Met zijn vrij hand streek Marc door zijn zwarte rossige haren heen. In een perfect model zat het bepaald niet meer, dat kwam door de wind die hem helaas te gemoet kwam waaien onderweg naar zijn bestemming. Wat was zijn bestemming eigenlijk? Had hij die eigenlijk wel of had het lot – zoals hij dat noemde – hem hier willekeurig heen gebracht. Had het een andere reden gehad of sloeg het gewoon nergens op? Marc kon er geen trouwtjes om binden eigenlijk. Het was voor hem een totaal raadsel op dit moment. Een auto had hij niet, maar een ander ding had hij niet. Eigenlijk had hij wel iets anders, een paard. Daar zat hij nu met zijn lichaam op. Zijn lichaam was niet heel erg breed van dikte maar wel breed van gespierdheid. Ja, gespierd was Marc wel, dat kwam door het jaren lange trainen. Elke dag naar de sportschool gaan, krachtoefeningen doen, hardlopen om je conditie op pijl houden. Gezond eten en dus niet elke dag vettige dingen eten zoals patat, frikandellen of andere dingen die behoorlijk vet waren. Marc had Chantal al een hele poos niet meer gezien, sinds de bruiloft niet meer eigenlijk. Voor die tijd hadden ze altijd ruzie gehad, elkaar nooit meer aangekeken, of met elkaar gepraat aangezien Chantal verhuisd was.. Dit was allemaal door één ding gekomen, het auto ongeluk waarbij hun ouders omgekomen waren. Chantal was met hun mee gegaan omdat ze waren gaan winkelen, Marc had alleen niet mee kunnen gaan aangezien hij moest trainen voor een belangrijke wedstrijd destijds. Na het ongeluk was hij meteen gestopt met de wedstrijd, zijn ouders. Zijn moeder, Zijn vader.. Waren beide omgekomen in dit fatale ongeluk. Het was niet zijn schuld geweest! Niet zijn schuld! Ookal dacht zijn twee jaar jongere zusje, Chantal er totaal anders over. Zij gaf hem elke keer de schuld, alsof hij iets had kunnen doen. Niet lang daarna was ze dus verhuisd.. Naar Horse Home, een aparte plaats waar Marc zich nu ook bevond. Het was een rust gevende plaats, alles om je heen leek je zo afentoe te vergeten, alles leek anders te zijn namelijk. Gelukkig had Chantal contact met hem opgenomen, toen ze ging trouwen. Het was een prachtig moment geweest. Ookal voelde het apart om de rol van zijn vader over te moeten nemen, het was gewoon heel raar geweest. Onbeschrijvelijk bijna. Marc was meteen verliefd geraakt op zijn kleine nichtje, Melody. Ze had zijn hart gestolen en was de dagen daarna niet meer bij haar weg te slaan. Luid hinnikte Marc zijn paard onder hem, blijkbaar was er iemand anders kwam hem gepasseerd. Marc hield de friese hengst onder hem in bedwang. Stamp voetend en al hinnikend draafde Morzan onder hem. Met een paar kleine ophoudingen was de gitzwarte hengst alweer rustig terwijl hun tegenligger hun gepasseerd had. Morzan had Marc sinds een klein jaartje pas in zijn bezit. Marc was helemaal niet opzoek geweest naar een paard, rijden kon Marc wel. Dat hadden Chantal en hij vroeger heel vaak gedaan toen ze kleiner waren maar ook daarna. Marc was altijd bezig geweest met paarden, voordat zijn ouders waren overleden maar ook daarna nog. Meestal sprong hij, maar meestal was hij fanatiek aan het dressuren met paarden.. Morzan was zijn nieuwe aanwist, Marc was hem tegen gekomen op de paardenmarkt, waar hij verwaarloosd had gestaan. Alsof het een stuk vuil was geweest, maar al snel had Marc door gehad dat er heel wat in deze hengst zat, een soort band wat je meteen had met een paard zodra je het kocht, zodra je er naar keek, zodra je eraan dacht. Toen de Morzan ook nog is een stukje ging draven – waardoor Marc kon zien of de hengst kreupel was of niet - waren zijn bewegingen soepel, krachtig en mooi geweest. Marc had bijna met open mond toe gekeken waarna hij snel met de koopman het een en ander had besproken. Marc was er niet naar opzoek geweest, maar het lot kon je niet ontlopen. Morzan was een zes jarige, beleerd en wel. Soms was het gewoon zonde, welke paarden er op de paardenmarkt kwamen te staan, als een stuk vuil behandeld werden. Evenals de toppaarden die bij de slacht terrecht kwamen, soms was het doelloos, onbegrijpelijk, harteloos gewoon. Gelukkig was Morzan gered van al die dingen, het was zijn paard. Zijn Morzan, die niet zonder enige slag of stoot onder hem vandaan te slaan was. ‘Goedzo jongen! We zijn er over ongeveer een uurtje denk ik.’ Marc wist niet precies hoelang ze erover zouden doen om het huis van Chantal en haar vriend Marc te bereiken, maar binnen een uur zou dat wel moeten lukken als je het haar vroeg, zo niet dan zou het wat langer duren, zouden ze een korte pauze houden zodat Morzan nog even tot rust kon komen, nog even kon grazen en misschien nog even iets anders zou kunnen doen als hij dat wilde. Marc kon dan nog even iets eten zoals bijvoorbeeld een boterham. Hij had alles ingepaktt zodat de reis makkelijk zou verlopen. Brood, cola en beleg voor zichzelf en voor Morzan waren er twee flessen water meegenomen, een paar appels, een paar wortels, een emmertje met bix en zelfs een deken en een halster zodat de hengst het niet koud zou krijgen als hij bezweet zou zijn aangezien ze ook afentoe flinke stukken draafde of galoppeerde zodat hij zijn ei kwijt kon. Alleen maar stappen was voor hem namelijk gewoon niet te doen, dan ging hij weer hengsten gedrag vertonen wat niet zo redelijk vaak vertoond werd eigenlijk. Alleen onder het zadel, wanneer een onbekend paard hun naderde, of wanneer er een merrie te dicht naast hem liep terwijl deze hengstig was. Maar dat waren eerder uitlokkertjes waar je wel rekening moest houden. Niet dat iedereen dat had, maar je kon het ook niet ruiken dat Morzan een hengst was, dat kon je beter vragen. Misschien dat een echte paardenkenner het zo zou zien, maar zo waren er niet heel veel van. Tenminste niet dat Marc kende. Misschien dat Chantal het wel zo zou zien, Marc was benieuwd. Over een uur zou hij het te weten komen. Hoopte hij, wist hij, dacht hij eigenlijk. Met een kleine druk van zijn kuiten begon Morzan krachtig onder hem te draven. Zijn zwarte manen die in vlechten langs zijn hals hingen, zweefde bij elke pas iets omhoog, sommige werden naar achtere gebracht door de tegen werkende wind, andere bleven gewoon op hun plaats hangen. Het was echt een sprookjes hengst, in zijn ogen tenminste. Achter Morzan zweefde zijn zwarte volle staart die helemaal uitgekamd was voordat ze onderweg waren gegaan. Ondertussen waren er al een weer een hoop klitten gevormd in de staart van Morzan. Niet dat er nu nog wat aan te doen was, want als Marc afstapte, Morzan liet stilstaan om daarna heel rustig de staart, haartje voor haartje uit te kammen, dan was Marc over een hele poos nog steeds bezig. Ook leek het een beetje onbegonnen werk aangezien het binnen een paar minuten stappen, draven,galopperen en een beetje sterke wind het zo weer in de klit zou zijn en Marc dan alles weer voor niks had gedaan, straks tijdens de pauze zou hij de hengst wel even snel poetsen, de deken der omheen doen en het hoofdstel verwisselen voor een halster zodat Morzan ook even echt tot rust kon komen. Met een soepele kuitdrukking waarbij zijn ene been voor de singel geplaatst werd en het ene been net iets achter de singel geplaatst werd ging Morzan met een vloeiende overgang over in een krachtige sierlijke galop. Zijn sprongen waren ruim, je voelde de kracht van het paard gewoon. Je voelde zijn bewegingen, je bewoog soepel met hem mee terwijl je op de omgeving lette. Zijn hoofd was sierlijk gekruld waardoor de spieren in zijn onder en boven hals duidelijk zichtbaar werden terwijl hij aan de teugel liep. Diep ademde Marc in terwijl zijn blik op de omgeving gericht werd, bomen werden gepasseerd terwijl deze hun bladeren weer terug begonnen te krijgen, kleine licht groene blaadjes hadden ze. Gras begon ook weer terug te komen met hier en daar zelfs kleine lente bloemetjes. Het waren kleine stengeltjes met waaraan een klein knopje zat. Hier en daar waren ze al open gegaan, waren de kleurrijke bloemetjes al zichtbaar. De vogels waren druk bezig met het fluiten van hun liederen terwijl ze afentoe heen en weer vlogen, aan het paren waren zodat ze in mei eieren gingen leggen aangezien het spreek woord was, in Mei leggen alle vogels een ei. Niet dat dit altijd waar was, maar het spreekwoord was heel erg leuk bedacht als je het hem vroeg. Na een klein kwartier gegaloppeerd te hebben liet Marc, Morzan over gaan in een vloeiende draf waarna deze na enkele minuten een stap werd. Een tevreden bries was hoorbaar terwijl Morzan zijn passen ruim waren en Marc hem een klopje op zijn hals gaf. ‘Brave jongen, we gaan zo pauze houden.’ Marc had aardig wat dorst gekregen namelijk, misschien Morzan ook. Na enkele minuten hield Marc de hengst in terwijl ze onder een paar bomen stopte. Bladeren die aan de boom hingen, diende voor schaduw, gras diende voor voedsel, de boomstam diende voor als een rug lening. Marc stapte af terwijl de zadel tassen van Morzan zijn rug gehaald werden. Snel maakte Marc het westernzadel los. Marc had speciaal voor de reis een westernzadel opgedaan aangezien dat makkelijker was met de bagage die ze hadden. Het zat ook nog is lekker, ookal was een dressuurzadel moeilijk te overtreffen. Eerlijk was eerlijk, niks viel te overtreffen daarbij, een veelzijdigheidszadel was apart maar zat heel anders. Een springzadel zat ookwel redelijk, het was niet heel wat, maar het was beter dan een veelzijdigheidszadel. Soms was het best wennen wanneer je reed met een ander zadel terwijl je het ene was gewend. Soms werd je er gek van, soms niet. Het zadel werd tegen de boom aangelegd die eigenlijk best hoog was als Marc er even snel naar keek zo. Een precieze maat wist hij niet, wel kon hij dat uitrekenen, maar of hij daar vandaag zin in had? Nee bepaald niet, vandaag tenminste niet. Het kon altijd nog een andere keer, misschien straks nog wel. Diep ademde Marc één keer in terwijl de zwarte zweetdeken om de hengst heen geslagen werd, de bortriempjes werden vast geklikt, eerst de bovenste op het strakste gaatje, toen de onderste op het strakste gaatje. De deken had een precieze maat van 195, best groot eigenlijk. Maar Morzan was ook gewoon groot, zo’n 1,66. Het was redelijk groot voor een fries, maar dat intresseerde hem eigenlijk vrij weinig. Snel werden de buiksingels ook dicht gemaakt. Eerst de linker die kruislinks onder de buik ging om in het rechter gespje vast gemaakt te worden, waarna de rechter kruislinks onder de buik door ging, over de andere singel heen om in de linker gesp vast geklikt te worden. Meer singels zaten er niet aan, maar het was ook maar voor even, het hoefde niet heel uitgebreid te zijn namelijk als je het Marc vroeg. Het western hoofdstel werd los gemaakt terwijl het zwarte lederen halster omgedaan werd, daaraan was een longeerlijn geklikt zodat Morzan ook nog even kon bewegen terwijl ze pauze hielden. De zadeltassen werden open gemaakt terwijl er ook een emmertje uitgehaald werd. Er werd één flesje water in leeg gegoten terwijl Morzan al aangelopen kwam. Zijn neus verdween meteen in de emmer terwijl hij gulzig van het heldere koude water begon te drinken. Gelukkig was hij niet heel erg bezweet of aan het pompen anders zou het heel erg kwaad kunnen, maar op dit moment was hij gewoon rustig. Daarvoor hadden ze namelijk nog een stuk gestapt, anders had het niet gekund. Toen de emmer leeg was, pakte Marc de tweede fles terwijl deze erin gegoten werd waarna Morzan daar ook gulzig van begon te drinken. Morzan dronk altijd al veel, maar hij was kern gezond. Rontgologisch was de hengst gekeurd zodat Marc wist dat zijn botten goed waren maar ook andere dingen. Ook was Morzan zelfs goed gekeurd om te mogen dekken maar dat was niet de reden waarom Marc hem had. Marc wilde graag weer wedstrijden starten maar dan moesten ze eerst maar is een huis zien te vinden met een binnenbak of een buitenbak. Het liefst beide maar al één van de twee was goed. Marc zou overal tevreden mee zijn zolang hij maar in de buurt van Chantal kon wonen, zodat ze elkaar vaker konden zien. Dat zou erg fijn zijn namelijk. Kort dacht hij na, het was echt fijn dat ze elkaar vandaag zouden zien. Snel werd zijn telefoon gepakt, een Blackberry, niet dat die heel erg goed was. Je kon er tenminste mee bellen, smsen, pingen en andere dingetjes die je nodig had om contact met de buitenwereld te hebben. Het was altijd fijn. Het nummer van Chantal wist hij onderhand al uit zijn hoofd dus snel werden de cijfers ingetikt waarna het groene knopje ingedrukt werd. ’Héé Chantal, met Marc. You’re Big brother.’ Chantal haar vrolijke stem was aan de andere kant van de lijn duidelijk hoorbaar, misschien dat het zelfs licht opgewekt klonk maar dat kon ook aan Marc liggen natuurlijk, wie weet wat ze op dit moment allemaal aan het doen was. Stallen aan het uitmesten? Haar paard aan het rijden? Iets romatisch met Darren? Dingen aan het regelen? Of misschien met haar kind bezig? Of eerder gezegd kinderen, er was nog een kleintje bij de familie gekomen die Marc nog niet gezien had, een klein jongetje. Marc kon bijna niet meer wachten om er heen te gaan nu dus moest hij gewoon opschieten maar Morzan ging toch eventjes voor. ’Vind je het goed als ik straks langs kom bij je?’ Na enkele secondes stilte klonk er een goedkeuring vanaf de andere kant van de lijn. Chantal was dus inderdaad met iets bezig maar met wat. Dat was de vraag die nu door zijn hoofd sierde, met wat was zijn kleine kleine kleine lieve ondeugende zusje op dit moment bezig. Dat zou hij straks wel vragen aan haar, want hij wilde er echt binnen een half uur, a drie kwartier zijn! ’Ik ben er ongeveer binnen een uurtje, tot straks!’ Daarna werden er nog enkele afscheids termen gebruikt zoals Doeg, Dag, Later wat ongeveer nog is een minuutje door ging. Marc was altijd plagerig in dat soort dingen, een soort klein kind wat nog niet volwassen was geworden in dat soort dingen. Snel werd de telefoon weer in zijn broekzak gedaan terwijl er een paar handjes biks in de emmer gegooit werden waarna Morzan deze opat alsof hij nog nooit iets te eten had gekregen van hem. Integendeel, Morzan kreeg soms te veel eten als je het Marc vroeg, maar dat werd er dan ook weer zo afgewerkt door de dingen die Marc met hem deed. Elke dag waren ze wel aan het rijden namelijk, aan het gek doen, stond hij ongeveer drie uur in één paddock om lekker te dwarrelen, ook stond hij elke ochtend en avond in een stapmolen en wanneer het mogelijk was in een wei. Ook werd hij daar naast gelongeerd dus actief waren ze wel. Dus teveel eten kon nooit maar te weinig ook nooit. Marc pakte snel twee boterhammen met kaas uit zijn tas en een flesje cola. De boterhammen waren na enkele flinke happen al verdwenen maar ook het flesje cola was na enkele flinke slokken al leeg. Tot grote spijt van Marc, keek hij heel verdrietig naar het flesje en het lege zakje terwijl Morzan nog steeds met spijt naar het emmertje keek. Marc pakte een wortel uit zijn tas terwijl deze nog aan Morzan gegeven werd. ‘We moeten zo wel weer verder gaan jongen, anders zijn we er morgen nog niet.’ Marc klopte op de gespierde hals van Morzan waarna de zadeltassen weer ingepakt werden, de singel werd schoon gemaakt terwijl Morzan zijn deken afgedaan werd. Zijn buik werd gecontroleerd op eventuele singel wonden, zijn benen werden nog even na gevoeld om te kijken of ze warm waren, de hoeven werden nog uitgekrapt terwijl er met een harde borstel eventuele viezigheid van hem afgehaald werd. Een staart werd snel door zijn staart heen gehaald waardoor Morzan er weer tip top uitzag in zijn ogen. Om het helemaal af te maken werd er met een zachte borstel die bestond uit geiten haar, nog een keer na geborsteld zodat Morzan zijn gitzwarte vacht prachtig begon te glanzen. Nu was hij pas tevreden. Het zadel werd met een rustige beweging op de rug van Morzan gelegd waarna de singel gaatje voor gaatje heel voorzichtig aangesingeld werd. Het zadel lag perfect, niet te ver naar voren, niet te ver naar achtere. Precies op de plaats waar het hoorde te liggen dus. De deken werd nog in de zadeltas gepropt die onderhand ookal aardig vol begon te raken eigenlijk, misschien moest hij de volgende keer maar niet zoveel spullen meenemen als hij onderweg was, ookal was het wel belangrijk, in het belang voor Morzan maar ook voor het belang van Marc natuurlijk. Het leek wel alsof Morzan en Marc, twee handen op één buik waren, op een of andere rare manier. Het was wel een fijne manier, een goede manier. Rustig werd het halster afgedaan terwijl het chique zwarte hoofdstel ingedaan werd, hier en daar zaten wat fratseltjes waardoor het sierlijker werd gemaakt, het was eigenlijk een super gaaf hoofdstel. Zonder neusriem zag Morzan er nog imporsanter uit namelijk. De laatste dingetjes werden weer in de zadeltassen gedaan terwijl deze zonder moeite op de paardenrug gelegd werden waarna ze aan het zadel vast gemaakt werden. Kort keek hij naar de plaats waar ze zo net nog heerlijk gerust hadden. Waren ze iets vergeten? Hadden ze vuilnis laten liggen? Nee, het was precies zo, zoals het was toen ze hier aangekomen waren. Het was schoon, nergens was te zien aan dat er hier zo net een pauze was gehouden door een paard en zijn ruiter. Kort singelde Marc nog een keer aan terwijl hij opstapte met een vloeiende eenparige beweging, zonder zijn evenwicht te verliezen of iets anders. Soms had je wel eens ruiters die er niet in één keer op kwamen waardoor ze aan één kant gingen hangen, niet fijn voor het paard aangezien die dan helemaal scheef getrokken werd tijdens het opstappen. Daarom was het aan de verkeerde kant opstappen van je paard zo nu en dan ook wel is goed, voor je zelf maar ook voor je paard. Met een korte beweging van zijn kuit stapte Morzan al vooruit. Alles leek hij heel vloeiend en makkelijk op te pakken gelukkig, alsof het hem allemaal toe gestopt werd zonder dat je het wist. Alleen zat er wel weer een risco aan vast, je kon het overdrijven, het paard overbelasten omdat je zo lekker bezig was met het rijden, met de oefeningen en de dingen je paard te leren. Marc zijn voordeel was dat hij al een hengst moch starten maar ze moesten wel meteen in het L beginnen of in het M. Marc wilde eerst kijken wat Morzan aankon, eerst moesten ze ook maar is een huis zien te vinden, dat was namelijk ook niet zo’n slecht idee. Het liefst iets bij Chantal in de buurt dus, het was veel makkelijker voor hun beide en zo afentoe kon hij op de kleine monsters letten als dat nodig was. Zowiezo wilde Marc er nog een paard bij, voor het gezelschap van Morzan. Anders zou die helemaal alleen staan straks, dat wilde hij niet. Na enkele meters gaf Marc nog een seintje met zijn kuit terwijl Morzan krachtig begon te draven, zijn staart waaide triomfantelijk achter hun aan, waardoor klitten weer begonnen te vormen, helaas. Daar ging Marc zijn werk, maar het was niet voor niks geweest. Straks zou het weer makkelijker uit elkaar te halen zijn, als het goed was tenminste, dat hoopte Marc erg. Diep ademde hij een keer in terwijl de wegen vorm begonnen te krijgen, herkennings punten werden zichtbaar terwijl Morzan geen ijzers had, maar door het vele buitenrijden, waren de hoeven aan de slijtage gewent die het asvalt met zich mee bracht. Na een korte ophouding ging Morzan met commentaar over in een rustige, vloeiende maar eigenlijk veel te actieve stap. Veelste actief, maar het had geen nut om onnodig in de mond te gaan hangen zoals de manege kindjes vaak deden tijdens de lessen, niet dat het hem gebeurde. Afentoe gebeurde het wel is, maar dan was het enkele secondes, meer niet. Na enkele kleine ophoudingetjes was het drammige er ookal uit, had Morzan zich over gegeven bij de beslissing van Marc. Gelukkig want in een gevecht met hem gaan had geen zin, Morzan was wel kleiner, maar kwa spieren en kracht was Marc er helemaal niks bij. Bovendien was het oplossen met spieren en kracht helemaal geen oplossing, het was een manier die niet diervriendelijk was, zoals Marc dat noemde. Diervriendelijkheid was in zijn ogen, met respect voor dieren omgaan, ze in hun waarde laten terwijl je met ze bezig was. Bomen waren aan beide kanten van de weg geplaatst, blaadjes begonnen weer terug te groeien aan hun takken die gesnoeit waren geweest voor de winter terwijl ze er nu weer groenig uitzagen wat het gebied meteen een andere indruk gaf, veel groener en openner. In een rustig tempo en een half lange teugel klopte Marc zijn paard op de hals. ‘Goedzo jongen, we zijn er bijna dan mag je uitrusten.’ Waarschijnlijk verlangde Morzan naar een schone stal die gevult zou zijn met overheerlijk schoon stro met een flinke pluk hooi. Logisch. Welk paard verlangde daar nou niet naar na een rit van zo lang? Marc kon geen enkel paard bedenken op dit moment eigenlijk, of hij dacht gewoon niet goed na aangezien zijn ogen op van alles en nog wat moesten letten. Toen een auto achter hun reed, stuurde Marc richting een stukje berm zodat de rode auto hun kon passeren. In een flink tempo scheurde het ding voorbij terwijl Marc zijn wenkbrauw kort opgetrokken werd, die had waarschijnlijk geen verstand van paarden als je het hem vroeg, want elke gek wist dat je een paard langzaam en rustig moest benaderen en verlaten met een auto. Gelukkig was Morzan bomproef maar bij een ander paard had het makkelijk fout kunnen gaan.. Weer klopte Marc op de hals van Morzan terwijl een sussend geluid gemaakt werd waarna ze weer verder stapte. Nog een paar kilometer en ze zouden er zijn, een stuk of 10 als je het hem vroeg. Zo geschat tenminste. Diep ademde Marc weer een keertje in, het was goed voor de conditie. Misschien dat ze straks nog een stukje konden gaan draven, wanneer daar genoeg gras voor was aangezien Morzan zijn hoeven op het asvalt anders wel heel snel zouden slijten. Morzan liet een tevreden bries horen terwijl zijn passen rustiger werden. Marc zijn ogen gleden op de omgeving, overal waren huizen, niet bij elkaar maar toch ze waren er. Elk huis was van iemand, van een gezin met een kind misschien? Met dieren zoals koeien, schapen of paarden. Allemaal verschillende dieren waren hier, koeien werden gehouden voor de melk of voor het vlees, schapen voor de vacht of eerder de wol, voor de lammeren en zelfs voor schapenmelk kon je ze houden. Ook had je de paarden die werden gehouden voor de recreatie, voor de gezelschap of voor de sport. Marc was benieuwd hoe het huis van Chantal eruit zag, zou het er allemaal nog net zo rustig uit zien als de laatste keer? Zo kalm was het, erg rustgevend. Chantal kon zichzelf prijs stellen met zo’n huis. Ze was gelukkig met het huis, met haar vriend of eerder echtgenoot Darren en haar twee kinderen Melody en de naam van de ander was hij helaas tot zijn grote spijt en schaamte alweer vergeten. Straks zou hij het wel weer aan Chantal vragen, die het hopelijk niet erg zou vinden dat Marc het alweer vergeten was. Soms was hij best vergeetachtig, met namen tenminste. Met andere dingen was dat allemaal niet zo. Marc was ook echt benieuwd geworden naar de reactie van Chantal op zijn paard, zou ze het leuk vinden? Slim? Goed? Misschien vond ze het wel dom? Verschillende emoties en kriebelingen vlogen door zijn lijf heen terwijl Morzan die kort leek te voelen. Marc schudde zijn hoofd, nee zo moest hij niet denken. Chantal zou het straks wel zien, dan zou Marc de reactie weten die ze had. Zijn bruine ogen werden op de weg gericht terwijl ze er alweer een paar kilometer op hadden zitten, misschien een stuk of negen zelfs al. Wat ging de tijd snel. Marc had alleen maar zitten piekeren terwijl Morzan heel rustig was gebleven alsof hij deze weg altijd reed. Het was best grappig eigenlijk, als je wist wat er allemaal met deze hengst was gebeurd in zijn korte leven. Een kilometer voor het huis van Chantal hoorde Marc geschreeuw en andere dingen. Meteen draafde hij aan terwijl Morzan zijn oren naar voren gericht waren, zijn spieren werden kort gespannen terwijl de hals rond gekrult was terwijl de teugel lang was. Toen de rode auto in zicht kwam bij een groot huis hield Marc in, Morzan stond meteen stil. Soms reageerde Morzan iets te snel eigenlijk, maar hij bedoelde het goed en dat wist Marc. De man schreeuwde iets naar een man in een net deftig pak. ‘Ik wil dat dit huis verkocht word, het maakt me niet uit wie het koopt of voor welk bedrag!’ De man die deftig gekleed was keek wanhopig. ‘Maar ik kan geen kopers vinden! Iedereen wilt naar de stad toe!’ De man maakte arm gebaren terwijl hij nog wat schreeuwde. ‘VERZIN IETS!’ Daarna stapte hij in de auto terwijl hij weg scheurde, uit het oog, uit het zicht. Marc stapte het erf op terwijl de man die deftig gekleed was wanhopig keek. Marc stapte van Morzan af terwijl deze zijn hals een keer lang strekte. ‘Staat dit te koop?’ De man keek meteen op. ‘Ja, maar ik krijg het niet verkocht en die man blijft zeuren..’ Marc knikte kort. ‘Wat zit er allemaal bij?’ De man leek kort na te denken terwijl een soort klembord gepakt werd. ‘Er is een groot woonhuis aanwezig, daar achter is een grote schuur met 7 Stallen voor paarden of ponys en er zijn drie uitloop stallen. Ook zijn er twee paddocks aanwezig en is er een binnen en buitenbak aanwezig. Een stapmolen was in aanbouw. Spuitplaats,poetsplaats is ook aanwezig.’ Marc knikte kort, totaal dus tien stallen, dat klonk erg aannemelijk, het was ook nog is naast zijn zusje in de buurt. Was het het lot of was het geluk? ‘Wat is de vraagprijs als ik vragen mag?’ De man keek op het blaadje terwijl zijn bril iets afgezakt op zijn neusbrug hing. ‘250.000 euro en het is meteen verkocht.’ Marc knikte kort. ‘Deal, kan ik meteen intrekken?’ De man knikte terwijl Marc nog enkele papieren van bankgegevens in moest vullen terwijl de rekeningen in termijnen naar hem toe gestuurd zouden worden. Marc liep meteen door naar de stallen die achter het woonhuis aanwezig waren. Daar kon hij Morzan even stallen zodat hij het huis even kon bekijken, de sleutels had hij ook meteen gekregen terwijl de man haast op en neer had gesprongen naast hem. Rustig opende Marc de staldeuren terwijl Morzan kort hengstenverdrag vertoonde. Zijn neusgaten werden groter, een hinnikend geluid was hoorbaar, kort stampvoetend stond hij op zijn plaats terwijl er geen enkel ander dier aanwezig was. De stallen waren zelfs nog opgestrooid geweest, hm apart maar wel fijn op dit moment. Marc zadelde Morzan af terwijl het zadel voor de box werd gelegd even als de zadeltassen waarna Marc het ijzeren hekwerk open schoof zodat Morzan zijn stal in kon gaan. In de stal werd het halster afgedaan terwijl Morzan precies leek te weten waar de waterbak was en hier gretig gebruik van maakte. Marc glimlachte terwijl de zadeltassen voor de stal bleven liggen. De stallen werden kort na gelopen en bekeken. Alles zag er op en top prima uit, ze waren netjes onderhouden. Er was voldoende hooi en stro aanwezig evenals biks. Dus het viel allemaal nog wel mee, er waren een aantal zadelkasten, een poetsruimte en een afspuitruimte. Netjes al bij al dus. Marc liep verder terwijl de stapmolen ook deels in elkaar leek te staan, alleen de omheiding was nog niet klaar zo te zien, dat zou niet zo heel veel werk zijn. Gelukkig was het overdekt wat al een groot voordeel was aangezien je ook met regen de stapmolen dan kon gebruiken. Dat was wel heel erg fijn, als je het hem vroeg. Marc liep daarna door naar het huis, via de voordeur stapte hij naar binnen terwijl de geur van eikenhout zijn neus bereikte. Een heerlijke geur, de vloer bestond uit tegels. Dat zou makkelijk schoon te maken zijn, weer een pluspunt. De eerste grote kamer was meteen de woonkamer, het was prachtig! Het was ruim, er stond een leren zwarte hoekbank met daar tegenover een grote mooie tv. Ook was er een eiken houten eettafel met daarbij eiken houten stoelen. Je kon er met z’n zessen aan eten, niet dat Marc verwachtte zoveel mensen opzoek te hebben. Of eigenlijk wel ja, Chantal en haar vriend Darren, dat waren er al twee en de twee kinderen. Dat kwam dus eigenlijk heel mooi uit. Toeval.. Marc haalde kort maar snel enkele haren uit zijn gezicht terwijl het rest van het huis onderzocht werd. Er waren twee slaapkamers aanwezig en een lege kamer. Daar kon eventueel nog een slaapkamer van gemaakt worden of een werk kamer, er waren heel veel opties. Marc moest wel alleen nog enkele kleine dingen aanschaffen maar dat was niet deur, maar wel makkelijk te doen. Weer enkele pluspunten dus, misschien was een auto met een trailer ook geen overbodige luxe uiteindelijk. Marc wilde straks eerst naar Chantal gaan, haar alles vertellen. Zeggen dat ze buren waren geworden aangezien Marc al getekend had, het huis gekocht had. Dit mooie huisje met zijn toebehoren van hem was. Van hem en Morzan. De gordijnen werden allemaal open gedaan terwijl Marc naar buiten liep via de achterdeur. Ook zat er een flink stuk land bij, drie hectare. Was dit toevallig geen manege geweest of iets in die richting? Er waren zoveel dingen.. Teveel dingen eigenlijk, daar zou hij informatie over inwinnen bij zijn lieve zuster Chantallke. Soms noemde Marc haar Chantallke, Chantal, Chantie, Chaaaantje. Allemaal bijnamen die ze niet altijd even leuk vond vroeger maar als grote broer moest je wel de rol aanhouden van de grote broer. Dat bestond uit het plagen van je zusje, grappen maken, gekke bijnamen verzinnen en al dat soort dingetjes die erbij hoorde om het helemaal compleet te maken. Misschien zou hij straks vanaf zijn paard wel keihard CHANTALLKE gaan schreeuwen, in de hoop dat Morzan niet schrikt of gek gaat doen.. Hm, groot risco. Dat zou hij nog wel even afwachten hoe Morzan straks reageerde. Misschien was hij wel te moe? Waarschijnlijk niet, Morzan had zoveel energie dat soms niemand wist waar ie het vandaan haalde. Alsof ie een batterij in zichzelf had die nooit op kon gaan, hdhd, het was mogelijk natuurlijk.. Morzan zou het nog wel onderzoeken. Alles, informatie over dit huis, het verleden van dit huis, de vergunningen en meer van die dingetjes. Over Morzan wilde hji ook informatie weten, de ouders nader onderzoeken, de bloedlijnen na gaan, vroegere informatie zoeken als dat mogelijk was, of uberhaübt wel te vinden was. Wie zou het zeggen, je kon der alleen maar achter komen door het te onderzoeken namelijk. Kort werd de laptop uit de rugzak gehaald die al heel de tijd daar had gezeten, de laptop werd aangezet terwijl er gezocht werd naar internet.. Na enkele tellen had Marc dat helaas alweer opgegeven, geen ontvangers in de buurt, zo wel dan waren die beveiligd, tot zijn grote spijt. Helaas, dat was wel weer jammer.. Heel erg jammer! Diep ademde Marc in terwijl hij z’n hoofd schudde. Dit was dus niet zo heel leuk geweest. Het liefst had hij meteen internet gehad zodat zijn onderzoek meteen had kunnen beginnen en Marc sneller antwoorden had gehad op zijn vragen. De vragen die als gekke als het ware door zijn hoofd heen leken te spoken. Tot zijn grote verbazing leek het bijna een obsessie er naar. Als hij het niet te weten kwam, kreeg hij het gevoel dat hij daar een gehele nacht over zou kunnen piekeren en waarom? Wat voor nut had het ? Geen enkel effect, geen enkel nut. Alleen maar slapenloze nachten over iets wat misschien wel niet helemaal klopte of toch wel.. Hm.. Rustig werd de zwarte laptop die bijna niks weegde in de rugzak gepropt. Er zaten allemaal persoonlijke spulletjes in, ook shampoo en deo en een borstel zaten erin en schone kleding voor als dat nodig was. Maar Marc zag er nog netjes uit, stonk niet naar zweet aangezien hij de deo iets te grettig had gebruikt bij het verlaten van zijn vorige bestemming, zijn vorige huis. Op een pensionstal had hij met Morzan gestaan terwijl zijn slaapplaats een klein mini huis was. Dit zou heel erg wennen worden voor hem, deze grote, deze luxe. Zijn terrein, zijn vroegere droom werd hem nu vannuit het niets in zijn handen gegooit. Het lot was hem gunstig gezind. Was dit omdat hij Morzan had gered van de slacht waar de meeste paarden heen gingen naar de paardenmarkt of het het puur geluk? Marc was werkelijk aan het peinzen naar verschillende mogelijkheden. Misschien kon hij nog even douche, voor het geval dat hij toch nog stonk naar zweet of zo iets. Marc was altijd al heel erg schoon op zichzelf geweest, dat was ook weer zo’n tiener obsessie die zich nog steeds bevond in hem. Maar liever te schoon dan dat je een uur in de wind stond als je het hem vroeg tenminste, Marc kon er soms wel van walgen als andere stonken. Die stonken dan ook letterlijk en figuurlijk een uur in de wind, afschuwelijk! Soms was het slecht om zo over mensen te denken, een voorkeur te hebben op mensen, maar soms had je dat gewoon. Kon je er werkelijk niks aan doen, geen vinger om heen winden hadden zijn ouders hem altijd geleerd. Je moet zeggen wat je denkt, als het normaal is. Je niet verbergen voor andere, gewoon lekker je zelf zijn. Kort grinnikte Marc, het was grappig gewoon. Zijn ouders en hij hadden vroeger zoveel gelachen, ze hadden altijd voor hem en zijn kleine zusje klaar gestaan.. Maar nu? Ze waren er niet meer, niet meer voor hem maar het ergste was dat zijn kleine zusje nu ook geen ouders meer had. Het was erger voor haar dan voor vond hij. Marc had altijd meer gevoel voor andere dan voor zichzelf.. Meestal dacht hij ook eerst aan andere dan aan zichzelf, je kon het een zwakte noemen maar ook een pluspunt. Had je Marc te vriend, dan had je echt een vriend aan hem. Had je Marc als je vijand? Dan was je echt niet blij, Marc kon ook een duivel zijn namelijk. Je het leven zuur maken als dat nodig was, maar meestal had hij niet veel vijanden aangezien zijn vrienden hem harstikke goed kende. Hem daadwerkelijk kende. Zijn verleden en meer dingen. Ze maakte geen stomme grapjes over paarden, over dressuur of springen. Ze hadden wel versteld gestaan toen Marc een paard gekocht had vanuit het niets, maar soms moest je dingen doen die mensen niet verwachtte. Dat maakte je apart, maar ook unique. Marc pakte zijn tas weer terwijl deze op zijn rug gegooit werd. Tjaa op zijn eigen spullen was Marc niet altijd even zuinig, met de spullen van Morzan was hij toch veel voorzichtiger als je het hem vroeg. Diep ademde Marc een keertje in terwijl de voordeur opslot werd gedraait vanaf de binnenkant terwijl hij door het huis heen liep om hier en daar stil te staan. Overal hingen schilderijen, van het boerenland. Prachtige groene omgevingen, bomen maar ook boederijen met hier en daar dieren geschilderd. Prachtige paarden die in een kudde galoppeerde, paarden die los stonden, paarden die onder het zadel waren. Ook waren er schapen geschilderd die aan het grazen waren, eentje met een schapenherder erbij die ze bergeleide;. Ook eentje met een schaap en een lammetje. Ook waren er schilderijen van koeien die gemolken werden, die los stonden met elkaar om te grazen. Ook was er eentje waarbij een koe samen met haar pas geboren kalf stond wat deels nog bloed had op zijn witte flanken. Het waren prachtige schilderijen, werkelijk. Hoe kon het zijn dat iemand zo kon schilderen, talent. Overduidelijk. Marc was benieuwd naar de personen die het geschilderd hadden. Gewoon een onbekende intressie die hij had naar dingen die mooi waren. Of in dit geval prachtig. Het was altijd leuk om nieuwe dingen te leren, dingen te weten. Je wist nooit wanneer ze van pas zouden komen namelijk. Nooit. Het was namelijk altijd handig om dingen te weten die niemand anders wist terwijl je er ineens antwoord op kon geven. Het was best grappig dat mensen dan verblufd naar je keken met een gezicht van, ‘wat zegt die nou?’ Marc glimlachte kort terwijl hij verder liep richting de achter deur. Soms moest hij gewoon minder nadenken, meer doen. Dat was ook weer zo’n minpunt van hem. Een minpunt wat meestal in zijn nadeel werkte maar soms ook in zijn voordeel, het lag er meer aan wie er voor zijn neus geparkeerd stond, in dit geval, nog helemaal niemand. Rustig werd de klink van de deur open gedaan terwijl hij nog een keer achterom keek, dit was echt zijn huis. Zo voelde het tenminste wel al, op een of andere rare maar vreemde manier. Moeilijk te beschrijven eigenlijk, maar het was wel beschrijfbaar. Marc deed de deur achter zich dicht terwijl deze met de sleutel snel op slot gedraaid werd. Niemand hoefde onnodig zijn huis in te gaan als Marc er niet was, dus op slot doen kon geen kwaad als je het hem vroeg. Het was niet zo dat er een hele zwerm kleine of grote kinderen op de zolder verstoppetje aan het spelen waren voor hem, tenminste dat hoopte hij. Stel je voor, kwam ie thuis was heel z’n huis afgebroken. De bank in stukjes verscheurd, de schilderijen lagen op de grond waar op gestampt was, uit hun lijsten getrokken en met verf besmeerd. De eikenhouten tafel en stoelen helemaal vernield, de kussen helemaal aan stukken gescheurd waardoor overal veertjes aan het dwarrelen waren. De kasten overhoop getrokken, de ramen allemaal kapot geslagen, de tv van de muur getrokken en gesloopt. Het bed als trampoline gebruikt waardoor het door gezakt was.. Stel je voor dat dat gebeurde, nee die kans was mega klein. Onmogelijk gewoon aangezien het huis redelijk afgelegen lag en hier geen kinderen lopend heen kwamen, of misschien op fietsen.. Uhm, nee die had hij ook niet gezien dus dat was gewoon onmogelijk. Einde gedachte daaraan dus. Rustig liep Marc naar de stallen toe, Morzan begroette hem met een vriendelijke luide hinnik terwijl Marc een glimlach op zijn licht getinte gezicht kreeg. Marc liep vroeger vaak in de zon, nog steeds wanneer deze er was. Daardoor was hij bruiner geworden en niet meer zo’n bleekscheet of melkfles als vroeger. Zo noemde ze hem altijd op de basisschool, helaas. Marc had er ook niks aan kunnen doen, voor zo ver hij wist tenminste. Kon je er iets aan doen? Ja de zonnenbank maar dat was weer extreem slecht dus ook geen mogelijkheid voor hem. Vond hij tenminste. Marc pakte een halstertouw wat voor de box lag terwijl deze aan het halster vast geklikt waarna de hengst uit zijn stal geleid werd. Dit zou niet Morzan zijn definitieve stal worden, daar moest Marc nog even over nadenken namelijk, wat het beste zou zijn voor zijn Morzannetje. Morzan liep in een rustig tempo naast hem, zijn hoofd was laag gedragen, zijn oren hingen rustig naar voren terwijl zijn passen heel langzaam waren. Zijn ogen stonden helder maar een kalmte was erin af te lezen, Morzan voelde zich overduidelijk al thuis, gelukkig maar. Als Marc zijn paard er niks aan vond, zou het toch een heel ander verhaal zijn geweest. Ookal was het nog steeds geen slecht idee om er één tweede bij te nemen, voor het gezelschap van Morzan. Geen idee wat voor paard of pony dat zou zijn. Misschien een ruin? Een merrie was niet mogelijk namelijk, dat was allang uitgesloten aangezien het risco te groot zou zijn dat Morzan hem even wilde dekken in zijn rare bui. Dat was weer het risco van een hengst en een merrie samen natuurlijk. Bovendien kon Morzan gewond raken maar de merrie ook, door de hoeven van Morzan maar ook omdat het dekken niet altijd goed was voor de rug van de merrie aangezien het een heel gewicht was zo’n hengst op je rug. Misschien dat Morzan een kleine 600 kilo woog? Het was een geschatte hoeveelheid, maar je wist het nooit. Het was toch een aardig gewicht op de rug van de merrie namelijk, helemaal als ze het niet wilde of helemaal niet hengstig was.. Je wist het nooit.. Marc wilde dat risco gewoon weg niet nemen. Kort streek zijn hand langs de hals van Morzan, al zijn spieren voelde ontspannen aan, even als de hengst zelf die geheel ontspannen was en het allemaal wel goed leek te vinden. De gehele nieuwe situatie leek hem wel te bevallen, alsof hij het allemaal gewend was. Eigenlijk was Marc daar wel heel erg blij mee, met alles. Met Morzan, met zijn nieuwe huis zo dichtbij zijn zusje zodat als er iets was hij altijd kon ingrijpen of helpen. Het was allemaal net alsof het een droom was, alleen was deze wel uitgekomen. Kort schudde Marc zijn hoofd terwijl de schuifdeuren verder open werden gedaan zodat Morzan er makkelijk tussen door kon lopen zonder een van de deuren eruit te lopen of zichzelf te verwonden. Rustig begeleide Marc, Morzan naar een van de twee paddocks toe die op het bedrijf aanwezig waren. De hekken waren gewoon van simpel hout, geen enkel likje verf was erop te bekennen, dat zou een leuk klusje zijn voor Marc als hij thuis was. Dan zou Morzan lekker kunnen dwarrelen in het paddock terwijl Marc druk bezig was het andere paddock te verfen. De omheiding tenminste. Marc opende het hek terwijl Morzan omgedraaid werd waarna hij los geklikt werd. Morzan stapte rustig weg om de omgeving te verkennen. Of eerder het paddock waar hij in stond, het was een redelijk groot paddock eigenlijk. Lekker ruim, iets wat Morzan wel nodig had. Diep ademde Marc in terwijl hij ging ziten op een oude plastic stoel die er stond. Marc moest inderdaad nog wat kleine dingetjes veranderen op het bedrijf, sommige dingen moesten vernieuwd worden. Het liefst wilde Marc bij de paddocks houten bankjes hebben, met eventueel een afdakje voor als het regende. Het zou namelijk wel fijn zijn aangezien de meeste erbij wilde staan voor het geval hun paard lekker gek zou doen. Zich helemaal zou uitleven. Morzan stond nu nog lekker te sukkelen op zijn gemakje terwijl Marc alleen maar aan het terrein aan het denken was. Marc dacht eigenlijk de laatste tijd alleen maar na, een slechte eigenschap misschien maar wel fijn. Voor hem tenminste. Hij kon zich dan lekker afsluiten van zijn omgeving, even tot rust komen voordat hij naar zijn zus zou gaan die ondertussen nog gesmst had. Ze was iets later aangezien ze eerst nog moest werken, of er eigenlijk nog niet mee klaar was. Ook moest ze nog boodschappen doen, misschien kon ze ook wat kleine dingetjes meenemen voor Marc? Hm, wel een goed idee eigenlijk om haar te smsen daarover, als ze toch in de supermarkt was. Het geld zou ze meteen terug krijgen, zo was Marc nou eenmaal, leende hij iets. Dan kreeg die persoon het netjes en heel terug, leende hij geld. Dan kreeg die persoon het zo snel mogelijk terug. Wat had hij eigenlijk wel niet nodig? Een heel bruin brood kon nooit kwaad, een pakje boter waarmee het brood besmeerd zou worden, een pakje met kaas waarmee het brood belegd zou worden natuurlijk. Een pak melk eventueel dan zou Marc ook nog wat kunnen drinken en een fles cola was altijd goed natuurlijk. Eventueel ook nog een zak chips. Het was eigenlijk best een lijstje zo, snel pakte Marc zijn mobiel terwijl hij begon te type. ’Chantal, kan jij een paar dingetjes voor me meenemen? Een heel bruin brood, een pakje boter, een pakje kaas, een pak melk, een fles cola en een zakje chips. Bedankt! Je krijgt het geld meteen terug! X Marc.’ Het moest in twee smsjes verstuurd worden aangezien het te lang was, dat was nou wel weer jammer maar het moest gebeuren. Hij had geen zin gehad om heel het smsje te verkleinen tot. Chantal, kan jij een paar dingetjes meenmen voor me? Brood, boter,kaas,melk,cola en chips. Dan had het wel heel anders gestaan, dus het was goed dat het langer was en het er veel netter uitzag, naar zijn mening tenminste. Kort keek Marc op toen Morzan enkele gekke sprongen maakte. Enkele keren werd zijn achterhand omhoog gegooit in een bokken serie terwijl hij kort versnelde tot een galop. Na een sliding stop kwam hij tot stilstand terwijl hij hoog steigerde om daarna snel weg te draaien en weer enkele hoge gekke bokken sprongen te maken waarbij zijn voorbenen gek bewogen. Daarna stond hij stil terwijl zijn blik op Marc bevestigd was met een onschuldige ogen van, wat. Ik deed toch niks. Marc glimlachte terwijl Marc terwijl hij opstond uit de stoel die bijna uit elkaar viel van ellende. Het halstertouw wat ookwel een hengsten ketting werd genoemd werd van de grond gepakt terwijl Marc onder het hek door kroop terwijl Morzan vast geklikt werd. ‘We gaan naar Chantallke toe jongen.’ Kort klopte Marc op de hals van Morzan terwijl het hek open gedaan werd waarna ze richting de stal toe liepen. De lucht die hun begroette deze ochtend was heerlijk. Het rook gewoon naar de natuur, geen enkele auto die je hoorde eigenlijk. Maar heel afentoe was er een auto die hun erf passeerde op dit moment. Marc liep rustig naar de stallen toe terwijl Morzan vast geklikt werd tussen de touwen terwijl de hengst weer kort geborsteld werd. Eerst weer goed gerost met de rosborstel waarna de vuile haren die los waren gekomen weg geborsteld werden met een harde borstel waarna ook een zachte borstel over de gitzwarte vacht van Morzan werd gehaald om het af te maken. De staart werd weer helemaal uitgekamt. Morzan zijn staart was behoorlijk vol, dat wilde Marc ook al te graag zo houden, het behang van de hengst was namelijk Marc zijn trots. De reden waarom Marc hem zoveel poetste. Als Morzan er niet goed uitzag, voelde Marc zich gewoon niet goed. De brede maar vooral lange voorpluk werd zorgvuldig maar rustig uitgekamt. Marc klopte Morzan nog een keer op zijn hals waarna de poetstas in een kast werd gelegd die open stond, met een simpele beweging werden ook andere spullen erin gelegd die overbodig waren geworden en dus niet meer nodig ware. Niet dat ze nooit meer nodig waren, maar niet op dit moment meer. Als eerst zou hij Morzan opzadelen en richting zijn zuster gaan om te kijken of ze al thuis was met zijn boodschappen natuurlijk. Het laatste hoopte hij vurig aangezien hij anders ook nog met Morzan naar de winkels moest toe rijden, het was al een behoorlijk lange dag voor hem geweest. Diep ademde Marc weer is in terwijl het zwarte leren zadel met hier en daar kunstvlakken op de rug van Morzan gelegd, dit keer weer precies op de juiste plaats. De singel werd zachtjes naar beneden geschoven terwijl Morzan gaatje voor gaatje heel rustig, voorzichtig en beheersd aangesingeld werd. Morzan had er eigenlijk helemaal niks van, alsof hij het niet erg vind om elke keer op en afgezadeld te worden. Om elke keer een singel om zijn buik te hebben die elke keer aangetrokken werd zodat het zadel uiteindelijk goed zou gaan liggen. Marc beloonde Morzan weer met een klopje op zijn hals terwijl het hoofdstel gepakt werd. Aan de linkerkant werd het touw los geklikt terwijl het halster daarna los gemaakt werd om daarna snel het hoofdstel in te doen. Morzan opende precies op het juiste moment zijn mond zodat het bit er makkelijk in kon en niet tegen zijn tanden aan tikte. De riempjes werden snel vast gemaakt op de juiste maten waarna Marc met Morzan aan zijn zijde. De deuren werden weer geopend terwijl ze naar buiten toe liepen, eenmaal buiten stapte Marc met een soepele beweging op. Morzan schudde meteen zijn hoofd een keer terwijl Marc de schuifdeuren dicht deed terwijl hij nog op de rug van Morzan zat die het allemaal maar goed leek te vinden. Met een soepele kuit druk ging Morzan alweer rustig stappen met zijn hals wel gebogen. Het was iets wat Morzan leuk vond als je het hem vroeg, altijd liep hij namelijk zo. Was het niet onder het zadel of aan de hand, dan deed Morzan het wel terwijl hij in een losgooibak stond of in een stapmolen stond. Ook deed hij het regelmatig op het land, wanneer hij hier opstond tenminste. Met de sneeuw was het ook heel erg grappig geweest aangezien Morzan er helemaal niks van had begrepen, niet van de sneeuw maar ook niet wat hij buiten deed met die kouw en de witte spikkels die uit de lucht kwamen vallen alsof het één of ander leger was, wat met hun wapens naar beneden aan het schieten was. Marc schudde met een grijns op zijn gezicht snel die gedachte weg. In een kalm tempo kwam het huis van Chantal en haar vriend Darren in zicht. Het lag er vredig en rustig bij. Het was gewoon alsof het normaal was om hier even langs te gaan, ergens was dat ook wel zo maar toch. Het was wel apart als je hun verleden kende. Gelukkig was alles bij het rechte eind gekomen. Alles was goed tussen hun. Marc stapte in een kalm tempo het bedrijf op terwijl Darren aangewandeld kwam. ‘Hé Marc, als je wilt kan je je paard in één van de paddocks zetten.’ Marc knikte kort een keer terwijl hij afstapte. Kort werd Morzan nog een keer beloond, door middel van een klopje op zijn hals. ‘Is goed, waar is Melody?’ Marc was gek op zijn kleine nichtje. ‘Ze is in de stallen met haar pony bezig, misschien kan jij haar nog wat begeleiden, zal ze leuk vinden denk ik!’ Marc knikte met een glimlach. ‘Is goed, ik zet eerst even Morzan weg.’ Marc liep rustig naar de stallen toe terwijl de deuren open gedaan werden. Het zadel werd afgedaan, het hoofdstel werd ingewisseld voor een halster wat Marc bij zich had. Bezweet was Morzan niet van dit kleine stukje dus een zweetdeken was niet nodig als je het hem vroeg. Het zou alleen maar overbodig zijn en de kans dat Morzan dan ziek zou worden was groter dan. Vooral als je hem weer afdeed. Marc liep met Morzan naast zich naar een paddock toe, direct naast de weide waar nog twee paarden. Fly was een bruin bonte merrie die van Chantal was, Evelyn was de tinker merrie van Darren die zwart bont gekleurd was. Mercury was de shetlander die van zijn lieve kleine ondeugende nichtje Melody was. De shetlander was bruin en zwartbont gekleurd, of eerder getekend. Het was een aparte lieve shet. Een te lieve shet met zo afentoe hier en daar aparte maar grappige streken die je aan het lachten maakte. Marc klikte Morzan los die meteen luid hinnikend zijn hoofd de lucht in gooide en een sprintje trok richting het einde van het paddock want verder kon hij toch niet. Tenzij hij over het hek zou springen, maar dat zou hem waarschijnlijk toch niet lukken. Niet als je het aan Marc vroeg tenminste. Kort schudde Marc zijn hoofd bij die gedachte. Friezen konden niet zo heel goed springen, ze konden het wel maar of ze de techniek hadden ervoor? Nee. Eerlijk was eerlijk, daar moest Marc wel aan toegeven. Het paddock werd gesloten terwijl hij richting de stallen toe liep. Zijn nichtje was al druk bezig met de pony te poetsen, zijn hoeven uit te krabben eigenlijk wat ze heel netjes deed. Ze mog dan wel vier jaar zijn, maar dat was niet echt te begrijpen als je keek naar haar gedrag. Ze leek alleen al veel ouder door haar gedrag. Marc glimlachte. ‘MELODDDYYY’ Sprak zijn stem modieus,,luid maar plagend terwijl het meisje met een ruk haar hoofd omdraaide. Haar blauwe ogen waren op Marc gericht, haar blonde haar was ingevlochten terwijl haar gezichtje een glimlach vertoonde waarbij haar melktanden zichtbaar werden. Het was leuk om te zien hoe Melody altijd super leuk reageerde wanneer ze Marc zag. Het was wel wennen om als Oom aangesproken te worden, alsof hij heel oud was. Gelukkig was Marc nog niet zo heel oud, voor zijn gevoel tenminste maar ook zijn lichaam toonde veel jonger dan dat Marc in werkelijkheid was eigenlijk. Kort schudde Marc zijn hoofd terwijl een gemeende glimlach te voorschijn toverde op zijn gezicht terwijl Melody op hem af gestormd kwam en Marc door zijn knieén zakte waardoor de kleine op hem afgerend kwam. Haar kleine armpjes werden om zijn nek heen geslagen terwijl Marc zijn hand kort over haar rug heen liet gaan waarna Melody los liet om op te staan en Melody weer met de bruin en zwart bonte Shetter te laten spelen. ‘Wat ga je vandaag doen met je Pony?’ Melody leek kort na te denken terwijl haar schouders opgehaald werden. Marc greens om haar reactie. Ze wist het zelf ook niet dus. ‘Ik heb geen idee.. Ik wil rijden maar mama is er niet..’ Teleurgesteld was de blik van het kleine meisje bij haar laatste woorden over het rijden. Marc reed zelf ook, gaf heel soms lesjes als de intructrise niet kon komen. ‘Zal Ome Marc je vandaag les geven? Dan kan je toch rijden, mama zal straks wel terug zijn.’ Een teleurgesteld gezicht werd binnen enkele secondes omgetoverd tot een brede glimlach waarbij de melktandjes weer zichtbaar werden op haar gezicht. Haar ogen twinkelde door Marc zijn woorden terwijl ze glimlachend knikte. Daarna holde ze met een vaart weg. Marc trok kort zijn wenkbrauw op terwijl hij naar de shetter toe liep die op zijn gemakje stond in te dommelen. Het was ook wel een kleine lieverd. Kroellebol. Marc glimlachte kort terwijl zijn hand over de hals van Mercury streek. Nog geen tel later kwam Melody al aangerend met een zadel, hoofdstel en een dekje. Marc glimlachte. ‘Moet ik helpen?’ Het kleine meisje glimlachte maar schudde haar hoofd, ze wilde dus geen hulp. Marc moest er eigenlijk alleen maar om lachen, maar hield zich netjes in in het bij zijn van zijn kleine nichtje. Het dekje legde ze precies op de goede plaats terwijl het zadel er rustig en kalm opgelegd werd. Chantal had het haar allemaal goed geleerd. Chantal was gewoon eenmaal een topper, wie wilde haar nou niet als moeder of als zuster hebben. Marc was eigenlijk blij en trots tegelijk, dat Chantal zijn zus was. Toen singelde ze het zadel rustig aan terwijl het hoofdstel ingedaan werd terwijl de cap ook nog ergens vandaan getoverd was waarbij een zweepje was. Marc knikte kort terwijl hij de singel nog een keer controleerde en een gaatje strakker deed. ‘Op naar de bak dan maar hé. Laat maar zien wat je in huis hebt met die kleine van je.’
Paradigm Shift
haha