja, hij hield zijn armen boven zijn hoofd en na een tijdje liep zijn ademhaling weer goed. Die hoofdpijn zou vanzelf wel weer verdwijnen. Hij kon het Morgan niet aandoen om nu geen les te geven. Daarbij; hij had er zelf te veel zin in.

Pasqual bekeek hoe Morgan uiteindelijk de bak inkwam met DIgno. MEt respect behandelde ze zijn dier, wachtte eerst geduldig af tot Digno contact met haar zocht, maar dat was uiteraard niet lang wachten. Hij moest glimlachen toen ze een kus op Digno's hoofd drukte. Hij liep op haar af en gaf haar de cap aan. Hij hielp met opzetten, draaide de cap strak, keek of hij hem nog heen en weer kon schuiven maar besloot dat hij wel goed moest zitten.
"Kom Morgan, dan ga ik je er even ophelpen." Hij liep naar haar toe en gebaarde dat ze haar voet moest uitsteken. "Je moet mijn hand maar zien als opstapje, dus leun er maar flink op, oké? Dan hijs je jezelf omhoog en sla je je rechterbeen zachtjes over Digno's rug. Mocht er iets fout gaan, hij kan wel wat hebben. En laat jezelf dan heel zachtjes zakken zodat je zachtjes op de paardenrug terecht komt. Dan, als je zit, knieën zachtjes tegen het paard aanleggen en hakken laag uitdrukken. Vooral ontspannen zitten. Mocht je het eng of wiebelig vinden, pak maar watm anen van Digno vast, vind hij niet erg." Hij hielp haar op Digno, wachtte geduldig tot ze goed zat en klakte toen met zijn tong.
"Stap," gebaarde hij Digno, die inderdaad overging in een rustig stapje. Doordat Pasqual geen longeerzweep bij zich had, liep Digno braafjes naar de hoefslag toe en sjokte daar vrolijk voort. Zijn staart zwiepte vrolijk heen en weer, maar hij liep te sjokken.
"Geef hem maar been. Leg je benen maar iets steviger aan, maar niet te stevig. Hij moet doorstappen maar hij mag niet draven," zei Pasqual terwijl hij met haar meeliep. "Hakken mooi ontspannen laag naar beneden, laat je meegaan in de beweging. Ontspannen zitten, schouders iets meer naar achteren." Over het algemeen had hij niets te klagen als je na kon gaan dat ze er pas voor de eerste keer opzat.
Na een aantal minuten stappen besloot hij dat ze maar moest leren hoe ze moest sturen.
"Neem de neckrope in je hand en beweeg hem lichtjes naar links zodat er een minimale druk op Digno's hals komt te staan. Dan moet je ook je rechterbeen lichtjes aanduwen en een beetje naar links leunen met je lichaam. Als je het goed is, buigt hij dan af naar links." Hij gebaarde dat ze haar gang kon gaan en ging zelf aan de kant. Zodra dit lukte noemde hij een paar firugren die ze kon gaan rijden.

- Ben niet zo geweldig in lesgeven xD Sorry dat ie zo kort is. -

Terwijl Morgan aan het rijden was, was Pasqual met zijn mobieltje in de weer. Een klein smsje naar Perrie was zo verzonden, pas zodra Morgan iets zei, keek hij wat verstrooid op.
"Het gaat goed hè?" Hij knikte met een grote glimlach. Ja, het ging echt supergoed en hij had niet echt het gevoel dat hij haar meer kon vertellen dan ze al wist. Hij wou haar nog niet helemaal laten draven, maar misschien... Nee. Hij zou straks wel demonstreren welke kunsten Digno kon. Spaanse pas.. Jaa! Een grijns kwam op zijn gezicht tevoorschijn. Dan zou hij zo even op DIgno klimmen, even indrukwekkende kunsten vertonen, daardoor een vebouwereerde Morgan achterlaten en vervolgens verkondigen dat zij het nu mocht doen. Natuurlijk wel een beetje met wat aanduiding van hem, maar voor de rest?
"Ja," bevestigde hij. "Het gaat echt supergoed, ben wel een beetje jaloers op jouw skils hoor!" Plagend stak hij zijn tong naar haar uit en ging toen weer op het hek zitten. Ze deed het echt verbazingwekkend goed. Als ze wou kon hij haar wel een paar uurtjes per week lesgeven en als ze dan zelf wou ook nog misschien Digno een aantal uurtjes in de week bijrijden.
"Je loog niet over die spierpijn, ik voel het nu al." Hij lachte vrolijk terug.
"Ja, ik weet het. Maar naarmate je vaker rijdt verharden die spieren vanzelf en wordt het naar verloop van tijd een stuk minder en verdwijnt het soms helemaal." Hij knipoogde naar haar. Ongelofelijk. Ze reed pas voor de eerste keer en het ging al zo goed. Hij zag dat Morgan Digno richting hem stuurde en hij sprong dan ook soepel van het hek af.
"Wat heb jij een geweldig paard." Hij liep op Digno af en gaf hem een aai over zijn hoofd.
"Dankjewel," zei hij vrolijk. "Hij is niet altijd zo geweldig geweest hoor. Om heel eerlijk te zijn, Digno is heel erg heftig als je zijn gebruiksaanwijzing niet goed kent. Maar tegen beginners is hij heel zachtaardig. Zodra hij doorkrijgt dat je macht en vertrouwen hebt, maar dit neit goed weet te combineren, gaat hij spoken." Hij sloeg zijn armen om de hals van de hengst heen en Digno hinnikte vrolijk naar hem.
"Ja hè, jochie?" grapte Pasqual.
"Kom je even van Digno af? Dan laat ik je wat zien," zei Pasqual, waarna hij haar inderdaad van Digno afhielp. Toen ze weer alle voeten op de aarde had, klapte hij in zijn handen en rende naar de andere kant van de bak, waar hij het zweepje had liggen waarmee hij Digno regelmatig trainde. Digno rende achter hem aan en toen Pasqual plots zo stilstond, zette Digno een slip in en sprong gek omhoog toen Pasqual enthousiast zich omdraaide met het zweepje. Soepel en met een gemak die alleen maar voortkwam uit jarenlange oefening, sprong hij op Digno's rug, liet hem terug naar Morgan draven en hield stil voor Morgans neus. Met een paar aanwijzingen van Pasqual zette Digno braaf een piaffe in en bleef op zijn plek. Na een aantal seconden dit te hebben gedaan beloonde Pasqual Digno en gaf hem een teken dat hij ermee mocht stoppen.
"Natuurlijk is dat niet alles wat meneertje dekhengst in zijn mars heeft,' lachte hij vrolijk. Met behulp van zijn zweepje zette hij een Spaanse pas in en liet Digno heel even zo rondlopen om hem vervolgens over te laten gaan in draf en daarna weer te late stappen. Hij sprong soepeltjes van Digno af, ging voor het paard staan en gebaarde dat hij moest steigeren. Digno zette zich af, sloeg zijn voorbenen uit en toen hij neerkwam schudde hij zich uitgebreid uit. Pasqual voerde hem gauw een snoepje.
"Ik ga niet meer van hem vragen, want als ik hem zo zie dan weet ik dat ik zo gekkigheid krijg," vertrouwde hij Morgan toe.
"Zullen we hem naar stal brengen? Of wil je er nog een keer op dat ik hem dan voor je laat steigeren terwijl je erop zit?" Dat moest Digno wel aankunnen.

"Hoelang heb je hier wel niet op zitten oefenen? Ik neem aan dat dit niet binnen een paar weken geleerd is." Pasqual grijnsde, grinnikte kort.
"Nee... Er gaan wel meer dan een paar weken overheen wil je een paard zover krijgen dingen voor je te doen op dit niveau." Hij gaf Digno een klopje op zijn stevige hals en de hengst hinnikte even. Toen hielp hij Morgan weer op Digno en maakte het gebaar waar Digno op moest steigeren. Het dier maaide weer met zijn voorhoeven in de lucht, liet zelfs even een tevreden hinnik horen, waar uiteraard Papalita ook vrolijk op reageerde.
"Ik heb een tijd gehad.. toen het net uit was tussen m'n verloofde en mij, en m'n zusje net was overleden, dat ik enkel en alleen maar tijd besteedde aan de paarden. Toen was alleen Digno nog in mijn leven en we hebben echt weken dagenlang samen besteed. Dus nu inmiddels zit ik op een punt met Digno dat ik hem door en door vertrouw, bij mij. Bij anderen niet, omdat het toch een paard blijft. Maar bij mij..." Hij glimlachte naar Morgan, hielp haar van Digno af.
"Dat was awesome." Hehe, dat was exact Pasquals reactie geweest toen hij doorhad dat Digno het kon. Hij schonk haar weer een vrolijke glimlach en zag blij hoe Morgan Digno een aai over zijn neus gaf. De hengst mocht het meisje wel en dat liet hij merken ook. Vrolijk gaf hij het meisje een por in haar buik en brieste toen zachtjes terwijl hij zijn hoofd speels omhoog gooide. Pasqual klapte in zijn handen, meldde aan Digno dat ze naar stal gingen. Dus met Digno tussen Morgan en Pasqual in liepen ze naar zijn stal toe, terwijl Digno opschepperig bezig was en mooi aan het lopen was.
"Opschepper," mompelde Pasqual vrolijk terwijl de hengst bezig bleef.
"Bedankt voor de les trouwens." Pasqual keek haar aan en zag dat ze naar hem glimlachte. Waarom bedankt? Oké, het bleef gewoon apart voor Pasqual dat iemand zo dankbaar kon zijn terwijl hij het gewoon leuk vond om te doen.
"Geen dank," mompelde hij wat ongemakkelijk. Vanzelfsprekend dat hij haar les gaf, in zijn ogen. Hij deed haar er een enorm plezier mee, hij vond het zelf leuk, Digno vond het leuk, dus waarom zou hij er al te moeilijk over doen?
"Oh, trouwens. Hoeveel moet ik je betalen voor de les? Of wat staat er tegenover?" Hij dacht na. Hij was van plan om haar mogelijk aan te nemen als bijrijdster, of in ieder geval dat ze Digno en mogelijk later Papalita af en toe een of twee keer in de week beweging gaf. Dat gaf Pasqual de mogelijkheid wat meer vrije tijd erop na te houden en zorgde ervoor dat de paarden hoe dan ook wat beweging kregen. Ja, ze hadden een stapmolen, maar ergens vond Pasqual dat niet..
"Ik heb erover na zitten denken," begon Pasqual aarzelend. "Maar ik zoek nog een verzorger voor de paarden. Niets extreems, beetje in de bak rijden, er voor zorgen dat ze beweging hebben en krijgen. Ik heb je zien rijden en natuurlijk, hier en daar wat dingen aan te merken, maar niet echt dat ik zeg van; goh jij zou niet meer mogen rijden of wat dan ook. Misschien, als je zou willen, zou je op die manier die lesjes terug kunnen verdienen. Door in ieder geval Digno bij te komen rijden een of twee keer in de week. En dan dat we twee keer een lesje doen? Ik moet er namelijk wel rekening mee houden dat je lichaam nog niet op het paardrijden is afgesteld. Je moet het niet te veel doen, zegmaar." Pasqual had een onzekere uitdrukking op zijn gezicht, wist niet zeker of ze het wel wou. Hij besefte dat hij het zelf heel druk zou krijgen (nou ja, druk) met twee lessen per week, maar het zou voor hem wel leuk zijn. En eventueel later zou hij zelf een manege kunnen starten, lessen geven aan meerdere mensen. Of nu, sowieso, aan een paar mensen.
"Mocht het je wat lijken? Anders kan ik ook om wat geld vragen, maar daar ben ik zelf niet zo'n fan van, eigenlijk." Hij stalde Digno in zijn stal, deed de staldeur dicht en liep toen met Morgan zijn huis in.
"Wil je wat te drinken?" vroeg hij beleefd terwijl hij twee glazen klaarzette op het aanrecht en de koelkast opendeed. Voor zichzelf schonk hij wat sinaasappelsap in en hield vragend het pak omhoog.
"Of liever cola?" vroeg hij plagerig.