Think out of the box! (BEZET)

Desaja draafde ontspannen over het asfalt, zich van geen kwaad bewust. De merrie schudde eens met haar hoofd tegen de vliegen, niet dat er zoveel waren. Haar hoeven maakte een leuk geluid op het asfalt, maar eenmaal dat ze mensen rook besloot ze toch maar het bos in te gaan. De jonge merrie was naar HH gekomen om haar zus te zien, die ze al sinds de bossen in Noorwegen niet meer gezien had. Sage en zij waren altijd vriendinnen geweest, iets wat niet veel zussen konden zeggen. Haar grote zus was ook letterlijk groot, Sage torende met gemak boven Desaja uit, maar dat maakte hen nooit uit. Desaja was het type paard dat vrienden met iedereen wilt zijn, iemand die je automatisch wilt beschermen, de onschuld zelve, haar grote zus was agressief, liet zich nooit doen. De bruine merrie had altijd naar Sage opgekeken, naar de manier waarop ze duidelijk maakte dat ze zich niet liet doen. Diep in haar gedachten verzonken lette ze niet zo op waar ze heen ging. Eenmaal dat ze door had dat ze diep in de bossen was verdwaalt was het al te laat. Verdwaalt, verloren, verzonken in haar gedachten. Typisch Desaja. Ze ging over naar stap en keek even rond zich. Ach ja, niets om je zorgen over te maken. Ze stapte een tijdje, niet alleen verdwalend in het bos maar ook in haar gedachten. De tientallen bevindingen, meningen, feiten,... maakte haar geest chaotisch maar toch rustig en geordend. Haar neus snoof de geur van een ander paard op, iets waar ze zich niet direct zo op fixeerde, eenmaal dat de gedachte over de onbekende geur zich naar haar bewuste geest drong stond ze stil. Een paard, hengst, onbekend, wild, dat waren zo de dingen die ze aan de geur kon vertellen. Er hing een muskus geur om het paard heen, maar het was nog niet zichtbaar. Desaja besloot om gewoon verder te stappen, als het paard wou zou het zich wel bekend aan haar maken.

Een ruige zwarte hengst bewoog zich voor het eerst door de bossen van HH, tenminste, dat was wat Andor van zichzelf vond. Zijn groene kijkers gingen over de donkere bomen langs hem en hij nam elk detail in zich op. Hij vond een zeer klein grasveldje met kort afgereden gras. Lieten die mensen dan niets voor hun over? Hij zette zijn tanden in het malse gras en genoot van de verse gras smaak in zijn mond. Nadat hij zijn buikje even rond had gegeten begon hij een beetje rond te draven. Zijn zwarte hoeven gleden over de verrotte bladeren die zich onder zijn voeten bevonden. Er hing een verschrikkelijk warm weertje rond in de lucht, daar was hij niet bepaald fan van. Hij hield meer van het koele winter weertje. Opeens stond hij abrupt stil. Er kwam een geur in hem op. Een geur die hem wel aan stond. Het was de geur van een merrie. Net zoals hem wild. Hij voelde de adrenaline in hem naar boven komen. Deze merrie moest maar eens kennis maken met deze hengst hier. Andor deed het heel rustig aan. Hij nam rustige passen richting de merrie haar geur. De geur was nu heel dichtbij, hij had het gevoel alsof hij er recht in stond. Maar er was nog geen blink van een merrie te zien. Hij bekeek zijn omgeving goed. Hij bleef met zijn ogen gericht op een grote groene struik. Maar zijn interesse was niet daarvoor. Zijn kijkers stonden op een prachtige bruine merrie gericht. Hij smolt bijna. En dat kwam niet door de hitte. Hij stapte met grote passen op d'r af. Hij stond nu maar een paar meter van haar af. "Wel hallo daar," zei hij. Je hoorde het amusement in zijn stem. Hij wist zeker dat hij indruk zou kunnen maken op deze merrie. Dat kon hij op iédere merrie. Deze was wel bijzonder knap. Toch begonnen zijn gevoelens niet te werken. Het was gewoon een bevlieging voor hem. En het deed nooit kwaad op een beetje te flirten en een beetje met de merrie te spelen. Zijn broertje, Aros, zou daar wel iets tegen hebben. Maar wat kende die nu van leven? Die wist amper hoe je een merrie moest aanpakken? Maar Aros was de laatste waar Andor nu aan wilde denken. Andor maakte een cirkeltje rond de merrie en stopte voor haar. "Andor is de naam." Zei hij met een sappig en schorre stem.

Desaja kreeg een hengst voor zich die met grote passen naar haar toe bewoog. Ze deed automatisch een paar passen naar achteren. Zijn stem had een vrij schorre, geamuseerde, sappige klank. Het was een ware streling voor oor, Desaja was altijd al een merrie geweest die te snel verliefd werd en deze zwarte hengst maakte zeker indruk op haar. Hij liep een cirkeltje rond haar waarbij ze hem nauwgezet in de gaten hield, zijn zwarte flanken glommen zelfs in de schaduw en je kon de krachtige spieren eronder zien rollen. Je zou het er nog warm van krijgen. Het was wel duidelijk dat de hengst haar knap vond en ze vond hem ook niet lelijk. Zijn naam al evenmin en zijn stem was gewoon... Om sprakeloos van te worden. "Mooie naam heb je, de mijne is Desaja." Haar bruine ogen keken in de groene van Andor, de hengst leek gemaakt om merrie's te verleiden hun hart aan hem te geven zonder erbij na te denken. En als ze heel eerlijk moest zijn, ze was een beetje naïef. Desaja moest erop letten dat ze niet zou bezwijken onder de begerige blik van zijn ogen. Haar onderbewuste had allang geïnteresseerd dat hij niets voor haar voelde, alleen voor haar uiterlijk, maar daar was haar bewustzijn nu eens echt niet mee bezig! "Ben je al lang in HH, Andor?" Haar stem klonk liefelijk, even liefelijk als ze er zelf uitzag, als water op kristal had haar grote zus eens gezegd. De merrie schudde eens met haar hoofd en begon terug te stappen, want ze was als een beeldhouwwerk verstijfd toen er ineens een onbekende hengst voor haar stond, een volledig begrijpelijke reactie, vooral als de hengst in kwestie met haar flirtte. Sage zou me zo uitlachen als ze me zo zag staan, verloren voor een hengst, flitste door haar gedachten en ze begon zelfzekerder door te stappen. De zwarte hengst volgend. Haar staart zwiepte steeds heen en weer om de weinige vliegen die haar teisterden weg te jagen. Ontspannen en gespannen tegelijk werkte ze zich een weg door de bomen. "Nog fijne andere paarden tegengekomen? Ik nog niemand, maar ik ben hier dan ook net." Kinderlijke onschuld klonk door haar stem heen, iets wat wel meer paarden had vertederd, of geïrriteerd als ze uit waren op ruzie. Maar het had haar ook vaak genoeg in de problemen gebracht, hengsten die signalen fout oppikte, paarden die haar ongelijk behandelden of haar probeerden te misleiden, en eerlijk gezegd zou het niet de eerste keer zijn dat het nog lukte ook. Ach ja, het was nog nooit erg geweest dus maakte het haar niet zoveel uit.

Andor had het zeker naar zijn zin. Het grappige was dat de merrie het niet leek door te hebben dat hij met haar speelde. "Mooie naam heb je, de mijne is Desaja." Mooie naam heb je? Hm... Hij wist niet of hij daar blij mee moest zijn. Maar haar naam was echt niet mis. Het had iets mysterieus waar Andor het heet van kreeg. "Ben je al lang in HH, Andor?" Ze had een liefelijke stem. Er zat ook speelsheid achter. "Nee, dat ben ik niet, lieverd." Zei hij traag. "Ik ben hier juist een... Een dag?" Ja, een dag. En hij was zijn broer nu al kwijt. Niet dat hij dat erg vond, die zat nu vast vogels te bestuderen of zijn omgeving aan het keuren. Dat was toch het enigste wat dat dom paard allemaal deed. Die gast was levenloos. Hij focuste zich terug op de bloedmooie merrie. "Nog fijne andere paarden tegengekomen? Ik nog niemand, maar ik ben hier dan ook net." Zei Desaja terwijl ze verleidelijk tussen bomen doorliep. Hij had zin om met zijn zachte lippen over haar glanzende vacht te gaan. "Ik ook niet," zei hij opgewekt. "Jij bent de eerste, en je bent wel fijn, hoor." Hij volgde Desaja's passen op een afstandje en bekeek elke beweging die haar kont maakte. Waarom was ze zo heerlijk om naar te kijken? Hij zou uren lang gewoon naar haar kunnen kijken. Haar stem was ook al zo vertederend. Hij zou nog plezier aan deze kunnen hebben. Hij begon wat sneller te stappen. Nu liep Andor langs haar en hij keek haar verleidelijk aan. Hij kon zo van die blikken hebben, waar ze altijd voor vielen. Bij sommige merrie's had hij al meer zijn best moeten doen maar het was hem nog steeds altijd gelukt om hun onder zijn macht te krijgen. "En hoe zit het met jou?" Vroeg hij met een sexy stemmetje. "Hoe vind jij het hier tot nu toe?" Toch voelde hij helemaal niets voor deze merrie. Het was alleen leuk om haar in zijn macht te krijgen. Voor de rest moest hij helemaal niets van hem hebben. Hoelang was het wel al niet geleden dat hij echt verliefd was geweest? Hij herinnerde zich Dream, een witte merrie met een prachtig lichaam. Ja, op haar had hij toen wel zijn zinnen gezet. Maar die was jammer genoeg naar ergens heel ver van hier vertrokken. En moest hij het nu echt bij een merrie houden? Andor wendde zijn ogen even van haar af en zocht even naar gras. Hij kreeg heel snel honger altijd. Kwam het van die hete merrie's hier? Hij zette zijn tanden even in het groene gras dat hij had zien staan. De smaak was wel oke, maar het leek alsof het gras al zeer oud was dus spuugde hij het uit. "Gadverdamme." Kuchte hij, helemaal vergeten dat Desaja erbij was. Hij keek naar haar op en grinnikte.

Desaja keek even om toen ze het woordje lieverd hoorde, zo werd ze wel vaker genoemd omdat ze ook zo'n lieverd was. Maar bij deze hengst kreeg het woord een andere lading. Hij vertelde dat hij hier nu net een dag was en dat ze wel fijn was, zijn stem was opgewekt. "Dankjewel voor het compliment. Insgelijks." Ze voelde hoe zijn ogen over haar heen gleden en werd er wat opgelaten van. Desaja keek om toen hij haar een vraag naar richtte. "Het zit goed met mij, ik heb het hier naar mijn zin, mijn zus is hier ook dus ik ben niet alleen." Andor leek na te denken dus Desaja ging even grazen. Het gras hier smaakte oud, maar eetbaar. Als ze eerlijk moest zijn at ze alleen om maar iets te kunnen doen, de hengst maakte haar opgelaten, zenuwachtig. Desaja was het niet gewend om in de buurt van hengsten te zijn. Andor's hoofd zakte ook, zij had genoeg van het oude, eetbare gras. Hij leek het minder te kunnen hebben dan zij en zei gadverdamme, Desaja had voorkeur voor ieuw en was niet zo'n fan van woorden als gadverdamme. Ze keek even afkeurend, Andor grinnikte. Ach ja, als hij het wou zeggen dan zei hij het maar. Haar benen kwamen terug in beweging, ze stapte even en ging toen over naar draf, bij iedere beweging zwiepte haar staart mee. Desaja had dorst en ze rook en zag hier geen water. Maar ze wist wel ongeveer waar ze heen moest en dat was nog wel een stukje lopen. De bruine merrie liep mooi, en dat wist ze, haar oor draaide zich naar achter toen ze Andor's passen vlak achter zich kon horen. Hij volgde haar weer. Niet dat ze het erg vond als ze eerlijk moest zijn. Ontspannen liet ze haar hoofd wat zakken en zigzagde tussen de bomen door tot er genoeg plaats was om in galop te gaan zonder direct tegen een boom te knallen. Ze gingen niet in rengalop maar Desaja nam grote passen en ze gingen toch absoluut niet traag. Het was afschuwelijk warm geworden en toen ze bij het water kwamen en Desaja de tijd had genomen om te drinken liep ze het water in. Het was heerlijk verfrissend en het kwam tot iets boven haar benen. Ze schraapte met haar hoef onder water waardoor er veel water opspatte en ze Andor ook helemaal nat maakte. Desaja lachte verontschuldigend naar hem, "Oeps."