I'm sorry... ~ Solance

"Ik houd van je." De woorden deden pijn, want deze keer zei hij ze niet tegen Solance. Vandaag sprak hij ze uit voor Isa, het meisje waar hij hopeloos verliefd op was geworden. Ja, hij hield ook van Solance maar óók van Isa. Van allebei. Wie hij moest kiezen? Brian had geen idee. Solance had hem nodig maar hij kon niet doen alsóf hij met heel zijn hart van haar hield, dan kwetste hij haar alleen maar. Hij moest eerlijk zijn. Maar ook de waarheid maakte haar kapot. De harde feiten. Dat hij er niet meer zou zijn, dat hij een klootzak was en haar liet zitten, zonder logische reden. En ze kon ook nooit begrijpen waarom, waarom hij voor Isa had gekozen in plaats van voor haar.
Zachte lippen belandden op de zijne en genietend kuste hij terug. Even Solance uit zijn hoofd, even ontspannen en genieten van dit moment. Liefdevol streelde hij langs Isa's wang, kuste haar opnieuw en... toen stond daar Solance. In de verte maar duidelijk herkenbaar als zijn relatie. Uit een reflex liep hij achteruit en duwde bijna Isa weg. "Solance..." Arme Solance.

Ze was de stad in gegaan omdat ze wat nieuwe paardenspullen nodig had, maar op een of andere manier was ze kalm door het park gewandeld. Vragend keek ze naar de jongen, die overduidelijk op háár Brian leek, maar toch het ondertussen niet kon zijn. Hij stond met een meisje te zoenen, de evenbeeld van Brian. Glimlachend vroeg ze zich af of het er ook zo uitzag als zij met Brian zoende, zo liefdevol, zo romantisch. Ze wist het niet. Toen zag de jongen haar, maakten ze oogcontact. De vloer leek onder Solance vandaan te vallen en ze wou haar hoofd schudden, de tijd terugdraaien en weglopen, alsof dit nooit gebeurd was. Maar nóg kon ze zich vergissen. Nóg kon dit iemand anders zijn dan háár Brian. Ze kon het niet bevatten, dit kon Brian simpelweg niet zijn, dat kon gewoonweg niet.
"Solance..." Brian, overduidelijk Brian, duwde het meisje van zich af en keek naar haar, alsof hij een geschrokken hertje was dat op het punt stond om aangereden te worden. Solance had haar mond wagenwijd open, kon het niet geloven. Was dit Brian? Háár Brian? Háár Brian die pleitte zo zielsveel van haar te houden? Tranen rolden al over haar wangen, iets wat eigenlijk geheel onbewust was gebeurd. Maar de bonsende hoofdpijn die plots op kwam zetten toen het besef haar daagde, was overduidelijk aanwezig. Haar hart voelde alsof het opengescheurd werd en er daarna steeds stukjes vanaf werd gehaald. Het deed zeer, het brandde en ze wou dood. Niets anders dan dat.
"Brian," gilde ze. Ze kon niet meer praten, wist zelfs nauwelijks nog hoe ze adem moest halen. Het enige feit wat haar wezen in leven had gehouden, was hij, hij, Morte, Becky en haar nieuwe baantje. Nee, nee nee! Dit kon niet waar zijn!
"BRIAN!" gilde ze weer, terwijl ze huilend naar hem toerende. Ze zakte in elkaar voor zijn voeten, keek met betraande ogen naar hem op. Zijn voeten, de plek waar ze vaker had gelegen. Het meisje stond haar vragend aan te kijken, ongeduldig, opgefokt door haar hormonen, klaar om Brian weer te gaan zoenen, maar overduidelijk voelend dat het onbeleefd was om nu weer te gaan zoenen. En uiteraard moest het meisje branden van nieuwsgierigheid, wáárom was Solance naar Brian toegegaan? Wáárom was ze in elkaar gezakt?
"Waarom?" fluisterde Solance, met een gebroken hart. Haar blik stond op oneindig, deed pijn, ze voelde zich langzaam wegglijden in de wezenloze toestand waarin ze vroeger veel vaker had gezeten. "Waarom?" fluisterde ze opnieuw, terwijl haar hoofd bonsde en haar oren suisde. "Brian, ik dacht dat je van me hield." Ze had het echt gedacht, die volmaakte middag, dat hij haar gekust had, haar stevig vast had gehouden, maar nu? Wat was waarheid? Wat was schijn?
"Brian..."

Ze gilde zijn naam, viel neer bij zijn voeten. Het herinnerde hem aan die middag, toen hij haar na al die jaren weer terug had. Alleen was Isa er toen niet geweest. En die verschrikkelijke keuze ook. "Ik houd van je maar... maar ook van haar. Ik moet kiezen maar ik kan het niet. Ik wil je hart niet breken maar... het kan niet anders. Het zou nog veel meer pijn doen als ik deed alsof je de plaats in mijn hart met niemand hoefde te delen, want ik kan nooit meer zoveel van je houden als hiervoor." Aarzelend zette hij nog een stap achteruit. Moest hij haar omhoog helpen? Het zou haar misschien valse hoop geven. En waarschijnlijk wilde ze nu niks meer met hem te maken hebben. "Het spijt me dat ik niks heb gezegd, ik wist gewoon niet hoe. Het spijt me echt... ik snap het als je me nu haat en ik zweer dat ik uit je leven zal verdwijnen." Even zou hij spijt hebben van zijn keuze, omdat Solance zo geweldig was. Maar met de maanden zou het weggaan, en hopelijk zou zij hem ook vergeten.
Isa strekte haar hand naar hem uit en hij pakte hem vast. Hand in hand liep hij met haar naar de fietsen toe. Nog een keer keek hij achterom, naar Solance, maar toen reed hij weg. Dat zijn ouders toch al moesten verhuizen vanwege geldproblemen, maakte het een stuk makkelijker. En dat Isa in de buurt woonde ook.

"Ik houd van je maar..." De maar, natúúrlijk, de maar. Hij hield van haar, máár... Hij hield helemaal niet van haar! Als hij van háár hield, kon hij niet met dat meisje zoenen... "maar ook van haar. Ik moet kiezen maar ik kan het niet. Ik wil je hart niet breken maar... het kan niet anders." Het kan niet anders? Het kán niet anders? Was hij gek? Waarom kon het niet anders? Waarom kon hij dat meisje niet wegsturen? Dat kon hij wél! Echt wel! Als hij van haar.. hield, kon hij dat prima. Solance maakte een kermend geluidje, wat tussen huilen en jammeren in zat. Het deed zeer, zoveel zeer. Dat hij háár liet vallen voor een aftandse kuthoer die... Een rode waas trok voor haar ogen, verblindde haar. Haat borrelde en bruiste in haar lijf jegens het meisje dat háár Brian had afgenomen, háár geestelijke gezondheid verpestte.
"Het zou nog veel meer pijn doen als ik deed alsof je de plaats in mijn hart met niemand hoefde te delen, want ik kan nooit meer zoveel van je houden als hiervoor." Waarom niet? wou ze schreeuwen. Waarom kan je wel zoveel van haar houden en niet van mij? Is er zoveel mis met me? Ben ik zo afschuwelijk? Het stemmetje in haar hoofd beantwoordde die vraag met; 'Ja, ja Solance, je bent afschuwelijk. Dat hij je überhaupt ooit heeft aangeraakt verbaasd me al. Je bent het meest vreselijkste kind allertijde.'
Brian deed een stap achteruit, creëerde nog meer ruimte dan hiervoor. Zijn blik was verontschuldigend, maar toch ook vrij zeker van zijn zaak. Wáárom? Wat had Solance fout gedaan? Haar gezicht stond vol pijn, vol vragen, vol verdriet. Ze had hem vertrouwd, van hem gehouden, wou hem vasthouden en nooit meer loslaten. Maar nu kon ze niet meer. Nu kon ze hem niet meer vertrouwen, nu wou ze hem loslaten, nu wou ze hem kwetsen. Kwetsen, en ondertussen dingen zeggen die ervoor zouden zorgen dat hij bij haar zou blijven. Het schreeuwde in haar hoofd, ze kon niet beiden doen. Ze kon de keuze maken hem te kwetsen, of ze kon dingen zeggen die hem bij haar zouden laten blijven. Maar het lukte niet. Ze wist niet hoe. Het lukte gewoon niet. Dus ze zweeg.
"Het spijt me dat ik niks heb gezegd, ik wist gewoon niet hoe. Het spijt me echt... ik snap het als je me nu haat en ik zweer dat ik uit je leven zal verdwijnen." Dát kon hij niet menen! Oké, het speet hem dat hij niets gezegd had, kon ze in komen. En ja, deels haatte ze hem nu, maar aan de andere kant.. Haar hart verlangde meer naar hem dan ooit. Uit haar leven verdwijnen? Hij? Maar.. Dat was onmogelijk! Begreep hij dan niet.. Ze kon hem niet missen!
Maar hij liep al weg, voegde daad bij woord. Hij pakte het meisje haar hand vast en liep weg, zonder nog een keer om te kijken. Daar bleef ze dan zitten, als verstijfd. Ongelooflijk. Brian. Echt weg!

- Goodbye Brian. Topicexit -