Hello there, Edward. >3

Zijn lange, pikzwarte manen waren ingevlochten om te voorkomen dat er enorme klitten in zouden komen. Verveeld schuurde hij met zijn hoofd tegen de tralies van zijn stal, de deken die hij om had was véél te warm en zijn hals was lichtelijk bezweet. Djééz. Wat moest hij hier? Snuivend keek hij het persoontje aan die toevallig langsliep, ontblootte zijn tanden een keertje en maakte vervolgens een klein sprongetje met enkel zijn voorbenen. Kwaad stampte hij tegen de achterkant van zijn stal af, draaide een aantal rondjes tot uiteindelijk iemand hem uit de stal kwam halen. Met zijn oren tegen zijn schedel gedrukt keek hij de vrouw aan die zijn babyblauwe halster bij hem omdeed, om hem vervolgens in de paddock te zetten buiten. Beter haalde ze die verwijfde vlechtjes uit zijn manen, hij was een hengst. Wat begrepen ze daar niet aan? Uiteindelijk besloot de vrouw zijn deken af te doen, voor zover hij weet was dát zijn huidige eigenaar maar die wilde na haar val vást en zeker van hem af. Finally, misschien kreeg hij dan wel wat meer vrijheid dan dat hij hier had. Elke dag in dat kleine stomme hokje staan was helemaal niets voor hem, hij was gewend aan het leven als een wild paard en dat wilde hij nog steeds leven. Gewoon af en toe op een grote wei staan zou al genoeg zijn voor hem.
Nu had hij nog geen vrijheid, stond hij op een zandvlakte met een hek erom. Wát had dat nou weer voor nut. Chagrijnig snoof hij eventjes, keek naar het droge hoopje hooi dat in de paddock werd gegooid en kwaad sloeg hij zijn achterhoef tegen de grond aan. Lekker vreten weer. Destin maakte een overgang naar een draf, strekte zijn benen uit sloeg zijn staart een aantal keer nijdig de lucht in. De vrouw ging aan het hek staan, keek hoe Destin zijn energie eruit gooide en af en toe zijn achterwerk de lucht in gooide. Kíjk, als hij nu ook nog eens in een mega wei stond was hij allang tevreden geweest. Gewoon heerlijk kunnen rennen, want als hij hier de bocht door ging struikelde hij zowat over zijn eigen benen heen.

Edward
Flut en zo. :'D

Zijn vingers vlogen over het touchscreen beeld van zijn iPhone. Een sms, naar zo'n vrouw waar haar paard van te koop stond. Edward had al een paar foto's van hem binnen gekregen en.. wow. Wát was dat een prachtbeest. Op foto's was hij al awesome, laat staan in real? Vandaar dat hij had afgesproken met zijn eigenaresse, dat hij vandaag kwam kijken. De reden dat de Friese hengst, Destin weg ging, was omdat de eigenaresse van hem was gevallen ofzo. Als het aan het paard lag dat ze was gevallen, zou zij ook vast wel wat gedaan hebben. Een paard deed dat meestal niet zomaar, vooral zo'n paard niet waarvan hij al meerdere dingen had gehoord, goede dingen.
Zo snel als hij kon stapte Edward in zijn auto, startte de motor en reed hij naar zijn eindbestemming, gewoon naar stal. Eigenlijk had Edward Destin nog nooit gezien daar, maar het kon natuurlijk zijn dat het redelijk groot was dus daar niet iedereen even goed kende. Snel parkeerde hij zijn auto, bekeek hij nog even zijn sms. Destin staat in het paddock, ik zie je daar wel. xoxo Nicole. Het paddock dus, dat was maar een klein stukje lopen, achter het blok van alle stallen. Edward was er binnen een paar minuten, of zelfs één minuut en bekeek de vrouw even toen hij achter haar stond. Een glimlach sierde zijn lippen, waarna hij zijn even kuchte om zijn aanwezigheid te laten merken. De vrouw draaide meteen om, gaf hem een hand. 'Aangenaam, Edward.' Met een glimlach sprak hij de woorden uit, keek hij even langs haar en trok zijn wenkbrauwen op. 'Soooo.. Dat is Destin?' Het enige wat hij enkel kon doen, was nog breder glimlachen als voorheen. Hij was prachtig. Bijna uit een sprookje weggelopen. Edward zag ook meteen hoe hij liep in stap, draf en galop. Eigenlijk was hij door Destin' uiterlijk meteen verkocht, maar zijn gangen waren ook perfect.
'Weetje.. Ik koop hem. Destin.. Hij is geweldig.' Met een glimlach rond zijn lippen zei hij het tegen de vrouw, kreeg hij haar bankrekening nummer en ging hij aan de rand van het hek staan. Het was eigenlijk wel duidelijk dat het leek of Destin hier niet wilde zijn. Edward had ook wel gehoord dat hij van nature een wild paard was, dus veel buiten en alles zou hij wel zijn met Destin. Daar hield hij misschien wel meer van dan dit.