How is it possible

De merrie keek geschrokken neer op het bebloedde paard. Hoewel ze al doorgelopen was, stond het beeld nog steeds op haar netvlies gebrand. Ieuw... Trust liep snel door en keek steeds schichtig achterom, bang dat iemand haar zou volgen. Hoewel dat zeer onwaarschijnlijk zou zijn. Als je van de klippen viel was je hardstikke dood. En ja, dat zou voor de meeste de keuze toch niet zijn. Maar je had sommige die het wel deden. Trust had op haar jonge jaren wel paarden gezien die van hoge rotsen afsprongen. Omdat ze geen ouders had was ze altijd weggelopen. En was nooit meer naar de plek teruggekeerd. Trust zuchtte en keek om zich heen. Ze had behoefte aan gezeldschap...

-FLut, alleen aardige mensen/paarden-

Het was de eerste keer dat hij hier kwam, op de klippen, maar zeker niet de eerste keer dat hij ergens heen ging om geen mensen om zich heen te hebben. Voor sommigen was het een marteling om alleen te moeten zijn, voor Riot was het bij tijd en wijle noodzaak. Sociaal was de sneeuwblonde jongen nooit geweest.
Het weer was aangenaam; hoewel de zon scheen, was het niet buitengewoon warm en kon je fatsoenlijk in een T-shirt lopen zonder je kapot te zweten.
Een stevige wind blies Riot's haar uit zijn gelaat en hij kon niet ontkennen dat het buitengewoon aangenaam voelde voor iemand die de drukte van de stad ontvluhtte.
De harde rotsen onder zijn in kisten gehulde voeten dwongen hem voorzichtig te lopen, waardoor hij noodgedwongen zijn blik voornamelijk op de grond gericht had.
Het was daardoor dat hij pas opmerkte dat er een paard in zijn buurt stond toen hij nog ongeveer honderd meter van het dier verwijderd was. Een aardige afstand, maar als je bedacht dat het nogal opviel als je opeens een paard tegenkwam, viel het mee. Riot knipperde verrast met zijn ogen. Dit had hij niet aan zien komen.
Weifelend bleef hij staan. Hij had geen idee wat dit dier hier in zijn of haar eentje deed en vermoedde dat het niet echt slim was om zomaar toenadering te zoeken tot een geheel onbekend dier, wat tevens ook niet echt in zijn karakter lag, al was het wel zo dat hij eerder toenadering zocht tot een dier dan tot een mens.

Trust keek verbaast op bij het ruiken van iets geheel onbekendst. Toen ze een gestalte zag met wit haar en lopend op twee benen liep ze angstig wat weg. De jongen keek op. Blijkbaar had hij niet gezien dat hij naar haar toe was gelopen, hij had immers de hele tijd naar de grond gekeken. Trust legde angstig haar oren in haar nek en keek hem waarschuwend aan. Hij moest niet dichterbij komen, want dan zou hij er niet heelhuids vandaan komen. Trust zag de twijfel in zijn ogen. Als hij maar niets van plan was. Maar hij bleef staan zonder iets te doen, iets wat haar toch wel rustiger deed worden. Maar misschien was het een truc. Om haar in de val te lokken. Angstig deed de merrie nog wat stappen achteruit, en voelde toen de stenen onder haar achter hoef weg brokkelen. Geschrokken draaide ze zich weg van de rand. appel . Ze keek achter zich, in het dal. Verder naar achter kon ze niet... Was de jongen iets van plan of zou ze hier ongedeerd weg komen?

Riot merkte dat dit een paard was dat duidelijk niets met mensen te maken wilde hebben.
Haar waarschuwende blik deed hem niets; ze wisten allebei waarschijnlijk wel dat ze banger voor hem was dan hij voor haar.
Nou ja, als dat dier bang was zou hij zijn afstand bewaren.
So be it, dacht hij kalm, en hij ging tegen een rotswand zitten.
Hij liet een hand op de ruwe bodem rusten en met de andere streek hij zijn haar uit zijn ogen.
Heel even gleed zijn blik over het paard en hij glimlachte vervolgens wrang.
"Gelijk heb je, blijf uit de buurt van mensen," zei hij zacht. Zijn stem klonk enigszins schor en hij lachte vreugdeloos.
"Ze zijn niet te vertrouwen. Stuk voor stuk."
Hij zweeg even en schudde toen zijn hoofd.
"Nee, niet allemaal. Er zijn er een paar die ok zijn, maar de meesten moeten gewoon dood."
Waarom zat hij hier tegen een paard te praten? Het luchtte op, dat sowieso.
"Je mag blij zijn dat je een paard bent, weet je dat? De mensenwereld is zo tof nog niet.
Neem de overheid, ze prediken welvaart en gezondheid voor iedereen en wat denk je? Een groot deel van de bevolking crepeert in wijken die voor hen niet meer bestaan.
Of de veehandelaars. Denken dat dieren als jij hun eigendom zijn. Slaan, schreeuwen en alleen maar om hun eigen inferioriteit te kunnen compenseren."
Hij zweeg even. Het voelde goed om eens te kunnen uitspreken wat hij voor zijn maatschappij voelde, al was het maar tegen een dier dat het vermoedelijk toch niet begreep.
"Laten we gangsters niet vergeten. Alleen dapper in kuddes van soortgenoten en niet in staat een normaal gesprek te voeren.
Of de dealers, geld verdienend aan andermans leed, de advocaten die dergelijk tuig uit de gevangenis houden, de rijken, die stoïcijns de andere kant op kijken en de agenten die hetzelfde doen en ondertussen boven en onder de wet lijken te staan.
De geestelijken, die denken dat het hun recht is om kleine jongens aan te randen. Fuck. Fuck ze allemaal."
Hij keek naar het paard, zonder het dier recht in de ogen te kijken, wetend dat dat namelijk als bedreigend on worden ervaren.
Zijn monoloog had hem een stuk relaxeter gemaakt, merkte hij.

"Gelijk heb je, blijf uit de buurt van mensen," zei hij zacht. Trust hief haar hoofd. Wat zei hij? Had hij het tegen haar? Ze verstond het niet, dat wist hij toch wel? "Ze zijn niet te vertrouwen. Stuk voor stuk." Ze brieste en ging liggen. Ze was moe, uitgeput. Hongerig. Ze legde haar neus op de grond en zuchtte zacht. "Nee, niet allemaal. Er zijn er een paar die ok zijn, maar de meesten moeten gewoon dood." Wat zat hij nou te babbelen? Trust luisterde naar de andere geluiden om haar heen; de geritsel van de bladeren, het klokken van het water, het suizen van de wind. Dat maakte haar rustig. "Je mag blij zijn dat je een paard bent, weet je dat? De mensenwereld is zo tof nog niet.
Neem de overheid, ze prediken welvaart en gezondheid voor iedereen en wat denk je? Een groot deel van de bevolking crepeert in wijken die voor hen niet meer bestaan.
Of de veehandelaars. Denken dat dieren als jij hun eigendom zijn. Slaan, schreeuwen en alleen maar om hun eigen inferioriteit te kunnen compenseren." Veehandelaars. Dat woord kende ze wel. Ze was er nog bij een geweest, die had haar bijna verkocht als makkelijk rijpaard. Ze had nog littekens op haar buik van die man. Ow die akelige zweep... "Laten we gangsters niet vergeten. Alleen dapper in kuddes van soortgenoten en niet in staat een normaal gesprek te voeren.
Of de dealers, geld verdienend aan andermans leed, de advocaten die dergelijk tuig uit de gevangenis houden, de rijken, die stoïcijns de andere kant op kijken en de agenten die hetzelfde doen en ondertussen boven en onder de wet lijken te staan.
De geestelijken, die denken dat het hun recht is om kleine jongens aan te randen. Fuck. Fuck ze allemaal." Ze voelde de ogen van de jongen op haar lichaam en stond op. Nee, ze was blij dat ze een paard was. Maar een wild paard zijn was ook niet makkelijk, maar dat kon ze hem niet vertellen. Toen hoorde ze een groep paarden, zo te horen met mensen op hun rug. Vermoeit kwam er een geluid uit haar keel. Ze had geen kracht meer. Haar benen trilde van het weinige eten wat ze de afgelopen dagen op had. Zo goed als niets. Ze liep naar achter, weg van het geluid van de denderende hoeven. Ze hadden haar gezien. Ze wist het zeker. Zo, de jongen had zijn verhaal verteld. Maar zij kon hem haar verhaal laten zien. Helaas.