S T A R I N G...AT...T H E...S U N

Hmm. De zon scheen, en Shannon was al zo bleek de laatste tijd. Matthew had haar laatst nog gebeld en gezegd dat ze er echt eens uit moest. Ja, die zaken hadden haar al haar energie gekost, maar ze wou gewoon zo graag dat het allemaal ging lukken. Een eigen ranch, met haar paarden, een fokkerij, manege en pensionstal in één. En uiteraard, Natural Horsemanship stond voorop. Uiteraard zou iedereen zelf kunnen kiezen hoe hij of zij zijn paarden reed, maar ze zou het dan in de gaten houden en misschien suggesties aandragen. Nou, het kwam er dus ronduit op neer dat ze barstesvol ideeën zat, maar nog niet de kans had gekregen om ze uit te voeren. En het zag er voorlopig ook nog niet naar uit dat.. ze de kans zou krijgen. Het frustreerde haar, bracht haar tot wanhoop, maar vandaag, had Matthew haar aangeraden, moest ze de zaken even achter haar laten, even onder de mensen komen of alles gewoon even loslaten en genieten van de natuur. Ja, ze had naar Matthew geluisterd. Ze was onder de douche gesprongen, had haar haren sinds lange tijd eindelijk eens goed verzorgd, mooi in model gebracht en had een leuk setje kleding uit haar kast gehaald. Haar slobbertrui verruild voor een mooi topje, haar oude, vale spijkerbroek verruild door een kort spijkerbroekje, haar simpele instappers verruild voor vrolijke slippers. Onder haar kleding droeg ze een bikini, want ze zou ook wel eens kunnen gaan zwemmen vandaag. Ze verzamelde badspullen, een handdoek, zonnebrandcrême, een zonnebril, een tijdschrift en nog een handdoek. Zo. Nog wat voedsel erbij, ze kon weer even door vandaag. Ze glimlachte trillerig naar haar spiegelbeeld, gaf Diablo een aai over zijn bol, kuste hem goedemiddag en wandelde de voordeur uit. Diablo keek haar zo zielig aan dat ze in lachen uitbarstte. Haar mobiel rinkelde en gauw nam ze op.
"Hii, Matthew," zei ze enthousiast in het blikken kastje. Wat gemompel, wat gestamel, gelach, geschater. Ze had geen idee wat hij bedoelde, maar ze antwoordde maar op de juiste momenten.
"Dag Matthew," zei ze, na de zoveelste lach, gier en brul van hem. Ze was 't zat. Had er even geen zin meer in. Hij was tof, als broer, en ze was blij dat ze weer contact met hem had, maar soms was hij irritant. Vooral als hij had gedronken en dan haar ging bellen. Er zou vast wel iets mis zijn, ze zou haar ouders binnekort wel weer eens bellen. Want als Matthew dronken was, dan was er vaak iets aan de hand. Ja, over het algemeen had ze een goede band met haar broer, maar soms ging het mis. Op dit soort momenten, dat hij haar eigenlijk nodig had, sloot ze zich van hem af. Het was niet haar bedoeling, het was niet haar intentie, maar ze wist het niet meer goed te doen.
Ze wist eigenlijk niet waar ze uit was gekomen, maar het was wel een gaaf plekje. Ze had prachtig uitzicht op de grote zee, en ze bleef daar even staan. De zoute lucht van de zee waaide haar tegemoet en in de verte zag ze een silhouet staan. Het benam haar de adem, hij leek wel een sprookje te zijn. Ze hurkte neer, speelde mee in het sprookje. Ze mocht zichzelf absoluut niet laten zien, want dan was alles voor niets geweest. Ze knielde meer. Haar blote knie raakte de grond en eigenlijk deed het zeer, maar ze negeerde de pijn. Ze moest het weten, ze moest het allemaal zien. De jongen ontdeed zich van zijn t-shirt en schoenen en begon push-ups te doen. Ze had geen idee wat hij deed, maar dat hoorde waarschijnlijk bij het mysterie. Ademloos keek ze toe hoe de jongen door bleef gaan, ineens opsprong en begon te rennen. Naar het einde van de klip. Was hij gek? Was hij gestoord? Was hij onsterfelijk? Hij sprong en oh nee. Shannon slaakte een geschrokken schreeuw, terwijl een traan langs haar wang viel en de grond raakte. Toen hoorde ze geschreeuw van beneden komen en nu kwam er een sluis aan tranen vrij. Maar nu van opluchting. Ze veegde ze gauw weg want hij kwam weer naar boven.
"Ik had eigenlijk geen publiek verwacht," zei de jongen. Shannon wist er een sarcastisch glimlachje te zien. "Ik had eigenlijk ook niet verwacht om vandaag iemand zelfmoord te zien plegen," ketste ze uitdagend terug. Maar ze glimlachte erbij. Haar gegil hoorde vast bij een zeemeeuw, of zoiets. Hij bedacht het maar. Ze kon het niet nalaten even haar blik over zijn lichaam te laten glijden, maar hield daar al gauw mee op. Het liet haar vrij koud, om heel eerlijk te zijn. Dus nu keek ze oprecht geïnteresseerd naar zijn gezicht. Gezichten vertelden veel over personen.
"Dus, ook bereid om een sprong te wagen?" Shannons mond klapte open.
"Liever niet, ik wil eigenlijk nog niet dood." Maar ze twijfelde. Hij was gesprongen en hij was ook niet doodgegaan. Ze beet twijfelend op haar lip. Toen liet ze een lach zien die haarzelf ook verbaasde.
"Ach, waarom ook niet!" riep ze uit, terwijl ze haar topje en spijkerbroekje uittrok. Haar slippers legde ze er ook bij neer. Ze glimlachte naar de jongen. "Voordat ik doodga," zei ze sarcastisch. "Wil ik mezelf wel fatsoenlijk voorstellen. Ik ben Shannon Clarke. 24 jaar oud. Verslaafd aan paarden. En nouja, ik sta momenteel op het punt om van een klip te springen. Wie ben jij?" Ze luisterde naar hem, glimlachte naar hem, grinnikte om hem. "Eh, hoe kan ik het beste springen?" vroeg ze uiteindelijk.