Everybody wants to go to heaven; but nobody wants to die. ♥

De koude noordenwind deed haar over haar gehele lichaam trillen. Zoals gewoonlijk maakte ze elke morgen, deze keer onwaarschijnlijk laat, haar avondwandeling langs de kliffen die haar op een of andere manier zo intrigeerden dat ze niet meer zonder die uitstapjes kon.
Tot haar verbazing was het water ditkeer onwaarschijnlijk bruusk en sloeg het met al zijn stuwkracht tegen de grote, scherpe stenen. Het was niet veilig er met je lichaam op te gaan staan maar zoals velen wisten was Iana niet voor de regeltjes en waarschuwingen. Eigenlijk kon je het best onder 'het gevaar opzoeken' zetten. Haar witte jurkje werd zachtjes opgegooid, sierlijk als een arabier, door een voorbijkomende windvlaag die niet alleen haar jurkje maar ook een hele hoop zand omhoog gooide. De maan stond zoals altijd hoog aan de hemel en werd vergezeld door miljoenen sterren die hun taak met alle plezier op zich namen. Een paar kiezelsteentjes werden bruusk opzij geduwd door Iana's gewicht terwijl er een grote glimlach rond har lippen krulde. Hoe laat het was deerde haar niet, hoeveel mensen er nu al zouden slapen maakte haar niets uit, kortom; Iana was helemaal in haar element, lopend in haar eigen schaduwen, geheimzinnig in het donker. Met haar amandel bruine haren en haar opvallend blauwe ogen kon je haar bijna niet mislopen. Natuurlijk had je wel meerdere meisjes met het uiterlijk van Iana. Het enige verschil was dat zij een vaste structuur had, geen barbiepop lichaam of spillebeentjes. Iana had een natuurlijk, goed gebouwd maar toch elegant lichaam die haar stond op haar eigen, originele manier. De ene zag haar zo graag, de andere meed haar liever. Wat puur natuurlijk was.
Haar blauwe kijkers speurden het lange strand af en keurden uiteindelijk de omgeving verlaten. In een goed tempo sprong ze van steen tot steen richting een groot platform die haar perfect leek om op te gaan zitten. Vanaf daar had je een goed uitzicht op de oneindig lange zee en de wondermooie sterrenhemel. Het eerste wat ze deed toen ze het platform bereikte was de Poolster zoeken, zoals ze gewoonlijk altijd deed, en lachte toen ze hem na een paar seconden vond. Iana liet zich zachtjes op haar achterste zakken en krulde haar armen rond haar benen nadat ze die had opgetrokken. Met haar rechterhand streek ze een pluk haar van voor haar ogen weg en plaatste die netjes achter haar oor. Haar gedachten dwaalden algauw af naar haar droompaard die ze nog steeds niet had weten te vinden. Maar nooit zou ze haart zoektocht onderbreken, dat paard zou ze vinden en krijgen, koste wat kost. Pas toen ze een geluid hoorde dat volgend haar niet paste in de zee-sfeer draaide ze haar hoofd naar rechts, liet haar ooghoeken het werk doen en bemerkte een vage schaduw in de verte. "Hallo?" Haar stem klonk zowel onzeker als zelfzeker. Puur omdat ze niet wist wat haar te wachten stond.

-Iedereen welkom. (:

In gedachten verzonken liep de bruinharige jongen over het pad wat naar de kliffen leidde. Het was nacht en normaal gesproken lag hij nu al in zijn bed, maar hij kon niet slapen deze keer. Allerlei dingen vlogen door zijn hoofd en allemaal hadden ze met hetzelfde ding te maken: de verhuizing. Gisteren zat hij nog in Amsterdam, en nu leefde hij hier: in Horse Home. Vol met paarden. Hij had er nog nooit veel mee gedaan -als je ponykampen niet meerekende- maar wilde dat wel, dolgraag. Ach, dat zou vast wel goedkomen want Brian was hartstikke zelfverzekerd en lesjes bij de manege in de buurt waren zo geregeld. Een vrolijke glimlach gleed om zijn lippen bij de gedachte aan zijn nieuwe leven. Tuurlijk, hij had heel wat vrienden moeten achterlaten maar daarvoor bestond MSN.
Daar kwam nog bij dat de omgeving hier prachtig bleek te zijn. Heuvels, bergen, een prachtig strand, watervallen, kortom, genoeg routes om te kiezen. In Amsterdam zou hij om deze tijd helemaal niet buiten mogen komen -hier was amper criminaliteit en al helemaal geen moorden, dus hadden zijn ouders hem laten gaan. Ze wisten dat hij verzot was op wandelen. Oké, hij had gezegd dat hij naar het strand was gegaan want de kliffen zouden ze niet goedkeuren, zo laat, maar zijn mobiel had hij bij de hand dus als er iets gebeurde -wat hem onwaarschijnlijk leek- kon hij altijd nog bellen.
Luide golven gaven aan dat hij op de plaats van bestemming was aangekomen. Bewonderend richtte hij de straal van de zaklamp op het water. Hier zou hij dat ding wel gebruiken, tenslotte wilde hij niet in het water belanden. Voorzichtiger dan daarnet liep hij door, keek met open mond naar alle rotsen die voorbij kwamen en de enorme golven die erop in beukten. En de hemel! De hemel was gewoonweg schitterend.
Een rij rotsen met aan het einde een soort platform doken in zijn gezichtsveld op. Ah, daar hield hij als kind verschrikkelijk van. Deed hij altijd bij de vijver in het parkje. Zonder erbij na te denken sprong hij via de rotsen het enorme plateau op. Gelijk voelde hij de aanwezigheid van iemand anders en aarzelend zwaaide hij met de zaklamp heen en weer. Hij haalde opgelucht adem bij het zien van een meisje. Het was maar een meisje. Grijnzend keek hij haar aan. "Hé." Zo te zien had ze dezelfde gedachte als hem gehad; als het maar geen pedofiel was of zo. "Rustig maar, ik kom je niet opeten," grapte hij om haar wat op haar gemak te stellen en plofte naast haar neer, een paar meter van haar af. De zaklamp legde hij tussen hen in, uit deed hij hem niet want hij voelde zich veiliger als hij wist waar het ding lag. "Wat doet een knap meisje zo laat in de avond hier nog?" plaagde hij haar vriendelijk. "Ik ben trouwens Brian."

~ W00T. xD Eindelijk een lang stuk.

Haar blauwe ogen bleven lange tijd voor zich uitstaren, recht de duisternis in waar het onmogelijk was om iets te zien. Als je schaduwen dan niet meerekende natuurlijk. Met haar rechterhand legde ze er de zijkant van tegen haar voorhoofd, zo'n gebaar die schippers ook vaak deden om te zien of er al land in zicht was, en haalde opgelucht adem toen ze een jongen in het zicht kreeg. "Doe jij me even schrikken." Een grote glimlach leek als bijenwas op haar gezicht geplakt terwijl ze er zich van bewust was dat ze al die tijd haar adem had ingehouden en voor het eerst weer ademde. Wat adrenaline toch met je kon doen, ongelofelijk. Een fris, verkoelend briesje streelde haar blote armen en deed een zacht lachje uit haar keel verdwijnen. Zijn stem was best amusant -hilarisch eigenlijk- aangezien hij net zo opgelucht leek te zijn als zij was. Niet echt verwonderlijk als je in het stuk van de nacht even kwam wandelen op een plek die niet bepaald interessant was. Eerder plezant om je benen te breken, het was te zien hoe je het bekeek. Zijn gegrap deed haar enkel grijnzen, toch blij dat hij niet van dat typische jongenstype was. Wat Iana hier nou mee bedoelde was dat ze vroeger al genoeg jongens was tegengekomen -met een mooi gezicht, knap lichaam en dergelijke andere faciliteiten- en ze steeds in het ongeluk was gelopen. Je kon het gewoon ook onder de noemer van 'Binnendraaien en Dumpen' plaatsen. Maar deze jongen leek haar op het eerste gezicht anders, vriendelijker, eerlijker, geen bijbedoelingen of andere jongenszaken. "Iana." Stelde ze zich op haar beurt voor, haar hoofd geïnteresseerd naar hem toe gedraaid. Iana nam Brian volledig in zich op en glimlachte uiteindelijk tevreden. Leuke jongen, ze moest het toegeven. Haar ogen gingen terug naar de hemel terwijl ze zachtjes lachte. "Komisch dat ik je net in het stuk van de nacht tegenkom." Haar glimlach was bijna even breed als haar gezicht zelf en dus viel het ook extra op dat ze zijn gezelschap wel apprecieerde. "Wat brengt jou hier?" Het was een onschuldige vraag, maar stiekem was ze er wel nieuwsgierig naar. Tenslotte kwam niemand 'gewoon' een wandeling maken als het nacht was. Alhoewel. Bij Iana was het een gewoonte, niets meer dan dat.

Een brede glimlach stond op het gezicht van het meisje geplakt en hij kon niks anders doen dan terug grijnzen. Spontaan stelde ze zich voor als ene Iana. Gelukkig geen verlegen type. Hij voelde hoe ze hem 'keurde', maar stoorde zich er niet aan. Volgens hem zag hij er prima uit, niks om zich voor te schamen. Vervolgens keek ze omhoog, naar de hemel. Nou, ze zat er nog steeds dus dat zat wel goed.
“Komisch dat ik je net in het stuk van de nacht tegenkom.” Ze had nog steeds diezelfde lach, het was bijna eng. “Tja, ik verwachtte eerlijk gezegd ook niet om jou hier tegen te komen,” antwoordde hij en keek naar het water. Zijn eerste indruk van haar was oké; gewoon een spontaan, vrolijk meisje, dus met een gezellig praatje had hij absoluut geen problemen.
“Wat brengt jou hier?” Op zijn versie had ze geen antwoord gegeven maar hij zocht er niets achter; misschien was ze het vergeten of zo. “Ik kon niet slapen dus ging ik maar wat wandelen,” was het simpele antwoord, “ben hier vanochtend naar toe verhuisd.” Het klonk een beetje vaag, 's nachts gaan wandelen, maar ach, tenslotte zat zíj hier ook. “En jij?” Nu wilde hij dat antwoord hebben ook.
Terwijl ze nog steeds naar de hemel staarde, nam hij haar in zich op. 'Keurde' haar. Ze was knap. Niet knap zoals zo'n anorexia model dat je tegenwoordig in alle modebladen zag staan, maar knap op haar eigen manier. Grinnikend richtte hij zijn blik omhoog. Misschien lag er nog wel een toekomst als dichter voor hem weggelegd.
“Het is hier wel prachtig. Al die sterren ook.” Hij keek naar de miljoenen sterren en zocht naar de maan, maar die zag hij niet. Een maanloze nacht dus.

Zijn luchtige antwoord deed haar voor even grijnzen. "Laten we onszelf prijzen dat we zijn gaan wandelen, voor welke reden dan ook, en we elkaar zijn tegengekomen." Het was zo'n vrij vaag antwoord maar daar moest hij het maar mee doen. Iana was dan ook niet gekomen om echt super uitbundig te gaan babbelen -hoe leuk de jongen ook was- en wist dat ze de sterrenhemel op dit moment sowieso prachtiger vond. Haar blauwe kijkers gingen terug naar het gezicht van de jongen en een grote glimlach krulde zich rond haar mondhoeken. "Dus je kon niet slapen hé? Nou, bij mij is het ook zoiets. Al kun je mijn wandelingen meer onder een routine zetten. Ik kom hier elke avond heen, kijkend naar de sterren of om de weer spectaculaire zonsondergang te bekijken. Er is altijd wel wat te zien." Een flauw lachje verdween uit haar keel en lacherig sloeg ze haar benen over elkaar zodat ze in een soort kleermakerszit terecht kwam en zo voor zich uit kon kijken. Het heldere water klotste met zijn volle kracht tegen de rotsen terwijl Iana af en toe lacherig haar benen ophief door waterspetters die tegen haar blote benen spetsten. Zijn opmerking deed haar uitbundig knikken, haar kin ietsje omhoog zodat haar ogen de lucht konden bekijken. "Práchtig", mompelden haar lippen in een traag tempo. Toen ze ongeveer uitgekeken was op de hemel draaide ze haar rug naar de jongen toe en glimlachte vriendelijk. "Gebeurd het zo wel vaker dat je niet kan slapen?" Een speels grijnsje plakte als bijenwas op haar gezicht. Een zoete lach was het enigste wat ze nog kon loslaten vooraleer ze een vermoeid zuchtje liet. Het was al laat, zeer laat.

-Meer komt er nu even niet uit -aa-