Ontspannen zondagmiddag - Shannon

Met gesloten ogen lag hij op zijn rug op zijn bed in niets dan zijn boxer. Zijn borstkas ging regelmatig op en neer en hij had zijn armen onder zijn hoofd geschoven. Hij had hiervoor een uurtje staan trainen en vond dat hij nu wel recht had op een beetje ontspanning.
Uit een ghettoblaster in de hoek van de kamer, een oud en goedkoop ding met blikkerig geluid, kwam zachte country muziek.
Over twee dagen zou hij bij een lokale supermarkt als vakkenvuller aan het werk kunnen en zou hij in ieder geval verdienen. Het stelde hem gerust; hij had een baan, een plek om te wonen en pretty much alles wat hij nodig had. Ja, hij zou wel een aardig bestaan op kunnen bouwen zo hier.
Na een tijdje kwam hij langzaam overeind waarbij zijn buikspieren even nog iets meer afstaken tegen zijn huid. Huid die al de nodige klappen had opgevangen door de jaren heen. Troy was er niet wrokkig over; het hoorde erbij en hij liep er toch nog?
Toen hij naast het bed stond rekte hij zich ontspannen uit. Hij liep naar zijn kledingkast en viste er een zwarte jeans uit, gevolgd door een donkerblauw t-shirt dat hem een maatje te groot was. Als het maar goed zat. Troy was een form follows function type; het was vooral belangrijk dat iets lekker en goed zat, daarna kon je naar de look kijken. Niet dat zijn uiterlijk hem volledig koud liet, maar hij was er ook niet echt mee bezig. Hij haalde een hand door zijn korte, donkere haar en liep de kamer uit, richting de voordeur van het kleine appartementje. Hij was inmiddels al aardig gewend aan de woning en was er tevreden mee.
Net toen hij naar buiten wilde gaan herinnerde hij zich de ghettoblaster en liep hij terug naar de slaapkamer om deze gehaast uit te zetten. Vervolgens ging hij ook eerst nog even langs de keuken waar hij een leeg flesje vulde met water dat hij meenam toen hij naar buiten ging.
Overdag dronk Troy eigenlijk vrijwel alleen water; hij zorgde op het roken na goed voor zijn lijf. En ach, dat roken zou hij wel mee stoppen.
Op de stoep van zijn woning bleef hij even staan. De straat stond vol me vrij goedkope huisjes, maar het was verder wel een degelijke buurt schatte Troy zo; mensen net als hij, die gewoon hard werkten en zo.
Hij ging op de stoep zitten en genoot even van de warme zon op zijn gelaat.

Ugh, inspiloos :< sorry Eileen

Het oude gerommel van het busje deed Shannon opkijken van de brief die ze in haar hand had. Het bewijs dat ze echt weg had gemoeten van haar geliefde erf, door een fout van de vorige eigenaar. Zij was er de dupe van geworden. Vandaag was de dag van haar 'grote' verhuizing. Na enkele weken bij Matthew te hebben gewoond, was het nu voor haar tijd om te verhuizen en weer een toekomst met een baan op te bouwen. Zoals het er nu uit zag, was het vrij wanhopig. Shannon had veel capaciteiten in huis, maar momenteel zag ze het zelf even niet. Momenteel zag ze het praktische nut van haar leven even niet.
Ze had een week lang doods bij Matthew gezeten en ondanks dat Matthew superveel om zijn zusje gaf, had hij besloten om haar uit huis te zetten. Ze moest weer een bestaan gaan opbouwen, vergeten wat er was gebeurd en haar best doen om te vechten voor het leven. Hij wist dat ze het in zich had, ze had het al eerder gedaan.
Nu stonden ze daar. Shannon vouwde de brief op en stopte het verfrommelde papiertje terug in haar broekzak. Matthew legde even zijn armen om haar middel en trok haar zwijgend tegen zich aan. Shannon wou helemaal niet weg gaan, ze wist niet wat ze zonder hem moest en daarbij, ze had niets om te gaan. Maar ergens begreep ze het. Er was een neefje of nichtje op komst en Matthew en zijn vrouw wouden de tijd voor alles nemen. Shannon zat in de weg.
"Shan?" Matthew keek haar aan en veegde liefdevol de tranen uit haar ogen. "Je moet nu echt gaan." Ze knikte droevig en perste er toen een magere glimlach uit.
"Bedankt, Matt. En bedank Liset ook voor me." Ze drukte een kus op Matthews wang en ging in het busje zitten. Samen hadden ze een appartement voor Shannon gevonden. In haar prijsklasse en ook nog een klein beetje een luxe. De eerste maanden zou Matthew haar wat geld geven, maar ze moest snel weer opkrabbelen en zorgen voor haar eigen inkomen.
De chauffeur van het busje groette haar en ze groette terug. Hij was een vriend van Matthew dus hij wist van de situatie af. Nauwelijks werden er woorden gewisseld en toen ze bij Shannons nieuwe huis waren, keek hij haar niet aan, maar groette afwezig. Aan hem niet de taak om haar te helpen met verhuizen. Dus de hele tijd dat zij bezig was met alles uit de bus trekken, zat hij daar maar voor het stuur. Toen ze met een luide klap het deurtje van de bus had dichtgegooid, ging hij weg.
Shannon zuchtte diep en keek naar de dozen en de meubels die ze met veel moeite uit de bus had gekregen. De sleutel van haar nieuwe appartement zat in haar broekzak en eigenlijk kon ze het niet opbrengen om alles in te gaan laden. Ze nam een diepe teug adem, liep tenslotte naar de deur toe en opende deze. Ze begon met het inladen van haar meubels en na een tijdje kwam haar buurman uit zijn huis zetten en ging hij op zijn stoep zitten. Shannon bekeek hem even vluchtig, groette hem en ging daarna weer door. Bij de bank had ze echter weer problemen en hulpzoekend keek ze naar haar buurman. Ze liet de bank voor wat hij was en liep naar de grote kerel toe.
"Eh, hoi," zei ze nogmaals. "Ik ben Shannon en zoals je kunt zien ben ik hier net komen wonen. Ik heb enkel wat problemen met de bank.. Zou je me misschien kunnen helpen?" Ze glimlachte vermoeid, vermoeid door de emoties, verhuizing en omdat ze gewoon moe was.

Eh, dit is een beetje odd want Troy zou niet doodleuk toe gaan zitten kijken als een vrouw in 'r eentje van alles loopt te versjouwen, maar ik heb nu eigenlijk niet echt een keuze, dus ik skip maar naar het stuk dat ze z'n hulp vraagt en we doen nu alsof hij op dat punt net enkele seconden buiten staat.
-------------------------
De vrouw kwam naar hem toe toen hij zijn huis verliet en groette hem. Hij knikte kort terug.
"Ik ben Shannon en zoals je kunt zien ben ik hier net komen wonen. Ik heb enkel wat problemen met de bank.. Zou je me misschien kunnen helpen?"
Ah, dus daarom sprak ze hem aan. Sure, why not.
"Prima," antwoordde hij nuchter en hij stond op. Hij nam de vrouw kort op. Ze leek iets ouder dan hij en een redelijk rustig iemand. Dat was goed, want de gedachte aan drukke buren was er niet een waar Troy vrolijk van werd.
Hij liep langs haar heen, naar de bank in kwestie. Bij de ene armleuning ging hij staan en pakte hij het meubelstuk zo vast dat het een beetje goed te tillen zou zijn; hij had geen zin om met een hernia te komen te zitten of iets van die strekking. Een maat van hem was door rugklachten aardig naar de kloten geholpen en sindsdien was Troy vrij voorzichtig met die dingen.
Hij wachtte geduldig tot Shannon er was, want hij had echt niet de illusie dat hij in zijn eentje een bank een huis in ging krijgen. Hij was sterk, maar ook hij had zijn grenzen, al hielp het hier wel mee dat zijn armpieren goed waren ontwikkeld door het vele boksen.
In gedachten neuriede hij een deuntje dat hij laatst had gehoord in de supermarkt, zo'n easylistening deuntje dat geen enkele allure had voor hem. Troy hield van bluesmuziek, al ging rock e rook wel in. Wat je in uitgaansgelegenheden hoorde kon hij ook wel over, maar alleen als hij op zijn minst enigszins aangeschoten was en in aangenaam gezelschap.

Wist ff niets beters, sorry

Ze was dankbaar dat de man haar wou helpen. Hij liep al naar de bank toe en ze volgde gedwee. Hij nam de ene kant, zij zou de andere kant nemen. Het was gewoon zo dat ze zelf niet sterk genoeg was om een bank te tillen, daarom vroeg ze hem om hulp. Was ze wel sterk genoeg geweest om in haar eentje een bank te fixen, had ze het gedaan. Ze hield de andere kant vast en keek toen naar de jongen, iets wat ze hiervoor nog niet echt had gedaan. Ze had overigens nog geen idee wat zijn naam was, nog wat voor type het was. Eigenlijk had ze nog helemaal geen hoogte van hem. Behalve dan dat hij behulpzaam was. Ze bedoelde maar, tegenwoordig waren er niet heel veel mensen die bereid waren met je te helpen met een verhuizing. Ze was blij dat hij haar buurman was. Misschien zou hij haar ook kunnen helpen met klusjes, misschien zou er een soort 'vriendschap' kunnen ontstaan. Ja, er was natuurlijk een mogelijkheid dat Shannon veel te voorbarig was met de voorspellingen die ze deed, maar dat hinderde niet. Het was een fijne en rustige gedachte om na te denken over de mogelijkheid om een relatie op te bouwen met deze man. Het was een veilige gedachte omdat ze de man in kwestie niet kende en enkel wist dat hij behulpzaam genoeg was om samen een bank naar binnen te tillen. En nee, ze was niet op een 'relatie' uit. Een vriendschappelijke relatie.
Hij neuriede een deuntje en ze probeerde er wat uit te halen. Het leek in niets op wat zij was gewend te luisteren. Nu ze erover nadacht, ze luisterde eigenlijk nauwelijks muziek. Vroeger als klein kind had ze zeker veel muziek moeten aanhoren, maar dat was allerlei klassieke muziek en om heel eerlijk toe te geven, daar had ze nou niet echt bepaald de beste herinneringen aan. Wat ze soms nog wel kon verdragen waren die liedjes op de radio. Lekker simpel, lekker meezingbaar. Daar kon Shannon nog wel eens van genieten. Natuurlijk niet al te vaak, want dan zou het ook weer te veel van het goede zijn.
"Een, twee, drie," zei ze, en ze tilde de bank op. Het was een zware bank en voorzichtig loodste ze met behulp van de onbekende jongen de bank naar binnen. Bij een bepaalde hoek liet ze de bank bijna uit haar handen glippen en gilde ze tegen de jongen;
"Gauw, laat hem los!" zodat hij niet ineens het volledige gewicht van de bank op zich zou krijgen. Ze schaafde zich lelijk aan de ruwe wand van de muur en ze vloekte zachtjes. "Sorry," zei ze. "Ik ga heel even een ..." Ze zweeg en staarde naar de bloeddruppels die omhoog kwamen hellen. Ze wist niet waar de pleisters waren.
"Nevermind it," zei ze toen maar. "Ik heb geen idee waar de pleisters zijn en ik ontsmet het later wel." Ze pakte de bank weer op.
"Klaar?" vroeg ze, en ze telde weer af.

- Sorry, mijn vergissing. Ik ken Troy nog niet zo goed, maar je hebt 't goed opgelost. 'k Wou niet gaan godmoden, zegmaar -