Je t'aime.

Indigo liep rustig door de bomen. Ze had zich nog nooit zo fijn en op haar gemak gevoeld. Haar altijd wat bozige houding was totaal verdwenen door voor de zon, ze zag er zowaar vrolijk uit. En zo voelde ze zich ook. Maar toch wist ze dat zodra ze een vreemd paard tegen zouden komen dat ze dan weer net zo makkelijk om schakelde naar haar oude ik. Ze wist wel waar de vrolijkheid vandaan kwam. Dat kwam door het paard dat ze lief had, het paard dat nu naast haar liep: Gibrendo. Ze was ontzettend blij dat ze even weg was gegaan uit hh. Ze was gewoon even weg gegaan, had alle eenzaamheid achter zich gelaten in de hoop om ergens anders vriendschap te kunnen sluiten. En dat was gelukt. Ze keek opzij, naar Gibrendo en glimlachte. Ze vroeg zich af hoe ze het zo lang in eenzaamheid had kunnen volhouden. Ze kwamen bij een veldje, dat ze vaag herinnerde. Ze was er wel eens eerder geweest, heel af en toe, maar eigenlijk vond ze het er niks aan. Herten waren gewoon saaie beesten. De enige keer wanneer ze het leuk vond om naar ze te kijken was in de lente, nu dus. Het jonge grut dat wankel op hun beentjes probeerden te blijven staan, dat was gewoon een komisch gezicht. Als ze op een ander moment hier waren gekomen dan had ze zichzelf afgevraagd of ze de kudde uiteen zou jagen. Maar nu vond ze het gewoon zielig, ze wist dan zeker dat de kleintjes hun moeder kwijt zouden raken. Ze wist dat er ergens een meertje te vinden was. Een heel klein meertje, het was haast niets vergeleken bij de veel grotere een stukje verderop, maar eerlijk gezegd had Indigo best dorst. Eenmaal bij het water aangekomen zochten ze een plekje op in de schaduw. Het was best warm, en Indigo had ook niet zo heel veel last van het zonnetje, maar voor Gibrendo, met zijn zwarte vacht was het een ander verhaal. Ze keek weer naar de hengst naast zich en duwde haar neus licht tegen de zijne.

[Gibrendo]

Een grote zwarte hengst stapte langs een merrie zo wit als sneeuw. Zijn pas was niet mooi ritmisch maar daar gaf hij niet om. Zijn oren stonden standaard naar achteren gedraaid. Toch voelde hij nu geen haat. Zijn verbitterde ik was veel minder overheersend wanneer hij bij zijn partner was. Als anderen erbij waren kon je beter niet bij hem in de buurt komen. Gibrendo werd ooit de zwarte duivel genoemd. Ondanks dat hij slecht zag was hij heer en meester over gebieden. Plekken waar andere paarden niet durfden komen. Ze wisten dat ze een pijnlijke dood tegenmoet zouden gaan. Enkel Indigo was er levend uitgekomen. Toen hij de merrie gezien had, hadden zijn hoeven geweigerd haar neer te slaan. Hij had haar bloed niet willen proeven. Hoe Gibrendo zo verbitterd en duister was geworden was voor velen een raadsel. De hete zon scheen op zijn gidzwarte vacht. Het litteken op zijn achterhand riep alle aandacht. Hij had wel meerdere littekens maar die op zijn achterhand was immens. Die liep haast vanboven tot onder. Gibrendo zag het als een afstraffing. Zijn spieren bewogen minder soepel in dat been waardoor hij minder sierlijk overkwam. Soms had hij er nog wel last van, zeker als het koud was deed het hem ooit nog pijn. Nijdig sloeg hij een paar vliegen weg met zijn dikke staart. Hij kwam een stukje uit boven de merrie langs hem. Hij volgde haar maar liet niet merken dat zij de leiding was. Hij bleef immers een hengst en was zo trots als een pauw. Zijn snuit was bijna tegen zijn borstkas aan gedrukt. Zijn hals was daardoor trots gekruld. Ook zijn staart hield hij omhoog gehezen. Door zijn oren iets of wat naar achteren te houden kwam hij dreigend over. Niet dat Indigo daar iets om gaf. Ze wist dat hij een geval appart was. Eenmaal aan een meertje aangekomen dronk hij een paar slokken. Daarna ging hij tegen een boom aan liggen in de schaduw. Zijn slecht been strekte hij uit. Voor even had hij een krampachtige trek rond zijn lippen. Die verdween al snel. Indigo kwam naar hem toe en drukte haar neus tegen de zijne. Een glimlach krulde rond zijn lippen. Hij briestte zachtjes. "Je hebt niet gelogen over HH." Sprak hij daarna uit. Zijn stem klonk gereserveerd en een tikkeltje kil. Toch weerklonken er ook de zachte tonen door die enkel en alleen voor haar waren bedoeld.

Indigo nam een paar happen van het gras dat voor haar neus stond. Toen ze weg was uit hh had ze wel getwijfeld of ze nog terug wilde komen. Er waren buiten hh meer paarden, dus je had meer kans om iemand tegen te komen dan in hh. Maar de stilte was haar ook wel bevallen. Zelf joeg ze meestal iedereen weg door haar houding. Bij vreemde paarden was die houding standaard. Oren naar achteren, neusgaten open gesperd. Voor paarden die haar niet kenden was dat erg dreigend. Vreemde paarden vertrouwde ze niet snel. Kwam allemaal door vroeger. Door haar goede ik was ze buiten spel gezet door andere paarden. Ze werd afgestoten en verdreven. In hh ging het beter, ze had een aantal vrienden die haar hielpen waar nodig was. Alleen die gingen ook weg. Ze had toen niemand meer, dus had ze besloten om weg te gaan uit hh, maar wel weer terug te komen. Daar leerde ze iemand kennen. Een merrie die haar de andere kant van het leven had laten zien. Sindsdien kon ze zich prima weren en verdedigen en neigde ze zelf de slechte kant op. En het beviel haar prima. Ze wilde niet meer terug naar haar oude ik, dat leven vond ze vreselijk. En als ze nog steeds zo liefjes was geweest dan had ze Gibrendo waarschijnlijk niet gevonden. Gibrendo was soms ook niet al te lief tegen vreemden, dus als ze met haar goede ik voor zijn neus had gestaan dan was ze er niet zo best van af gekomen, dacht ze. Op dat gebied pasten ze echt bij elkaar. Ze waren allebei terughouden en niet echt sociaal aangelegd tegen vreemden. Ze snoof en keek naar Gibrendo als reactie op iets wat hij had gezegd. ”HH is ook een mooi gebied. Er zijn nog mooiere plekken als dit, maar die komen vanzelf aan de beurt.” Ze glimlachte en ging naast Gibrendo liggen. Wel was ze nu extra oplettend zodat ze snel weer omhoog kon komen als er iets aan de hand was. Ze dacht aan de heuvels waar ze de meeste tijd had doorgebracht. Ze dacht daarbij ook aan de hoogste heuvel die daar stond. De heuvel die ze had benoemd tot haar heuvel. Doordat zij er bijna altijd was en iedereen die alleen al in de buurt kwam wegjoeg kwamen er ook geen andere paarden op als ze er niet was. Die waren waarschijnlijk veel te bang dat ze hun zouden grijpen als ze er achter kwam. Ze was benieuwd of dat nu nog steeds zo was. Vast niet. Ze was best een poosje weg geweest, en paarden waren slim. Als haar geur er niet meer rondhing vonden ze dat het veilig was. Nou, ze konden nog wat verwachten hoor wanneer ze er heen ging en andere paarden waren op haar heuvel. ”De watervallen zijn bijvoorbeeld heel mooi. Alleen moet je niet in het water gaan staan als je niet van glibberige visjes houd.” Bij de herinnering keek ze gelijk weer chagrijnig. Ze was geschrokken van visjes. Zij? Ze schrok anders bijna nooit ergens van en dan wel van visjes? Ze snapte het nog steeds niet echt, maar goed…

Gibrendo keek naar de merrie voor zijn neus. Zijn gedachten dwaalden langzaam af naar vroeger. Toen was hij een duistere heerser geweest. Hij vocht aan de zijde van een bruine merrie. Eentje die geen liefde kendde. Een merrie die hij als zijn partner beschouwde zonder haar lief te hebben. Ze waren eigenlijk een soort van lotgenoten. Ze leefden samen maar zeiden geen lieve woordjes, raakten elkaar niet aan. Het was gewoon het enige paard geweest dat iets of wat in zijn buurt had kunnen komen. Maar ze had hem in de val gelokt. Ze had de kudde tegen hem proberen op te zetten zodat ze hem kon vermoorden en alleen de kudde kon leidden. Maar Gibrendo was niet dom. De kudde splitste zich op in twee groepen. Ze verklaarden elkaar de oorlog en dat de beste zouden mogen winnen. Hij zag de bruine merrie in de strijd vluchten. Hij ging achter haar aan en volgde haar naar de bergen. Ze hielt hald en draaide haar om. Ze probeerde hem te sussen met vuile trucjes. Ze had hem proberen te verleiden maar het lukte haar niet. Genadeloos had hij toegeslaan. Maar de merrie was sterker als hij dacht. Ze streden hard tegen hard. Beidden steigerden ze en Gibrendo nam de overhand. Maar hij had niet gezien dat ze zo dicht bij de rand waren geweest. Panarea viel achterover en hij viel mee. Een steen kerfde een diepe, grote wonde op zijn achterhand. Het bloed stroomde eruit. Een schrille hinnik weerklonk een aantal meters verder. Hij stierf akelig af en eindigde in absolute stilte. Gibrendo stond recht en keek naar beneden. Ondanks de pijn daalde hij verder af. Naar de merrie die bewegenloos op de grond lag een aantal meter verder. Ze sprong over haar en draaide zich om. Op haar gezicht stond de ondraagelijke pijn te lezen maar ze bewoog niet meer. Ze lag in een onnatuurlijke houding. gibrendo wist dat ze dood was maar ging bij haar liggen. Als hij had kunnen huilen had hij het gedaan. Dat hij de rest van zijn leven verminkt zou zijn kon hem op dit moment niets schelen. Ondanks de haat die ze voor elkaar waren gaan voelen had hij ook andere momenten met haar alleen beleefd. Je kon het geen liefde noemen maar ook niet gewoon vrienden. Het verleden bleef hem achtervolgen. Nog steeds bleven de beelden voor hem afspelen. Maar nu had hij Indigo. De merrie die hem echte liefde had leren kennen en zijn hart wat tot leven had gebracht. Hij was niet meer zo duister als eerst. Nu leefde hij echt voor iets. Was hij niet meer verblind door zijn opvoeding. Ze kwam bij hem liggen en hij glimlachtte eens. Beschermend legde hij zijn hoofd over haar rug heen en keek om zich heen. Ondanks dat hij met een oog minder zag, merkte hij het gevaar snel op. Zijn andere zintuigen werkten beter dan bij andere paarden. Hij snoof eens en zwiepte met zijn staart. "We zullen hier een poosje blijven." Besloot hij. Indigo zou dan wel doorhebben dat zijn been wat rust nodig had en dat hij zich best niet te veel zou verplaatsen. Het grote nadeel dat hij had overgehouden van die val. Hij had dood kunnen zijn. Toch was hij nog erg sterk maar ze hadden een paar dagen serieus door gerend waardoor zijn been nu wat overbelast was. Toen ze over de visjes begon lachtte hij. Zijn rauwe lach klonk licht bulderend. Haar gezicht maakte het plaatje vast. Hij kabbelde wat aan haar hals met van die kleine hapjes die kriebelden. Een beetje plagen kon volgens hem geen kwaad. "Dan ga je het water in kleine." Plaagde hij haar. Hij wou haar blik wel zien als ze schrok van zulke kleine dieren. Zelfs van hem had ze geen schrik gehad toen hij uit de duisternis was gekomen als een monster. Ze had recht in zijn haast gidzwarte, met een rode schijn, ogen gekeken. Het had hem verbaasd waardoor hij voor haar was gevallen. Zo'n merrie had hij nog nooit gezien.

"We zullen hier een poosje blijven." Waren de volgende worden die uit de mond van de hengst kwamen. "Ja tuurlijk, dan kun je even uitrusten. Als het weer gaat moet je het zelf maar aangeven, dan laat ik je in een wat langzamer tempo de rest van hh zien" Zei ze met een glimlach. Indigo stond weer op. Zo voelde ze zich toch een stuk fijner dan dat ze lag. In der eentje ging ze er vaker bij liggen, maar nu wilde ze gewoon klaar staan als er gevaar dreigde voor Gibrendo. Ze boog haar hals naar het gras toe en hoorde Gibrendo iets zetten over water. "Als je dat maar laat" zei ze lachend terwijl ze naar Gibrendo keek. Ze wist dat Gibrendo nu al zou lachen als hij haar gezicht zou zien wanneer visjes aan haar benen kriebelde. "Gaat het weer wat beter?" Vroeg ze. Ze kon er eigenlijk niet echt tegen wanneer degene van wie ze hield pijn had...

Gibrendo knikte even toen ze toestemde. Hij haatte wel het woord uitrusten. Precies alsof hij een zwakkeling was. Hij haalde zijn hoofd even weg toen ze recht stond. Hij wist heus wel dat ze het deed om hem nu te beschermen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd even. Hij legde zijn hoofd neer en zuchtte eens diep. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar haar. Alsof hij het zou laten om haar in het water te krijgen. Ze zou nog spijt krijgen van haar opmerking. Ze wist toch goed genoeg dat hij sterker was als haar? Misschien niet meer zo sterk als toen hij de kudde leidde maar toch nog erg sterk. Toen ze vroeg of het al wat beter ging stond hij recht. Hij schudde zich eens uit en hield zijn slechte been een beetje van de grond. Hij brieste gefrustreerd en keek even nijdig. Hij ging op een mankende manier naar haar toe. Hij liep altijd wel zo als hij even had gelegen. Hij duwde met zijn snuit tegen haar hals en grijnsde. hij gebaarde dat ze moest volgen. Hij wist niet waar hij heen ging, maar zijn instinct leidde hem wel. Zijn grote hoeven werden opgeslokt door het water. Hij keek even achterom en haalde zijn lange oren heel even uit zijn nek. Zodra hij het doorhad duwde hij ze terug tegen zijn schedel aan. Hij wandelde door het water heen, het deed goed aan zijn stramme spieren. Aan de andere kant van het meer kwam hij eruit. Hij schudde zich uit en duwde zijn neus even tegen Indigo haar hals. "laat ons een veiligere plek zoeken. Anders rust jij ook niet uit." Sprak hij rustig. Gibrendo wou niet dat Indigo de hele de wacht zou houden, daarom dat hij een veilige plek wou hebben. Zij verdiende ook haar rust.