Not again

"Het idee is simpel, een grote houten draak, veel vuur en verklede mensen!" Ze gebaarde met haar handen, grootse gebaren. Waarbij ze deze bewoog met haar woorden.
"Het moet een grote opening worden! Misschien zelfs met confetti." Ze dacht na en zag het voor zich.
"Een gemaskerd bal!" riep ze toen en haar handen waren naar de hemel gericht.
"Aya? Dat kunnen we niet betalen." Aya keek naar wie dat zei.
"Jawel, ik..." Maar voordat ze haar zin mocht afmaken werd er weer wat tegen haar gezegd.
"Het is geen leuk idee." Haar bruine ogen werden voor een paar seconde groot, waarna ze knikte en haar ogen neersloeg.
Ze hadden het over een feest, met als thema 'het wilde westen.' Ze vond het stom en zonder ook maar wat te zeggen, stond ze op en liep ze weg. Toen ze de deur uit was, rende ze. Weg van de stomme mensen, totdat ze bij het meer aan was gekomen. Het was haar plekje, voor als alles wat tegen zat, was ze daar.
"Stomme mensen. Ze zijn gemeen, ja toch?" Ze knikte tegen zichzelf terwijl ze op het gras neerplofte. De zon stond laag aan de hemel en dit zorgde ervoor dat Aya haar ogen wat moest samen knijpen.
"Onaardige en stomme mensen." Ze knikte. "Ja, ze willen niet luisteren." Ze zuchtte en ging op haar knieën bij het meer zitten en streek met haar handen door het water. Ze had haar favoriete haarband met spikes aan en een simpel wit t-shirt met een spijkerjasje. Haar paarse broek met zebraprint maakte het een kleurig geheel. Ze keek in het water, maar ze kon zichzelf enkel vaag zien in het water.
"Een game hal openen." Ze knikte, een ingeving. Of deze van haar was, of van een ander... Daar had ze geen weet van. Niemand wist namelijk of ze het nu echt tegen een ander had of tegen zichzelf. Maar nu ze hier alleen in HH leefde, leek het erop alsof haar andere kant heftiger werd. Ze woonde er al een tijdje, maar ze vond het moeilijk om vrienden te maken. Waardoor haar andere kant meer naar de voorgrond bewoog. Soms veranderen haar stem ook een octaaf lager, maar hoe daar eerst nooit geen sprake van was, gebeurde dat nu regelmatiger.
Ze streelde een pluk van haar haren en zuchtte.
"Niet iedereen is zo." Zei ze zacht. "Jawel." Haar stem sloeg om en ze schrok er zelf van. Haar ogen keken angstig richting het water. Ze beet op haar onderlip en zuchtte.
"Ssst." sprak ze zichzelf toe. Ze pakte een lolly uit haar zak en pakte deze snel uit, waarna ze hem in haar mond stopte. Zacht haalde ze adem, ze wist dat ze rustig moest blijven. Wanneer dit niet gebeurde werd haar hele hoofd een chaos en ze wist dat ze dan gekke dingen deed. Daar was ze zichzelf van bewust, maar ze kon het niet uitschakelen.
'Rustig, het komt toch wel goed? Gedachte veranderen." Ze sprak dit in gewone stem tegen zichzelf. Daarom wilde ze een game hal openen of een feest geven. Het zorgde ervoor dat ze was afgeleid. Dan had ze het gevoel dat ze 'het andere' niet zo snel binnen kon laten. Een rilling liep over haar rug, ze wilde normaal zijn en dat probeerde ze ook aan de meeste te laten zien. Al was het moeilijk, heel moeilijk voor haar.
"Asjeblieft...." Mompelde ze zacht. "Laat me gewoon tussen de mensen horen." Haar stem klonk onzeker, maar ze wist ook niet aan wie ze het vroeg. Ze was niet gelovig en dat hoefde ze ook helemaal niet. Ze wilde gewoon geen vreemde zijn.

'Dude!' Ty bleef even heel serieus kijken en barstte daarna in lachen uit en stompte zijn beste vriend, Matt, even kort tegen zijn schouder. Aan de andere kant van hem liep zijn andere maat, Equinox, die er niets van begreep maar zijn oortjes spits naar hen toe draaide.
Matt grinnikte en zijn ogen gleden even naar zijn horloge. 'Ahw, dat meen je niet! Ik moet nog naar het verjaardagsfeest van mijn zusje. Als ik niet kom opdagen met de cake die ik zogezegd voor haar ging kopen doet ze me wat.' Ty schudde zijn hoofd lachend en klopte Equinox op zijn hals. 'Nou haast je dan maar, ik ga toch Equinox nog even een poetsbeurt geven.'
Matt was niet echt into paarden zoals Ty was, maar ze hielden wel beiden van lol maken. Jammer genoeg had Ty niet veel tijd gehad voor lol te maken met zijn beste vriend. De jongen had geweldig veel achter de rug. Zijn zware depressie, het ongeluk van hem en Valerie, en zijn familiecrisis. Gelukkig lag dat nu allemaal achter hem en kon hij verder gaan met zijn leven.
Matt glimlachte dankbaar. 'Ik zie je nog wel weer, zeker nu je niet meer vier maandjes naar Engeland moet reizen voor familiezaken?' Zei zijn vriend, maar voordat Ty nog iets kon antwoorden ging hij er van door. Ty haalde lachend zijn schouders op en bracht Equinox naar de poetsplaats. De hengst begon wat ongeduldig te worden en verlangde naar zijn warme stalletje en het verse hooi dat daar voor hem klaar stond. Toch wou Ty hem nog even afborstelen. Eerst met de zachte borstel ging hij over de vacht van zijn paard en daarna nog met een speciale massageborstel die hij van zijn moeder had gekregen op zijn vijftiende verjaardag. Even stopte hij, en Equinox draaide verbaasd zijn hoofd naar hem toe. Het was niet slim van hem geweest terug te denken aan zijn moeder, die hij verloren was aan borstkanker een paar jaren terug. Hij dwong zichzelf de gedachte weg te duwen, en ging verder met het borstelen van Equinox. De hengst voelde de negatieve energie en daarbij hielp de massageborstel niet veel. Ty hield daarbij ook maar op en bracht hem naar zijn stal. Equinox liep er vrolijk naar binnen en duwde zijn neus in het hooinet.
Nadat Ty zijn halster had afgedaan en het had teruggebracht naar de zadelkamer. Hij bleef nog even leunen op de staldeur van Equinox en kreeg een neusje in zijn gezicht. Hij glimlachte en duwde hem weg. 'Morgen gaan we samen met Valerie een buitenritje maken, dat zal je vast deugd doen.' Ty aaide hem nog even over zijn voorhoofd maar liep toen de stallenblok uit. Hij had nog geen zin om naar huis te gaan, misschien deed een wandeling hem goed. Ja, dat zou het wel doen.
Zonder nog even na te denken ging hij richting het meer. Hij verstopte zijn handen in zijn zakken en trok zijn kap over zijn hoofd om zich te beschermen tegen de kou. Hij nam de kortste weg naar het meer en het duurde niet lang voor hij daar arriveerde. Tot zijn verbazing was hij niet alleen en hij zag een meisje op het gras zitten. Ze zag er niet vrolijk uit, blij.
Ty twijfelde of hij haar wel moest aanspreken. Maar nu hij haar er zo sip zag zitten, wist hij dat hij iets moest doen. Eerst liep hij wat stilletjes richting het meer, waar zij zat. Zo stil mogelijk, hij wilde niet dat ze hem opmerkte. Uiteindelijk ging hij langs haar zitten en ging er nu wel vanuit dat ze hem had opgemerkt. Hij liet zijn kap zakken en richtte zijn blauw-groene kijkers naar haar. 'Hey...' Sprak hij, maar ze leek niet direct op te kijken. Hoe moest hij dit gesprek beginnen.

Ze staarde voor zich uit, terwijl ze in iedere hand een pluk van haar haren vast had. Haar ogen waren gericht op een boom aan de overkant. Er was iets in haar hoofd wat tegen haar praatte, maar ze twijfelde of het wat anders was of dat het zijzelf was.
"Ik verzin maar wat." Dat was iets wat ze niet zeker wist. "Ja, dat klopt, ik verzin dingen." Ze beet onzeker op haar lip en waste snel haar handen in het water. Ze hoefde niet te worden gewassen, maar het was maar dat ze iets te doen had. Haar handen veegde ze snel af aan haar broek, waarbij ze zuchtte.
"Er zijn aardige mensen." Waarbij haar ogen wat veranderde van blik.
"Nee." Een octaaf lager, ze was bang voor die stem. Een stem die in haar hoofd heel anders klonk. Waarbij ze niet geheel in de gaten had dat ze deze hardop zei. Het zou kunnen dat ze het deed, maar ze geloofde er niet in.
Haar Handen zette ze op het gras en haar nagels zochten een weg door het gras naar de aarde, ze werd er gek van.
"Rustig ademhalen." Sprak ze en ging rechtop zitten, terwijl ze over het water staarde. Ze probeerde rustig adem te halen en het leek haar te lukken.
'Hey...' Een spinsel van haar hoofd, het kon niet anders.... Ze bleef zitten hoe ze zat en probeerde rustig adem te halen. Ze fronste, die stem kende ze niet. Ze keek langs zich, aan die kant zat niemand, haar ogen verplaatste zich naar de andere kant van haar ogen. Er zat iemand. Er zat iemand! Er was iemand die tegen haar sprak. Ze keek snel weer voor zich uit, ze kon niet geloven dat er iemand naast haar zat. Aya keek nog eens vluchtig, hij zat er nog.
Het meisje glimlachte tegen zichzelf en keek toen echt om, haar bruine ogen onderzochten hem voor enkele tellen.
"Hoi." Zei ze blij, al probeerde ze niet te blij over te komen. Een persoon betekende afleiding en afleiding maakte haar blij. Al was ze ook zenuwachtig, wat als er wat vreemds gebeurde?
"Vind jij het meer ook mooi?" vroeg ze uit het niets, vragen stellen uit het niets was iets wat het meisje goed kon. Net zoals van onderwerpen wisselen, misschien dat hij er bij de volgende vraag een voorbeeld van kreeg.
"Ik wel, het is rustgevend." zei ze nog voordat de jongen er misschien antwoord op had kunnen geven. De blik in haar ogen veranderde en ze keek weg. In haar hoofd sprak ze zichzelf tegen. Ze was al te druk en te snel bezig, ze slikte en keek weer op.
"Sorry." Zei ze zacht, het meisje reageerde weer te snel en dat wist ze. Langzaam probeerde ze haar gedachte op orde te krijgen. Ze glimlachte zenuwachtig naar de jongen.
"Ik ben Aya." Probeerde ze toen rustig, maar ze had haar mond moeten houden. Een stem in haar hoofd vertelde haar dat en ze sloeg haar ogen neer. Ze wilde zo graag reageren zoals een normaal iemand zou doen. Maar in haar ogen ging dat geheel mis.

Het leek een poosje te duren voor het meisje antwoord gaf, maar daar had hij alle respect voor. Hij bleef een hele tijd voor zich uit staren, vroeg zich ondertussen ook even af wat hij hier eigenlijk was komen doen.
Ty herinnerde zich zijn moeder weer. Hij beet kort op zijn lip, in de hoop dat het meisje langs hem die blik van hem niet gezien had. Ze opende haar mond, en hij hield zijn adem even in bij wat ze ging zeggen. Maar het enigste wat hij terug kreeg was een simpele 'hoi'.
Hij blies even opgelucht was lucht uit. Hij was een vlotte babbelaar, maar over zijn verleden wilde hij niet praten. Met niemand. Zelfs niet met Valerie. Met niemand.
Opeens begon het meisje een beetje te raaskallen. Raaskallen over het meer. Hij luisterde naar haar maar opeens bood ze haar excuses aan, en vervolgens glimlachte ze zenuwachtig naar haar. Ty glimlachte breed naar haar om haar op haar gemak te stellen.
'Het meer is een van favoriete plekjes.' Vertelde hij rustig en gooide een steentje ver het water in. 'Ik ben hier enorm graag.' Sprak de jongen en knikte toen ze zich voorstelde als Aya.
'Aya..' Sprak hij even voor zichzelf luidop en knikte weer.
'Mijn naam is Tyler. Maar noem me Ty, iedereen noemt me zo.' Zei hij met een glimlach. Het meisje had hem niet echt durven aankijken en hij wist meteen dat hij te maken had met een gevalletje apart. En er was niets mis met hen! Hoewel zij dachten van wel. Hij probeerde te achterhalen wat er met haar was.
Ty merkte wel op dat ze er niet echt zelfzeker zat. Misschien was het de onzekerheid die haar dwars zat. Daar wist hij alles van. Hij heeft er zelf ook mee gevochten. Die tijd was nu alleen over. En misschien verkeerde dit meisje daar nu in.
Ty zweeg een hele poos. Hij dacht na. Over haar. Misschien wilde ze helemaal geen gezelschap. Misschien moest hij maar beter weggaan.
'Het meer is inderdaad prachtig.' Sprak hij weer. Met zijn vingers tekende hij een figuur in de grond. Telkens plukte hij een grassprietje los. Zijn ogen volgden zijn vingers, die telkens van de ene plaats naar de andere gingen. 'Je hoeft niet bang of onzeker te zijn.' Sprak Ty opeens. Nee nee, dit was wat hij dacht, niet wat hij zei, dacht hij. Hij keek even op, en aan haar gezicht te zien wist hij dat hij dit hardop had gezegd.
Hij perstte kort zijn lippen op elkaar maar nu hij het toch had gezegd kon hij net zo goed doorgaan. 'Ik bijt niet.' Zei hij waarna hij zijn tanden blootte. Nadat hij zag dat ze niet meelachte, keek hij terug neutraal.
Hij wist niet wat hij moest zeggen. Normaal kwamen de woorden van zelf, deze keer moest hij echt zoeken.

'Het meer is inderdaad prachtig.' Aya knikte, hij had gelijk, het meer was mooi. Ze zocht naar goede woorden, maar ze had geen idee. Ze had geen idee, dus hield ze haar mond. Aya vond het vervelend dat de jongen er was, maar dat kwam doordat ze zo zenuwachtig was. Het meisje probeerde zichzelf normaal te houden en ze wilde ook dat niemand erachter kwam. Niemand mocht erachter komen, dat was ook een rede waarom ze niet naar de doktor ging. Ze wilde niet dat iemand het doorvertelde, het kon gewoon niet. Bij deze gedachte trok ze wat harder aan de twee plukken haar. Het was verkeerd, maar dat deed ze uit automatisme.
'Je hoeft niet bang of onzeker te zijn.' Aya keek hem vragend aan. Natuurijk zei de jongen dat. Het probleem was natuurlijk, hij wist niet wat er met haar aan de hand was. Hoe haar andere persoonlijkheid steeds wilde praten. Hoe haar lichaam die van hem kon worden. Bij het idee kreeg ze een rilling over haar rug heen. Nee, ze wilde dat niet meer, het was een vervelende ervaring. Maar ze kon hem niet tegen gaan.
'Ik bijt niet.' Ze grinnikte, een zielig lachje was het eigenlijk maar. Ze vond het niet grappig, het was meer spottend.
"Ik denk heus niet dat je bijt." zei ze tegen hem. Waarbij ze even triest een glimlachje liet zien. Maar ze kon niet meer vertellen, ze ging hem niet vertellen wat er aan de hand was.
"Ik ben bang en onzeker." Ze haalde haar schouders op. "Die paar woordjes kunnen daar helaas niets aan doen." Sprak ze eerlijk. Haar andere kant leek op dit moment nog rustig te doen. Misschien omdat ze uit zichzelf hem al niet toeliet en de andere persoonlijkheid dat een positieve zaak vond.
"Sorry." Zei ze zacht. De gedachte kwamen mede van Axel. Deze degene was die de slechte gedachtes veroorzaakte. Ze keek weer voor zich uit, wat verbaasd. Want ze had zelf ook in de gaten dat ze iets deed wat niet helemaal bij haar hoorde. Haar ogen draaide weer naar Ty toe.
"Sorry, ik..." Ze zuchtte. "Er is wat ergs gebeurd, het spijt me dat ik zo chagrijnig doe." zei ze met een flauw glimlachje. Ze was bang dat hij haar vreemd vond, maar hoopte dat ze het nog een beetje goed kon maken.

Ty was eerlijk opgelucht dat Aya eindelijk een paar woordjes naar boven kreeg. Hij snapte het wel, niet iedereen was even sociaal, maar hier leek het niet dat probleem te zijn. Het was iets anders. Maar wat.
'Ik denk heus niet dat je bijt.' Ty fronste. Hij bedoelde het niet letterlijk, maar oke. Toen ze toegaf dat ze bang en onzeker was, keek hij haar vol begrip aan. Ookal kende hij haar niet, Ty wilde dat ze kon inzien dat hij open voor haar stond. Dat hij er wel voor haar wou zijn.
Weer verontschuldigde ze zich. Ty schudde zijn hoofd. 'Je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen.' Zei hij nog eens. Maar toen ze zei dat er iets ergs was gebeurd, en dat ze daarom zo chagerijnig was, werd hij nieuwschierig. Ty vond het best vervelend van zichzelf, hij moest zich daar helemaal niet mee bemoeien. Het waren zijn zaken niet. Maar toch wilde hij dit wel weten.
Niet veel later duwde hij de gedachte weg. Hier mocht hij echt niet naar vragen. 'En...' Toch deed hij het, hij was nu echt kwaad op zichzelf. 'Wat 'ergs' is er dan gebeurd?' Vroeg hij vriendelijk. Ty perstte zijn lippen op elkaar, sukkel dat hij was. Maar hij kon nu moeilijk de tijd terug draaien, dit had hij gevraagd en hij kon er nu niets meer aan veranderen.
'Ik wil je wel helpen, hoor.' Sprak hij. 'Tenminste, als jij wilt dat ik dat doe...'
Ty vroeg zich af of het wel een goed idee van hem was geweest dat hij dit vroeg. Maar ook dit kon hij niet meer terug draaien.
Ty draaide zijn ogen naar de grond gericht en speelde met enkele grassprietjes. Hij was nooit zo'n goede adviesgever geweest, dat wist hij. Ty had hier ook nooit moeten komen zitten. Er klonk geritsel achter hem en fronsend keek hij even achterom. Toch leek er niets te zijn en richtte hij zijn groene kijkers terug op Aya.


-Flut.

Ze had toegegeven dat er wat was gebeurd. Ze wilde gewoon aardig zijn, zodat hij niet hoefde te denken dat het aan hem lag. Daarbij wilde ze het houden, het was goed. Ze had netjes gezegd dat er wat ergs gebeurd was, al gebeurde dat haast iedere dag. Steeds wanneer Axel in de buurt kwam.
Toen hij begon te praten keek ze om, toch werd haar blik met zijn vraag bozer. Waarom vroeg hij dat? Was iets wat door haar hoofd ging.
Tegelijkertijd voegde sommige negatieve gedachtes van Axel met haar samen.
"Waarom vraag je dat? Vind je het normaal om zomaar je neus in andermans zaken te proppen?" vroeg ze boos en keek voor zich ui. Maar dat was zij niet, ze sprak net wat tonen lagen. Iets wat ook gewoon door boosheid kon komen, maar bij haar lag het aan iets heel anders. Haar innerlijk was omgeslagen en dat werkte nu door. Haar blik veranderen iets, maar Ty kon het niet zien, ze keek niet naar hem. Ze wist wat hij had gedaan en wat hij had gezegd. Ze vond het ook vervelend dat hij het vroeg, maar zijzelf had het op een andere manier gezegd.
"Ik bedoel, dat ik het niet graag deel met mensen." Zei ze toen zacht erachteraan. Want natuurlijk zal het eerste meer indruk hebben gemaakt en was de tweede zin niks meer waard. Ze wilde het echter proberen, want ze was niet zo. Niet zoals Axel het bracht.
"Ik kan niet zoveel hulp gebruiken." Mompelde ze toen zacht en ze keek naar het water. Water vond altijd een weg om zich in bochten te wringen, het kon overal thuis horen. Zij niet, enkel een gesticht leek goed genoeg voor haar te zijn.
"Het is ook niet iets dat zomaar te vertellen is.
Aya was altijd heel open en eerlijk tegen iedereen, wat het ook extra moeilijk maakte om een geheim te bewaren. Ze haatte het stuk van zichzelf wat hij was. Hij was er op vervelende momenten, net zoals nu. Ze was onaardig tegen hem geweest, terwijl hij enkel zijn hulp aanbood. Want hij zag die andere niet, hij zag Aya. Dus Aya deed het en niemand anders. Hoe kon ze hem nu ooit, zonder voor gek over te komen, een normale indruk achter laten op iemand? Ze haatte zichzelf daarvoor, nee... Ze zuchtte bij die gedachte. Dat was Axel, zij haatte zichzelf niet, ze haatte Axel.
"Heb jij nog leuke verhalen?" Vroeg ze toen om er misschien wat leuks van te maken? Ze hield van plezier en probeerde dat dan ook overal uit te halen. Vooral met andere mensen, dat was gezellig.