Is it you? ~ Chris

Juliette had vandaag geen zin om op te staan. Maar ze had geen keus. Ze moest aan die vervloekte dag beginnen. Ze zocht naar haar haarborstel en ging er vlug mee door haar lange blonde krullen. Juliette was best trots op haar haar, maar ze had liever iets anders gewild. Maar ja. Ze dook haar kledingkast in. Ze had behoefte aan een lekkere Espresso, en wilde dus even naar het café hier in de buurt gaan. Juliette nam een simpel kleedje uit de rommelige kast en trok het in een wip aan. Even later ging ze de trap af. Ze liep iets te snel en een foto kader viel de trap af. Juliette wandelde er naar toe en pakte het op. Hé... Dat was. Juliette was hem al helemaal vergeten. Het was een foto van haar en haar beste vriend Chris. Juliette miste hem zo hard, ze hadden nooit afscheid kunnen nemen. Het was echt slecht van haar geweest nooit meer contact met hem op te zoeken. Juliette had de laatste tijd zoveel dingen aan haar hoofd dat ze amper nog aan iets van vroeger had kunnen denken. Als Juliette op dit moment een wens mocht doen had ze zeker gewenst dat ze haar goeie vriend terug had. Hij was anders dan de rest geweest. Hij was eigenlijk een meisje... Maar toch een jongen. Het was ingewikkeld, maar Juliette had het begrepen. En dat deed ze nog steeds. Ze zette de foto van haar en Chris terug neer op het zijtafeltje en wandelde verder naar beneden. Ze nam snel een stuk brood en smeerde er wat kip curry op. Even later ging ze de deur uit. Het café was hier niet ver vandaan, en dus kon Juliette zonder problemen met de voet gaan. Ze droeg gewone zwarte gimpen, waarmee het wandelen niet zo moeilijk was. Toen ze de drukte al in kwam, zocht ze naar een goed café. Waar zou ze een Espresso kunnen vinden? In alle natuurlijk, maar sommige waren gewoon niet goed. Juliette ging maar een gewoon café in en zette zich op een hoge bar stoel. "Wat wilt de dame?" Vroeg een jonge gast flirtend. Juliette glimlachte kort. "Espresso, alstublieft." De jongen grijnsde. "Natuurlijk." Hij draaide zich om en verdween in het deurtje waarop stond in grote drukletters: 'Niet voor onbevoegden.' Juliette rolde met haar ogen. Egoïsten. Hij kwam terug met een heerlijk verse warme Espresso. Juliette bezorgde hem het geld. Omdat het nog niet druk was bleef hij maar wat bij haar rondhangen. "Wat is je naam?" Vroeg hij. "Juliette." Zei ze kortaf en draaide zich om met haar stoel. De jongen wist duidelijk niet meer wat hij moest zeggen dus hield hij zich maar bezig met glazen afdrogen. Haha, niet bij mij gast, dacht Juliette speels. Juliette draaide zich terug om naar de jongen en dronk op haar gemak van de Espresso.

Voor fucks sake! Konden die klootviolen hem dan NOOIT met rust laten? Met gebalde vuisten stond hij voor twee jongens. Eentje met een blauwgeruit blouseje, zijn blonde haren strak achterover met zat gel. De ander zwart haar, emo-style, viel voor zijn ogen en daarbij kwamen zijn grijze ogen vet goed uit. Normaal hield Chris wel van dat soort mensen, die emo-achtigen of emogekleeden. Maar vandaag? Vandaag kon hij ze missen als kiespijn. Hij knarste met zijn tanden.
"Ga weg," riep hij, terwijl hij ze kwaad aanstaarden. Ze kwamen enkel maar dichterbij. Hij werd in een hoekje gedreven! Voor fucks sake, waarom?
"Zeg, Laurens hierszo is nog op zoek naar een leuke..." Er werd diep adem gehaald om vervolgens loeihard te roepen; "VRIENDIN!" Chris verblikte of verbloosde niet. Was dat de reden? Was dat serieus de reden dat hij hier in het nauw gedreven werd? Hij liet een diepe zucht vallen.
"Ik weet dat je graag op date gaat met mijn nichtje, Laurens," begon hij zelfverzekerd. "Maar mijn nichtje gaat niet uit met gladde glijders. Weet je trouwens zeker dat je op zoek bent naar een meisje? Ik zie je eerder bij een jongen staan." Laurens werd rood. "Gevoelig punt, bro?" vervolgde Chris. Hij bevond zich nu op dun ijs, en dat besefte hij maar al te goed.
"Rot op, manwijf!" gilde die Laurens nu. Hij kwam naar voren, duwde Chris op de grond en trapte naar hem.
"Nee, nee! Laat me met rust!" riep Chris, terwijl hij zijn lichaam zo goed als het ging probeerde te bedekken. "Ik heb jullie niets gedaan!"
"Nee," grauwde Laurens. "Maar je bent een vieze, vieze, vieze nicht. Je bent niet eens een echte jongen, doe dan ook niet zo." Chris werd overeind getrokken en zijn shirt werd van zijn lijf geript. Chris sloot zijn ogen terwijl de tranen langs zijn lichaam liepen.
"Wow," zeiden beide jongens tegelijk. "Nice boobies." Het verband waarmee Chris zijn opkomende borsten probeerde te onderdrukken - hij gebruikte inmiddels medicijnen - was weggehaald en nu stond hij daar, niets werd meer geheim gehouden voor de buitenwereld. Laurens was de eerste die zijn borsten aanraakte. Vervolgens drong Laurens zichzelf op, begon Chris te zoenen, overal te betasten. Chris jammerde, probeerde zich geestelijk af te sluiten.
"WAT MOET DAT DAAR?" Een mannenstem galmde over het parkeerterrein en Chris' ogen vlogen open. Laurens werd afgeleid, en door dat kleine momentje van afleiding, trapte Chris hem in zijn ballen en rende naar de man toe. De man trok Chris achter zich en ging beschermend voor hem staan.
"Lekker eerlijk hoor, met zijn tweeën tegen één. Laat 'm met rust, hij heb jullie niets gedaan!" Verderop klonken sirenen. De jongens schoten er als een speer vandoor.
"Hebbie je bezeerd, jochie?" vroeg de man bezorgd terwijl hij naar Chris keek. "Wow. Jochie. Eh, moet ik jochie zeggen?" De man had dus Chris' zijn borsten gezien en Chris werd rood.
"N-nee.. Jongen is goed genoeg," stamelde hij. "Ik... Ik ben alleen in het verkeerde lichaam geboren, ziet u?" Chris keek naar de grond toe.
"Geen probleem, kiddo. Kleed je maar gauw aan, dan neem ik je mee naar het café. Daar bel je je ouders op en die mogen je ophalen. En daarna ga jij naar de smerissen, okay?" Chris knikte en zuchtte trillerig. Hij draaide zijn rug naar de man toe en begon het verband weer goed om zijn middel te wikkelen. Daarna trok hij zijn blouse weer aan, zette zijn pet goed op en kreeg een arm van de man. Dat kon hij wel gebruiken, hij stond te trillen op zijn benen.
"Nou, Chris, 't ga je goed!" De man had Chris inderdaad afgezet bij het café, had hem wat geld toegestopt en was toen weggereden. Chris zuchtte, keek het terras van het café rond en besloot dat hij zich meer op zijn gemak binnen zou voelen. Hij opende de deur en een belletje klingelde. Even liet hij zijn ogen aan de 'duisternis' wennen en keek toen het café rond, op zoek naar eventuele vijanden. Niemand. Maar.. Dat haar, dat golfende, blonde haar. Dat was.. Herkenbaar. Het meisje draaide naar zijn richting en toen kon hij haar gezicht zien. Het was.. Juliette! Zijn beste vriendin, zijn maatje. Het meisje waar hij stiekem echt al jaren een crush op had, maar wat hij nooit had willen zeggen. Hij was te jong, dat een, en twee; hij was een meisje. Althans, nee. Zijn lichaam was die van een meisje. En drie; de vriendschap tussen hem en Juliette was te belangrijk om hem op het spel te zetten. Tot zijn plotselinge verhuizing. Zou ze hem nog herkennen?
"Julie?" Hij zette aarzelend een paar passen in haar richting. "Julie, ben je dat echt?" Julie was het koosnaampje wat hij altijd voor haar had gehad. Of Jetje. Juliette vond hij altijd zo lang. Soms noemnde hij haar Julia, Sjuuls, Jetje, Julie, hij verzon echt van alles. Maar god, wat had hij het meisje gemist. Hij liep dichter naar haar toe en sloeg toen zijn armen om haar heen. Hij trilde, dat wist hij, dat voelde hij. Dat was niet heel vreemd, als je naging dat ie net nog was aangerand door wat jongens.