Solance floot zachtjes een liedje. Het melodietje van My Skin, wat gezongen werd door Natalie Merchant. Ze zat op de rand van haar bed, rond te kijken in haar kamer. Dagen, weken, maanden waren voorbij gegaan sinds die ene bewuste dag dat alles onbewust veranderde. Ze was niet herstellend, eigenlijk was ze nog ernstig ziek. Ze viel vaak flauw, plukken haar verlieten haar hoofd en ze was over het algemeen niet lekker en niet fit. Alle energie verliet haar lichaam, maar het was niet goed genoeg. Ze was nog te dik. Ze moest nog steeds gewicht verliezen. Vandaag was een dag dat het wel goed ging. Ze voelde zich niet extreem depri, niet extreem hongerig, niet extreem alles. Gewoon, een beetje zijn gangetje. Alsof haar lichaam er al aan gewend was om niets te eten. Er klonk getrippel op de hal en ze stond op om haar deur te openen. Een natte neus diende zich aan en duwde haar in haar knieholte. Ze liet een lachje horen, liep weer terug naar haar bed en ging er weer op zitten. Ze klopte naast zich op het matras en Patrick sprong op haar bed. Haar vrolijke Golden Retriever begon haar gezicht te likken en duwde haar zelfs omver.
"Patrick," riep ze half verstikt door zijn gewicht, half verstikt door het lachen. "Ga van me af, mafkees." Ze spartelde, werd niet goed maar bleef lachen. "PATRICK!" riep ze weer, dit keer iets serieuzer. De hond gaf haar nog een laatste lik en kroop toen van haar af, om vervolgens zichzelf op te krullen en met zijn kop op haar benen te gaan liggen.
"Je bent een zware hond," sprak ze het dier streng toe. "Doe er wat aan!" Ze lachte vervolgens en haar ogen glommen.
"Tot zo!" Solance was uiteindelijk nog onder Patrick uit weten te komen, had het ontbijt weer eens overgeslagen met het stomme excuus van dat ze al wat had gegeten en nu liep ze met Patrick naast zich de deur uit. De deur klikte in het slot en Solance zuchtte tevreden. Ze was de afgelopen dagen niet alleen geweest en ze had wel behoefte aan een beetje rust. Ze sloeg het pad naar het bos in, van hun erf af, en ademde de boslucht in. Een grijns trok over haar gezicht en toen Patrick aan kwam rennen met een tak werd die grijns alleen maar groter. Stomme, debiele hond! Ze trok de tak uit zijn bek, wierp hem weg en deed dat spelletje een paar keer. Maar na even bleef Patrick wel erg lang weg. Bezorgd begon ze iets harder te lopen, tot ze vervolgens zag waarom Patrick weg bleef. Hij had een jongen gevonden om om aandacht te smeken.
"Patrick!" zei ze streng. De hond keek even naar haar op, zag haar blik en kwam op haar afgetrippeld. Keurig ging hij naast haar voeten zitten en zijn tong hing loom uit zijn bek. Maffe hond.
"Sorry," stamelde Solance verlegen. Ze wist zich geen houding te geven dus ging ze op haar hurken en begon ze Patrick te aaien. Daarbij schoof haar mouw omhoog en werden haar littekens kort zichtbaar. Gauw rukte ze haar mouw weer naar beneden. "Sorry opnieuw," zei ze. Ze bleef de hond aaien, zich geen raad wetend met de situatie. De enige met wie ze nog wel eens sociaal contact had, was Riot. Maar hij was dan ook de enige naast haar ouders.
"Patrick," riep ze half verstikt door zijn gewicht, half verstikt door het lachen. "Ga van me af, mafkees." Ze spartelde, werd niet goed maar bleef lachen. "PATRICK!" riep ze weer, dit keer iets serieuzer. De hond gaf haar nog een laatste lik en kroop toen van haar af, om vervolgens zichzelf op te krullen en met zijn kop op haar benen te gaan liggen.
"Je bent een zware hond," sprak ze het dier streng toe. "Doe er wat aan!" Ze lachte vervolgens en haar ogen glommen.
"Tot zo!" Solance was uiteindelijk nog onder Patrick uit weten te komen, had het ontbijt weer eens overgeslagen met het stomme excuus van dat ze al wat had gegeten en nu liep ze met Patrick naast zich de deur uit. De deur klikte in het slot en Solance zuchtte tevreden. Ze was de afgelopen dagen niet alleen geweest en ze had wel behoefte aan een beetje rust. Ze sloeg het pad naar het bos in, van hun erf af, en ademde de boslucht in. Een grijns trok over haar gezicht en toen Patrick aan kwam rennen met een tak werd die grijns alleen maar groter. Stomme, debiele hond! Ze trok de tak uit zijn bek, wierp hem weg en deed dat spelletje een paar keer. Maar na even bleef Patrick wel erg lang weg. Bezorgd begon ze iets harder te lopen, tot ze vervolgens zag waarom Patrick weg bleef. Hij had een jongen gevonden om om aandacht te smeken.
"Patrick!" zei ze streng. De hond keek even naar haar op, zag haar blik en kwam op haar afgetrippeld. Keurig ging hij naast haar voeten zitten en zijn tong hing loom uit zijn bek. Maffe hond.
"Sorry," stamelde Solance verlegen. Ze wist zich geen houding te geven dus ging ze op haar hurken en begon ze Patrick te aaien. Daarbij schoof haar mouw omhoog en werden haar littekens kort zichtbaar. Gauw rukte ze haar mouw weer naar beneden. "Sorry opnieuw," zei ze. Ze bleef de hond aaien, zich geen raad wetend met de situatie. De enige met wie ze nog wel eens sociaal contact had, was Riot. Maar hij was dan ook de enige naast haar ouders.