The Meetingplace (OPENheid) o3o

Voorzichtig baande ze zich een weg door het kreupelhout. Ze was niet bang; ze wist dat ze niet verdwaald was. Ze hield gewoon het geluid van het water aan haar linkerhand en zorgde dat ze niet van het geluid verwijderd raakte.
Het was bij lange na niet het enige geluid dat hier te horen was. Roya glimlachte bij het horen van de geluiden van de vogels. Ze kon er enkelen onderscheiden maar wist eigenlijk al niet eens meer bij welke vogel ze precies hoorden.
Dan waren er haar voetstappen in de bladeren en de wind die zacht door de boomtoppen fluisterde. Het was zo ontspannend. Ze voelde zich volledig op haar gemak hier. De natuur was immer fijn om te verblijven. Thuis had ze nog het een en ander aan werk dat op haar lag te wachten maar hier kon ze heerlijk ontspannen zonder erover te hoeven denken.
Voor haar rees een behoorlijk bult op, alsof iemand een hoop zand opeen gegooid had. Ze besloot er maar omheen te lopen omdat ze geen zin had er zo meteen tot aan haar enkels in te staan. De bult was echter veel breder dan ze had gedacht en toen ze er eindelijk omheen kon hoorde ze het water al niet meer. Zo goed en zo kwaad als het ging liep ze daarom maar rechtuit, zoals ze voor de bult ook had gelopen.
Al snel bereikte ze een pad. Ze kon een kleine zucht van opluchting niet onderdrukken.
Ze begon het pad te volgen. Echt breed was het niet; gewoon een zandpaadje, zoals daar wel meer van waren hier.
Ze bleef het volgens tot ze uiteindelijk bij een brug arriveerde. Ze aarzelde even. Uitzonderlijk stevig zag het ding er niet uit, maar hij zou haar vast wel kunnen houden.
Ze liep de brug voorzichtig op. Ze had gelijk gehad; hij kon haar prima houden.
Halverwege bleef ze staan. Haar hand steunde lichtjes op de leuning aan de zijkant. Ze hield haar hoofd scheef. Ze had iets, of beter gezegd, iemand gehoord. Ze glimlachte even.
"Hallo?" riep ze opgewekt, nieuwsgierig naar wie er nog meer op deze zachte zomer middag het bos in was gegaan.

Muziek dreunde op haar oren. Leuke muziek. Muziek die haar opvrolijkte. Muziek die precies weergaven wat ze zelf vond en dacht. Shannon had het gevoel alleen te zijn in het bos, dus dat ze af en toe een stukje meezong, deed haar vrij weinig. De eenzaamheid beviel haar wel van het bos. Ze kon nadenken, zingen of gewoon rennen en naar haar muziek luisteren. Geen verplichtingen, geen gedoe. Geen gezeur en al helemaal, geen Cassie. Verbazingwekkend genoeg werden de gedachtes aan het meisje steeds minder en op sommige dagen was ze helemaal uit Shannons hoofd verdwenen. Shannon was weer vrij en voelde zich een stuk beter. Ook omdat ze erachter was gekomen dat ze aanleg had voor bepaalde dingen. Paardrijden was er een van. En verbazingwekkend genoeg; hardlopen was de andere. Dus nu, in de vakantie, ging ze elke dag een stuk hardlopen. Eerst was ze begonnen met een route van een halfuur, en had het op die manier elke keer een stukje uitgebouwd. Vandaag had ze voor het eerst een route gekozen die haar ongeveer twee uur zou kosten, waarvan ze een kwartiertje gewoon in wandelpas mocht doen. Het was, na anderhalf uur rennen, nog geen onmogelijke opgave gebleken. De afstand die ze nu al had afgelegd en de verscheidenheid aan uitzichten hadden haar goed gedaan en goed gemutst. In het bos rennen, in de schaduw maar wel met de onregelmatige vloer, was zeker uitputtend, maar zeer... Ze was in ieder geval erg blij met het resultaat wat ze tot nu toe had geboekt. Haar buikje was steeds platter geworden, haar broeken waren haar te groot geworden en ze voelde zich een stuk fitter. Nee, Shannon hoefde niet persé af te vallen, hoefde niet dunner te worden dan ze al was, maar dat haar lichaam fit werd, dat vond ze zéér prettig.
Ze had geen zin meer in rennen. In rentempo ging alles zo snel aan haar voorbij en ze was altijd al dol geweest op riviertjes en de uitzichten daarbij. Ze had vandaag niet veel te doen, enkel vanmiddag zou ze naar de stallen gaan om Doodle wat beweging te geven, dus ze kon het zich prima veroorloven om hier.. of stil te gaan staan of gewoon rustig langs te wandelen. Ze zou toch wel haar lichaamsbeweging krijgen. Haar aandacht ging uit naar het riviertje en het grappige bruggetje daaroverheen. Peinzend staarde ze ernaar en vroeg zich af of dat ding haar wel zou kunnen houden. Iemand anders was haar voor met het uitproberen en liep er voorzichtig op. Het meisje haar aandacht was volledig op de brug gericht en toen bleek dat de brug haar prima kon houden, keek ze op.
"Hallo?" riep ze naar haar. Shannon kon een glimlach niet voorkomen. Het klonk als een vrolijke hallo, eentje die Shannon maar al te graag beantwoordde.
"Hey," antwoordde ze. "Ik wil best wel even bij je komen staan, maar ik weet niet of die brug het houdt," zei ze met een zweem van een lach in haar stem zittend.

Ze glimlachte toen ze het andere meisje zag en deze teruggroette.
"Ik wil best wel even bij je komen staan, maar ik weet niet of die brug het houdt," zei het andere meisje en Roya grinnikte.
"Kom ik toch jouw kant op?" zei ze luchtig. Ze stapte weer van de brug af, die zacht kraakte. Met een opgetrokken wenkbrauw keek Roya over haar schouder naar het provisorisch in elkaar gezette ding. Okeee, dacht ze, verder niet gammel of zo. Nee, er met zijn tweeën op gaan staan leek haar ook niet echt een verstandige zet.
Er stak een windje op, al was hij niet koud. Roya's haar waaide voor haar ogen en ze zocht in haar zak naar een elastiekje. Ze vond er een, al was het geen haarelastiekje maar een gewone. Nou ja, het moest maar. Haar haar mocht dan niet lang zijn, de wind kreeg er makkelijk grip op.
Ze bond zoveel mogelijk samen in een klein staartje. De overgebleven plukjes dansten nog wat op het briesje, maar daar kon ze best mee leven.
Ze liep naar het meisje toe, dat ze te zien was wezen hardlopen.
Ze nam het meisje op, dat met haar lange, donkere haar en vriendelijke gezicht op Roya overkwam als een gezellig persoon.
Ze stak dan ook met een glimlach haar hand uit naar het meisje.
"Ben Roya," stelde ze zich voor. Het voelde enigszins apart, haar haar weer eens in zo'n klein staartje hebben. Vroeger had ze het lang gehad en kon ze er vrij veel mee, maar het was pas sinds kort dat de lengte weer een klein staartje toeliet.
Ze ademde kalm de boslucht in en vroeg zich af hoe het kon komen dat ze behalve dit meisje nog niemand anders had gezien; een warme middag was toch de uitgelezen kans voor een wandeling of zag zij dat nou verkeerd?

"Hoi Ben Roya," grapte Shannon. Roya had het zo snel uitgesproken dat je het kon opvatten dat haar voornaam 'Ben' was, en haar achternaam 'Roya'. Maar het leek Shannon sterk dat een meisje 'Ben' heette. Alhoewel, je wist maar nooit.
"Ik ben Shannon," glimlachte ze en ze bekeek het meisje wat beter. Roya's haren hadden een opvallende kleur die je niet vaak zag en even ging er een steek van jaloezie door Shannon heen. Roya was niet lelijk en had niet een uiterlijk wat je snel kon tegen komen. Maar Shannon was niet het type voor echte jaloezie dus zo snel als de gedachte gekomen was, ging hij weer. Roya had haar haren samengebonden met een gewoon elastiekje en ontlokte daarmee nog een glimlach bij Shannon.
"Moet je anders een ander elastiekje?" stelde Shannon voor terwijl ze een simpel zwart haarelastiekje tevoorschijn toverde uit haar broekzak. Daarbij haalde ze ook gelijk haar Ipod uit haar zak en zette hem uit. Koptelefoon om haar hals en ze kon gewoon de wereld weer prima verstaan.
"Niet dat ik al te extreem nieuwsgierig ben, ofzo," begon Shannon. "Maar wat doe je hier? Je kwam niet van het pad af ofzo. Ben je op een soort van survivaltour?" Met een gezonde nieuwsgierigheid gleed haar blik over het tengere meisje voor haar neus. Het meisje oogde vriendelijk, nieuwsgierig en best wel avontuurlijk, vond Shannon. Ze liet haar blik even over de omgeving dwalen. Een survivaltocht in deze soortvan jungle was geen gekke gedachten. Als ze er klaar voor was, moest ze Doodle maar een keertje hier mee naartoe nemen, het was een geweldig gebied om een buitenrit te maken. Maar ze wou niet al te veel afdwalen in gedachten en dus keek ze maar weer naar Roya. Aparte naam was het trouwens. Geen lelijke naam, maar apart.

"Hoi Ben Roya."
Roya schoot in de lach. "Nice to meet ya, Shannon," zei ze toen het meisje zich voor had gesteld.
Toen deze een haarelastiekje omhoog hield nam ze die dankbaar aan. Ze trok het gewone elastiekje uit haar haar. Haar gezicht vertrok even. Oh ja, dáárom gebruikte niemand die dingen voor staarten.
Vlug verving ze het voor het zwarte bandje dat ze van Shannon had gekregen. Ze rechtte haar rug weer.
"Dank je," zei ze.
Er was een korte stilte, terwijl het meisje haar Ipod uitzette. Roya vond het niet erg; stiltes moesten er ook zijn.
"Niet dat ik al te extreem nieuwsgierig ben, ofzo," begon Shannon. "Maar wat doe je hier? Je kwam niet van het pad af ofzo. Ben je op een soort van survivaltour?"
Roya schoot in de lach. Ze streek de overgebleven plukjes haar uit haar gezicht.
"Survival? Nee, het was gewoon zo'n mooie dag dat ik besloot een beetje op onderzoek uit te gaan hier," zei ze. "Er is echt waanzinnig veel te zien in de omgeving hier. Laatst in de supermarkt vertelde de kassière me dat er ook ergens kliffen, watervallen en zo zijn." Ze deed er nadenkend het zwijgen toe. Dat waren locaties die ze best wel eens wilde bezoeken.
Roya was niet echt een waaghals; ze zou nooit op de rand van zo'n waterval gaan staan, maar er gewoon heen gaan, alles zien en waarnemen, ja daar hield ze wel van. Ze was niet bang aangelegd en zeker als ze met een groepje ging en goed gezekerd was, vond ze het leuk om te proberen zo hoog mogelijk op een berg te komen.
Ze keek naar Shannon's kleding. "Ik zou nu beleefdheidshalve kunnen vragen wat jij hier uitvoert, maar je loopt hard, niet?" vroeg ze geïnteresseerd. Hardlopen was iets wat ze zelf niet echt vaak deed; ze hield er niet zo van om op bospaden te blijven lopen en als ze rende had ze ook nogal het gevoel teveel details te missen.
"Zullen we anders een stukje lopen?" stelde ze voor en ze knikte in de richting van de brug. Het was absoluut gezellig, zo spontaan in gesprek raken met een volslagen onbekende, maar als ze ondertussen ook meer van het bos kon zien zei Roya daar geen nee tegen.

"Oh, de kliffen, watervallen!" Shannon kon een zucht van verlangen niet onderdrukken. Watervallen waren iets belangrijks in haar leven en ze genoot iedere keer weer als ze er was. Met het aanbod om verder te lopen knikte ze gretig.
"Op onderzoek uitgaan," begon Shannon. "Op zo'n mooie dag, is zeker geen slecht idee. Ben je mooie dingen onderweg tegengekomen?" Terwijl ze zich voorzichtig en angstvallig voortbewoog op het gammele bruggetje, nam ze de omgeving kort in zich op. Er lag vuil in de natuur en Shannon kon zich daar echt dood aan ergeren. Ze wierp er een dodelijke blik op, rende er snel naartoe, ritste haar tas open en deed de plastic fles in de plastic tas die ze in haar tas had zitten.
"Zo," sprak ze tevreden. "Daar heeft moedertje Natuur geen last meer van." Ze rommelde nog wat in haar tas en haalde er toen een muesli-reep uit. Twee zelfs. Eentje hield ze voor aan Roya. De ander nam ze zelf.
"Hmm, kliffen en watervallen," zei ze nog eens, op een dromerige toon. "We zouden er best wel eens samen heen kunnen gaan. Ik geloof dat ik ook ooit van een meertje heb gehoord wat onder een waterval ligt. Je kan gewoon van die waterval naar beneden jumpen zonder dat je het gevaar loopt je nek te breken, of een of ander bot. Ook zit daar een best wel gave grot, onbewoond, waar je veilig je spullen kunt bewaren zodat die niet nat worden. Als je wilt kunnen we er een dagtochtje van maken en daar heen gaan?" Ze kon Roya nauwelijks, maar iets in het meisje sprak haar aan. De opgewekte toon waarmee ze praatte? De leuke uitdrukking op haar gezicht? De oprechte vrolijkheid die ze leek uit te stralen? Tuurlijk, Roya zal vast wel een deprimerend verhaal in zich hebben, maar het beheerste haar niet en ze leefde gewoon. Shannon wou dat er meerdere waren zoals haar. Maar ze was hier en nu met Roya en genoot van ieder moment. Het was onmogelijk om niet te genieten, het was heerlijk weer, ze had een mueslireep en ze had gezellig gezelschap.

Ze glimlachte bij het horen van de verlangende toon van Shannon. Ze kon het zich goed voorstellen.
"Op onderzoek uitgaan," begon het donkerharige meisje. "Op zo'n mooie dag, is zeker geen slecht idee. Ben je mooie dingen onderweg tegengekomen?"
Roya knikte. "Yep. Ligt er wel aan wat je onder bijzonder schaart, maar ben behoorlijk wat wilde bloemen tegen gekomen."
Ze zweeg even, terwijl ook zij behoedzaam het bruggetje overliep, dat slechts lichtjes kraakte en herinnerde zich plots de twee hinden die ze door een veldje had zien lopen.
"Oh ja, ik zag ook nog twee reeën," zei ze. Ze keek toe hoe Shannon een plastic fles meenam en glimlachte, blij dat dit meisje dezelfde soort zorg voor de natuur leek te voelen als zij.
"Respect," zei ze gemeend. Ze nam dankbaar de reep aan en maakte hem open. De verpakking schoof ze achteloos in haar broekzak. Gooide ze later wel weg als ze een prullenbak tegenkwam of zo.
Ze luisterde naar wat Shannon zei en knikte bij het horen van diens voorstel. Een dagtochtje klonk sowieso goed en de dingen die Shannon had opgesomd klonken als iets wat leuk was om te doen, avontuurlijk maar toch ook zonder onnodige risico's. Botten breken stond namelijk bepaald niet hoog op Roya's prioriteitenlijstje. Ze hield ervan om van alles te ondernemen, maar veiligheid was gewoon iets waar ze graag rekening mee hield.
Ze keek al lopende om zich heen. De hoge bomen aan weerszijden van het pad hadden iets majestueus.
De zon scheen warm op Roya's schouders en ze voelde zich gelukkig; ze had iemand ontmoet die ontzettend aardig bleek te zijn, ze hadden leuke plannen voor de rest van de dag en het weer had niet beter kunnen zijn. Veel meer had een meisje als Roya eigenlijk niet nodig.
Ze keek naar Shannon. "Woon je hier al lang?" vroeg ze. Zijzelf was namelijk pas kort geleden aangekomen in de stad. Ze woonde er net buiten, op het boerderijtje van haar tante, die zo vriendelijk was haar tegen een zeer kleine vergoeding in huis te nemen. Beter had ze het niet kunnen treffen; voor het bedrag dat ze betaalde kon je namelijk nog geen studentenkamer krijgen.

"Of ik hier lang woon?" Shannon dacht na. "Valt mee, halfjaar of zoiets. Maar de tijd.. is zoiets raars. Het voelt zo vreemd. Ik woonde eerst in Engeland, weet je. Had een leuke jeugd, maar ouders gingen scheiden. Moeders besloot weg te gaan en tja, moeders wil is wet." Een grimas kwam over haar lippen. "Ze had ons niets gevraagd, Edward en mij. Helemaal niets. Maar uiteindelijk.. ik ben hier best goed terecht gekomen. Van mijn ma kreeg ik een paard, van mijn pa allerlei leuke beloftes. En al met al.. Horsehome is best wel chill als je de juiste dingen weet te vinden." Ze glimlachte en schudde de schaduw van haar gezicht af. Als ze al zin had om erover na te denken, had ze geen zin om het haar opperbeste humeur te laten verpesten. Tja, het zat haar nog zeker dwars dat haar moeder zonder overleg een verhuizing had gepland, maar had de verhuizing haar niet onwijs veel goede dingen gebracht die ze anders nooit was tegengekomen? Shannon was best optimistisch, vond ze zelf. En ze vond het heerlijk om zo in het leven te staan.
Oké, al met al waren er de laatste tijd best redenen geweest om wat pessimistischer te worden, maar toch zat het niet in Shannons aard. Ze was van het verlegen, schuwe meisje omhoog gekropen naar iets enigsinds sociaals tegen de juiste mensen en dan vooral meiden. Bij jongens was Shannon nog een geval apart. Maar, om heel eerlijk te zijn, Roya leek in de verste verte niet op een jongen, dus Shannon hoefde zich geen zorgen te maken.
"Heb je een bikini bij je?" vroeg Shannon, toen een maf idee zich opdrong in haar hoofd. Shannon had er eentje aan, omdat ze na het joggen toch direct in het zwembad zou springen. Nu kwam het haar zeer goed uit dat ze dat maffe ding uit de kast had gehaald en aan had getrokken. Ze wist dat ze in de buurt was van een waterval, en vermoedelijk de waterval waar ze eerder was geweest met Edward. Als Roya zou willen, en degelijk ondergoed aanhad waarmee ze kon zwemmen, konden ze daar naar toe. Het was een geweldige plek waar je echt goed tot rust kon komen.
"Zeg," begon Shannon. "Ik ben best wel nieuwsgierig eigenlijk naar jouw verhaal." Ze wou niet vervelend en opdringerig klinken. "Ik bedoel, wat zijn jouw hobby's, wat doe je graag? Lievelingsdier, lievelingskleur, gekste dingen die je ooit hebt gedaan? Relatie?" Heel bewust koos ze die laatste, want door zichzelf wist ze dat het niet leuk was als er naar een mogelijk vriendje werd gevraagd terwijl ze aan een vriendinnetje de voorkeur gaf.

Roya luisterde. De grimas op Shannon's gelaat was haar niet ontgaan, maar ze had het gevoel dat het niet echt werd gewaardeerd als ze op dit onderwerp doorging. De manier waarop Shannon zei dat Horsehome best chill was klonk namelijk echt als een soort conclusie en Roya respecteerde dat, al vermoedde ze dat de verhuizing een enigszins beladen onderwerp was, Horsehome of geen Horsehome, dus daar zou ze in de toekomst rekening mee houden; ze streek mensen niet graag tegen de haren in.
Het was een tijdje stil en Roya luisterde kalm naar de geluiden van de natuur, waarin de vogels het meest prominent aanwezig waren, wat Roya ook meteen het fijnst vond om naar te luisteren.
"Heb je een bikini bij je?"
De vraag kwam voor haar gevoel wat uit het niets, maar het maakte niet uit; als ze op hun tocht inderdaad langs de watervallen zouden komen was het absoluut een relevante vraag.
"Nope, maar ik heb wel vaker in gewoon ondergoed gezwommen," antwoordde ze. Ze was niet het soort meisje dat push-up beha's en strings droeg, dus genant zou het niet worden; als ze zich niet vergiste droeg ze gewoon een van haar zwarte setjes die eerder op praktisch dan op mooi gemaakt waren.
Toen Shannon aangaf nieuwsgierig te zijn naar Roya's verhaal keek deze haar verrast aan. Toen grijnsde ze.
"Ik bedoel, wat zijn jouw hobby's, wat doe je graag? Lievelingsdier, lievelingskleur, gekste dingen die je ooit hebt gedaan? Relatie?"
"Let me think," zei Roya. "Mijn hobby's is een makkelijke; bezig zijn met paarden, buiten zijn, en dan met name wandelen, zwemmen of klimmen en tegen een goed boek zeg ik ook geen nee," somde ze luchtig op.
"Lievelingsdier wordt toch de prairyhond, want die is adorbs en lievelingskleur.. Lila." Ze grinnikte even. Zoveel vragen. Maar ze vond het niet erg; ze had maar heel weinig dingen waar ze niet graag over sprak en daarvan waren de meesten bepaald niet shockerend of iets van die strekking. Nee, hoewel ze aardig spannende dingen door had gemaakt waren geen van haar ervaringen traumatisch te noemen.
"Wat was de volgende ook alweer? Oh ja, het gekste wat ik.. ja, dat zal toch de tocht door de woestijn wel zijn geweest."
De laatste vraag deed haar even stilvallen. "Momenteel geen relatie," zei ze uiteindelijk.
Toen grijnsde ze.
"En nu mag jij die vragen ook beantwoorden," zei ze grijnzend.

Shannons wenkbrauwen gingen even omhoog bij die een na laatste. Tocht door de woestijn? Ze grijnsde en kon een lach niet onderdrukken.
"Ik moet je helaas dan toch teleur stellen," grinnikte Shannon. "Maar aan stomme dingen heb ik een woestijn zeker niet in mijn lijstje staan." Ze liet een stilte vallen en vervolgde toen met een extreem grote glimlach op haar gezicht. "Maar wat niet is, kan nog komen." Toen moest ze even nadenken. Ja, zeker, haar geheugen was goed, maar niet zo goed dat ze precies had onthouden wat ze had gezegd.
"Even denken, mijn hobby is toch zeker wel..." Shannon dacht diep na. Wat was haar hobby precies? Het waren er zo veel! Ach, wat. Roya had ook meer opgenoemd dan een ding.
"Lezen, met paarden omgaan, schrijven en eh, soms als ik durf, zingen. Lievelingsdieren zijn toch zeker wel paarden en ratten." Met een glimlach dacht ze aan de mormels die thuis op haar kamer huishouden. Geweldige dieren, die ratten. Echt, als ze tam waren, kon je er vrijwel alles mee doen al had ze nog geen idee hoe je ze kunstjes aan kon leren, maar daar vond ze ze ook niet echt voor.
"Lievelingskleur, wisselt eigenlijk per dag. Vandaag is het rood en gister was het bruin, eergisteren was het wit en die dag daarvoor knalgeel, geloof ik." Ze wist het niet helemaal zeker meer, maar het kwam er wel op neer. Echt elke dag wisselde ze van favoriete kleur, ze kon gewoon niet bij maar één kleur blijven hangen, vond ze trouwens ook zonde, want er waren zat mooie kleuren.
Gekste dingen die ze ooit had gedaan? Ach, waarom liegen als ze ook gewoon eerlijk kon zijn.
"Gekste dingen die ik gedaan heb? Hehe, een jongen gezoend." Ze grinnikte even want ze kon zich perfect voorstellen hoe vreemd dit moest klinken.
"Ik val niet op jongens," verklaarde ze dus al gauw, Roya niet langer in spanning houdend. "Oh, en nog meer gekke dingen die ik gedaan heb.." Shannon zweeg even en fronste haar wenkbrauwen weer. Was dat niet die ene keer met die.. Ja.. Dat was zeker die ene keer.
Haar gezicht klaarde op bij de gedachte aan Roya's reactie daarop.
"Een keertje, echt het was zo stom, ik.." Shannon kon een grinnik niet onderdrukken. "Ik sprong random van iets af, flikkerde daarbij bovenop een jongen, die daardoor zich verslikte in waarschijnlijk de tong van zijn vriendinnetje waarmee hij aan het zoenen was en toen vervolgens moest ik weggesleept worden omdat ik in een deuk lag omdat ze beiden een hoesstuip hadden en half dood aan het gaan waren." Shannon kreeg weer tranen in haar ogen als ze eraan dacht. Het was per ongeluk gegaan, maar het effect.. het was onbetaalbaar.
"Of die ene keer dat ik als Goth naar school ben gegaan. Die blikken van de leraren en leerlingen, onbetaalbaar!" Nu ze eenmaal bezig was.
"Of dat ik een ei naar school heb genomen om een week lang te verzorgen, maar dat ie al kapot viel na de eerste leswisseling!" <-- Goth en ei happend to me.. :') Docent was er iets minder blij mee. Maar ik heb gelachen! :3 *
Shannon moest even moeite doen om weer gewoon adem te halen, maar de grijns bleef op haar gezicht.
"En een relatie, jeb. Cassie, het geweldigste meisje wat er op deze planeet rondloopt. She's just perfect." Shannon glimlachte nog steeds en had niet het gevoel dat dat weg kon gaan. Vandaag was komisch, nu al. Ze had 't niet verwacht, maar vandaag was beter dan ze verwacht had. En Roya was zeer aangenaam gezelschap.

Lol, Goth xD *loopt al een jaar of drie/vier rond met kettingen, doodskoppen en spikes 'nd stuff* ^_^

Bij het horen van de dingen die Shannon zoals had uitgevreten schoot ze even in de lach. De opmerking over de jongen die ze had gezoend had Roya eigenlijk niet echt verbaasd doen opkijken en de bekentenis dat ze lesbisch was was ook enigszins langs het blonde meisje heen gegaan.
Niet dat ze ongeïnteresseerd was in was Shannon zei, het was alleen dat dingen als seksuele geaardheid haar gewoon niet echt boeiden en ze van mening was dat men het altijd zwaar uit proportie blies. Het kwam mede door de kennissen van de familie; ze had inmiddels al zoveel lesbiënnes, homo's en biseksuele mensen ontmoet dat het voor haar gewoon niets bijzonders meer was. Ook hadden pa en ma haar geleerd open te zijn naar wie anders was dan de massa en anders zijn niet als een beperking te zien.
De andere verhalen hadden haar wel kunnen boeien.
"Je wilde een ei verzorgen?" grinnikte ze. Goed, vrienden van haar ouders hadden wel gekkere dingen gedaan, die zagen er ook net wat debieler uit dan Shannon die niet de indruk wekte van iemand die geregeld zeer rendome dingen deed en er vrij gewoon uitzag.
Ze glimlachte warm toen Shannon over haar vriendin vertelde; het was altijd aandoenlijk, iemand over diens geliefde horen praten. Even voelde ze een kleine steek van gemis; ze had zelf immers niemand op die manier, maar drukte het weg; in korte tijd had ze al twee ontzettend aardige mensen ontmoet, dus ze mocht niet klagen.
Ze zweeg even.
"Ken jij eigenlijk veel mensen hier?" vroeg ze. Ze wist eigenlijk niet echt in wat voor soort gemeenschap ze terecht was gekomen; was het echt een ons-kent-ons gebeuren of meer ieder voor zich? Ze had de indruk gekregen dat mensen hier, in hun eigen buurt in elk geval, erg sociaal waren, maar om nou te zeggen dat dat voor de hele omgeving gold, nee daarvoor wist ze er nog te weinig van,had ze te weinig kennissen hier en woonde ze er gewoon nog te kort.

"Veel mensen? Nou, het valt vies tegen. Ik woon hier nu een tijdje, maar ik ben.. best wel een loner, eigenlijk. Het bevalt me wel. Ik ken Pasqual, Edward, da's mijn broer, Cassie uiteraard en voor de rest.. niet echt veel mensen. Ja, een paar van de manege die me soms nog wel eens willen helpen met Doodle, maar daar houd het dan ook op." Er kwam een lichte frons op haar gezicht.
"Omgaan met meiden gaat me opzich wel goed af, maar als er jongens in het spel komen, sla ik op tilt. Compleet. Handig is anders." Ze haalde haar schouders op.
"Jij dan? Ik heb jou niet eerder gezien. Niet dat dat ook maar iets zegt." Ze glimlachte alweer. Op haar hoede keek ze om zich heen, alles goed bekijkend. Geen enkel detail ontging haar.
"Hier naar rechts!" lachte ze verrukt toen ze een boom zag staan waar de initialen Q&I in stonden. Hier verderop stond een maffe struik die de vorm van een volmaakte cirkel leek te hebben. En dan was het nog een kilometertje rechtdoor en dan waren ze er. Bijna dus. Dan konden ze zo gaan zwemmen. Ha! Ze draaide zich weer naar Roya en schonk haar een lieve glimlach. Roya leek in bepaalde opzichten op Shannon en ze was gewoon gigantisch aardig. Hopelijk vond Roya hetzelfde en konden ze vaker rondhangen. Behalve Cassie en Edward had Shannon nog niet echt vrienden in dit oord. En om heel eerlijk te zijn, Cassie was wel meer dan 'een vriendin', toch?
"Waarom ben jij eigenlijk hier?" vroeg ze. "Als het een te persoonlijke vraag is, hoef je 'm niet te beantwoorden. Ik ben.. soms nogal direct en weet soms niet of iets gepast is of niet. Dus als ik onbeleefd ben, zeg 't maar en dan doe ik er wat aan." Het was waar. Shannon leefde altijd een beetje haar eigen weg, stelde haar eigen vragen, vond bepaalde dingen belangrijker dan anderen. Zag liever details dan de headlines. Ze was nog niet gediagnostiseerd met een vorm van Autisme, maar het zou haar niets verbazen. Ze had er behoorlijk wat over gelezen en het paste wel bij haar. Maar ookal zou ze de diagnose krijgen, het zou haar niet veranderen. Ze mocht niet in therapie of iets in die richting, zo erg vond haar moeder het allemaal niet. Zijzelf trouwens ook niet, hoor. Ze was gewoon Shannon en daar was ze trots op, maar op sommige momenten.. was het wel even flink tanden op elkaar bijten. Dat gevecht aangaan met het anders denken... Het aantal zelftests op haar kamer groeide gestaags en elke keer was de uitkomst hetzelfde; Het Syndroom van Asperger. Ze wist er inmiddels alles van, had vrijwel alle symptomen, maar als haar moeder zei dat je met zo'n symptomenlijst jezelf alles aan kon praten, begon ze er maar niet over. Voor Shannon was het duidelijk, ze was autistisch. Lichtelijk autistisch, dat dan weer wel.

Ze glimlachte. Ze op zich wel snappen dat het voor Shannon lastig kon zijn met jongens om te gaan. Ze wist niet precies hoe de jongens hier in de stad waren, maar waar zij oorspronkelijk vandaan kwam werden lesbische meisjes niet altijd even makkelijk geaccepteerd.
"Jij dan? Ik heb jou niet eerder gezien. Niet dat dat ook maar iets zegt."
Roya haalde haar schouders op.
"Ik ken ook nog niet zoveel mensen hier. Eigenlijk alleen jij, Chloë en Brian.. ja, en de buren uiteraard," zei ze, met een licht mijmerende ondertoon in haar stem.
"Then again, zo lang woon ik hier nog niet, dus het komt allemaal vast nog wel," voegde ze er luchtig aan toe. Ze maakte zich er niet zo heel druk om.
Toen Shannon aangaf dat ze naar rechts moesten, boog Roya gehoorzaam af; ze had geen idee waar ze langs moesten, dus ze volgde Shannon wel.
Toen deze naar haar glimlachte, lachte ze opgewekt terug. Ze vond het gezellig zo en had niet verwacht zo snel mensen te ontmoeten die ze echt mocht.
Meestal waren eerste contacten in een woonplaats zo geforceerd, maar dat was hier niet zo.
De vraag waarom ze hier was verraste haar even, maar ze vond het geen punt hem te beantwoorden.
"Mijn studie. Ik wil dierenarts worden en er zit hier een goede opleiding, vandaar," vertelde ze opgewekt, terwijl ze een laaghangende tak opzij duwde om erlangs te kunnen zonder haar hoofd te stoten.
"Wat bracht jou hier dan?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig.