A new beginning? Or perhaps.. an end?

Het was een buitengewoon kille dag en de oude merrie stond met haar achterste naar de wind, ingepakt in een dikke, warme, winterdeken. Ja, zonder meer had ze het hier beter, bij deze vrouw, maar het deed haar allemaal niets meer. Ze was gewoon leeg, op.
Ze begon te stappen om haar oude botten soepel en warm te houden. Het natte gras was iets wat ze lang niet onder haar hoeven had gevoeld. Ze kon er niets aan doen; ondanks alles maakte dat iets kleins in haar wakker, iets heel erg kleins dat eigenlijk bijna direct weer verdween. Ze schudde even met haar rafelige manen en zette een stijf drafje in.
Ze liep voorzichtig, de pas van een dame op leeftijd. Toch gaf het haar.. een goed gevoel. Langzaamaan werden haar spieren ietsje soepeler. Geleidelijk aan, maar het gebeurde.
Wat had ze lang niet op wei gestaan. Ookal was het weer slecht, dat deed er niet toe. Wat was dit? Hoe kon dit? Alfie richtte haar ingevallen hoofd iets op. Was het de buitenlucht? De vrijheid? Nog altijd vernam ze er weinig van, maar meer dan eerst. Ze had energie, dat was in ieder geval iets.
Het begon wat te sputteren, maar de merrie voelde het niet, regen voelde ze al heel erg lang niet meer.
Ze versnelde.
De wei was nogal zompig en ze struikelde, om moeizaam haar evenwicht te hervinden. Toen ze opnieuw aandraafde, was ze voorzichtiger dan net. Toch had het een soort verleiding, die herfst.
Hoe het gebeurde was onduidelijk, maar ineens galoppeerde ze, uit eigen vrije wil. De oude benen versnelden en even, heel even was ze weer het jonge paard dat ze was geweest. Terwijl de regen doorzette, roffelden de oude, droge hoeven over het modderige gras. Was dit hoe haar lange miserabele leven had kunnen zijn?
Ze had de kuil niet aan zien komen en voor ze wist wat er gebeurde struikelde opnieuw. Ze hinnikt schel, schoot voorover en kwam met een klap in de modder terecht. Een pijnscheut trok door de heup van het bejaarde paard. Ze probeerde overeind te krabbelen, maar haar onderlichaam deed teveel pijn. Ze hinnikte opnieuw, hulpeloos. Het meeste geluid wat ze in jaren voortgebracht had.
Meerdere malen probeerde ze op te staan, het alleen maar erger makend. Tot ze gewoon niet meer kon.
Hijgend liet de merrie haar hoofd op de natte grond zakken. Haar flank ging gejaagd op en neer en ze kneep haar ogen even dicht. Wat was dit? Ze was wel eens geslagen, maar deze pijn.. wat was dit?
Ze tilde haar hoofd weer op en keek om, verward. Uitgeput liet ze zich echter weer zakken; ze kon niet meer. Dat sprintje had meer van haar gevergd dan ze in had kunnen schatten en ze was weerloos. Het maakte haar bang. Ja, gevoel was er weer, maar het was vreselijk. Weer hinnikte ze schel. Toen bleef ze stil liggen, zwaar ademend. Was dit het? Eindigde alles dan weer, net nu het leek alsof alles beter zou worden?
Haar witte vacht was doorweekt, zweet, regen en modder en was inmiddels deels bruin. Haar manen waren natte slierten en straaltjes water liepen van haar hoofd, dat alle tekenen van ouderdom vertoonde.
Ze ademde langzaam uit, de pijn was haast niet te verdragen. Wat was er aan de hand? Waar verdiende ze dit aan? Ze had altijd haar best gedaan, gedaan wat men van haar verlangde. Waarom dan dit?
Ze sloot haar ogen tegen de vallende regen en kon alleen maar hopen dat dit op zou houden, op welke manier dan ook.

Shannon dook nog wat dieper weg in haar capuchon. Matthew wist allang dat ze eraan kwam, en stond hoogst waarschijnlijk al op haar te wachten. Maar ze had nog wat voor Alfie willen kopen. Met vijf december was ze niet bij Matthew geweest maar had ze met hoge koorts in bed gelegen. Een dag later voelde ze zich alsof er niets was gebeurd. Dus was ze vandaag de stad in gegaan en had ze iets leuks gekocht voor Alfie. Een mooi halster, waar haar naam op geborduurd stond. Ze had het eigenlijk al een week geleden besteld en eergister op kunnen halen, maar toen had die mysterieuze ziekte haar ook al lastig gevallen. Een twee-dagen-ziekte. Shannon vond het best, zolang ze nu dan maar naar Alfie kon.
Ze liep het maar al te bekende erf op van Matthew en zag haar broer al in de woonkamer staan. Zijn gezicht klaarde op toen hij zijn zus zag en hij verdween uit Shannons zicht. Een glimlachje kwam op Shannons gezicht en toen ze voetstappen op het grint hoorde kon ze een grijns niet onderdrukken. Haar broer kwam op haar afgerend en sloot haar in zijn armen.
"Hii lieverd," zei hij, terwijl hij haar dicht tegen zich aan klemde. "Fijne Sinterklaas nog. Hij heeft wat voor jou en Alfie achtergelaten." Shannon drukte een kus op zijn wang.
"Je bent een schat, Matthew. Ik ga eerst naar Alfs toe, dan kom ik naar binnen, oké?" Matthew knikte, liet haar los en liep fluitend naar binnen. Zijn vrouw stond voor het raam en zwaaide naar Shannon. Shannon zwaaide terug. Lindsey, zo heette ze. Matt had maar geluk met haar, bedacht ze zich. En was Lindsey niet dikker geworden de laatste tijd? Hopelijk zou ze zo het goede nieuws te horen krijgen want Shannon zou het geweldig vinden om een neefje of nichtje te hebben. Ze liep opgewekt met haar tas om haar pols naar het weiland toe. Ze zette de tas op de grond neer en leunde met haar armen op het hek. Met een lachje keek ze naar het oude witte paardje wat om een of andere reden aan het draven was. Het was ongelooflijk. Normaal was het paardje nogal aan de luie kant en stond ze wat te staan of graasde ze wat. Echt activiteit had ze helaas niet, hoewel Shannon echt haar best had gedaan om het paard meer... feeling te geven. Het was niet gelukt. Desondanks dat was Shannon dol op haar. Alfie hoefde niets meer te doen maar werd soms wel gedwongen tot wat beweging, opdat ze niet al te veel stil zou staan. Maar dit waren slechts oefeningen die niet langer duurde dan een kwartier en soms was het slechts het oprekken van de spieren, zodat deze enigsinds soepel bleven. Het hielp niet, de leeftijd had Alfie echt te pakken. En dat terwijl de merrie toch niet afgrijselijk oud was. Het zou vast wel in haar genen hebben gezeten.
Shannon bleef nog even naar Alfie kijken en draaide zich toen om. Ze was blij dat Alfie eventjes zelf aan het rennen was en ze had geen zin om dat momentje te verstoren. Juist dat cruciale moment miste ze. Het moment dat Alfie onderuit ging. Ze zag het niet. Ze hoorde wel een 'bof' maar zocht er niets achter. Ze was haar plastic tasje aan het pakken toen ze de hinnik hoorde. Een hinnik die door merg en been ging. Shannon keek op en zag Alfie liggen.
"Nee," fluisterde ze met een angstig voorgevoel. Ze gooide de tas neer, sprong over het hek en rende naar het paard toe. Alfie lag ergens aan het uiteinde van het weiland dus Shannon moest een sprintje trekken.
"Alfie," fluisterde ze angstig terwijl ze de tranen moest verdringen. Misschien was het gewoon... niets. Een ongelukje. En zou Alfie zo weer op staan. Maar Alfie... Shannon had niet het gevoel dat ze zomaar zo zou hinniken. Shannon zonk op haar knieën neer voor Alfie en legde haar linkerhand bezorgd op de hals van Alfie. Haar rechterhand gebruikte ze om wat steun te zoeken op de bodem. Bezorgd keek ze naar de paardenogen die vol pijn stonden.
"Alfie..." Shannon speurde Alfie's lichaam af op tekenen die haar niet goed leken. Het was het achterste gedeelte van Alfie wat het probleem leek te zijn. Met een zachte hand probeerde ze erover heen te strijken, maar verder dan Alfie's buik kwam ze niet. Dit ging ze niet eens doen! Stel dat er inderdaad iets gebroken was, of iets gescheurd, dan zou het immens veel pijn doen. Dat wou Shannon niet riskeren.
Shannon grabbelde in haar broekzak, nu niet meer in staat haar tranen te bedwingen. Ze haalde haar mobiel eruit, drukte Matthews nummer in en wachtte huilend tot hij opnam.
"Shannon, wat is er?" Matthew wist dat ze niet zomaar belde. Hij voelde gewoon dat er iets mis was. Al helemaal omdat ze ook gewoon naar het huis zou kunnen lopen.
"Het is helemaal mis met Alfie," snikte ze in de hoorn. "Bel een vee-arts, en alsjeblieft, laat hem pijnstillers meenemen." Ze klemde haar hand hard om haar mobieltje. "En misschien ook medicatie om haar uit haar lijden te verlossen," fluisterde ze er heel zachtjes achteraan. Ze had absoluut niet de illusie dat dit helemaal goed kon komen. En wat Shannon betreft, als het niet goed zou komen en Alfie alleen maar pijn zou hebben, kon ze maar beter direct uit haar lijden verlost worden.
De miezer was overgegaan in ijskoude regen gepaard met heel wat wind. Shannon legde voorzichtig haar hoofd huilend op Alfie's hals, heel kort. Daarna drukte ze een kus op Alfie's hoofd.
"Meisje toch, alsjeblieft," snikte ze. "Hou vol, het kmt wel goed." Ze streelde zachtjes en gelijkmatig de hals van Alfie, maar ze kon op geen enkele manier het paard minder problemen geven.
Een paar minuten later was Matthew bij haar komen staan, had gemeld dat hij de vee-arts had gebeld en ging zwijgend achter haar staan. Shannon was compleet in trance en de arrivatie van de vee-arts ontging haar dan ook. De spuit die in Alfie werd leeggespoten merkte ze wel op, maar het waren slechts de woorden "Ik geloof niet dat ik haar nog kan redden." die het hem deden. Een ielige piep kwam uit Shannons keel.
"Nee," jammerde ze, "niet Alfie!"