New here

Het was toch een schok dat ze alleen moest gaan wonen. Oud was ze niet, en erg ervaren ook niet. Maar Dyani besefte de voordelen; nu kon ze verder afvallen, zonder gezeur van haar moeder dat ze moest eten. Ze sloeg haar benen over de rand van haar bed en liep naar de badkamer. Na een lekker warme douche kleedde ze zich aan en kamde haar haar door. Ze ging naar beneden en nam een paar afval pillen in. Morgen zou ze zich gaan wegen. Ze liep naar buiten en deed de deur op slot. Ze woonde hier pas net, het was tijd om te gaan kijken wat er allemaal was. Ze liep richting het noorden toen ze bij de weides kwam. Wauw, allemaal paarden stonden erin. Een glimlach kwam op Dyani's gezicht. Een bruine merrie, duidelijk drachtig, kwam naar haar toe. Voorzichtig aaide Dyani de merrie over haar neus. Ze hoorde haar maag knorren. Nu het later werd kreeg ze honger, doordat ze nog niet gegeten had werd ze ook duizelig. Ze hielt zich bibberend aan het hek vast. Het was wel vervelend, het was eng. Maar ze was eraan gewent.

-Open voor mensen-

Riot
Hij fronste toen hij zijn reflectie zag in het raam van een boerderij; zijn wenkbrauw was gescheurd en er zat een donkere plek op zijn jukbeen, aan de linkerkant. Ach, het deed er niet toe; de ander was er erger aan toe dan hij en hij was niet degene die was begonnen.
Hij raakte uit de bebouwde kom en merkte dat hij rustiger werd. Hij moest even wegzijn uit de stad.
Hij passeerde een aantal weilanden en zag iemand staan. Aanvankelijk interesseerde dat hem geen fuck, tot het hem opviel dat deze persoon zich aan het hek vastklampte. Hij fronste. Was er iets mis?
Hij mocht dan af en toe een klootzak zijn, hij had ook morelen.
Hij liep naar het meisje toe, dat een heel stuk jonger was dan hij
"Gaat het?" vroeg hij kort, haar kritisch opnemend. Trilde ze? Wat was er met 'r aan de hand?

kort kutstuk, sorry :/

Ze hoorde het grint van het pad kraken, er kwam dus iemand op haar af. De zwarte vlekken voor haar ogen gingen langzaam weg, dus kon ze zien wie er op haar af kwam. Een jongen met een beetje een eng uiterlijk vond ze. Maar ze wilde geen vooroordelen hebben. Langzaam probeerde ze het hek los te laten, maar haar slappe benen lieten dat niet toe. Als haar vriendin dit hoorde, ze wist zeker wat ze zou zeggen, het zelfde als de vorige keer; Dyani, je gaat nu naar het ziekenhuis, je hebt anorexia! pff daar werd ze nog eens ziek van. Dat eeuwige gemekker van haar. Irritant kind. "Gaat het?" hoorde ze toen. Onzeker keek ze de jongen aan, hield haar buik strak in, in de hoop dat ze dan dun leek. "J-ja, gewoon een beetje duizelig, heb ik wel vaker..." stamelde ze. Shit, was het handig om te zeggen dat ze vaker duizelig was? Wat zou de jongen denken?

"J-ja, gewoon een beetje duizelig, heb ik wel vaker..."
Een geërgerde zucht ontsnapte aan Riot's keel. In de korte tijd dat hij hier voor haar stond was hem wel redelijk duidelijk wat hier gaande was.
Met een automutilerende, anorectische vriendin herkende je het een en ander.
"Als je liegt, doe het dan goed, ik ben niet achterlijk," zei hij koel. "Ga wat vreten, je bent ziek mager en het staat je niet."
Hij wist dat hij hard was, maar het was de waarheid. Solance was voor hem prachtig ondanks wat ze haar lijf aandeed. Dit meisje moest gewoon vreten. Hij schoof zijn hand in zijn jaszak en viste er een zakje met een boterham uit, die hij haar onverschillig toewierp.
"Jam," zei hij slechts.
Hij liep naar het hek van het weiland en keek naar de paarden die er stonden. Hij moest echt eens wat vaker gaan rijden, al was het maar ergens bij een manege. Het maakte hem rustig, hield hem in toom.
En dat was iets wat de heetgebakerde jongen wel kon gebruiken. Hij raakte bijna wekelijks in de problemen. Negen van de tien keer kwam hij er redelijk goed vanaf, maar toch; de locale autoriteiten waren er minder over te spreken en konden het hem zeer moeilijk maken als hij zich echt goed misdroeg. Wat hij vandaag had gedaan viel mee; het had zich in een steegje afgespeeld, was niet zijn schuld en de ander had er niet meer dan hooguit een kapot sleutelbeen aan overgehouden.

Een geërgerde zucht ontging haar niet. Oke, haar leugen was nog al doorzichtig. "Als je liegt, doe het dan goed, ik ben niet achterlijk," zei hij koel. "Ga wat vreten, je bent ziek mager en het staat je niet." Dyani keek de jongen kort aan en staarde daarna weer het weiland in. Niet veel later hoorde ze een rits open gaan en werd haar een broodzakje toegeworpen. Het belandde in haar handen en ze staarde er wat onzeker naar. "Jam," zei hij slechts. Een paar paarden kwamen nieuwsgierig op haar af. Ze aaide er een, zijn warme vacht deed haar lichaam weer een beetje verwarmen. Ze legde het zakje achter zich weg, maar was bang voor de reactie van de jongen. Dit leek haar niet echt een type dat zo zou opgeven... Maar zo was zij ook niet. Ze zou dit alles niet zo maar naast haar neer leggen, niet nu ze net dunner aan het worden was. Dat had de jongen zelf ook gezegt. Ze was dun. Maar nog niet dun genoeg. Ze had eindelijk iets gevonden waar ze wel controle over had. Want na veertien jaar zag ze wel dat ze geen controle had over de baan van haar leven. Ze was bang, bang om de verkeerde keuzes te maken. Ze wilde het goed doen, maar wist niet hoe. Ze had er geen controle over. Een jaar geleden begon ze met afvallen, eerst had ze een doel; zoveel kilo. Na een maand streefde ze niet meer. Het voelde gewoon goed om haar lichaam en haar eet gedrag wel onder controle te kunnen houden. Maar ook dat was niet altijd zo. Vorige week nog was ze de controle kwijt en had ze een vreetbui gehad. Ze wilde het tegenhouden, maar het lukte niet. Ze hunkerde naar de controle die ze nooit had gehad, terwijl andere haar steeds probeerde te stoppen. Probeerde haar leven te verpesten. Ze had slechts een paar vriendinnen gehad, maar die hadden haar ook verraden. Ze begrepen haar niet. Ze hadden haar nooit begrepen.

Het was lang, lang geleden dat Solance op een paard had gezeten, maar het beviel haar verdomd goed. Het paard waar ze nu op reed was familie van Nocture of the Shadows, het paard dat overal gevreesd werd. Hoe toepasselijk, dit paard heette Dance of the Shadows. Schaduwen. Overal, altijd. Een grijns lag om Solance lippen, vooral doordat de humor haar niet ontging. Het dier was vriendelijker dan zijn broer, was een echt werkpaard, was bereid alles voor je te doen. Solance had het niet verwacht, maar onbewust beviel het brave karakter haar wel. Heel anders dan haar Morte, heel anders dan de paarden van haar moeder. Misschien, als Solance het graag genoeg wou, kreeg ze hem wel. Als ze het wou... Een doel in haar leven. Ze zou het wel overleggen met Riot.
Oh ja, Riot, die had ze ook al een tijd niet gezien. Een tijd, twee dagen. Ze grinnikte even om zichzelf, verbaasd over het geluid. Hoe die jongen haar compleet veranderde, van het verloren meisje in deze grote mensenwereld, naar een ongelukkig meisje die een doel had in haar leven. Op sommige momenten zoals nu, durfde ze zichzelf even gelukkig te noemen. Als hij dicht bij haar in haar buurt was, was ze ultiem gelukkig. Die keren dat hij háár verdedigd had.. Het maakte haar diep gelukkig.
Ze dreef Dance aan tot een drafje en maakte zichzelf het comfortabel op de zwarte paardenrug. Ze reed zonder zadel op een 'wildvreemd' paard, omdat met zadel rijden niet kon. Het zadel van Dance was niet goed en veroorzaakte daarom wondjes. Ze waren op zoek naar een nieuw zadel, daar niet van, maar toch. Toen zag ze hem. Met een ander meisje. De jaloezie balde in haar maag samen toen ze ook nog eens zag hoe mager dat kind was. Dat kind.
Ze was te jong voor hem, veel te jong, dat zag Solance ook wel, maar het was wel háár Riot waar ze in de buurt stond. Had ze eten bij zich? Pff, amateur. Ze liet Dance overgaan naar de stap en bleef naar Riot kijken. Het meisje interesseerde haar niet meer, Riot.. leidde al haar aandacht af. In stilte volgde ze de conservatie, voor zover je die kon noemen. Ze grijnsde toen ze Riot hoorde zeggen dat de magerheid het meisje niet stond. Toen kromp ze in elkaar. Zij was.. niet mager genoeg. Echt niet. Ze beet op haar lip. Dit was dubbel. Hij kon bedoelen dat Solance te dik was of dat Solance... ook lelijk mager was. Ze zuchtte en keek toen weer naar het tweetal. Brood met jam. Natuurlijk, Riot was best wel een heer. De irritatie in zijn stem klonk heerlijk, klonk als muziek in Solance' oren. Maar aan de andere kant, het meisje kon er waarschijnlijk ook bar weinig aan doen dat ze zo was zoals ze was. Solance hield stil voor het tweetal, sprong soepel van Dance af en wachtte even. Niet dat de duizeligheid een schok was, niet dat ze geen zwarte vlekken zag. Ze belandde verkeerd op haar voet en moest even wachten tot de pijn weg was getrokken.
"Riot." Haar stem klonk haast opgelucht. Twee dagen kon best wel lang zijn. Ze liep naar hem toe en drukte haar lippen vederlicht op zijn wang. Ze wou niet te ver gaan en het was voor haar nogal nieuw om liefde te tonen waar de rest van de wereld bij was.
Vervolgens knikte ze het meisje toe wat erbij stond. Hoe oud was dat meisje nu eenmaal? Kort gleed Solance haar blik naar de armen van het kind. Niets, nada, noppes. Geen littekens, dat scheelde. Haar blik gleed naar het gezicht van het meisje, ingevallen van het niet-eten. En toch.. tekenen van depressie leek ze niet te hebben, ze zag er niet echt danig ongelukkig uit. Maar wie was Solance om te oordelen?
Waarschijnlijk was het een pro-ana meisje, die deel uitmaakte van die sekte. Solance deed 't op eigen kracht, hoe lullig het ook klonk. Niets een forum, gewoon hupsakee. Niet meer eten om je te verzetten tegen dat achterlijke kutleven. Helaas was ze doorgeslagen en had ze dat niet meer geheel onder controle toen ze Riot leerde kennen. Want nu was haar leven iets minder kut.