Never let me go.

"Dexxieeeee!" Het geroep van beneden kwam overduidelijk van Rosie en was Iana niet ontgaan. Licht knorrend draaide ze zich op haar andere zij en probeerde ze toch haar slaap nog te herpakken. Jammer genoeg zorgde die kleine drol er toch altijd voor dat ze nét niet genoeg kon uitslapen. Maar de manier waarop ze haar meestal aankeek, met die grote meisjesogen.. Veel moest ze dan niet doen om Iana uit haar bed te krijgen. Ze leefde voor die kleine meid, háar kleine meid. En de band die ze met dit kind al had opgebouwd was ongelofelijk sterk, ze deden werkelijk alles samen. En hoe een deugniet ze soms ook kon zijn, Iana zag haar dolgraag. Toen ze de deur hoorde opengaan probeerde Iana toch te doen alsof ze sliep. Maar natuurlijk was Rosie slimmer dan dat en kwam ze op de meest schattige manier naast haar liggen. Hoe graag Iana zich ook had omgedraaid, ze wilde die kleine toch op de proef stellen door haar te negeren en te doen alsof ze haar niet gehoord had. Opeens luid snurkend probeerde ze Rosie's geduld op de proef te stellen. Ze wist dat Rosie niet graag alleen beneden zat en toch altijd liever de warmte en liefde opzocht. Iets wat de deugnieterij toch enigszins schaduwde en een lieve glans gaf aan Rosie. Pas na vijf minuten draaide Iana zich om en keek ze Rosie recht in haar grote ogen aan. "Goeiemorgen mijn prinsesje." Iana ging rechtop zitten met haar rug tegen de muur en plaatste Rosie op haar schoot. "Wil je paardje spelen?" Iana lachte en liet haar op haar knieën zitten. Terwijl Iana paardengeluidjes nadeed bewoog ze haar knieën op en neer om er zo voor te zorgen dat Rosie af en toe van haar knieën viel en Iana dan luid lachend kon vertellen dat ze van haar paard gevallen was. "Oké, lieverd. Het paardje is moe .. Ga je al even naar beneden dan kleed ik me rap om en kom ik ook." Iana wreef een lok haar uit Rosie's gezicht en drukte een kus op haar voorhoofdje. "Ga maar." Ze duwde Rosie voorzichtig van het bed en sloeg het deken langs de zijkant van haar kingsize bed. Iana leefde in luxe, dat moest ze toegeven, maar dat maakte haar zeker niet gelukkiger. Toen Rosie aan haar werd toevertrouwd was ze pas écht gelukkig. Het had lang geduurd tegen wanneer ze Rosie in huis mocht nemen. Vijf keren zijn de mensen van die organisatie bij haar thuis geweest om haar vragen te stellen en pas de laatste ontmoeting hadden ze Rosie aan haar laten kennismaken. Iana wist dat het vanaf dat moment al klikte, dat kleine meisje hoorde gewoon bij haar. En dat was de reden dat Iana elke dag opstond om samen met haar prinsesje van alles te doen. Ach, wat hield ze toch van haar.
Al sloffend op haar pantoffels liep ze de lange trap af naar beneden en ging ze richting de badkamer. "Rosie, kom eens!" Iana liet haar komen en nam wat scheerschuim in haar handen. "Weet je wat mijn papa vroeger altijd deed als ik bij hem stond voor de spiegel?" Iana duwde Rosie richting een lagere spiegel die ze speciaal voor haar had laten zetten. Daarnaast was er een grotere en hogere spiegel die voor Iana op maat gemaakt was. "Doe je handjes samen." Nadat Rosie dit had gedaan spoot ze wat scheerschuim in haar handen en deed ze hetzelfde bij zichzelf. "En nu zo!" Iana smeerde de scheerschuim over haar kin en wangen en lachte bij het zien van een bijna wit monster voor de spiegel. "Nu jij." Iana lachte en nam terwijl twee stokjes uit de lade met de tandenborstels. "Kijk, zo scheren mannen zich. Ik doe het voor." Iana gaf haar eerst het stokje en stak de hare onder wat water. Daarna schoof ze een deel van het schuim van haar neus en waste dat weer af. "En zo moet je heel de tijd voortdoen tot wanneer er geen schuim meer aan hangt!" Iana lachte en bleef het schuim van haar gezicht af doen. Die kleine Rosie zou dit vast fantastisch vinden, ze had immers nooit haar vader echt kunnen leren kennen. Dat was ook de angst die in Iana school. Wat als ze later vragen zou beginnen stellen en ze haar echte ouders zou opzoeken om dan te weten te komen dat ze dood waren? Dat moment wou Iana het liefst nog uitstellen, ze wilde nu gewoon genieten van de aanwezigheid van deze kleine meid.

Zoals altijd lag Iana bijna strijk toen ze Rosie's opmerkingen hoorde. "Tja, een meisje zijn is gewoon veel leuker hé moppie! Wij kunnen onze haren doen, jurkjes en andere leuke kleren kopen, make-up op doen en nog veel meer dingen die jongens allemaal niet kunnen!" Iana knipoogde richting Rosie en grijnsde breed. "Alleja, ze kunnen het wel maar dan is het een homo. Weet je wat een homo is?" Iana probeerde het even te demonstreren door met één hand in haar heupen te paraderen richting de deur met overdreven veel flair. "Kiek ne kier iere Rosietje, kzijn kik héééél stiekem nen homo eh!" Gierend van het lachen deed ze het 'losse handje' na dat homo's altijd wel eens gebruikten als ze aan het praten waren. Iana had moeite om zich recht te houden aangezien ze zo hard moest lachen. "Maar liefje, vergeet nooit; homo's zijn de meest vriendelijkste jongens die er bestaan hé!" Iana legde een hand op Rosie's wang en gaf er een klein kneepje in.
Toen ze met grote puppyogen in haar ogen keken kon Iana niets anders doen dan Rosie oppakken en met haar naar beneden stappen. "Wat we gaan doen? Ik ga jou eerst eens een paar deftige kleren geven want je ziet er niet uit! En daarna gaan we een cake maken. Goed?" Iana lachte en kuste haar liefdevol op haar wang. Toen ze in Rosie's slaapkamer waren zette ze het kleintje op bed en deed Iana de kleerkast open. "Humnh.. Ga je vandaag je rood jurkje aandoen met dat lichtblauwe gilletje erboven? Dat staat je super mooi." Iana glimlachte en haalde het jurkje van de kapstok. Iana wist wat stijl was en wist precies wat Rosie mooi en niet mooi stond. "Armen omhoog!" Nadat Rosie dit deed liet ze het jurkje over haar hoofd zakken en deed ze de rits vanachter dicht. Daarna deed ze haar gilletje aan en klapte ze glimlachend in haar handen. "Je ziet er super goed uit!" Iana nam haar in haar armen en zwierde haar enkele toertjes in het rond. "Oké, klaar voor de cake? Om ter eerst naar beneden!" Iana begon al -traag natuurlijk- naar beneden te lopen en zorgde er voor dat Rosie haar gemakkelijk kon inhalen. Iana wist hoe graag Rosie won en hoe graag ze alle aandacht voor haar kreeg, dus Iana had geen enkele moeite om dat bij haar op te wekken. Toen ze in de keuken beland waren haalde Iana een recept boven. "Oké, kleine cheff. Wil jij even de suiker uit de kast halen?" Iana nam ondertussen de bloem en begon de ingrediënten al af te wegen. "Rosie, kijk eens!" Iana had al wat bloem in haar handen en blies het met vol enthousiasme in Rosie's gezicht. Al lachend haalde ze eieren uit de kast en legde ze die op het aanrecht. "Rosie, ik ga je eens tonen hoe je eieren moet splitsen. Laat ze niet vallen hé!" Iana liet Rosie op een krukje staan kijken terwijl Iana er eentje voor deed. Met een vork kletste ze twee keren op het ei, brak het voorzichtig in tweeën en gooide het ei telkens van de ene kant naar de andere kant zodat het eiwit in een pot kon vallen. "Zie je? Nu jij." Iana gaf Rosie een ei en hoopte eerlijk gezegd dat ze hem niet op de grond zou laten vallen.

Iana moest lachen om Rosie's opmerking dat jongens gewoon stom waren. "Als je dat maar onthoud, grote meid!" Iana legde haar hand enkele tellen op haar rechterschouder en gaf er een zacht kneepje in. Ja, die kleine meid zat nog vol fantasieën en ideeën en Iana hoopte dat ze dat nog lang zou blijven behouden. Dat klein zijn, dat had zijn charmes en dat zorgde ervoor dat ze zeer aanhankelijk waren en veel aandacht nodig hadden. Iets wat heel vermoeiend was voor Iana maar haar wel veel liefde teruggaf. Natuurlijk moet het van twee kanten komen maar daar hebben Iana en Rosie helemaal geen problemen mee. Ze zijn als in het gezegde; twee handen op één buik. Terwijl Rosie het ei in haar handen hield probeerde Iana af en toe bij te sturen en te vertellen wat ze moest doen. Maar Rosie leek daar duidelijk geen gehoor aan te hebben en kletste in één grote klop het ei helemaal kapot. Iana legde een hand voor haar ogen, liet een duidelijk grote zucht horen maar schoot daarna in de slappe lach. "Rosie, liefje, gelieve toch de volgende keer wat zachter te tikken op het ei. Je moet denken dat het een vogeltje is dat stout is geweest, je het een tik moet geven maar hem niet mag doodslaan. Oké?" Iana lachte bij haar eigen dwaze voorbeeld maar hoe een waanzinnigere voorbeelden, des te meer Rosie het zou onthouden. Na een halfuurtje hadden ze het cakebeslag in de oven gedaan en kwam Rosie al met iets nieuws. "Mij iets laten zien? Oh, nu maak je me benieuwd." Oprecht nieuwsgierig liet ze zich voortrekken door Rosie richting de woonkamer waar ze zich met één vloeiende beweging op Dex plaatste en deed alsof ze paardreed. Die arme hond.. Wat een geluk dat ze niet veel woog en Dex er vast bijna niets van zou voelen. "Wat doe je dat goed meis! Een geboren amazone!" Iana lachte en nam Rosie voorzichtig van Dex af. "Moet ik je nu eens wat laten zien?" Iana wist dat Rosie nog nooit in één kamer was geweest in dit hele gebouw. Dat was de kamer waar ooit haar vader in geslapen had en om eerlijk te zijn kwam ze daar niet graag. Na zijn dood had ze die kamer ingericht met al zijn bekers en linten van wedstrijden die hij gewonnen had als ruiter in de paardensport. Haar vader was immers een groot ruiter die bekend was over een grote regio. Iana had een tijd zelf paardgereden maar was ermee gestopt. Waarom? Ze wist het zelf niet. Maar door Rosie wist ze dat ze weer zou beginnen met paardrijden. Ze miste het immers, dat gevoel dat je één bent met je paard. Dat valt niet te beschrijven. "Kom." Iana nam Rosie terug mee naar boven en liet haar langs een smalle gang gaan richting het einde waar er maar één deur zat. Uit haar zak haalde Iana een sleutel waarmee ze de deur opende en Rosie als eerste liet binnengaan in de immense slaapkamer. "Hier sliep je opa vroeger. Ik heb er nu al zijn winsten, linten en bekers ingezet zodat hij nooit zou vergeten worden." Iana glimlachte zwakjes maar voelde toch hoe er een paar koude rillingen over haar ruggengraat liepen. Het was al lang geleden dat ze hier binnen was geweest en dat zag je ook aan het stof dat de kamer had bezegeld. "Dit was zijn paard." Iana glimlachte en keek Rosie met een brede glimlach aan terwijl ze een foto toonde waar een groot zwart paard op stond met een fors lichaam maar een lief, eerlijk paar donkere ogen. "En dit was je opa." Iana wees een foto aan en bedwong een aantal tranen die -hoe hard ze ze ook probeerde in te houden- toch over haar wangen dropen.
"Weet je, Rosie. Zouden we opa's kamer eens opruimen en het stof er allemaal af halen? Misschien heb je wel zin om de muren mee te helpen schilderen." Iana glimlachte en was best trots over het feit dat ze dit voorstelde. Ze wou in geen jaren haar vaders kamer veranderen maar op een of andere manier vond ze het tijd om haar vader nog eens te herdenken en hem een waardige kamer te geven. En volgens Iana zou Rosie dit ook leuk vinden. Met één handbeweging gooide ze de lange, hoge gordijnen open en kwam er een fel licht binnen. Een deel van de reusachtige kamer werd verlicht en maakte de boel toch al wat vrolijker. "Wat denk je ervan, gaan we eraan beginnen? Blijf even hier, ik ga ons gerief halen!"
Na ongeveer een vijftal minuten kwam Iana aan met verfkwasten, verf, schuurpapier en een grote plumeau. "Ga jij het stof overal proberen af halen? Je kan het bed en de kasten al doen." Iana glimlachte terwijl ze Rosie de plumeau gaf en zelf het behangpapier overal begon af te trekken. Ja, dit werd tijd.