[Daniël] First employer?

Geeuwend drukte ze op de wekker. Loom rekte ze zich uit en keek toen eens om zich heen. Ze was met een vrolijk gevoel wakker geworden, iets wat al tijden niet meer was gebeurd, en nu wist ze het weer. De prachtige ranch was van haar! Uiteindelijk, na heel veel gedoe, was het dan toch háár stekkie geworden, hadden ze besloten dat ze toch de kans mocht wagen. Ze had direct Matthew gebeld en was direct aan de gang gegaan. Samen met Matthew was ze nu al een weekje aan het klussen en de ergste dingen waren al gedaan. Maar er moesten nog wat 'simpele' dingen gedaan worden, de paarden die zo langzamerhand al binnenkwamen moesten verzorgd worden en werknemers waren nodig. Vandaag had ze haar eerste sollicitatiegesprek met ene Daniël, hij had oké geklonken aan de telefoon en hopelijk had hij genoeg kwaliteiten waarmee ze wat kon. Ze rekte zich nog een keer uit en sloeg toen haar dekens van zich af. Haar voeten kwamen op het zachte tapijt onder haar bed neer en ze glimlachte, was blij dat ze niet voor hout of stenen had gekozen. Het hield een stuk lastiger schoon, maar het was een stuk warmer aan je voeten. Ze maakte haar bed direct op en liep naar de badkamer. Ze draaide alvast de kraan open, want het water deed er altijd even over voordat het goed en wel opgewarmd was. Ondertussen kleedde ze zichzelf uit en bekeek haar spiegelbeeld. De littekens waren nauwelijks nog te zien en als je niet beter wist dacht je dat ze gewoon striemen had van het een of het ander. Ze glimlachte triest naar haar spiegelbeeld en stapte toen onder de douche. De hitte werd gretig verwelkomd door haar lichaam en een prettige rilling liep over haar ruggegraat. Toen ze haar haren uitgespoeld had, helemaal schoon was, wikkelde ze zichzelf in een handdoek en begon wat aan haar make-up te doen. Het hoefde niet heftig te zijn, niet overdreven, niet wat dan ook. Er moest gewoon een klein beetje aanwezig zijn.
Toen ook dat geregeld was en ze een casual spijkerbroekje en een leuk rood bloesje aanhad, knikte ze in de spiegel. Zij was er klaar voor!
Ze stapte de kantine van haar ranch binnen, de kantine was nog niet helemaal af, maar dat hinderde niet. Het was hier rustig, heel rustig. Maar toegegeven, de kantine had prachtig uitzicht op de binnenbak. Twee binnenbakken, hoeveel mazzel had ze gehad? Hiervoor was het een op en top springstal geweest, of iets, maar die was failliet gegaan. Ze wist niet de precieze toedracht, maar ze wist wel dat het geweldig was. Ze ging er het beste van maken. Even liet ze haar hoofd op haar hand leunen en zuchtte gelukkig. Haar eigen ranch. Haar eigen ranch! Ze was zó gelukkig. Misschien ging haar leven dan toch nog de goede kant op?
Ze hoorde gestommel, wat gemompel en ze keek op. Was het al zo laat? Ja, blijkbaar was ze zelf in slaap gedommeld. Gauw stond ze op, streek haar kleding recht, frutselde wat aan haar haar en zette een opgewekte glimlach op. Toen de jongen de kantine binnenkwam, stokte haar adem even in haar keel, werden haar wangen rood, maar bleef haar gezichtsuitdrukking neutraal.
"Hi," zei ze met een brede grijns. "Ik ben Shannon Clarke, en welkom op The Natural Way. Ik neem aan dat jij Daniël bent en komt solliciteren?"

Ze knikte hem toe.
"Welkom dan, Daniël!" Haar lach werd groter terwijl ze zijn hand aanpakte en hem schudde. Een klein stroomschokje schoot door haar heen, maar ze liet het niet merken. Hij hoefde niet te weten dat ze van hem onder de indruk was. Ze hield misschien zijn hand iets langer dan nodig vast, maar deed het onopvalaend. Het was immers niet haar bedoeling. "Zullen we op de bank gaan zitten? Op The Natural Way willen we graag alles zo natuurlijk en ontspannen mogelijk houden. Wil je ook wat te drinken?" Voor zichzelf had ze al theewater opstaan en dus liep ze de keuken binnen. Ze pakte twee mokken en deed in elke mok een theezakje. Ze wachtte op zijn antwoord en schonk toen de mokken in. (Ik ga er lekker vanuit dat je het wilt, MWHAHAHA.) Met de mokken in haar hand liep ze naar de bank toe, zonk er neer en gaf Daniël zijn kop thee. Ze sloeg haar ene been over haar ander en boog zich geïnteresseerd naar voren. Ze veegde een pluk uit haar gezicht weg en deed hem achter haar oor. Even wreef ze in haar oog, probeerde de vermoeidheid weg te halen en nam een slokje thee.
"AU!" riep ze uit. "Heet!" Gauw zette ze de kop op het tafeltje voor de bank neer en keek met een gepijnigd gezicht voor zich uit. "Dat doet zeer..." mopperde ze. Toen grinnikte ze.
"Zo, Daniël, hè?" begon ze. Alsof ze zijn naam vergeten was. Alsof ze zijn naam vergeten kon. Daniël Morris. Ze zuchtte zachtjes. "Wat zijn jouw kwaliteiten? Wat kan jij? Wat ben ij voor een extra hulp op deze ranch? Waarom zou ik jou aan moeten nemen?" Ze nam hem met nieuwsgierige ogen op en kon moeilijk haar blik afwenden. Maar ze perste er een glimlachje uit en hield op met het korte staren. De blos op haar wang hevig negerend.

Haar slanke vingers in zijn hand voelde goed aan, liet een vreemde tinteling door zijn lichaam gaan. Hij schudde haar hand, terwijl hij haar reactie peilde. Haar gezicht verried niet wat ze dacht, maar hij bespeurde iets meer blos op haar wangen dan gebruikelijk. Iets wat voor een scheve grijns van zijn kant zorgde, maar die zwakte iets af bij zijn gedachte. Hij was enkel een stalknecht, ze was zijn baas meer niet. Hij moest scherp blijven, hij zocht niks voor niks een baan. Hij had dan wel een mooi huis en wat grond er omheen, maar dat moest ok onderhouden worden. En het werken hield zijn gedachte op orde, dus hij moest dit niet verknallen. Dit was een buitenkansje, aangezien hij nu met paarden bezig kon zijn en ondertussen ook nog geld verdiende. Althans als hij werd aangenomen. Hij liet haar hand, met een lichte teleurstelling los. Hij glimlacht toen hij hoorde wat ze zij, alles hier zo ontspannen mogelijk. Klonk goed. Hij had de advertentie wellicht doorgelezen, maar toch. In de praktijk kon het anders zijn. Hij keek haar na toen ze weg liep, waarschijnlijk naar de keuken aangezien ze drinken ging halen. Hij had toegestemd, het was al aardig warm ook al had de zon nog niet zijn hoogte punt bereikt. Hij ging op het bankje zitten, zoals ze had gevraagd. Toen ze terug kwam, merkte hij glimlachend op dat ze twee dampende koppen mee had genomen. Thee waarschijnlijk of koffie dat kon ook. Hij pakte zijn mok aan en knikte dankbaar, het was thee. Thee was lekker op warme dagen zoals dit, hij zou zelf nooit thee pakken uit zichzelf. Maar als iemand het hem aanbood weigerde hij het aanbod bijna nooit. Hij blies de damp van zijn thee, de mok voelde warm aan, de thee was dat vermoedelijk ook. Hij volgde de bewegingen die Shannon maakte, zonder dat hij er erg in had. Hij voelde zich betrapt toen het tot hem door drong, dat hij haar bestudeerde. Een lichte glimlach kwam rond zijn lippen toen Shannon zich brandde aan de thee, het was eigenlijk niet grappig. Maar toch het zag er…Onbenullig uit. Hij beet nog licht grinnikend op zijn lip en vermande zich toen. ‘ Gaat het?’ vroeg hij uiteindelijk toen hij zichzelf onder controle had. Met twinkelende ogen, waar nog een glimp van zijn lach van daarnet in was verborgen, keek hij haar aan. Gelukkig kon ze er later ook nog om grinniken, anders had hij zich zeker beschaamd gevoeld. Omdat hij haar een kind of had uitgelachen. Hij scheurde zijn blik van haar gezicht met moeit los en keek naar zijn dampende thee. Het was groene thee aan de geur te ruiken. Voorzichtig nam hij een slokje en keek haar aan toen ze zijn naam noemde om een reeks van woorden te zeggen. Hij nam nog snel een slokje voordat hij begon met praten. Hij liet eerst even de vragen tot hem door dringen, zijn kwaliteiten hij had geen idee. Alleen dat hij rustig was en veel geduld had met paarden. En graag werkte. Maar het voelde zo awkward om dat tegen haar te vertellen, dit kon nog eens gênant worden… ‘Ehm’ begon hij twijfelend. Hij had niet gedacht dat het zo moeilijk was om uit zijn woorden te komen. ‘Mijn kwaliteiten? Ik ben rustig en heb geduld als het om paarden draait, ook wil ik hard werken om deze manege te helpen’ sprak hij uiteindelijk licht twijfelend. ‘Ik wil graag de paarden die bang zijn of getraumatiseerd weer op de rails helpen, ze het vertrouwen in de mens terug geven. Maar ik begrijp als ik eerst “onderaan” begin, als stalhulp misschien’ ging hij verder. Hij keek haar vragend aan, was dit goed genoeg? Hij wende zijn blik weer met moeite af en keek naar zijn thee. Die nu al genoeg afgekoeld was om te kunnen drinken. Hij nam gulzig nog een paar slokken, en likte toen de thee van zijn lippen om vervolgens met de rug van zijn hand zijn mond af te vegen.

Shannon glimlachte om de jongen. Daniël. Er direct vanuit gaande dat hij onderaan moest beginnen. Nou scheelde het dat Shannon echt alle hulp kon gebruiken. Ze grinnikte even.
"Nou, ik ga niet zeggen dat je direct 'onderaan' begint. Met jou heb ik ook nog twee anderen die ik graag aan zou willen nemen. Als jullie allemaal 'onderaan' zouden beginnen, zou ik alsnog alles moeten doen. Nee... Jullie doen gewoon de klusjes die gedaan moeten worden, mogen de paarden verzorgen en misschien op een gegeven moment ook gaan rijden, ik zie het allemaal wel aan. We hebben nu nog niet al te veel lastige paarden, om heel eerlijk te zijn, we hebben er maar één. Die is behoorlijk mensenschuw en ik zal haar in eerst instantie zelf proberen en als het vertrouwen wat beter is, zal ik haar ook toevertrouwen aan jullie. Ze heet Elfje. Maar sorry, ik spring nogal van de hak op de tak." Shannon zweeg even en een frons kwam in haar gezicht. Wat wou ze ook alweer zeggen?
"Je kwaliteiten zijn in orde, rust hebben we zeker nodig op deze ranch. En geduld, dat zal een nummer één prioriteit krijgen." Weer glimlachte ze, waar enkel en alleen maar warmte vanuit straalde. Wat was Daniël toch onwijs... Ze liet haar blik over hem heen glijden. Zijn ogen drongen automatisch in de hare en een blos steeg op vanuit haar tenen. Waarom o waarom moest gelijk de eerste de beste jongen die hier kwam werken, háár aandacht trekken? Ze was het niet gewend. Ze wou het niet toegeven, maar ze voelde zich aangetrokken tot Daniël. Niet alleen vanwege zijn good looks maar ook vanwege de manier waarop hij praatte. De wijsheid die uit zijn ogen straalde. De rust. Het vertrouwen. Damn. Ze beet kort op haar lip, alsof ze aan het nadenken was, en schonk hem toen een stralende glimlach.
"Aangezien we hier zoveel te doen hebben, vind ik dat je hier mag werken. Je komt goed op me over, hebt een vriendelijke uitstraling, en jouw rust is echt heel... Ik weet niet hoe ik het kan benoemen. Maar de rust die over jou heen ligt is zeer... Zeer fijn. Zeer... prettig. Zeer rustgevend." Ze grijnsde. Dat kwam er echt seniel uit. Maar dat maakte allemaal niet uit. Dan kwam het er maar seniel uit, zo voelde ze het wel. Ze had wel vertrouwen in de jongen die tegenover haar zat.
"Ik zou je graag aan willen nemen. Net als de rest onderga je eerst een proefperiode waarin ik beoordeel hoe je je inzet voor de ranch. En als het allemaal goed is, krijg je een contract." Ze nam een slokje van haar thee en keek Daniël toen weer aan. Toen zijn blik de hare kruisten, werd het even allemaal wazig voor haar ogen en beelden die niet van nu waren, drongen zich aan haar op.
Zijn ogen leken wel vloeibaar te zijn, de prachtige schittering die hij erin had als hij naar haar keek, naar haar lachte. Zijn hand die in de hare lag, haar duim afwezig strelend. Maar vooral, het oogcontact. Het oogcontact wat ervoor zorgde dat ze zich niet van deze wereld voelde. Dat ze zich ultiem en gelukkig voelde. Hij was te goed voor haar, overduidelijk, maar ze hield van hem. Ze hield van hem, meer dan van zichzelf. Ze zou liever doodgaan dan dat hij dood ging of een ongeluk kreeg. Ze hield van hem, met heel haar hart. Wist hij dat? Besefte hij dat? Elke blik die ze op hem wierp, probeerde ze hem het duidelijk te maken. Er zou niemand zijn zoals hij, in haar leven...
"Fuck," zei ze zachtjes. Ze keek in Daniëls ogen en zag zíjn ogen erin. Dat kon niet waar zijn. Hij heette allereerst géén Daniël en ten tweede; Daniël oogde een stuk vriendelijker. Haar wangen waren rood maar haar gedachten onsamenhangend. Waarom kreeg ze nou op dit moment..
De telefoon ging en ze stond haastig op. Ze nam op, luisterde naar wat er gezegd werd, gaf antwoord op de juiste momenten, maar haar gedachten bleven bij Daniël hangen. Toen ze terugliep, haalde ze opgelucht adem. Het was namelijk nog steeds Daniël die daar zat, en niet haar ex.