A new life begins |Iana

De kudde galoppeerde over de weide alsof ze in het wild leefde. Doom vloog erachter aan en deed net alsof hij erbij hoorde. Natuurlijk hoorde hij er ook wel een beetje bij na die 2 jaar die hij hier al was, maar toch voelde hij zich nog niet een van de groep. Opeens hield hij halt en stapte van de groep weg. De mensen die net voorbij kwamen gelopen waren achter de bosjes verdwenen, dus kon hij weer lekker zijn eigen gangetje gaan. Doom was geen type om met de kudde mee te lopen, hij deed alles op zichzelf. Alle andere paarden keken hem altijd raar aan als hij van de groep afweek, maar daar gaf hij geen reed om. Doom had daar totaal geen zin in, om een paard als leider te zien. Hij deed het zelf prima alleen. Maar als er mensen aan kwamen dan ging hij snel mee met de kudde maar al waren er geen, dan ging hij lekker zijn eigen gangetje. Toen hij een eindje weg was van de kudde zakte hij door zijn benen en liet zich op de grond vallen. Even keek hij rond maar al gauw liet hij zijn hoofd op de grond steunen en lag hij plat op de grond. Hij genoot van het prachtige weer mat die felle zon die op zijn vacht scheen. Af en toe zwiepte hij een keer met zijn staart om de vliegen weg te krijgen. Hij had hier een prachtig leven, vond hij zelf. Natuurlijk kon het altijd beter, maar in zijn verleden had hij het nog nooit zo goed gehad. Hij miste die tijd helemaal niet en zou nooit meer terug willen. Opeens schoot hij op en zag dat er een meisje de wei binnen kwam lopen. Hij was te laat om zich voor te doen als een paard van de groep dus bleef hij maar liggen. Hij legde zijn hoofd weer op de grond en keek uit zijn ooghoeken naar het meisje die hem ondertussen al had opgemerkt. Ze kwam op hem afgelopen, hoe dichter ze bij kwam hoe gespannener hij werd. Toen het meisje voor hem stond hief hij zijn hoofd en legde zijn oren wat naar achteren. Hij brieste een keer en keek het meisje met een geïrriteerde blik aan. Hij besefte dat het eigenlijk helemaal niet nodig was, dat boze gedoe. Ze was het eerste mens die hem had opgemerkt en ze had totaal geen kwaad in haar houding. Langzaam schoven zijn oren wat verder naar voren en werd hj wat overspannener. Hij strekte zijn voorbenen en sprong omhoog, Schudde zich uit en keek naar het meisje.


-Iana

Iana had al een tijdje gehoord dat er een paard te koop stond en had het initiatief genomen om eens achter die hengst te informeren. Volgens sommigen had het paard een best koppig karakter en had het een eigenaar nodig wie kordaat genoeg was om het paard aan te kunnen. Niet dat Iana zo'n grote eigendunk had maar van zichzelf kon ze best zeggen dat ze zo'n paard wel aan moest kunnen. Normaal gezien. Soms kon je ook nooit weten met welk paard je in contact kwam. In haar beige paardrijbroek en zwarte laarzen stapte ze het erf op en stapte de kantine binnen. Daar vroeg ze aan de baas of hij een paard te koop had staan en meteen leidde de man haar naar een grote weide waar Iana nog net paarden had zien wegrennen. Echter één paard hield zich afzijdig en legde zich uitgestrekt neer. "Dat is 'm. Je mag er best heen gaan maar dat is op eigen risico." Iana beet kort op haar onderlip en vroeg zich af of dit wel een goed idee was. Toch knikte ze, deed de poort van de weide achter zich dicht en stapte kalm en ontspannen op de hengst af. Op het eerste moment had hij erg geïrriteerd haar richting uitgekeken maar uiteindelijk zag ze -tot haar opluchting- dat hij zich recht stelde en haar recht aankeek. "Hee jongen." Iana besloot het eerst zachtaardig aan te pakken en stak voorzichtig haar hand uit om over zijn neus te aaien. Sowieso had het dier een prachtig hoofd en was er van zijn uiterlijk helemaal niets verkeerd te zeggen. Ze noemden deze hengst Doom, alsof de naam al niet depressief genoeg is. Volgens Iana hadden ze deze hengst gewoon al als 'onhandelbaar' bestempeld, typisch voor zulke maneges. Iana kreeg hierdoor alleen nog maar meer zelfvertrouwen. Om het vertrouwen van de hengst te winnen nam ze een snoepje uit haar haar zakken en legde die kalmpjes op haar hand om hem dan uit te steken naar Doom. "Ik kan niet geloven dat jij koppig en onhandelbaar bent, je ziet er alleszins uit als een schat." Een glimlach krulde rond haar mondhoeken en nu was het alleen maar afwachten.

"Hee jongen." Zei het meisje met een vriendelijke stem. Met zijn grote bruine ogen keek hij naar het meisje. Die durf wel, nog nooit was iemand zo dichtbij geweest in de wei. Ze stak haar hand uit en streelde zijn neus. Hij brieste een keer en deinsde terug. Wat moest zij nou, als ze hem is gewoon met rust liet. Hij draaide ongeïnteresseerd zijn hoofd van haar weg en zwiepte met zijn staart. Het meisje grabbelde in haar zak stak haar hand uit waarop een snoepje lag. "Ik kan niet geloven dat jij koppig en onhandelbaar bent, je ziet er alleszins uit als een schat." Hij keek haar aan, ik onhandelbaar en koppig, waar had ze dat nou weer vandaan. Dat was nog lief uitgedrukt, de meesten noemen hem een slachtknol. Maar hij had zichzelf aangeleerd dat hij dat maar op moest vatten als een compliment. Nog steeds hield ze haar hand voor zijn neus met daarop een snoepje. Pff, probeerde ze hem nou om te kopen. Ze kon het proberen maar ach, niet iedereen was zo omkoopbaar. Hij keek een keer richting haar hand en draaide zich om zodat hij met zijn kont richting het meisje stond. Nee, het was niet de bedoeling dat hij ging trappen, maar hij wilde gewoon dat ze hem met rust liet. Hij maakte een soort brommend geluid dat van achter uit zijn keel kwam en keek om. Nog steeds stond ze daar met het snoepje in haar hand. Eigenlijk was het best aantrekkelijk. Het was lang geleden dat hij een snoepje op had en wilde er toch graag wel een hebben. Hij draaide zich om, liet een ondeugende blik op haar ogen vallen hapte naar het snoepje. Meteen toen hij het snoepje beet had draafde hij weg en ging op een afstand van 10 meter weer stilstaan. Hij Keek het meisje weer aan en maakte een uitdagende beweging met zijn hoofd. Hij stampte een keer met zijn voorbeen en de grond en bleef het meisje aankijken. Zei wilde hem hebben, dan zou ze hem toch eerst te pakken moeten krijgen. Hij hief zijn hoofd een beetje en hinnikte speels naar haar.

Iana had redelijk veel geduld, straalde dat ook uit en merkte dat het Doom begon te irriteren. Dom beest dat het was, waarschijnlijk dacht ie van iedereen te winnen. Maar van Iana zou hij nog wel verliezen, dat zou hij later wel inzien. Of dat hoopte ze dan toch. Met haar hand streek ze een lok haar vanuit haar ooghoeken en zachtjes lachte ze toen Doom zijn kont naar haar draaide. "Aantrekkelijk." Het was meer mompelend dan luid maar als je echt luisterde dan hoorde je het gemakkelijk. Met het snoepje nog steeds in haar hand zag Iana grijnzend dat de hengst toch een poging waagde en het snoepje uit haar hand griste. Wat natuurlijk te verwachten was dat hij -zodra hij het snoepje had- wegrende en Iana stond uit te dagen hem te achtervolgen. De meest domme mensen zouden achter hem aanlopen en moe worden, Iana had daar een andere remedie voor. Op haar dooie gemak liet ze zich op haar achterste zakken en droogjes staarde ze het paard aan. 'Kom dan.' Leken haar ogen uit te stralen. Met haar wenkbrauwen de lucht in -duidelijk ongeïnteresseerd- liet ze zich naar achteren vallen en al even uitgestrekt als de hengst liet ze zich verwarmen door de zon. Ja, deze hengst zou oftwel gewoon weglopen of hij zou inzien dat Iana het goed met hem meende en nu gewoon wilde dat hij wat medewerking toonde. Want als je deze hengst nu zag zou je denken dat niets hem interesseerde en zelf snoepjes -waar andere paarden alles voor zouden doen- hem niet begeerden. Afwachtend en grijnzend sloot ze haar ogen en genoot van de warme lichtstralen die op haar gezicht vielen. Dit alles zou haar nog een leuk kleurtje geven. Alleen maar voordelen! Na een goeie tien minuten steunde ze op haar ellebogen en richtte haar bovenlichaam iets op zodat ze de hengst in het vizier kreeg. "Daar kijk je van op hé." Eens zien wat deze hengst nog in zijn mars had.

Wat was dat voor een raar mens, ze kwam niet eens. Ze ging op de grond zitten en keek naar Doom. Haar ogen riepen hem bijna, maar Dom liet zich niet kennen. Hij bleef staan en bewoog geen spier. Na wat minuten zitten ging ze ook nog eens liggen, wat dacht ze wel niet. Hij zou dus echt niet naar haar toe gaan hoor. Zei wilde hem zo graag, niet andersom. Na 10 minuten kwam het meisje wat omhoog en leunde op haar ellebogen. "Daar kijk je van op hé." Riep ze. Heh, hij keek nergens van op, hij vond het wel wat vreemd maar ja dat zijn al die mensen. Hij bleef haar aankijken en liep om haar heen. Zou ze dan echt niet opstaan? Wat was ze saai, ze konden toch wel wat dollen? Maar nee, mevrouw bleef zitten. Dan moest hij er zelf maar voor gaan zorgen dat ze opstond. Hij liep van achter op haar af en ging achter haar rug stil staan, liet zijn hoofd zakken en brieste een keer. Zijn neus was nou voor haar ogen en nog deed ze niets. Hij stapte wat naar achter en duwde met zijn neus tegen haar rug. Ze moest op staan, dat moest gewoon. Als zij wat deed voor hem dan zou hij misschien ook wel wat kunnen doen voor haar. Misschien hé. Als het niet in zijn paadje valt dan haakt hij al af. Toen ze nog steeds niet op stond stopte hij er maar mee. Hij liep van haar weg en begon rustig te grazen. In zijn ooghoeken hield hij haar nog wel in de gaten.

Iana wist dat de hengst het niet lang meer ging uithouden en ze had gelijk ook. Na een tweetal minuten zag ze dat hij om haar heen cirkelde en steeds geïrriteerd een zucht slaakte. Dit was precies wat ze wilde, dat hij aandacht van haar zou vragen en niet omgekeerd. Hij moest weten dat hij er geen spelletje van moest maken, Iana het serieus meende en hij zijn goeie kant maar eens moest laten zien. Toen ze hem opeens van achter haar zag aankomen draaide ze enkel droogjes haar ogen en voelde niet veel later wat adem in haar gezicht. Nog even volhouden .. Iana verroerde geen vin en wachtte tot wanneer de hengst het op gaf en zich gewonnen zou geven. Nog één duw in haar rug en de hengst gaf het op, liep een eindje verder en ging daar wat verder grazen. Een tevreden blik verscheen op haar gezicht en langzaam stelde ze zich recht. In een traag tempo wandelde ze op de hengst af en vroeg zich stiekem af of hij haar nu wel zou vertrouwen. Met haar hand streelde ze zijn nek maar toch bleef ze alert op onverwachte sprongen naar een bepaalde kant. Iana wist dat je moest opletten met 'onhandelbare' hengsten, ook al dacht Iana dat deze hengst eerder geïrriteerd werd door mensen dan dat hij ze wat kwaad wou doen. Naarmate ze dichterbij kwam gaf ze hem een snoepje en zorgde er zo voor dat hij haar zou associëren met wat lekkers. "Zie je, zo moeilijk is het toch niet?" Het leek voor even goed te gaan maar iets zei Iana dat ze deze hengst nog niet voldoende kende en hij elk moment iets kon doen waarvan Iana dan weer versteld zou staan. Ja, dat zou er nog wel van komen.

Toen hij begon te grazen stond ze op. Nu kon ze het in een keer wel hé. Ze kwam langzaam op hem afgelopen en streelde zijn hals. Hij hief zijn hoofd en keek haar aan. Op een of andere manier vertrouwde hij haar wel. Nog nooit heeft hij zo opgekeken tegen een mens. Nog nooit was iemand zo ver gegaan om zijn vertrouwen te winnen. Er verscheen een snoepje op haar hand die ze onder zijn neus duwde. Voorzichtig pakte hij het snoepje en at hem op. "Zie je, zo moeilijk is het toch niet?" zei ze met een vriendelijke stem. Hij ontspande zijn nek en liet hem wat zakken. Zou ze nu wel willen spelen? Hij duwde zijn neus tegen haar buik en sprong naar achter. Hij keek met zijn ogen recht in die van het meisje. Weer schudde hij zijn hoofd uitdagend richting het meisje. Maar weer deed je niets, -sorry anders werd het zo'n flut postje- ze bleef weer dood gewoon staan kijken, ze deed helemaal niet mee, wat saai zeg. Je zag een diepe zucht zijn neus verlaten en hij stapte weer naar het meisje toe. Langzaam deed hij zijn hoofd omhoog en keek haar met een vragende blik aan. Wilde ze dan helemaal niets doen? Gewoon even wat lol maken, maar nee ze bleef gewoon staan. Hij liet zijn hoofd weer zakken en begon weer te grazen. Na enkele seconde grazen sprong hij nog eens opzij en keek haar met een vrolijke blik aan, hopend dat ze iets zou doen.

-nog steeds een flutje!-

Het deed Iana goed om te zien dat het paard haar langzamerhand begon te accepteren en ook de snoepjes gingen blijkbaar goed binnen. Typisch zulke paarden. Veel gebries en geklaag maar als je doorzette kwamen ze meestal met hangende pootjes terug. Hetzelfde met jongens by the way, maar dat terzijde. Het was Iana wel duidelijk geworden dat de hengst met haar wilde dollen en voor het eerst reageerde Iana weer niet op zijn geduwd en gebries. Hij zou het op een meer deftigere manier moeten vragen, met dat geduw zou hij Iana toch niet kunnen overtuigen. Het viel Iana op dat de hengst het voor een tweede keer opgaf en dit keer reageerde Iana wel. Ze sprong lacherig naar hem toe, gooide met haar armen in de lucht en verwachtte dan ook dat de hengst nu ging gaan lopen. Met een uitdagende fonkeling in haar blauwe kijkers begon ze te lopen -zo hard als ze kon- en zorgde ervoor dat ze snel genoeg liep zodat de hengst toch wat zou moeten bewegen. Iana wist dat deze weide zo groot was als een aantal hectares dus het zou onmogelijk zijn hem helemaal uit te lopen. Dus liet ze zich na een paar meters weer tegen het gras vallen en ademde diep in en uit. Ja, misschien was dit alles wel goed voor de conditie. Toen ze merkte dat de hengst er nog niet was kreeg ze een ideetje. Stil liggend in het gras sloot ze haar ogen en deed ze alsof ze dood was. Nu was ze wel benieuwd wat het paard ging doen; Ongeïnteresseerd gaan grazen of toch maar eens kijken wat eer aan de hand is. Iana was benieuwd.

Toen hij weer begon te grazen sprong het meisje op. Hij hief zijn hoofd en zijn oren schoten naar voren. Hij sprong wat op en neer en rende op het meisje af. Hij schoot net langs haar af en galoppeerde een heel eind door. Hij draaide zich om en draafde weer naar de plek waar ze eerst waren. Zoekend keek hij om zich heen, waar was die meid nou gebleven. Het meisje was weg, gewoon in het niets verdwenen. Hij hinnikte een keer op een zielige toon en draafde hopeloos wat rond. Was ze nu gewoon echt weg gegaan, was ze zoals al die andere. Hij stapte maar weer richting de kudde. Zijn oortjes lagen wat naar achteren en zijn neus was vlak bij de grond. Toen hij bijna bij de kudde was schoot hij in een keer aan de kant voor iets wat in het gras lag. Heel voorzichtig stapte hij ernaar toe en zag dat het meisje er lag. Speels sprong hij opzij maar het meisje bleef liggen. Haar ogen waren dicht en ze deed niets. Voorzichtig duwde hij zijn neus tegen haar wang en keek met grote zielige ogen toe. Was ze dood? Had hij iets gedaan? Hij stapte wat om haar heen en duwde nogmaals met zijn neus, dit keer niet tegen haar wang maar tegen haar zij zodat ze omrolde en op haar rug lag. Hij keek naar het meisje en hield zijn hoofd een beetje scheen. Een zachte halve hinnik verliet zijn mond en schudde zijn hoofd op en neer. Deed ze dan helemaal niets meer. Hij pakte een hap gras en liet wilde het aan het meisje geven. Hij liet het vallen op haar gezicht, en zelfs dat at ze niet op. Oke, hij had nog nooit een mens gras zien eten maar zijn bedoelingen waren goed. Hopeloos stapte hij wat om haar heen en ging absoluut niet weg bij haar.

Iana lag al die tijd stil in het gras en merkte dat Doom het opgaf, zich naar de kudde verplaatste en even leek ze wel teleurgesteld, alsof ze verwacht had dat hij haar wel degelijk ging komen zoeken. En net toen ze zich ging recht stellen hoorde ze de grond onder haar eventjes bewegen maar opende ze haar ogen niet. Een neus werd tegen haar zij geduwd en Iana had het eerlijk gezegd moeilijk om haar lach in te houden. Dit paard was echt gewoon hilarisch. Iana liet zich op haar rug rollen en moest een heleboel gras over haar gezicht laten vallen vooraleer ze zich gewonnen gaf en in die zielige ogen van Doom kon kijken. "Wat ben jij toch een suffig beest. Mensen eten geen gras, beikes!" Iana lachte en klopte al het gras van haar kleren en uit haar gezicht. Ze had het wel nog nooit meegemaakt dat een paard haar begroef met gras maar dit vond ze best wel amusant. Zelf vond Iana het wel erg schattig dat deze hengst echt inzat met Iana, dacht ze dood was en haar weer tot leven wilde krijgen. "Het is je gelukt jongen, ik geef me over, je hebt me weer laten leven." Een grijns krulde rond haar mondhoeken en met haar ene hand wreef ze zachtjes over zijn neus. Aan dit paard zou ze nog veel hebben, deze hengst had gewoon een goede eigenaar nodig die ook elke dag met hem zou bezig zijn. En Iana was bijna honderd procent zeker dat ze hem die aandacht kon geven en ze hem ging kopen. Maar die keuze kon ze nog even uitstellen, eerst maar eens kijken wat die hengst nog allemaal in zich had. Iana had gehoord dat Doom ook zadelmak was maar niemand op zijn rug toeliet. Hmmn.. Iana dacht even na maar zette haar verstand op nul en liep zonder woorden op Doom af, zette haar handen in zijn nek en duwde haar hele lichaam op zijn rug. In no time had ze zijn manen vastgepakt en leek ze te wachten op een reactie van Doom waarvan ze waarschijnlijk van zijn rug zou vliegen. Maar die keuze liet ze aan hem, het paard waarmee Iana zich nog wel zou amuseren.

Ze opende haar ogen en veegde al het gras van haar af. "Wat ben jij toch een suffig beest. Mensen eten geen gras, beikes!" zei ze lachend. Hij bewoog wat met zijn oortjes en duwde zijn neus nog een keer tegen haar aan. Hij vond het eigenlijk wel leuk met haar. Nog nooit had hij het zo leuk gehad met een mens. Hij begon haar zelfs een beetje te vertrouwen wat hij anders nooit deed. "Het is je gelukt jongen, ik geef me over, je hebt me weer laten leven." zei ze terwijl ze hem over zijn neus aaide. Zijn oren schoten naar voren en hij sprong opzei. Hij keek wat om zich heen en liet zijn snoet weer in het gras zakken. Het meisje stond op en liep naar zijn rug en aaide wat. Voordat hij het wist zette ze haar handen goed en gooide ze een been over zijn rug. Hij schoot op met zijn hoofd en zette het op een rennen. In volle galop vloog hij door de wei met af en toe eens een sprong er tussen door. Wat deed zij nou, vertrouwde hij haar eindelijk een beetje, flikt ze dit. Met volle geweld probeerde hij haar eraf te krijgen. Hij had het mis.. Alle mensen kwamen met een doel. Rijden! Het meisje had een stevige zit en vloog er dus niet zo maar af. Met zijn oren plat in zijn nek vloog hij op de omheining af en net daarvoor schoot hij naar rechts. Nu moest ze er wel af zijn.

*Sorry, Hij is niet zo goed.

Iana had langs de ene kant wel verwacht dat dit paard niet ging blijven staan dus had ze zich al goed naar achteren gezet zodat ze goed stevig zat. Toch moest Iana toegeven dat ze verschoten was van de kracht die het paard in zijn sprongen stak. Toch gaf Iana haar niet gewonnen en liet ze hem helemaal uitrazen. Elk paard ging wel stoppen, elk paard ging zich wel gewonnen geven. Tenzij je er af zou liggen, ja, dan was je als mens natuurlijk verloren. Een uitgelaten glimlach verscheen op haar gezicht en maakte duidelijk dat ze dit allemaal nog wel leuk vond. Dit paard zou vroeg of laat toch moeten stoppen. Waar ze wel niet op had gerekend was dat het paard recht op het hek afkwam en net daarvoor halt hield. "Ho jongen, hów." Iana wilde hem wat afremmen maar veel tijd kreeg ze niet om zich vaster neer te zetten want het paard vloog naar links en Iana vloog half over zijn rug. Een tweetal minuten hing ze ondersteboven maar haar linkerbeen lag nog steeds over zijn rug dus ze kon zich nog redelijk snel optrekken. "Dát jongen, dat zou ik niet meer proberen!" In haar stem klonk een berispende klank die erop wees dat Iana er ditkeer niet mee kon lachen. Tenslotte zette dit paard Iana haar leven op het spel en ook dat was haar bedoeling niet. Dus liet Iana zich maar van zijn rug zakken en zette ze zich weer neer in het gras. Ze ging hem weer straal negeren tot wanneer hij haar zou toelaten op zijn rug. Want Iana kreeg weer wat twijfels in dit paard en ze vroeg zich af of ze hem wel zou kopen. Met zo'n paard kon je zo goed als niets. Óf hij zou moeten bewijzen dat hij het waard was. Maar niet op deze manier. Iana liet zich weer achterover zakken en met haar handen onder haar hoofd bleef ze liggen. Ze sloot na een tijdje haar ogen en genoot van de warmte. Wat Doom zou doen wist ze niet, het kon haar ook niet echt veel schelen.

"Ho jongen, hów." Riep ze luid. Wat nou ho, ze moest gewoon van zijn rug af. Welke gek had dat bedacht dat je op een rug kon gaan zitten. Nog steeds was ze er niet af gevlogen, hoe was het mogelijk. Een paar keer heeft ze er wel half langs gehangen maar toch kroop ze er weer op. Geen een mens kreeg dat voor elkaar. Na een aantal bokken sprongen vond hij het wel genoeg en ging wat rustiger aan doen. Toen ze er weer helemaal op zat klonk er een boze stem. "Dát jongen, dat zou ik niet meer proberen!" zei ze. Wat, dat bokken, Já daag. Met zijn oren wat naar de zijkant keek hij haar met een moeilijk hoofd aan toen ze van zijn rug af gleed. Héhe, zo moeilijk was dat toch niet. Ze liet zich weer in het gras vallen en keek totaal niet naar hem. Wat voor gekke sprongen en fratsen hij ook maakte hij kreeg haar aandacht niet. Wat een saaie troela zeg. Ze was ver gekomen maar Doom had er nu ook genoeg van. Hij keerde haar de kont toe en begon te eten. Af en toe keek hij stiekem en onopvallend een keer haar kant op. Na ongeveer 5 minuten had hij er wel genoeg van. Waarom negeerde ze hem, wat had hij misdaan? Hij stampte een keer op de grond en draaide zich om. In een stevig tempo stapte hij zelfverzekerd op haar af en ging voor haar stil staan. Hij brieste een keer en duwde zijn neus tegen haar knie aan. Zij oren schoven langzaam weer wat naar voren en zijn ogen werden groter. Zou ze dan nu weer mee doen? Hij begreep gewoon niet wat hij fout had gedaan maar wilde het graag over doen. Hij zou er vanzelf wel achter komen als ze het opnieuw probeerde, maarja dan moest ze hem niet gaan negeren. Toen ze nog steeds niets deed kwam er een halve hinnik uit zijn mond en keek hij haar aan.

Iana merkte dat de hengst het weer irritant begon te vinden dat ze hem negeerde en dat was nou net hetgeen wat ze moest hebben. Die hengst moest eens beseffen dat Iana zijn laatste kans was en ze best veel geduld had. Maar of ze de hengst nu daadwerkelijk ging kopen, dat wist ze niet. Voor haar was hij nog iets te eigenwijs, dat moest Iana er maar even uitkrijgen. Met haar hand in haar haren liet ze wat lucht tussen haar lippen vliegen en keek duidelijk ongeïnteresseerd richting de hengst. Die leek het duidelijk irritant te vinden en stond de hele tijd rond te trappelen in de hoop dat hij wat aandacht zou krijgen. Niet dat Iana hem die aandacht gaf; Als hij trappelde keek ze de andere kant op, als hij haar duwde met zijn neus keek ze hem vuil aan en als hij recht voor haar neus stopte dan staarde ze droogjes naar haar nagels. Ja, voor haar zou hij nog zijn best mogen doen. Ze had hem daarnet de kans gegeven om haar in zijn buurt toe te laten maar daar had hij mooi naast gegrepen. Maar toch kon Iana hem niet eeuwig blijven negeren dus besloot ze hem nog een laatste kans te geven. Als hij deze zou verpesten dan kon ie het op zijn buik schrijven dat Iana hem nog ging kopen. Dan mocht hij zichzelf gaan irriteren bij die kudde waar ook zij hem geen aandacht gaven. De scheve hinnik van Doom liet haar zachtjes lachen en voor het eerst legde ze weer een hand op zijn neus. "Oke, nu ga jij mooi blijven staan als ik op je rug zit. Als ik het teken geef mag je stappen." Iana keek het paard enkele keren diep in zijn ogen aan en sprong weer zonder pardon op zijn rug. Dit keer bleef ze Doom in zijn ooghoeken aankijken en gaf ze geen signaal tot wanneer ze haar kuiten in zijn zij drukte. Dit paard wist best wat hij moest doen, alleen vertikte hij het om het te doen.

Ze negeerde hem gewoon volkomen. Geen blik was hij waardig voor haar. Hij werd er eigenlijk wel een beetje chagrijnig van. Ze moest toch blij zijn dat ze er al bij kon zijn en dat hij haar aandacht wilde. Als zij het niet geweest was had hij haar al lang uit de wei gestampt. Een diepe zucht verliet zijn neus toen hij weg wilde draaien om het op te geven. Net toen hij weg wilde draaiden voelde hij haar hand op zijn neus. Meteen vlogen zijn oren naar voren en hief hij zijn hoofd. Ze stond op en keek hem diep in zijn ogen aan. "Oke, nu ga jij mooi blijven staan als ik op je rug zit. Als ik het teken geef mag je stappen." zei ze. Oke dat was niet zo moeilijk. Hij mocht dus gewoon niet bewegen tot zij het zei. Zonder pardon vloog haar been weer over zijn rug heen en ging ze stevig zitten. Zijn ogen waren wijd open en zijn oren waren op het meisje gericht. Hij wachtte netjes tot hij mocht gaan en wilde zich van de beste kant laten zien. Ze drukte haar kuiten tegen zijn flanken en rustig stapte hij aan. Ook al had hij geen hoofdstel aan schoot toch zijn nek in de krul. Netjes aan de tegen liep hij door de weide en showde zich een beetje. Hij hief zijn benen hoog op en deed zelf een paar Spaanse passen er tussen door. Na wat rondjes rond gestapt te hebben stopte hij en bleef netjes stil staan. zijn oren bewogen alle kanten op en in zijn ooghoeken hield hij haar goed in de gaten. Hij ontspande zijn nek wat n liet hem naar de grond zakken. Zo erg was het niet, iemand op je rug. Het was zelfs leuk!

-inspiratie loos ^^

Iana lag bijna in de slappe lach toen ze het paard onder haar stokstijf voelde staan, geen spier verzettend. Het leek wel of hij zich eindelijk wilde inzetten en wel duidelijk wist dat dit zijn laatste kans was. Want ook toen Iana hem wat benen gaf voelde ze een perfect lopend paard onder haar kont. Wat haar dan ook nog het meest verbaasde was dat Doom zelf wat Spaanse passen kon zetten en hij netjes zijn benen kon optrekken. Niet dat ze niet had verwacht dat hij dit ging doen, dit paard had wel meer dan wat irritant gedoe in zich. Dat bewees hij nu maar al te goed. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze haar greep in zijn manen wat verloste en zich netjes rechtop zette. Net alsof Iana ervoor zorgde dat dit paard zo liep; niet dus. "Gooooed!" Iana aaide hem over zijn hals en stiekem vond ze dit eigenlijk wel doorslaggevend voor haar keuze om hem te kopen. Dit paard had net bewezen dat ook hij goed kon lopen en hij niet alleen irritant kon zijn. Misschien moest dit paard gewoon eens de hamer op de kop krijgen, weten wie de baas was en Iana had dat hem goed ingehamerd. Met Iana viel niet te sollen, zij liet zich niet zo snel inpakken door een paard. Het kon nog het mooiste dier zijn, nooit medelijden hebben. Toen Doom zijn hals wat ontspande nam ze zijn manen weer wat beter vast en gaf ze er een klein rukje aan. Alsof ze wou zeggen dat hij mocht stoppen. "Je bent van mij." Fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Met een goed humeur stapte ze van het paard af en aaide ze hem netjes over zijn rug. De vorige eigenaar van Doom had al de hele tijd staan kijken en zijn mond leek nog altijd zo groot te zijn van de verbazing. "Geen spijt dat je hem kwijt gaat zijn?" Iana kwam de man tegemoet en lachte toen hij sip naar de grond keek. "Eigenlijk wel. Maar ik gun het je, het ziet ernaar uit dat Doom je echt vertrouwd." De man knipoogde naar Iana, schudde haar de hand en zei dat hij het contract straks zou opstellen. Iana liep vrolijk terug naar Doom en zette het op het lopen. Al gillend en rennend liep ze de hele weide af en hoopte dat Doom mee zou gaan. Nu had ze zin in spelen!

"Gooooed!" klonk de stem van het meisje terwijl hij netjes wat rond liep. Met haar hand wreef ze over zijn schouder en gaf hem een klopje. Toen hij zijn nek liet zakken pakte het meisje een stuk van zijn manen vast en trok er kort aan zodat hij stil ging staan. "Je bent van mij." fluisterde ze in zijn oor. Ze gleed van zijn rug af en aaide erover heen. Ze liep naar de man die langs de kant stond die zich de eigenaar van hem noemde en begon met hem te praten. Doom wilde niets missen en draafde achter het meisje aan. Toen hij op 1 a 2 meter afstand stond stopte hij en wachtte daar netjes. "Geen spijt dat je hem kwijt gaat zijn?" vroeg ze aan de man. "Eigenlijk wel. Maar ik gun het je, het ziet ernaar uit dat Doom je echt vertrouwd." antwoordde de man. Ze schudde elkaars handen en de man liep weg. Het meisje kwam weer zijn richting in gelopen. Opeens begon ze door de wei heen te rennen en gilde luid door de wei. Doom Draaide zich als een gek om en galoppeerde er achter aan. Eindelijk wilde ze spelen. Hij vond het geweldig om wat te klooien met het meisje. Hij bleef achter haar aan galopperen en kwam op een gegeven moment naast haar draven. Haar ren tempo was voor hem een draaf tempo en hij kon het prima bij houden. Toen ze helemaal achter in de weide waren stopte ze. Het meisje was helemaal buiten adem van het rennen maar Doom had nog energie genoeg. Hij kwam naast haar staan en legde zijn hoofd op haar schouder. Nu moesten ze nog terug naar het poortje maar zo te zien kon het meisje dat niet meer rennen. Hij liep voor haar langs en stopte met zijn rug voor haar neus. Nu mocht ze er wel op. Nu zal hij eens gas geven en laten zien wat hij in huis heeft. Hij keek haar aan en duwde zijn neus wat de lucht in met een gebaar dat ze erop moest.

Iana voelde hoe de wind langs haar oren suisde en haar haren vrolijk de lucht in vlogen. De zon gaf nog steeds een aangename temperatuur en de bloemen stonden mooi in bloei. Een gelukzalige zacht verliet haar keel en grijnzend hief ze haar kin de lucht in om alle frisse geuren te inhaleren die haar pad kruisten. Het bos was hier niet ver van deze weide, dat kon je ruiken op de afstand waar Iana van stond. Het geluid van hoeven achter haar liet Iana weer in de realiteit belandden en gelukzalig hield ze halt, richtte haar blauwe ogen op Doom en vroeg zich af hoe het toch mogelijk was dat dit paard altijd zo koppig was geweest. Een vriendelijke glimlach krulde rond haar mondhoeken en haar vingers streelden zijn zachte neus. Een zwaar gewicht op haar schouder deed haar zachtjes lachen, en al die mensen beweerden dat dit paard onhandelbaar was. Ongelofelijk. Iana wist dat die mensen gewoon de moeite niet namen om dit paard écht te leren kennen en hem gewoon die aandacht te geven die hij nodig had. Dit paard moest gewoon liefde krijgen, weten dat er wel degelijk mensen met een hart bestonden en hem wel degelijk wilden vertroetelen. Oké, het zal altijd een paar blijven dat koppig is, graag met iemand zijn voeten speelt en misschien niet te vertrouwen is. Maar dit paard is sowieso niet onhandelbaar, dat bewees hij hier maar even.
Iana streek met haar hand over zijn neus en lachte toen ze een duwtje kreeg. Wat wilde hij haar nu duidelijk maken? Iana kreeg het pas door toen de hengst recht naast haar neus stopte en met zijn hoofd zwaaide. "Wil je dat nu echt?" Iana verstond er zich nog steeds niet aa, maar aarzelde zeker geen twee keer om zijn manen beet te nemen en haar benen over zijn rug te gooien. En ze zat er nog niet deftig op of ze voelde het lichaam van Doom onder haar gas geven dat het bijna niet te volgen was. Iana gierde het uit van het lachen en liet zelf even zijn manen los om te genieten van de wind die rillingen over haar ruggengraat produceerde. Ze waren amper drie minuten aan het rijden of ze zag het hek al in zicht komen en teleurgesteld hield ze halt, trok ze zachtjes aan zijn manen en sprong ze van zijn rug. Iana gaf een zoen op zijn voorhoofd en wreef er zachtjes over. Het leek wel of ze stemmen achter haar hoorde en ze ogen op haar rug voelde branden. Op haar hoede draaide ze zich om, keek recht in twee serieuze ogen en zag een jonge dertiger op Doom afgaan. In zijn hand hield hij een halster en zijn manier van doen al leek Iana al niet pluis. "Wat ben jij van plan?" Iana leek het bijna te schreeuwen en zag dat er via het hek zo nog drie mannen afkwamen. Doom werd op een hardhandige manier vastgenomen en getrokken richting een trailer. "What the hell is dit? Dit paard is van mij!" Iana ging recht voor de man staan en blokkeerde de weg voor hem. "Ik heb daarnet het contract getekend, dit paard behoord officieel bij mij. Te laat, poes." De man nam een korte omweg en Iana stond machteloos aan de grond genageld. De poort van de trailer ging open en Iana hóopte dat Doom iets ging forceren. "Loop jongen, loop.." Het was nier meer dan een fluistering maar meer kon ze niet doen. Shít.

Met een glimlach streelde ze zacht zijn neus. Even sloot hij zijn ogen en genoot van het contact tussen hem en het meisje. Deze dag had toch echt bewezen dat er mensen met een hart waren die niet alleen geven om de prestatie. Hij genoot van iedere minuut die hij samen was met haar. Even sloot hij zijn ogen en genoot van het prachtige weer. Het meisje aaide hem over zijn neus en hij opende zijn ogen. Nu was het tijd voor een echte rit. Hij vertrouwde haar en hopelijk ook andersom. Hij duwde met zijn neus tegen haar schouder, liep voor haar neus door en stopte toen hij met zijn rug voor haar stond. "Wil je dat nu echt?" vroeg ze. Tijd om er over na te denken had hij niet want het meisje zat er in 2 tellen al op. Ze was nog bezig om haar evenwicht te vinden maar hij schoot al weg. Even gas geven. Hij stak zijn neus hoog in de lucht en genoot van de wind die langs zijn vacht gleed. Helaas kwam naar wat minuten het hek al in zicht en hielden ze halt. Het meisje gleed van zijn rug af en gaf hem een zoen op haar gezicht. Hij kon zich niet meer concentreren op haar want er kwamen mannen hun kant op die hij nog nooit had gezien. Al snel had het meisje het ook in de gate en draaide zich om. De man kwam zijn kant op met een halster en een touw in zijn hand. Wat moest hier de bedoeling nu van zijn? Hij wilde hier helemaal niet weg! "Wat ben jij van plan?" Riep het meisje richting de man. Nog 3 mannen sprongen over het hek en kwamen ook zijn richting in. Het meisje werd aan de kant geduwd en hij werd hardhandig gegrepen. Ze schoven het halster over zijn hoofd heen en klikte hem dicht. Met 3 man trokken ze aan het touw dat aan het halster vast zat die Doom om had. Hij vertikte het om mee naar de trailer te lopen. "What the hell is dit? Dit paard is van mij!" Riep het meisje en ging voor de trailer staan. "Ik heb daarnet het contract getekend, dit paard behoord officieel bij mij. Te laat, poes." zei de man. De man liep om haar heen en opende de trailer. Hij had het gehoord en ging zich nog meer verzetten. Hij wilde niet met hun mee, hij wilde niet in die trailer.. Ze trokken hem mee en wilde hem de trailer in krijgen. Ze konden alles proberen maar hij verzette geen stap. Hij keek om en zag het meisje staan. Ze stond machteloos toe te kijken en inderdaad kon ze ook niet veel doen. "Loop jongen, loop.." zei ze zachtjes. Hij zou wel willen maar het kon niet. Hij probeerde alles om de mannen van hem af te krijgen maar het lukte niet. Vlug draaide hij zijn hoofd weer om en spitste zijn oren toen ze met een lange zweep aan kwamen. Zijn ogen werden groten en hij trok zijn kont in. Een flinke mep kreeg hij op zijn kont toen hij weigerde de trailer in te lopen. Ondertussen was er ook al een longeer lijn achter zijn kont door gespannen zodat hij ook niet weg kon. Hij keek nog een keer naar het meisje en probeerde zichzelf nog een keer los te trekken maar het lukte niet. Hij kon de tikken niet langer verdragen en schoot naar voren. Hij wilde meteen weer naar achter stappen maar voor dat hij dat kon doen was de klep van de trailer al dicht. Luid hinnikte hij en stampte tegen de achterklep. Hij wilde eruit. Voor hem zat een ijzeren stang waar een man hem aan het vast knopen was. Zijn oren vlogen naar achteren en hij beet de man in zijn hand. 'ROT KNOL' Riep hij luid en gaf hem een tik op zijn neus. Hij hief zijn hoofd de lucht in en keek zo ver hij kon achterom. Hij hinnikte nog een keer en probeerde eruit te komen. Voor hem was een kleine opening waar de mannen door naar buiten gingen. Hij stak zijn neus naar buiten en zag het meisje staan. Een diepe zucht verliet zijn keel toen de de deur dicht gedaan werd en de auto aan reed. Nog een paar keer trapte hij tegen de klep maar het had geen zin..

Iana voelde hoe haar ogen waterig werden maar ze het vertikte ze te laten druipen. "Doom.." Het was niet meer dan een fluistering maar Iana voelde zich zo machteloos dat ze als aan de grond genageld stil bleef staan. Net toen ze hem zag tegenwerken verscheen er een klein vlaagje hoop in haar ogen, klakte ze aanmoedigend met haar tong en hoopte uit het diepste van haar hart dat hij ze een koekje van eigen deeg zou geven. Maar die klap kwam er niet, Doom liet zich de trailer injagen en Iana's ogen werden groot toen ze zag hoe dat kwam; De man had een lange, vervaarlijke zweep in zijn handen en Iana kneep haar ogen woedend tot spleetjes. "Je hebt geen idee wat dit paard écht nodig heeft!" Iana nam een blikje vanop de grond en gooide die recht naar de man met de zweep. Het blikje tikte redelijk hard tegen zijn achterhoofd en een grijns krulde rond haar mondhoeken. Die had hij wel verdiend. Iana plaatste haar handen uitdagend in haar heupen, alleen al om de man uit te dagen en weer wat tijd te winnen. En de man deed net wat Iana verlangde; Hij kwam kwaad op haar af, hief zijn zweep en Iana zette het op het lopen. Nu was het alleen te hopen dat die vent zou dom zou zijn om haar achterna te lopen en toen Iana achteruit keek zag dat hij dat daadwerkelijk ook aan het doen was. "Dát, klein meisje, dat zet ik je betaald!" Het was meer een dreiging dan wat anders maar Iana sloeg er geen acht op. Hoe langer ze hem van Doom kon weghouden hoe beter. Toen ze uiteindelijk in de stallen waren belandt hield Iana halt, keek ze naar de man en zag ze de woede die in zijn ogen stond. Het leek wel even of hij haar zou vermoorden. "Jij, jíj, jij .. Jij hebt geluk dat ik geen meisjes klop!" Hij kneep zijn handen tot vuisten en draaide zich in volle furie om. Een bedenkelijke frons verscheen op Iana's gezicht en haar hart ging als een gek tekeer. Damn, nu moest ze snel iets gaan verzinnen om die man tegen te houden. Iana ging als een gek terug naar de trailer en hoopte vurig dat de man haar maar zou laten gaan. Alleen zo al zou ze een goeie voorsprong opbouwen en zou ze Doom kunnen bevrijden. Bij elke stap die ze zette bonkte haar hart in haar keel en probeerde ze steeds een versnelling hoger te schakelen. De trailer kwam in zicht en Iana voelde dat haar krachten bijna op waren, haar snelheid wat vertraagde en ze zich nog pushte tot bij de poort. Zo vlug als ze kon deed ze het het hek naar beneden (ben vergeten hoe dat ding noemt) en maakte ze de baren achter zijn gat los. "Eruit Doom, eruit!" Iana jaagde hem wat op en zorgde ervoor dat het paard er helemaal uit kon. Meteen zette ze het hek van de wei open en hoopte ze dat Doom zou gaan lopen. In de tijd die overbleef sprong ze zonder moeite op Doom's rug en spoorde ze hem aan. "Komaan, loop!" Iana keek haastig naar rechts waar de man al aankwam en luid naar hen schreeuwde. Nu kwam het erop aan..

Terwijl hij omkeek zag hij Ian staan. Diep in zijn hart deed dit erg pijn maar hij was gewoon machteloos en hij kon niets meer beginnen. "Doom.." zei ze zacht. Het was niet hard mar toch hoorde hij het. "Je hebt geen idee wat dit paard écht nodig heeft!" Riep ze tegen de man met de zweep. Ze pakte een blikje en gooide het tegen de man zijn hoofd. Hij had nooit gedacht dat Iana zo iets zou doen. Zo'n lief meisje en dan zo'n acties. Hij vond het eigenlijk best wel stoer van haar. "Dát, klein meisje, dat zet ik je betaald!" Riep de man en liep op Iana af. Iana spurtte weg en de man volgde haar. Ze had vast wel een plan en daar zou hij snel genoeg achter komen. De man die voor hem stond maakte het touw los zodat hij kon eten van het hooi. Dat hooi interesseerde hem even niet. Hij was totaal gefocust op de stallen waar Iana met de man in was gerent. Als hij haar iets aan zou doen dan zou hij het hem betaald zetten. De mannen die erbij waren zaten al in de auto te wachten. Dat kwam mooi uit want op een afstandje zag hij iets aan komen rennen. Hoe dichter het bij kwam hoe beter je zag dat het Iana was. Haar bruine lange haren wapperde in de wind dus dat kon zeker de man niet zijn. Ze opende de laadklep -zo noem je dat volgens mij xp- en haalde de ijzeren stang achter zijn kont weg. "Eruit Doom, eruit!" fluisterde ze. Als een gek sprong hij uit de trailer en duwde zijn neus tegen haar aan. Tijd voor knuffelen was er niet want de man naderde hun al. Iana sprong op Doom en spoorde hem aan. "Komaan, loop!" riep ze. Hij sprong aan in galop en rende bij de trailer vandaan. Die konden hun never nooit meer inhalen. Doom rende het bos heen en sprong tussen de bomen door. Hij wist hier de weg als geen ander. Vroeger leefde hij hier en verzamelde hij zijn voedsel tussen de bomen. Hij wist wel een pad die naar de weides leidde en die de man niet kon vinden. In volle galop rende hij door het bos. Hij had geen idee hoe Iana zich voelde maar hij moest lopen van haar. Hij sprong ineens naar rechts een pad in die uitkwam bij de wei maar dan aan de andere kant. Even ging hij over naar stap om even bij adem te komen.

-Ineens kent hij je naam, anders was het zo moeilijk posten xp-