~Somebody to know.

Die dag in het ziekenhuis had haar leven veranderd, het was ietsje positiever geworden. In de zin dat Leroy haar geaccepteerd had zoals ze was, en niet begon te zeuren dat het onzin was en ze slecht was en al die shit. Esmée, zijn vriendin, had haar thuis afgezet, Leroy was niet begonnen over hun gesprek maar er had wel de hele tijd een arm om haar heen gelegen en op een of andere manier had dat haar echt moed gegeven, al kende ze hem amper drie uur. Esmée was er ook niet over begonnen, had alleen maar vriendelijk geglimlacht. Ze had gewenst dat ze voor altijd bij die twee kon blijven of dat ze hún dochter was geweest. Helaas zat ze nog steeds opgescheept met die twee rotzakken die haar ouders moesten voorstellen. Toch reageerde ze minder oververhit, dat bespaarde veel gedoe. Als haar vader weer eens een opmerking maakte, verliet ze voortaan de kamer en vertrok naar haar bed. Daar ging ze muziek luisteren of op haar laptop zitten, met de deur op slot. Muziek zo hard dat het geschreeuw en gebons niet te horen was. Het leverde resultaat op want nu behandelden ze haar alsof ze onzichtbaar was, niet aanwezig. Nog steeds een rotgevoel en ze viel ook nog niet gelukkig te noemen, maar het was een vooruitgang.
Maar Cassie worstelde nog steeds met Shannon. Ze had haar niet gezien na het zoenaccident maar twijfelde er niet aan of het meisje zou binnenkort weer opduiken. Wat ze dan zou doen? Ze wist het niet.
Op dit moment was er ook geen tijd om daarover na te denken omdat ze weer op de manege was en een nieuwe poging wilde doen met Anno. Ook al functioneerde haar linkerpols niet erg goed, poetsen was altijd een oplossing en als hij een beetje rustig was, ging dat wel toch? Er was daarnet nog intensief op gereden door een van de weinige ruiters op stal wiens rijtechniek ze wel kon waarderen, als die op Anno zat. Hetzelfde als de hare ongeveer. De Fries werkte dus bijzonder braaf mee, zonder klieren. Tot er een Shetlander binnen werd gebracht en het dier helemaal los ging. Zoals het een jong paard betaamt, moest Anno natuurlijk weer reageren met een lage bok. Ze verkocht hem een corrigerende tik maar per ongeluk duwde het zwarte monster haar tegen de stalmuur aan. Met haar rechterhand duwde ze uit alle macht tegen zijn zij aan, maar de Fries was gewoon té druk om het op te merken. Met twee handen was het haar nog wel gelukt maar zo ging het echt niet. Wonder boven wonder kwam er net op tijd een jongen aangelopen, voor ze zo plat als een dubbeltje was. Op de vraag of hij kon helpen gebaarde ze naar het bakbeest. "Trek. Hem. Weg." Als teken dat het háár niet ging lukken, liet ze haar pols zien. "A.u.b." Normaal zou ze hulp van een vreemde afwijzen maar nu had ze niet echt een optie.
Eerst wilde Anno niet bepaald meewerken maar na nog wat geduw van haar kant, stapte hij weer opzij en kon ze weer opgelucht ademhalen. "Bedankt," zei ze een beetje kortaf tegen de jongen die haar geholpen had. Dit was wel weer genoeg sociaal contact naar haar mening. Als hij zich voorstelde, stelde zij zich wel voor. Maar niet als eerste.

De jongen stelde zich als Edward voor, nu kon zij natuurlijk niet achterblijven. "Cassie," antwoordde ze eenvoudig en keek hem kort aan. Een stilte kwam tussen Cassie en haar gesprekspartner inhangen dus ging ze simpelweg verder met Anno borstelen, die opeens een stuk braver was wat haar weer een beter humeur gaf. Waarschijnlijk omdat hij nu nog meer aandacht kreeg, of daar hoopte de Fries in ieder geval op. Bij Edward's vraag of dit paard toevallig van haar was, schudde ze spijtig haar hoofd. "Helaas niet. Ik heb alleen de zorg voor hem op me genomen omdat driekwart van deze stal te laf is om op een brutaal net ingereden beest te rijden en hem manieren te leren. En tja, iemand moet het doen hè?" Een glimlach brak door op haar gezicht, sinds het gesprek met Leroy leek het wel alsof ze steeds vrolijker werd en gewoon niet chagrijnig kón blijven. "Heb jij wel een eigen paard of zo? Ik zag je bij Doodle staan. Heb je hem als pony of zo?" Doodle... ze wist niet wat ze van hem moest vinden. Het was een aandachttrekkend beest en eigenlijk veel te ongemanierd voor zijn leeftijd. Zo zou Anno niet worden, als het aan haar lag. Maar ja, het was wel schattig aan de andere kant en het was haar zaak niet. Fronsend nam ze de jongen wat beter in haar op. Ouder dan haar waarschijnlijk maar het maakte haar niet uit. Ze hoefden geen best friends forever te worden toch? Terwijl ze wachtte op zijn antwoord, haalde ze een snoepje uit haar zak en hield dat Anno voor. "Dit lekkere ding heet Anno trouwens." De hengst stond iets van drie maanden op stal hier, dus hadden ze nog geen naambordje geregeld. Nog een reden was dat hij misschien weer doorverkocht zou worden, daarom probeerde Cassie zo haar best te doen om hem wat op te voeden en beweging te geven. Het liefst van alles wilde ze namelijk dat zwarte monstertje leasen...

-
Gaat lekker met die korte stukjes, lol. xD

Edward vertelde dat Doodle niet van hem was maar van Shannon. Shannon?! Was haar kwelgeest eigenaar van die Fjord? Meteen mocht ze het dier niet meer, ook al was de reden ontzettend kinderachtig. Toch, diep van binnen hield ze met heel hart van Shannon en was ze iets minder gek op Doodle, maar Cassie was blijkbaar te koppig om dat toe te geven, zelfs al was het aan zichzelf. Want ze wíst wel dat Shannon ook van haar hield en dat dit hele probleem zo opgelost zou kunnen zijn. Maar ze verdrong dat besef steeds en bleef 'wat-als'-scenario's bedenken, de een na de ander. En zo ging het maar door.
Van haar gezicht moest duidelijk af te lezen zijn dat de naam Shannon behoorlijk schokkend was. En dat werd nog erger toen bleek dat Edward Shannons bróér was! Waarom kon ze Anno ook alweer niet alleen tegenhouden? Ze miste bijna zijn laatste vraag, of ze Anno wilde kopen. Ja, dat wilde ze dolgraag, ja. Maar waarom zou hij dat moeten weten? "Denk 't," antwoordde ze op een heel andere toon dan daarnet. Eigenlijk was een ritje in de binnenbak best een goed idee. Omdat Edward minder afleidend was dan Shannon -bij hem voelde ze tenminste niet steeds vlinders- maakte het toch niet uit als hij ging kijken. Dat Anno al gereden had? Shit. Nee, dat was toch geen goede optie.
Zoekend keek ze om zich heen op zoek naar een ander paard dat nog geen beweging had gekregen. Haar oog bleef hangen op een voskleurige KWPN-merrie, op zich was die hartstikke lief alleen was ze verslaafd aan bokken. Maar dat kwam goed uit want Cassie hield wel van wat pit. Ze fakete een glimlach, maakte de poetsbeurt af en vertrok toen naar de merrie. Gelukkig was iemand net klaar met poetsen, die zag er trouwens behoorlijk benauwd uit. Het aanbod wat Cassie deed, dat zij Zora wel even beweging zou geven want ja, ze had toch niks beters te doen, werd gretig aangenomen en vlot zadelde Cassie de merrie op. In tegenstelling tot Anno werkte ze prima mee en vijf minuten later met cap en wel stond ze al in de binnenbak.
Ze wist dat Edward aan het kijken was aan de rand maar was vastbesloten geen aandacht aan hem te besteden. Rustig steeg ze op, ging goed zitten en spoorde de merrie aan. Haar pols deed vervelend en ze mócht eigenlijk nog helemaal niet rijden, maar liever last van d'r pols dan dat Edward nog een 'leuk' gesprek met haar ging voeren. En ze wilde hem jaloers maken, waarom wist ze ook niet. Ze wilde dat hij zich slecht ging voelen, dat zou het wel zijn.
Tien minuten later gaf ze de hulp voor draf en Zora stoof weg. Al na twee rondjes kwam een serie bokken en Cassie had een beetje moeite met in het zadel blijven maar zodra ze de smaak te pakken had, ging het wel oké. Na een kwartier, twintig minuten gaf de merrie project Afgooi op en luisterde ze perfect. Over het algemeen vond Cassie dressuur echt niks maar de basisdingen wist ze wel -dat wist elke ruiter- en dit was toch alleen maar om dat beest onder haar beweging te geven dus maakte het niet zoveel uit wat ze deed. En met springen was het niet zo handig vanwege haar pols.
Na een uur gereden te hebben hield ze halt in het midden van de bak, steeg af en hing de stijgbeugels op. Met Zora en een pijnlijke pols liep ze de stal weer in, ruimde alles op, poetste wat na en was net zo opgelucht dat ze Edward had afgeschud toen ze hem weer zag staan verderop, bij Doodle en wachtend op iets. Op haar, waarschijnlijk. Aarzelend bleef ze staan, zin om naar huis te gaan had ze ook niet en verder kon ze niet veel doen.