Helpless

Met Pasqual

Ghehe, this be dramaic, maar het dwingt Riot wel mensen toe te laten.
-----------------

De kliffen... Hoe.. hoe was hij hier gekomen?
Zijn ogen waren dicht en hij lag voor een deel in het water, dat enkele meters verder in een waterval met bulderend geraas de afgrond in stortte, om in een rivier terecht te komen en verder te stromen.
Het maakte niet uit; hij lag hier stevig.
Boven hem, hoog in de lucht, waren donkere wolken samengekomen, dreigend en intimiderend. Regen gutste op zijn krachteloze lichaam neer. Zijn ogen waren gesloten, omdat het vallende water prikte.
Zijn spieren gehoorzaamden hem niet.
Hij voelde geen pijn meer. Hij wist dat hij bloedde, dat hij een behoorlijk gat in zijn zij had en een wond aan zijn voorhoofd, maar hij voelde het vrijwel niet. De schrammen op zijn armen ook niet. Hij was haast verdoofd.
Langzaam ademde hij uit. Zijn witte haar zat deels aan zijn voorhoofd geplakt en hing deels in de modder. Bloed liep in waterige straaltjes over zijn gelaat, vermengd met regenwater en hij was volledig doorweekt en ijskoud.
Hoe had dit kunnen gebeuren? Hij herinnerde zich weinig. Ja, hij had alleen willen zijn en was hierheen geklommen. Was hij gevallen? Was het de kille wind geweest? God, hij wist het echt niet meer. Hij wist weinig, op het moment. Zijn geest was wazig. Ging hij dood? Hij wilde niet dood. Hij wilde niet sterven. Hij hoestte en proefde de metalige smaak van bloed op zijn gebarsten lippen.
Hij herinnerde zich nog wel dat hij bij was gekomen op de harde, natte grond. Hij had zich hierheen gewerkt, door de modder, om slechts tot de conclusie te komen dat hier een afgrond was en hij niet naar beneden kon. Hij was in elkaar gezakt en deels in het ijzige water terecht gekomen, waarna hij zich niet meer had bewogen.
En zo lag hij hier, verlaten. Was dit dan de tol die hij moest betalen voor zijn leven? Alleen sterven? Hij besefte zich dat hij dan zonder echte vrienden sterven zou, omdat hij het nooit had aangedurfd iemand echt in vertrouwen te nemen, het nooit had aangedurfd zich voor iemand open te stellen.
Wederom hoestte hij. Zijn gespierde lichaam schokte en had niets meer van de kracht die het anders uitstraalde.
Vaag wilde hij dat hij zijn jas bij zich had, al was het maar om zich te verschuilen voor de meedogenloze regen. In de verte rommelde de donder en Riot kreunde zacht, alle hoop op overleven opgevend.

Pasqual stond stil. Een paar minuten geleden had hij toch zeker iemand horen gillen en daardoor was hij hierheen gerend. Maar waarom hij juist op dit moment, met dit slechte weer, hierheen was gekomen, wist hij niet.
Lot? Voorbestemming? Toeval?
Het maakte hem eigenlijk nauwelijks uit, zolang hij maar kon achterhalen van wie die gil was, en belangrijker, of diegene niet gewond was geraakt. Pasqual wou zichzelf absoluut geen held noemen, maar menselievend vond ie wel beter. Hij klauterde over stenen, ging rechtop staan en tuurde naar beneden. Ergens zag hij dat de golven eerder braken dan normaal, niet tegen de stenen. Het verbaasde hem. Het verbaasde hem ook dat het hem opviel. Zijn blik gleed iets naar boven, waar een spoor bloed te zien was. Bloed. Spoor. Mens? Maar hij had nog niet genoeg zicht om te zien wat of wie er onder het bloed zat en daar beneden lag. Dood te gaan? Wou Pasqual het eigenlijk wel zien? Volgens hem was het niet een keuze van moeten. Pasqual was nu hier en het was gewoon niet anders dan dat zijn armen hem verder dwongen, zijn hoofd over de rand kwam en zijn blik naar een mens trok. Een mens. Bloed, bloed overal. Gapende wonden. Pasqual werd misselijk maar beet op zijn lip. Was diegene nog in leven? Pasqual wist het niet. Hij wou het weten, hij kon hem hier niet zo laten liggen.
De kliffen af, wat deed hij zichzelf eigenlijk aan? Wat dacht hij, dat hij een superheld was? Een soort van jongen die onbekende krachten kreeg als hij iemand probeerde te redden? Nope, dat had ie dus allemaal niet. Hij bracht het er vanaf met een paar schaafwonden die niet al te ernstig waren en met een plofje kwam hij op de stenen naast de jongen neer. De jongen die niet erg levendig meer was. Regen stroomden al op Pasqual neer en met een woeste ruk veegde hij het natte haar uit zijn gezicht. Ook dat nog. Als die jongen al niet dood ging aan zijn verwondingen, kon het wel van onderkoeling zijn.
Kort gleed zijn blik over het lichaam. Jeb, die wonden waren ernstig, zéér ernstig. Eerst doen wat hij kon doen. De jongen een klein beetje verslepen zodat hij niet meer in de zee lag, en daarna zijn kleding uit. Wat hij uit kreeg en niet al te veel pijn zou doen. Nu lag de jongen in niets anders dan een onderbroek, maar Pasqual trok zijn waterdichte jack uit en legde die op de jongen neer, nadat hij zijn mobiel eruit had gehaald. Het alarmnummer gebeld, tips gekregen, nu zat hij met een onbekende jongen hand in hand, proberen nog een beetje leven te ontdekken in de knaap. Een kneepje in de jongen zijn hand, hopend dat Pasqual een kneepje terug kreeg.
"Alsjeblieft, jongen, ik wil niet dat je hierzo sterft. Laat merken dat je nog leeft, please."

Hij merkte amper wat er gebeurde. Iemand raakte hem aan, dat besefte hij zich wel. Hij wilde zich ertegen verzetten, maar had werkelijk geen enkele controle over zijn spieren en kon daarom niet anders dan de vreemdeling laten begaan. Hij was in de war. Het bloedverlies zorgde ervoor dat hij zich amper realiseerde wat er gebeurde. Het enige waar de jongen zich sterk van bewust was, was dat hij weerloos was. Wat hij normaal gesproken zou doen, voorkomen dat een vreemde zijn huid aan zou raken, kon hij niet.
De onbekende figuur ontdeed hem van het grootste deel van zijn kleding, nadat hij Riot uit het water had gesleept. Er werd iets over hem heen gelegd wat de regen tegenhield.
De jongen begon langzaam te beseffen dat deze persoon hem misschien wel gewoon wilde helpen. En hoewel hij het haatte om te doen moest Riot toegeven dat hij hulp nodig had; alleen zou hij sterven. Maar waarom? Waarom hielp deze onbekende hem? Hij kon zich de laatste keer niet meer herinneren dat iemand onbaatzuchtig tegenover hem was, want onbaatzuchtigheid was het; wie het ook was, diegene zou ook wel snappen dat het hem niets materieels op zou leveren; bepaald rijk was Riot niet en dat wees zijn uiterlijk, en dan met name zijn kleding, wel uit.
Hij hoorde een stem praten, door een telefoon als hij zich niet vergiste. Het klonk als de stem van een jongen. Dat gaf hem al meer informatie, en dat vond hij aangenaam; hij wist nu tenminste iets van degene aan wie hij in zekere zin overgeleverd was.
Een hand sloot zich om de zijne en kneep er zacht in.
Er werd weer gesproken, tegen hem ditmaal. Het klonk wanhopig, en dat was wellicht wat de meeste invloed op Riot had. Het bewees voor hem enigszins dat het ok was om enig vertrouwen in deze jongen te hebben - niet dat hij zo gek veel keus had - en dat het veilig was om af te wijken van zijn gebruikelijke pad van wantrouwen.
Hij opende zijn ogen een stukje. Regen drupte erin en hij kneep ze samen, deels vanwege de regen en deels vanwege de pijn in zijn lichaam. Hij wilde wat zeggen, maar er ontsnapte slechts een zachte kreun aan zijn lippen. Riot voelde zich machteloos. Ook al vermoedde hij dat hij in goede handen was, hij vond het afschuwelijk om afhankelijk te zijn van een ander en zelf niets te kunnen doen, en dat was precies wat er nu aan de hand was.

Een opgeluchte zucht kwam over Pasquals lippen. Ondanks dat het geluid wat de jongen had uitgebracht, niet meer dan een gepijnigde kreun was, het was het eerste bewijs geweest dat de jongen nog leefde, en dat was wat Pasqual wou weten.
"Goddank dat je nog leeft. Je hebt me laten schrikken," zei Pasqual. Hij wist ook wel dat de jongen met geen mogelijkheid kon communiceren, maar misschien als Pasqual tegen hem zou blijven praten, zou hij.. bij zijn positieven blijven. Pasqual bekeek de jongen. Echt veel behalve rood van bloed was er niet te zien en hij voelde zich dan ook erg bezwaard dat hij niet méér voor de jongen kon doen. Die jongen was gewoon zeer ongelukkig gevallen en had dan mazzel dat Pasqual hier om een of andere reden was, maar toch. Die jongen moest meer geholpen worden, het bloed moest in zijn aderen blijven, kleur op zijn gezicht, maar geen van allen was werkelijk aan de hand. Deze jongen bloedde hier leeg, onder Pasquals toezicht, en Pasqual kon er niets tegen doen, hoe graag hij ook wou.
"Ik blijf wel praten," zei Pasqual. "Ik blijf praten, zodat je enige houvast hebt. Ik blijf kalm, zodat ik kan blijven handelen. Ik kan nu niets voor je doen, jongen. Je bent gevallen, van een klif, ik weet niet hoe maar ik weet wel dat het niet goed is dat je bent gevallen. Je bent heel lelijk gevallen zelfs en je ligt open, overal. Maar het komt goed, dokters zijn tegenwoordig heel kunstig. Je hoeft je geen zorgen te maken, ik ga met je mee naar het ziekenhuis en pas als ik zeker weet hoe je uit de operaties komt, ga ik weg. Ik wil je eerst hebben gesproken, zeker weten dat je het wel red, en anders vang ik je een tijdje op, als je geen andere opvangplek hebt. Ik ben trouwens Pasqual, maar dat maakt niet zoveel uit. Maar ik wou blijven praten, dus ik zeg je wel wat over mezelf. Ik ben dus Pasqual, ben zeventien jaar oud en mijn favoriete hobby is toch zeker wel paardrijden. Het is het allerbelangrijkste wat ik heb in mijn leven, naast mijn muziek om dan. En ik heb een zusje, Kaya. Zij is ook belangrijk, maar vooral omdat zij het enige was wat ik op een gegeven moment had aan zekerheden. Ik leefde namelijk eerst in Spanje, maar door de scheiding van mijn ouders zijn we hier gekomen. Ik trainde Lippizaners. Had een geweldige hengst. Hij was de beste. En nu zit ik hier, naast een halfdode jongen. Maar je komt weer tot leven, dat beloof ik je. Alles komt goed, hulp is onderweg."
Alsof het afgesproken was, kwam op dat moment inderdaad een bootje aanvaern, op een andere manier op deze plek komen kon ook niet. Hoe ze hen hadden gevonden? De helicopter die boven hen zweefde, kon niet anders.
"Bijna," fluisterde Pasqual, terwijl hij de hand van de jongen bleef vasthouden. Hopelijk bleef hij leven. Hij moest wel.

De stem van de jongen klonk geruststellend. Riot merkte dat hij zich erg licht in zijn hoofd voelde en klampte zich vast aan het stemgeluid van de persoon naast hem, het enige wat hem enigszins bij de les hield.
Het meeste trok langs hem heen, maar zo nu en dan ving hij iets op. Dat de jongen Pasqual heette, bijvoorbeeld en iets over iemand die Kaya heette.
Riot kon niet ontkennen dat dit een van die zeldzame situaties was waarbij hij oprecht blij was dat hij niet alleen was. Misschien kwam het wel omdat zijn lichaam hem dwong alles lijdzaam af te wachten, waardoor hij deze persoon naast hem een kans moest geven. Onder andere omstandigheden zou hij de jongen wellicht ruw uit zijn buurt geprobeerd hebben te houden, zonder eigenlijk een goede reden te hebben.
Of was het gewoon zijn overlevingsinstinct? Riot's hersenen slaagden er niet in daar echt over na te denken en hij sloot zijn vermoeide ogen weer.
Hij hoorde een geluid dat hij slechts eenmaal eerder had gehoord; rotorbladen. Een helikopter?
"Bijna," hoorde Riot de jongen zeggen. Een lichte zucht van opluchting ontsnapte aan zijn ondanks de regen uitgedroogde lippen.
Er klonken meer stemmen, onbekende stemmen en Riot's spieren spanden zich onwillekeurig. Meer vreemden? Wie? Wat wilden ze? Was het hulp? Hoe kon hij dat zeker weten?
Er knielde iemand naast hem neer die hem vlug begon te onderzoeken. Riot wilde een poging doen deze persoon van zich af te duwen, net zoals hij had geprobeerd toen de jongen net gearriveerd was, maar net als toen lukte het niet, had hij onvoldoende kracht over in zijn spieren.
De jas werd van hem afgetrokken en hij kreunde zacht toen het koude regenwater op zijn blote huid drupte. Zijn huid was een mengeling van tattoeages en littekens, maar het maakte hem weinig uit of men dat zag; modificaties aan iemands huid zeiden weinig over het innerlijk, uiteindelijk en door de jaren heen had de jongen geleerd er vrede mee te hebben dat zijn bovenlichaam een freakshow was. Het enige wat hij heel onplezierig vond was wanneer men zijn huid daar aanraakte. Het bracht herinneringen terug en zeker wanneer hij machteloos was, zoals nu maakte het dat hij zich ongemakkelijk voelde.
Ook frustreerde dit alles hem; hij haatte zwakte bij zichzelf en veel zwakker dan dit had hij vermoedelijk moeilijk kunnen worden.

De hulp kwam en Pasqual kon er nauwelijks wat aan doen dat hij opgelucht was. Hij begroette de mensen dan ook zéér dankbaar maar bleef wel met een frons toekijken hoe ze de jongen hielpen. Het leek of de jongen protesteerde toen ze hem probeerden te helpen, maar hij maakte zich er maar niet te druk om. Hij kon zich er niet druk op maken. Hij kon zich maar beter bezig houden met hem aan boord van het ‘schip’ te krijgen. De mannen maakte Pasqual duidelijk via gebaren wat hij moest doen en wonder boven wonder kwam de jongen veilig in de boot.
“Wat gaan jullie nu met hem doen?” vroeg hij voorzichtig toen een van de mannen over hem heen boog.
“Naar het ziekenhuis, wat denk jij dan?” Pasqual glimlachte terwijl hij neerzonk op een bankje en bleef zijn blik gericht houden op de jongen. Onder het bloed.. Bloed wat nog steeds zijn lichaam in een hoog tempo verliet.
“Je bent zelf ook toegetakeld,” zei een van de medewerkers. Pasqual keek wat verstoord naar zijn lichaam en zag dat hij inderdaad zelf ook open lag. Onwillekeurig haalde hij zijn schouders op, in zijn ogen lag het lot van de jongen nu in hun handen en konden ze zich maar beter niet met hem bezig houden. De ene hulpverlener zat over de jongen gebogen, de ander reikte een deken naar Pasqual die hem dankbaar aannam.
“Gaat hij het overleven?” vroeg Pasqual terwijl hij de deken om zichzelf heen sloeg.
“Ik weet het niet,” antwoordde de man die bij de jongen zat. Hij leek het echt niet te weten. “Zijn verwondingen zijn zeer ernstig, maar zijn wel te genezen. Het is afhankelijk van hoeveel bloed hij is verloren en hoe diep de wonden zijn.” De man zweeg en het enige geluid wat er te horen was, was het brommen van de motor. “Wat is er eigenlijk gebeurd?” Pasqual dacht na, hij wist het niet helemaal.
“Eh, ik weet het eigenlijk niet precies. Vandaag was ik dus op de kliffen en ik zag een spoor bloed liggen en nouja, via via kwam ik hem tegen in mijn beeld en toen ben ik naar beneden geklommen en heb direct jullie gebeld.” Pasqual zuchtte bibberig, nu er anderen bijwaren kon hij enigszins kalmeren. De mannen wisten wat ze deden.
Toen ze eenmaal op land waren en in de ambulance wegreden, stond Pasqual weer naast de jongen en hield zijn hand weer vast. De jongen was bleek, bloederig en nog steeds half dood. De medewerkers van de ambulance probeerden met Pasqual te praten maar er kwam niet veel uit hem. Al zijn aandacht ging naar de jongen die halfdood op de brancard lag. Ging hij het halen? Hoe heette de jongen eigenlijk en hoe was hij hier terechtgekomen? Waarom was hij van de klif gevallen en waarom was hij überhaupt naar de kliffen gegaan? Allerlei vragen die door zijn hoofd spookten maar die hem nauwelijks interesseerde. De enige vraag die hem echt boeide was de vraag of hij in leven zou blijven.
“Jongen, even aan de kant.” De blonde jongen werd weggereden en Pasqual rende erachteraan.
“Ik blijf hier niet wachten!” gilde hij overstuur. Dat ze jongen ‘zijn’ vondeling was, betekende ook dat Pasqual zich er verantwoordelijk over voelde. Maar toen de verpleegsters hem een bed aanboden met kussen en een deken, viel hij haast automatisch in slaap. Een wazige, onrustige slaap.
“Pasqual, hij is uit de operatiekamer, je kan naar hem toe.”

Wat deden ze allemaal met hem? Het meeste ging volslagen langs Riot heen.
Hij werd vervoerd, maar op een andere manier dan toen de jongen hem uit het water had gesleept. Waar was hij nu? Het was hier droog.
Hij hoorde de jongen en de vreemden met elkaar praten. Hun toon was zorgelijk. Om hem? Dat was Riot niet gewend.
Hij merkte dat hij meer en meer wegzakte, maar weigerde toe te geven aan de duisternis die op hem af kwam. De dood moest nog maar even wachten.
Enige tijd later werd hij weer verplaatst, waarheen drong niet tot hem door. Hij voelde slechts even weer de regen op zijn huid waarna het weer droog was en redelijk warm. Er klonk het geluid van een motor. Was hij in een auto? Hij probeerde zijn ogen weer te openen maar sloot ze direct weer.
Zijn hand werd weer vastgehouden. Ergens was Riot een beetje op degene van wie die hand was gaan vertrouwen; zonder die persoon had hij nog op de natte, modderige stenen gelegen. Hij draaide zijn hoofd opzij en opende zijn ogen een stukje om te kunnen zien wie deze persoon was aan wie hij zijn leven te danken had maar zag slechts een wazige vlek waarop hij niet meer op kon maken dan dat de persoon donker haar had en een licht getinte huid.
Hij wilde iets zeggen, maar er kwam geen geluid uit zijn mond.
Het was iets compleet nieuws voor Riot; geen wantrouwen voelen richting iemand wiens gezicht hij niet eens kende en die bij hem was op het moment dat hij niets kon doen. Dat laatste was doorslaggevend. De jongen had Riot aan kunnen doen wat hij maar wilde in theorie aangezien deze toch niet in staat was om iets terug te doen maar de jongen had ervoor gekozen om te doen wat hij kon om Riot te helpen, die om die reden zijn verdediging enigszins had laten zakken, voor zover dat nu een verschil maakte.
Kort daarop ging het licht even bij hem uit; hij had de energie niet meer om wakker te blijven en gleed weg in een soort bewusteloosheid.
Tegen de tijd dat hij weer enigszins bijkwam was het eerste wat hij zich besefte dat hij het niet koud meer had en dat hij in een warm bed lag. Hij opende zijn ogen een stukje, sloot ze weer tegen het licht en opende ze opnieuw. Hij lag in het ziekenhuis, besefte hij zich. Om zijn lichaam zat aardig wat verband gewikkeld en hij merkte dat hij de kracht nog niet had om in beweging te komen.
Toen pas realiseerde hij zich dat er nogal wat snoertjes aan hem vastzaten. Hij verstrakte en schrok, alvorens tot de conclusie te komen dat het niets bedreigends was, waarna hij weer ontspande.
Zijn gedachten gingen naar de onbekende die hem had gevonden. Waar was die nu? Wie was het eigenlijk?

"Is hij wakker?" Pasquals ogen vlogen open en hij keek de verpleegsters aan die hem kwamen wekken. Ze zagen er uitgeput uit, was het eerste wat door Pasqual heen schoot. Ze glimlachten lief naar hem en hij glimlachte vermoeid terug. De verpleegsters waren gesteld op Pasqual geraakt door wie hij was, door de bezorgdheid om een jongen die hij niet kende en uiteraard door het gevaar wat Pasqual had moeten doorstaan om bij de jongen terecht te kunnen komen. Pasqual wist niet wat de verpleegsters over hem dachten en de verpleegsters wisten niet wat hij over hun dacht. Zo was de wereld, onwetend, onschuldig, maar vaak op zichzelf gericht.
Ze gaven hem geen antwoord op zijn vraag maar wachtten geduldig tot hij zijn bed uitkwam en de kamer uit stoof. Zijn vluchtige voetstappen was het enige menselijke wat klonk uit de IC. Overal gebliep van apparaten, een ziekenhuislucht en uit een kamer klonk gehuil. Pasqual wist dat de jongen in een aparte kamer lag, de kamer naast de jongen had dichtte rolluiken en uit de geluiden die daaruit voortkwamen, wist Pasqual dat diegene die daar lag, niet levend meer was. Pasqual probeerde het van zich af te zetten, maar het bleef door hem heen spoken. Toen hij de kamer betrad van de jongen die hij had gered, stond hij haast stil. Hij wou de jongen zijn privacy gunnen als hij wakker was, maar ondertussen wou Pasqual zijn hand weer grijpen om zichzelf er zeker van te maken dat de jongen nog in leven was. Het was lastig om normaal adem te halen. En om normaal te denken. Maar toen Pasqual de deur opendeed, kwam er een glimlach om zijn gezicht. De jongen zag er sowieso al een stuk beter uit dan toen hij hier was binnengebracht. Hij was schoon, zat aan allerlei apparaten en Pasqual ontdekte ook een bloedzakje waarmee de jongen het bloed kreeg die hij verloren had. Oké, de jongen had dan nog nauwelijks kleur op zijn gezicht, maar zijn overlevingskansen waren er zeker op vooruit gegaan.
"Hi," zei Pasqual met een brede en opgeluchte glimlach op zijn gezicht, toen hij neerzonk op de dichtsbijzijnde stoel van de jongen. Hij pakte zijn hand weer vast en kneep er zachtjes in. In dat kneepje zaten veel onuitgesproken woorden, maar vooral opluchting omdat de jongen nu toch meer buiten levensgevaar was. Of er complicaties zouden opspelen, zou de tijd ze vanzelf wel laten merken, maar voor nu was de jongen veilig.
Toen hij daarzo zat, ging zijn gedachten terug naar tijden geleden, toen hij ook hand in hand had gezeten, maar toen met zijn broer. Zijn broer had een ongeluk gehad met een vrachtwagen. Was niet op tijd weg kunnen gaan toen dat debiele ding zonder enige hoorbare tekens achteruit was gaan rijden. Zijn broer was eigenlijk niet te redden geweest. Hij was dan niet op slag dood, maar misschien was het beter geweest van wel. Van wat Pasqual gehoord had, was het zo dat zijn broer gevallen was en dat het vel van zijn been tussen de klep van de vrachtwagen had gezeten en daardoor weg was geschraapt. Heel diep. Slagaderlijke bloeding. Hij was nog bij bewustzijn geweest en Pasqual gruwelde weer. Hoe moest het zijn om bewust mee te maken dat er een kans bestaat dat je dood gaat? Hij wist het niet en hij wist maar al te goed dat hij het niet wou weten. Zijn broer was gered door omstanders, iemand had zijn been dichtgedrukt en op die manier hadden ze kunnen wachten op de ambulance, maar het mocht niet baten. Zijn been was uiteindelijk niet meer te redden geweest. Knieschijf volledig verbrijzeld en zijn doorstroming deed het ook niet meer goed in dat been. Been geamputeerd. Maar dat mocht ook niet meer baten. Te veel complicaties. Hij had zijn broer zien afzwakken en toen hadden ze zo hand in hand gezeten. Afscheid van elkaar genomen. En Pasqual werd op zijn hart gedrukt mensen te redden als het kon.
Dus dat was eigenlijk de reden geweest dat hij de jongen kon redden. Door zijn broer, die nu niet meer bij hem was.
"Als jij iemand kan redden, Pasqualio, doe het dan. Doe het dan voor mij."

Hij spitste zijn oren toen hij voetstappen op de gang hoorde. Hij onderdrukte de neiging overeind te komen. Niet dat hij ver gekomen zou zijn.
Hij richtte zijn hoofd een klein stukje op. Hij zag een jongen in de deuropening verschijnen, die zichtbaar aarzelde. Getinte huid en donker haar. Iets zei Riot dat dit degene was aan wie hij het te danken had dat hij hier lag en nog ademde.
Goed, hij vond het niet aangenaam dat er allemaal dingen in en aan hem zaten, maar hij wist dat het beter voor hem was en dat zonder al deze hulpmiddelen hij wellicht alsnog zou zijn gestorven.
Als hij zich niet vergiste was hij al eens eerder in dit ziekenhuis geweest. Hospitalen, huisartsenpraktijken.. Riot zag ze met regelmaat, al was het meestal voor dingen die lang niet zo ernstig waren. Vaak was het gewoon het resultaat van een verloren gevecht of een val met Russisch klimmen in de stad; niets bijzonders.
Nee, dit was absoluut anders.
De jongen groette hem en keek vrij opgelucht.
"Hey," groette Riot terug. Zijn stem had weinig kracht en was schor, maar hij was er in ieder geval weer. Riot was altijd al een taaie geweest, wilde altijd zo snel mogelijk de draad weer oppakken.
De jongen ging zitten, pakte Riot's hand en kneep erin. Riot keek hem aan en rond zijn mondhoek verscheen iets van een glimlach. Het was een bevestiging voor hem dat dit inderdaad degene was die hem had gered daarboven op de rotsen.
De jongen, als Riot het zich goed herinnerde heette die Pasqual, leek nu in gedachten verzonken en te oordelen aan de blik op zijn gezicht waren het geen fijne gedachten.
Er hing een stilte, die uiteindelijk door Riot werd verbroken.
"Bedankt.. dat je kwam.. helpen," bracht hij langzaam uit. Hij meende het.


Godver, flutstuk -.- Sorry

"Bedankt dat je kwam helpen." Oké, het waren zeer traag uitgesproken woorden en maakte Pasqual maar al te duidelijk dat de jongen nog lang niet genezen was. Maar hij praatte, ookal was het schor.
"Geen probleem, het was vanzelfsprekend. Ik denk dat jij precies hetzelfde zou hebben gedaan." Pasqual schonk hem een glimlach en duwde met die glimlach al zijn doemgedachten weg uit zijn hoofd. Hij was in het hier en het nu en moest er zijn voor die jongen.
"Ik weet dat je niet echt op krachten bent of iets in die richting, maar hoe kwam je daar terecht? En hoe heet je? Ik ben Pasqual, ik weet niet of je het hebt opgevangen in je halfdode toestand, maar ik zeg t nog maar een keer voor de zekerheid." Afwezig keek Pasqual om zich heen. Dit kwam hem redelijk bekend voor. Deze omgeving. Maar deze kamer niet. Hij schudde even woest met zijn hoofd en voelde zich merkwaardig kalm worden. Alsof het allemaal goed was, alsof hij er vrede mee kon hebben. Met een rustigere blik bekeek hij de blonde jongen weer eens en vroeg zich niet voor het eerst af wat zijn verhaal was en natuurlijk, hoe hij in hemelsnaam onder die klif was beland. Was het een ongeluk of was het meer?
Het was Pasqual opgevallen dat de jongen onder al oude littekens had gezeten. Maar als het opzet was, als er serieus iemand was die de jongen van de klif had geduwd, dan had hij een probleem. Pasqual zou erachter komen en zou achter diegene aan gaan. Zonder twijfel. Zijn ogen begonnen te stralen van vechtslust en een ruwe trek verscheen rond zijn mond.
"Was het een ongeluk? Zo niet, dan heeft de dader een zeer groot probleem."

Ja. Ja hij zou absoluut hetzelfde hebben gedaan. Dat was zonder meer een feit, ware het dat hij wellicht iets minder goed zou hebben geweten wat te doen en dat hij geen telefoon had en dus geen ambulance had kunnen bellen, maar in wezen klopte het.
"Ik weet dat je niet echt op krachten bent of iets in die richting, maar hoe kwam je daar terecht? En hoe heet je? Ik ben Pasqual, ik weet niet of je het hebt opgevangen in je halfdode toestand, maar ik zeg t nog maar een keer voor de zekerheid."
Riot keek naar de witte deken die over hem heen lag en dacht na. Waar moest hij beginnen?
"De naam is Riot," stelde hij zich mat voor, om te beginnen.
"Het kwam erop neer.. dat ik er even tussen wilde.." begon hij, merkend dat zijn stem enigszins aan kracht won met dat hij sprak.
"Er was het een en ander.. misgegaan. Moest weg en ging naar de kliffen." Hij viel even stil, zijn hersenen pijnigend om alles correct terug te halen, wat nog een behoorlijke opgave bleek te zijn omdat veel was weggezakt.
"Ik weet verder alleen dat ik ben uitgegleden.. denk ik tenminste.. en.. naar beneden gelazerd.." Hij glimlachte verontschuldigend. Niet echt een heldere uitleg.
"Was het een ongeluk? Zo niet, dan heeft de dader een zeer groot probleem."
Die vraag moest hij wederom over nadenken. Hij wist het echt niet meer. Het was in principe mogelijk; iemand had hem gevolgd kunnen zijn, maar het had net zo makkelijk een flinke windvlaag geweest kunnen zijn. Hij voelde zich gefrustreerd; was hij dan niet eens meer de baas over zijn herinneringen? Hij probeerde dat van zich af te zetten; hij lag hier om op te knappen, niet om zichzelf af te matten, uiteindelijk.