Just make some fun || Demetria

Met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek slenterde de jongen over de straat. Hij was hier nog maar een dag en moest dus alles nog verkennen en nieuwe mensen leren kennen. Vooral op dat laatste verheugde hij zich, het was altijd fijn om met nieuwe mensen wat lol te trappen. Luca was moeten verhuizen omdat zijn vader problemen had met de mensen in hun dorp, iets met drugs enzo. Eerlijk gezegd kon het hem allemaal niet schelen wat er met zijn vader gebeurde, maar de mensen keken ook wel naar hem als de man iets verkeerd gedaan had. De jongen beschouwde Thomas al lang niet meer als zijn vader, maar hij bleef thuis wonen voor zijn moeder, anders zou zij het alleen maar moeilijk hebben. Haar vader sloeg haar elke dag wel een paar keer, maar ze kon niet van hem scheiden omdat ze het geld dat hij verdiende nodig had. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij de gedachte aan zijn ouders uit zijn hoofd zette en een zijstraatje insloeg. het geluid van lachende kinderen bereikte hem en een kleine frons verscheen in zijn voorhoofd. Toen hij merkte waar al dat geluid juist vandaan kwam, verscheen er spontaan een grijns op zijn gezicht. Een speeltuin, geweldig! Luca moest de neiging onderdrukken om te rennen en liep zo rustig mogelijk naar een schommel toe. Gelukkig was er eentje vrij, want het zou best erg zijn moest hij een kind gaan wegjagen. Niet dat hij dat ooit zou doen, maar de schommel was gewoon zijn favoriete plekje in een speeltuin. Als tweede de glijbaan, maar daar zaten momentaal te veel kinderen op en waarschijnlijk zouden ze hem nogal raar aankijken als hij ineens op die glijbaan zou kruipen. Het gebeurd niet elke dag dat je iemand van negentien tegenkomt die graag in de speeltuin was. De grijns op zijn gezicht wordt alleen maar groter naarmate hij hoger en hoger ging. De wind scheerde langs zijn gezicht en genietend sloot hij voor even zijn ogen. Straks zou hij op een grote hoogte van het ding af kunnen springen, maar dan had je weer die rare blikken. Hmn, niet doen dus.

Haar lange, krullende haar viel precíes op de goede plaats. Vond ze zelf dan tenminste, iets wat heel wat was. Het zonnetje scheen fel op haar iets gebruinde huid. Vanuit haar zonnebril keek ze de omgeving even rond. In haar ooghoeken was een speeltuin te zien in het park, waardoor haar mondhoeken even opkrulde. Ze had toch niets te doen, dus waarom niet even op dat bankje gaan zitten daar? Zelf had ze dan misschien niet zo'n fijne jeugd gehad, maar naar kinderen kijken die plezier hadden, vond ze zeker wel leuk om te zien. En om dan nog gewoon in de zon te zitten, was tien maal beter. Haar hakken tikte ritmisch op de stenen die op het pad naar de speeltuin lagen. Het was vandaag niet erg druk in het park, wat misschien wel in het voordeel voor haar was. Dan was het tenminste lekker rustig, iets waar ze wel behoefte aan had. Gewoon rust, een leuk uitzicht en een prachtige omgeving, perfect. Eenmaal bij het bankje aangekomen ging Demi zitten, stopte ondertussen een oortje in haar oor en begon liedjes te luisteren. Bij sommige liedjes zong ze zachtjes mee, maar niemand zou het waarschijnlijk toch kunnen horen. Ineens zag ze, dat er een jongen die waarschijnlijk ouder was dan haar, op de schommel had plaats genomen wat zorgde voor een glimlach rond haar lippen. Niet dat zij op een schommel wilde, daar konden beter kleinere kinderen op in plaats van haar en leuk vond ze het ook niet echt meer. Maar zo zag je wel, dat andere jongens het toch nog leuk konden vinden. Even streek haar hand langs haar haar, keek ze even met haar zonnebril tegen de zon in en werd ze voor een paar enkele seconden verblind. Ach, het was echter toch niet zo druk in de speeltuin. Er was enkel een rij aanwezig bij de glijbaan, die overigens niet erg hoog was. Misschien was de jongen toch niet ouder dan haar, hij kon eigenlijk ook wel even oud zijn. Met haar hand graaide Demetria een flesje water uit haar tas, draaide het open en begon rustig een paar slokken te drinken om hem vervolgens weer te sluiten en te verbergen in haar tas. Dit weer was nu niet bepaald het warmste wat er was, maar lekker was het wel. Af en toe speelde de wind ook nog eens op, wat voor meer verkoeling zorgde. Veel zon en een klein beetje wind, dat was gewoon dé perfecte combinatie.

Luca ging steeds hoger en hoger, lette niet op de kinderen en volwassenen die hem raar aankeken. Waarom zou hij ook? Hij koos ervoor om zich totaal belachelijk te maken, niemand hoefde er iets van te zeggen. Hij was ooit eens uit een boomhut op zijn hoofd gevallen toen hij ongeveer acht jaar oud was en was ongeveer drie dagen buiten westen geweest, waarschijnlijk was het daarom dat hij zich soms wat kinderachtig gedroeg. Sommige mensen irriteerden zich daaraan, anderen vonden het dan weer grappig, hing ervan af of je humor had of niet. Als hij echt wilde kon hij best serieus zijn, maar dan zou je het wel heel lief moeten vragen en moest er een goede reden voor zijn. Een meisje ergens op een bankje trok zijn aandacht en even glimlachte hij naar haar vooraleer hij gewoon verder schommelde. Toen een klein kind maar bleef zeuren dat hij op de schommel wilde en zelfs begon te huilen, kwam er een dramatische zucht over zijn lippen. Waarom gingen kleine kindjes altijd wenen als ze hun zin niet kregen, best wel irritant. Langzaam ging hij langzamer schommelen om daarna zijn voeten op de grond te zetten en van de schommel af te gaan. Ergens had hij best zijn om dat kind even een tik op diens hoofd te geven, maar dat zou net iets te kinderachtig zijn. Met moeite wende hij zijn blik van het joch af en stopte zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek. Als hij zijn handen niet vrij had, kon hij niet slaan, slim, no? De grimas op zijn gezicht maakte plaats voor een grijns toen hij het meisje van ongeveer zijn leeftijd terug opmerkte. Wat verend op zijn voeten liep hij naar haar toe en plofte naast haar op het bankje. “Hoi.” Zijn bruine ogen fonkelden vrolijk terwijl hij ze even dichtkneep toen de zon recht in zijn ogen scheen. Waarom had ze juist dit plekje uitgekozen? Die zon was toch vreselijk irritant? Nja, hij had een zonnebril bij voor iets, dan kon hij die beter even opzetten. Voorzichtig haalde hij de pilotenbril van zijn t-shirt af en zette die op zijn neus. Daarna draaide hij zich terug naar het meisje om en stak zijn hand uit. “Luca Blake, aangenaam.” Nu hopen dat het meisje wat gevoel voor humor had, anders zou hij zich ook snel gaan vervelen.

Iedere keer streek Demi een paar lokken haren uit haar gezicht, die door de wind steeds werden verplaatst. Naja iedere keer een klein stukje, want zo hard waaide het op het moment niet meer. De zon scheen nogal fel op haar licht gebruinde huid. Nog even gleed haar blik naar het speeltuintje voor haar, waar ondertussen meerdere kinderen bij leken te komen want het werd drukker. Gelukkig werd het geluid van krijsende en gillende kinderen gedempt door de oordoppen die in haar oren waren geplaatst, anders zou het haar niet verbazen dat het enorme geluid pijn kon doen in haar oren, áls ze er lang naar zou luisteren.
Een zucht verliet haar mond. Even streek haar handpalm langs haar haar en haalde vervolgens de oordopjes uit haar oren. Genoeg muziek voor haar vandaag. Haar bruine ogen gleden weer naar de speeltuin, waarna haar blik kruiste met die jongen die op de schommel zat, ongeveer even oud als haar. Een glimlach was te zien op zijn gezicht, wat eveneens voor een glimlach op haar gezicht zorgde. Awh, zo te zien was hij wel cute. Hoofdschuddend wendde haar blik naar de grond voor haar, speelde haar linkervingers even met de ring om haar rechter ringvinger, iets wat een soort tic bij haar was, no idea why.
Iemand zorgde ervoor dat er voor een korte tijd een schaduw over haar heen kwam, wat Demi liet opkijken. De schommeljongen kwam naast haar zitten, wat Demi liet glimlachen en ze naast haar keek hoe hij plaats nam. 'Hee.' Sprak haar zachte, maar zuivere stem terug. Even gleed haar hand nog door haar haar, maar echt veel nut had het toch niet. Achja. Schommeljongen stak zijn hand uit, stelde zich voor als Luca. Luca Blake. Demi gaf hem een hand, schudde die zachtjes. 'Demetria Lovato. Maar, zeg maar Demi.' Dat had ze sowieso liever. Demi' blik werd op de lucht gericht, een helderblauwe hemel was te zien. 'Hmm, mooi weer, right?' Een kleine grijns verscheen rond haar lippen, waarna ze weer terug haar blik richtte op Luca. Zo te zien was hij aardig, of ja, hopelijk. Misschien vond hij schommelen wel gewoon leuk, dat hij dat daarom deed of zo. Ach wie weet. Als hij gewoon aardig was, was zij dat ook. Demi slikte even, wendde haar blik toen weer naast haar en bekeek hem even. 'Ben je al lang in het park?' Damn, echt weer iets voor haar om zo'n domme vraag te stellen als ze niets wist maar het gesprek lopende wilde houden. Ach ja..