All of the roses ~ Rachel

Joël was met een goed humeur opgestaan en huppelde zijn bed uit naar de badkamer. Zijn haar lag er weer goed bij vandaag, ja niet dus. Hij pakte een kam die rechts van hem lag en haalde die nonchalant door zijn zwart bruine haren. Zijn kuif -hij kon er gewoon niet vanaf, daar was hij mee opgegroeid- stond deze keer wel juist. Hij knikte goedkeurend naar zichzelf in de spiegel en lachte. Het enigste waar hij echt dol op was van zichzelf was zijn lach. Hij had ongelofelijk witte tanden, en dus als hij lachte was dat tien keer mooier. Het maakte zijn gezicht een beetje goed. Hij haatte zijn gezicht. Dat was zo... Pf. Lelijk? Hij was er al sinds geen fan van. Maar hij was blij met hoe hij er uit zag en wie hij was. Hij wilde niemand liever dan zichzelf zijn. Hij glimlachte naar zichzelf en liep de badkamer uit. Hij was helemaal geen snob of zo, hij had gewoon geleerd zichzelf te accepteren. En dat was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk, je moest gewoon in je zelf geloven. En sommige hadden het daar zo te zien moeilijk mee. Het was echt een perfect weertje om naar een open bloemenveld te gaan. Het was de laatste dagen alleen maar snikheet geweest. En nu, in de late ochtend, was het een beetje afgekoeld en was het gewoon normaal. Dat was Joël zijn favoriete weer. En regen, dat vond hij ook geweldig. Hoewel sommige dat 'vreemd' vonden. Hij had niet echt honger, dus nam hij niets uit de koelkast. Joël ging de deur uit. Maar de hengst in de wei tegenover hem trok zijn aandacht weer. Twilight noemde hij, zijn pleegvader had hem laatst gekocht en Joël mocht hem helpen verzorgen. Hij kon dan misschien nog wel niet rijden, hij wist wel hoe je vriendelijk kon zijn tegen een paard. Hij nam afscheid van Twilight en wandelde richting het bloemenveld. Niet veel later kwamen zijn voeten al tegen roze rozen aan. Niet allen roze, ze waren er in alle kleuren en het maakte hem vrolijk. Hij glimlachte en hij vond een meisje een beetje verder op. Ze leek hem wel vriendelijk maar hij bleef nog even waar hij was.

Pling. Dat was het geluidje wat haar mobiel maakte. Rachel werd er wakker van en keek even om zich heen. Een diepe zucht verliet haar keel toen ze zag dat het haar mobiel was geweest wat haar had gewekt. Ze pakte hem op en ontgrendelde hem. Arg Melvin. Een jongen uit haar klas had een oogje op haar en sms'te haar non-stop. Ze werd er gek van. Hij mocht dan nog wel de popi van de klas zijn, maar ze vond hem echt niet leuk. Meiden keke haar op school arrogant aan om dat Melvin nou geen aandacht meer had voor de andere. Ze had gewoon niks met hem, en het maakte haar al helemaal niet uit of hij een popi was of niet. Bij de jongens ging het meestal om de reputatie, maar bij haar echt niet. Ze werd verliefd op de jongen waar ze verliefd op werd en meer niet. 'Schatje, alsjeblieft neem me terug.' Stond er in de sms. Rachel zuchte nog eens en rolde met haar ogen. Ze antwoorde gewoon niet meer. Het ergste was nog, ze had nooit met hem gehad en tegen iedereen zei hij van wel. Boos smeet ze haar tefeloon op het bed. Snel stond ze op en liep naar de kast waar ze een kort broekje uit pakte en een topje. Ze kamde haar haar en liet het over haar schouders hangen. Daarna pakte ze nog snel haar lage all stars en liep van de trap af. Haar moeder stond in de keuken. Waar haar vader was wist ze niet, vast op zijn oh zo belangerijke werk. "Rachel? Wat heb jij nou weer aan? We moeten naar je tante, en ik wil niet dat ze je zo ziet!" Riep ze een tikkeltje geïriteerd. "Oh dus ze mag de echte mij niet zien?" Riep Rachel terug toen ze richting de keuken liep. "Ik ga naar Dancer!" Zei ze boos tegen haar moeder terwijl ze een banaan pakte en die open pelde. "Doe niet zo brutaal jonge dame, ik verkoop dat beest nog een keer!" Waarom haar moeder nou zo kwaad deed wist ze niet, maar ze wist wel dat ze hier niet langer ging blijven. Ze mocht niet eens zich zelf kleden zo als wou, zoals ze was. Nee ze moest nette jurkjes aan en dergelijke, maar zo was ze niet. Boos liep ze terug naar boven waar ze wat kleren,geld en haar mobiel in een tas deed. Weer liep ze naar beneden en liep zo door naar de deur. "Rachel wat ga je doen?" Riep haar moeder nog. "Weg." Mompelde ze boos terug en pakte haar fiets toen ze buiten was en begon te fietsen. Zo hard als ze kon. Straks zou het 'hulpje' van haar moeder haar wel volgen. Ze kon nu ook niet naar Dancer want dat was de eerste plek waar ze zouden gaan zoeken. Toen ze buiten adem was stopte ze even en keek om zich heen. Het was mooi weer, ze kon wel even gaan wandelen bij het bloemen veld om haar hoofd een beetje leeg te maken. Dat was tenslotte hier dichtbij. Ze begon weer te fietsen en kwam al snel aan bij het bos waar ook het bloemenveld was. Daar bloeide echt zulke mooie bloemen! Rustig liep ze in de richting van het veld, en genoot van de vogeltjes die mooi aan het zingen waren. Na 5 minuten kwam ze der. De bloemen stonden vol op in bloei en het was een prachtig gezicht. Ze liet haar handen langs de bloemen gaan terwijl ze nog een stukje door liep. Vermoeid liet ze zich zakken in d le bloemen. Ze dacht terug aan alles. Haar moeder,Melvin,Dancer. Alles bij elkaar gaf haar een slecht gevoel. Stiekem rolde er een traantje over haar wang. Ze liet het maar gaan. Ze wist even helemaal niks meer. Toen ze wat hoorde keek ze ven kort achter om en zag een jongen lopen. Snel veegde ze de traan van haar wang en keek terug naar de jongen. Zou hij bij haar komen? Gezeldschap kon ze wel gebruiken. Even blies ze een rode pluk haar uit haar gezicht.

Toen Joël dichter naar het meisje toe liep, fronste hij even. Ze zag er niet bepaald gelukkig uit. Hij liep op haar af en tikte voorzichtig op haar schouder. Hij had geen probleem met troosten, ook al kende hij die persoon niet, hij zag niet graag huilende of ongelukkige mensen. Het meisje draaide zich naar hem om. Hij glimlachte flauwtjes. "Hé," zei hij zacht. "Gaat het wel?" Als iemand dan ongelukkig was, moest ze er wel over praten. Dat luchtte je hard. Hij wist er alles van, hij had zijn twee ouders verloren. Ze hadden hem gedumpt. Hij woonde nu bij twee pleegouders die hem nooit begrepen. Niemand wist hoe hij zich eigenlijk voelde. Alleen Twilight, die leefde echt met hem mee. Hij had nog niet echt vrienden kunnen maken in HH, dat kwam niet omdat hij niet sociaal was of zo -want dat was ie wel- maar het kwam meer door het feit dat hij anders was dan de rest. Joël had geen ouders die hem altijd verwende. Eigenlijk had hij geen ouders, en als hij dat die vrienden dan vertelden... Dan leek het alsof hij een besmettelijke ziekte had. Hij had nu al twee jongens leren kennen die hem namen zoals hij was. Maar daar bleef het nog wel bij... Dit roodharig meisje was het eerste méisje dat hij tot nu toe was tegengekomen. Toen Joël het meisje haar gezicht onderzocht, wist hij zeker dat hij een opgedroogde traan zag kleven op haar wang. Ze had de traan weggeveegd zodat hij er niets van zou merken. Maar Joël merkte dat maar snel genoeg. Er stonden mooie volle witte wolken aan de hemel en een lekker weertje. Niet te warm niet te koud. Maar dit meisje had wel weinig aan. Ze hadden voorspeld dat het eerst mooi weer ging worden, maar dat het vervolgens ging onweren. Hij zou haar dan wel zijn vest lenen, een meisje mocht niet bevriezen van de kou. En Joël was een heel beschermend type. Hij wilde niets liever dan helpen. Hij zou zijn leven geven voor andere. Zelfs mensen die hij niet kende. "Ik ben Joël." Zei hij met een vriendelijke toon, en hij glimlachte klein. "Heb je gehuild?" Vroeg hij. Joël was er bijna zeker van, maar het was beter als ze het zelf toe zou geven. Joël kon echt geen naam bij dit meisje bedenken. Er paste van alles bij haar.

De jongen naderde en Ravchel draaide zich snel om. Wat moest ze nou doen? Hij tikte even op haar schouder. "He." Hoorde ze de stem achter haar zeggen. Ze draaide zich om e keek naar de jongen die glimlachte. "Gaat het wel." Rache keek even terug naar de grond. "Heei en ja hoor." Zei ze snel. Natuurlijk loog ze. Het ging helemaal niet, e had ruzie met haar moeder, melvin, ewoon met iedereen. Ze was weggelopen en kon nergens heen. Bepaald oke vond ze dat niet. Ze haalde even haar handen door haar haar en trok daarna haar kniën tegen haar aan. Ze had gedacht dat het warmer zou zijn vandaag, maar dat viel even vies tegen. Gelukkig had ze wel en vest mee genomen in haar tas. Wat zou hij nu wel niet allemaal denken? Er zit hier zomaar een meisje in het gras, zomaar met een tas en net gehuild. Dat ag hij vasst wel. Als iemand net gehuild had kon je dat altijd zien. "Ik ben Joël." Zei hij vriendelijk. Rachel keek hem weer aan met een kleine maar lieve glimlach. "Heb je gehuild?" Vroeg hij daarna. Rachel keek even naar haar voeten. "Mooie naam heb je." Zei z wat verlegen. "Ik ben Rachel." Zei ze er achteraan. Even wist ze niet wat ze moest zeggen." Eeumh ja, ik heb ruzie met mn ouders en ben weg gelopen. Vandaar deze tas." Zei ze waarna ze even op de tas sloeg. "Ik heb ook nog eens haat van iemand op mn school die me de hele tijd smst om me terug te krijgen, terwijl ik nooit wat met hem heb gehad." Ze haatte het om zo te zijn. Normaal was ze de leuke vriendelijke meid, die altijd met iedereen kon opschieten. Maar nu...? Wat zou Joël wel. Niet van haar denken nou? Dat antellende kind die een beetje jankt om een ruzietje. Eigenlijk was dat ook wel zo. Maar het waren alle gebeurtenissen opgestapeld en dit was de druppel. Weer even nagedacht over alles, overwon een klein traantje het toch om over haar wang te rollen. Weer boos veegde ze hem weg. Ze wilde weer zich zelf zijn. Niet dit..rare wrak. Ze kon eigenlijk wel wat vrolijkheid gebruiken, even niet meer denken aan alle problemen. Hopelijk was Joël ook in voor een lolletje want anders ging ze maar hier blijven treuren. "Sorry." Verontschuldigde ze zich zelf. Een beetje tegen een wild vreemde haar verhaal vertellen. Ze was ook eigenlijk wel heel erg vreemd! Maarja het voelde wel ietsje beter met gezeldschap.

Joël naar haar verhaal. "Heei en ja hoor." Had ze gezegd. Hij keek haar even goed aan, maar hij wist al dat ze stond te liegen. Maar hij ging zich er toch niet mee bemoeien? Toch vond hij het niet leuk. "Mooie naam heb je," zei ze. Joël glimlachte lief naar haar. "Dankje, jij ook." Rachel. Daar zou hij toch nooit op gekomen zijn. "Emh ja, ik heb ruzie met mn ouders en ben weg gelopen. Vandaar deze tas." Zei ze dan. Joël knikte begrijpelijk. "Ik heb ook nog eens haat van iemand op mijn school die me de hele tijd SMS't om me terug te krijgen, terwijl ik nooit wat met hem heb gehad." Joël fronste. Dat was vreemd. "Hoe bedoel je? Heeft hij het iedereen dan wijs gemaakt?" Hij voelde met haar mee. Het liefst van al wilde Joël haar opvrolijken met iets. Maar hij kon niets bedenken. Hij zelf werd vrolijk van de bloemen hier zelf. Of ja.. Vrolijk misschien ook niet echt, maar het gaf je toch een beter gevoel. Hij keek naar de traan die over haar wang rolde, Rachel veegde hem boos weg. Ze wist hoe ze zich voelde. Je wilde je laten gaan, wilde alle tranen laten komen. Maar je kan niet, het mag niet. Hij wist het maar al te goed. Joël zuchtte diep. "Sorry." Verontschuldigde Rachel zichzelf. Joël schudde met zijn hoofd. "Ik weet hoe je je voelt, echt waar." Zei hij en keek naar de bloemen die zich krulden rond zijn voeten. "Maar je moet je erbij neerleggen. Trouwens, je bent het mooiste als je lacht." Zei hij. Elk meisje was mooier als ze lachte. Dat was gewoon zo. Als je een heel knap meisje ziet, met een zuur gezicht, is een meisje dat misschien iets minder is met een lachend gezicht, veel mooier. Hij wist het. Hij heeft het allemaal gezien. En Rachel moest ook ontdekken dat ze veel mooier was als ze het leven toelachte. "Je moet verder," glimlachte hij nog opvrolijkend naar haar. "Kan ik je ergens mee opvrolijken?"

Rachel glimlachte naar het verhaaltje van Joël. Eigenlijk was dat wel lief van hem. Ze was eigenlijk ook een jankerd hoor, ze zou zich er gewoon over heen zetten. Het maakte haar gewoon nu even niet meer uit. Hopelijk zou het wat warmer worden binnen deze dagen, want ze had zin om te zwemmen om een of andere manier. "Kan ik je ergens mee opvrolijken?" Vroeg hij. Lachend keek ze achter om. Nou eerlijk gezegd had ze geen idee, maar het feit dat hij er al was maakte haar al vrolijk, anders zat ze er nu nog steeds te mokken. Ze zou van af nu gewoon weer lol maken, dat vond Joël waarschijnlijk ook wat gezelliger. Ze stond op en deed haar tas even goed. "Opvrolijken heb je al gedaan! Normaal ben ik helemaal niet zo'n zeur pruim." Zei ze grinnikend. Ze wou weer gewoon lol.Misschien ging ze straks wel naar huis, en dan gewoon haar ouders te negeren. Maar misschien ook niet, ze zou straks wel even kijken! "We kunnen misschien naar het strand, maar misschien is dat wel een beetje te koud?" Ja en wie zei dat Joël van zwemmen hield? Ze konden misschien wel even naar de stad gaan en daar wat drinken ofzo. "We kunnen naar de stad gaan? Dan trakteer ik je op een drankje!" Stelde ze voor. Naja, ze keek wel wat Joël wou. Ze ging wel mee in zijn beslissing. Ze bekeek hem stiekem weer even. Grappig want zo open en bloot zou ze dat niet doen. Rachel keek even om zich heen en ging met haar hand langs een bloemetje. Een bij vloog boos weg. Ze grinnikte even. "En, woon je hier al lang?" Ja, echt zo'n random vraag, maar je moest het gesprek toch op gang houden. En ze had hem nog nooit hier gezien, dus misschien woonde hij hier wel net ofzo. Wie zou het weten? Even dacht ze aan Dancer, die nu op haar aan het wachtten was. Gelukkig zou ze niet verhongeren, want de stalhulpen gaven elk paard gewoon te eten. Als ze niet naar huis zou gaan, dan zou ze vanavond er wel heen gaan, niemand die het zou merken. Dan zou ze haar paardje ophalen, en dan liep ze samen met haar weg. Maar nu was ze hier met Joël en ze was even lekker van plan om even lol hebben met hem.