You're saying WHAT?!

Zijn ogen opende zich bij het voelen van de felle ochtendzon op zijn gezicht. Een gaap verliet zijn keelgat, waarna hij zichzelf op zijn rug draaide en zich uitrekte. Even keek hij naast zich, naar Fenna en kwam er al gauw een glimlach rond zijn lippen. Hij draaide zichzelf weer op zijn zij, zodat hij een kus op de zijkant van haar hoofd kon drukken en zichzelf toen weer terug plat op zijn rug draaide. Buiten was de lucht helderblauw, dus echt koud was het niet, gelukkig. Zou hij Fenna wakker maken of..? Ach, Edward zou haar nog wel even laten slapen, voor het geval ze moe was. Dan kon hij ook alvast een ontbijt voor hun beiden maken, dat zou ze vast wel leuk vinden als hij dat deed. Edward stapte uit bed, liep naar de kast om daar zijn kleren te pakken en ze mee te nemen naar de badkamer. Daar stond hij een paar minuten even in de douche, droogde hij zichzelf af en kleedde zich aan. Meteen vertrok hij naar beneden, ging hij naar het aanrecht en pakte een paar broodjes, twee crossaintjes en begon ze te smeren. Op de momenten dat hij samen met Fenna was, kon zijn leven echt niet meer stuk. Sinds 3 jaar geleden was het dat al niet meer. Een vage grijns verscheen op zijn gezicht toen hij er weer aan dacht hoe hij die eerste dag met haar weer meteen voor haar was gevallen, hij had gedacht dat ze gewoon bij elkaar hoorden, wat hij tot de dag van vandaag nog steeds dacht. Hij zou er niet aan moeten denken dat hij Fenna niet had, dat kon hij simpelweg niet meer uit zijn leven weg denken. Nu woonden ze al een ongeveer een jaar samen, als het niet langer was en het beviel hem echt geweldig. Nu was hij meer bij Fenna en dat was in feite iets wat hij altijd al had gewild. Hopelijk zou Fenna zo wel wakker worden, de tafel was inmiddels al gedekt en het ontbijt stond al klaar. Nu was het dus alleen nog maar wachten op haar, maar Edward zou voor Fenna eeuwen kunnen wachten. Even liep hij de achtertuin in, bekeek de lucht even en besefte dat het best wel warm was. Dat maakte deze dag al helemaal goed, hopelijk zou deze dag niet stuk kunnen gaan, want aan zo'n dag had hij wel behoefte vandaag. Een zucht verliet zijn keelgat, zijn hand streek even door zijn lakzwarte haar en hij liep weer naar binnen. Wachtend op Fenna.

Ze was al even wakker, ze voelde dan ook hoe Edward zijn lippen op haar wang duwde en vervolgens richting de badkamer liep. Zodra hij beneden was kwam ze overeind, beet aarzelend op haar onderlip toen ze naar haar nachtkastje keek. Het was half elf, tijd om op te staan. Fenna zuchtte even diep, liep naar de badkamer en keek even kort in de spiegel. Fenna stapte in de douche, kleedde haar zelf aan en bukte vervolgens, om uit de kast een test te pakken die ze een aantal dagen geleden gekocht had, maar nog niet gebruikt had. Want ze maakte zich zorgen, ze had al een paar keer haar menstruatie niet gehad, dus ze kon voor de zekerheid een test doen, right? Fenna twijfelde even, besloot de test te doen en bekeek even de gebruiksaanwijzing. Zodra ze dat een paar keer overgelezen had, deed ze de test, legde hem even op het randje van de wasbak en wachtte tot hij van kleur zou veranderen. Even stokte haar adem toen ze zag dat het duidelijk van kleur veranderde. Dat betekende dus dat ze zwanger was..
Omygosh. Hóe ging ze dit aan Edward vertellen en hoe wist ze hoelang het er al zat? Weghalen zou ze het zo wie zo niet, zo zat ze niet in elkaar. Fenna beet op haar onderlip, gooide de test in de prullenbak en haalde een borstel door haar haren. Niet dat ze er helemaal bij was nu, steeds denkend hoe ze het aan Edward zou vertellen. Fenna liep naar de slaapkamer van haar en Edward, keek weer even op de klok. Ondertussen al half twaalf, Edward zou zich wel afvragen waar ze bleef. Met haar ogen neergeslagen daalde ze de trap af, hield haar hand op de klink van de gangdeur en haalde even diep adem. Een kleine glimlach sierde haar lippen, terwijl haar blik op Edward gericht was. ''Hé.'' Haar stem klonk zachtjes, Fenna liep naar hem toe en drukte een korte kus op zijn lippen.
Ze zag dat hij ontbijt had gemaakt en glimlachte dankbaar naar hem, om iets te zeggen had ze nu weinig behoefte aan. Het was gewoon.. hmpf. Hoe ging ze dit tegen hem zeggen? Fenna nam ondertussen maar plaats aan de tafel, keek even naar Edward. ''Dankje voor het ontbijt.'' Wist ze uit te brengen met een vaag glimlachje rond haar lippen. Ze zou toch niets kunnen eten, ze was alleen maar misselijk bij het idee dat ze dalijk zou moeten vertellen dat ze een kind kregen. ''Ik moet je iets vertellen Edward.'' Begon ze aarzelend, terwijl haar hart alleen maar sneller begon te kloppen. Moest ze het nu wel zeggen.. hij leek zo vrolijk en ze zou hem echt niet vrolijk maken met haar mededeling. Fenna wreef even door haar gezicht, richtte haar blik vervolgens op Edward. ''Ik weet dat je hier echt niet blij mee bent maar.. ik heb net een test gedaan omdat ik over tijd was en, we krijgen zegmaar. Een kind.'' Ja hoor. Fenna wist het weer op een heerlijke, subtiele manier over te brengen. Ze wist gewoon níet hoe ze het hem moest vertellen, maar het moest er wel uit. Dit wilde ze niet voor hem achterhouden.

Whaa sorry dat hij zo verschrikkelijk flut is. :')

Het duurde niet lang of het was te horen hoe er iemand naar beneden kwam, dat kon alleen maar Fenna zijn. 'Goodmorning.' Sprak hij terug tegen haar. Edward voelde hoe er een kus op zijn lippen werd gedrukt. Bij haar bedankje knikte hij met een kleine glimlach rond zijn lippen. ''t Was geen moeite.' Ze had ondertussen al plaats aan tafel genomen, dus Edward ging tegenover Fenna zitten. Eigenlijk had hij niet echt honger.. Maar als hij nu niet zou eten, zou hij waarschijnlijk in de loop van de middag wél honger krijgen. Even keek hij Fenna fronsend aan toen ze niet at, was er iets? Toen hij haar stem hoorde bleek maar weer van wel, dus hij had het goed gedacht. Al was het wel raar. Waarover zou het gaan? Met een vragende blik keek hij Fenna aan. Hopelijk was het niet iets ernstigs ofzo.. Het vervolg van haar zin begon al niet goed, hij zo het dus niet leuk vinden.. Was het iets ergs? Was er iets aan de hand? WAT?! Edward sloeg direct uit frustratie met zijn vuist op de tafel, schoof zijn stoel naar achteren en liep naar de keuken, daar leunde hij met zijn ellebogen op het aanrecht, bedekte hij zijn twee handen voor zijn gezicht en ademde even diep in en uit, zo rustig mogelijk. 'Wat, hoe, wie. Hoe kan.. Hoe lang al?' Hij werd.. vader. Natuurlijk zou iemand daar normaal heel blij mee zijn om dat te horen, maar hij op dit moment niet. Het was apart, raar en onverwachts. En het was niet eens de bedoeling geweest. 'Haal 'het' eruit.' Voordat hij besefte wát hij zei, was het uit zijn mond. Inmiddels was hij al iets rustiger geworden, draaide hij zijn lichaam weer terug naar de tafel waaraan Fenna zat en schudde zijn hoofd. 'Sorry.' Even zuchtte hij diep, keek haar toen weer met zijn ijsblauwe ogen aan. Waarschijnlijk zou Fenna het toch niet weg laten halen, zo was ze waarschijnlijk niet. Dat verwachtte hij niet van haar. Nader inzien was het stom dat hij niet had nagedacht over wat hij precies had gezegd, want waarschijnlijk vond Fenna het niet echt.. Leuk dat hij had gezegd dat ze het eruit moest halen. Alleen doordat het allemaal zo onverwachts was, was het gewoon ineens een rare gedachte. Maar desondanks dat, wist hij wel dat hij er nu extra voor Fenna moest zijn. En dat wilde hij. Dat had hij altijd al gewild. Als Fenna een kind wilde, dan stemde hij daar ook mee in. Zij moest het immers 9 maanden dragen.

Even was het stil, ze zag hoe de blik van Edward veranderde en de klap die zijn vuist op de tafel veroorzaakte zorgde ervoor dat tranen in haar ogen verschenen. Juist, hij dus pissed. Dat zou dus weer een héle gezellige dag worden. Fenna zag hem in haar ooghoeken naar de keuken lopen, Even wreef ze met haar handen door haar gezicht, voelde hoe een traan over haar wang rolde en vervolgens richtte ze haar blik op de zijne toen hij zijn woorden uitsprak en vervolgens weer naar haar toe gelopen kwam. Het? Zei hij nou serieus het? Meteen keek ze van hem weg, bleef aan de tafel zitten en snoof zachtjes. ‘Ik haal hem of haar niet weg. Of je het daar nou mee eens bent of niet.’ Zei ze. Al de hele ochtend was ze misselijk van het idee dat ze over negen maanden een blèrend kind in huis zou hebben, maar misschien was het niet eens zo heel erg. Het was afwachten, al zag ze wel heel erg op tegen het dragen van een kind. Fenna veegde een traan onder haar ogen vandaan, hoorde de sorry van Edward en keek hem aan. ‘Ik snap niet waarom je de baby het noemde. Het is geen ding Edward! Snap dat je boos bent, maar je had die woorden beter voor je kunnen houden.’ Na haar woorden schoof ze haar stoel naar achter, liep ze naar boven richting de slaapkamer. Voelde hoe ze bij elke stap die ze nam misselijk werd en rende voor de zekerheid even richting de badkamer, om de wc bril vervolgens omhoog te duwen. Juist! Als dat zo negen maanden bleef zou ze echt elke dag door stront chagrijnig zijn. Fenna deed de wc bril omlaag, ging erop zitten en wreef even door haar haren heen.
Vervolgens pakte ze haar tandenborstel, poetste haar tanden en ruimde de badkamer een beetje op. Wauw, ze was gewoon nog steeds kwaad op Edward. Hoe kon hij zoiets zeggen? Ze droeg wel een levend wezen in haar buik, besefte hij dat nog niet? Hij moest weten dat hun hele leven zou gaan veranderen, ze over een paard maanden een kind zouden hebben. Misschien kwam het nog wel, het was nog even afwachten, possibly.

Een paar tranen veegde Fenna onder haar ogen weg. Damn, hij was écht dom. Het was helemaal niet zijn bedoeling geweest om haar te laten huilen, of zelfs een paar tranen te laten komen bij haar. Na haar woorden staarde hij naar de grond. Boos. Edward was het wel, maar niet op Fenna. Eerder op hem zelf, hoe het had kunnen gebeuren. Al zouden er nu wel allerlei dingen veranderen. Edward hoorde hoe de deur werd dicht gedaan, waardoor ook Sita merkte dat er iets mis was en uit haar mand kwam en ze naar hem toe liep. Edward knielde neer op de grond, aaide haar over haar kop en wreef even onder haar kin. 'Pff.. Hoe zou jij het vinden Sita?' Ach, kansloos. Nog even aaide hij Sita, om vervolgens toch maar naar boven te gaan om zijn excuses aan te bieden tegen Fenna. Edward stormde de trap op, keek even via een kier de badkamer in wat Fenna aan het doen was. De deur werd door hem geopend, waardoor hij de ruimte in kon stappen en de deur weer achter hem kon sluiten. 'Het spijt me.. Ik.. Het is ineens zo'n raar idee om vader te worden, zo onverwachts. Normaal zou iemand blij zijn om dat te horen, maar tsja. Het is zo raar om dat ineens te horen, terwijl ik dat nooit had gedacht.. En het spijt met Fenna, ik had het geen 'het' moeten noemen. Het is een baby. Onze baby. En over dat ik boos ben.. Boos ben ik niet op jou, op de baby of wie dan ook. Maar op mezelf. Misschien wil jij het wel helemaal niet..' Voor hem was het waarschijnlijk ook de allermooiste baby. Hopelijk zou Fenna het hem vergeven, hij wílde niet dat ze boos was op hem. Nog steeds was het voor hem raar om te bedenken dat er over 9 maanden er een nieuwe bewoner van dit huis bij was. Misschien zou hij zelfs lang niet kunnen slapen als de baby in de nachten zou huilen. Maar bij nader inzien, hij had het er voor over. Ook zou het een hele verandering worden. 'Gosh.. Wat ben ik een slechte vader, nu al.. Ik ben niet eens blij, wat ik wel zou moeten zijn.' Edward richtte zijn blik op de grond, hoofdschuddend. De baby moest blij zijn met zijn of haar moeder, want als het aan hem had gelegen - in eerste instantie - was er geen baby geweest.

Fenna ging op de rand van het bad zitten, bond haar haren in een staart en ademde diep in, waarna ze rustig door haar mond uitademde. Voetstappen waren op de trap hoorbaar en zodra de badkamer deur geopend werd en Edward binnen kwam, keek ze hem even kort aan. Zijn woorden kwamen maar half bij haar aan, Fenna haalde enkel haar schouders even op, waarna ze haar donkerbruine ogen op zijn ijsblauwe ogen richtte. Tranen stonden in haar ogen, kort haalde ze haar neus een keertje op en schudde haar hoofd. ‘Ik snap dat het onverwachts voor je is, maar dat is het voor mij ook. Alsof ik had verwacht dat ik op mijn 21ste al een kind zou krijgen, natuurlijk niet. Ik wilde er ook liever nog een tijd mee wachten, maar het is niet anders.’ Beantwoordde ze zijn woorden. Fenna stond op, wreef even door haar ogen heen en liep vervolgens naar Edward, sloeg haar armen om zijn middel en liet haar hoofd op zijn borstkast rusten. ‘Je bent geen slechte vader, het was gewoon onverwachts. Alsof ik sta te springen omdat ik zwanger ben, echt niet. Misschien komt het nog wel.’ Ondertussen had ze hem losgelaten, liep ze de badkamer uit en plofte neer op bed, liet haar achterover vallen en zuchtte kort.
Fenna sloot even kort haar ogen, kwam vervolgens weer overeind, bleef op het randje van het bed zitten. Zodra Edward in de slaapkamer stond klopte ze langs haar op het bed, zodat hij langs haar zou gaan zitten. Toen hij dat deed, keek ze hem aan. Haar blik hield de zijne vast. ‘Ik hou van je Edward.’ Fluisterde ze zachtjes, waarna ze een brede glimlach rond haar lippen wist te krijgen. Ze wilde zo wie zo wel kinderen, alleen had ze niet gedacht dat dat nu al zou gebeuren. Eerder over een paar jaar pas, dan zou ze er zo wie zo op voorbereid zijn, nu helemaal niet. Al had ze nog genoeg tijd, het duurde immers nog een aantal maanden. Fenna zuchtte eens diep, hing haar haren over haar schouder heen en staarde kort naar de houten vloer. ‘Sorry als ik je dag verpest heb. Je leek zo vrolijk vandaag en door mijn mededeling is je dag er niet beter op geworden, I guess.’ Verontschuldigde ze haarzelf vervolgens. Maar goed, echt langer wilde ze er niet mee wachtten, dus vandaar dat ze het maar meteen verteld had.

Misschien moest hij maar meer een voorbeeld nemen aan Fenna en zich erbij neerleggen. Hij werd nu eenmaal vader, daar moest hij blij over zijn. Sommige mensen konden het dan misschien wel vroeg vinden voor hun allebei, maar er werden zoveel baby's geboren met een moeder van 16? Fenna was 21 en hij 22, dus dat was opzich volwassen. Fenna kwam naar hem toe, legde haar armen rond zijn middel en ook Edward sloeg zijn armen om haar heen. 'Vast wel. Het lijkt me nu nog een raar idee, maar tegen de tijd dat je kan bevallen, denk ik daar vast en zeker wel anders over.' Als het namelijk over 9 maanden zou gebeuren, zou hij vast en zeker trots zijn op hun beiden. Fenna was inmiddels naar de slaapkamer gelopen, dat deed hij dus ook maar. Ze klopte naast haar op het bed, dus ging hij naast haar zitten en keek haar even aan. Bij haar woorden verscheen er een liefdevolle glimlach op zijn gezicht. 'Ik meer van jou..' Eventjes drukte hij zijn lippen op Fenna' lippen en keek even naar haar buik. Die zou over een paar maanden al veel dikker worden, wat hem wel grappig leek om te zien. Ze zou vast een goede moeder zijn, dat wist hij eigenlijk bijna wel zeker.. Hoofdschuddend keek hij haar aan. 'Eerst zag ik alleen de negatieve dingen, dacht ik dat het allemaal mijn schuld was dat ik dat jou had aangedaan. Maar als jij het wilt, wil ik niets liever. Want zeg nou zelf, wie krijgt zo'n mooi cadeau voor vaderdag? Niemand toch? Ik had me niks beters kunnen wensen.' Na zijn woorden drukte hij weer zijn lippen op Fenna' lippen, duwde hij haar naar achteren zodat ze op haar rug op het bed kwam te liggen en verbrak hij vlak daarna het contact tussen hun twee. Een grijns kwam rondom zijn lippen, waarna hij een kus plaatste op Fenna' buik en lachte. 'Jouw moeder is geweldig..' Fluisterde hij, maar het was wel zo hard dat Fenna het kon horen. Nogmaals plaatste hij een kus op haar buik en keek daarna weer naar Fenna toe. 'Eigenlijk hè, kan ik me niets beters voorstellen dan een klein mensje, van ons samen. Ik kan niet wachten tot het in onze armen kan liggen. Euuuh.. de baby bedoel ik.'

Een brede glimlach verscheen op haar gezicht bij het horen van zijn woorden. Fenna beantwoordde zijn kus, volgde vervolgens zijn blik naar haar buik. Nu was er nog vrij weinig aan te zien, over een paar maanden zou dat allemaal wel anders zijn. Eigenlijk zag ze daar niet eens zo heel erg tegen op, misschien was het allemaal wel niet zo erg. Ze waren immers volwassen, dus het kón makkelijk. Bij zijn woorden dacht ze even na, het was inderdaad vaderdag. Meteen duwde ze haar gedachten weg, nu wilde ze even niet aan haar vader denken, niet het juiste moment. Zodra ze opnieuw zijn lippen op de hare voelde en ze zachtjes achterover geduwd werd en vervolgens zijn lippen weer van de hare afgehaald werden, glimlachte ze breed. Een korte grinnik glipte tussen haar lippen door toen Edward een kus op haar buik drukte.
'En hij of zij heeft een geweldige vader.' Fenna kwam lichtjes overeind, drukte haar lippen even kort op die van Edward. Toen hij die dingen over de baby zei, wíst ze dat hij het stiekem niet eens zo heel erg vond. 'Je vind het wel leuk hè?' Lachte ze, waarna ze eventjes naar de klok keek. Alweer bijna kwart voor een. Als ze nog iets wilde doen vandaag, moest ze haarzelf nu even gaan klaarmaken, anders werd het veel te laat. 'Wilde je nog iets doen vandaag trouwens? Want dan moet ik me nu even klaarmaken.' Na haar woorden gaapte ze kort, rekte haarzelf even uit en haalde de elastiek uit haar natte haren, waardoor ze licht krullende langs haar schouders vielen.
Fenna kwam van het bed af, glimlachte naar Edward en liep vervolgens naar de kast. Het was lekker weer, dus ze zou wel een korte broek aan doen, nu het nog kón. Straks was ze daar veel te dik voor. Hmpf. Dát was wel het nadeel, dan kon je straks alleen maar van die sloeber kleren aan, right? Fenna pakte een kort broekje en deed daarop een zwart shirtje. Natuurlijk deed ze haar hakken eronder, make up zou ze wel even overslaan, daar had ze absoluut geen behoefte aan nu. Vervolgens plofte ze weer op bed, keek ze Edward even met een vragende blik aan.

Even snel gepost, vandaar dat hij zo flut is. :')

Een raar gevoel schoot hem te binnen na Fenna' woorden. Hij, vader. Het idee was nu best wel raar, maar dat zou nog wel veranderen. Voor hem leek het nu alleen zo raar om ineens vader te worden, terwijl hij dat écht niet had verwacht. Na haar vraag grinnikte hij even, trok hij een nadenkend gezicht. 'Ach, of ik het nou wil of niet.. Jij wilt het, dus waarom zou ik het dan niet willen. Nu ik er zo over na denk, is het misschien helemaal niet zo erg.' Misschien was het zelfs nog wel leuk. Ofja, het was sowieso al leuk om vader te worden. Bij haar vraag of hij nog iets wilde doen vandaag twijfelde hij even. Het was vaderdag, misschien wilde Fenna wel even naar haar vader gaan? Hun hadden altijd een goede band gehad, omdat Fenna het niet goed kon vinden met haar moeder. 'Wil je misschien nog langs jouw vader gaan?' Zijn eigen vader was hier niet in de buurt, ver weg zelfs. Fenna' vader was namelijk begraven, dus als zij naar hem toe wilde, ging hij wel mee.
Fenna stond op om haarzelf waarschijnlijk klaar te maken, waarna Edward zich naar achteren liet vallen waardoor hij met zijn rug op het bed kwam te liggen. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Fenna naar de kast liep. 'Hoe lang is het eigenlijk al?' Want opzich was hij best wel benieuwd daar naar. Het zou nog een lange tijd gaan duren, maar misschien was het het allemaal wel waard. Al zou alleen Fenna er problemen mee hebben. Zij moest het immers negen maanden dragen, ze zou steeds dikker worden en een aantal dingen ook niet zo goed meer kunnen. Hmm, arme Fenna. Al leek het hem wel grappig om haar te zien als ze echt een ronde buik zou hebben, gewoon het idee al.. Toen Fenna weer terug op het bed plofte ging hij weer recht op zitten en keek hij haar aan.
Inmiddels waren ze al naar de begraafplaats toe gereden. Even wendde zijn blik af naar Fenna, maar daarna werd direct zijn blik weer gericht op het wegdek voor hem. Edward parkeerde rustig in, stapte toen uit en klikte de auto op slot. Hier was het.. Edward liep naar Fenna toe om vervolgens zijn hand in haar hand te sluiten en haar even aan te kijken. Misschien zou ze wel emotioneel worden, maar dat vond hij niet erg. Dat begreep hij wel.

Fenna pakte de elastiek die op het nachtkastje lag en bond haar haren opnieuw samen in een hoge staart. Vervolgens opende ze het laatje en pakte haar oorbellen eruit, deed ze in en glimlachte tevreden. Wat ze zouden gaan doen wisten ze nog niet, dat zouden ze nog wel bespreken, right? Bij zijn woorden greens ze even, ze was blij dat hij niet meer boos was op haar. Het was zijn fout niet en ook niet die van haar; het was hún fout. Fenna spoot wat parfum op, keek naar Edward toen hij over haar vader dacht. Hmm. Misschien moest ze dat inderdaad maar even doen, het was nu alweer een lange tijd geleden dat haar vader gestorven was, maar dat maakte het absoluut niet minder pijnlijk. 'Ja. Dat moet ik eigenlijk wel even doen inderdaad.' Na haar woorden keek ze even naar de spiegel. Zuchtte ze diep. Het zou moeilijk voor haar worden om naar het graf van haar vader te gaan, maar misschien ook wel weer goed. Ondertussen was het immers al maanden geleden geweest dat ze was gaan kijken.
Toen Edward vroeg hoelang het eigenlijk al was, duidde hij vast op de zwangerschap. 'Ik denk rond de 9 weken nu.' Antwoordde ze zijn vraag, waarna ze samen met hem de trap afdaalde, ze pakte haar sleutels, duwde ze in haar tas en aaide Sita nog even over haar hoofdje, waarna ze richting de begraafplaats reden. Zodra ze er waren, slikte ze even, stapte ze uit de auto en voelde hoe de hand van Edward in de hare gesloten werden. 'Wacht even.' Fenna liep naar het kleine winkeltje vlakbij de begraafplaats, waar je van alles kon kopen; ook bloemen. Die had ze nou net nodig, om het graf van haar vader wat op te leuken. Fenna kocht de bloemen die ze mooi vond, liep terug naar Edward en een vaag glimlachje speelde met haar lippen.
Fenna keek naar de begraafplaats, het was druk. Ook her en der jonge kinderen die naar hun opa, of hun vader kwamen kijken. Opnieuw slikte ze even, keek ze naar Edward en liep vervolgens over het pad waar haar vader langs lag. Het zwarte graf verscheen op haar netvlies en ervoor stopte ze. Met sierlijke letters stond de naam van haar vader erop geschreven, daaronder de namen van zijn gezin en langs zijn naam stond de naam van haar moeder. Wat het hele graf verpestte, want ze hoorde niet bij hun gezin; als het aan Fenna lag dan. Glimlachend legde ze de bloemen op het graf, veegde er wat stof af en zag her en der wat verwelkte bloemen liggen, die ze er heel lang geleden bij had gelegd. Toen ze zijn naam herhaalde in haar hoofd verschenen er tranen in haar ogen, maar ze hield ze in, keek even glimlachend naar Edward en sloeg vervolgens haar armen om hem heen, dát had ze eventjes nodig.

Negen weken.. Dat viel nog wel mee, het was niet echt heel lang, zo'n 2 maanden nu ongeveer. Toen ze zei dat hij even moest wachten, bleef Edward staan. Er waren best wel veel auto's, waarschijnlijk omdat het dus vaderdag was en er dus veel mensen een bloemetje bij hun dierbaren kwamen leggen. Het duurde niet lang of Fenna kwam terug met een bloemen, voor haar vader. Zijn eigen vader zag hij ook bijna nooit meer, maar het was anders voor Fenna dan voor hem. Zij kón hem niet meer zien, Edward wel als hij dat zou willen. Hij zag hoe Fenna een weg volgde, een pad in, waar waarschijnlijk haar vader begraven zou zijn. Fenna liep voor hem, waardoor hij merkte dat ze stopte en hij dat ook deed. Een zwarte grafsteen stond er geplaatst, met de naam van haar vader en moeder erop, ook de naam van Fenna stond erbij. Voor haar zou dit best wel erg zijn, je vader op zo'n korte termijn verliezen waarmee je een goede band had. Hijzelf moest er niet aan denken dat er zoiets met familie van hem zou gebeuren waarmee hij een goede band had.. Verslagen bleef hij staan, wist hij niet wat hij eigenlijk moest doen.. Edward zag hoe ze de bloemen die ze daarnet had gehaald weglegde, wat stof van het graf afveegde en weer opstond. Aan haar was duidelijk te zien dat ze het moeilijk was, maar op een moment zoals deze kon hij maar beter niets zeggen. Als Fenna wilde huilen op dit moment zou hij het niet eens erg vinden, dat begreep hij júist. Hij voelde hoe Fenna haar armen om hem heen sloeg, hij dat ook bij haar deed en hij even een kus op haar voorhoofd drukte. Nog even ging zijn blik naar de grafsteen, bekeek hij hem nog even en zuchtte toen opgelaten. Misschien was het geen goed idee geweest om hier naartoe te gaan zodat ze emotioneel werd, maar als ze niet had gewild had ze dat ook wel gezegd, toch? Een paar minuten bleef hij zo staan, geen stap verzettend. 'Gaat het weer een beetje?' Zijn stem klonk fluisterend, behulpzaam. Nu hij er zo eens over nadacht zou haar vader de baby nooit kunnen leren kennen. Trouwens, Edward zelf had hem helaas ook niet meer gezien toen hij 19 was, hij was een paar weken daarvoor overleden.

Het voelde goed toen Edward zijn armen om haar heen sloeg en een kus op haar voorhoofd drukte. Een kleine glimlach duwde haar mondhoeken lichtjes omhoog, Fenna had een paar minuten met hem gestaan, tot ze zijn woorden hoorde en ze kort knikte. Ze liet hem weer los, liet haar blik nog eventjes over de grafsteen gaan en schudde kort haar hoofd. 'Ik mis hem zo hè.' Merkte ze zachtjes op. Vervolgens draaide ze haar lichaam in de richting van het graf van haar vader, een traan rolde over haar wang en kort haalde ze haar neus even op. Wauw, het was vaderdag en ze was al de halve dag aan het janken. Een heerlijke dag weer. Fenna wreef even door haar gezicht heen, vervolgens glipte een luidkeelse zucht tussen haar lippen door en draaide ze haar lichaam richting Edward.
Fenna keek nog een enkele keer naar de naam die op het graf geschreven stond, sloot haar hand vervolgens in die van Edward. 'Zullen we weer gaan?' Na haar woorden liepen ze de begraafplaats af, de hele weg had ze haar ogen neergeslagen. Het was moeilijk om hierheen te gaan, ze had zoveel herinneringen aan haar vader en het deed haar nog steeds zoveel pijn dat hij weg was; voor altijd. Toen ze bij de auto waren aangekomen liet ze zijn hand los, keek hem even kort aan. 'Wil je niet naar jou vader?' In haar ogen was een licht vragende blik zichtbaar geworden. Had hij geen goede band met hem? Fenna hing haar staart over haar schouders heen, haar blik nog steeds gericht op die van Edward. Als hij dat wilde zouden ze dat ook even doen. Moest hij het nieuws trouwens niet aan hem vertellen?
Op de een of andere manier voelde het op het moment wel leuk om zwanger te zijn.
Over een paar maanden hadden ze hun kindje, wie weet was het wel helemaal niet zo erg als ze dachten? Een brede glimlach verscheen rond haar lippen, alleen bij de gedachten al. Al zou de zwangerschap wel zwaar worden, ze had van mensen gehoord dat het op het einde geen pretje was, dat was iets waar ze dan wel weer tegen op zag. Maar goed, dat hoorde er nou eenmaal bij.

Flut. sorry. c:

Tja dat snapte hij wel, dat ze hem mistte. Ook Edward had Fenna los gelaten, zag hoe ze haar blik nog op de grafsteen richtte en hij dat ook deed. Jammer dat Edward hem niet nog een keer had gezien voordat hij dood ging, al was het nog maar één keer geweest, maar voordat hij Fenna weer goed leerde kennen, was hij al gestorven.. Natuurlijk had hij nog wel een soort beeld van hem, maar dat was deels een vage herinnering voor hem vanuit zijn puberteit.
Haar vraag liet hem opkijken, voelde hoe ze haar hand in de zijne sloot. 'Ja, isgoed.' Samen liepen ze van de begraafplaats af. Het duurde niet lang of ze waren alweer bij de parkeerplaatsen; haar vader lag niet ver bij de ingang van het kerkhof vandaan. Fenna' vraag liet hem glimlachen, was ze dat vergeten? Ach, niet dat het hem veel uitmaakte of zo. 'Kan niet, die woont hier té ver vandaan.' Ach hij zou hem nog wel een keer bellen ofzo, misschien dat hij dan zou komen kijken als de baby er was. Eigenlijk wist Edward niet waar ze nu naartoe moesten gaan.. 'Wil je nog ergens naartoe?' Hopelijk was Fenna haar bui door wat er vandaag allemaal was gebeurd niet slecht geworden, een blije Fenna was namelijk honderd keer leuker. Al zou hij het wel snappen als ze dat wel was, hij wíst hoeveel haar vader voor haar betekende, dusja..
Met zijn sleutel opende hij de voordeur van hun huis, liep hij de gang in en aaide Sita over haar hoofd die meteen naar hun toe kwam gerend. Zij was nu inmiddels ook volwassen, maar Edward kon het zich als de dag van gisteren nog herinneren dat ze een kleine pup was. Misschien was het maar goed dat ze niet een al te klein huis hadden, want nu hadden ze een paar kamers over, waar dus één kamer van hun baby zou kunnen worden. Als hij eraan dacht hoe hij eerst had gereageerd, schaamde hij zich écht. Want bij nader inzien was het voor hem toch wel niet zo erg, was het eigenlijk wel goed nieuws. Al zou het wel sowieso een fout blijven, maar misschien was het wel een goede fout.. Een hele hoop dingen zouden er gaan veranderen, maar dat had hij er wel voor over. Edward keek even naar Fenna, richtte zijn blik op haar buik nu het nog kon. Nu was er nog niets te zien daaraan, maar dat zou zeker over misschien wel een maand anders zijn. Een glimlach verscheen rond zijn lippen bij dat idee, want raar leek het hem wel. Maar hij zou er aan wennen, natuurlijk.

[x] topic uit.