Schmee. (Destiny)

Langzaam opende de blonde jongen zijn ijsblauwe ogen. Hij sloeg de lakens van zich af en stapte zijn bed uit. Het enige wat hij droeg was zijn boxer.
Om die reden kleedde hij zich snel aan. Hij liep naar beneden en ontbeet met twee droge boterhammen; hij wilde hier zo snel mogelijk weg.
Hij ging naar buiten en besloot gewoon een eind te gaan lopen, puur omdat het kon.
Het weer was aangenaam; een grotendeels blauwe lucht, een fijne temperatuur en een licht windje. Riot glimlachte zowaar bijna.
Hij schoof zijn handen in de zakken van zijn versleten broek en liep door de berm.
Er waren vrijwel geen auto's op de weg, wat prettig was omdat hij niet zo op hoefde te letten. Goed, wat er wel reed ging veel te hard, maar dat had je nou eenmaal op landweggetjes.
Al snel kwam hij langs weilanden. Op het hek van een was een bordje getimmerd. Paard te koop. Zijn wenkbrauwen gingen even omhoog. Al een paar weekjes overwoog hij weer een paard te nemen...
Riot liep naar het betreffende land en leunde tegen het hek. Het hout voelde ruw en warm aan de huid van zijn blote armen maar hij vond het niet onaangenaam.
Hij nam het paard in het land geïnteresseerd in zich op. De prijs die op het bord stond lag binnen zijn budget; hij had zijn vorige paard Duchesse moeten verkopen omdat hij het idee had haar geen recht te doen. Het was zonder meer moeilijk geweest, maar een paard met haar capaciteiten verdiende beter; ze kon de top bereiken. Nee, hij had een paard nodig dat die ambitie niet had.
Hij bekeek het dier nog eens, maar kon moeilijk inschatten wat voor type het was, al fascineerde het dier hem zonder mee, op een positieve manier.
Aarzelend strekte hij zijn hand uit, hopend dat het paard interesse in hem zou tonen en naar hem toe zou komen.
Hij wilde graag proberen kennis te maken met het dier, als dat even kon.

Zoals iedere dag werd hij wakker in zijn stal en kreeg wat voer. Werd naar de wei gebracht met wat andere paarden en moest daar zijn dag vertoeven. Dit keer was het anders. Hij kreeg wel voer maar werd naar een andere wei gebracht als anders, en al zijn weide maatjes waren er niet. Ach wat maakte hem het uit. Hij liet zijn hoofd zakken en begon aan het gras te knabbelen. Het was lekker vers en mals gras. Het voordeel van alleen staan was dat je niets hoefde te delen. Dat beviel hem wel. Na enkele uren grazen kwam er iemand aan het hek staan. Hij hief even zijn hoofd, brieste een keer en liet het weer zakken naar het gras. Hij zwiepte een keer met zijn staart tegen zijn flanken zodat de vliegen weg zouden gaan. Af en toe liet hij een blik vallen op de jongen die aan de kant stond. Hij bleef staan en ging absoluut niet weg. Normaal gesproken zouden ze weg gaan als je geen interesse toonde, maar deze bleef staan. Hij hief zijn hoofd weer en bekeek de jongen is goed. Hij zag er anders uit dan andere, dat beviel hem wel. De jonge stak zijn hand uit en Destiny's oren schoten naar voren. Zou hij een snoepje bij hebben? Hij zette de draf in en op een rustig tempo draafde hij naar de jongen. Hij schudde wat met zijn hoofd en zwiepte wat met zijn staart. Toen hij bij de jongen aan was gekomen liet hij zijn neus zakken en snuffelde aan de hand van de jongen. Helaas geen snoepjes, ,aar toch was er een warm gevoel als hij hier stond. Hij bewoog wat met zijn oortjes en duwde zijn hoofd tegen zijn hand. Met grote ogen keek hij de jongen aan en smakte wat met zijn mond. Na enkele seconde stapte hij achteruit pakte een hap gras en ging weer naar de jongen. Hij duwde zijn neus tegen zijn hand en liet wat gras in zijn hand vallen. Lusten hij ook wat? vroeg hij bij zichzelf af. Gulzig at hij op wat nog in zijn mond zat en bleef de jongen aankijken.

Het paard draafde langzaam naar hem toe. Het dier rook aan zijn hand en duwde er tegenaan. Riot glimlachte even, op de ongedwongen manier die vaak alleen bij dieren tevoorschijn kwam. De sneeuwblonde jongen was vrij ontspannen; hij zag geen mensen in de buurt en paarden maakten hem over het algemeen rustig.
Hij keek naar het dier, dat zijn oren bewoog en naar hem keek.
Het paard stapte achteruit, nam een hap gras en kwam weer terug. Riot nam het dier licht verrast op. Hij had het idee dat hij dit dier wel mocht.
Weer voelde hij de fluweelzachte neus van het dier tegen zijn hand, die er vervolgens wat gras in liet vallen. Zowaar vertederd schoot de doorgaans zo hardvochtige jongen in de lach.
Er stak een stevig windje op, die het gras van zijn hand blies en zijn lichte haar even voor zijn gelaat duwde, zodat hij een moment niets zag. Hij streek het ruw weg en streelde met zijn andere hand het paard over diens schoft; dat kon hij vanaf het hek net afrekken. Het voelde aangenaam, de grijswitte paardenvacht onder zijn vingertoppen. Hij keek naar het dier.
"Misschien moest ik eens met je eigenaar om de tafel gaan zitten," mompelde hij, terwijl hij afwezig met zijn vingertoppen door de manen van het dier ging.
"Je lijkt me erg leuk gezelschap."