I'm a no lifer

Niet te geloven. Na zo veel jaren en weken. Quinn was terug in HH en het was ongelofelijk moeilijk het te geloven. Maar het was zo; en het was fijn om weer terug te zijn. Maar het leek alsof er heel veel was veranderd. Nieuwe mensen rond je, nou ja... Eigenlijk was Quinn voor hun nieuw, want ze hadden haar nooit eerder gezien. Maar dit was niet het bepaald onderwerp waar Quinn over lag te piekeren. Na haar pijnlijke val bij de verlaten treinsporen was het weer van fijn om helemaal terug kerngezond te zijn. Ze had een lichte hersenschudding gehad met de tak die op haar hoofd was gevallen maar ze was er snel vanaf geraakt. Het was stil in de kantine. Het was ook helemaal niet druk. Vroeger zat de kantine altijd vol met mensen... Nu niet meer dan? Waar hing iedereen rond? Bij de paarden? Bij hun vriendjes? Ja. Quinn zat nu al meer dan een maand in de 'Geenvriendje' toestand. Niet dat ze der veel last van had want het is fijn om nu geen last meer op je te hebben zitten, en het was fijn om nu te kunnen flirten met wie je maar wilt zonder dat je vriendje er gekwetst bij raakt. Ja. Dat was fijn, maar ze miste ook die betrouwbare armen om haar heen, die tedere lippen op de hare... Maar het was beter zo. Ze moest een nieuw leven beginnen, een leven waar ze geen trut op hakken meer gaat zijn, maar een leven waar een normaal tienermeisje in zou moeten leven. Het 'tienerleventje'. Quinn vroeg zich af of ze nieuwe mensen zou leren kennen. Nieuwe jongens... Nou ja, Quinn zou nog wel eens naar een disco gaan ofzo. Maar dat was niet alleen om een vriendje te gaan scoren. Nee. Het was zeker ook voor de ontspanning. Die ontspanning deed altijd deugd. Even lekker je hoofd uitblazen op harde heavy metal muziek. Ja das was zalig. Quinn wou gelukkiger worden, niet meer een ongelukkige slet op hoge stiletto's.
Quinn speelde met de sleutelhanger van haar zwarte Vespa. De kantine was echt heel leeg, als je er eenmaal op lette. Vroeger was er altijd een vrolijke sfeer, van 'kom allemaal, op de dansvloer!' en 'nog een rondje? Gratis bier!' Maar nu was het allemaal zo levenloos. Was dat de reden waar Quinn hier was? Omdat ze zélf geen leven had? Omdat ze zelf levenloos was en geen vrienden had? Was dát de reden? Oh help, dacht Quinn, laat iemand me alsjeblieft uit deze nachtmerrie trekken!

[Laurentj(;♥]

Lauren stond in de kantine. De kantine waar ze jaren geleden nieuwe vrienden had ontmoet, mensen gezellig met elkaar zag praten, over vanalles en nog wat. Maar nu, nu wa deze kantine niks minder dan een verlaten plek. Er was niemand, maar zag Lauren het nu goed? Helemaal achteraan de kantine zag ze een meisje staan. Slank, blond en net zo verbaasd als zij. Lauren kon haar ogen niet geloven. Dat dit de kantine was waar ze vroeger zoveel leuke dingen in had gedaan, drankjes besteld, en nog zoveel andere dingen. Lauren kon het gewoon niet geloven, zeker niet nu ze het meisje daar zag staan. Ze was dus niet de enigste die vond dat er iets aan de hand was. Want ze was zo lang weggeweest. Na al die jaren dacht ze, dat HH nog altijd hetzelfde gebleven was. Maar dat is dus niet zo. Lauren zucht diep. Ze besluit naar het meisje toe te gaan. Want ze zag er nieuw uit, maar het kon ook aan haar liggen. Ze was er al een tijdje niet meer geweest. Toch besluit ze het te vragen. Ze loopt zelfverzekerd naar het blonde meisje toe. 'Ben je nieuw hier?'

Quinn zag het bruin-rosse meisje voor haar staan. Als Quinn een jaloers type zou zijn geweest, zou ze haar afgekraakt hebben. Maar dat was Quinn allesbehalve. Quinn was niet van plan gemeen te doen. Quinn lachtte en keek naar de grond. "Nee, ik ben niet nieuw. Ik ben eigenlijk helemaal niet nieuw, vroeger kwam ik hier altijd. Ik woonde hier in HH, maar ik ben weggeweest. En nu ben ik terug." Legde Quinn simpel en snel uit. Het meisje leek haar aardig. Maar Quinn moest zich inhouden om het niet over haar haren te beginnen. Maar Quinn moest niet klagen. Andere blonde meisjes zouden een moord plegen voor het kapsel dat Quinn droeg. Quinn plaatste een glimlach rond haar mond. "Ik ben Quinn. Als je wilt mag je gaan zitten hoor, ik ben nog niet van plan weg te gaan." Zei Quinn een beetje afwezig, omdat ze nog steeds zo verbaasd was over de stille ruimte hier. Maar iets aan de blik van het meisje zei dat ze ook heel verbaasd was rond de levenloze sfeer. Misschien moest Quinn vragen aan de uitbaatster wat er aan de hand was? Was er misschien een belangrijk paard dood ofzo? Quinn moesten happen naar adem. Dat wou ze absoluut niet horen. Maar zo erg zou het wel niet zijn... Tenminste; dat dácht Quinn. Quinn keek haar aardig aan en geïnteresseerd tegelijkertijd. Was dit haar eerste kans op een nieuwe vriendin? Was God dan toch zo slim en vriendelijk? Op dit moment had Quinn een tikkeltje hoop om iets van haar leven te maken. Quinn had een zwarte skinny jeans aan met rode -echte- allstars eronder. Ze droeg een strakke, verscheurde handschoen rond haar linkerpols en haar bloussje hing los over haar schouders. Voor de rest had Quinn haar haren gesteild vandaag en droeg een zwarte strik erin. Tegenover het meisje zag Quinn er zelfzeker, stoer, sexy en ook nog eens uitdagend uit. Quinn hoopte echt dat Lauren zou gaan zitten... Wat als ze zich toch maar bedacht en weg zou lopen?

Lauren had gedacht dat ze nieuw was... Wat toch niet zo leek te blijken. Maar hé? Wat maakte dat nou weer uit? Lauren knikte. 'Ah! Dus je bent helemaal niet nieuw? Nou, in dat geval welkom terug!' Lachtte Lauren. 'Aangenaam, Quinn. Ik ben Lauren. Lauren Cranfield.' Vertelde ze aan het blonde meisje genaamd Quinn. Lauren glimlachte vriendelijk en zette zich voor Quinn. Het leek wel alsof Quinn aan het vrezen was of Lauren weg zou lopen. Ze leek zo gespannen. 'Heb jij al een paard?' Vroeg Lauren vriendelijk. Voor Quinn te leren kennen. Quinn leek haar eerlijk gezegd net hetzelfde als zij. Young, wild and free. 'Ik kom van Florida. Mijn ouders zijn daar nog steeds, en ze zijn behoorlijk rijk. Zij hebben mij overgeplaatsd naar hier, omdat ik zo'n grote paardenfan was. Maar ik mis ze wel vaak... Alleen denk ik dat ze binnenkort gaan scheiden, ze waren altijd ruzie aan het maken en ze praten alleen maar met elkaar over geld en werk. Ze praten niet meer zoals twee ouders zouden moeten doen... Dus...' Lauren zweeg. Ze had het er moeilijk mee. Daarom probeerde ze haar hoofd te legen door over iets anders te beginnen. 'En hoe zit het met jou? Leef jij het luxe leventje?' Vroeg Lauren. Quinn... Nieuwe vriendin?

Quinn lachtte met Lauren's reactie. "Nou dankje." Lachtte Quinn. "Lauren. Chique naam." Grijnzde ze. 'Heb jij al een paard?' Vroeg Lauren. Ja... Wat moest ze daarop antwoorden. Ja, ze had een paard gehád. Maar nu niet meer... Die was ingeslapen. Maar opeens begon Lauren haar ganse levenverhaal te vertellen. Quinn was onder de indruk dat Lauren haar vertrouwde... En dat was best wel een goed gevoel. Nu wist je dat iemand geïnteresseerd in jou was. "Ja... Ik hád een paard. Maar ik heb haar moeten laten inslapen. Ze had koliek." Zei Quinn. Rap, om er vanaf te geraken. Ze was net een beetje terug goedgehumeurd. Quinn luisterde aandachtig en geïnteresseerd naar het verhaal van Lauren. "Dat is vervelend... Sterkte zou ik zeggen." Zei Quinn medelevend. Quinn haar ouders? No idea. Die waren ergens op deze aardbol. Maar ze had geen contact meer met hun. Ze stond er helemaal alleen voor. Geen familie, geen toekomst. Alleen maar de 'Freedom'. Iets wat elk meisje wenste, maar wat bijna geen enkel kreeg. Lauren wel. Dat vond Quinn net zo leuk aan haar. Dat ze net zoals haar was. "Luxe leventje?" Quinn grinnikte. "Alles behalve. Ik sta er helemaal alleen voor, geen familie... Nothing!" Zei Quinn overtuigend, en ze leunde achterover in haar stoel. "Maar; ik red het wel. Ik zal wel overleven..." De moed verdween. Haar verleden kwam naar boven. Zou ze Lauren al vertellen over haar reputatie van vroeger? Nee. Te vroeg. Eerst moest ze echt vertrouwen in Lauren krijgen. En Lauren natuurlijk in haar... Quinn leunde terug voorover in haar stoel en keek naar Lauren haar gezichtsuitdrukking.

Wat erg voor Quinn. Haar paard was dood. Dat zou vreselijk zijn voor Lauren. Ze kon gewoon niet leven zonder paarden. Dat Quinn er nog zo makkelijk over kon praten...
Maar toch vond ze Quinn een leuk meisje. Ze voelden hetzelfde, leefde hetzelfde, ze waren gewoon hetzelfde. Allebei even vrij. Maar, zouden ze ooit echte vriendinnen kunnen worden? Lauren wist niet of ze Quinn wel kon vertrouwen. Ze vertelde niet veel over zichzelf. Ze luisterde alleen maar naar Lauren's verhaal. Eigenlijk wou ze wel wat meer weten over haar verleden. Hoe redde zij het zonder ouders? Voor Lauren was dat bijna onmogelijk. Hoe hard ze het ook haatte bij haar ouders, ze kon niet zonder. Maar Quinn, die doet gewoon niks anders, en ze vind het ook nog eens leuk? Toch was ze vrij. Het enigste wat ze deed bij haar ouders, was eten, drinken en slapen. Voor de rest was ze altijd bij de paarden geweest. Haar ouders vonden het niet eens erg dat ze bijna nooit thuis was, ze vonden het zelfs beter. Dan hadden ze meer 'rust'. Die opmerking maakte Lauren toen zo boos. Sindsdien haatte ze haar ouders. Als het kon, was ze weggelopen? Maar waarheen? HorseHome? Hmm, dat zou kunnen. Maar, ze had geen geld. Nouja, voorlopig was het goed zo. Ze had voldoende vrijheid, en zei nooit meer iets tegen haar ouders. Maar, ze was toch wel benieuwd hoe het kwam dat Quinn geen familie meer had. Ze besloot het te vragen. Ze was tenslotte net zo zenuwachtig als haar. 'Hoe komt het eigenlijk dat je geen familie meer hebt?' vroeg Lauren nieuwsgierig. Ze vroeg zich af of dit niet té privé was voor Quinn.

Quinn keek Lauren aan. Ze durfde. Maar dat vond Quinn wel leuk. Maar niet dat Quinn enthousiast was over de vraag. Waar te beginnen? "Mijn eh... Mijn ouders?" Zei Quinn. Ze lachtte ongemakkelijk en schuifelde op haar stoel. "Nou..." Quinn slaakte een diepe zucht. "Die hebben me alleen gelaten. Me laten stikken. Ik was een 'ongelukje'. Mijn ouders hebben nooit een kind gewild. En daar kwam ik dan. In het begin hebben ze wel voor me gezorgd. Maar ik was heel vaak ziek. Ze wilden geen normaal bed voor mij betalen... Terwijl ze geld zat hadden." Vertelde Quinn. "Vooral mijn moeder zorgde voor de problemen thuis. Toen ik ouder werd, werd het alleen nog maar moeilijker. Ik had altijd ruzie met mams. En paps was nooit thuis. Hij was altijd bezig met zijn werk. Hij was advocaat. En als hij zich slecht voelde, probeerde hij dat altijd te verwerken met alcohol en drugs." Zei Quinn vol walging en afschuw en verdriet... "Mijn moeder was me op den duur meer dan beu en heeft me toen opgesloten in mijn kamer. Toen heb ik mijn spiegel kapot geslagen. De volgende dag... Was de ergste en naarste dag van mijn leven. Dat was het begin van de 'Freedom'." Zei Quinn. "Maar wat er toen gebeurd was?" Quinn grinnikte en er viel een dikke, glanzende traan over haar wang. Maar Quinn probeerde er alles aan te doen dat er geen probleem was. "Ik werd wakker, en mijn moeder kwam me uit het bed trékken. Mijn vader deed niks. Hij was stil en protesteerde niks ofzo. Mijn moeder trok me mee van de trap en uiteindelijk... Werd ik met een beetje kleding, een tikkeltje drinken... Uit het huis gegooid." Zei Quinn overdompeld met woede en verdriet. "Ik had geen geld. Ik moest ergens anders naartoe... Vriendinnen had ik niet. Ik had alleen toen mijn vriendje Thomas. Maar die heeft me laten zitten..." Zei Quinn en ademde rustig in en uit. "Toen was ik eens gaan pokeren. Gewoon in een casino. En weet je wat ik inzette? Mijn ketting. Mijn ketting! Een rode diamant met echt zilver er rond. Ik zette die in. Maar ik won. Ik won geld. Veel geld." Quinn schudde met haar hoofd. "Zo overleef ik nu." Quinn hoopte dat Lauren met haar zou meeleven, en niet weg zou gaan. Het was een hard verhaal. En Quinn had niets liever gewild dan een ander verleden te hebben. Maar dat kon niet. Zo was het en zo bleef het. Quinn veegde haar tranen af met haar mouw. Ze wreef door haar haren en wachtte op enige reactie van Lauren.

Wow, wat een verhaal.' zei Lauren meelevend. Ze vond het echt erg voor Quinn. Ze werd gewoon buitengegooid terwijl ze niets verkeerds deed. Maar, pokeren? Wow, dat heeft Lauren altijd al verkeerd gevonden. Dat vond ze een oneerlijke manier voor geld te verdienen. Maar, als iedereen je in de steek liet, was dat de enigste oplossing. Of toch niet? Lauren wist niet wat ze ervan moest denken, maar toch had ze medelijden met Quinn. 'Poker je nu nog voor je geld?' vroeg ze. Eingenlijk vind ze pokeren nu verkeerd, omdat ze er vroeger ook mee te maken had. Het begon bij haar 18de verjaardag, 2 jaar geleden. Samen met haar vriendinnen ging ze eens pokeren in een casino. Stiekem, omdat ze het nooit zou mogen van haar ouders. Al haar vriendinnen zetten iets duurs in. Oorbellen, armbanden, ringen... Dus deed Lauren dat ook maar. Ze zette haar zilveren armbandje in. Maar ze verloor. Sindsdien haatte ze pokeren. Door haar armbandje te verliezen was ze ook een hele tijd erg ongelukkig geweest. Ze had het gekregen van haar oma. En die was er nu niet meer, en dat was het laatste wat ze nog van haar had... Maar daarover besloot ze nog niks tegen Quinn te vertellen. Dat was nog een beetje te vroeg.


Flutje.

Quinn zuchtte diep en droog haar tranen af met haar mauw. "Ik doe nooit meer aan pokeren. Ik heb het gewoon een keer gedaan om aan geld te komen. Omdat ik blut was, snap je?" Zei Quinn. Maar ze vreesde er al voor dat Lauren haar niet zou begrijpen. "Ik zal echt nooit meer aan pokeren doen, hoor." Vroeger dacht ze altijd dat pokeren verleidelijk en chic zou zijn. Maar eigenlijk was het erg. Vreselijk erg. Vooral voor arme mensen. Als je dan verloor... En ze hadden nog iets ingezet waarmee ze iets konden? Dan waren ze al de helft van hun leven kwijt. Daar had Quinn dan wel een beetje geluk mee gehad. "Weet je, Lauren?" Vroeg Quinn. "Ik ben blij dat ik jou heb leren kennen." Zei Quinn. Hopelijk kwam het niet idioot over. Maar Quinn meende het. Het was fijn om nog eens iemand tegen te komen die met haar wou praten. Maar ze zou er meer gaan tegen komen. Dat wist Quinn zeker. Ze wou haar best doen een beter mens te zijn, een betere vriendin... Een beter iemand. Gewoon een betere Quinn. Wat vroeger was gebeurd mocht niet nog eens gebeuren. Ze wou er niet nog eens helemaal alleen voor staan. "Lauren, er is een stuk van mijn leven... Dat jij nog niet weet. En dat is echt het lastigste stuk van mijn leven..." Vertelde Quinn. Ze had echt het gevoel dat Lauren te vertrouwen was. Maar op de een of andere reden wou ze het gewoon niet vertellen... Het was gênant, gemeen, erg, hatelijk... Lauren zou haar al meteen haten en weg lopen. Dat wist Quinn zéker. Maar ze moest het vergeten. Het was gebeurd, en het was allemaal achter de rug... Nu was het anders... Nu was het allemaal gedaan... Alles was in orde nu... Maar toch prikte het in haar hart. Het was iets wat je niet kon vergeten. En dat maakte het allemaal zo moeilijk...

Lauren keek Quinn meelevend aan. 'Ik snap je hoor, je had geen andere keus, je moest wel pokeren.' zei Lauren. 'En ik ben ook heel blij dat ik jou heb leren kennen, je voelt aan als, als een echte vriendin.' Lauren zuchtte. 'En wat is dat lastige deel in je leven dan, als ik het mag weten?' vroeg Lauren heel voorzichtig, omdat ze niks verkeerds wou vragen. Ze dacht na. Wat zou Quinn nog meer gedaan kunnen hebben? Misschien was ze een soort van crimineel? Of werkte ze voor iemand die slecht bezig was? Pff, het had geen zin om na te denken. Ze kon beter gewoon luisteren naar Quinn. Maar hoe verkeerd het ook was, ze zou Quinn niet laten vallen. 'Gebeurt is gebeurt.' dacht ze.

Quinn was meer dan gelukkig dat Lauren haar begreep. Het was iets anders dan Quinn had verwacht, het was beter. Quinn luisterde naar Lauren. 'En ik ben ook heel blij dat ik jou heb leren kennen, je voelt aan als, als een echte vriendin.' Zei Lauren. Quinn glimlachte blij. "Ja, dat heb ik ook bij jou." Zei Quinn en keek naar haar rode allstars. Er kwam een vrouw naar hun toe en die vroeg of ze iets wouden drinken. "Voor mij een cappuccino, graag." Zei Quinn met een vriendelijke lach naar de vrouw. De vrouw zag er ongelukkig uit. Doodongelukkig. Maar Quinn vroeg niks. De vrouw liep weer weg en maakte hun bestellingen klaar. 'En wat is dat lastige deel in je leven dan, als ik het mag weten?' Vroeg Lauren. Quinn beet op haar lip. "Goed... Vroeger, in mijn eerste tijden op HH, was ik heel anders als nu. Ik was gemener, bitchy,... Ik was toen echt een slet." Zei Quinn voorzichtig en bekeek Laurens eerste gezichtsuitdrukking. "Mijn reputatie hier viel nog mee, maar het werd erger." Quinn hapte naar adem. "Ik werd meer en meer gehaat door de meisjes, tot ik nog maar één vriendin over had. Maar zoals je nu wel kan raden, die heeft me ook laten zitten. Ze waren allemaal tegen Quinn Adison Sullivan, en dus probeerde ik me te focussen op jongens, en dat maakte ook alles erger. Ook jongens begonnen mij te haten... En toen stond ik er helemaal alleen voor. Ik ben gevlucht uit HH. En nooit meer durven terug te komen. En hier sta ik dan..." Zei Quinn en beet op haar lip. Ze durfde Lauren niet aan te kijken, ze was te bang voor haar reactie. Zou het Quinn ooit lukken een beter mens te worden? Of zou ze heel har leven lang een slet blijven? Maar nu deed ze toch niets verkeerds ofwel? Nu probeerde ze toch een betere vriendin, een beter iemand te zijn? Of toch niet? Of was ze toch nog steeds die zelfde oude Quinn Adison Sullivan. Maar daar kon Quinn niet eens aan denken, hoe erg ze toen was geweest... Té erg.