Ik was net het mapje genaamd 'Creatief' aan het doorspitten en kwam daar een verhaal tegen waar ik stiekem wel aan door wil schrijven. Omdat ik dat totaal niet leuk vind zonder mensen die het ook lezen, heb ik besloten dat ik het hier ga posten en minstens één stuk per week ga proberen te schrijven. Ik heb nog niet echt veel op papier staan maar ga het ook niet in zijn geheel neerzetten. Gewoon stukje voor stukje om te kijken of jullie interesse hebben. :3
Het onderwerp? Het is een beetje afgeleid van 'Het oneindige verhaal', geschreven door Micheal Ende. Omdat ik het idee daarvan heel stoer vind, heb ik daar blijkbaar ooit een verhaal over geschreven. Maar het is toch ietsje anders hoor, maar dat lezen jullie wel. (:
~
Proloog
Laundrey was altijd al een geval apart geweest. Als de rest van haar familie tv aan het kijken was, zat zij met haar boek in een hoekje. Met een bonzend hart las ze over de verhalen van ridders, prinsessen en avonturiers. Maar ook spannende verhalen gingen erin als koek; detectives, moorden. Alleen van romantische boeken hield ze wat minder, maar ook die las ze wel eens, als ze er in de stemming voor was. Bijna elke middag was ze wel in de boekwinkel te vinden, het kon dus ook niet uitblijven dat ze een vriendschappelijke band opbouwde met de eigenaar ervan, meneer Dopjes, een oude man die al in de zestig liep. Maar voor haar voelde hij als de beste vriend die ze ooit had gehad. Ze praatten vaak genoeg over leuke dingen die Laundrey had meegemaakt, of over koetjes en kalfjes, wat hij gedaan had, enzovoort. Vaak ging ze gelijk na school ernaartoe, om haar huiswerk te maken in een kamertje erachter. Huiswerk was voor haar geen enkel probleem, misschien omdat ze verlangde naar haar boeken? Tot zes uur 's avonds zat ze te lezen, en dan liep ze nadenkend over wat ze gelezen had terug naar huis, om om half zeven te eten en dan weer verder te lezen, op haar kamer. Haar ouders begrepen er niks van, maar zeiden er ook niks van. Ze hadden genoeg problemen met zichzelf.
Hoofdstuk 1
Met een zacht gerinkel viel de deur achter Laundrey dicht. Het was maandagmiddag en ze kwam net uit school. Ze ging zoals altijd naar het winkeltje toe. "Hallo, meneer," begroette ze de oude man, die aan een van de vele leestafels zat.
"Dag Laundrey," groette meneer Dopjes terug, terwijl hij zijn leesbril afzette, "hoe was school?"
"Leuk, zoals altijd," was het antwoord met een glimlach erbij. Meneer Dopjes zette de leesbril weer op en las verder.
Om de twee personen heen stond het vol met kasten die tot aan het plafond reikten, die volstonden met boeken. Op elke kast hing aan de zijkant een bordje met het thema, horror, romantiek, fantasie, noem maar op. Gezellige lampen hingen aan het plafond, soms flikkerden ze even of viel er eentje uit. Dan stond de oude man op, rommelde even aan de lamp en hij deed het weer. Laundrey had het vaak genoeg gezien. Toen ze door de oude ramen naar buiten keek, zag ze vogels fluiten en verschillende mensen lieten hun hond uit.
Ze liep terug naar de kasten en bedacht welk boek ze vandaag weer zou lezen. Horror? Nee, dat was iets voor in de avond. Romantiek? Dat werd het ook niet. Dus liep ze maar naar de kast met fantasie waar haar meteen iets opviel. Er waren nieuwe boeken gekomen! Ze bekeek de kaften, welke er interessant uitzagen. Toen pakte ze een boek helemaal rechts en liep ermee naar hetzelfde tafeltje waar meneer Dopjes zat.
Fronsend draaide ze het boek een paar keer om. Het zag er nieuw uit, netjes ingebonden en de kaft prachtig versierd met patronen waar ze het ritme na een paar minuten puzzelen in kon ontdekken. De schrijver was echter onbekend, wat ze heel vreemd vond. Maar dat zou haar er niet van weerhouden om het lezen, nee, zeker niet! Vastberaden deed ze het boek open en begon de eerste pagina te lezen. Wel paginanummers maar geen hoofdstuknummers, vreemd.
"Fantasie is iets wat in ieder mens zit, maar niet in ieder mens komt het naar boven. Sommigen schamen zich ervoor en laten het niet zien, anderen zijn te koppig om zich te laten meeslepen door fantasie. Zo'n leven is meestal kleurloos en saai, de harde realiteit. Maar voor de mensen die het wél gebruiken, is het leven gezellig, deze mensen zullen zich door alles heen kunnen slaan. Pijn, verdriet, geweld, verlies, met een beetje fantasie vind je wel een oplossing."
Zachtjes sloot Laundrey het boek, haar duim tussen de bladzijden houdend. Plotseling moest ze denken aan haar eigen ouders en de problemen die ze met elkaar hadden. Waar ze telkens zo verdrietig van werd, tijdens het eten en 's nachts, als ze wakker lag en alles kon horen.
"Laundrey? Gaat het wel?" Laundrey's ogen schoten open.
Meneer Dopjes keek haar met een bezorgd gezicht aan, zijn hand lag op het tafelblad, vlak naast haar hand. Ze slikte een paar keer en keek naar de tafel, om haar tranen te bedwingen.
"J-ja, het gaat wel ja," stamelde Laundrey zachtjes, "mag ik dit boek misschien meenemen naar huis?"
Ze sprak het woord 'huis' op een iets hogere toon uit dan de rest van de zin, haar hoofd zat vol met scenario's die zo gewoon waren geworden. Meneer Dopjes keek haar nog steeds aan met een schuin hoofd, een scheef glimlachje om zijn lippen.
"Tuurlijk, dat hoef je toch helemaal niet te vragen, meisje?"
Laundrey knikte, en stond op, opende haar tas en stopte het boek erin. Daarna deed ze haar tas weer dicht en slikte even een paar keer.
"Ik denk dat ik maar ga, meneer Dopjes, ik heb een afspraak met de tandarts."
Eigenlijk wilde ze liever hier blijven zitten, maar ze was doodsbang dat haar emoties haar teveel zouden worden, dat ze moest huilen. Huilen deed ze liever in haar bed dan in een openbare ruimte. Ook al was meneer Dopjes een goede vriend voor haar, ze had geen zin om over haar problemen te praten. Want hem kennende zou hij net zo lang doorvragen, tot ze het zou vertellen. En daar had ze dus geen zin in. Dat had ze al vaak genoeg gedaan. Uiterst voorzichtig opende ze de deur, wurmde zich door de deuropening en sloot hem weer.
Het onderwerp? Het is een beetje afgeleid van 'Het oneindige verhaal', geschreven door Micheal Ende. Omdat ik het idee daarvan heel stoer vind, heb ik daar blijkbaar ooit een verhaal over geschreven. Maar het is toch ietsje anders hoor, maar dat lezen jullie wel. (:
~
Proloog
Laundrey was altijd al een geval apart geweest. Als de rest van haar familie tv aan het kijken was, zat zij met haar boek in een hoekje. Met een bonzend hart las ze over de verhalen van ridders, prinsessen en avonturiers. Maar ook spannende verhalen gingen erin als koek; detectives, moorden. Alleen van romantische boeken hield ze wat minder, maar ook die las ze wel eens, als ze er in de stemming voor was. Bijna elke middag was ze wel in de boekwinkel te vinden, het kon dus ook niet uitblijven dat ze een vriendschappelijke band opbouwde met de eigenaar ervan, meneer Dopjes, een oude man die al in de zestig liep. Maar voor haar voelde hij als de beste vriend die ze ooit had gehad. Ze praatten vaak genoeg over leuke dingen die Laundrey had meegemaakt, of over koetjes en kalfjes, wat hij gedaan had, enzovoort. Vaak ging ze gelijk na school ernaartoe, om haar huiswerk te maken in een kamertje erachter. Huiswerk was voor haar geen enkel probleem, misschien omdat ze verlangde naar haar boeken? Tot zes uur 's avonds zat ze te lezen, en dan liep ze nadenkend over wat ze gelezen had terug naar huis, om om half zeven te eten en dan weer verder te lezen, op haar kamer. Haar ouders begrepen er niks van, maar zeiden er ook niks van. Ze hadden genoeg problemen met zichzelf.
Hoofdstuk 1
Met een zacht gerinkel viel de deur achter Laundrey dicht. Het was maandagmiddag en ze kwam net uit school. Ze ging zoals altijd naar het winkeltje toe. "Hallo, meneer," begroette ze de oude man, die aan een van de vele leestafels zat.
"Dag Laundrey," groette meneer Dopjes terug, terwijl hij zijn leesbril afzette, "hoe was school?"
"Leuk, zoals altijd," was het antwoord met een glimlach erbij. Meneer Dopjes zette de leesbril weer op en las verder.
Om de twee personen heen stond het vol met kasten die tot aan het plafond reikten, die volstonden met boeken. Op elke kast hing aan de zijkant een bordje met het thema, horror, romantiek, fantasie, noem maar op. Gezellige lampen hingen aan het plafond, soms flikkerden ze even of viel er eentje uit. Dan stond de oude man op, rommelde even aan de lamp en hij deed het weer. Laundrey had het vaak genoeg gezien. Toen ze door de oude ramen naar buiten keek, zag ze vogels fluiten en verschillende mensen lieten hun hond uit.
Ze liep terug naar de kasten en bedacht welk boek ze vandaag weer zou lezen. Horror? Nee, dat was iets voor in de avond. Romantiek? Dat werd het ook niet. Dus liep ze maar naar de kast met fantasie waar haar meteen iets opviel. Er waren nieuwe boeken gekomen! Ze bekeek de kaften, welke er interessant uitzagen. Toen pakte ze een boek helemaal rechts en liep ermee naar hetzelfde tafeltje waar meneer Dopjes zat.
Fronsend draaide ze het boek een paar keer om. Het zag er nieuw uit, netjes ingebonden en de kaft prachtig versierd met patronen waar ze het ritme na een paar minuten puzzelen in kon ontdekken. De schrijver was echter onbekend, wat ze heel vreemd vond. Maar dat zou haar er niet van weerhouden om het lezen, nee, zeker niet! Vastberaden deed ze het boek open en begon de eerste pagina te lezen. Wel paginanummers maar geen hoofdstuknummers, vreemd.
"Fantasie is iets wat in ieder mens zit, maar niet in ieder mens komt het naar boven. Sommigen schamen zich ervoor en laten het niet zien, anderen zijn te koppig om zich te laten meeslepen door fantasie. Zo'n leven is meestal kleurloos en saai, de harde realiteit. Maar voor de mensen die het wél gebruiken, is het leven gezellig, deze mensen zullen zich door alles heen kunnen slaan. Pijn, verdriet, geweld, verlies, met een beetje fantasie vind je wel een oplossing."
Zachtjes sloot Laundrey het boek, haar duim tussen de bladzijden houdend. Plotseling moest ze denken aan haar eigen ouders en de problemen die ze met elkaar hadden. Waar ze telkens zo verdrietig van werd, tijdens het eten en 's nachts, als ze wakker lag en alles kon horen.
"Laundrey? Gaat het wel?" Laundrey's ogen schoten open.
Meneer Dopjes keek haar met een bezorgd gezicht aan, zijn hand lag op het tafelblad, vlak naast haar hand. Ze slikte een paar keer en keek naar de tafel, om haar tranen te bedwingen.
"J-ja, het gaat wel ja," stamelde Laundrey zachtjes, "mag ik dit boek misschien meenemen naar huis?"
Ze sprak het woord 'huis' op een iets hogere toon uit dan de rest van de zin, haar hoofd zat vol met scenario's die zo gewoon waren geworden. Meneer Dopjes keek haar nog steeds aan met een schuin hoofd, een scheef glimlachje om zijn lippen.
"Tuurlijk, dat hoef je toch helemaal niet te vragen, meisje?"
Laundrey knikte, en stond op, opende haar tas en stopte het boek erin. Daarna deed ze haar tas weer dicht en slikte even een paar keer.
"Ik denk dat ik maar ga, meneer Dopjes, ik heb een afspraak met de tandarts."
Eigenlijk wilde ze liever hier blijven zitten, maar ze was doodsbang dat haar emoties haar teveel zouden worden, dat ze moest huilen. Huilen deed ze liever in haar bed dan in een openbare ruimte. Ook al was meneer Dopjes een goede vriend voor haar, ze had geen zin om over haar problemen te praten. Want hem kennende zou hij net zo lang doorvragen, tot ze het zou vertellen. En daar had ze dus geen zin in. Dat had ze al vaak genoeg gedaan. Uiterst voorzichtig opende ze de deur, wurmde zich door de deuropening en sloot hem weer.
Laatst aangepast door Brian op za feb 04, 2012 9:46 pm; in totaal 1 keer bewerkt