You only hate the road when you're missing home

Haar blonde lokken zaten in een vlecht samen. Een shiba rende langs haar heen en weer. Haar trouwe metgezel Aiko kleefde nog steeds aan haar zijde. Haar deense dog had een zalige thuis gekregen bij een van haar vrienden. Enkel Aiko kon ze niet weg doen. Ze was de dochter van eens haar zo beroemde chica'tje. Eindelijk was ze terug van haar rond trekken. Ze had haar gedachten moeten legen. Ze rouwde nog steeds om Taylor. Maar Zayn kreeg ze ook niet uit haar hoofd. Ze waren de weg kwijt geraakt. Ze had al veel meegemaakt in haar korte leven. Maar nu had ze alles op een rijtje gekregen. Ze was door heel frankrijk getrokken met haar Lusitano paard en nu was ze terug gekomen. Ze had haar hele leven weer op wieltjes. Ze voelde zich ook stukken beter. En nu was ze hier, terug aan het kijken voor een paard. Een oude kennis had haar gebeld om naar een andalusiër te komen kijken. Naar het schijnt was het geen makkelijk dier. Zodra hij dat had gezegd was Isaura verkocht geweest. Ze had een foto van de hengst gezien en nu had ze nog meer haar zinnen gezet op hem. Een nieuwe start op dezelfde plek. Ze had nu een huisje in de buurt van een bos gekocht met veel weides waar de twee paarden konden genieten van hun leven. In een andere weide had ze 2 alpaca's lopen. Die waren van een kennis van haar. Als hij niet genoeg plaats had kwamen er soms wel zo eens dieren op vakantie.

-en Doom-
ooc echt een flutpostje, sorry daarvoor moet er terug in komen

Het bonzend geluid vannde paarden hoeven klonk over heel de weide. De paarden waarbij hij in de wei stond waren soms niet helemaal 100 procent. Ze gingen dan met zijn allen als een gek door de weise rennen alsof ze idioot waren. Doom zelf deed daar dus niet aan mee. Hij stond van een afstandje te kijken met zijn mond vol gras hoe de andere heel de weide rond rende. Af en toe ging er eentje plat op de grond, daar kon hij dan wel om lachen maar verger gebeurde er niet zo veel op zijn wei. Af en toe kwamen er wat mensen langs, kwamen er wat paarden bij of er gingen er wat wegmaar niet echt spannende dingen. De boer waar de weide van was was er niet altijd tevrede mee dat Doom zich in de weide had gevestigd en zo af en toe peobeerde hij ook wat kopers te krijgen voor hem. Maar het was altijd het zelfde, Doom kreeg ze allemaal gillend de wei uit. Het was bijna een hobbie van hem geworden om mensen af te schrikken of bang te maken. Het was wel lollig. Gisteren had hij de boer horen telefoneren met iemand en zo af en toe hoorde hij zijn naam vallen in het gesprek, waarschijnlijk was het weer een geïntereseerde die hem wilde kopen, warlt dus mooi niet ging lukken.

Isaura zag een oudere man staan bij een soort van oprit. Haar vriend stond ook bij de man. Isaura begroette beide met een handdruk. Aiko ging langs haar voeten staan. De boer floot tussen zijn tanden door. Het grootste deel van de kudde paarden kwam aan het hekwerk staan, buiten eentje. Die bleef op een afstand en bekeek alles met een pluk gras in zijn mond. Isaura hoorde de man al zuchtend zijn hoofd schudden. Oké dat was dus de hengst waarvoor ze gebeld was. Haar vriend haalde verontschuldigend zijn schouders op.
"Dus die ene is het?" Vroeg ze aan de boer. De man knikte eens jammerlijk. Echter leek Isaura veel gelukkiger. Ze had een hele voorraad pepermuntjes en stukjes appels en wortel op zak. Ze had altijd lekkers voor paarden mee en voor elk wat wils. Ze was benieuwd hoe de hengst zou reageren op een totaal ongeïnteresseerde tweevoeter die zijn territorium binnen kwam. Want zo zou de hengst het waarschijnlijk zien. Dat had ze geleerd van Mido.
"Zullen we?" Vroeg de boer licht aarzelend. Isaura knikte eens. Ze volgde de man tot aan de poort en wandelde naar binnen. Ze rechtte haar rug en zette haar schouders naar achteren. Haar hoofd hoog en kin vooruit. Ze nam een dominante houding aan. De grote groep paarden bleef op een afstand. Voor de hengst leek dit eerder een uitdaging te zijn dacht ze. Aiko trippelde vrolijk achter haar aan, wilde naar de grote andalusiër toe rennen maar Isaura berispte haar door een duidelijk signaal te geven. Ze stuurde haar terug de weide uit. Haar hond had hier nu even niets te zoeken. Zolang Isaura niet wist waar ze aan toe was liet ze haar hond niet kennismaken met een paard. Ze draaide het dier de rug toe, liet haar hoofd wat zakken net als haar schouders. Ze wou weten wat de reactie van de hengst was. Moest hij haar proberen aan te vallen had ze nog altijd haar armen om hem weg te jagen, hij zou schrikken van haar beweging en haar plotse dominante gedrag. Tuurlijk hoopte ze op een nieuwsgierige reactie van het paard zodat ze hem lekkers zou kunnen geven. Ze had immers een litteken aan zijn schouder gezien waarbij ze meteen dacht aan mishandeling. Ze had wel vaker met zulke paarden gewerkt. Moest hij veilig genoeg zijn dat ze hem zou kunnen kopen zou ze veel werk in hem moeten steken voordat ze zorgeloos op hem zou kunnen rijden.